psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.168
- Likes
- 56.732
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Σχεδιασμός ταξιδιού
- Μέρα 1η - Αναχώρηση & μίνι περιπέτεια
- Μέρα 2η - Για αρχή Βαλέτα
- Μέρα 2η - Στις τρεις πόλεις και το St Julian's
- Μέρα 3η - Η Rabat και οι κατακόμβες της
- Μέρα 3η - Mdina, η σιωπηλή πόλη
- Μέρα 4η - Βαλέτα αναλυτικά
- Μέρα 4η – Πρωτεύουσας συνέχεια & αναχώρηση
- Συμπεράσματα - Απολογισμός
Μέρα 1η - Αναχώρηση & μίνι περιπέτεια
Τραβηγμένη όσο δε πάει η εκδρομή από την αρχή της. Μετά από συνεχόμενα δωδεκάωρα στη δουλειά και ξύπνημα τα χαράματα της 5ης Ιανουαρίου για να προλάβω να παραδώσω το έργο που έστηνα, έφτασα στο σημείο να έχω μόνο 40 λεπτά διαθέσιμα για την απόσταση Σίνδος – Αεροδρόμιο, οδηγώντας με το γκαζάκι πατημένο, κάνοντας παράλληλα προσευχές στον θεούλη των ταξιδιωτών να μην έχει κίνηση (τι πιο σύνηθες) αυτός ο καρόδρομος που στη Θεσσαλονίκη ονομάζουμε δίχως τσίπα «περιφερειακό». Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και το χαμόγελο μπήκε στη θέση του, στην κλασσική αεροπλανική φωτογραφία πριν την επιβίβαση μέσα σε πολύ καλές καιρικές συνθήκες:
Το αεροσκάφος έφυγε δίχως την παραμικρή καθυστέρηση αφήνοντας πίσω τη νύφη του Θερμαϊκού:
Ευθεία πορεία μέχρι τη νήσο της Κέρκυρας που βλέπετε εδώ σχεδόν ολόκληρη, την ώρα που ξεκίνησε η στροφή και συνάμα η κάθοδος:
Όλα αυτά στο κυνήγι του ήλιου που έπεφτε, ψηλά πάνω απ’ τα σύννεφα:
Η πτήση διάρκειας μιας ώρας και τριανταπέντε λεπτών έφτανε στο τέλος της βλέποντας απ’ το παράθυρο μου τα φώτα του πυκνοκατοικημένου έτσι κι αλλιώς νησιού:
Αποβιβαστήκαμε άμεσα και αμέσως κατευθύνθηκα στον γκισέ προκειμένου να εκδώσω την κάρτα που βλέπετε εδώ ,κόστους 15€ για 12 μεμονωμένες διαδρομές, που γλιτώνει απίστευτα την ταλαιπωρία να εκδίδεις κάθε φορά εισιτήριο στον οδηγό.
Τι κι αν η κοπέλα μου ‘χε πει Χ2 με περίσια σιγουριά όταν της απάντησα για το μέρος διαμονής, το δικό μου αγύριστο πολλές φορές κεφάλι δεν ήθελε να περιμένει 40 λεπτά στο άδειο αεροδρόμιο, δίνοντας βάση στις υποδείξεις του google maps το οποίο όπως κατάλαβα στο τριήμερο δεν είναι και ο καλύτερος συμβουλάτορας για τις μετακινήσεις στη Μάλτα. Δεν ανεβαίνω στο 230κάτι για Βαλέτα κι από κει ν’ αλλάξω για Σιέλμα εξοικονομώντας χρόνο σκέφτηκα; Αφελώς όπως αποδείχτηκε μιας και το αεροδρόμιο της Μάλτας δεν αποτελεί τερματικό σταθμό/αφετηρία όπως συνηθίζεται στις πιο πολλές πόλεις, αλλά απλά μια ακόμη στάση.
Αποτέλεσμα όλου αυτού είναι να ‘χω γυρίσει για 45 λεπτά το ¼ του νησιού, περνώντας από κάθε απίθανο επαρχιακό δρόμο και όμορφα χωριά, σε μια βλακεία που αν δε κουβαλούσα πάνω μου όλη αυτή την κούραση ίσως και να διασκέδαζα. Φτάνοντας στο τέρμα κάπου στο πουθενά ο οδηγός κατάλαβε την απόγνωση μου λέγοντας μου σε άπταιστα Αγγλικά «καλά γιατί δε με ρώτησες, θα στο έλεγα». Που να φανταστώ ρε κουμπάρε ότι είστε ανισόρροποι; Ας πρόσεχα… Αναμονή λοιπόν στο τέρμα άλλα 20 λεπτά, και διαδρομή ακόμα 25 ως τη περιοχή της Msida που τελικά κατέβηκα μετά κόπων, με κερασμένο εισιτήριο από τον οδηγό. Μέγαλη προσοχή φίλες και φίλοι, μη πειραματίζεστε ή τουλάχιστον πρώτα ρωτήστε τον οδηγό!
Ο χάρτης έλεγε ότι έχω άλλα 1700 μέτρα να διανύσω ως το ξενοδοχείο, περνώντας αρχικά από ένα δίκτυο υπόγειων στοών κάτω από τον κεντρικό δρόμο (σε άλλη πόλη θα μ’ έκανε να χω λίγο παραπάνω το νου μου) που κατέληγε στο Msida Skatepark, με τη μίνι Οδύσσεια να μη λέει να τελειώσει. Περπατούσα σε γειτονιές με έντονο στοιχείο μεταναστών, κάτι που όπως κατάλαβα είναι κανόνας στη Μάλτα, μέχρι που ξαφνικά ξεπρόβαλε απέναντι μου το The Hatter Irish Pub όπως ο ναός με το ιερό δισκοπότηρο στην ταινία του Indiana Jones. Μπούκαρα χωρίς να κοιτάξω αριστερά - δεξιά παραγγέλνοντας το πρώτο pint που βρήκα μπροστά μου, βάλσαμο την ώρα εκείνη:
Όλοι στην pub έπαιζαν ένα παιχνίδι ερωτήσεων γεωγραφίας που εκφωνούσε ένας τύπος δίπλα μου καθισμένος στο μπαρ και μου άρεσε πολύ, δεν είχα τα κουράγια όμως να συμμετέχω, κι αφού πλήρωσα την τσουχτερή τιμή των 7€, βρήκα τα πατήματα μου και συνέχισα για το ξενοδοχείο.
Ο Νεπαλέζος ρεσεψιονίστ με καλωσόρισε δίνοντας μου την κάρτα, με το πρόσωπο του να φωτίζει περισσότερο όταν του είπα ότι έχω στα μακροπρόθεσμα σχέδια μου και μια επίσκεψη στη χώρα του.
Η πισίνα κύριε λειτουργεί από το πρωί έως το απόγευμα και συμπεριλαμβάνεται στην τιμή, μη το ξεχάσετε, μου ‘πε λίγο πριν μπω στο ασανσέρ για τον 7ο. Άσε μας ρε τσιμπητέ, για πισίνες είμαστε τώρα;
Βήμα πρώτο, πέταγμα το σακίδιο και αμέσως στο καυτό ντους. Βήμα δεύτερο, αφαίρεση της επένδυσης από το μπουφάν που ευτυχώς έβγαινε γιατί ήταν παραπάνω από περιττή με τόσο ζεστό καιρό. Βήμα τρίτο, σαντουιτσάκι, τοπική μπύρα Cisk, άραγμα στην παραλία της της Gżira και βίντεοκλήση στο φίλο μου το Νίκο για συζήτηση ενός ταξιδιού που είχαμε στα σκαριά.
Δεν υπήρχε λόγος να βγω, είχα είδη κάνει αρκετά όλη την ημέρα και δε πήγαινε. Μου αρκούσε αυτή η μαγική νυχτερινή θέα προς τη Βαλέτα την οποία αντιλήφθηκα πλήρως μόλις έκλεισα το τηλέφωνο. Μαζί με μια ακόμα μπύρα…
Τραβηγμένη όσο δε πάει η εκδρομή από την αρχή της. Μετά από συνεχόμενα δωδεκάωρα στη δουλειά και ξύπνημα τα χαράματα της 5ης Ιανουαρίου για να προλάβω να παραδώσω το έργο που έστηνα, έφτασα στο σημείο να έχω μόνο 40 λεπτά διαθέσιμα για την απόσταση Σίνδος – Αεροδρόμιο, οδηγώντας με το γκαζάκι πατημένο, κάνοντας παράλληλα προσευχές στον θεούλη των ταξιδιωτών να μην έχει κίνηση (τι πιο σύνηθες) αυτός ο καρόδρομος που στη Θεσσαλονίκη ονομάζουμε δίχως τσίπα «περιφερειακό». Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και το χαμόγελο μπήκε στη θέση του, στην κλασσική αεροπλανική φωτογραφία πριν την επιβίβαση μέσα σε πολύ καλές καιρικές συνθήκες:
Το αεροσκάφος έφυγε δίχως την παραμικρή καθυστέρηση αφήνοντας πίσω τη νύφη του Θερμαϊκού:
Ευθεία πορεία μέχρι τη νήσο της Κέρκυρας που βλέπετε εδώ σχεδόν ολόκληρη, την ώρα που ξεκίνησε η στροφή και συνάμα η κάθοδος:
Όλα αυτά στο κυνήγι του ήλιου που έπεφτε, ψηλά πάνω απ’ τα σύννεφα:
Η πτήση διάρκειας μιας ώρας και τριανταπέντε λεπτών έφτανε στο τέλος της βλέποντας απ’ το παράθυρο μου τα φώτα του πυκνοκατοικημένου έτσι κι αλλιώς νησιού:
Αποβιβαστήκαμε άμεσα και αμέσως κατευθύνθηκα στον γκισέ προκειμένου να εκδώσω την κάρτα που βλέπετε εδώ ,κόστους 15€ για 12 μεμονωμένες διαδρομές, που γλιτώνει απίστευτα την ταλαιπωρία να εκδίδεις κάθε φορά εισιτήριο στον οδηγό.
Τι κι αν η κοπέλα μου ‘χε πει Χ2 με περίσια σιγουριά όταν της απάντησα για το μέρος διαμονής, το δικό μου αγύριστο πολλές φορές κεφάλι δεν ήθελε να περιμένει 40 λεπτά στο άδειο αεροδρόμιο, δίνοντας βάση στις υποδείξεις του google maps το οποίο όπως κατάλαβα στο τριήμερο δεν είναι και ο καλύτερος συμβουλάτορας για τις μετακινήσεις στη Μάλτα. Δεν ανεβαίνω στο 230κάτι για Βαλέτα κι από κει ν’ αλλάξω για Σιέλμα εξοικονομώντας χρόνο σκέφτηκα; Αφελώς όπως αποδείχτηκε μιας και το αεροδρόμιο της Μάλτας δεν αποτελεί τερματικό σταθμό/αφετηρία όπως συνηθίζεται στις πιο πολλές πόλεις, αλλά απλά μια ακόμη στάση.
Αποτέλεσμα όλου αυτού είναι να ‘χω γυρίσει για 45 λεπτά το ¼ του νησιού, περνώντας από κάθε απίθανο επαρχιακό δρόμο και όμορφα χωριά, σε μια βλακεία που αν δε κουβαλούσα πάνω μου όλη αυτή την κούραση ίσως και να διασκέδαζα. Φτάνοντας στο τέρμα κάπου στο πουθενά ο οδηγός κατάλαβε την απόγνωση μου λέγοντας μου σε άπταιστα Αγγλικά «καλά γιατί δε με ρώτησες, θα στο έλεγα». Που να φανταστώ ρε κουμπάρε ότι είστε ανισόρροποι; Ας πρόσεχα… Αναμονή λοιπόν στο τέρμα άλλα 20 λεπτά, και διαδρομή ακόμα 25 ως τη περιοχή της Msida που τελικά κατέβηκα μετά κόπων, με κερασμένο εισιτήριο από τον οδηγό. Μέγαλη προσοχή φίλες και φίλοι, μη πειραματίζεστε ή τουλάχιστον πρώτα ρωτήστε τον οδηγό!
Ο χάρτης έλεγε ότι έχω άλλα 1700 μέτρα να διανύσω ως το ξενοδοχείο, περνώντας αρχικά από ένα δίκτυο υπόγειων στοών κάτω από τον κεντρικό δρόμο (σε άλλη πόλη θα μ’ έκανε να χω λίγο παραπάνω το νου μου) που κατέληγε στο Msida Skatepark, με τη μίνι Οδύσσεια να μη λέει να τελειώσει. Περπατούσα σε γειτονιές με έντονο στοιχείο μεταναστών, κάτι που όπως κατάλαβα είναι κανόνας στη Μάλτα, μέχρι που ξαφνικά ξεπρόβαλε απέναντι μου το The Hatter Irish Pub όπως ο ναός με το ιερό δισκοπότηρο στην ταινία του Indiana Jones. Μπούκαρα χωρίς να κοιτάξω αριστερά - δεξιά παραγγέλνοντας το πρώτο pint που βρήκα μπροστά μου, βάλσαμο την ώρα εκείνη:
Όλοι στην pub έπαιζαν ένα παιχνίδι ερωτήσεων γεωγραφίας που εκφωνούσε ένας τύπος δίπλα μου καθισμένος στο μπαρ και μου άρεσε πολύ, δεν είχα τα κουράγια όμως να συμμετέχω, κι αφού πλήρωσα την τσουχτερή τιμή των 7€, βρήκα τα πατήματα μου και συνέχισα για το ξενοδοχείο.
Ο Νεπαλέζος ρεσεψιονίστ με καλωσόρισε δίνοντας μου την κάρτα, με το πρόσωπο του να φωτίζει περισσότερο όταν του είπα ότι έχω στα μακροπρόθεσμα σχέδια μου και μια επίσκεψη στη χώρα του.
Η πισίνα κύριε λειτουργεί από το πρωί έως το απόγευμα και συμπεριλαμβάνεται στην τιμή, μη το ξεχάσετε, μου ‘πε λίγο πριν μπω στο ασανσέρ για τον 7ο. Άσε μας ρε τσιμπητέ, για πισίνες είμαστε τώρα;
Βήμα πρώτο, πέταγμα το σακίδιο και αμέσως στο καυτό ντους. Βήμα δεύτερο, αφαίρεση της επένδυσης από το μπουφάν που ευτυχώς έβγαινε γιατί ήταν παραπάνω από περιττή με τόσο ζεστό καιρό. Βήμα τρίτο, σαντουιτσάκι, τοπική μπύρα Cisk, άραγμα στην παραλία της της Gżira και βίντεοκλήση στο φίλο μου το Νίκο για συζήτηση ενός ταξιδιού που είχαμε στα σκαριά.
Δεν υπήρχε λόγος να βγω, είχα είδη κάνει αρκετά όλη την ημέρα και δε πήγαινε. Μου αρκούσε αυτή η μαγική νυχτερινή θέα προς τη Βαλέτα την οποία αντιλήφθηκα πλήρως μόλις έκλεισα το τηλέφωνο. Μαζί με μια ακόμα μπύρα…
Last edited:
