kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.998
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Βρισκόμασταν μέσα στο λεωφορείο 13 σωστά; Μπήκαμε από μια από τις πίσω πόρτες ενώ βγήκαμε από μπροστά και πληρώσαμε περίπου μισό ευρώ. Στη συνέχεια:
Υπάρχουν δύο τινά για την πληρωμή του Μετρό της Αγίας Πετρούπολης. Είτε βγάζετε τα μικρά νομισματάκια που τα χρησιμοποιείται στις εισόδους προς τις αποβάθρες με ακριβώς τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιούσατε τα πενηντάρικα για το Bubble Bubble, είτε βγάζε κάρτα δέκα διαδρομών για μια βδομάδα. Συγκρίνετε τις τιμές γιατί υπάρχει πιθανότητα η κάρτα να σας βγαίνει πιο ακριβή από τα νομισματάκια (25 ρούβλια έκαστος). Διαλέγω κάρτα για να το παίξω hi tech (τρομάρα μου… με τέτοιο ipod?) και αρχίζω την κατάβαση με τις κυλιόμενες σκάλες (αλλά Βουδαπέστη δηλαδή γρηγορότερες από τις δικές μας). Κατάβαση σημαίνει ότι θα βρίσκεστε επί 2:30 λεπτά σε δαύτες! Φανταστείτε ότι πρέπει να κατεβείτε περίπου 70 μέτρα κάτω από τη γη, βάθος επιλεγμένο για να γίνουν με ασφάλεια οι διατρήσεις κάτω από τα κανάλια και τον Neva αλλά και για να χρησιμοποιηθούν ως καταφύγια.
Εδώ στην μπλε γραμμή τα πράγματα είναι απλώς τυπικά (σε αντίθεση με την φαντασμαγορική κόκκινη). Πολυκαιρισμένοι σταθμοί, χωρίς έμπνευση, με μια κεντρική αποβάθρα. Επιλέξτε την κατεύθυνσή σας και κατεβείτε προς την πόλη (ο σταθμός Nevsky Prospect είναι «μονόδρομος»). Θα πρέπει ή να μετράτε τους σταθμούς, ή να παρακολουθείτε τα ονόματα στους σταθμούς (τα οποία όμως σπανίζουν) ή τέλος να προσπαθείτε να καταλάβετε τα Ρώσικα των μεγαφώνων, πράγμα που καλό θα ήταν να το χρησιμοποιήσετε ως την τελευταία διέξοδο. Για να τελειώσω με τα tips για το μετρό, πρώτων προμηθευθείτε καινούριο χάρτη καθώς κάποια πράγματα έχουν αλλάξει όπως π.χ. η μισή γραμμή 4 (κίτρινη) που έχει μετονομαστεί σε γραμμή 5 (μωβ) και δεύτερων προσοχή στους σταθμούς μεταβιβάσεως καθώς οι πλείστοι διαθέτουν δύο ονόματα. Τέλος, τα βαγόνια είναι πνιγμένα στις διαφημίσεις ενώ κάποια είναι βαμμένα με την ίδια μπογιά και τεχνοτροπία που βάφονταν τα καράβια στην δεκαετία του ’70!
Στο ξενοδοχείο τώρα, πιάνω συζήτηση με την ρεσεψιονίστ. Γνωρίζει τα προβλήματα της Ελλάδας και μου εκφράζει την επιθυμία της να έρθει αλλά και τον προβληματισμό της ως προς τους λόγους που μας διατηρούν εντός Σένγκεν τούτη την περίοδο ενώ θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε ορδές Ρώσων τουριστών που, λόγω δυσκολίας στην απόκτηση βίζας, προτιμούν άλλους «υποδεέστερους» προορισμούς (σύμφωνα με τα λεγόμενά της πάντα).
Καιρός για την πρώτη βολτούλα στην πόλη και την λέω βολτούλα καθώς.. εντάξει, δεν ξεπέρασε και τα 11 χιλιόμετρα… Ήταν ακριβώς τόσα…
Το ξενοδοχείο βρίσκεται καράκέντρο στην Γκοστίνι Ντβορ. Κινούμαι με κατεύθυνση προς τον ναό της Αναστάσεως, την εκκλησία «ζαχαρωτό» της πόλης. Εγώ δεν τα είχα δει πουθενά αλλού αυτά τα πράγματα άρα χρειάστηκε να την απολαύσω για κανένα δίλεπτο μέχρι να τραβήξω την πρώτη φωτογραφία.
Στην συνέχεια συνεχίζω βόρια προς το κανάλι Μόικα το οποίο και το περπατάω μέχρι την οδό των Εκατομμυριούχων και την Nevsky Prospect.
Στην διαδρομή εντοπίζω όλο και περισσότερους νεαρούς Ρώσους να κυκλοφορούν με ανθοδέσμες στα χέρια, στοιχείο που φανερώνει πως περίπου λειτουργεί το καμάκι εδώ πάνω. Επίσης το άλλο που παρατήρησα είναι ότι στους δρόμους δεν υπάρχουν πολλοί επαίτες αλλά όσοι υπάρχουν, δέχονται πολύ συχνά την ευσπλαχνία των συμπολιτών τους. Ήταν αρκετές οι φορές όπου ντόπιοι έκαναν μεταβολή και έψαχναν για πολύ ώρα τα πορτοφόλια τους μέχρι να βρούνε τα χρήματα που αναλογούν στην αγαθοεργία της ημέρας τους. Με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζουν και τους μουσικούς του δρόμου.
Στρίβω αριστερά στην βαρετή και προβλέψιμη Nevsky με κατεύθυνση τον ναό Kazan
απ’ όπου θα συνεχίσω μέσω του καναλιού Griboedova μέχρι την Sennaya Ploshchad, την τεράστια πλατεία με την πλούσια ιστορία. Σε αυτή την διαδρομή θα βρείτε της Γέφυρα της Τράπεζας με τους Γρύπες με τα χρυσά φτερά στις άκρες της, που χρονολογείται από το 1826.
Η διαδρομή συνεχίζετε σε αυτό το κανάλι δίπλα από πολύχρωμα κτίρια φωτισμένα με το μαλακό φως του απομεσήμερου.
Στάση στην Sennaya όπου, σε αντίθεση με τα όσα πούνε οι κακές γλώσσες, έφαγα το πρώτο και τελευταίο Subway σάντουιτς. Ά, η Sennaya δε λέει πλέον μία. Μη χάσετε τον χρόνο σας. Συνεχίζω στο Griboedova μέχρι το αδιάφορο για την δική μου αισθητική (όποια κι αν είναι αυτή) Θέατρο Μαριίνσκι και το Ωδείο Ρίμσκι. Από κει κατευθείαν πορεία προς την μεγάλη μου προσδοκία, το νησί της Νέας Ολλανδίας. Περικυκλωμένο από κανάλια, το προσεγγίζεις μόνο από δύο γέφυρας στα βόριά του οι οποίες την περίοδο αυτή είναι κλειστές. Τούτο το νησί έχει μια είσοδο απ’ όπου μπαίνανε τα καραβάκια, φορτώνονταν με ξυλεία από τις γύρω αποθήκες και έβγαιναν από τα ανατολικά γεμάτα και έτοιμα για την συνέχεια του ταξιδίου τους. Δυστυχώς, το είδα μόνο από μακριά.
Φτάνοντας στο τέλος τούτης της μέρας (μόνο και μόνο επειδή το πρόδιδε το ρολόι μου καθώς μαζεύτηκα στο ξενοδοχείο με μια λιακάδα αλά 18:30 Ελληνική) βγαίνω για πρώτη φορά στον Neva και προχωράω μέχρι τον Άγιο Ισαάκ, έναν επιβλητικό ναό που δεσπόζει στην πόλη με τον χρυσό του τρούλο.
Μια βόλτα τέλος από το κατάστημα των Faberge, αγόρασα καμιά δεκαριά από δαύτα (μου έχουν περισσέψει κάποια, αν θέλει κάποιος να μου κάνει την χάρη και να επωμιστεί μερικά, θα το χαρώ πολύ)
και πάω για ύπνο αλά Al Pacino στο Insomnia.
Υπάρχουν δύο τινά για την πληρωμή του Μετρό της Αγίας Πετρούπολης. Είτε βγάζετε τα μικρά νομισματάκια που τα χρησιμοποιείται στις εισόδους προς τις αποβάθρες με ακριβώς τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιούσατε τα πενηντάρικα για το Bubble Bubble, είτε βγάζε κάρτα δέκα διαδρομών για μια βδομάδα. Συγκρίνετε τις τιμές γιατί υπάρχει πιθανότητα η κάρτα να σας βγαίνει πιο ακριβή από τα νομισματάκια (25 ρούβλια έκαστος). Διαλέγω κάρτα για να το παίξω hi tech (τρομάρα μου… με τέτοιο ipod?) και αρχίζω την κατάβαση με τις κυλιόμενες σκάλες (αλλά Βουδαπέστη δηλαδή γρηγορότερες από τις δικές μας). Κατάβαση σημαίνει ότι θα βρίσκεστε επί 2:30 λεπτά σε δαύτες! Φανταστείτε ότι πρέπει να κατεβείτε περίπου 70 μέτρα κάτω από τη γη, βάθος επιλεγμένο για να γίνουν με ασφάλεια οι διατρήσεις κάτω από τα κανάλια και τον Neva αλλά και για να χρησιμοποιηθούν ως καταφύγια.
Εδώ στην μπλε γραμμή τα πράγματα είναι απλώς τυπικά (σε αντίθεση με την φαντασμαγορική κόκκινη). Πολυκαιρισμένοι σταθμοί, χωρίς έμπνευση, με μια κεντρική αποβάθρα. Επιλέξτε την κατεύθυνσή σας και κατεβείτε προς την πόλη (ο σταθμός Nevsky Prospect είναι «μονόδρομος»). Θα πρέπει ή να μετράτε τους σταθμούς, ή να παρακολουθείτε τα ονόματα στους σταθμούς (τα οποία όμως σπανίζουν) ή τέλος να προσπαθείτε να καταλάβετε τα Ρώσικα των μεγαφώνων, πράγμα που καλό θα ήταν να το χρησιμοποιήσετε ως την τελευταία διέξοδο. Για να τελειώσω με τα tips για το μετρό, πρώτων προμηθευθείτε καινούριο χάρτη καθώς κάποια πράγματα έχουν αλλάξει όπως π.χ. η μισή γραμμή 4 (κίτρινη) που έχει μετονομαστεί σε γραμμή 5 (μωβ) και δεύτερων προσοχή στους σταθμούς μεταβιβάσεως καθώς οι πλείστοι διαθέτουν δύο ονόματα. Τέλος, τα βαγόνια είναι πνιγμένα στις διαφημίσεις ενώ κάποια είναι βαμμένα με την ίδια μπογιά και τεχνοτροπία που βάφονταν τα καράβια στην δεκαετία του ’70!
Στο ξενοδοχείο τώρα, πιάνω συζήτηση με την ρεσεψιονίστ. Γνωρίζει τα προβλήματα της Ελλάδας και μου εκφράζει την επιθυμία της να έρθει αλλά και τον προβληματισμό της ως προς τους λόγους που μας διατηρούν εντός Σένγκεν τούτη την περίοδο ενώ θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε ορδές Ρώσων τουριστών που, λόγω δυσκολίας στην απόκτηση βίζας, προτιμούν άλλους «υποδεέστερους» προορισμούς (σύμφωνα με τα λεγόμενά της πάντα).
Καιρός για την πρώτη βολτούλα στην πόλη και την λέω βολτούλα καθώς.. εντάξει, δεν ξεπέρασε και τα 11 χιλιόμετρα… Ήταν ακριβώς τόσα…
Το ξενοδοχείο βρίσκεται καράκέντρο στην Γκοστίνι Ντβορ. Κινούμαι με κατεύθυνση προς τον ναό της Αναστάσεως, την εκκλησία «ζαχαρωτό» της πόλης. Εγώ δεν τα είχα δει πουθενά αλλού αυτά τα πράγματα άρα χρειάστηκε να την απολαύσω για κανένα δίλεπτο μέχρι να τραβήξω την πρώτη φωτογραφία.
Στην συνέχεια συνεχίζω βόρια προς το κανάλι Μόικα το οποίο και το περπατάω μέχρι την οδό των Εκατομμυριούχων και την Nevsky Prospect.
Στην διαδρομή εντοπίζω όλο και περισσότερους νεαρούς Ρώσους να κυκλοφορούν με ανθοδέσμες στα χέρια, στοιχείο που φανερώνει πως περίπου λειτουργεί το καμάκι εδώ πάνω. Επίσης το άλλο που παρατήρησα είναι ότι στους δρόμους δεν υπάρχουν πολλοί επαίτες αλλά όσοι υπάρχουν, δέχονται πολύ συχνά την ευσπλαχνία των συμπολιτών τους. Ήταν αρκετές οι φορές όπου ντόπιοι έκαναν μεταβολή και έψαχναν για πολύ ώρα τα πορτοφόλια τους μέχρι να βρούνε τα χρήματα που αναλογούν στην αγαθοεργία της ημέρας τους. Με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζουν και τους μουσικούς του δρόμου.
Στρίβω αριστερά στην βαρετή και προβλέψιμη Nevsky με κατεύθυνση τον ναό Kazan
απ’ όπου θα συνεχίσω μέσω του καναλιού Griboedova μέχρι την Sennaya Ploshchad, την τεράστια πλατεία με την πλούσια ιστορία. Σε αυτή την διαδρομή θα βρείτε της Γέφυρα της Τράπεζας με τους Γρύπες με τα χρυσά φτερά στις άκρες της, που χρονολογείται από το 1826.
Η διαδρομή συνεχίζετε σε αυτό το κανάλι δίπλα από πολύχρωμα κτίρια φωτισμένα με το μαλακό φως του απομεσήμερου.
Στάση στην Sennaya όπου, σε αντίθεση με τα όσα πούνε οι κακές γλώσσες, έφαγα το πρώτο και τελευταίο Subway σάντουιτς. Ά, η Sennaya δε λέει πλέον μία. Μη χάσετε τον χρόνο σας. Συνεχίζω στο Griboedova μέχρι το αδιάφορο για την δική μου αισθητική (όποια κι αν είναι αυτή) Θέατρο Μαριίνσκι και το Ωδείο Ρίμσκι. Από κει κατευθείαν πορεία προς την μεγάλη μου προσδοκία, το νησί της Νέας Ολλανδίας. Περικυκλωμένο από κανάλια, το προσεγγίζεις μόνο από δύο γέφυρας στα βόριά του οι οποίες την περίοδο αυτή είναι κλειστές. Τούτο το νησί έχει μια είσοδο απ’ όπου μπαίνανε τα καραβάκια, φορτώνονταν με ξυλεία από τις γύρω αποθήκες και έβγαιναν από τα ανατολικά γεμάτα και έτοιμα για την συνέχεια του ταξιδίου τους. Δυστυχώς, το είδα μόνο από μακριά.
Φτάνοντας στο τέλος τούτης της μέρας (μόνο και μόνο επειδή το πρόδιδε το ρολόι μου καθώς μαζεύτηκα στο ξενοδοχείο με μια λιακάδα αλά 18:30 Ελληνική) βγαίνω για πρώτη φορά στον Neva και προχωράω μέχρι τον Άγιο Ισαάκ, έναν επιβλητικό ναό που δεσπόζει στην πόλη με τον χρυσό του τρούλο.
Μια βόλτα τέλος από το κατάστημα των Faberge, αγόρασα καμιά δεκαριά από δαύτα (μου έχουν περισσέψει κάποια, αν θέλει κάποιος να μου κάνει την χάρη και να επωμιστεί μερικά, θα το χαρώ πολύ)
και πάω για ύπνο αλά Al Pacino στο Insomnia.
