psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.893
- Likes
- 53.774
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Σχεδιασμός ταξιδιού
- Μέρα 1η - Αναχώρηση & μίνι περιπέτεια
- Μέρα 2η - Για αρχή Βαλέτα
- Μέρα 2η - Στις τρεις πόλεις και το St Julian's
- Μέρα 3η - Η Rabat και οι κατακόμβες της
- Μέρα 3η - Mdina, η σιωπηλή πόλη
- Μέρα 4η - Βαλέτα αναλυτικά
- Μέρα 4η – Πρωτεύουσας συνέχεια & αναχώρηση
- Συμπεράσματα - Απολογισμός
Μέρα 2η - Για αρχή Βαλέτα
Ξύπνησα και κατέβηκα στην αίθουσα του πρωινού όπου επικρατούσε ήδη το αδιαχώρητο, κάτι που φανέρωνε ότι το ξενοδοχείο είχε αρκετό κόσμο. Έφαγα μέχρι σκασμού με τη χοληστερίνη να χτυπάει κόκκινα λόγω συνδυασμού αυγών, λουκάνικων, μπέικον, τυριών με μπόλικες τηγανιτές πατάτες και φασόλια. Το English breakfast στα καλύτερα του. Φυσικό κι επόμενο ήταν να βαρύνω και να βγω καμιά ώρα μετά, ξεκινώντας από τη γειτονιά του ξενοδοχείου που είχε μια ρημαδογοητεία:
Έκανα μια σύντομη βόλτα στην προκυμαία όση ώρα περίμενα το λεωφορείο, με την εικόνα να μη με συγκινεί έτσι κι αλλιώς θυμίζοντας λίγο Πειραιά,
μέχρι που ήρθε το νο 16 που θα οδηγούσε ένα τέταρτο και κάμποσες στάσεις μετά στο τέρμα των αστικών στη Βαλέτα. Παρόλο που ο καιρός ήταν περισσότερο ανοιξιάτικος, η Χριστουγεννιάτικη αγορά ήταν σε πλήρη λειτουργία. Καμία σύγκριση βέβαια με αυτές τις κεντρικής Ευρώπης, είχα και πολύ φρέσκες της Πράγας λίγες μόνο μέρες πιο πριν:
Το ίδιο και το μίνι λουνα παρκ στην πλατεία πίσω από το περίφημο «Triton Fountain»
Προχώρησα προς τη γέφυρα Ponte La Valletta που περνάει πάνω από την τάφρο της παλιάς πόλης και οδηγεί στα ενδότερα:
Με το πρώτο κτήριο που με υποδέχονταν στα δεξιά να ναι αυτό του κοινοβουλίου, και ακολούθως το αρχαίο κτίσμα του Teatru Rjal:
Η πόλη άρχισε να με κερδίζει από τα πρώτα κιόλας βήματα σ’ αυτήν και τα πλακόστρωτα δρομάκια της μιας και σε κάθε γωνία είχε κάτι να σου δώσει, βλέποντας αρκετό κόσμο και τουρίστες να κάνουν ήδη τη βόλτα τους.
Ανηφόρισα προς το ναό της Αγίας Αικατερίνης συνεχίζοντας λίγο ανηφορικά προς το κτήριο «Auberge de Castille» και τον στολισμένο περιβάλλοντα χώρο του:
Ο δρόμος St Paul με οδηγούσε σ’ ένα μπαλκόνι με καταπληκτική απέναντι θέα προς τη Senglea:
Βρισκόμουν ξανά πάνω από την τάφρο και τότε κατάλαβα ακριβώς και που βρίσκεται το περίφημο ασανσέρ που σε κατεβάζει στην στάθμη της θάλασσας και την παραλία, η είσοδος του οποίου βρισκόταν στους κήπους «Upper Barrakka» όπου θα περνούσα κι εγώ στη συνέχεια:
Οι κήποι είναι ένα από τα πιο όμορφα σημεία της πόλης και αποτελούσαν κομμάτι της επίσκεψης αρκετών, με κάθισμα στα παγκάκια κάτω από τα δέντρα
αλλά και απρόσκοπτη θέα σ’ αυτήν όπως και στο μεγαλύτερο τμήμα απέναντι:
Τα κανόνια ήταν έτοιμα να ηχήσουν στο καθιερωμένο καθημερινό τελετουργικό, το οποίο όμως δεν θα περίμενα.
Κάθισα λίγο να σκεφτώ αν ήταν σοφότερο να συνεχίσω στη Βαλέτα ή να κατέβω να πάρω το πλοίο, καταλήγοντας στο δεύτερο σενάριο ως πιο λογικό. Εισιτηριάκι λοιπόν κόστους 1€ μετ’ επιστροφής για το άδειο ασανσέρ και αλλαγή σκηνικού, από το ύψος της θάλασσας αυτή τη φορά:
Προσπέρασα τους βαρκάρηδες με τις μικρές βαρκούλες που παραείναι τουριστικές, φτάνοντας στη προκυμαία απ’ όπου φεύγει το πλοίο που εκτελεί το συχνό δρομολόγιο ως απέναντι. Ο καιρός εξαιρετικός με τη θερμοκρασία σταθερά άνω των 20 βαθμών μου έδωσε την ευκαιρία να σταθώ στο κατάστρωμα για μερικές πολύ ωραίες όπως βλέπω εκ του αποτελέσματος λήψεις:
Ιδιαίτερα δε όταν μπαίνοντας στον κόλπο προκειμένου να δέσει στο λιμάνι, μειώθηκε η ταχύτητα του σκάφους:
Κατέβηκα με όρεξη προκειμένου να εξερευνήσω κι αυτή τη πλευρά του νησιού, η εξάντληση όμως που κουβαλούσα με φρέναρε προς ώρας, κάνοντας στάση στο πρώτο καφέ που βρήκα στο δρόμο μου.
Ας είναι, μια παγωμένη δε πάει ποτέ χαμένη…
Ξύπνησα και κατέβηκα στην αίθουσα του πρωινού όπου επικρατούσε ήδη το αδιαχώρητο, κάτι που φανέρωνε ότι το ξενοδοχείο είχε αρκετό κόσμο. Έφαγα μέχρι σκασμού με τη χοληστερίνη να χτυπάει κόκκινα λόγω συνδυασμού αυγών, λουκάνικων, μπέικον, τυριών με μπόλικες τηγανιτές πατάτες και φασόλια. Το English breakfast στα καλύτερα του. Φυσικό κι επόμενο ήταν να βαρύνω και να βγω καμιά ώρα μετά, ξεκινώντας από τη γειτονιά του ξενοδοχείου που είχε μια ρημαδογοητεία:

Έκανα μια σύντομη βόλτα στην προκυμαία όση ώρα περίμενα το λεωφορείο, με την εικόνα να μη με συγκινεί έτσι κι αλλιώς θυμίζοντας λίγο Πειραιά,


μέχρι που ήρθε το νο 16 που θα οδηγούσε ένα τέταρτο και κάμποσες στάσεις μετά στο τέρμα των αστικών στη Βαλέτα. Παρόλο που ο καιρός ήταν περισσότερο ανοιξιάτικος, η Χριστουγεννιάτικη αγορά ήταν σε πλήρη λειτουργία. Καμία σύγκριση βέβαια με αυτές τις κεντρικής Ευρώπης, είχα και πολύ φρέσκες της Πράγας λίγες μόνο μέρες πιο πριν:

Το ίδιο και το μίνι λουνα παρκ στην πλατεία πίσω από το περίφημο «Triton Fountain»

Προχώρησα προς τη γέφυρα Ponte La Valletta που περνάει πάνω από την τάφρο της παλιάς πόλης και οδηγεί στα ενδότερα:


Με το πρώτο κτήριο που με υποδέχονταν στα δεξιά να ναι αυτό του κοινοβουλίου, και ακολούθως το αρχαίο κτίσμα του Teatru Rjal:


Η πόλη άρχισε να με κερδίζει από τα πρώτα κιόλας βήματα σ’ αυτήν και τα πλακόστρωτα δρομάκια της μιας και σε κάθε γωνία είχε κάτι να σου δώσει, βλέποντας αρκετό κόσμο και τουρίστες να κάνουν ήδη τη βόλτα τους.

Ανηφόρισα προς το ναό της Αγίας Αικατερίνης συνεχίζοντας λίγο ανηφορικά προς το κτήριο «Auberge de Castille» και τον στολισμένο περιβάλλοντα χώρο του:


Ο δρόμος St Paul με οδηγούσε σ’ ένα μπαλκόνι με καταπληκτική απέναντι θέα προς τη Senglea:


Βρισκόμουν ξανά πάνω από την τάφρο και τότε κατάλαβα ακριβώς και που βρίσκεται το περίφημο ασανσέρ που σε κατεβάζει στην στάθμη της θάλασσας και την παραλία, η είσοδος του οποίου βρισκόταν στους κήπους «Upper Barrakka» όπου θα περνούσα κι εγώ στη συνέχεια:


Οι κήποι είναι ένα από τα πιο όμορφα σημεία της πόλης και αποτελούσαν κομμάτι της επίσκεψης αρκετών, με κάθισμα στα παγκάκια κάτω από τα δέντρα

αλλά και απρόσκοπτη θέα σ’ αυτήν όπως και στο μεγαλύτερο τμήμα απέναντι:

Τα κανόνια ήταν έτοιμα να ηχήσουν στο καθιερωμένο καθημερινό τελετουργικό, το οποίο όμως δεν θα περίμενα.

Κάθισα λίγο να σκεφτώ αν ήταν σοφότερο να συνεχίσω στη Βαλέτα ή να κατέβω να πάρω το πλοίο, καταλήγοντας στο δεύτερο σενάριο ως πιο λογικό. Εισιτηριάκι λοιπόν κόστους 1€ μετ’ επιστροφής για το άδειο ασανσέρ και αλλαγή σκηνικού, από το ύψος της θάλασσας αυτή τη φορά:


Προσπέρασα τους βαρκάρηδες με τις μικρές βαρκούλες που παραείναι τουριστικές, φτάνοντας στη προκυμαία απ’ όπου φεύγει το πλοίο που εκτελεί το συχνό δρομολόγιο ως απέναντι. Ο καιρός εξαιρετικός με τη θερμοκρασία σταθερά άνω των 20 βαθμών μου έδωσε την ευκαιρία να σταθώ στο κατάστρωμα για μερικές πολύ ωραίες όπως βλέπω εκ του αποτελέσματος λήψεις:


Ιδιαίτερα δε όταν μπαίνοντας στον κόλπο προκειμένου να δέσει στο λιμάνι, μειώθηκε η ταχύτητα του σκάφους:


Κατέβηκα με όρεξη προκειμένου να εξερευνήσω κι αυτή τη πλευρά του νησιού, η εξάντληση όμως που κουβαλούσα με φρέναρε προς ώρας, κάνοντας στάση στο πρώτο καφέ που βρήκα στο δρόμο μου.

Ας είναι, μια παγωμένη δε πάει ποτέ χαμένη…
Last edited: