psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.322
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 2005 – Kέρκυρα
- 2006 – Σαντορίνη
- 2007 – Χανιά
- 2008 – Ναύπλιο
- 2009 – Σύρος
- 2010 – Ρόδος
- 2011 – Χίος
- 2012 – Σάμος
- 2013 – Καλαμάτα
- 2014 – Άνδρος
- 2015 – Ύδρα
- 2016 – Τήνος & Μύκονος
- 2017 – Λέσβος
- 2018 – Μονεμβασιά (& ολίγον από Ναύπλιο)
- 2019 – Ναύπακτος & Δελφοί
- Βαθμολόγηση
- Σβήσιμο – Αντί επιλόγου
- 2022 (ή 2020 vol.3) Λακωνική Μάνη & Καλαμάτα
- 2023 - Κεφαλονιά
2019 – Ναύπακτος & Δελφοί
Η ιδέα του Πάσχα σε κάποιο προορισμό της στερεάς Ελλάδας έπεφτε στο τραπέζι των συζητήσεων για χρόνια, αν και πάντα προέκυπτε τελικά κάτι άλλο (συνήθως νησί), με αποτέλεσμα η ιδέα να μένει στα χαρτιά.
Το 2019 όμως κι εφόσον οι προτάσεις είχαν εξαντληθεί, βάζοντας κάτω τα δεδομένα -οικονομικά και μη – καταλήξαμε με ευκολία στη συγκεκριμένη επιλογή. Μια επιλογή που μας δικαίωσε απόλυτα όπως θα δείτε.
Προσωπικά είχα σαν πολύ όμορφη ανάμνηση όλα αυτά τα μέρη, ευρισκόμενος εκεί 21 χρόνια πριν, στα πλαίσια σχολικής εκδρομής το μακρινό 1998. Ήταν αρκετό για να μου δημιουργηθεί η εντύπωση ότι μερικά από τα πιο ωραία σημεία της Ελλάδας βρίσκονται εκεί, παρόλο που τότε δεν είχα δει ακόμα τίποτα…
Μεγάλη Παρασκευή
Ξεκινήσαμε λίγο μετά τις εννιά από το χωριό, βγαίνοντας στην Εγνατία οδό μισή ώρα μετά, με κατεύθυνση δυτικά. Ήταν ο κοντινότερος δρόμος και καλύτερη επιλογή, καθώς μετά και τη στροφή προς Άρτα, η κίνηση ελαχιστοποιήθηκε σημαντικά. Η πρώτη στάση έγινε στο ιστορικό Μεσολόγγι, όπου ξεμουδιάσαμε και ξεδιψάσαμε, συνεχίζοντας μια ώρα μετά τη πορεία μας προς τη Ναύπακτο:
Φτάσαμε στη πόλη και τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο, διαπιστώνοντας ότι βρίσκεται κοντά στη παραλία, με τα ουζερί εκείνη την ώρα να είναι γεμάτα:
Απέναντι μας είχαμε τη γνωστή γέφυρα του Ρίου, που ενώνει Στερεά με Πελοπόννησο:
Τα παιδάκια είχαν αρχίσει ήδη τις βουτιές, στην ωραία παραλία εκτός των τειχών της Ναύπακτου όπου και βρισκόμασταν:
Κινηθήκαμε παραλιακά:
Φτάνοντας λίγο μετά στο μικρό λιμάνι εντός των τειχών, το πλέον πολυφωτογραφημένο σημείο της πόλης:
Όμορφο σημείο:
Που επίσης έσφυζε από ζωή εκείνη την ώρα:
Κάναμε το γύρο του λιμανιού:
Βλέποντας και τις ετοιμασίες ενόψει Μεγάλης Παρασκευής:
Έπρεπε όμως να κάνουμε τη βασική στάση το καλωσορίσματος, γι’ αυτό κινηθήκαμε προς την άλλη πλευρά προς το Φετιχιέ τζαμί, πιάνοντας ένα τραπέζι στο πασίγνωστο μεζεδοπωλείο για το οποίο είχαμε λάβει συστάσεις, γεμίζοντας το με εκλεκτά θαλασσινά πιάτα συνοδεία τσίπουρου:
Βγαίνοντας μετά από ώρα είχε ήδη νυχτώσει, οπότε και αφού κάναμε μια βόλτα στη περιοχή με τα πολλά καφέ μπαρ:
Πήγαμε να ετοιμαστούμε για τον Επιτάφιο και τις εκδηλώσεις της βραδιάς.
Λίγη ώρα μετά κατευθυνόμασταν πάλι προς το κέντρο ανάμεσα σε πολύ κόσμο:
Βλέποντας τη μπάντα της πόλης:
Αλλά και τη περιφορά:
Ενώ όλοι ήταν στραμμένοι προς τα φωταγωγημένα (από φωτιά και προβολείς) τείχη και το στολισμένο λιμανάκι:
Όλοι περιμέναν να δουν φυσικά το σόου με τα πυροτεχνήματα:
Που ήταν πολύ όμορφο όσο κράτησε:
Κινηθήκαμε πάλι μέχρι τη κάτω πλευρά:
Όπου κατέβαινε πολύς κόσμος για φωτογραφίες:
Καθώς οι λήψεις ήταν εντυπωσιακές:
Με το άγαλμα του πολύ γνωστού Ισπανού συγγραφέα Μιγκέλ ντε Θερβάντες να ξεχωρίζει:
Συνεχίσαμε με μια βόλτα στα μπαράκια, τα οποία ήταν πολλά και διάφορα. Το έμπειρο μάτι μου όμως είχε πέσει από πριν που εξερευνούσα σε ένα καταπληκτικό μπαρ το οποίο ήθελα να ανακαλύψω και δικαίωσε απόλυτα την επιλογή μου με τον κόσμο, τα ποτά και φυσικά τις εξαιρετικές μουσικές του, όσα βράδια μείναμε εκεί. Πάλι βρήκαμε στέκι…
Μεγάλο Σάββατο
Ξυπνήσαμε και ήπιαμε καφέ στη παραλία κάτω απ’ το ξενοδοχείο και κατόπιν συζητήσεων για να δούμε κάποιο κοντινό προορισμό δε θέλαμε να χάσουμε την ευκαιρία να βρεθούμε σε ένα από τα πιο μικρά κατοικημένα νησιά της χώρας μας, εμβαδού μόλις 2,5 τετραγωνικών χιλιομέτρων, με πολύχρωμα όμορφα σπιτάκια, δέντρα, και χωρίς παρουσία αυτοκινήτων, στην αγκαλιά του Κορινθιακού κόλπου.
Κατευθυνθήκαμε 20 χιλιόμετρα μετά τη πόλη της Ναύπακτου, προς το χωριό Χάνια που βρίσκεται το μικρό λιμάνι απ’ όπου μπορεί να πάρει κανείς το τοπικό πλοιάριο
και να βρεθεί μετά από δέκα λεπτά στο νησί:
Οι πρώτες αναγνωριστικές βόλτες στη παραλιακή του μας έκαναν να συμπαθήσουμε πολύ αυτό το μικρό μέρος, καθώς η πολύ όμορφη και χαλαρή ατμόσφαιρα ήταν διάχυτη:
Λίγες ταβέρνες, μαγαζάκια και ωραία περιποιημένα σπίτια:
Κάναμε μια βόλτα μέσω του κεντρικού δρόμου ως τη πίσω πλευρά, όπου υπήρχε ένα μικρό λιμανάκι για ιστιοπλοϊκά:
Βγήκαμε φωτογραφίες:
Επιστρέψαμε ως την άλλη άκρη
και καθίσαμε σε ένα τραπέζι με παγκάκια στην αυλή της εκκλησίας κάτω από τα πεύκα για να πιούμε μια μπύρα:
Απέναντι είχαμε θέα τα βουνά της Φωκίδας:
Πήγαμε να φέρουμε άλλη μια γύρα μπύρες και γνωριστήκαμε με τα παιδιά που είχαν το καφέ οι οποίοι απόρησαν όταν τους είπαμε ότι είμαστε από Θεσσαλονίκη, καθώς ο κύριος όγκος επισκεπτών είναι από τη Πάτρα. Μας κέρασαν και μια μπύρα ακόμα την οποία εξαφανίσαμε όσο περιμέναμε να μας γεμίσουν τις άλλες:
Λίγη ώρα αργότερα μεταφερθήκαμε στη πολύ ωραία ταβέρνα όπου και δοκιμάσαμε τα εξαιρετικά θαλασσινά της εδέσματα. Γενικότερα το νησί φημίζεται για το καλό φαγητό του:
Μ’ αυτά και μ’ αυτά μας έπιασε το σούρουπο, οπότε και μπήκαμε στην αναμονή για το βαρκάκι που θα μας περνούσε απέναντι για να γυρίσουμε στη Ναύπακτο
Φτάσαμε στο κέντρο λίγο πριν νυχτώσει προκειμένου να κάνουμε μια βόλτα και να πιούμε ένα καφεδάκι:
Πολύς κόσμος ήταν έξω γι’ ακόμα μια φορά, λίγες ώρες πριν την ανάσταση:
Βγήκαμε από τα τείχη βλέποντας το Πάρκο του Θερβάντες:
Πίνοντας καφέ και σχεδιάζοντας την επόμενη μέρα.
Φωτογραφίζοντας παράλληλα την όμορφη πόλη:
Το βράδυ της ανάστασης ήταν λιγότερο πομπώδες σε σχέση με το προηγούμενο (από πλευράς εκδηλώσεων τουλάχιστον) κάτι που δε μπορώ να πω για τη συνέχεια, όπου στο μπαράκι που είχαμε φροντίσει να συστηθούμε φροντίσαμε και να ξημερωθούμε!
Κυριακή του Πάσχα
Αφήσαμε το δωμάτιο τη προβλεπόμενη ώρα και συγκεντρωθήκαμε με την υπόλοιπη παρέα προς αναχώρηση. Η συγκίνηση μου ήταν έντονη καθώς θα έβλεπα μια πολύ όμορφη κωμόπολη που μου είχε καρφιτσωθεί στη μνήμη, όταν βρέθηκα εκεί παιδάκι σχεδόν, μαθητής δευτέρας Λυκείου. Μιλάω φυσικά για το Γαλαξίδι, το κόλπο του οποίου βλέπαμε μια ώρα μετά:
Μαγικές εικόνες με το χιονισμένο Παρνασσό ακριβώς απέναντι:
Δεν έχασα την ευκαιρία για μια μπύρα στο παγκάκι με την υπέροχη θέα, αναπολώντας σκεπτόμενος τα 21 χρόνια που πέρασαν από τη προηγούμενη φορά:
Προχωρήσαμε παράλληλα για να κάνουμε μια βόλτα
Καταλήγοντας για καφεδάκι ενόψει της συνέχειας:
Ρουφώντας αχόρταγα τις εικόνες απ' το Γαλαξίδι:
Καθώς θα συνεχίζαμε 32 χιλιόμετρα ανατολικά προς τους Δελφούς, όπου ήταν και το χωριό της διαμονής μας. Βρήκαμε το ξενοδοχείο ψάχνοντας τα ανηφορικά δρομάκια κι αφού αλλάξαμε βγήκαμε να δούμε το χωριό και να αναζητήσουμε μια φιλόξενη ταβέρνα:
Εντύπωση μας έκανε ότι δεν υπήρχε καθόλου σχεδόν κόσμος, εν αντιθέσει με τη Ναύπακτο απ’ όπου ερχόμασταν.
Καθίσαμε σε μία ταβέρνα που αποτέλεσε μάλλον μέτρια επιλογή (μικρές μπύρες σε ταβέρνα ρε αθεόφοβοι; Φωτιά θα πέσει να σας κάψει) και συνεχίσαμε σούρουπο προς το ξενοδοχείο:
Φάγαμε και σηκωθήκαμε λίγο πριν το σούρουπο:
Δεν είχαμε σκοπό να περάσουμε εκεί το βράδυ, οπότε και πήραμε το δρόμο προς τη διπλανή και κοσμοπολίτισσα Αράχωβα, στην οποία και γινόταν ο χαμός:
Μας άρεσε το χωριό που είχαμε να το δούμε κι αυτό πολλά χρόνια, όσο κι αν έχει τουριστικοποιηθεί ως εσχάτων:
Ανεβήκαμε τα πολλά σκαλοπάτια που οδηγούν στην εκκλησία του:
Συνεχίζοντας το νυχτερινό περίπατο μέχρι την άλλη άκρη:
Σε εξίσου πολυφωτογραφημένο σημείο:
Κι αφού κάναμε στάση σε ένα καφέ στη πλατεία, συνεχίσαμε για ποτό στο πολύ γνωστό και όμορφο gallery bar στο οποίο προτείνω να βρεθείτε όσοι δείτε την Αράχωβα.
Η ώρα πέρασε κι εμείς γυρίσαμε στους Δελφούς, ωστόσο διαπιστώνοντας ότι ο ύπνος δε μας πιάνει και καταλήξαμε σε γνωστό αφτεράδικο μπαρ της περιοχής, το οποίο βρήκαμε και μας βρήκε…
Δευτέρα του Πάσχα
Ξυπνήσαμε και ήπιαμε καφεδάκι σε πολύ καλό καιρό, βλέποντας μέχρι τη Ιτέα και τα γύρω κολπάκια.
Μαζέψαμε τα πράγματα, φορτώσαμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε. Στόχος μας ήταν να επισκεφτούμε την αρχαία ιερή πόλη των Ελλήνων, τον ομφαλό της γης όπως αποκαλείται, τους αρχαίους Δελφούς. Μετά από λίγο παρκάραμε και κατευθυνθήκαμε προς την είσοδο του ιερού χώρου:
Εκδώσαμε εισιτήρια και ξεκινήσαμε την ανάβαση:
Φτάνοντας ως το βράχο, τον ομφαλό της γης:
Περνώντας από το «Θησαυρό των Αθηναίων»
Ανεβαίναμε βλέποντας το Ιερό του Απόλλων και το αρχαίο θέατρο:
Από διαφορετικές γωνίες:
Αφού καταλήξαμε στο ψηλότερο δρόμο:
Που οδηγούσε στο αρχαίο στάδιο:
Δεν είναι τυχαία φυσικά η τοποθεσία της αρχαίας πόλης, καθώς η ενέργεια που σε περιβάλλει στο χώρο ανάμεσα από τα ψηλά βουνά είναι έντονη
Βγήκαμε μια ομαδική φωτογραφία με φόντο το θέατρο:
Και αφήνοντας πίσω το Ναό του Απόλλωνα συνεχίσαμε για το μουσείο:
Με τα σπουδαία εκθέματα του:
Το χρυσελεφάντινο κεφάλι του Απόλλων και άλλα αγάλματα:
Φτάνοντας μέχρι το διάσημο άγαλμα του ηνίοχου, ένα από τα διασημότερα και σημαντικότερα γλυπτά της αρχαίας ελληνικής τέχνης, τον Ηνίοχο, που αποτελεί τμήμα χάλκινου συμπλέγματος:
Ενθουσιασμένοι ξεκινήσαμε για βόρεια, κάνοντας μια στάση 20 χιλιόμετρα μετά προκειμένου να δούμε ακόμα μια πόλη, την Άμφισσα
Αφού βολτάραμε στη πλατεία και τριγύρω, μέσε σε μεγάλη ζέστη:
Καταλήξαμε σε ένα πολύ ωραίο καφέ για να πιούμε ένα καφεδάκι:
Μεσημέρι πλέον και πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς Θεσσαλονίκη, χαζεύοντας τα χωριά του Μπράλου στη διαδρομή:
Γυρνώντας αυτή τη φορά από την εθνική οδό, συμπληρώνοντας ένα μεγάλο κύκλο στην ηπειρωτική Ελλάδα, κλείνοντας μια ακόμα, τη δέκατη πέμπτη συνεχόμενη Πασχαλινή μας εκδρομή:
Βαθμολογία εκδρομής
Έθιμα: 7 (Πολύ ιδιαίτερες εικόνες, μπράβο)
Τιμή/παροχές: 6 (Λίγο Ακριβούτσικη στα έξω, όχι σε διαμονές κτλ)
Γαστρονομία: 7 (Ότι φάγαμε σε Ναύπακτο και τριγύρω ήταν καλό)
Φιλοξενία-Συμπεριφορά: 6 (Τυπικά και τουριστικά καλά)
Αυθεντικότητα/Ομορφιά: 7 (Πολύ ξεχωριστό το κάθε μέρος)
Νυχτερινή ζωή: 7 (Μια χαρά για το τριήμερο, είχε τα πάντα)
Αξιοθέατα - κοντινά σημεία ενδιαφέροντος: 10 (Κωμοπόλεις, αρχαιολογικοί χώροι, παραλίες, νησί, Ορεινή Ναυπακτία, χωριά, με τη λίστα να είναι ατελείωτη).
Μέσος όρος: 7,3 Με τη Ναύπακτο και γενικά τη Στερεά να μας δίνουν πασχαλινές αφορμές!
Η ιδέα του Πάσχα σε κάποιο προορισμό της στερεάς Ελλάδας έπεφτε στο τραπέζι των συζητήσεων για χρόνια, αν και πάντα προέκυπτε τελικά κάτι άλλο (συνήθως νησί), με αποτέλεσμα η ιδέα να μένει στα χαρτιά.
Το 2019 όμως κι εφόσον οι προτάσεις είχαν εξαντληθεί, βάζοντας κάτω τα δεδομένα -οικονομικά και μη – καταλήξαμε με ευκολία στη συγκεκριμένη επιλογή. Μια επιλογή που μας δικαίωσε απόλυτα όπως θα δείτε.
Προσωπικά είχα σαν πολύ όμορφη ανάμνηση όλα αυτά τα μέρη, ευρισκόμενος εκεί 21 χρόνια πριν, στα πλαίσια σχολικής εκδρομής το μακρινό 1998. Ήταν αρκετό για να μου δημιουργηθεί η εντύπωση ότι μερικά από τα πιο ωραία σημεία της Ελλάδας βρίσκονται εκεί, παρόλο που τότε δεν είχα δει ακόμα τίποτα…
Μεγάλη Παρασκευή
Ξεκινήσαμε λίγο μετά τις εννιά από το χωριό, βγαίνοντας στην Εγνατία οδό μισή ώρα μετά, με κατεύθυνση δυτικά. Ήταν ο κοντινότερος δρόμος και καλύτερη επιλογή, καθώς μετά και τη στροφή προς Άρτα, η κίνηση ελαχιστοποιήθηκε σημαντικά. Η πρώτη στάση έγινε στο ιστορικό Μεσολόγγι, όπου ξεμουδιάσαμε και ξεδιψάσαμε, συνεχίζοντας μια ώρα μετά τη πορεία μας προς τη Ναύπακτο:
Φτάσαμε στη πόλη και τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο, διαπιστώνοντας ότι βρίσκεται κοντά στη παραλία, με τα ουζερί εκείνη την ώρα να είναι γεμάτα:
Απέναντι μας είχαμε τη γνωστή γέφυρα του Ρίου, που ενώνει Στερεά με Πελοπόννησο:
Τα παιδάκια είχαν αρχίσει ήδη τις βουτιές, στην ωραία παραλία εκτός των τειχών της Ναύπακτου όπου και βρισκόμασταν:
Κινηθήκαμε παραλιακά:
Φτάνοντας λίγο μετά στο μικρό λιμάνι εντός των τειχών, το πλέον πολυφωτογραφημένο σημείο της πόλης:
Όμορφο σημείο:
Που επίσης έσφυζε από ζωή εκείνη την ώρα:
Κάναμε το γύρο του λιμανιού:
Βλέποντας και τις ετοιμασίες ενόψει Μεγάλης Παρασκευής:
Έπρεπε όμως να κάνουμε τη βασική στάση το καλωσορίσματος, γι’ αυτό κινηθήκαμε προς την άλλη πλευρά προς το Φετιχιέ τζαμί, πιάνοντας ένα τραπέζι στο πασίγνωστο μεζεδοπωλείο για το οποίο είχαμε λάβει συστάσεις, γεμίζοντας το με εκλεκτά θαλασσινά πιάτα συνοδεία τσίπουρου:
Βγαίνοντας μετά από ώρα είχε ήδη νυχτώσει, οπότε και αφού κάναμε μια βόλτα στη περιοχή με τα πολλά καφέ μπαρ:
Πήγαμε να ετοιμαστούμε για τον Επιτάφιο και τις εκδηλώσεις της βραδιάς.
Λίγη ώρα μετά κατευθυνόμασταν πάλι προς το κέντρο ανάμεσα σε πολύ κόσμο:
Βλέποντας τη μπάντα της πόλης:
Αλλά και τη περιφορά:
Ενώ όλοι ήταν στραμμένοι προς τα φωταγωγημένα (από φωτιά και προβολείς) τείχη και το στολισμένο λιμανάκι:
Όλοι περιμέναν να δουν φυσικά το σόου με τα πυροτεχνήματα:
Που ήταν πολύ όμορφο όσο κράτησε:
Κινηθήκαμε πάλι μέχρι τη κάτω πλευρά:
Όπου κατέβαινε πολύς κόσμος για φωτογραφίες:
Καθώς οι λήψεις ήταν εντυπωσιακές:
Με το άγαλμα του πολύ γνωστού Ισπανού συγγραφέα Μιγκέλ ντε Θερβάντες να ξεχωρίζει:
Συνεχίσαμε με μια βόλτα στα μπαράκια, τα οποία ήταν πολλά και διάφορα. Το έμπειρο μάτι μου όμως είχε πέσει από πριν που εξερευνούσα σε ένα καταπληκτικό μπαρ το οποίο ήθελα να ανακαλύψω και δικαίωσε απόλυτα την επιλογή μου με τον κόσμο, τα ποτά και φυσικά τις εξαιρετικές μουσικές του, όσα βράδια μείναμε εκεί. Πάλι βρήκαμε στέκι…
Μεγάλο Σάββατο
Ξυπνήσαμε και ήπιαμε καφέ στη παραλία κάτω απ’ το ξενοδοχείο και κατόπιν συζητήσεων για να δούμε κάποιο κοντινό προορισμό δε θέλαμε να χάσουμε την ευκαιρία να βρεθούμε σε ένα από τα πιο μικρά κατοικημένα νησιά της χώρας μας, εμβαδού μόλις 2,5 τετραγωνικών χιλιομέτρων, με πολύχρωμα όμορφα σπιτάκια, δέντρα, και χωρίς παρουσία αυτοκινήτων, στην αγκαλιά του Κορινθιακού κόλπου.
Κατευθυνθήκαμε 20 χιλιόμετρα μετά τη πόλη της Ναύπακτου, προς το χωριό Χάνια που βρίσκεται το μικρό λιμάνι απ’ όπου μπορεί να πάρει κανείς το τοπικό πλοιάριο
και να βρεθεί μετά από δέκα λεπτά στο νησί:
Οι πρώτες αναγνωριστικές βόλτες στη παραλιακή του μας έκαναν να συμπαθήσουμε πολύ αυτό το μικρό μέρος, καθώς η πολύ όμορφη και χαλαρή ατμόσφαιρα ήταν διάχυτη:
Λίγες ταβέρνες, μαγαζάκια και ωραία περιποιημένα σπίτια:
Κάναμε μια βόλτα μέσω του κεντρικού δρόμου ως τη πίσω πλευρά, όπου υπήρχε ένα μικρό λιμανάκι για ιστιοπλοϊκά:
Βγήκαμε φωτογραφίες:
Επιστρέψαμε ως την άλλη άκρη
και καθίσαμε σε ένα τραπέζι με παγκάκια στην αυλή της εκκλησίας κάτω από τα πεύκα για να πιούμε μια μπύρα:
Απέναντι είχαμε θέα τα βουνά της Φωκίδας:
Πήγαμε να φέρουμε άλλη μια γύρα μπύρες και γνωριστήκαμε με τα παιδιά που είχαν το καφέ οι οποίοι απόρησαν όταν τους είπαμε ότι είμαστε από Θεσσαλονίκη, καθώς ο κύριος όγκος επισκεπτών είναι από τη Πάτρα. Μας κέρασαν και μια μπύρα ακόμα την οποία εξαφανίσαμε όσο περιμέναμε να μας γεμίσουν τις άλλες:
Λίγη ώρα αργότερα μεταφερθήκαμε στη πολύ ωραία ταβέρνα όπου και δοκιμάσαμε τα εξαιρετικά θαλασσινά της εδέσματα. Γενικότερα το νησί φημίζεται για το καλό φαγητό του:
Μ’ αυτά και μ’ αυτά μας έπιασε το σούρουπο, οπότε και μπήκαμε στην αναμονή για το βαρκάκι που θα μας περνούσε απέναντι για να γυρίσουμε στη Ναύπακτο
Φτάσαμε στο κέντρο λίγο πριν νυχτώσει προκειμένου να κάνουμε μια βόλτα και να πιούμε ένα καφεδάκι:
Πολύς κόσμος ήταν έξω γι’ ακόμα μια φορά, λίγες ώρες πριν την ανάσταση:
Βγήκαμε από τα τείχη βλέποντας το Πάρκο του Θερβάντες:
Πίνοντας καφέ και σχεδιάζοντας την επόμενη μέρα.
Φωτογραφίζοντας παράλληλα την όμορφη πόλη:
Το βράδυ της ανάστασης ήταν λιγότερο πομπώδες σε σχέση με το προηγούμενο (από πλευράς εκδηλώσεων τουλάχιστον) κάτι που δε μπορώ να πω για τη συνέχεια, όπου στο μπαράκι που είχαμε φροντίσει να συστηθούμε φροντίσαμε και να ξημερωθούμε!
Κυριακή του Πάσχα
Αφήσαμε το δωμάτιο τη προβλεπόμενη ώρα και συγκεντρωθήκαμε με την υπόλοιπη παρέα προς αναχώρηση. Η συγκίνηση μου ήταν έντονη καθώς θα έβλεπα μια πολύ όμορφη κωμόπολη που μου είχε καρφιτσωθεί στη μνήμη, όταν βρέθηκα εκεί παιδάκι σχεδόν, μαθητής δευτέρας Λυκείου. Μιλάω φυσικά για το Γαλαξίδι, το κόλπο του οποίου βλέπαμε μια ώρα μετά:
Μαγικές εικόνες με το χιονισμένο Παρνασσό ακριβώς απέναντι:
Δεν έχασα την ευκαιρία για μια μπύρα στο παγκάκι με την υπέροχη θέα, αναπολώντας σκεπτόμενος τα 21 χρόνια που πέρασαν από τη προηγούμενη φορά:
Προχωρήσαμε παράλληλα για να κάνουμε μια βόλτα
Καταλήγοντας για καφεδάκι ενόψει της συνέχειας:
Ρουφώντας αχόρταγα τις εικόνες απ' το Γαλαξίδι:
Καθώς θα συνεχίζαμε 32 χιλιόμετρα ανατολικά προς τους Δελφούς, όπου ήταν και το χωριό της διαμονής μας. Βρήκαμε το ξενοδοχείο ψάχνοντας τα ανηφορικά δρομάκια κι αφού αλλάξαμε βγήκαμε να δούμε το χωριό και να αναζητήσουμε μια φιλόξενη ταβέρνα:
Εντύπωση μας έκανε ότι δεν υπήρχε καθόλου σχεδόν κόσμος, εν αντιθέσει με τη Ναύπακτο απ’ όπου ερχόμασταν.
Καθίσαμε σε μία ταβέρνα που αποτέλεσε μάλλον μέτρια επιλογή (μικρές μπύρες σε ταβέρνα ρε αθεόφοβοι; Φωτιά θα πέσει να σας κάψει) και συνεχίσαμε σούρουπο προς το ξενοδοχείο:
Φάγαμε και σηκωθήκαμε λίγο πριν το σούρουπο:
Δεν είχαμε σκοπό να περάσουμε εκεί το βράδυ, οπότε και πήραμε το δρόμο προς τη διπλανή και κοσμοπολίτισσα Αράχωβα, στην οποία και γινόταν ο χαμός:
Μας άρεσε το χωριό που είχαμε να το δούμε κι αυτό πολλά χρόνια, όσο κι αν έχει τουριστικοποιηθεί ως εσχάτων:
Ανεβήκαμε τα πολλά σκαλοπάτια που οδηγούν στην εκκλησία του:
Συνεχίζοντας το νυχτερινό περίπατο μέχρι την άλλη άκρη:
Σε εξίσου πολυφωτογραφημένο σημείο:
Κι αφού κάναμε στάση σε ένα καφέ στη πλατεία, συνεχίσαμε για ποτό στο πολύ γνωστό και όμορφο gallery bar στο οποίο προτείνω να βρεθείτε όσοι δείτε την Αράχωβα.
Η ώρα πέρασε κι εμείς γυρίσαμε στους Δελφούς, ωστόσο διαπιστώνοντας ότι ο ύπνος δε μας πιάνει και καταλήξαμε σε γνωστό αφτεράδικο μπαρ της περιοχής, το οποίο βρήκαμε και μας βρήκε…
Δευτέρα του Πάσχα
Ξυπνήσαμε και ήπιαμε καφεδάκι σε πολύ καλό καιρό, βλέποντας μέχρι τη Ιτέα και τα γύρω κολπάκια.
Μαζέψαμε τα πράγματα, φορτώσαμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε. Στόχος μας ήταν να επισκεφτούμε την αρχαία ιερή πόλη των Ελλήνων, τον ομφαλό της γης όπως αποκαλείται, τους αρχαίους Δελφούς. Μετά από λίγο παρκάραμε και κατευθυνθήκαμε προς την είσοδο του ιερού χώρου:
Εκδώσαμε εισιτήρια και ξεκινήσαμε την ανάβαση:
Φτάνοντας ως το βράχο, τον ομφαλό της γης:
Περνώντας από το «Θησαυρό των Αθηναίων»
Ανεβαίναμε βλέποντας το Ιερό του Απόλλων και το αρχαίο θέατρο:
Από διαφορετικές γωνίες:
Αφού καταλήξαμε στο ψηλότερο δρόμο:
Που οδηγούσε στο αρχαίο στάδιο:
Δεν είναι τυχαία φυσικά η τοποθεσία της αρχαίας πόλης, καθώς η ενέργεια που σε περιβάλλει στο χώρο ανάμεσα από τα ψηλά βουνά είναι έντονη
Βγήκαμε μια ομαδική φωτογραφία με φόντο το θέατρο:
Και αφήνοντας πίσω το Ναό του Απόλλωνα συνεχίσαμε για το μουσείο:
Με τα σπουδαία εκθέματα του:
Το χρυσελεφάντινο κεφάλι του Απόλλων και άλλα αγάλματα:
Φτάνοντας μέχρι το διάσημο άγαλμα του ηνίοχου, ένα από τα διασημότερα και σημαντικότερα γλυπτά της αρχαίας ελληνικής τέχνης, τον Ηνίοχο, που αποτελεί τμήμα χάλκινου συμπλέγματος:
Ενθουσιασμένοι ξεκινήσαμε για βόρεια, κάνοντας μια στάση 20 χιλιόμετρα μετά προκειμένου να δούμε ακόμα μια πόλη, την Άμφισσα
Αφού βολτάραμε στη πλατεία και τριγύρω, μέσε σε μεγάλη ζέστη:
Καταλήξαμε σε ένα πολύ ωραίο καφέ για να πιούμε ένα καφεδάκι:
Μεσημέρι πλέον και πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς Θεσσαλονίκη, χαζεύοντας τα χωριά του Μπράλου στη διαδρομή:
Γυρνώντας αυτή τη φορά από την εθνική οδό, συμπληρώνοντας ένα μεγάλο κύκλο στην ηπειρωτική Ελλάδα, κλείνοντας μια ακόμα, τη δέκατη πέμπτη συνεχόμενη Πασχαλινή μας εκδρομή:
Βαθμολογία εκδρομής
Έθιμα: 7 (Πολύ ιδιαίτερες εικόνες, μπράβο)
Τιμή/παροχές: 6 (Λίγο Ακριβούτσικη στα έξω, όχι σε διαμονές κτλ)
Γαστρονομία: 7 (Ότι φάγαμε σε Ναύπακτο και τριγύρω ήταν καλό)
Φιλοξενία-Συμπεριφορά: 6 (Τυπικά και τουριστικά καλά)
Αυθεντικότητα/Ομορφιά: 7 (Πολύ ξεχωριστό το κάθε μέρος)
Νυχτερινή ζωή: 7 (Μια χαρά για το τριήμερο, είχε τα πάντα)
Αξιοθέατα - κοντινά σημεία ενδιαφέροντος: 10 (Κωμοπόλεις, αρχαιολογικοί χώροι, παραλίες, νησί, Ορεινή Ναυπακτία, χωριά, με τη λίστα να είναι ατελείωτη).
Μέσος όρος: 7,3 Με τη Ναύπακτο και γενικά τη Στερεά να μας δίνουν πασχαλινές αφορμές!
Last edited:
