Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 10.222
- Likes
- 55.402
- Επόμενο Ταξίδι
- Nipon-Αλάσκα-Yellowstone
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
1. Γενικώς, πού πήγα τι έκανα
Η Γκάμπια είναι «σφήνα» στη Σενεγάλη, μια μικροσκοπική λωρίδα γης (και ποταμού) που ακόμη κι αν δε θες να την επισκεφθείς, είσαι υποχρεωμένος να τη διασχίσεις αν θες να πας από το βορρά στο νότο της Σενεγάλης (εκτός κι αν θες να κάνεις κανέναν τεράστιο κύκλο μόνο και μόνο για να την αποφύγεις). Από αυτά που διάβασα πριν την επισκεφθώ, μου έκαναν κλικ οι αρχαίοι σχηματισμοί από πέτρες στην Wassa, η χαλαρή πόλη Janjabureh και το πόσο αντιτουριστική είναι η πρωτεύουσα Banjul, αφού όλος ο τουρισμός φαίνεται να κατευθύνεται στις παραλίες και –δευτερευόντως- στα εθνικά πάρκα για τους παρατηρητές πουλιών.
Η είσοδος στη χώρα έγινε από τo Farefenni στην Κεντρική Γκάμπια, όπου και πέρασα την πρώτη μου νύχτα στη χώρα, έπειτα έμεινα στο Janjabureh, με επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο της Wassa και τελικώς έμεινα στην πρωτεύουσα Banjul και στο Kololi, πριν πάρω το δρόμο της επιστροφής για τη Σενεγάλη.
Ως συνήθως, είχα πρόβλημα στην είσοδο στη χώρα, αφού παρότι σύμφωνα με τα όσα διάβασα στο ίντερνετ ως κάτοχος ελληνικού διαβατηρίου δεν χρειάζομαι βίζα, οι υπάλληλοι επέμεναν πως χρειάζομαι, διότι η Ελλάδα δεν εμφανίζεται στη λίστα με τις χώρες που διακιούνται εξάιρεση (αλλά ούτε και στη λίστα αυτών που απαιτούν βίζα, κοινώς δεν υπάρχουν οι Έλληνς τουρίστες γι’ αυτούς). Εκτός αυτού είχα να κάνω με έναν λεωφορειατζή που πέρασε τα σύνορα λες και δεν του είπα πως ήθελα να κατέβω στο Immigration κι επέμενε πως δεν χρειάζεται να παρουσιαστώ εκεί αλλά μπορώ να μπω παράνομα στη χώρα. Περπάτησα μερικά χιλιόμετρα με το σάκο μου για να φτάσω στα σύνορα που είχα περάσει παράνομα και να έχω άλλη μια άχρηστη συζήτηση περί βίζας, μίζας και… ρίζας («Μαριχουάνα θέλετε»; Ρώτησε ο υπάλληλος της Υπηρεσίας Μετανάστευσης). Τελικώς πλήρωσα 15 ευρώ κερατιάτικα και με αφήσαν ήσυχο, αλλά το όλο θέμα με τις βίζες στη Δυτική Αφρική είχε καταντήσει αηδία.
Στο ίδιο μέρος πέρασα το βράδυ γνωρίζοντας ενδιαφέροντες ανθρώπους, βρίσκοντας δωμάτιο σε ένα πάμφθηνο, πεντακάθαρο και ευχάριστο μέρος όπου το πρωί μια εξερχόμενη από το διπλανό δωμάτιο πόρνη επέμενε να δοκιμάσω «τις χάρες της», διαφορετικά «όλοι θα νομίζουν ότι είστε τιγκιτάγκας, θέλετε να σας κοροϊδεύει όλη η πόλη;».
Στο Janjabureh ψιλοβαρέθηκα, αλλά το Wassu άξιζε τον κόπο, τουλάχιστον για μένα που έστω και μια πέτρα με ενθουσιάζει, πόσο μάλλον όταν είναι πολλλές, αρχαίες και ολίγον μυστηριώδεις, αν και είχα τη δυσάρεστη εμπειρία να με κυνηγάει μέσα στο μουσείο ένας τεράστιος μπούμπουρας, που εν τέλει εκδιώχθη από τον ηρωικό υπέργηρο φύλακα με τη βοήθεια μιας σφουγγαρίστρας.
Τέλος, η Banjul ήταν αδιάφορη και το μόνο που θα θυμάμαι από το Kololi ήταν πως υπέκυψα στην πολυτέλεια του να μείνω κάπου με τόσο καλό ίντερνετ και τόσο μαλακό κρεβάτι και μαξιλάρι, που επί δύο μέρες δε βγήκα από το δωμάτιο, παρά μόνο για να φάω πίτσες και να θαυμάσω το θέαμα των μετακλιμακτήριων Βρετανίδων να συνοδεύονται από ντόπιους σφίχτερμεν. Η δουλειά δεν είναι ντροπή.
Μου άρεσαν τα μενρί στη Wassa και το πολύ μικρό (αλλά ενδιαφέρον) μουσείο της περιοχής. Θα το συνιστούσα μόνο σε φανατικούς της αρχαιολογίας, αλλά εμένα μου έκανε κλικ. Μου άρεσε η ησυχία του Janjabureh, το πολύ cult φέρυ από τη Banjul προς τη Σενεγάλη, η δυνατότητα επικοινωνίας στα Αγγλικά μετά από τόσο καιρό, ο ευγενέστατος ντόπιος που με πήρε με ωτοστόπ, η γνωριμία με Αμερικανούς εθελοντές, μια Ισπανίδα κουκλάρα και μερικές άλλες χαριτωμένες φυσιογνωμίες και η έλλειψη ορατής ακραίας φτώχειας. Όμορφη φύση (κρίμα που δεν τη βρίσκω κάνοντας τσεκάροντας πουλάκια στο log μου), χαλαρή ατμόσφαιρα και το φαγητό δεν ήταν και χάλια.
Το ότι τα περισσότερα καταλύματα, εστιατόρια, μαγαζιά ανήκαν σε Βρετανούς expats, σαν αποικία ήταν η χώρα. Δεν μου άρεσαν οι τύποι στα σύνορα, η ακρίβεια (πολύ ακριβότερη από το αναμενόμενο η Γκάμπια), οι εξαιρετικά κακές συγκοινωνίες, η μάλλον απογοητευτική αποικιακή αρχιτεκτονική του Janjabureh, η έλλειψη πολιτιστικών αξιοθεάτων σε μια χώρα που φαίνεται όλα να τριγυρίζουν γύρω από μερικές μέτριες παραλίες και την παρατήρηση πουλιών.
5.Βαθμολογία:
· Αρχαία 3
· Αρχιτεκτονική 3
· Φαγητό 5
· Φύση 6
· Άνθρωποι 6
· Κόστος 5
· Ποικιλία 3
· Αυθεντικότητα 4
· Μοναδικότητα 2
· Ασφάλεια 7
ΣΥΝΟΛΟΝ: Έλαβε 44, δηλαδή κατατάσσεται 56η στη λίστα των εξήντα. Κοινώς πάτωσε, ξεπερνώντας μόνο το Σαν Μαρίνο, το Λουξεμβούργο, τα ΗΑΕ και φυσικά το απερίγραπτο Μπαχρέιν. Εντάξει, η χώρα είναι μικρή και δικαιολογείται, δεν είχα και τίποτε απαιτήσεις. Αλλά φαντάζομαι πως αν εξαιρέσει κανείς σιτεμένες σεξοτουρίστριες, τους παρατηρητές πουλιών και κανέναν expat που βαρέθηκε τη ζωή του σε κάποια βρετανική πόλη τύπου Λιντς, δεν υπάρχει άνθρωπος που να πηγαίνει στην Γκάμπια για ταξίδι. Μάλλον οι περαστικοί από τη Σενεγάλη πάνε και για ένα πέρασμα δεν είναι κακό, δεν έχω επισκεφθεί ποτέ χώρα που να μετάνιωσα που την επισκέφθηκα. Αλλά το να πει κανείς πως η Γκάμπια είναι καμιά φοβερά ενδιαφέρουσα χώρα, είναι υπερβολή.
Στο φέρι από τη Banjul για τη Σενεγάλη: νέος βοσκός, διασχίζει τον ποταμό με τις κατσίκες του στοιβαγμένες στην καρότσα ενός φορτηγού.
Η Γκάμπια είναι «σφήνα» στη Σενεγάλη, μια μικροσκοπική λωρίδα γης (και ποταμού) που ακόμη κι αν δε θες να την επισκεφθείς, είσαι υποχρεωμένος να τη διασχίσεις αν θες να πας από το βορρά στο νότο της Σενεγάλης (εκτός κι αν θες να κάνεις κανέναν τεράστιο κύκλο μόνο και μόνο για να την αποφύγεις). Από αυτά που διάβασα πριν την επισκεφθώ, μου έκαναν κλικ οι αρχαίοι σχηματισμοί από πέτρες στην Wassa, η χαλαρή πόλη Janjabureh και το πόσο αντιτουριστική είναι η πρωτεύουσα Banjul, αφού όλος ο τουρισμός φαίνεται να κατευθύνεται στις παραλίες και –δευτερευόντως- στα εθνικά πάρκα για τους παρατηρητές πουλιών.
Η είσοδος στη χώρα έγινε από τo Farefenni στην Κεντρική Γκάμπια, όπου και πέρασα την πρώτη μου νύχτα στη χώρα, έπειτα έμεινα στο Janjabureh, με επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο της Wassa και τελικώς έμεινα στην πρωτεύουσα Banjul και στο Kololi, πριν πάρω το δρόμο της επιστροφής για τη Σενεγάλη.
- Απρόοπτα
Ως συνήθως, είχα πρόβλημα στην είσοδο στη χώρα, αφού παρότι σύμφωνα με τα όσα διάβασα στο ίντερνετ ως κάτοχος ελληνικού διαβατηρίου δεν χρειάζομαι βίζα, οι υπάλληλοι επέμεναν πως χρειάζομαι, διότι η Ελλάδα δεν εμφανίζεται στη λίστα με τις χώρες που διακιούνται εξάιρεση (αλλά ούτε και στη λίστα αυτών που απαιτούν βίζα, κοινώς δεν υπάρχουν οι Έλληνς τουρίστες γι’ αυτούς). Εκτός αυτού είχα να κάνω με έναν λεωφορειατζή που πέρασε τα σύνορα λες και δεν του είπα πως ήθελα να κατέβω στο Immigration κι επέμενε πως δεν χρειάζεται να παρουσιαστώ εκεί αλλά μπορώ να μπω παράνομα στη χώρα. Περπάτησα μερικά χιλιόμετρα με το σάκο μου για να φτάσω στα σύνορα που είχα περάσει παράνομα και να έχω άλλη μια άχρηστη συζήτηση περί βίζας, μίζας και… ρίζας («Μαριχουάνα θέλετε»; Ρώτησε ο υπάλληλος της Υπηρεσίας Μετανάστευσης). Τελικώς πλήρωσα 15 ευρώ κερατιάτικα και με αφήσαν ήσυχο, αλλά το όλο θέμα με τις βίζες στη Δυτική Αφρική είχε καταντήσει αηδία.
Στο ίδιο μέρος πέρασα το βράδυ γνωρίζοντας ενδιαφέροντες ανθρώπους, βρίσκοντας δωμάτιο σε ένα πάμφθηνο, πεντακάθαρο και ευχάριστο μέρος όπου το πρωί μια εξερχόμενη από το διπλανό δωμάτιο πόρνη επέμενε να δοκιμάσω «τις χάρες της», διαφορετικά «όλοι θα νομίζουν ότι είστε τιγκιτάγκας, θέλετε να σας κοροϊδεύει όλη η πόλη;».
Στο Janjabureh ψιλοβαρέθηκα, αλλά το Wassu άξιζε τον κόπο, τουλάχιστον για μένα που έστω και μια πέτρα με ενθουσιάζει, πόσο μάλλον όταν είναι πολλλές, αρχαίες και ολίγον μυστηριώδεις, αν και είχα τη δυσάρεστη εμπειρία να με κυνηγάει μέσα στο μουσείο ένας τεράστιος μπούμπουρας, που εν τέλει εκδιώχθη από τον ηρωικό υπέργηρο φύλακα με τη βοήθεια μιας σφουγγαρίστρας.
Τέλος, η Banjul ήταν αδιάφορη και το μόνο που θα θυμάμαι από το Kololi ήταν πως υπέκυψα στην πολυτέλεια του να μείνω κάπου με τόσο καλό ίντερνετ και τόσο μαλακό κρεβάτι και μαξιλάρι, που επί δύο μέρες δε βγήκα από το δωμάτιο, παρά μόνο για να φάω πίτσες και να θαυμάσω το θέαμα των μετακλιμακτήριων Βρετανίδων να συνοδεύονται από ντόπιους σφίχτερμεν. Η δουλειά δεν είναι ντροπή.
- Μου άρεσε
Μου άρεσαν τα μενρί στη Wassa και το πολύ μικρό (αλλά ενδιαφέρον) μουσείο της περιοχής. Θα το συνιστούσα μόνο σε φανατικούς της αρχαιολογίας, αλλά εμένα μου έκανε κλικ. Μου άρεσε η ησυχία του Janjabureh, το πολύ cult φέρυ από τη Banjul προς τη Σενεγάλη, η δυνατότητα επικοινωνίας στα Αγγλικά μετά από τόσο καιρό, ο ευγενέστατος ντόπιος που με πήρε με ωτοστόπ, η γνωριμία με Αμερικανούς εθελοντές, μια Ισπανίδα κουκλάρα και μερικές άλλες χαριτωμένες φυσιογνωμίες και η έλλειψη ορατής ακραίας φτώχειας. Όμορφη φύση (κρίμα που δεν τη βρίσκω κάνοντας τσεκάροντας πουλάκια στο log μου), χαλαρή ατμόσφαιρα και το φαγητό δεν ήταν και χάλια.
- Δεν μου άρεσε:
Το ότι τα περισσότερα καταλύματα, εστιατόρια, μαγαζιά ανήκαν σε Βρετανούς expats, σαν αποικία ήταν η χώρα. Δεν μου άρεσαν οι τύποι στα σύνορα, η ακρίβεια (πολύ ακριβότερη από το αναμενόμενο η Γκάμπια), οι εξαιρετικά κακές συγκοινωνίες, η μάλλον απογοητευτική αποικιακή αρχιτεκτονική του Janjabureh, η έλλειψη πολιτιστικών αξιοθεάτων σε μια χώρα που φαίνεται όλα να τριγυρίζουν γύρω από μερικές μέτριες παραλίες και την παρατήρηση πουλιών.
5.Βαθμολογία:
· Αρχαία 3
· Αρχιτεκτονική 3
· Φαγητό 5
· Φύση 6
· Άνθρωποι 6
· Κόστος 5
· Ποικιλία 3
· Αυθεντικότητα 4
· Μοναδικότητα 2
· Ασφάλεια 7
ΣΥΝΟΛΟΝ: Έλαβε 44, δηλαδή κατατάσσεται 56η στη λίστα των εξήντα. Κοινώς πάτωσε, ξεπερνώντας μόνο το Σαν Μαρίνο, το Λουξεμβούργο, τα ΗΑΕ και φυσικά το απερίγραπτο Μπαχρέιν. Εντάξει, η χώρα είναι μικρή και δικαιολογείται, δεν είχα και τίποτε απαιτήσεις. Αλλά φαντάζομαι πως αν εξαιρέσει κανείς σιτεμένες σεξοτουρίστριες, τους παρατηρητές πουλιών και κανέναν expat που βαρέθηκε τη ζωή του σε κάποια βρετανική πόλη τύπου Λιντς, δεν υπάρχει άνθρωπος που να πηγαίνει στην Γκάμπια για ταξίδι. Μάλλον οι περαστικοί από τη Σενεγάλη πάνε και για ένα πέρασμα δεν είναι κακό, δεν έχω επισκεφθεί ποτέ χώρα που να μετάνιωσα που την επισκέφθηκα. Αλλά το να πει κανείς πως η Γκάμπια είναι καμιά φοβερά ενδιαφέρουσα χώρα, είναι υπερβολή.
Στο φέρι από τη Banjul για τη Σενεγάλη: νέος βοσκός, διασχίζει τον ποταμό με τις κατσίκες του στοιβαγμένες στην καρότσα ενός φορτηγού.
Last edited:
