kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.998
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Λοιπόν οι περισσότεροι Ρώσοι είναι αγενέστατοι. Αξίωμα. Σαν τους Τσέχους ένα πράμα με δύο όμως διαφορές. Πρώτων με τους Τσέχους είναι εργαστηριακά αδύνατο να δημιουργήσεις ένα ευγενικό από δαύτους ενώ στους Ρώσους όχι. Υπάρχουν μερικές περιπτώσεις που, αν και δεν τις λες εξαιρετικές (αν και η Vera ήτανε), σίγουρα τις λες εξαιρέσεις. Δεύτερο και σημαντικό επίσης. Η Αγ. Πετρούπολη δεν βουλιάζει στους τουρίστες όπως η Πράγα. Άρα ένα οποιοδήποτε ελαφρυντικό που ενδέχεται να είχαν οι Τσέχοι όντας αρνητικοί στον τουρισμό, οι Ρώσοι δεν το έχουν. Είναι με όλους σε κάθε έκφανση τους, έτσι, αγενείς.
Βρίσκω την οποιαδήποτε μορφή αγένειας… πώς να το πω… χάσιμο χρόνου (και δεν εννοώ τον χρόνο μετρημένο με λεπτά αλλά ως χρόνο διαβιώσεις με τους συνανθρώπους, ως χρόνο ζωής). Οι περισσότεροι βγάζουν αυτό το είναι τους εδώ πάνω. Η Vera έβγαλε ίσως το πιο αυτονόητο και αυθόρμητο. Στο τέλος της ημέρας το μόνο που μένει είναι αυτή η επαφή που με τους περισσότερους ίσως να είναι αυταπάτη. Ίσως όλοι τους να είναι λίγο Vera αλλά δεν στο δίνουν.
(…)
Στα χέρια μου κρατάω ένα κομμάτι χαρτί. Από τη μια του πλευρά, έχει εκτυπωμένα τα στοιχεία της πτήσης επιστροφής. Από την άλλη πλευρά, με κεφαλαία κυριλλικά γράμματα και όσο πιο καθαρή γραφή γίνεται, λέγεται το εξής «ЖЕЛАЮ УДАЧИ ЛЮБВИ, УСПЕХОВ ВДОХНОВЕНИЯ!» Κάτω απ’ αυτό υπάρχουν με μικρά κυριλλικά κάτι που δεν μπορώ να το αντιληφθώ και να το αντιγράψω. Στην ρεσεψιονίστ εξιστορώ το πρωινό μου και της ζητάω να μου μεταφράσει τα ρώσικα. Μειδιά. Αρχικά βρίσκει εύκολα τις λέξεις: σου εύχεται υγεία, αγάπη και… δυσκολεύεται. Συνεχίζει μετά από μικρή παύση: στην Ρωσία χρησιμοποιούμε αρκετά αυτή την ευχή αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορέσω να το αποδώσω σωστά στα Αγγλικά. Εκτός από υγεία και αγάπη σου εύχεται ευφυΐα. Στην τελευταία γραμμή σου γράφει ότι χάρηκε πάρα πολύ που σε γνώρισε. Ο Κώστας γνώριζε το συμβάν και χαμογελάει, ευτυχείς μάλλον κι εκείνος όπως εμένα που επιτέλους βρήκαμε μια εξαίρεση σε τούτη την χώρα. Δύο περίπου ώρες πριν, του εξιστορούσα τα ακόλουθα:
Πρόλογος: (Ποτέ δεν μου άρεσαν οι LP αλλά όλα αυτά αλλάξανε κατά την βόλτα μου προς το Chersky Selo. Ο οδηγός που έχω, δίνει ελλιπείς πληροφορίες για τον τρόπο προσεγγίσεις στα ανάκτορα. Εν τάχει να πω ότι πρέπει να πάρετε το τρένο από τον σταθμό Viteb (στάση μετρό Pushkinskaya), εισιτήριο όχι από τον κυρίως χώρο του σταθμού αλλά δεξιά από τις ράγες των τρένων. Το τρένο από την αφετηρία έξω από το υπόστεγο του σταθμού. Τέλος, υπάρχουν συγκεκριμένα λεωφορεία που πάνε στα ανάκτορα αλλά η στάση στην οποία πρέπει να σταματήσετε είναι αδιευκρίνιστη. Ο οδηγός μου δίνει λάθος πληροφορίες και δεν διαθέτει ούτε χάρτη. Βράσε ρύζι. Και το καθεστώς μέσα στο λεωφορείο, αψυχολόγητο. Κανονικά μπαίνεις από τις πίσω πόρτες και βγαίνεις από την μπροστά όπου πληρώνεις και τον οδηγό. Εδώ παρατηρώ ότι εκτελούνται όλες οι πιθανότητες αλλά για εμένα είναι μονόδρομος, καθώς οι ντόπιοι μπαινοβγαίνουν από τις πίσω πόρτες ενώ εγώ όταν προσπάθησα το ίδιο για να κατεβώ στην στάση που ψυχανεμιζόμουν ότι ήταν η σωστή, έφαγα πόρτα στην μούρη και παρατήρηση από ευέξαπτη ρωσίδα.)
Με τα πολλά, προχωράω προς την μπροστά πόρτα μαζί με μια ηλικιωμένη που φαίνεται και η ίδια κάπως μπερδεμένη ενώ ταυτόχρονα μου πετάει και μερικά ρώσικα. Δεν έχω καμία απολύτως διάθεση να ασχοληθώ με την φάρα της και συνεχίζω προς τα μπροστά. Χάνω και μερικές στάσεις καθώς χώνεται κόσμος και από την μπροστά πόρτα. Τα νεύρα μου σε τεταμένη κατάσταση. Η ηλικιωμένη καταφέρνει να κατεβεί και ακολουθώ κατά πόδας. Φοράει λευκά τα οποία την κάνουν να φαίνεται κάπως πιο ευδιάθετη απ’ όλες τις υπόλοιπες. Με ρωτάει τι ψάχνω και δεν χάνω την ευκαιρία να την εκμεταλλευτώ δείχνοντάς της την φωτογραφία των ανακτόρων. Μου πετάει κι άλλα ρώσικα κάνοντάς μου ένα νεύμα να την ακολουθήσω. Σαν να μην μπορούσα να αντιληφθώ ένα τόσο απλό νεύμα, επιμένω να την ρωτάω στα Αγγλικά για το ανάκτορο. Για δεύτερη φορά μου γνέφει να την ακολουθήσω κοιτάζοντάς με αυτή την φορά με ένα καθησυχαστικό βλέμμα. Αν και είχα αντιληφθεί από ποιο δρόμο θα πάω στα ανάκτορα, διάλεξα να την ακολουθήσω για το επόμενο ένα χιλιόμετρο, μέχρι να φτάσουμε στην είσοδο των κήπων των ανακτόρων. Όλη εκείνη την ώρα, μιλώντας ρώσικα, μου έδειχνε κάποιες εκδηλώσεις που προετοιμάζονταν σε κάποιους χώρους πλησίον των κήπων λόγω της σημερινής εθνικής εορτής της χώρας, μουρμούριζε ξέπνοα και κοφτά κάθε φορά που της μιλούσα στα ελληνικά ή στα αγγλικά θέλοντας να με παροτρύνει να συνεχίσω τις προσπάθειες επικοινωνίας ενώ λίγο πριν φτάσουμε στις πύλες, μου συστήθηκε: Vera.
Βεβαίως, συνεχίζεται…
Βρίσκω την οποιαδήποτε μορφή αγένειας… πώς να το πω… χάσιμο χρόνου (και δεν εννοώ τον χρόνο μετρημένο με λεπτά αλλά ως χρόνο διαβιώσεις με τους συνανθρώπους, ως χρόνο ζωής). Οι περισσότεροι βγάζουν αυτό το είναι τους εδώ πάνω. Η Vera έβγαλε ίσως το πιο αυτονόητο και αυθόρμητο. Στο τέλος της ημέρας το μόνο που μένει είναι αυτή η επαφή που με τους περισσότερους ίσως να είναι αυταπάτη. Ίσως όλοι τους να είναι λίγο Vera αλλά δεν στο δίνουν.
(…)
Στα χέρια μου κρατάω ένα κομμάτι χαρτί. Από τη μια του πλευρά, έχει εκτυπωμένα τα στοιχεία της πτήσης επιστροφής. Από την άλλη πλευρά, με κεφαλαία κυριλλικά γράμματα και όσο πιο καθαρή γραφή γίνεται, λέγεται το εξής «ЖЕЛАЮ УДАЧИ ЛЮБВИ, УСПЕХОВ ВДОХНОВЕНИЯ!» Κάτω απ’ αυτό υπάρχουν με μικρά κυριλλικά κάτι που δεν μπορώ να το αντιληφθώ και να το αντιγράψω. Στην ρεσεψιονίστ εξιστορώ το πρωινό μου και της ζητάω να μου μεταφράσει τα ρώσικα. Μειδιά. Αρχικά βρίσκει εύκολα τις λέξεις: σου εύχεται υγεία, αγάπη και… δυσκολεύεται. Συνεχίζει μετά από μικρή παύση: στην Ρωσία χρησιμοποιούμε αρκετά αυτή την ευχή αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορέσω να το αποδώσω σωστά στα Αγγλικά. Εκτός από υγεία και αγάπη σου εύχεται ευφυΐα. Στην τελευταία γραμμή σου γράφει ότι χάρηκε πάρα πολύ που σε γνώρισε. Ο Κώστας γνώριζε το συμβάν και χαμογελάει, ευτυχείς μάλλον κι εκείνος όπως εμένα που επιτέλους βρήκαμε μια εξαίρεση σε τούτη την χώρα. Δύο περίπου ώρες πριν, του εξιστορούσα τα ακόλουθα:
Πρόλογος: (Ποτέ δεν μου άρεσαν οι LP αλλά όλα αυτά αλλάξανε κατά την βόλτα μου προς το Chersky Selo. Ο οδηγός που έχω, δίνει ελλιπείς πληροφορίες για τον τρόπο προσεγγίσεις στα ανάκτορα. Εν τάχει να πω ότι πρέπει να πάρετε το τρένο από τον σταθμό Viteb (στάση μετρό Pushkinskaya), εισιτήριο όχι από τον κυρίως χώρο του σταθμού αλλά δεξιά από τις ράγες των τρένων. Το τρένο από την αφετηρία έξω από το υπόστεγο του σταθμού. Τέλος, υπάρχουν συγκεκριμένα λεωφορεία που πάνε στα ανάκτορα αλλά η στάση στην οποία πρέπει να σταματήσετε είναι αδιευκρίνιστη. Ο οδηγός μου δίνει λάθος πληροφορίες και δεν διαθέτει ούτε χάρτη. Βράσε ρύζι. Και το καθεστώς μέσα στο λεωφορείο, αψυχολόγητο. Κανονικά μπαίνεις από τις πίσω πόρτες και βγαίνεις από την μπροστά όπου πληρώνεις και τον οδηγό. Εδώ παρατηρώ ότι εκτελούνται όλες οι πιθανότητες αλλά για εμένα είναι μονόδρομος, καθώς οι ντόπιοι μπαινοβγαίνουν από τις πίσω πόρτες ενώ εγώ όταν προσπάθησα το ίδιο για να κατεβώ στην στάση που ψυχανεμιζόμουν ότι ήταν η σωστή, έφαγα πόρτα στην μούρη και παρατήρηση από ευέξαπτη ρωσίδα.)
Με τα πολλά, προχωράω προς την μπροστά πόρτα μαζί με μια ηλικιωμένη που φαίνεται και η ίδια κάπως μπερδεμένη ενώ ταυτόχρονα μου πετάει και μερικά ρώσικα. Δεν έχω καμία απολύτως διάθεση να ασχοληθώ με την φάρα της και συνεχίζω προς τα μπροστά. Χάνω και μερικές στάσεις καθώς χώνεται κόσμος και από την μπροστά πόρτα. Τα νεύρα μου σε τεταμένη κατάσταση. Η ηλικιωμένη καταφέρνει να κατεβεί και ακολουθώ κατά πόδας. Φοράει λευκά τα οποία την κάνουν να φαίνεται κάπως πιο ευδιάθετη απ’ όλες τις υπόλοιπες. Με ρωτάει τι ψάχνω και δεν χάνω την ευκαιρία να την εκμεταλλευτώ δείχνοντάς της την φωτογραφία των ανακτόρων. Μου πετάει κι άλλα ρώσικα κάνοντάς μου ένα νεύμα να την ακολουθήσω. Σαν να μην μπορούσα να αντιληφθώ ένα τόσο απλό νεύμα, επιμένω να την ρωτάω στα Αγγλικά για το ανάκτορο. Για δεύτερη φορά μου γνέφει να την ακολουθήσω κοιτάζοντάς με αυτή την φορά με ένα καθησυχαστικό βλέμμα. Αν και είχα αντιληφθεί από ποιο δρόμο θα πάω στα ανάκτορα, διάλεξα να την ακολουθήσω για το επόμενο ένα χιλιόμετρο, μέχρι να φτάσουμε στην είσοδο των κήπων των ανακτόρων. Όλη εκείνη την ώρα, μιλώντας ρώσικα, μου έδειχνε κάποιες εκδηλώσεις που προετοιμάζονταν σε κάποιους χώρους πλησίον των κήπων λόγω της σημερινής εθνικής εορτής της χώρας, μουρμούριζε ξέπνοα και κοφτά κάθε φορά που της μιλούσα στα ελληνικά ή στα αγγλικά θέλοντας να με παροτρύνει να συνεχίσω τις προσπάθειες επικοινωνίας ενώ λίγο πριν φτάσουμε στις πύλες, μου συστήθηκε: Vera.
Βεβαίως, συνεχίζεται…
