kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.998
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Ενώ η γυναίκα προσπαθούσε να με βοηθήσει όπως μπορούσε (αν και η στάση της με οδηγούσε ορισμένες φορές σε πιο σκοτεινές σκέψεις- θα τα πούμε στην συνέχεια) εγώ ήδη σκεφτόμουν πώς να την ξεφορτωθώ! Δεν είχα ανάγκη μια 65χρονη να με καθυστερεί ενώ η ανάγκη της να επικοινωνήσει με έβαζε συχνά στην ενοχλητική κατάσταση να ψάχνω λέξεις στο ελλιπέστατο παράρτημα πέντε σελίδων του ταξιδιωτικού μου οδηγού για να καταλάβω τι λέει. Το τελευταίο συνέβαινε κάπως έτσι: έλεγε μια λέξη στην οποία ενέμενε και μου έδειχνε τον οδηγό όταν κατάλαβε ότι υπάρχει τέτοιο παράτημα εκεί, αναγκάζοντάς με, θέλοντας και μη, να ψάχνω. Καλά όλ’ αυτά, τουλάχιστον φτάσαμε στους κήπους άρα θα προσφέρονταν ευκαιρίες διαφυγής. Αυτό όμως δεν συμβαίνει καθώς συνεχίζει με το νεύμα της, εκείνο που χρησιμοποίησε και λίγο πριν, «έλα μαζί μου». Πλέον αρχίζουν να σχηματίζονται πιο έντονα κάποιες σκέψεις στο μυαλό μου με κύριο πυλώνα την διεκδίκηση χρημάτων για όλη την βοήθειά της. Έτσι λοιπόν αρχίσαμε να βλέπουμε τα αξιοθέατα των κήπων: την όμορφη μαρμάρινη γέφυρα,
τα τούρκικα λουτρά, την στήλη Τσέσμα στη μέση της λίμνης, το Ναυαρχείο στην απέναντι όχθη, το μελαγχολικό άγαλμα «κορίτσι με κανάτα» και το πάρκο της Αικατερίνης. Στην συνέχεια οδεύουμε προς το κινέζικο χωριό που, όντας τόσο εκτός χώρου, το αποδοκιμάζουμε αμφότεροι με μια γκριμάτσα που δεν άφηνε περιθώρια περαιτέρω παρατήρησης. Της δείχνω στον χάρτη το αξιοθέατο «Μεγάλο Καπρίτσιο» (κάπου θυμόμουν ότι το μεγάλο στα ρώσικα λέγεται μπολσόι) και για άλλη μια φορά, το νεύμα…
Το Μεγάλο Καπρίτσιο είναι ένα μικροσκοπικό παβίλιον στην κορυφή ενός λόφου καμιά 15αριά μέτρα ύψους όπου ένα ανηφορικό μονοπάτι και μερικά σκαλοπάτια σε οδηγούσαν εκεί. Μου το δείχνει η Vera από μακριά και ξεκινάει την ανάβαση μαζί μου. Φτάνουμε, με προτρέπει να το φωτογραφίσω και κατηφορίζει πάλι μαζί μου. Οι σκέψεις περί «πληρωμής του ξεναγού μου» όλο και πυκνώνουν μετά το τελευταίο.
Φτάνουμε πλέον στα κυρίως ανάκτορα αλλά πριν από αυτό, να ανεβούμε μια φαρδιά σκάλα για καλύτερες λήψεις και να κατεβούμε μέχρι τα λουτρά (το λεγόμενο σπήλαιο) μπροστά από την μεγάλη λίμνη. Επιστρέφοντας της προτείνω να κάτσει σε κάνα παγκάκι αλλά αρνείται εκτός κι αν θέλω εγώ ξεκούραση! Μπροστά στην τρακοσίων μέτρων, πλουμιστή πρόσοψη του εντυπωσιακού ροκοκό ανακτόρου με τους Άτλαντες κολόνες και τα ευχάριστα χρώματα,
βρίσκεται μια αδιανόητα μεγάλη ουρά που περιμένει να περάσει. Με ρωτάει αν θέλω να μπω αλλά της εκφράζω (με κάποιο τρόπο, δεν θυμάμαι) την δυσφορία μου για τον χρόνο που θα χάσω στην ουρά. Η συνέχεια νομίζω ότι έχει ήδη προβλεφθεί σωστά από κάποιους. Το νεύμα. Με οδηγεί στην έξοδο των ανακτόρων όπου ένας μπουνταλιασμένος φύλακας την αφήνει να περάσει στο εσωτερικό όταν του δείχνει το διαβατήριό της. Με τραβάει κι εμένα μέσα! Την ευχαριστώ και την ρωτάω αν είναι αρχαιολόγος ή τίποτα τέτοιο. Τότε είναι που μου δείχνει το διαβατήριό της και βλέπω την ακριβή ημερομηνία γεννήσεως κάτι το οποίο επέμενε να μου δείχνει. Θυμήθηκα με αυτή την εμμονή της, τα παιδιά της 21/04 και τα αεροβαφτίσματα του Παπαδόπουλου γιατί μόνο κάπως έτσι έβγαζα κάποιο νόημα για το τι συνέβη.
«афулпн пфдун toilet», «ά, εντάξει κανένα πρόβλημα, πήγαινε και σε περιμένω», «паожу пфодфвщмс афлоуй», «ά, όχι ευχαριστώ! Εγώ είμαι μια χαρά δεν θέλω», έ προχωράμε τότε στο παρασύνθημα, μια δεύτερη θεόρατη ουρά ανθρώπων εντός των ανακτόρων που οδηγούσε στους εσωτερικούς χώρους. Τούτη την ουρά δεν μπορούμε να την υπερκεράσουμε άρα στεκόμαστε στωικά στο τέλος της. Η Vera προσπαθεί να μου πει κάτι ανεπιτυχώς. Εγκαταλείπει τις προσπάθειες όταν δεν βρίσκω τις λέξεις. Λίγο αργότερα μου λέει ότι μέσα στο παλάτι επιτρέπονται οι φωτογραφίες (το «επιτρέπεται» υπήρχε στον οδηγό (φσσσςς!!! Σαμπάνιες ανοίξαμε)). Κάνα τέταρτο αργότερα βρισκόμαστε στην μέση της ουράς και ξανά κάνει φιλότιμες προσπάθειες να μου γεμίσει το μυαλό με τα ρώσικά της. Στη συνέχεια μου δείχνει την βιτρίνα ενός καταστήματος δίπλα μου γεμάτο με κεχριμπαρένια κολιέ και σκουλαρίκια… Με λούζει κρύος ιδρώτας… Αν πρέπει να αγοράσω κάτι τέτοιο για να της «καλύψω» τα «έξοδα», θα εκτροχιάσω εντελώς το ταμείο… Ή μήπως αναφέρεται μ’ αυτό τον τρόπο στο κεχριμπαρένιο δωμάτιο; Πλέον έχουν περάσει τριάντα λεπτά αναμονής στην ουρά. Ο ανιχνευτής μετάλλων μετά από δέκα άτομα. Για τρίτη φορά προσπαθεί να μου εξηγήσει τα ρώσικα κι ενώ ψάχνω για πολλοστή φορά λέξεις, μια ξεναγός Ρωσίδα από πίσω μας μπαίνει στην συζήτηση μετά από ολιγόλογη κουβέντα με την Vera. Με ρωτάει αν μιλάω Γαλλικά, όχι, Ιταλικά, ναι! Μου μεταφράζει το εξής: «Η Vera δεν θα έρθει μαζί σου μέσα στα παλάτια γιατί τα έχει δει. Θα σε περιμένει σε ένα τραπέζι απ’ έξω»… Αυτό ήθελε να μου πει τόση ώρα; Δεν έφευγε απ’ την ουρά και υπέμενε όλη αυτή την αναμονή επειδή δεν μπορούσε να μου εξηγήσει; Ή μήπως φοβήθηκε τον ανιχνευτή μετάλλων; (και μ’ αυτή την σκέψη η παράνοιά μου φτάνει στην κορύφωσή της και έκτοτε σιγά σιγά ξεθυμαίνει).
Μέσα στο ανάκτορο πρέπει να φοράς κάτι αντιστατικά σακούλια στα παπούτσια σου ενώ όλος ο κόσμος φοράει ακουστικό ξεναγού. Αδιαφορώ και μπαίνω αυτόνομα μέσα. Εδώ μέσα όμως όλοι ανήκουν σε ένα γκρουπ. Να είδα και άλλους 5-6 μόνους τους. Όλοι οι άλλοι ακολουθούσαν στωικά ένα σημαιάκι. Για τα ανάκτορα ωχριά η οποιαδήποτε περιγραφή. Οι χρυσές τραπεζαρίες; Οι χρυσές λεπτομέρειες της κεντρικής σάλας;
Τα δωμάτια με τοίχους ντυμένους με έργα τέχνης ή το αποκορύφωμα όλων, το κεχριμπαρένιο δωμάτιο;
(εδώ φαίνονται και τα δύο)
Δείτε φωτογραφίες! Άλλωστε σε αυτά τα κεφάλαια κάνω zoom στον άνθρωπο και όχι στην εικόνα.
Ο αποχαιρετισμός στο επόμενο κεφάλαιο…
τα τούρκικα λουτρά, την στήλη Τσέσμα στη μέση της λίμνης, το Ναυαρχείο στην απέναντι όχθη, το μελαγχολικό άγαλμα «κορίτσι με κανάτα» και το πάρκο της Αικατερίνης. Στην συνέχεια οδεύουμε προς το κινέζικο χωριό που, όντας τόσο εκτός χώρου, το αποδοκιμάζουμε αμφότεροι με μια γκριμάτσα που δεν άφηνε περιθώρια περαιτέρω παρατήρησης. Της δείχνω στον χάρτη το αξιοθέατο «Μεγάλο Καπρίτσιο» (κάπου θυμόμουν ότι το μεγάλο στα ρώσικα λέγεται μπολσόι) και για άλλη μια φορά, το νεύμα…
Το Μεγάλο Καπρίτσιο είναι ένα μικροσκοπικό παβίλιον στην κορυφή ενός λόφου καμιά 15αριά μέτρα ύψους όπου ένα ανηφορικό μονοπάτι και μερικά σκαλοπάτια σε οδηγούσαν εκεί. Μου το δείχνει η Vera από μακριά και ξεκινάει την ανάβαση μαζί μου. Φτάνουμε, με προτρέπει να το φωτογραφίσω και κατηφορίζει πάλι μαζί μου. Οι σκέψεις περί «πληρωμής του ξεναγού μου» όλο και πυκνώνουν μετά το τελευταίο.
Φτάνουμε πλέον στα κυρίως ανάκτορα αλλά πριν από αυτό, να ανεβούμε μια φαρδιά σκάλα για καλύτερες λήψεις και να κατεβούμε μέχρι τα λουτρά (το λεγόμενο σπήλαιο) μπροστά από την μεγάλη λίμνη. Επιστρέφοντας της προτείνω να κάτσει σε κάνα παγκάκι αλλά αρνείται εκτός κι αν θέλω εγώ ξεκούραση! Μπροστά στην τρακοσίων μέτρων, πλουμιστή πρόσοψη του εντυπωσιακού ροκοκό ανακτόρου με τους Άτλαντες κολόνες και τα ευχάριστα χρώματα,
βρίσκεται μια αδιανόητα μεγάλη ουρά που περιμένει να περάσει. Με ρωτάει αν θέλω να μπω αλλά της εκφράζω (με κάποιο τρόπο, δεν θυμάμαι) την δυσφορία μου για τον χρόνο που θα χάσω στην ουρά. Η συνέχεια νομίζω ότι έχει ήδη προβλεφθεί σωστά από κάποιους. Το νεύμα. Με οδηγεί στην έξοδο των ανακτόρων όπου ένας μπουνταλιασμένος φύλακας την αφήνει να περάσει στο εσωτερικό όταν του δείχνει το διαβατήριό της. Με τραβάει κι εμένα μέσα! Την ευχαριστώ και την ρωτάω αν είναι αρχαιολόγος ή τίποτα τέτοιο. Τότε είναι που μου δείχνει το διαβατήριό της και βλέπω την ακριβή ημερομηνία γεννήσεως κάτι το οποίο επέμενε να μου δείχνει. Θυμήθηκα με αυτή την εμμονή της, τα παιδιά της 21/04 και τα αεροβαφτίσματα του Παπαδόπουλου γιατί μόνο κάπως έτσι έβγαζα κάποιο νόημα για το τι συνέβη.
«афулпн пфдун toilet», «ά, εντάξει κανένα πρόβλημα, πήγαινε και σε περιμένω», «паожу пфодфвщмс афлоуй», «ά, όχι ευχαριστώ! Εγώ είμαι μια χαρά δεν θέλω», έ προχωράμε τότε στο παρασύνθημα, μια δεύτερη θεόρατη ουρά ανθρώπων εντός των ανακτόρων που οδηγούσε στους εσωτερικούς χώρους. Τούτη την ουρά δεν μπορούμε να την υπερκεράσουμε άρα στεκόμαστε στωικά στο τέλος της. Η Vera προσπαθεί να μου πει κάτι ανεπιτυχώς. Εγκαταλείπει τις προσπάθειες όταν δεν βρίσκω τις λέξεις. Λίγο αργότερα μου λέει ότι μέσα στο παλάτι επιτρέπονται οι φωτογραφίες (το «επιτρέπεται» υπήρχε στον οδηγό (φσσσςς!!! Σαμπάνιες ανοίξαμε)). Κάνα τέταρτο αργότερα βρισκόμαστε στην μέση της ουράς και ξανά κάνει φιλότιμες προσπάθειες να μου γεμίσει το μυαλό με τα ρώσικά της. Στη συνέχεια μου δείχνει την βιτρίνα ενός καταστήματος δίπλα μου γεμάτο με κεχριμπαρένια κολιέ και σκουλαρίκια… Με λούζει κρύος ιδρώτας… Αν πρέπει να αγοράσω κάτι τέτοιο για να της «καλύψω» τα «έξοδα», θα εκτροχιάσω εντελώς το ταμείο… Ή μήπως αναφέρεται μ’ αυτό τον τρόπο στο κεχριμπαρένιο δωμάτιο; Πλέον έχουν περάσει τριάντα λεπτά αναμονής στην ουρά. Ο ανιχνευτής μετάλλων μετά από δέκα άτομα. Για τρίτη φορά προσπαθεί να μου εξηγήσει τα ρώσικα κι ενώ ψάχνω για πολλοστή φορά λέξεις, μια ξεναγός Ρωσίδα από πίσω μας μπαίνει στην συζήτηση μετά από ολιγόλογη κουβέντα με την Vera. Με ρωτάει αν μιλάω Γαλλικά, όχι, Ιταλικά, ναι! Μου μεταφράζει το εξής: «Η Vera δεν θα έρθει μαζί σου μέσα στα παλάτια γιατί τα έχει δει. Θα σε περιμένει σε ένα τραπέζι απ’ έξω»… Αυτό ήθελε να μου πει τόση ώρα; Δεν έφευγε απ’ την ουρά και υπέμενε όλη αυτή την αναμονή επειδή δεν μπορούσε να μου εξηγήσει; Ή μήπως φοβήθηκε τον ανιχνευτή μετάλλων; (και μ’ αυτή την σκέψη η παράνοιά μου φτάνει στην κορύφωσή της και έκτοτε σιγά σιγά ξεθυμαίνει).
Μέσα στο ανάκτορο πρέπει να φοράς κάτι αντιστατικά σακούλια στα παπούτσια σου ενώ όλος ο κόσμος φοράει ακουστικό ξεναγού. Αδιαφορώ και μπαίνω αυτόνομα μέσα. Εδώ μέσα όμως όλοι ανήκουν σε ένα γκρουπ. Να είδα και άλλους 5-6 μόνους τους. Όλοι οι άλλοι ακολουθούσαν στωικά ένα σημαιάκι. Για τα ανάκτορα ωχριά η οποιαδήποτε περιγραφή. Οι χρυσές τραπεζαρίες; Οι χρυσές λεπτομέρειες της κεντρικής σάλας;
Τα δωμάτια με τοίχους ντυμένους με έργα τέχνης ή το αποκορύφωμα όλων, το κεχριμπαρένιο δωμάτιο;
(εδώ φαίνονται και τα δύο)
Δείτε φωτογραφίες! Άλλωστε σε αυτά τα κεφάλαια κάνω zoom στον άνθρωπο και όχι στην εικόνα.
Ο αποχαιρετισμός στο επόμενο κεφάλαιο…
