psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.322
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 2005 – Kέρκυρα
- 2006 – Σαντορίνη
- 2007 – Χανιά
- 2008 – Ναύπλιο
- 2009 – Σύρος
- 2010 – Ρόδος
- 2011 – Χίος
- 2012 – Σάμος
- 2013 – Καλαμάτα
- 2014 – Άνδρος
- 2015 – Ύδρα
- 2016 – Τήνος & Μύκονος
- 2017 – Λέσβος
- 2018 – Μονεμβασιά (& ολίγον από Ναύπλιο)
- 2019 – Ναύπακτος & Δελφοί
- Βαθμολόγηση
- Σβήσιμο – Αντί επιλόγου
- 2022 (ή 2020 vol.3) Λακωνική Μάνη & Καλαμάτα
- 2023 - Κεφαλονιά
2011 – Χίος
Αν για κάποιους το όνομα της Κέρκυρας είναι το νούμερο ένα σε ταξιδιωτικό προορισμό, αυτό της Χίου είναι σίγουρα το δεύτερο, καθώς έχει συνδεθεί άρρηκτα με Πασχαλινό τουρισμό κυρίως λόγω του έθιμού στο Βροντάδο αλλά και όχι μόνο.
Δε θέλαμε φυσικά και πολλά για να καταλήξουμε εκεί, καθώς μόνο και μόνο το γεγονός ότι το νησί αποτελούσε προορισμό το έκανε αυτόματα ταξιδιωτικό μας στόχο. Βοήθησε πάρα πολύ στην απόφαση μας και η απευθείας πρόσβαση από τη Θεσσαλονίκη με πολύ βολικές πτήσεις της Astra και καλές τιμές. Το ξενοδοχείο από κει και πέρα ήταν το μόνο εύκολο, αστοχήσαμε όμως στο καταρτισμό του πλάνου και στη μη ενοικίαση αυτοκινήτου, κάτι που θα το καταλαβαίναμε σχεδόν αμέσως. Ήταν μια εποχή επίσης που τριγυρνούσαμε πολύ στο Βόρειο Αιγαίο.
Ωστόσο η παγιωμένη πλέον κατάσταση είχε πάρει για τα καλά το δρόμο της. Αναζήτηση εισιτηρίων από πολύ νωρίς, εύρεση στόχου από ακόμα πιο νωρίς (οι συζητήσεις ξεκινούν από το τρέχων Πάσχα για το επόμενο) και η παρέα ανοιχτή όπως πάντα για νέα μέλη. Μια
Μεγάλη Πέμπτη
Το γεγονός ότι η Astra μας άλλαξε το πρόγραμμα λίγες μέρες πριν, κάνοντας μας τη πτήση από βραδινή σε μεσημεριανή, δε μας στεναχώρησε καθόλου. Το αντίθετο μάλιστα καθώς κερδίζαμε χρόνο, βόλτες, τραπέζια κτλ στο νησί. Προσγειωθήκαμε με ασφάλεια καθώς είχε λίγο αέρα στο αεροδρόμιο του νησιού και λίγα λεπτά μετά ήμασταν στο ξενοδοχείο, καθώς το αεροδρόμιο είναι ουσιαστικά μέσα στη πόλη!
Δε χάσαμε χρόνο, πιάνοντας σχεδόν αμέσως τραπέζι σε ένα από τα πολύ ωραία τσιπουράδικα της παραλιακής. Γενικά προλάβαμε και τα κάναμε όλα τη Πέμπτη το βράδυ, διαπιστώνοντας πόσο έντονη νυχτερινή ζωή έχει η Χίος. Γυρίσαμε αρκετά μπαρ:
Και όπως είναι απόλυτα φυσικό είδαμε το ξημέρωμα:
Το πρώτο μας ξημέρωμα στο νησί:
Μεγάλη Παρασκευή
Το σοβαρότερο λάθος της εκδρομής ήταν ότι δε νοικιάσαμε ένα αυτοκίνητο να κάνουμε τη δουλειά μας και να δούμε τα πάντα όπως θέλαμε. Αφού βγήκαμε παραλιακά, κατευθυνόμενοι προς τα ΚΤΕΛ:
Όπου διαπιστώσαμε ότι δεν διεξάγονται δρομολόγια τη Μεγάλη Παρασκευή.
Έτσι αναγκαστικά στραφήκαμε στη πολύ ακριβή λύση του Ταξί, μιας και δεν είχαμε πολύ χρόνο. Προορισμός μας ήταν τα πασίγνωστα Μεστά, περιοχή στα νότια του νησιού σε απόσταση σχεδόν 40 χιλιομέτρων από τη πόλη.
Περάσαμε μέσα από το μοναδικής ομορφιάς χωριό με το όνομα Πυργί στο οποίο δε σταματήσαμε. Αυτά είναι τα λάθη του σχεδιασμού που πληρώσαμε…
Το ταξί μας άφησε στο επίνειο των Μεστών, χωρίς δυστυχώς να μας πληροφορήσει ότι τέτοια εποχή δεν υπήρχε τίποτα να κάνουμε εκεί:
Πάρα μόνο μια ολιγόλεπτη βόλτα:
Πήραμε ψύχραιμα το γεγονός και ξεκινήσαμε με τα πόδια προς το χωριό των Μεστών:
Η διαδρομή στο κάμπο με τα ελαιόδεντρα ήταν υπέροχη, επαναφέροντας το χαμένο μας κέφι:
Λίγα χιλιόμετρα περπατήματος μετά, μπαίναμε στο πανέμορφο αυτό χωριό της Χίου:
Ένα χωριό πετρόχτιστο απ’ άκρη σ’ άκρη που αδημονούσαμε να περπατήσουμε:
Περάσαμε από τη κεντρική πλατεία:
Και χαθήκαμε στα στενάκια:
Στενάκια πολύ όμορφα γεμάτα μυρωδάτα λουλούδια:
Γραφικά σημεία με καμάρες:
Δαιδαλώδη σοκάκια του οικισμού που ανήκει στα περιβόητα Μαστιχοχώρια, τα οποία χαίρεσαι να περπατάς:
Μια πολύ ωραία εμπειρία από ένα ξεχωριστό μέρος της Ελλάδας:
Προχωρήσαμε στους λαβίρυθους του χωριού:
Καταλήξαμε και πάλι στη πλατεία η οποία ήταν γεμάτη κόσμο. Ήταν η ώρα για το καθιερωμένο ουζάκι της Μεγάλης Παρασκευής, σε ιδανικές συνθήκες με υπέροχα πραγματικά συναισθήματα:
Παρακολουθήσαμε εκεί τις διαδικασίες του Επιταφίου κι αφού ήπιαμε το καφεδάκι μας γυρίσαμε το βράδυ πλέον στη πόλη της Χίου.
Βράδυ το οποίο οι μόνοι που είχαμε αντοχές να ακολουθήσουμε ήμασταν εγώ κι ο Κωστάκης:
Γυρίσαμε τα ροκ μπαρ της περιοχής, καταλήξαμε σε ένα κλαμπ και σε ένα άλλο βραδινό μαγαζί και καθώς θέλαμε να συνεχίσουμε τη νύχτα και ψάχναμε ένα μπαρ ακόμα, ενεργήσαμε στα πλαίσια του «ρωτώντας πας στη πόλη» και ρωτήσαμε δύο παλικάρια που βρήκαμε στη παραλιακή μήπως το ξέρουν.
Με χαρά μας απάντησαν ότι και αυτοί πηγαίνουν στο ίδιο και μας πρότειναν να μας πάνε με το αμάξι τους. Δύο εμείς και δύο οι Χιώτες λοιπόν (σα την ομώνυμη παροιμία) ξεκινήσαμε για το προορισμό μας, για μια νέα μπαρότσαρκα για την ακρίβεια, αφού πρώτα κάναμε στάση σε ένα άλλο κλαμπ που ήταν η παρέα τους, μας γνωρίσανε, μας κεράσανε τεκίλες, πριν συνεχίσουμε το δρόμο μας φτάνοντας στο μαγαζί το οποίο ψάχναμε, όπου επίσης μας κεράσανε τα ποτά. Τι να πω, δεν έχω λόγια για τη φιλοξενία των ανθρώπων σε δύο άγνωστους ουσιαστικά τύπους…
Το όλο περιστατικό το αναφέρω ως δείγμα ευγνωμοσύνης στα παιδιά. Να είστε πάντα καλά!
Μεγάλο Σάββατο
Μετά και τη περιπετειώδη προηγούμενη νύχτα, σηκωθήκαμε πριν το μεσημεράκι και βγήκαμε για βόλτα στη Χίο.
Ήπιαμε το καφέ μας σε μια πολύ όμορφη πλατεία πίσω από τη παραλία:
Μετά από μια μικρή βόλτα που κάναμε στην αγορά, ακολουθήσαμε από τύχη μια ταμπέλα που παρέπεμπε προς το «Ουζερί του Μπελαμή» λέγοντας «πάμε κι ότι βγει, αν δε μας αρέσει φεύγουμε»
Έλα όμως που η επιλογή μας ήταν λίρα εκατό! Ένα ουζερί με ιδιαίτερη διακόσμηση, πολύ καλό φαγητό και το περίφημο καζανιαστό ούζο της Χίου, που δοκιμάζαμε πρώτη φορά:
Οι γαρίδες στη σχάρα με τη λευκή σάλτσα ακόμα με στοιχειώνουν:
Βαρύ κάθισμα καθώς μας πήρε η ώρα -και τα ούζα- οπότε πάλι καλά να λέμε που ήταν Σάββατο και έπρεπε να προλάβουμε την Ανάσταση:
Ήπιαμε μια μπύρα στο καφενείο κάτω από το ξενοδοχείο για σβήσιμο και ανεβήκαμε να ετοιμαστούμε.
Σάββατο βράδυ και όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο ξακουστό Βροντάδο με το έθιμο του Ρουκετοπόλεμου να κλέβει τη παράσταση.
Πήραμε ένα ταξί καθώς η απόσταση ήταν κάτι λιγότερο από 10 χλμ και φτάσαμε στην «εμπόλεμη ζώνη» πριν τις 12. Φυσικά οχήματα δεν επιτρέπονταν εντός του οικισμού οπότε οφείλαμε να τον διασχίσουμε με τα πόδια:
Ευτυχώς το γλέντι με τις ρουκέτες δεν είχε ξεκινήσει για τα καλά ακόμα, δίνοντας μας την ευκαιρία να δούμε τις οχυρώσεις μέσα στο χωριό:
Έπρεπε να κατευθυνθούμε ορεινά, αφενός για να κάνουμε ανάσταση σε μία από τις δύο εκκλησίες, αφετέρου για να έχουμε καλύτερη θέα προς τη μάχη:
Ο καιρός δεν ήταν σύμμαχος καθώς φυσούσε πάρα πολύ και μας έκανε να κρυώνουμε..
Όντως λίγο μετά τις 12 αρχίζει ο πόλεμος, ένα έθιμο που έχει τις ρίζες του στα χρόνια τις τουρκοκρατίας και αποτελεί ουσιαστικά μάχη μεταξύ των ενοριτών της Παναγίας της Ερειθιανής και του Αγίου Μάρκου. Η βροχή από τις φλεγόμενες ρουκέτες ξεσπάει λίγο μετά το Χριστός Ανέστη, και νικητής ανακηρύσσεται αυτός που θα πετύχει περισσότερες φορές το καμπαναριό του αντιπάλου. Ένα έθιμο γνωστό παγκοσμίως που ετοιμάζεται όλο τον υπόλοιπο χρόνο:
(συγγνώμη για τη ποιότητα του βίντεο, δεν ήταν και σοβαρές οι πηγές λήψης το 2011)
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό όλο αυτό που αντικρύζουν τα μάτια σου από κει ψηλά! Δε ξέρω αν το έθιμο τείνει προς διακοπή καθώς είναι μεγάλη η επικινδυνότητα του, ωστόσο δικαιολογεί τη φήμη που υπάρχει γύρω απ’ αυτό.
Το πρόβλημα βέβαια είναι και διαδικαστικό. Το χωριό έχει μόνο δύο δρόμους και συγκεκριμένο τρόπο πρόσβασης και εξόδου. Αν εσύ θέλεις να βγεις απ’ αυτό ενώ η μάχη μαίνεται πρέπει να περάσεις μέσα από το πεδίο βολής, κάτι που είναι αρκετά επικίνδυνο. Δεν μπορούσαμε όμως να περιμένουμε καθώς είχαμε κρυώσει πολύ. Έπρεπε να γυρίσουμε στη πόλη της Χίου. Περιμέναμε λοιπόν να κοπάσει η αναμέτρηση, κατεβήκαμε τρέχοντας προς το χωριό, προλαβαίνοντας τη τελευταία στιγμή να κρυφτούμε πίσω από ένα πυροσβεστικό όχημα για να είμαστε ασφαλείς, πιάνοντας παράλληλα τη κουβέντα με τον εποχικό πυροσβέστη για το όλο έθιμο και τη προετοιμασία του. Ακόμα μια τρεχάλα μετά από μισή ώρα μας έβγαλε από τη ζώνη του πυρός, μπαίνοντας στο πρώτο ταξί που βρήκαμε.
Η θαλπωρή της ζεστής σούπας αλλά και του Jameson αμέσως μετά ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να μας συμβεί μετά από τη σύντομη περιπέτεια μας στο Βροντάδο!
Κυριακή του Πάσχα
Ξυπνήσαμε και ήπιαμε καφεδάκι στη λιακάδα εκμεταλλευόμενοι το καλό καιρό. Ξέραμε ότι πρακτικά ήταν η τελευταία ημέρα καθώς πετούσαμε το πρωί της Δευτέρας, ωστόσο ήταν Κυριακή του Πάσχα και δεν είχαμε τη παραμικρή διάθεση για χαλάρωμα.
Αρχικά επισκεφτήκαμε το εμφανώς παραμελημένο κάστρο της Χίου το οποίο μας έκανε κακή εντύπωση:
Μάλιστα σε κάποιο σημείο είχε μεταβληθεί σε πάρκινγκ:
Η σύγκριση με αντίστοιχα κάστρα ανά την Ελλάδα είναι αναπόφευκτη… Η εγκατάλειψη σε όλο της το μεγαλείο…
Φύγαμε προς τον άδειο πεζόδρομο της αγοράς:
Βγαίνοντας παραλιακά για μερικές φωτογραφίες:
Επίσης χωρίς το παραμικρό ίχνος ομορφιάς η παραλιακή της Χίου:
Η καλή τύχη του ταξιδιώτη μας ευνόησε για πολλοστή φορά στο νησί, ρίχνοντας μας πάνω σε μια μουσική ταβέρνα με το όνομα παράγκα. Μπήκαμε χωρίς να το σκεφτούμε και πιάσαμε ένα τραπέζι το οποίο γεμίσαμε με πολύ ωραία Πασχαλινά πιάτα:
Και φυσικά πολλά κιλά εκλεκτό κόκκινο κρασί:
Το μεσημέρι έφερε το απόγευμα, το απόγευμα το βράδυ και το βράδυ τα όργανα, με εμάς να δίνουμε δεύτερη φορά παραγγελία. Είδαμε το μαγαζί να γεμίζει και ν’ αδειάζει, ακούσαμε όλο το πρόγραμμα, κεράσαμε την ορχήστρα, δώσαμε τις παραγγελιές μας, χορέψαμε και αποχωρήσαμε αξιοπρεπέστατοι λίγο μετά τη μία, περνώντας για μια ακόμη φορά εκπληκτικά σε Κυριακάτικο τραπέζι!
Το κλείσιμο στα μπαρ της Χίου ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμασταν λίγες ώρες πριν αναχωρήσουμε. Η πρωινή πτήση της Δευτέρας ήταν βάρβαρη ώρα, γύρω στις εννιά το πρωί, κάτι που ήταν δυστυχώς αναπόφευκτο σε μία κατά τα άλλα υπέροχη εκδρομή
Βαθμολογία εκδρομής
Έθιμα: 9 (Για το ξεχωριστό έθιμο στο Βροντάδο)
Τιμή/παροχές: 7 (Δεν διαπιστώσαμε κάπου υπερβολή στις τιμές)
Γαστρονομία: 7 (Αρκετά καλό φαγητό όπου κι αν φάγαμε)
Φιλοξενία-Συμπεριφορά: 9 (Είστε ωραίοι ρε μάγκες)
Αυθεντικότητα/Ομορφιά: 6 (Μεστά, Πυργί και χωριά το σώζουν. Η πόλη τραγική)
Νυχτερινή ζωή: 9 (Πολύς και ωραίος κόσμος, αρκετές επιλογές)
Αξιοθέατα - κοντινά σημεία ενδιαφέροντος: 7 (Εφόσον υπάρχει μεταφορικό μέσο το νησί έχει πολλά να προσφέρει. Σπήλαια, χωριά, δάση, παραλίες και πολλά άλλα)
Μέσος όρος: 7,7 Με τη Χίο να σκοράρει πολύ ψηλά συνολικά και να αποτελεί άξιο προορισμό για το Πάσχα
Αν για κάποιους το όνομα της Κέρκυρας είναι το νούμερο ένα σε ταξιδιωτικό προορισμό, αυτό της Χίου είναι σίγουρα το δεύτερο, καθώς έχει συνδεθεί άρρηκτα με Πασχαλινό τουρισμό κυρίως λόγω του έθιμού στο Βροντάδο αλλά και όχι μόνο.
Δε θέλαμε φυσικά και πολλά για να καταλήξουμε εκεί, καθώς μόνο και μόνο το γεγονός ότι το νησί αποτελούσε προορισμό το έκανε αυτόματα ταξιδιωτικό μας στόχο. Βοήθησε πάρα πολύ στην απόφαση μας και η απευθείας πρόσβαση από τη Θεσσαλονίκη με πολύ βολικές πτήσεις της Astra και καλές τιμές. Το ξενοδοχείο από κει και πέρα ήταν το μόνο εύκολο, αστοχήσαμε όμως στο καταρτισμό του πλάνου και στη μη ενοικίαση αυτοκινήτου, κάτι που θα το καταλαβαίναμε σχεδόν αμέσως. Ήταν μια εποχή επίσης που τριγυρνούσαμε πολύ στο Βόρειο Αιγαίο.
Ωστόσο η παγιωμένη πλέον κατάσταση είχε πάρει για τα καλά το δρόμο της. Αναζήτηση εισιτηρίων από πολύ νωρίς, εύρεση στόχου από ακόμα πιο νωρίς (οι συζητήσεις ξεκινούν από το τρέχων Πάσχα για το επόμενο) και η παρέα ανοιχτή όπως πάντα για νέα μέλη. Μια
Μεγάλη Πέμπτη
Το γεγονός ότι η Astra μας άλλαξε το πρόγραμμα λίγες μέρες πριν, κάνοντας μας τη πτήση από βραδινή σε μεσημεριανή, δε μας στεναχώρησε καθόλου. Το αντίθετο μάλιστα καθώς κερδίζαμε χρόνο, βόλτες, τραπέζια κτλ στο νησί. Προσγειωθήκαμε με ασφάλεια καθώς είχε λίγο αέρα στο αεροδρόμιο του νησιού και λίγα λεπτά μετά ήμασταν στο ξενοδοχείο, καθώς το αεροδρόμιο είναι ουσιαστικά μέσα στη πόλη!
Δε χάσαμε χρόνο, πιάνοντας σχεδόν αμέσως τραπέζι σε ένα από τα πολύ ωραία τσιπουράδικα της παραλιακής. Γενικά προλάβαμε και τα κάναμε όλα τη Πέμπτη το βράδυ, διαπιστώνοντας πόσο έντονη νυχτερινή ζωή έχει η Χίος. Γυρίσαμε αρκετά μπαρ:
Και όπως είναι απόλυτα φυσικό είδαμε το ξημέρωμα:
Το πρώτο μας ξημέρωμα στο νησί:
Μεγάλη Παρασκευή
Το σοβαρότερο λάθος της εκδρομής ήταν ότι δε νοικιάσαμε ένα αυτοκίνητο να κάνουμε τη δουλειά μας και να δούμε τα πάντα όπως θέλαμε. Αφού βγήκαμε παραλιακά, κατευθυνόμενοι προς τα ΚΤΕΛ:
Όπου διαπιστώσαμε ότι δεν διεξάγονται δρομολόγια τη Μεγάλη Παρασκευή.
Έτσι αναγκαστικά στραφήκαμε στη πολύ ακριβή λύση του Ταξί, μιας και δεν είχαμε πολύ χρόνο. Προορισμός μας ήταν τα πασίγνωστα Μεστά, περιοχή στα νότια του νησιού σε απόσταση σχεδόν 40 χιλιομέτρων από τη πόλη.
Περάσαμε μέσα από το μοναδικής ομορφιάς χωριό με το όνομα Πυργί στο οποίο δε σταματήσαμε. Αυτά είναι τα λάθη του σχεδιασμού που πληρώσαμε…
Το ταξί μας άφησε στο επίνειο των Μεστών, χωρίς δυστυχώς να μας πληροφορήσει ότι τέτοια εποχή δεν υπήρχε τίποτα να κάνουμε εκεί:
Πάρα μόνο μια ολιγόλεπτη βόλτα:
Πήραμε ψύχραιμα το γεγονός και ξεκινήσαμε με τα πόδια προς το χωριό των Μεστών:
Η διαδρομή στο κάμπο με τα ελαιόδεντρα ήταν υπέροχη, επαναφέροντας το χαμένο μας κέφι:
Λίγα χιλιόμετρα περπατήματος μετά, μπαίναμε στο πανέμορφο αυτό χωριό της Χίου:
Ένα χωριό πετρόχτιστο απ’ άκρη σ’ άκρη που αδημονούσαμε να περπατήσουμε:
Περάσαμε από τη κεντρική πλατεία:
Και χαθήκαμε στα στενάκια:
Στενάκια πολύ όμορφα γεμάτα μυρωδάτα λουλούδια:
Γραφικά σημεία με καμάρες:
Δαιδαλώδη σοκάκια του οικισμού που ανήκει στα περιβόητα Μαστιχοχώρια, τα οποία χαίρεσαι να περπατάς:
Μια πολύ ωραία εμπειρία από ένα ξεχωριστό μέρος της Ελλάδας:
Προχωρήσαμε στους λαβίρυθους του χωριού:
Καταλήξαμε και πάλι στη πλατεία η οποία ήταν γεμάτη κόσμο. Ήταν η ώρα για το καθιερωμένο ουζάκι της Μεγάλης Παρασκευής, σε ιδανικές συνθήκες με υπέροχα πραγματικά συναισθήματα:
Παρακολουθήσαμε εκεί τις διαδικασίες του Επιταφίου κι αφού ήπιαμε το καφεδάκι μας γυρίσαμε το βράδυ πλέον στη πόλη της Χίου.
Βράδυ το οποίο οι μόνοι που είχαμε αντοχές να ακολουθήσουμε ήμασταν εγώ κι ο Κωστάκης:
Γυρίσαμε τα ροκ μπαρ της περιοχής, καταλήξαμε σε ένα κλαμπ και σε ένα άλλο βραδινό μαγαζί και καθώς θέλαμε να συνεχίσουμε τη νύχτα και ψάχναμε ένα μπαρ ακόμα, ενεργήσαμε στα πλαίσια του «ρωτώντας πας στη πόλη» και ρωτήσαμε δύο παλικάρια που βρήκαμε στη παραλιακή μήπως το ξέρουν.
Με χαρά μας απάντησαν ότι και αυτοί πηγαίνουν στο ίδιο και μας πρότειναν να μας πάνε με το αμάξι τους. Δύο εμείς και δύο οι Χιώτες λοιπόν (σα την ομώνυμη παροιμία) ξεκινήσαμε για το προορισμό μας, για μια νέα μπαρότσαρκα για την ακρίβεια, αφού πρώτα κάναμε στάση σε ένα άλλο κλαμπ που ήταν η παρέα τους, μας γνωρίσανε, μας κεράσανε τεκίλες, πριν συνεχίσουμε το δρόμο μας φτάνοντας στο μαγαζί το οποίο ψάχναμε, όπου επίσης μας κεράσανε τα ποτά. Τι να πω, δεν έχω λόγια για τη φιλοξενία των ανθρώπων σε δύο άγνωστους ουσιαστικά τύπους…
Το όλο περιστατικό το αναφέρω ως δείγμα ευγνωμοσύνης στα παιδιά. Να είστε πάντα καλά!
Μεγάλο Σάββατο
Μετά και τη περιπετειώδη προηγούμενη νύχτα, σηκωθήκαμε πριν το μεσημεράκι και βγήκαμε για βόλτα στη Χίο.
Ήπιαμε το καφέ μας σε μια πολύ όμορφη πλατεία πίσω από τη παραλία:
Μετά από μια μικρή βόλτα που κάναμε στην αγορά, ακολουθήσαμε από τύχη μια ταμπέλα που παρέπεμπε προς το «Ουζερί του Μπελαμή» λέγοντας «πάμε κι ότι βγει, αν δε μας αρέσει φεύγουμε»
Έλα όμως που η επιλογή μας ήταν λίρα εκατό! Ένα ουζερί με ιδιαίτερη διακόσμηση, πολύ καλό φαγητό και το περίφημο καζανιαστό ούζο της Χίου, που δοκιμάζαμε πρώτη φορά:
Οι γαρίδες στη σχάρα με τη λευκή σάλτσα ακόμα με στοιχειώνουν:
Βαρύ κάθισμα καθώς μας πήρε η ώρα -και τα ούζα- οπότε πάλι καλά να λέμε που ήταν Σάββατο και έπρεπε να προλάβουμε την Ανάσταση:
Ήπιαμε μια μπύρα στο καφενείο κάτω από το ξενοδοχείο για σβήσιμο και ανεβήκαμε να ετοιμαστούμε.
Σάββατο βράδυ και όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο ξακουστό Βροντάδο με το έθιμο του Ρουκετοπόλεμου να κλέβει τη παράσταση.
Πήραμε ένα ταξί καθώς η απόσταση ήταν κάτι λιγότερο από 10 χλμ και φτάσαμε στην «εμπόλεμη ζώνη» πριν τις 12. Φυσικά οχήματα δεν επιτρέπονταν εντός του οικισμού οπότε οφείλαμε να τον διασχίσουμε με τα πόδια:
Ευτυχώς το γλέντι με τις ρουκέτες δεν είχε ξεκινήσει για τα καλά ακόμα, δίνοντας μας την ευκαιρία να δούμε τις οχυρώσεις μέσα στο χωριό:
Έπρεπε να κατευθυνθούμε ορεινά, αφενός για να κάνουμε ανάσταση σε μία από τις δύο εκκλησίες, αφετέρου για να έχουμε καλύτερη θέα προς τη μάχη:
Ο καιρός δεν ήταν σύμμαχος καθώς φυσούσε πάρα πολύ και μας έκανε να κρυώνουμε..
Όντως λίγο μετά τις 12 αρχίζει ο πόλεμος, ένα έθιμο που έχει τις ρίζες του στα χρόνια τις τουρκοκρατίας και αποτελεί ουσιαστικά μάχη μεταξύ των ενοριτών της Παναγίας της Ερειθιανής και του Αγίου Μάρκου. Η βροχή από τις φλεγόμενες ρουκέτες ξεσπάει λίγο μετά το Χριστός Ανέστη, και νικητής ανακηρύσσεται αυτός που θα πετύχει περισσότερες φορές το καμπαναριό του αντιπάλου. Ένα έθιμο γνωστό παγκοσμίως που ετοιμάζεται όλο τον υπόλοιπο χρόνο:
(συγγνώμη για τη ποιότητα του βίντεο, δεν ήταν και σοβαρές οι πηγές λήψης το 2011)
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό όλο αυτό που αντικρύζουν τα μάτια σου από κει ψηλά! Δε ξέρω αν το έθιμο τείνει προς διακοπή καθώς είναι μεγάλη η επικινδυνότητα του, ωστόσο δικαιολογεί τη φήμη που υπάρχει γύρω απ’ αυτό.
Το πρόβλημα βέβαια είναι και διαδικαστικό. Το χωριό έχει μόνο δύο δρόμους και συγκεκριμένο τρόπο πρόσβασης και εξόδου. Αν εσύ θέλεις να βγεις απ’ αυτό ενώ η μάχη μαίνεται πρέπει να περάσεις μέσα από το πεδίο βολής, κάτι που είναι αρκετά επικίνδυνο. Δεν μπορούσαμε όμως να περιμένουμε καθώς είχαμε κρυώσει πολύ. Έπρεπε να γυρίσουμε στη πόλη της Χίου. Περιμέναμε λοιπόν να κοπάσει η αναμέτρηση, κατεβήκαμε τρέχοντας προς το χωριό, προλαβαίνοντας τη τελευταία στιγμή να κρυφτούμε πίσω από ένα πυροσβεστικό όχημα για να είμαστε ασφαλείς, πιάνοντας παράλληλα τη κουβέντα με τον εποχικό πυροσβέστη για το όλο έθιμο και τη προετοιμασία του. Ακόμα μια τρεχάλα μετά από μισή ώρα μας έβγαλε από τη ζώνη του πυρός, μπαίνοντας στο πρώτο ταξί που βρήκαμε.
Η θαλπωρή της ζεστής σούπας αλλά και του Jameson αμέσως μετά ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να μας συμβεί μετά από τη σύντομη περιπέτεια μας στο Βροντάδο!
Κυριακή του Πάσχα
Ξυπνήσαμε και ήπιαμε καφεδάκι στη λιακάδα εκμεταλλευόμενοι το καλό καιρό. Ξέραμε ότι πρακτικά ήταν η τελευταία ημέρα καθώς πετούσαμε το πρωί της Δευτέρας, ωστόσο ήταν Κυριακή του Πάσχα και δεν είχαμε τη παραμικρή διάθεση για χαλάρωμα.
Αρχικά επισκεφτήκαμε το εμφανώς παραμελημένο κάστρο της Χίου το οποίο μας έκανε κακή εντύπωση:
Μάλιστα σε κάποιο σημείο είχε μεταβληθεί σε πάρκινγκ:
Η σύγκριση με αντίστοιχα κάστρα ανά την Ελλάδα είναι αναπόφευκτη… Η εγκατάλειψη σε όλο της το μεγαλείο…
Φύγαμε προς τον άδειο πεζόδρομο της αγοράς:
Βγαίνοντας παραλιακά για μερικές φωτογραφίες:
Επίσης χωρίς το παραμικρό ίχνος ομορφιάς η παραλιακή της Χίου:
Η καλή τύχη του ταξιδιώτη μας ευνόησε για πολλοστή φορά στο νησί, ρίχνοντας μας πάνω σε μια μουσική ταβέρνα με το όνομα παράγκα. Μπήκαμε χωρίς να το σκεφτούμε και πιάσαμε ένα τραπέζι το οποίο γεμίσαμε με πολύ ωραία Πασχαλινά πιάτα:
Και φυσικά πολλά κιλά εκλεκτό κόκκινο κρασί:
Το μεσημέρι έφερε το απόγευμα, το απόγευμα το βράδυ και το βράδυ τα όργανα, με εμάς να δίνουμε δεύτερη φορά παραγγελία. Είδαμε το μαγαζί να γεμίζει και ν’ αδειάζει, ακούσαμε όλο το πρόγραμμα, κεράσαμε την ορχήστρα, δώσαμε τις παραγγελιές μας, χορέψαμε και αποχωρήσαμε αξιοπρεπέστατοι λίγο μετά τη μία, περνώντας για μια ακόμη φορά εκπληκτικά σε Κυριακάτικο τραπέζι!
Το κλείσιμο στα μπαρ της Χίου ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμασταν λίγες ώρες πριν αναχωρήσουμε. Η πρωινή πτήση της Δευτέρας ήταν βάρβαρη ώρα, γύρω στις εννιά το πρωί, κάτι που ήταν δυστυχώς αναπόφευκτο σε μία κατά τα άλλα υπέροχη εκδρομή
Βαθμολογία εκδρομής
Έθιμα: 9 (Για το ξεχωριστό έθιμο στο Βροντάδο)
Τιμή/παροχές: 7 (Δεν διαπιστώσαμε κάπου υπερβολή στις τιμές)
Γαστρονομία: 7 (Αρκετά καλό φαγητό όπου κι αν φάγαμε)
Φιλοξενία-Συμπεριφορά: 9 (Είστε ωραίοι ρε μάγκες)
Αυθεντικότητα/Ομορφιά: 6 (Μεστά, Πυργί και χωριά το σώζουν. Η πόλη τραγική)
Νυχτερινή ζωή: 9 (Πολύς και ωραίος κόσμος, αρκετές επιλογές)
Αξιοθέατα - κοντινά σημεία ενδιαφέροντος: 7 (Εφόσον υπάρχει μεταφορικό μέσο το νησί έχει πολλά να προσφέρει. Σπήλαια, χωριά, δάση, παραλίες και πολλά άλλα)
Μέσος όρος: 7,7 Με τη Χίο να σκοράρει πολύ ψηλά συνολικά και να αποτελεί άξιο προορισμό για το Πάσχα
Last edited:
