psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.322
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Σχεδιασμός ταξιδιού
- Μέρα 1η - Αναχώρηση & μίνι περιπέτεια
- Μέρα 2η - Για αρχή Βαλέτα
- Μέρα 2η - Στις τρεις πόλεις και το St Julian's
- Μέρα 3η - Η Rabat και οι κατακόμβες της
- Μέρα 3η - Mdina, η σιωπηλή πόλη
- Μέρα 4η - Βαλέτα αναλυτικά
- Μέρα 4η – Πρωτεύουσας συνέχεια & αναχώρηση
- Συμπεράσματα - Απολογισμός
Μέρα 2η - Στις τρεις πόλεις και το St Julian's
Όπως θα ‘χετε ήδη καταλάβει, βρισκόμουν στις περίφημες τρεις πόλεις (Vittoriosa, Senglea, Cospicua) και είχα ήδη ξεκινήσει ν’ ανεβαίνω τα σκαλιά προκειμένου να δω ότι περισσότερο μπορούσα στην πρώτη, χρόνου επιτρέποντος:
Οι εικόνες που αντίκρυζαν τα μάτια μου ήταν ειδυλλιακές, μιας και πέρα της δεδομένης ομορφιάς επικρατούσε και μια υπέροχη ησυχία, η οποία χαλούσε σπάνια καμιά φορά, μόνο από κάποιον μόνιμο κάτοικο:
Προχώρησα ως τη πύλη κάνοντας δεξιά στους Birgu Ditch Gardens για μερικές πανοραμικές:
Συνεχίζοντας στα ενδότερα κι ακόμα πιο όμορφα σημεία της Bigu:
Blue label δεν είχα δοκιμάσει τόσες ώρες στο νησί, γεγονός απαράδεκτο, κάτι που ευτυχώς διορθώθηκε με μια ακόμη στάση σ’ ένα καφέ της Victory Square, ίσα μέχρι να πέσει λίγο το σούρουπο:
Εκεί ακριβώς βρίσκεται και ναός του Saint Lawrence, κατασκευής του 17ου αιώνα, που αποτελεί ίσως το σημαντικότερο αξιοθέατο της περιοχής και τη δική μου επόμενη επίσκεψη,
λίγο πριν κατέβω απ’ τα σκαλάκια και πάλι στο ύψος της θάλασσας για να πάρω το δρόμο της επιστροφής, απαθανατίζοντας τις μαγικές εικόνες των τριών πόλεων.
Σίγουρα δεν είδα σε καμία περίπτωση όσα προσδοκούσα αλλά δε το φέρω και πολύ βαρέως. Έστω κι έτσι είχε την αξία του.
Το δρομολόγιο του πλοίου ήταν το τελευταίο, γύρω στις 6:30 το απόγευμα και το εισιτήριο που χα εκδώσει (3,80€) ήταν μετ’ επιστροφής. Φυσικά και κάθισα πάλι στο κατάστρωμα μιας και η νυχτερινή φωτογραφία στη Μάλτα έχει πολλαπλές αφορμές, ιδιαίτερα μέσα από πλεούμενο:
Δεν αργήσαμε να φτάσουμε απέναντι στη Βαλέτα, με τη διαδρομή να ναι πλέον γνωστή. Ασανσεράκι και ξανά στους κήπους Barrakka, με τη φωτογραφική μηχανή να γράφει ακατάπαυστα:
Ωπ΄ να το και πάλι το φεγγάρι πάνω απ’ τη Βαλέτα, εγώ φταίω που κάνω στάσεις;
Προχώρησα παράλληλα με τους κήπους έχοντας σκοπό να κάνω τη βόλτα μου στην πρωτεύουσα, με τον σερβιτόρο που καθόταν στην υποδοχή της Fat Harry's Pub να μου «χαλάει» προς ώρας τα σχέδια, όταν με το που έπεσε το μάτι μου πάνω στην είσοδο άκουσα το «παρακαλώ κύριε, περάστε»
Εντάξει, μη κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, δε δυσκολεύτηκε καθόλου ο άνθρωπος, άλλο που δεν ήθελα κι εγώ για στάση σε Ιρλανδική.
Ήπια την μπυρίτσα μου στα σβέλτα και αναχώρησα περνώντας κι έξω από τον περικυκλωμένο από τραπεζοκαθίσματα κι άλλα κτήρια καθεδρικό του συνονόματου St. John's, γεγονός που με ξενέρωσε λίγο:
Η νυχτερινή Βαλέτα ήταν κι αυτή εξαιρετική, μ’ εμένα να τείνω να καταλήξω ότι το νησί είναι γενικότερα πολύ πιο φωτογενές τις βραδινές ώρες, αλλά αυτό ας το κρίνετε εσείς:
Παρασκευή απόγευμα και όλοι ήταν έξω, απολαμβάνοντας μεταξύ άλλων τα κρασιά και τα εδέσματα της αγοράς. Όχι εγώ, που αφού τσίμπησα 2 από τα περίφημα Μαλτέζικα pastizzi (τυρόπιτες δηλαδή με ανθότυρο), κατέβηκα στο τέρμα των λεωφορείων και πήρα το πρώτο για την περιοχή του St Julian's:
Οι αποστάσεις μπορεί να ναι μικρές, αλλά οι στάσεις που κάνουν τα αστικά στη Μάλτα είναι άπειρες, έτσι κατέβηκα περί τα 20 λεπτά μετά κάνοντας αρχικά μια βόλτα στην προκυμαία, βλέποντας απέναντι τον φωταγωγημένο ναό του tal-Karmnu:
Ο εξίσου καλός βραδινός καιρός έδινε την ευκαιρία σε πολύ κόσμο να καθίσει στις αυλές και τους εξωτερικούς χώρους των μαγαζιών όπως μπορείτε να δείτε:
Εγώ όμως είχα συγκεκριμένο σκοπό και στόχο φτάνοντας ως εκεί, κι αυτός δεν ήταν άλλος από το City Of London Bar, ένα κλασσικό μπαρ που ιδρύθηκε και σερβίρει από το 1914 παρακαλώ (μα τι ωραίο έτος) αδιάκοπα ως σήμερα όπως λέει ο αστικός μύθος.
Υπήρχε καλύτερος τρόπος για να κλείσει η πρώτη μου ουσιαστικά ημέρα μου στη Μάλτα;
Δε νομίζω…
Όπως θα ‘χετε ήδη καταλάβει, βρισκόμουν στις περίφημες τρεις πόλεις (Vittoriosa, Senglea, Cospicua) και είχα ήδη ξεκινήσει ν’ ανεβαίνω τα σκαλιά προκειμένου να δω ότι περισσότερο μπορούσα στην πρώτη, χρόνου επιτρέποντος:
Οι εικόνες που αντίκρυζαν τα μάτια μου ήταν ειδυλλιακές, μιας και πέρα της δεδομένης ομορφιάς επικρατούσε και μια υπέροχη ησυχία, η οποία χαλούσε σπάνια καμιά φορά, μόνο από κάποιον μόνιμο κάτοικο:
Προχώρησα ως τη πύλη κάνοντας δεξιά στους Birgu Ditch Gardens για μερικές πανοραμικές:
Συνεχίζοντας στα ενδότερα κι ακόμα πιο όμορφα σημεία της Bigu:
Blue label δεν είχα δοκιμάσει τόσες ώρες στο νησί, γεγονός απαράδεκτο, κάτι που ευτυχώς διορθώθηκε με μια ακόμη στάση σ’ ένα καφέ της Victory Square, ίσα μέχρι να πέσει λίγο το σούρουπο:
Εκεί ακριβώς βρίσκεται και ναός του Saint Lawrence, κατασκευής του 17ου αιώνα, που αποτελεί ίσως το σημαντικότερο αξιοθέατο της περιοχής και τη δική μου επόμενη επίσκεψη,
λίγο πριν κατέβω απ’ τα σκαλάκια και πάλι στο ύψος της θάλασσας για να πάρω το δρόμο της επιστροφής, απαθανατίζοντας τις μαγικές εικόνες των τριών πόλεων.
Σίγουρα δεν είδα σε καμία περίπτωση όσα προσδοκούσα αλλά δε το φέρω και πολύ βαρέως. Έστω κι έτσι είχε την αξία του.
Το δρομολόγιο του πλοίου ήταν το τελευταίο, γύρω στις 6:30 το απόγευμα και το εισιτήριο που χα εκδώσει (3,80€) ήταν μετ’ επιστροφής. Φυσικά και κάθισα πάλι στο κατάστρωμα μιας και η νυχτερινή φωτογραφία στη Μάλτα έχει πολλαπλές αφορμές, ιδιαίτερα μέσα από πλεούμενο:
Δεν αργήσαμε να φτάσουμε απέναντι στη Βαλέτα, με τη διαδρομή να ναι πλέον γνωστή. Ασανσεράκι και ξανά στους κήπους Barrakka, με τη φωτογραφική μηχανή να γράφει ακατάπαυστα:
Ωπ΄ να το και πάλι το φεγγάρι πάνω απ’ τη Βαλέτα, εγώ φταίω που κάνω στάσεις;
Προχώρησα παράλληλα με τους κήπους έχοντας σκοπό να κάνω τη βόλτα μου στην πρωτεύουσα, με τον σερβιτόρο που καθόταν στην υποδοχή της Fat Harry's Pub να μου «χαλάει» προς ώρας τα σχέδια, όταν με το που έπεσε το μάτι μου πάνω στην είσοδο άκουσα το «παρακαλώ κύριε, περάστε»
Εντάξει, μη κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, δε δυσκολεύτηκε καθόλου ο άνθρωπος, άλλο που δεν ήθελα κι εγώ για στάση σε Ιρλανδική.
Ήπια την μπυρίτσα μου στα σβέλτα και αναχώρησα περνώντας κι έξω από τον περικυκλωμένο από τραπεζοκαθίσματα κι άλλα κτήρια καθεδρικό του συνονόματου St. John's, γεγονός που με ξενέρωσε λίγο:
Η νυχτερινή Βαλέτα ήταν κι αυτή εξαιρετική, μ’ εμένα να τείνω να καταλήξω ότι το νησί είναι γενικότερα πολύ πιο φωτογενές τις βραδινές ώρες, αλλά αυτό ας το κρίνετε εσείς:
Παρασκευή απόγευμα και όλοι ήταν έξω, απολαμβάνοντας μεταξύ άλλων τα κρασιά και τα εδέσματα της αγοράς. Όχι εγώ, που αφού τσίμπησα 2 από τα περίφημα Μαλτέζικα pastizzi (τυρόπιτες δηλαδή με ανθότυρο), κατέβηκα στο τέρμα των λεωφορείων και πήρα το πρώτο για την περιοχή του St Julian's:
Οι αποστάσεις μπορεί να ναι μικρές, αλλά οι στάσεις που κάνουν τα αστικά στη Μάλτα είναι άπειρες, έτσι κατέβηκα περί τα 20 λεπτά μετά κάνοντας αρχικά μια βόλτα στην προκυμαία, βλέποντας απέναντι τον φωταγωγημένο ναό του tal-Karmnu:
Ο εξίσου καλός βραδινός καιρός έδινε την ευκαιρία σε πολύ κόσμο να καθίσει στις αυλές και τους εξωτερικούς χώρους των μαγαζιών όπως μπορείτε να δείτε:
Εγώ όμως είχα συγκεκριμένο σκοπό και στόχο φτάνοντας ως εκεί, κι αυτός δεν ήταν άλλος από το City Of London Bar, ένα κλασσικό μπαρ που ιδρύθηκε και σερβίρει από το 1914 παρακαλώ (μα τι ωραίο έτος) αδιάκοπα ως σήμερα όπως λέει ο αστικός μύθος.
Υπήρχε καλύτερος τρόπος για να κλείσει η πρώτη μου ουσιαστικά ημέρα μου στη Μάλτα;
Δε νομίζω…
