psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.094
- Likes
- 56.042
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 2005 – Kέρκυρα
- 2006 – Σαντορίνη
- 2007 – Χανιά
- 2008 – Ναύπλιο
- 2009 – Σύρος
- 2010 – Ρόδος
- 2011 – Χίος
- 2012 – Σάμος
- 2013 – Καλαμάτα
- 2014 – Άνδρος
- 2015 – Ύδρα
- 2016 – Τήνος & Μύκονος
- 2017 – Λέσβος
- 2018 – Μονεμβασιά (& ολίγον από Ναύπλιο)
- 2019 – Ναύπακτος & Δελφοί
- Βαθμολόγηση
- Σβήσιμο – Αντί επιλόγου
- 2022 (ή 2020 vol.3) Λακωνική Μάνη & Καλαμάτα
- 2023 - Κεφαλονιά
- 2024 – Αίγινα & Πόρος
2014 - Άνδρος
Είχαμε απομακρυνθεί τα τελευταία χρόνια από το Πάσχα στις Κυκλάδες, είτε για λόγους πρόσβασης, είτε για λόγους επιλογών. Προτιμήθηκαν άλλοι προορισμοί πιο λογικοί και σίγουρα πιο εύκολοι.
Ένα εξάμηνο περίπου πριν το Πάσχα όμως άρχισε να μπαίνει στο μυαλό μου η Άνδρος, με αφορμή την επίσκεψη φίλων για το τριήμερο της 28ης και τα καλά λόγια που μου είπαν. Έθεσα το όνομα του νησιού στη κουβέντα λίγο καιρό μετά, βλέποντας ότι υπάρχει βατή πρόσβαση μέσω Ραφήνας στο κοντινό στην Αττική νησί.
Έτσι εύκολα κέρδισε η προοπτική να δούμε άλλο ένα νησί στο Κυκλαδίτικο χώρο, που είχε εντελώς διαφορετικά στοιχεία από τις άλλες Κυκλάδες και δεν αποτελούσε υψηλό στόχο για καλοκαιρινές διακοπές.
Η εκδρομή ήταν αρκετά οικονομική στα οδοιπορικά της, καθώς πέρα από το εισιτήριο του πλοίο και του ΚΤΕΛ έως τη Ραφήνα, η οικονομικότατη μετακίνηση της Ryan από Θεσσαλονίκη, αλλά και το κατάλυμα σε πολύ καλή τιμή, έπαιξαν το ρόλο τους!
Μεγάλη Παρασκευή
Η γαλήνια θάλασσα βοήθησε ώστε το ταξίδι να είναι όχι μόνο ανώδυνο (καθώς άμα σε πιάσει θάλασσα μεταξύ Εύβοιας – Άνδρου άστο καλύτερα) αλλά και απολαυστικό:
Τη βγάλαμε στο κατάστρωμα καθώς οι κλασσικοί Ελληναράδες έπιαναν από τρεις θέσεις ο καθένας για να κοιμηθούν, σε ένα πλοίο που γινόταν το αδιαχώρητο κι εμείς ήμασταν πολύ κουρασμένοι για να μαλώσουμε. Ούτε δυο ώρες μετά πιάσαμε την Άνδρο:
Αρχίζοντας να μπαίνουμε στο κύριο λιμάνι της το Γαύριο:
Ήταν η πρώτη στάση πριν το πλοίο συνεχίσει για τις υπόλοιπες Κυκλάδες:
Παραλάβαμε το αυτοκίνητο που είχαμε νοικιάσει και ξεκινήσαμε για την πόλη της Άνδρου. Η απόσταση των 32 χιλιομέτρων σε νησιώτικο δρόμο με στροφές δεν ήταν ότι καλύτερο με τέτοια αυπνία, ωστόσο κρατούσαμε ακόμα γερά και φτάσαμε στο δωμάτιο με τη πολύ ωραία θέα που είχαμε κλείσει 40 λεπτά μετά:
Η ξεκούραση για λίγες ώρες ήταν επιβεβλημένη καθώς η ώρα κόντευε 11 κι εμείς δεν είχαμε κοιμηθεί ακόμα. Τελευταία βραδινή πτήση και αναμονή περίπου 5 ώρες στο Βενιζέλος μέχρι να φύγουμε για Ραφήνα δε το επέτρεψαν!
Ανασυνταχθήκαμε το μεσημεράκι και γεμάτοι πλέον ξεκινήσαμε να δούμε την Άνδρο.
Περάσαμε τα παλιά αρχοντικά με την ωραία θέα:
Βγαίνοντας στο κεντρικό πεζόδρομο με το πολύ κόσμο:
Και τη κατάμεστη πανέμορφη πλατεία με το πλατάνι:
Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στα στενάκια:
Κάνοντας στάση για να προσκυνήσουν όσοι ήθελαν τον επιτάφιο στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου:
Συνεχίζοντας προς την Αγία Βαρβάρα:
Καταλήγοντας στη πολύ γνωστή πλατεία «Αφανούς Ναύτη» σήμα κατατεθέν και σύμβολο του νησιού:
Επιστρέψαμε προς τη κεντρική πλατεία θαυμάζοντας την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική:
Η Άνδρος δεν είναι όπως τα άλλα νησιά των Κυκλάδων που έχουμε συνηθίσει, τουναντίον έχει το δικό της ξεχωριστό ύφος και στυλ. Κανονικές κεραμοσκεπές, πλούτος, μεγάλα αρχοντικά, βλάστηση κτλ.
Το τραπέζι που άδειασε την ώρα που περνούσαμε από την όμορφη πλατεία ήταν θεόσταλτο δώρο. Ακόμα δεν είχαμε συστηθεί στο νησί, οπότε φροντίσαμε να καθίσουμε και να το γεμίσουμε:
Δεν ήταν όμως και η πιο ευχάριστη εμπειρία, καθώς το βλακωδέστατο & βάρβαρο «έθιμο» με τις κροτίδες να σκάνε από παντού έκανε τη παραμονή μας ανυπόφορη σε σημείο αηδίας. Βρίσαμε, ξαναβρίσαμε, κάναμε παράπονα στο κατάστημα 1-2 φορές λαμβάνοντας άξεστες απαντήσεις και γράψιμο, με αποτέλεσμα να σηκωθούμε να φύγουμε μοιράζοντας «ευχές» μέρα που ήταν… Αν έπιανα έναν θα τον έβαζα να τις φάει τις κροτίδες. Πρώτο κακό σημάδι στο νησί.
Συνεχίσαμε το δρόμο μας έχοντας πεινάσει. Φτάσαμε απέναντι από τη Μητρόπολη και κάναμε στάση σε ένα σουβλατζίδικο για να πιούμε μια μπύρα και να φάμε κάτι:
Λογαριασμός; Κοντά στα 80€ για μπύρες και σάντουιτς. Δεύτερος κακός οιωνός…
Παρακολουθήσαμε για λίγο τη περιφορά και νύχτα πλέον γυρίσαμε στο δωμάτιο για να αράξουμε και να ετοιμαστούμε:
Το μπαρ που διαλέξαμε να πιούμε τα ποτά μας το πρώτο βράδυ δεν ήταν άσχημο. Βράδι γιορτινό καθώς κλείναμε τη δέκατη σερί εκδρομή!
Γυρίσαμε χαρούμενοι πριν προλάβει να ξημερώσει εντελώς. Και το ξημέρωμα στο Αιγαίο είναι όμορφο, πολύ όμορφο..
Μεγάλο Σάββατο
Ξύπνημα και καφεδάκι στην ωραία θέα του δωματίου:
Η μέρα είχε ανάβαση στα ορεινά της Άνδρου κι εξερεύνηση των πηγών και των χωριών της. Κάναμε στάση λίγο μετά στην όμορφη πηγή με το όνομα Σάριζα:
Χωρίς να χάσουμε την ευκαιρία για πανοραμικές λήψεις της Πόλης, μιας και η πολύ καλή μέρα βοηθούσε σ’ αυτό:
Η πλατεία του αφανούς ναύτη και το κάστρο από ψηλά:
Είχα τσεκάρει στις σημειώσεις μου την επίσκεψη στη «Ρεματιά της Πυθάρας» ένα μικρό υδροβιότοπο με λιμνούλες και μικρούς καταρράκτες μέσα σ’ ένα καταπράσινο τοπίο. Μπήκαμε στο μονοπάτι για το λόγο αυτό:
Όμως η παρέα δεν έκρινε σκόπιμο να ακολουθήσει τη διαδρομή κι εγώ ζυγίζοντας τις περιστάσεις δε πήγα μόνος μου, κάτι που μετάνιωσα και θα έκανα πολύ πιο εύκολα σήμερα. Αν βρεθείτε στην ίδια θέση μη το χάσετε…
Κατόπιν αυτού συνεχίσαμε τη πορεία μας προς το χωριό Μαίνητες, καταπράσινο και χτισμένο ανάμεσα στα πλατάνια και τις καρυδιές, γνωστό για τις πηγές του, το νερό που τρέχει ουσιαστικά από το στόμα μαρμάρινων λεόντων:
Οι πηγές βρίσκονται κάτω από το ιερό της Παναγίας, για το οποίο λέγεται ότι είναι χτισμένο σε θέση αρχαίου ναού (τι περίεργο, ακόμα ένα) και τα νερά τους αξιοποιούνται στο πότισμα των τριγύρω χωραφιών:
Εκεί είχαμε μια πολύ ωραία απρόσμενη συνάντηση. Αφού αλλάξαμε δυο κουβέντες βγήκαμε μια φωτογραφία:
(ΤΖΙΜΑΚΟ ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙΣ)
Προχωρημένο μεσημέρι πλέον και το τοπίο ήταν παραπάνω από θελκτικό για τραπέζι. Ανάμεσα στα δέντρα και τα τρεχούμενα νερά απολαύσαμε τους μεζέδες και τις παγωμένες μπύρες, ίσως στο καλύτερο γεύμα μας στο νησί:
Αναχωρήσαμε αφού έπεσε ο ήλιος και ήπιαμε το νεράκι μας από τη πηγή:
Κατεβαίνοντας στη πόλη που μου άρεσε πολύ τούτη την ώρα:
Κάναμε τη βόλτα μας και καθίσαμε στη πολύ όμορφη «Πλατεία γηροκομείου» για μερικές ακόμα μπυρίτσες:
Έπρεπε όμως να ετοιμαστούμε για την ανάσταση καθώς οι ώρα πλησίαζε, οπότε ετοιμαστήκαμε και κατεβήκαμε ξανά στη πόλη:
Φτάνοντας στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, σε μια ωραία τελετή ανάστασης με πυροτεχνήματα, χωρίς δυστυχώς να αποφύγουμε και πάλι τους κόπανους με τις κροτίδες:
Γυρίσαμε προς τα πίσω στην άδεια πόλη, καθώς όλοι γύρισαν στα σπίτια τους για φαγητό:
Πιάνοντας καλό πόστο σ’ ένα όμορφο μπαρ αμέσως μόλις άνοιξε:
Περνώντας πολύ καλά τη βραδιά και καταναλώνοντας περισσότερο:
Πληρώσαμε τον υψηλό λογαριασμό -σχετικά με όσα παραγγείλαμε- με εύλογες απορίες, ρωτώντας και λαμβάνοντας τη διαβεβαίωση ότι είναι τόσο. Δεν επιμείναμε, είχαμε πιεί και αρκετά, οπότε θα βγάζαμε άκρη την άλλη μέρα.
Όταν βγήκαμε είχε κιόλας ξημερώσει για τα καλά:
Τα βάλαμε κάτω μεταξύ μας και καταλάβαμε μετά από λίγη ώρα ότι όντως είχε γίνει λάθος και πληρώσαμε παραπάνω στο μπαρ, ωστόσο είχε κιόλας κλείσει… Θα επιχειρούσαμε συνεννόηση την άλλη μέρα, ωστόσο ακόμα ένα πολύ κακό παράδειγμα για τις επιχειρήσεις εστίασης του νησιού ήταν γεγονός!
Ενώ οι τρεις της παρέας επέστρεψαν για ύπνο, εγώ κι ακόμα ένας είχαμε διάθεση για πρωινή βόλτα. Ήμουν τυχερός γιατί είχα μαζί μου τη φωτογραφική μηχανή, οπότε ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε το γνωστό πεζόδρομο:
Φτάνοντας και πάλι στον Άγιο Γεώργιο:
Βλέποντας τον ήλιο να ξεπροβάλλει:
Συνεχίσαμε τη βόλτα στα όμορφα στενά της Άνδρου:
Βλέποντας το πλοίο να παραμένει δεμένο απέναντι:
Βγαίνοντας στη πλατεία του Αφανούς Ναύτη:
Έχοντας απέναντι μας το κάστρο της Άνδρου, το οποίο αποτελούσε οχυρωμένη κατοικία του Ενετού ηγεμόνα Μαρίνου Δάνδολου όταν κατέκτησε το νησί και καταστράφηκε ολοσχερώς από τους βομβαρδισμούς των Ναζι το 1943:
Αλλά και το ξακουστό φάρο Τουρλίτη ,μοναδικό στην Ευρώπη χτισμένο σε βράχο πάνω στη θάλασσα, ο οποίος λειτουργεί από το 1897 όντας ο πρώτος αυτόματος φάρος στην Ελλάδα και καταστράφηκε ομοίως το 1943 αλλά ανακατασκευάστηκε:
Κατεβήκαμε στο γεφυράκι του κάστρου:
Όπου τόλμησα να ανέβω για τη φωτογραφία, κάτι που δεν ήταν εύκολο:
Από κει φαινόταν και το μικρό, όμορφο και πολύ γνωστό εκκλησάκι της Παναγιάς Θαλασσινής:
Χωρίς δισταγμό πήραμε το δρομάκι για να πάμε να το δούμε:
Βλέποντας την από ψηλά λίγα λεπτά μετά:
Κατεβήκαμε προς τη θάλασσα:
Φτάνοντας μπροστά από τα σκαλιά της μικρής όμορφης εκκλησίας:
Στην οποία ανεβήκαμε για μερικές από τις αγαπημένες μου λήψεις, με φόντο το Τουρλίτη:
Πήραμε κατόπιν το παραλιακό δρόμο της επιστροφής:
Έχοντας πίσω πολύ ωραίες εικόνες της αυγής:
Είχαμε όμως αρχίσει ν' ακούμε φασαρία και φωνές, κάτι που μας έκανε εντύπωση καθώς η ώρα ήταν περασμένες επτάμισι. Σιγουρευτήκαμε ότι δεν είναι ιδέα μας βλέποντας κόσμο να πηγαινοέρχεται και χαρήκαμε ιδιαίτερα. Έγινε το θαύμα του Πάσχα και βρήκαμε το αφτεράδικο του νησιού. Χωρίς να το συζητήσουμε καθόλου, μπήκαμε στο μικρό υποχθόνιο μπαρ (οι ντόπιοι το λένε απλά πάμε στου ‘’Πεπέ’’ όπως μάθαμε) και παραγγείλαμε τις μπύρες μας:
Περιττό να πω πόσο μ’ αρέσουν κάτι τέτοια, όλα αυτά τα χρόνια σε όσα νησιά κι αν πάω…
Καθώς η ώρα πλησίαζε στις εννιά, καταφέραμε να επιστρέψουμε για ξεκούραση ενόψει της επόμενης ημέρας:
Κυριακή του Πάσχα
Σηκωθήκαμε όπως όπως και αναχωρήσαμε για το Κορθί, γνωστό χωριό και όρμο που πλαισιώνεται από άλλα χωριά και αποτελεί καλοκαιρινό κυρίως προορισμό. Παρκάραμε και αρχίσαμε από τη κλασσική βόλτα στη παραλία:
Αλλά και τα ενδότερα του χωριού:
Βλέποντας τα παιδιά να παίζουν κάποιο παραδοσιακό τοπικό παιχνίδι και πίνοντας ένα καφεδάκι αναχωρήσαμε, καθώς δεν υπήρχε κάτι άλλο να κάνουμε. Πήραμε τον ανηφορικό δρόμο βλέποντας όλη τη θέα προς τον όρμο:
Φτάνοντας μέχρι τη γνωστή παραλία της Άνδρου στην οποία ήταν αδύνατο να κατέβουμε λόγω ακατάλληλου δρόμου:
Γυρίσαμε προς τη πόλη και ανεβήκαμε στα ψηλά όπου καθίσαμε για φαγητό σε μια συμπαθητική ταβέρνα με ωραία θέα:
Την οποία πληρώσαμε όμως ακριβά (και εκεί)
Κατεβήκαμε στα δωμάτια που ήταν κοντά κι ετοιμαστήκαμε μιας και είχε βραδιάσει. Ξεκινήσαμε από το μπαρ που είχε γίνει οικονομική παρεξήγηση, για την οποία το αφεντικό του μαγαζιού μας έλεγε άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε, έχοντας απαξιωτικό και ειρωνικό μάλιστα ύφος, χωρίς να δεχτεί το παραμικρό ενώ του εξηγήσαμε ότι έχει άδικο, που ήταν και το προφανές. Δε τραβήξαμε το καυγά πολύ γιατί δεν είχαμε διάθεση να χαλαστούμε, φεύγοντας αηδιασμένοι ακόμα μια φορά από τη συμπεριφορά των επαγγελματιών του νησιού… Ο μόνος άξιος αναφοράς ήταν το παλικάρι που δούλευε σαν υπεύθυνος στο μαγαζί, ο οποίος μας πρόλαβε στην έξοδο, μας τράβηξε πιο απόμερα να μην ακουγόμαστε και μας ζήτησε συγγνώμη για τη συμπεριφορά και για τα όσα έγιναν, δίνοντας μας δίκιο λέγοντας μάλιστα την ατάκα «το έχει ξανακάνει με τουρίστες, δεν είναι η πρώτη φορά»…
Δε ξέρω τι να πω πραγματικά, έχοντας γυρίσει τόσα και τόσα μέρη στην Ελλάδα και ιδιαίτερα τόσα μπαρ, κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί ποτέ ξανά κι έχω να το λέω. Δεν είναι μόνο η ύπουλη κίνηση να «κλέψει τους τουρίστες χρεώνοντας παραπάνω» που είναι από μόνη της απαράδεκτη, είναι η γαϊδουριά και η συνολική αντιμετώπιση.
Ήπιαμε μερικά αδιάφορα ποτά σε άλλα μπαρ και συνεχίσαμε όπως πολύ καλά ξέρουμε και μόνοι μας. Δε ξενερώνουμε ποτέ σε εκδρομή άλλωστε:
Αρχικά Απέναντι απ’ τη Μητρόπολη:
Και αφού ξημέρωσε και βολτάραμε στη πόλη:
Καταλήξαμε στο γνωστό αφτεράδικο, όλοι μαζί αυτή τη φορά όπως έπρεπε:
Πηγαίνοντας για ύπνο πάλι πρωί και βλέποντας τον καιρό να γυρνάει:
Δευτέρα του Πάσχα
Ξυπνήσαμε με ψιλόβροχο, μαζεύοντας τα πράγματα μας καθώς η μέρα της αναχώρησης είχε φτάσει, έχοντα όμως χρόνο ακόμα στο νησί. Χαιρετήσαμε την ιδιοκτήτρια (τη μόνη επαγγελματία και σχετικά φιλόξενη που είδαμε στο νησί), αφήσαμε πίσω μας τη πόλη και κατευθυνθήκαμε προς το Μπατσί, παραλιακό χωριό και γνωστό τουριστικό θέρετρο του νησιού κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού:
Το ψιλόβροχο και η συννεφιά δε βοηθούσε καθόλου:
Ήταν ο καιρός και η περίοδος που δεν αναδείκνυε την όποια ομορφιά του μέρους;
Ήπιαμε ένα ωραίο καφεδάκι και φάγαμε. Το Μπατσί διέθετε πολλά καταστήματα εστίασης και οι άνθρωποι φαινόντουσαν πιο εξοικειωμένοι με το τουρισμό.
Συνεχίσαμε με μια μικρή βόλτα μέχρι να επιστρέψουμε στο αμάξι:
Βλέποντας τους κύκνους να κολυμπούν αμέριμνοι στη θάλασσα:
Διανύσαμε τη μικρή απόσταση των 8 χιλιομέτρων ως το Γαύριο και το λιμάνι του όπου παραδώσαμε το αυτοκίνητο και επιβιβαστήκαμε στο πλοίο, γι’ ακόμα μια φορά στο κατάστρωμα:
Το πλοίο που θα μας γυρνούσε στην Αττική γη, προκειμένου από κει να αναχωρήσουμε με τη βραδινή πτήση της επιστροφής στη Θεσσαλονίκη, δίνοντας τέλος στη 10 συνεχόμενη πασχαλινή μας εκδρομή!
Βαθμολογία εκδρομής
Έθιμα: 7 (Χωρίς κάτι ιδιαίτερο αλλά με ειδυλλιακή ατμόσφαιρα στη Πόλη και τα χωριά)
Τιμή/παροχές: 3 (Πως την έχετε δει ρε αγιογδύτες; Δεν είμαστε όλοι εφοπλιστές)
Γαστρονομία: 6 (Καλούτσικη κουζίνα με ιδιαίτερα τοπικά πιάτα)
Φιλοξενία-Συμπεριφορά: 2 (Αφιλόξενοι - αντιτουριστικοί - πονηροί - ανθρωποδιώκτες. Μεγάλο Χ από μένα)
Αυθεντικότητα/Ομορφιά: 8 (Υπέροχη η πόλη της Άνδρου, καλούτσικα τα μικρά χωριά, πολλές ιδιαιτερότητες που δε βρίσκεις αλλού στις Κυκλάδες)
Νυχτερινή ζωή: 7 (Για το μέγεθος και τον κόσμο που έχει το νησί αρκετά καλά)
Αξιοθέατα - κοντινά σημεία ενδιαφέροντος: 8 (Σπήλαιο, Κάστρα, αρχαίοι οικισμοί, δάσος, ρεματιές με καταρράκτες και λίμνες, χωριά, παραλίες αρκετά καλά όλα για ένα νησί)
Μέσος όρος: 5,9 Με τη βαθμολογία να διαμορφώνεται έτσι για συγκεκριμένους λόγους...
Είχαμε απομακρυνθεί τα τελευταία χρόνια από το Πάσχα στις Κυκλάδες, είτε για λόγους πρόσβασης, είτε για λόγους επιλογών. Προτιμήθηκαν άλλοι προορισμοί πιο λογικοί και σίγουρα πιο εύκολοι.
Ένα εξάμηνο περίπου πριν το Πάσχα όμως άρχισε να μπαίνει στο μυαλό μου η Άνδρος, με αφορμή την επίσκεψη φίλων για το τριήμερο της 28ης και τα καλά λόγια που μου είπαν. Έθεσα το όνομα του νησιού στη κουβέντα λίγο καιρό μετά, βλέποντας ότι υπάρχει βατή πρόσβαση μέσω Ραφήνας στο κοντινό στην Αττική νησί.
Έτσι εύκολα κέρδισε η προοπτική να δούμε άλλο ένα νησί στο Κυκλαδίτικο χώρο, που είχε εντελώς διαφορετικά στοιχεία από τις άλλες Κυκλάδες και δεν αποτελούσε υψηλό στόχο για καλοκαιρινές διακοπές.
Η εκδρομή ήταν αρκετά οικονομική στα οδοιπορικά της, καθώς πέρα από το εισιτήριο του πλοίο και του ΚΤΕΛ έως τη Ραφήνα, η οικονομικότατη μετακίνηση της Ryan από Θεσσαλονίκη, αλλά και το κατάλυμα σε πολύ καλή τιμή, έπαιξαν το ρόλο τους!
Μεγάλη Παρασκευή
Η γαλήνια θάλασσα βοήθησε ώστε το ταξίδι να είναι όχι μόνο ανώδυνο (καθώς άμα σε πιάσει θάλασσα μεταξύ Εύβοιας – Άνδρου άστο καλύτερα) αλλά και απολαυστικό:
Τη βγάλαμε στο κατάστρωμα καθώς οι κλασσικοί Ελληναράδες έπιαναν από τρεις θέσεις ο καθένας για να κοιμηθούν, σε ένα πλοίο που γινόταν το αδιαχώρητο κι εμείς ήμασταν πολύ κουρασμένοι για να μαλώσουμε. Ούτε δυο ώρες μετά πιάσαμε την Άνδρο:
Αρχίζοντας να μπαίνουμε στο κύριο λιμάνι της το Γαύριο:
Ήταν η πρώτη στάση πριν το πλοίο συνεχίσει για τις υπόλοιπες Κυκλάδες:
Παραλάβαμε το αυτοκίνητο που είχαμε νοικιάσει και ξεκινήσαμε για την πόλη της Άνδρου. Η απόσταση των 32 χιλιομέτρων σε νησιώτικο δρόμο με στροφές δεν ήταν ότι καλύτερο με τέτοια αυπνία, ωστόσο κρατούσαμε ακόμα γερά και φτάσαμε στο δωμάτιο με τη πολύ ωραία θέα που είχαμε κλείσει 40 λεπτά μετά:
Η ξεκούραση για λίγες ώρες ήταν επιβεβλημένη καθώς η ώρα κόντευε 11 κι εμείς δεν είχαμε κοιμηθεί ακόμα. Τελευταία βραδινή πτήση και αναμονή περίπου 5 ώρες στο Βενιζέλος μέχρι να φύγουμε για Ραφήνα δε το επέτρεψαν!
Ανασυνταχθήκαμε το μεσημεράκι και γεμάτοι πλέον ξεκινήσαμε να δούμε την Άνδρο.
Περάσαμε τα παλιά αρχοντικά με την ωραία θέα:
Βγαίνοντας στο κεντρικό πεζόδρομο με το πολύ κόσμο:
Και τη κατάμεστη πανέμορφη πλατεία με το πλατάνι:
Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στα στενάκια:
Κάνοντας στάση για να προσκυνήσουν όσοι ήθελαν τον επιτάφιο στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου:
Συνεχίζοντας προς την Αγία Βαρβάρα:
Καταλήγοντας στη πολύ γνωστή πλατεία «Αφανούς Ναύτη» σήμα κατατεθέν και σύμβολο του νησιού:
Επιστρέψαμε προς τη κεντρική πλατεία θαυμάζοντας την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική:
Η Άνδρος δεν είναι όπως τα άλλα νησιά των Κυκλάδων που έχουμε συνηθίσει, τουναντίον έχει το δικό της ξεχωριστό ύφος και στυλ. Κανονικές κεραμοσκεπές, πλούτος, μεγάλα αρχοντικά, βλάστηση κτλ.
Το τραπέζι που άδειασε την ώρα που περνούσαμε από την όμορφη πλατεία ήταν θεόσταλτο δώρο. Ακόμα δεν είχαμε συστηθεί στο νησί, οπότε φροντίσαμε να καθίσουμε και να το γεμίσουμε:
Δεν ήταν όμως και η πιο ευχάριστη εμπειρία, καθώς το βλακωδέστατο & βάρβαρο «έθιμο» με τις κροτίδες να σκάνε από παντού έκανε τη παραμονή μας ανυπόφορη σε σημείο αηδίας. Βρίσαμε, ξαναβρίσαμε, κάναμε παράπονα στο κατάστημα 1-2 φορές λαμβάνοντας άξεστες απαντήσεις και γράψιμο, με αποτέλεσμα να σηκωθούμε να φύγουμε μοιράζοντας «ευχές» μέρα που ήταν… Αν έπιανα έναν θα τον έβαζα να τις φάει τις κροτίδες. Πρώτο κακό σημάδι στο νησί.
Συνεχίσαμε το δρόμο μας έχοντας πεινάσει. Φτάσαμε απέναντι από τη Μητρόπολη και κάναμε στάση σε ένα σουβλατζίδικο για να πιούμε μια μπύρα και να φάμε κάτι:
Λογαριασμός; Κοντά στα 80€ για μπύρες και σάντουιτς. Δεύτερος κακός οιωνός…
Παρακολουθήσαμε για λίγο τη περιφορά και νύχτα πλέον γυρίσαμε στο δωμάτιο για να αράξουμε και να ετοιμαστούμε:
Το μπαρ που διαλέξαμε να πιούμε τα ποτά μας το πρώτο βράδυ δεν ήταν άσχημο. Βράδι γιορτινό καθώς κλείναμε τη δέκατη σερί εκδρομή!
Γυρίσαμε χαρούμενοι πριν προλάβει να ξημερώσει εντελώς. Και το ξημέρωμα στο Αιγαίο είναι όμορφο, πολύ όμορφο..
Μεγάλο Σάββατο
Ξύπνημα και καφεδάκι στην ωραία θέα του δωματίου:
Η μέρα είχε ανάβαση στα ορεινά της Άνδρου κι εξερεύνηση των πηγών και των χωριών της. Κάναμε στάση λίγο μετά στην όμορφη πηγή με το όνομα Σάριζα:
Χωρίς να χάσουμε την ευκαιρία για πανοραμικές λήψεις της Πόλης, μιας και η πολύ καλή μέρα βοηθούσε σ’ αυτό:
Η πλατεία του αφανούς ναύτη και το κάστρο από ψηλά:
Είχα τσεκάρει στις σημειώσεις μου την επίσκεψη στη «Ρεματιά της Πυθάρας» ένα μικρό υδροβιότοπο με λιμνούλες και μικρούς καταρράκτες μέσα σ’ ένα καταπράσινο τοπίο. Μπήκαμε στο μονοπάτι για το λόγο αυτό:
Όμως η παρέα δεν έκρινε σκόπιμο να ακολουθήσει τη διαδρομή κι εγώ ζυγίζοντας τις περιστάσεις δε πήγα μόνος μου, κάτι που μετάνιωσα και θα έκανα πολύ πιο εύκολα σήμερα. Αν βρεθείτε στην ίδια θέση μη το χάσετε…
Κατόπιν αυτού συνεχίσαμε τη πορεία μας προς το χωριό Μαίνητες, καταπράσινο και χτισμένο ανάμεσα στα πλατάνια και τις καρυδιές, γνωστό για τις πηγές του, το νερό που τρέχει ουσιαστικά από το στόμα μαρμάρινων λεόντων:
Οι πηγές βρίσκονται κάτω από το ιερό της Παναγίας, για το οποίο λέγεται ότι είναι χτισμένο σε θέση αρχαίου ναού (τι περίεργο, ακόμα ένα) και τα νερά τους αξιοποιούνται στο πότισμα των τριγύρω χωραφιών:
Εκεί είχαμε μια πολύ ωραία απρόσμενη συνάντηση. Αφού αλλάξαμε δυο κουβέντες βγήκαμε μια φωτογραφία:
(ΤΖΙΜΑΚΟ ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙΣ)
Προχωρημένο μεσημέρι πλέον και το τοπίο ήταν παραπάνω από θελκτικό για τραπέζι. Ανάμεσα στα δέντρα και τα τρεχούμενα νερά απολαύσαμε τους μεζέδες και τις παγωμένες μπύρες, ίσως στο καλύτερο γεύμα μας στο νησί:
Αναχωρήσαμε αφού έπεσε ο ήλιος και ήπιαμε το νεράκι μας από τη πηγή:
Κατεβαίνοντας στη πόλη που μου άρεσε πολύ τούτη την ώρα:
Κάναμε τη βόλτα μας και καθίσαμε στη πολύ όμορφη «Πλατεία γηροκομείου» για μερικές ακόμα μπυρίτσες:
Έπρεπε όμως να ετοιμαστούμε για την ανάσταση καθώς οι ώρα πλησίαζε, οπότε ετοιμαστήκαμε και κατεβήκαμε ξανά στη πόλη:
Φτάνοντας στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, σε μια ωραία τελετή ανάστασης με πυροτεχνήματα, χωρίς δυστυχώς να αποφύγουμε και πάλι τους κόπανους με τις κροτίδες:
Γυρίσαμε προς τα πίσω στην άδεια πόλη, καθώς όλοι γύρισαν στα σπίτια τους για φαγητό:
Πιάνοντας καλό πόστο σ’ ένα όμορφο μπαρ αμέσως μόλις άνοιξε:
Περνώντας πολύ καλά τη βραδιά και καταναλώνοντας περισσότερο:
Πληρώσαμε τον υψηλό λογαριασμό -σχετικά με όσα παραγγείλαμε- με εύλογες απορίες, ρωτώντας και λαμβάνοντας τη διαβεβαίωση ότι είναι τόσο. Δεν επιμείναμε, είχαμε πιεί και αρκετά, οπότε θα βγάζαμε άκρη την άλλη μέρα.
Όταν βγήκαμε είχε κιόλας ξημερώσει για τα καλά:
Τα βάλαμε κάτω μεταξύ μας και καταλάβαμε μετά από λίγη ώρα ότι όντως είχε γίνει λάθος και πληρώσαμε παραπάνω στο μπαρ, ωστόσο είχε κιόλας κλείσει… Θα επιχειρούσαμε συνεννόηση την άλλη μέρα, ωστόσο ακόμα ένα πολύ κακό παράδειγμα για τις επιχειρήσεις εστίασης του νησιού ήταν γεγονός!
Ενώ οι τρεις της παρέας επέστρεψαν για ύπνο, εγώ κι ακόμα ένας είχαμε διάθεση για πρωινή βόλτα. Ήμουν τυχερός γιατί είχα μαζί μου τη φωτογραφική μηχανή, οπότε ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε το γνωστό πεζόδρομο:
Φτάνοντας και πάλι στον Άγιο Γεώργιο:
Βλέποντας τον ήλιο να ξεπροβάλλει:
Συνεχίσαμε τη βόλτα στα όμορφα στενά της Άνδρου:
Βλέποντας το πλοίο να παραμένει δεμένο απέναντι:
Βγαίνοντας στη πλατεία του Αφανούς Ναύτη:
Έχοντας απέναντι μας το κάστρο της Άνδρου, το οποίο αποτελούσε οχυρωμένη κατοικία του Ενετού ηγεμόνα Μαρίνου Δάνδολου όταν κατέκτησε το νησί και καταστράφηκε ολοσχερώς από τους βομβαρδισμούς των Ναζι το 1943:
Αλλά και το ξακουστό φάρο Τουρλίτη ,μοναδικό στην Ευρώπη χτισμένο σε βράχο πάνω στη θάλασσα, ο οποίος λειτουργεί από το 1897 όντας ο πρώτος αυτόματος φάρος στην Ελλάδα και καταστράφηκε ομοίως το 1943 αλλά ανακατασκευάστηκε:
Κατεβήκαμε στο γεφυράκι του κάστρου:
Όπου τόλμησα να ανέβω για τη φωτογραφία, κάτι που δεν ήταν εύκολο:
Από κει φαινόταν και το μικρό, όμορφο και πολύ γνωστό εκκλησάκι της Παναγιάς Θαλασσινής:
Χωρίς δισταγμό πήραμε το δρομάκι για να πάμε να το δούμε:
Βλέποντας την από ψηλά λίγα λεπτά μετά:
Κατεβήκαμε προς τη θάλασσα:
Φτάνοντας μπροστά από τα σκαλιά της μικρής όμορφης εκκλησίας:
Στην οποία ανεβήκαμε για μερικές από τις αγαπημένες μου λήψεις, με φόντο το Τουρλίτη:
Πήραμε κατόπιν το παραλιακό δρόμο της επιστροφής:
Έχοντας πίσω πολύ ωραίες εικόνες της αυγής:
Είχαμε όμως αρχίσει ν' ακούμε φασαρία και φωνές, κάτι που μας έκανε εντύπωση καθώς η ώρα ήταν περασμένες επτάμισι. Σιγουρευτήκαμε ότι δεν είναι ιδέα μας βλέποντας κόσμο να πηγαινοέρχεται και χαρήκαμε ιδιαίτερα. Έγινε το θαύμα του Πάσχα και βρήκαμε το αφτεράδικο του νησιού. Χωρίς να το συζητήσουμε καθόλου, μπήκαμε στο μικρό υποχθόνιο μπαρ (οι ντόπιοι το λένε απλά πάμε στου ‘’Πεπέ’’ όπως μάθαμε) και παραγγείλαμε τις μπύρες μας:
Περιττό να πω πόσο μ’ αρέσουν κάτι τέτοια, όλα αυτά τα χρόνια σε όσα νησιά κι αν πάω…
Καθώς η ώρα πλησίαζε στις εννιά, καταφέραμε να επιστρέψουμε για ξεκούραση ενόψει της επόμενης ημέρας:
Κυριακή του Πάσχα
Σηκωθήκαμε όπως όπως και αναχωρήσαμε για το Κορθί, γνωστό χωριό και όρμο που πλαισιώνεται από άλλα χωριά και αποτελεί καλοκαιρινό κυρίως προορισμό. Παρκάραμε και αρχίσαμε από τη κλασσική βόλτα στη παραλία:
Αλλά και τα ενδότερα του χωριού:
Βλέποντας τα παιδιά να παίζουν κάποιο παραδοσιακό τοπικό παιχνίδι και πίνοντας ένα καφεδάκι αναχωρήσαμε, καθώς δεν υπήρχε κάτι άλλο να κάνουμε. Πήραμε τον ανηφορικό δρόμο βλέποντας όλη τη θέα προς τον όρμο:
Φτάνοντας μέχρι τη γνωστή παραλία της Άνδρου στην οποία ήταν αδύνατο να κατέβουμε λόγω ακατάλληλου δρόμου:
Γυρίσαμε προς τη πόλη και ανεβήκαμε στα ψηλά όπου καθίσαμε για φαγητό σε μια συμπαθητική ταβέρνα με ωραία θέα:
Την οποία πληρώσαμε όμως ακριβά (και εκεί)
Κατεβήκαμε στα δωμάτια που ήταν κοντά κι ετοιμαστήκαμε μιας και είχε βραδιάσει. Ξεκινήσαμε από το μπαρ που είχε γίνει οικονομική παρεξήγηση, για την οποία το αφεντικό του μαγαζιού μας έλεγε άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε, έχοντας απαξιωτικό και ειρωνικό μάλιστα ύφος, χωρίς να δεχτεί το παραμικρό ενώ του εξηγήσαμε ότι έχει άδικο, που ήταν και το προφανές. Δε τραβήξαμε το καυγά πολύ γιατί δεν είχαμε διάθεση να χαλαστούμε, φεύγοντας αηδιασμένοι ακόμα μια φορά από τη συμπεριφορά των επαγγελματιών του νησιού… Ο μόνος άξιος αναφοράς ήταν το παλικάρι που δούλευε σαν υπεύθυνος στο μαγαζί, ο οποίος μας πρόλαβε στην έξοδο, μας τράβηξε πιο απόμερα να μην ακουγόμαστε και μας ζήτησε συγγνώμη για τη συμπεριφορά και για τα όσα έγιναν, δίνοντας μας δίκιο λέγοντας μάλιστα την ατάκα «το έχει ξανακάνει με τουρίστες, δεν είναι η πρώτη φορά»…
Δε ξέρω τι να πω πραγματικά, έχοντας γυρίσει τόσα και τόσα μέρη στην Ελλάδα και ιδιαίτερα τόσα μπαρ, κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί ποτέ ξανά κι έχω να το λέω. Δεν είναι μόνο η ύπουλη κίνηση να «κλέψει τους τουρίστες χρεώνοντας παραπάνω» που είναι από μόνη της απαράδεκτη, είναι η γαϊδουριά και η συνολική αντιμετώπιση.
Ήπιαμε μερικά αδιάφορα ποτά σε άλλα μπαρ και συνεχίσαμε όπως πολύ καλά ξέρουμε και μόνοι μας. Δε ξενερώνουμε ποτέ σε εκδρομή άλλωστε:
Αρχικά Απέναντι απ’ τη Μητρόπολη:
Και αφού ξημέρωσε και βολτάραμε στη πόλη:
Καταλήξαμε στο γνωστό αφτεράδικο, όλοι μαζί αυτή τη φορά όπως έπρεπε:
Πηγαίνοντας για ύπνο πάλι πρωί και βλέποντας τον καιρό να γυρνάει:
Δευτέρα του Πάσχα
Ξυπνήσαμε με ψιλόβροχο, μαζεύοντας τα πράγματα μας καθώς η μέρα της αναχώρησης είχε φτάσει, έχοντα όμως χρόνο ακόμα στο νησί. Χαιρετήσαμε την ιδιοκτήτρια (τη μόνη επαγγελματία και σχετικά φιλόξενη που είδαμε στο νησί), αφήσαμε πίσω μας τη πόλη και κατευθυνθήκαμε προς το Μπατσί, παραλιακό χωριό και γνωστό τουριστικό θέρετρο του νησιού κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού:
Το ψιλόβροχο και η συννεφιά δε βοηθούσε καθόλου:
Ήταν ο καιρός και η περίοδος που δεν αναδείκνυε την όποια ομορφιά του μέρους;
Ήπιαμε ένα ωραίο καφεδάκι και φάγαμε. Το Μπατσί διέθετε πολλά καταστήματα εστίασης και οι άνθρωποι φαινόντουσαν πιο εξοικειωμένοι με το τουρισμό.
Συνεχίσαμε με μια μικρή βόλτα μέχρι να επιστρέψουμε στο αμάξι:
Βλέποντας τους κύκνους να κολυμπούν αμέριμνοι στη θάλασσα:
Διανύσαμε τη μικρή απόσταση των 8 χιλιομέτρων ως το Γαύριο και το λιμάνι του όπου παραδώσαμε το αυτοκίνητο και επιβιβαστήκαμε στο πλοίο, γι’ ακόμα μια φορά στο κατάστρωμα:
Το πλοίο που θα μας γυρνούσε στην Αττική γη, προκειμένου από κει να αναχωρήσουμε με τη βραδινή πτήση της επιστροφής στη Θεσσαλονίκη, δίνοντας τέλος στη 10 συνεχόμενη πασχαλινή μας εκδρομή!
Βαθμολογία εκδρομής
Έθιμα: 7 (Χωρίς κάτι ιδιαίτερο αλλά με ειδυλλιακή ατμόσφαιρα στη Πόλη και τα χωριά)
Τιμή/παροχές: 3 (Πως την έχετε δει ρε αγιογδύτες; Δεν είμαστε όλοι εφοπλιστές)
Γαστρονομία: 6 (Καλούτσικη κουζίνα με ιδιαίτερα τοπικά πιάτα)
Φιλοξενία-Συμπεριφορά: 2 (Αφιλόξενοι - αντιτουριστικοί - πονηροί - ανθρωποδιώκτες. Μεγάλο Χ από μένα)
Αυθεντικότητα/Ομορφιά: 8 (Υπέροχη η πόλη της Άνδρου, καλούτσικα τα μικρά χωριά, πολλές ιδιαιτερότητες που δε βρίσκεις αλλού στις Κυκλάδες)
Νυχτερινή ζωή: 7 (Για το μέγεθος και τον κόσμο που έχει το νησί αρκετά καλά)
Αξιοθέατα - κοντινά σημεία ενδιαφέροντος: 8 (Σπήλαιο, Κάστρα, αρχαίοι οικισμοί, δάσος, ρεματιές με καταρράκτες και λίμνες, χωριά, παραλίες αρκετά καλά όλα για ένα νησί)
Μέσος όρος: 5,9 Με τη βαθμολογία να διαμορφώνεται έτσι για συγκεκριμένους λόγους...
Last edited:
