Ινδία Η Ινδία μου

[dim kyr]

τελικά το καμάκι-Ινδός αποδείχτηκε ξερό κεφάλι. Μου δείχνει ένα μπουκάλι ουίσκι και μου προτείνει να πιώ λίγο. Ειχε και ποτηράκια πλαστικά για κάθε περίσταση. Αλλά εγώ δεν ήθελα, έλα μου λέει (εις στην Αγγλικήν φυσικά) λίγο μόνο, όχι του απαντώ και σκέφτομαι <δικιά μου φύγε με ελαφρά πηδηματάκια και τράβα στον θάλαμο αερίων-κουκέτα σου γιατί τουτος εδώ έχει άλλα στο μυαλό του>. Σε μια φάση μου λέει απεγνωσμένα για να με πείσει <ο άντρας σου θέλει?> και απαντά μόνος του <μπα όχι δεν θέλει> Ωραια μόνος του ρωτά μόνος του απαντά , φύγε τώρα. Πράγμα το οποίο έπραξα. και έτσι πάλι πίσω στον θάλαμο αερίων χωρίς παράθυρα παρακαλώ. Εδώ πρέπει να κάνω μία μνεία επί του θέματος" ¨οταν συζήτησα το θέμα τρένο με τον δικό μου, μου είπε γιατί δεν σου άρεσε? εγώ μια χαρά το βρήκα και ήρθε η αποστομωτική πιστεύω απάντησή μου στο άτομό του <Εμ βέβαια.. εσύ κοιμόσουν.. ούτε μύριζες, ούτε άκουγες>. Νομίζω ότι πήγαινε γυρεύοντας φίλοι μου και δια ταύτα η σκληρή μου απάντηση, ας με συγχωρέσετε.
Πάμε παρακάτω και τελειώνω (για σήμερα). Το πρωί χάραξε, το τρένο έφθασε στον προορισμό μας και αφού χαιρετηθήκαμε με το ζευγάρι των συμπαθητικών ινδών (οι οποίοι δήλωναν και fun της Ελλάδας, βγήκαμε απο τον σταθμό να βρούμε ένα τουκ τουκ. Να βρούμε είπα? οχι λάθος μου... να μας βρεί ένα τουκ τουκ, να μας φορτώσει με το έτσι θέλω, να μας πάει σε ένα ξενοδοχείο (πάλι με το έτσι θέλω) και να βρεθούμε στην ρεσεψιόν του Pal haveli να περιμένουμε κάτι καφέδες. Και συναντάμε τα πρώτα καλά μαντάτα. Πηγαίνοντας βιαστικά στην αρχή και τρέχοντας μετά, βλέπουμε μία τουρίστρια να κατευθύνεται με ζωγραφισμένο τον πανικό και την ανυπομονησία στο πρόσωπό της προς την ρεσεψιόν. Λέμε τώρα γιατί τρέχει αυτή? Λέει κάτι του υπαλλήλου, αυτός φεύγει και επιστρέφει με ένα χαρτί υγείας το οποίο και της δίνει. Φεύγει αυτή τρέχοντας και όταν λέω τρέχοντας το εννοώ. Κοιταγόμαστε και λέμε βρε να θυμηθούμε να μην φάμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Βέβαια μετά από 3 ημέρες στον δρόμο για τζαισαλμέρ σταματήσαμε για φαγητό σε ένα παράπηγμα που έβριθε από ποντίκια. Οταν ρωτήσαμε τον οδηγό του αυτοκινήτου γιατί εδώ, μας απάντησε είναι το καλύτερο!!! Φαντάζομαι το χειρότερο. Πολλά ευτράπελα λάβαν χώρα φυσικά (όπως πάντα) αλλά νομίζω ότι αυτό είναι το καλύτερο κομμάτι του ταξιδιού. Αυτό και το κομμάτι της Τζαισαλμερ που θα το γράψω σε μία καινούργια ιστορία. Η Ινδία είναι μια χώρα που δεν προγραμματίζεις τίποτα γιατί απλά όλα μπορούν να συμβούν. Είναι μια λατρεμένη χώρα, με χρώματα και αρώματα που (μάλλον) θα λατρέψετε. Τα λέμε αύριο . Ευχαριστώ.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• …

  Go to chapter

  Go
• 11

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 11

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[ΕΡΣΗ]

Άψογη! Τι να μας κουράσεις; Με τη μπουκιά στο στόμα μας άφησες! Όπου νάναι θα εμφανιστούν και οι υπόλοιποι της παρέας να πιάσουν σκαμνάκια να περιμένουν τη συνέχεια!
Α! Και ξέχασα: Καλωσόρισες! Πολύ χαιρόμαστε που μας βρήκες!

 

[soudianos]

Κι εγώ με το σκαμνάκι...

 

[PitchforkSally]

Καλως ορισες και θελουμε κι αλλο!!!!

 

[dim kyr]

Σκαμνάκια? Πάρτε καλύτερα πολυθρόνες παιδιά γιατι δεν θα είναι μια εύκολη υπόθεση. Αυτό ήταν το εύκολο κομμάτι ακολουθεί ο πραγματικός Γολγοθάς στο τρένο με σιδηροδρομικούς υπαλλήλους-καμάκια που θέλουν να σας μεθύσουν, κουπέ δίπλα από τον μαχαραγιά, κουπέ δίπλα από έναν στρατιωτικό που με στόλισε εις στην Ινδική διότι άναψα ένα τσιγάρο στον διάδρομο, τουαλέτα που για να την επισκεφθώ έπρεπε να συμβουλευτώ το πρόγραμμα στάσεων του τρένου για να μην πέσω σε αναταράξεις και ως εκ τούτου εις την μαύρη τρύπα, συμπαθέστατους συνταξιδιώτες ινδούς που κοιμούνταν ροχαλίζοντας και αερίζοντας το στενό κατα γενική ομολογία κουπέ (χωρίς αερισμό παρακαλώ) και άλλα και άλλα που πιθανόν κάποιος απαιδευτος στα ταξίδια θα αφηγήτο ξαπλωμένος από έναν καναπέ ψυχιάτρου... αλλά εγώ το καταδιασκέδασα...

 

[Lalibela]

τουαλέτα που για να την επισκεφθώ έπρεπε να συμβουλευτώ το πρόγραμμα στάσεων του τρένου για να μην πέσω σε αναταράξεις και ως εκ τούτου εις την μαύρη τρύπα,

δεν ξερεις ...πως σε νιωθω
και ποτε ξερεις οτι πλησιαζεις σε σταθμο? αλλαζει η μυρωδια....του αερα
tip...οταν η τουαλετα εχει γεμισει απο εμετους και σκατα ....τρεχεις στην α θεση

αντε παιδια, σε λιγο θα ξεπερασουμε και την ιταλια στα στορυ...και σε 2-3 χρονια ποιος ξερει....μπορει να δινουμε συμβουλες για γαμηλια

 

[getxowoman]

Καλως ορισες! Σου μετεφερα το θεμα σου στις ιστοριες υπο εξελιξη! Εγω εχω ξαπλωσει στον καναπε και περιμενω τη συνεχεια!

 

[xrisa]

Μου άρεσε το "η ινδία μου". Πότε έγινε το ταξίδι? Περιμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον.

 

[dim kyr]

Ευχαριστώ πολύ ολους σας για τα σχόλιά σας. Δεν ξέρω άμα γράφω στην σωστή ενότητα, όπως δεν ήξερα σε ποιο τρένο να ανέβω. Τόση άγνοια... επίσης δεν ξέρω πως να κάνω φίλους (εννοώ στο φόρουμ), πως να εντάξω το κείμενο στις Ταξ. Ιστορίες γιατί μάλλον εκεί κολάει και πάρα πολλά άλλα (π.χ αγνοώ την θεωρία της σχετικότητας του Αινστάιιν τις λεπτομέρειες τουλάχιστον). Το ταξίδι έλαβε χώρα τον Αυγουστο του 2009 και το επόμενο είναι μέσω Καίρου στην Μαλαισία και απο εκεί μάλλον στην Καμπότζη και από εκεί στο Λάος οδικώς (με bus chikens για όποιον ξέρει) θα δούμε ... Τώρα ας συνεχίσω , αλλά ενημερώστε κάποιος χριστιανός αν γράφω στην σωστή ενότητα. Περιμένω σήμα για να συνεχίσω... Ευχαριστώ..

 

[getxowoman]

Ευχαριστώ πολύ ολους σας για τα σχόλιά σας. Δεν ξέρω άμα γράφω στην σωστή ενότητα, όπως δεν ήξερα σε ποιο τρένο να ανέβω. Τόση άγνοια... επίσης δεν ξέρω πως να κάνω φίλους (εννοώ στο φόρουμ), πως να εντάξω το κείμενο στις Ταξ. Ιστορίες γιατί μάλλον εκεί κολάει και πάρα πολλά άλλα (π.χ αγνοώ την θεωρία της σχετικότητας του Αινστάιιν τις λεπτομέρειες τουλάχιστον). Το ταξίδι έλαβε χώρα τον Αυγουστο του 2009 και το επόμενο είναι μέσω Καίρου στην Μαλαισία και απο εκεί μάλλον στην Καμπότζη και από εκεί στο Λάος οδικώς (με bus chikens για όποιον ξέρει) θα δούμε ... Τώρα ας συνεχίσω , αλλά ενημερώστε κάποιος χριστιανός αν γράφω στην σωστή ενότητα. Περιμένω σήμα για να συνεχίσω... Ευχαριστώ..

Nαι γραφεις στη σωστη ενοτητα! Go on!

 

[dim kyr]

ΑΑΑ. και κάτι άλλο για την φίλη μου lalibela ταξίδευα πρώτη θέση (εξ ου και ο μαχαραγιάς στο διπλανό κουπέ), άρα καταλαβαίνεις ότι δεν είχα που να τρέξω η καψερή .......ο μόνος τρόπος ήταν να πηδήξω απο το παράθυρο , ΄-πράγμα το οποίο δεν έπραξα φυσικά καθαρά για ευνόητους λόγους- ή να προσαρμόσω έναν ωραιότατο καθετήρα (χρώματος ροζ), κατι το οποίο μου φαίνεται πολύ καλή ιδέα....

 

[dim kyr]

Λοιποοον... Που είχαμε μείνει α ναι στο αεροδρόμιο μετά την παραλαβή των αποτυχημένων-ηθοποιών βαλιτσών. Που πάμε τώρα? Για ταξί. Που θα βρούμε ταξί? αυτό ήταν εύκολο, προπληρωμένο στην έξοδο (αφού καθήσαμε στην λάθος ουρά και χάσαμε κανα 10λεπτο) και τρέξιμο στο σταθμό. Με είχαν προειδοποιήσει για τον σταθμό , αλλά στην ζωή μου για πολλά με έχουν προειδοποιήσει και πάλι έτοιμη δεν ήμουν Ποσο μάλλον για αυτό!!! Απερίγραπτο, λοιπόν η ζέστη είχε χτυπήσει κόκκινο και ας είχε νυχτώσει, εμείς 2 τέρτελα έτοιμα να πέσουν κάτω, νυσταγμένοι, πεινασμένοι 28 ώρες χωρίς φαγητό και νερό παρακαλώ (που να προλάβεις είχαμε γίνει σαν τον Road Raner) άπλυτοι με το Α το κεφαλαίο, συναγωνιζόμαστε σε βρώμα το ασβό στα κινούμενα σχέδια, φορτωμένοι με μπαγάζια, οι σαγιονάρες μου δε τα είχαν παίξει και μου φεύγαν από τα πόδια και όταν αντίκρυσα τον σταθμό σκέφτηκα "Πολλά έχουν δει τα μάτια μου μα αυτό μου φέρνει τρόμο" Παιδιά, σκυλιά, ζητιάνοι, άντρες , γυναίκες, ηλικιωμένοι, βαλίτσες, μπαγάζια, σκουπίδια, σκυλία όλα μαζί οχι στην ορθια θέση αλλά κάτω ξαπλωμένοι να περιμένουν κάτι δεν ξέρω τι ακόμα το σκέπτομαι. Αλλοι να κοιμόυνται, άλλοι να μαγειρεύουν, άλλοι να φτύνουν (σημαντικό δείγμα κουλτούρας στην Ινδία και στο Νεπάλ), και άλλοι να περιμένουν σε μία ουρά 2 χιλιομέτρων μάλλον για να βγάλουν εισιτήριο!! Επρεπε λοιπόν να προσέχουμε 1ον μην πατήσουμε κανα πόδι, κανά χέρι, κανά κεφάλι, 2ον να αποφύγουμε τους ζητιάνους, 3ον να αποφύγουμε επίσης τα φτυσίματα τους που εκτοξεύονταν χωρίς προειδοποίηση από παντού, και 4ον και οχι λιγότερο σημαντικό να βρούμε το σωστό τρένο και όταν λέω το σωστό εννοώ το σωστό (ωραία η διπλανή βιρμανία αλλά δεν ήταν στα σχέδια μας εκείνη την περίοδο). Ενα θα σας πω ρωτήσαμε 23 διαφορετικούς ανθρώπους και λάβαμε 23 διαφορετικές απαντήσεις για την αποβάθρα. Σε κάποια στιγμή ήρθε η απογοήτευση λέω λοιπόν του καλού μου Αστα... πάμε να βρούμε ένα ξενοδοχείο στο Δελχί και αύριο βλέπουμε...... Αμ δε...