psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.460
- Likes
- 50.066
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Σχεδιασμός ταξιδιού
- Μέρα 1η - Αναχώρηση & μίνι περιπέτεια
- Μέρα 2η - Για αρχή Βαλέτα
- Μέρα 2η - Στις τρεις πόλεις και το St Julian's
- Μέρα 3η - Η Rabat και οι κατακόμβες της
- Μέρα 3η - Mdina, η σιωπηλή πόλη
- Μέρα 4η - Βαλέτα αναλυτικά
- Μέρα 4η – Πρωτεύουσας συνέχεια & αναχώρηση
- Συμπεράσματα - Απολογισμός
Μέρα 3η - Mdina, η σιωπηλή πόλη
Τι να πρωτοπεί κάποιος γι’ αυτό το μαγικό μέρος, την περίφημη σιωπηλή πόλη που πρωτοκατοικήθηκε το 700π.Χ. και αποτελεί από μόνη της ίσως λόγο επίσκεψης στη Μάλτα. Με το που περάσει κανείς την οχύρωση και την κεντρική πύλη κι αρχίσει να χάνεται στα σοκάκια θα καταλάβει καλά για ποιο λόγο το λέω:
Δε ξέρω αν πρέπει να την αποκαλέσω καστροπολιτεία ή απλά παλιά πόλη, το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι συμπυκνώνει πολλές σελίδες ιστορίας του νησιού σε λίγα μόνο μέτρα. Είναι οι τόσο έντονη η ομορφιά που παρόλο κι αν ήθελα να την συγκρίνω ή να την κατατάξω κάπου δεν ήταν της παρούσης. Αποφάσισα απλά να κινηθώ δίχως σχέδιο:
Σχεδόν χωρίς να το καταλάβω έφτασα κάποια στιγμή στην άλλη άκρη, απ’ όπου μπορεί κανείς να θαυμάσει την απρόσκοπτη θέα προς τις άλλες πόλεις του νησιού, μιας και όπως προανέφερα, η Mdina βρίσκεται σε κάποιο σχετικό ύψος:
Δεν έκανα στάση στο περίφημο καφέ – ζαχαροπλαστείο που όλοι αναφέρουν στις ιστορίες τους γιατί η πολυκοσμία και η βαβούρα δε μου έκανε το κλικ, παρά μόνο στη μικρή πλατεία μπροστά, περιμένοντας το σούρουπο και συνεχίζοντας τις βόλτες μερικά λεπτά πιο μετά:
Νομοτελειακά βρέθηκα και μπροστά στον καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου (Katidral ta’ San Pawl),
ένα εξίσου φωτογενές σημείο που συγκέντρωνε την περισσότερη κίνηση, από πεζούς, άμαξες κι αυτοκίνητα που δε κατάλαβα ούτε εδώ γιατί πρέπει να επιτρέπονται χαλώντας την απίστευτη αυτή εμπειρία:
Τα φώτα ξεκινούσαν ν’ ανάβουν το ένα μετά το άλλο, κάτι που παράλληλα συνέβαινε και με το φλας της φωτογραφική μου μηχανής, σε μία βόλτα που δε μπορούσα να χορτάσω:
Δεν αποχαιρέτησα τη Mdina αμέσως, θέλοντας να καθίσω και για λίγα λεπτά ακόμα μπροστά στην μεσαιωνική της πύλη κάνοντας τον απολογισμό μου για ένα τόσο θελκτικό αξιοθέατο. Προφανώς και θυμίζει σε κάποια σημεία την παλιά πόλη της Ρόδου, κάτι που μαρτυράει άλλωστε και το πέρασμα των Ιωαννιτών ιπποτών απ΄ το νησί, όμως σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζεται, μιας και είναι τόσο προσεγμένη, καθαρή και όντως στο σύνολο της …σιωπηλή.
Για συνέχεια είπα να κάνω και μια βόλτα στην Ραμπάτ ψάχνοντας και κάτι να δροσιστώ, η οποία ήταν εξίσου ωραία και ήσυχη με τα φωτισμένα έρημα στενάκια της να δίνουν μια ιδιαίτερη ομορφιά:
Πως είναι τα καφενεία εκεί θ’ αναρωτιέστε στα σίγουρα, κάτι που είμαι εδώ για να σας απαντήσω ευθύς αμέσως: Φιλοξενούνται σε νεοκλασικά κτήρια, έχουν μέσα κίονες και αγάλματα, πίνακες, μωσαϊκό στο πάτωμα, σνούκερ στη μέση, μια τηλεόραση να δείχνει Β’ Αγγλίας, μια παρέα παππούδων να χαρτοπαίζει στη γωνία, έχουν ψυγεία γεμάτα παγωμένες λαχταριστές μπύρες και φυσικά καπνίζουν μέσα, όπως καθε φυσιολογικό καφενείο με λίγα λόγια:
To St. Paul's Band Club ήταν από τα μέρη που μ’ αρέσουν πολύ και κυνηγάω σε κάθε μου εκδρομή, συλλέγοντας εικόνες κι εμπειρίες:
Μερικές μπύρες μετά βγήκα και πάλι στο δρόμο κατηφορίζοντας προς τον κεντρικό για να πάρω το λεωφορείο της επιστροφής. Αυτή τη φορά δε σταμάτησα στη Βαλέτα παρά μόνο για να τσιμπήσω κάτι και ν’ αλλάξω όχημα σε λίγα λεπτά, πηγαίνοντας και πάλι στο St Julian's:
Γιορτάρα μέρα με το κέρασμα στον εαυτό μου να πραγματοποιείται σε μια εξαιρετική Ιρλανδική μπυραρία The Dubliner με ωραίο κλίμα, κόσμο, και αρκετά λαχταριστά βαρέλια.
Υπάρχει κάτι καλύτερο;
Τι να πρωτοπεί κάποιος γι’ αυτό το μαγικό μέρος, την περίφημη σιωπηλή πόλη που πρωτοκατοικήθηκε το 700π.Χ. και αποτελεί από μόνη της ίσως λόγο επίσκεψης στη Μάλτα. Με το που περάσει κανείς την οχύρωση και την κεντρική πύλη κι αρχίσει να χάνεται στα σοκάκια θα καταλάβει καλά για ποιο λόγο το λέω:
Δε ξέρω αν πρέπει να την αποκαλέσω καστροπολιτεία ή απλά παλιά πόλη, το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι συμπυκνώνει πολλές σελίδες ιστορίας του νησιού σε λίγα μόνο μέτρα. Είναι οι τόσο έντονη η ομορφιά που παρόλο κι αν ήθελα να την συγκρίνω ή να την κατατάξω κάπου δεν ήταν της παρούσης. Αποφάσισα απλά να κινηθώ δίχως σχέδιο:
Σχεδόν χωρίς να το καταλάβω έφτασα κάποια στιγμή στην άλλη άκρη, απ’ όπου μπορεί κανείς να θαυμάσει την απρόσκοπτη θέα προς τις άλλες πόλεις του νησιού, μιας και όπως προανέφερα, η Mdina βρίσκεται σε κάποιο σχετικό ύψος:
Δεν έκανα στάση στο περίφημο καφέ – ζαχαροπλαστείο που όλοι αναφέρουν στις ιστορίες τους γιατί η πολυκοσμία και η βαβούρα δε μου έκανε το κλικ, παρά μόνο στη μικρή πλατεία μπροστά, περιμένοντας το σούρουπο και συνεχίζοντας τις βόλτες μερικά λεπτά πιο μετά:
Νομοτελειακά βρέθηκα και μπροστά στον καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου (Katidral ta’ San Pawl),
ένα εξίσου φωτογενές σημείο που συγκέντρωνε την περισσότερη κίνηση, από πεζούς, άμαξες κι αυτοκίνητα που δε κατάλαβα ούτε εδώ γιατί πρέπει να επιτρέπονται χαλώντας την απίστευτη αυτή εμπειρία:
Τα φώτα ξεκινούσαν ν’ ανάβουν το ένα μετά το άλλο, κάτι που παράλληλα συνέβαινε και με το φλας της φωτογραφική μου μηχανής, σε μία βόλτα που δε μπορούσα να χορτάσω:
Δεν αποχαιρέτησα τη Mdina αμέσως, θέλοντας να καθίσω και για λίγα λεπτά ακόμα μπροστά στην μεσαιωνική της πύλη κάνοντας τον απολογισμό μου για ένα τόσο θελκτικό αξιοθέατο. Προφανώς και θυμίζει σε κάποια σημεία την παλιά πόλη της Ρόδου, κάτι που μαρτυράει άλλωστε και το πέρασμα των Ιωαννιτών ιπποτών απ΄ το νησί, όμως σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζεται, μιας και είναι τόσο προσεγμένη, καθαρή και όντως στο σύνολο της …σιωπηλή.
Για συνέχεια είπα να κάνω και μια βόλτα στην Ραμπάτ ψάχνοντας και κάτι να δροσιστώ, η οποία ήταν εξίσου ωραία και ήσυχη με τα φωτισμένα έρημα στενάκια της να δίνουν μια ιδιαίτερη ομορφιά:
Πως είναι τα καφενεία εκεί θ’ αναρωτιέστε στα σίγουρα, κάτι που είμαι εδώ για να σας απαντήσω ευθύς αμέσως: Φιλοξενούνται σε νεοκλασικά κτήρια, έχουν μέσα κίονες και αγάλματα, πίνακες, μωσαϊκό στο πάτωμα, σνούκερ στη μέση, μια τηλεόραση να δείχνει Β’ Αγγλίας, μια παρέα παππούδων να χαρτοπαίζει στη γωνία, έχουν ψυγεία γεμάτα παγωμένες λαχταριστές μπύρες και φυσικά καπνίζουν μέσα, όπως καθε φυσιολογικό καφενείο με λίγα λόγια:
To St. Paul's Band Club ήταν από τα μέρη που μ’ αρέσουν πολύ και κυνηγάω σε κάθε μου εκδρομή, συλλέγοντας εικόνες κι εμπειρίες:
Μερικές μπύρες μετά βγήκα και πάλι στο δρόμο κατηφορίζοντας προς τον κεντρικό για να πάρω το λεωφορείο της επιστροφής. Αυτή τη φορά δε σταμάτησα στη Βαλέτα παρά μόνο για να τσιμπήσω κάτι και ν’ αλλάξω όχημα σε λίγα λεπτά, πηγαίνοντας και πάλι στο St Julian's:
Γιορτάρα μέρα με το κέρασμα στον εαυτό μου να πραγματοποιείται σε μια εξαιρετική Ιρλανδική μπυραρία The Dubliner με ωραίο κλίμα, κόσμο, και αρκετά λαχταριστά βαρέλια.
Υπάρχει κάτι καλύτερο;
