Ρωσία Ιστορία για ένα νεκρό Lada

[kalspiros]

Έχει πάει 17:00 όταν βρίσκω τους συνταξιδιώτες στην γέφυρα Leytenanta Shmidta που ενώνει την πόλη με το νησί Βασιλέφσκι. Ο Samion εκστασιασμένος με ένα κρουαζιερόπλοιο στις όχθες του Neva, εγώ ευδιάθετος από την γνωριμία μου με την Vera, ο taver απηυδισμένος από την ορθοστασία και την αναμονή. Όλη η τρελή παρέα λοιπόν περνάμε την γέφυρα για να επισκεφτούμε (έστω εξωτερικά) τα σημαντικότερα αξιοθέατα του νησιού τα οποία είναι το ανάκτορο Μένσικοφ, το κτήριο των δώδεκα κολεγίων, το ιδιόμορφο μπαρόκ Κούνστκαμερ,

το ναυτικό μουσείο αλλά κυρίως της εμβολοφόρες στήλες, ορατές από σχεδόν κάθε σημείο της πόλης, οι οποίες εξυπηρετούσαν ως φάροι.

Αυτή την ώρα της ημέρας όμως, εξίσου εντυπωσιακή είναι η εικόνα της νότια Πετρούπολης από τον απογευματινό ήλιο που την φωτίζει γλυκά τονίζοντας ακόμα παραπάνω τα ζεστά χρώματα του Ναυαρχείου, του χειμερινού ανακτόρου αλλά και τον υπόλοιπων κτιρίων. Ρεμβάζουμε και χαζεύουμε τον κόσμο που συρρέει σε κάθε γωνιά της πόλης λόγω των εορταστικών εκδηλώσεων την Μέρας Ανεξαρτησίας.

shock
Υπάρχει συγκέντρωση κόσμου στην γέφυρα Dvortsovyy από την πλευρά των ανακτόρων. Αυτό που κάνουν εκεί είναι να περιμένουν τρία jet ski που φιγουράρουν στον Neva να τους βρέξουν! Σε κάθε απότομο ελιγμό τους, πετάγονται νερά με κατεύθυνση την γέφυρα. Όλοι οι ελιγμοί των έμπειρων οδηγών τέρπουν τα πλήθη! Περνάμε την γέφυρα όταν πλέον έχουν ηρεμήσει τα πράγματα. Οι Ρώσοι που συναντάμε, βρεγμένοι ως το κόκαλο όπως και οι γύρω δρόμοι.

Στην πλατεία Ανεξαρτησίας η διάθεση ανεβαίνει. Στην ημιτελής σκηνή έχουν ανεβεί συγκροτήματα παραδοσιακών τραγουδιών ενώ κόσμος βρίσκεται διασκορπισμένος σε όλη την πλατεία. Στη δε Nevsky Prospekt επικρατεί το αδιαχώρητο καθ όλη την διάρκεια τούτης της ημέρας μέχρι αργά μετά την δύση του ηλίου (περίπου 01:00). Όταν ξανά βρισκόμαστε στην πλατεία τρεις ώρες μετά κατά τις 23:00, τα σύννεφα που συγκεντρώνονταν πάνω από την πόλη τις τελευταίες ώρες, άρχισαν να δίνουν τις πρώτες τους σταγόνες που σύντομα μετατράπηκαν σε συνηθισμένη βροχή. Ο Samion γκρινιάζει. Θέλει να πάει ξενοδοχείο. Θεωρεί ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να ανάψουν τα φώτα των κτιρίων τόσο προχωρημένη ώρα (αυτός άλλωστε ήταν ο σκοπός μου για τούτη την βόλτα). Στις 23:20 τα φώτα ξεκινάνε και ανάβουν. Εν μέσω βροχής, εγώ κι ο taver ξεχυνόμαστε προσπαθώντας να απαθανατίσουμε αυτή την ώρα.

Ο Samion αγνοείτε! Δείτε τις φώτο και πείτε μου αν άξιζε… (Samion μετά τα όσα σου έσουρα, σου δίνω την άδεια να αναφερθείς στο γκουρμέ φαγητό που έφαγα στο Βασιλέφσκι (και μόνο αυτό!!!)). Ενώ οι άλλοι έχουν πάει για ύπνο, επισκέπτομαι και τον ναό της Αναστάσεως για μερικές βραδινές λήψεις.

Δυστυχώς, λόγω έλλειψης παρέας αλλά και διάθεσης, δεν είδα καμία γέφυρα της πόλης ανοιχτή. Οι πρώτες ανοίγουν στην 01:25 (η Dvortsoviy και η Blagoveshenskiy) και διαδοχικά μέχρι τις 02:45 ανοίγουν και οι τελευταίες δύο εκ των 13 συνολικά. Στην συνέχεια ξανά κατεβαίνουν από τις 04:25 μέχρι τις 05:45 η τελευταία (Volodarskiy). Κατανοείτε βέβαια ότι αν σας πιάσει το άνοιγμα στην λάθος πλευρά, την πατήσατε γιατί ούτε μετρό παίζει εκείνη την ώρα.

Την επόμενη μέρα οι δρόμοι μας χωρίζουν.

Δεν μου έχει μείνει τίποτα από το κέντρο άρα αποφασίζω να επισκεφτώ την πρόταση του Traveller, την Μονή Σμόλνι και το Ανάκτορο την Ταυρίδας. Το μεν δεύτερο δεν με εντυπωσιάζει εξωτερικά. Και πώς να το κάνει άλλωστε μετά από Hermitage, Peterhof, Chersky Selo. Τώρα το όλο συγκρότημα της Μονής Σμόλνι (του Παρθεναγωγείου κατά Traveller που αν είχε και διάθεση να μας πει μερικά λόγια, ας το κάνει) είναι πολύ εντυπωσιακό και ειδικότερα ο καθεδρικός με τους πέντε θόλους.

Γυρνώντας ανάποδα τώρα και βλέποντας τον δρόμο απ’ τον οποίο ήρθατε (αν το κάνατε με τα πόδια (2 χλμ από την στάση μετρό Τσερνισέφσκαγια) θα δείτε μια καθαρά καθεστωτική εικόνα. Χαμηλά μπλοκ με φαγωμένους σοφάδες, το παλάτι Κικίν, τα κτίρια μιας εντυπωσιακής τράπεζας και την τεράστια λεωφόρο Shpalernava.

Πίσω από την μονή, τρέχει ο Νέβα. Τέσσερα χιλιόμετρα νότια η στάση Aleksandra Nevskovo, γνωστή μου από το ομώνυμο μοναστήρι που επισκέφτηκα πριν δύο μέρες. Επιστρέφω στο ξενοδοχείο όπου μαζεύουμε τα πράγματα και φεύγουμε. Τέσσερις μέρες μετά. Εξήντα (60) χιλιόμετρα μετά! Τόσα ήταν τα χιλιόμετρα που περπάτησα σε τούτη την πόλη αυτές τις τέσσερις μέρες.

Η Αγία Πετρούπολη πάντα "χαιρετούσε" την Δύση. Άρα αν έχεις ταξιδέψει πολύ στην Ευρώπη και θες να δεις κάτι αυθεντικά Ρώσικο, ίσως αυτή να μην είναι και η καλύτερη επιλογή. Σίγουρα η πόλη είναι από τις ομορφότερες που έχω δει αλλά και κατά γενική ομολογία, συγκαταλέγεται στις κορυφαίες. Απλώς βρίσκω λίγο άδικο, μέσω αυτής της πόλης, να κοκκινίζω όλη την Ρωσία! Το επόμενό μου ταξίδι σε τούτη την χώρα, θα ήθελα να είναι στο Sakhalin, στο Novosibirsk ή στο Krasnoyarsk. Let’s vote…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 7
• 8
• 9

First Προηγούμενη 9 of 9

Go to chapter

Go

[taver]

Γράψε ρε συ πρώτα 2 κουβέντες να καταλάβει ο κόσμος... Πότε πήγες, πως, με ποιούς...

 

[kalspiros]

Ά σωστά, δεν το κρατάω πλέον μυστικό. Αλλά και πάλι ας περιμένουν. Αν πω από τώρα τα χουνέρια που σου έκανε η Swiss, ποιό το νόημα...??

 

[pattyyy]

Η Αγία Πετρούπολη είναι ένας προορισμός που επιθυμώ πολύ να επισκεφτώ! Η ιστορία σου με βάζει στο κλίμα της πόλης...Ανυπομονώ για τη συνέχεια!

 

[taver]

Ά σωστά, δεν το κρατάω πλέον μυστικό. Αλλά και πάλι ας περιμένουν. Αν πω από τώρα τα χουνέρια που σου έκανε η Swiss, ποιό το νόημα...??

Τι φταίει η Swiss που ένας οδηγός στις Κάννες με πήγε στο αεροδρόμιο μόλις λίγα λεπτά πριν την πτήση?

 

[_antonis_]

Γράψε ρε συ πρώτα 2 κουβέντες να καταλάβει ο κόσμος... Πότε πήγες, πως, με ποιούς...

Ε...ψιλοδικαιολογείται, αφού ξεκινάει με τη φράση ''σκόρπια λόγια''.

Σπύρο, μεγάλο πρόβλημα με τον φωτισμό κόντρα, ε; Να θές να δείς καλά και να μη σ'αφήνει....

 

[danev]

...Εδώ στην Moskovskaya, τα περισσότερα θυμίζουν το κοντινό παρελθόν της χώρας. Τα μπλοκ, τα φαγωμένα πεζοδρόμια από γυμνό και σκασμένο μπετό, το μεγαλόπρεπο Μνημείο της Νίκης. Αυτή ήταν και η περιοχή την οποία προσπάθησε ο Στάλιν να την αναδείξει ως το νέο κέντρο της πόλης, μακριά από το «πολύ» παραποτάμιο κέντρο...

Σε διαμέρισμα ακριβώς δίπλα στην Moskovskaya, έμεινα την τελευταία φορά και μάλιστα στις <λευκές νύχτες>! Ανεπανάληπτη εμπειρία ο τρόπος που οι κάτοικοι ζουν τις <νύχτες> αυτές! Ειδικά όταν μεταμεσονύκτιες ώρες ανοίγουν οι γέφυρες του Νέβα για τα πλοια και έτσι η κυκλοφορία σταματά!

 

[kalspiros]

Σε διαμέρισμα ακριβώς δίπλα στην Moskovskaya, έμεινα την τελευταία φορά και μάλιστα στις <λευκές νύχτες>! Ανεπανάληπτη εμπειρία ο τρόπος που οι κάτοικοι ζουν τις <νύχτες> αυτές! Ειδικά όταν μεταμεσονύκτιες ώρες ανοίγουν οι γέφυρες του Νέβα για τα πλοια και έτσι η κυκλοφορία σταματά!

Τ' ακούτε βρε οι δυο σας??? Που σας είχα φάει τ' αυτιά για τούτο το θέαμα κι εσείς πηγαίνατε για ύπνο???

Σπύρο, μεγάλο πρόβλημα με τον φωτισμό κόντρα, ε; Να θές να δείς καλά και να μη σ'αφήνει....

Αν εξαιρέσεις κάποια ηθελημένα flair effect κατά τ' άλλα μεγάλο πρόβλημα το οποίο όμως σου το λύνει η πόλη... (ά, εσύ μάλλον μιλάς για τον φωτισμό μέσα στο μετρό, έ; )

Τι φταίει η Swiss που ένας οδηγός στις Κάννες με πήγε στο αεροδρόμιο μόλις λίγα λεπτά πριν την πτήση?

Κάποιοι μου άνοιξαν τα μάτια και μου παρουσίασαν ένα νέο και πιο πιθανό σενάριο το οποίο λέει ότι προστατεύεις την συμμαχία...

 

[danev]

Τ' ακούτε βρε οι δυο σας??? Που σας είχα φάει τ' αυτιά για τούτο το θέαμα κι εσείς πηγαίνατε για ύπνο???

Τρείς είσασταν? Ε, θα είχατε γίνει 6, για να μην πω 9 και κόψετε φλέβες!

 

[soudianos]

Ποιοι αυτοί οι δύο;;;

Χάσατε "Λευκές Νύχτες"!!!!!!!

 

[kalspiros]

Εντάξει βρε παιδιά, είπα μπούρδα (άκου κει "λευκές μέρες"!!!)
Με τον taver και τον samion... θα τα πούμε όλα, είχε γέλιο η υπόθεση....

 

[kalspiros]

Everlasting sunshine

Βρισκόμασταν μέσα στο λεωφορείο 13 σωστά; Μπήκαμε από μια από τις πίσω πόρτες ενώ βγήκαμε από μπροστά και πληρώσαμε περίπου μισό ευρώ. Στη συνέχεια:

Υπάρχουν δύο τινά για την πληρωμή του Μετρό της Αγίας Πετρούπολης. Είτε βγάζετε τα μικρά νομισματάκια που τα χρησιμοποιείται στις εισόδους προς τις αποβάθρες με ακριβώς τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιούσατε τα πενηντάρικα για το Bubble Bubble, είτε βγάζε κάρτα δέκα διαδρομών για μια βδομάδα. Συγκρίνετε τις τιμές γιατί υπάρχει πιθανότητα η κάρτα να σας βγαίνει πιο ακριβή από τα νομισματάκια (25 ρούβλια έκαστος). Διαλέγω κάρτα για να το παίξω hi tech (τρομάρα μου… με τέτοιο ipod?) και αρχίζω την κατάβαση με τις κυλιόμενες σκάλες (αλλά Βουδαπέστη δηλαδή γρηγορότερες από τις δικές μας). Κατάβαση σημαίνει ότι θα βρίσκεστε επί 2:30 λεπτά σε δαύτες! Φανταστείτε ότι πρέπει να κατεβείτε περίπου 70 μέτρα κάτω από τη γη, βάθος επιλεγμένο για να γίνουν με ασφάλεια οι διατρήσεις κάτω από τα κανάλια και τον Neva αλλά και για να χρησιμοποιηθούν ως καταφύγια.

Εδώ στην μπλε γραμμή τα πράγματα είναι απλώς τυπικά (σε αντίθεση με την φαντασμαγορική κόκκινη). Πολυκαιρισμένοι σταθμοί, χωρίς έμπνευση, με μια κεντρική αποβάθρα. Επιλέξτε την κατεύθυνσή σας και κατεβείτε προς την πόλη (ο σταθμός Nevsky Prospect είναι «μονόδρομος»). Θα πρέπει ή να μετράτε τους σταθμούς, ή να παρακολουθείτε τα ονόματα στους σταθμούς (τα οποία όμως σπανίζουν) ή τέλος να προσπαθείτε να καταλάβετε τα Ρώσικα των μεγαφώνων, πράγμα που καλό θα ήταν να το χρησιμοποιήσετε ως την τελευταία διέξοδο. Για να τελειώσω με τα tips για το μετρό, πρώτων προμηθευθείτε καινούριο χάρτη καθώς κάποια πράγματα έχουν αλλάξει όπως π.χ. η μισή γραμμή 4 (κίτρινη) που έχει μετονομαστεί σε γραμμή 5 (μωβ) και δεύτερων προσοχή στους σταθμούς μεταβιβάσεως καθώς οι πλείστοι διαθέτουν δύο ονόματα. Τέλος, τα βαγόνια είναι πνιγμένα στις διαφημίσεις ενώ κάποια είναι βαμμένα με την ίδια μπογιά και τεχνοτροπία που βάφονταν τα καράβια στην δεκαετία του ’70!

Στο ξενοδοχείο τώρα, πιάνω συζήτηση με την ρεσεψιονίστ. Γνωρίζει τα προβλήματα της Ελλάδας και μου εκφράζει την επιθυμία της να έρθει αλλά και τον προβληματισμό της ως προς τους λόγους που μας διατηρούν εντός Σένγκεν τούτη την περίοδο ενώ θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε ορδές Ρώσων τουριστών που, λόγω δυσκολίας στην απόκτηση βίζας, προτιμούν άλλους «υποδεέστερους» προορισμούς (σύμφωνα με τα λεγόμενά της πάντα).

Καιρός για την πρώτη βολτούλα στην πόλη και την λέω βολτούλα καθώς.. εντάξει, δεν ξεπέρασε και τα 11 χιλιόμετρα… Ήταν ακριβώς τόσα…

Το ξενοδοχείο βρίσκεται καράκέντρο στην Γκοστίνι Ντβορ. Κινούμαι με κατεύθυνση προς τον ναό της Αναστάσεως, την εκκλησία «ζαχαρωτό» της πόλης. Εγώ δεν τα είχα δει πουθενά αλλού αυτά τα πράγματα άρα χρειάστηκε να την απολαύσω για κανένα δίλεπτο μέχρι να τραβήξω την πρώτη φωτογραφία.

Στην συνέχεια συνεχίζω βόρια προς το κανάλι Μόικα το οποίο και το περπατάω μέχρι την οδό των Εκατομμυριούχων και την Nevsky Prospect.

Στην διαδρομή εντοπίζω όλο και περισσότερους νεαρούς Ρώσους να κυκλοφορούν με ανθοδέσμες στα χέρια, στοιχείο που φανερώνει πως περίπου λειτουργεί το καμάκι εδώ πάνω. Επίσης το άλλο που παρατήρησα είναι ότι στους δρόμους δεν υπάρχουν πολλοί επαίτες αλλά όσοι υπάρχουν, δέχονται πολύ συχνά την ευσπλαχνία των συμπολιτών τους. Ήταν αρκετές οι φορές όπου ντόπιοι έκαναν μεταβολή και έψαχναν για πολύ ώρα τα πορτοφόλια τους μέχρι να βρούνε τα χρήματα που αναλογούν στην αγαθοεργία της ημέρας τους. Με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζουν και τους μουσικούς του δρόμου.

Στρίβω αριστερά στην βαρετή και προβλέψιμη Nevsky με κατεύθυνση τον ναό Kazan

απ’ όπου θα συνεχίσω μέσω του καναλιού Griboedova μέχρι την Sennaya Ploshchad, την τεράστια πλατεία με την πλούσια ιστορία. Σε αυτή την διαδρομή θα βρείτε της Γέφυρα της Τράπεζας με τους Γρύπες με τα χρυσά φτερά στις άκρες της, που χρονολογείται από το 1826.

Η διαδρομή συνεχίζετε σε αυτό το κανάλι δίπλα από πολύχρωμα κτίρια φωτισμένα με το μαλακό φως του απομεσήμερου.

Στάση στην Sennaya όπου, σε αντίθεση με τα όσα πούνε οι κακές γλώσσες, έφαγα το πρώτο και τελευταίο Subway σάντουιτς. Ά, η Sennaya δε λέει πλέον μία. Μη χάσετε τον χρόνο σας. Συνεχίζω στο Griboedova μέχρι το αδιάφορο για την δική μου αισθητική (όποια κι αν είναι αυτή) Θέατρο Μαριίνσκι και το Ωδείο Ρίμσκι. Από κει κατευθείαν πορεία προς την μεγάλη μου προσδοκία, το νησί της Νέας Ολλανδίας. Περικυκλωμένο από κανάλια, το προσεγγίζεις μόνο από δύο γέφυρας στα βόριά του οι οποίες την περίοδο αυτή είναι κλειστές. Τούτο το νησί έχει μια είσοδο απ’ όπου μπαίνανε τα καραβάκια, φορτώνονταν με ξυλεία από τις γύρω αποθήκες και έβγαιναν από τα ανατολικά γεμάτα και έτοιμα για την συνέχεια του ταξιδίου τους. Δυστυχώς, το είδα μόνο από μακριά.

Φτάνοντας στο τέλος τούτης της μέρας (μόνο και μόνο επειδή το πρόδιδε το ρολόι μου καθώς μαζεύτηκα στο ξενοδοχείο με μια λιακάδα αλά 18:30 Ελληνική) βγαίνω για πρώτη φορά στον Neva και προχωράω μέχρι τον Άγιο Ισαάκ, έναν επιβλητικό ναό που δεσπόζει στην πόλη με τον χρυσό του τρούλο.

Μια βόλτα τέλος από το κατάστημα των Faberge, αγόρασα καμιά δεκαριά από δαύτα (μου έχουν περισσέψει κάποια, αν θέλει κάποιος να μου κάνει την χάρη και να επωμιστεί μερικά, θα το χαρώ πολύ)

και πάω για ύπνο αλά Al Pacino στο Insomnia.