kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.998
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Για λόγους που μπορεί να σας εξηγήσει πιο εύγλωττα ο taver (αλλά κυρίως για να μη μου ξεφύγει το αναλυτικό tracking των πτήσεών του (που ήδη πλησιάζει την λήθη στο μυαλό μου)) ας τα πει εκείνος (αν και τα έχει ξανά πει κάπου αλλά δεν πειράζει, απολαμβάνει άλλωστε να το κάνει) (τι ακατάσχετη φλυαρία….) Το αποτέλεσμα είναι ένα. Ο taver βρίσκεται στην Αγ. Πετρούπολη το Σαββάτο πρωί, λίγες ώρες νωρίτερα από τον Samion και από την προκαθορισμένη ώρα άφιξής του. (όπως καταλαβαίνετε, από δω και πέρα θα έχουμε και τα σχόλια -σφήνες- του....)
Η απόφαση για το σημερινό πρωινό κλείνει στο Peterhof καθώς ο μεν αμφιβάλλει ότι ο δε θα ενδιαφέρεται για το συγκεκριμένο αξιοθέατο.
(εδώ το βλέπουμε από το αεροπλάνο. Στην επόμενη φωτογραφία θα δείτε και το Konstantinovkiy, λίγα χιλιόμετρα δυτικά του Πέτερχοφ)
Είναι Σαββάτο πρωί και θα μπορέσετε να νοιώσετε στο πετσί σας γιατί η πόλη ονομάστηκε (από εμάς τους ιδίους) η πόλη της ουράς. Έξω από το Hermitage στην αποβάθρα 2, ατελείωτη ουρά ανθρώπων. Δελφίνια φεύγουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα τα οποία σε πάνε Peterhof από τον Φινλανδικό κόλπο (νομίζω πως είναι καλύτερα από τα τρένα και τα λεωφορεία αν και η εξοικείωση του μέσου Έλληνα με τα δελφίνια (του Αργοσαρωνικού και μη) δημιουργεί μια προβλεπτικότητα εδώ στις άκρες της Ευρώπης που δεν δίνει πόντους στο συνολικό εγχείρημα).
Φτάνουμε στην αποβάθρα για τα ανάκτορα κι εδώ θα πρέπει να σημειώσετε το κάτωθι σε περίπτωση επίσκεψή σας. Για κανένα λόγο μη μου πάτε χαρούμενοι τουρίστες κατά τις 11:00 (μιας και ξυπνήσατε με το πάσο σας, φάγατε το πρωινό σας και μου έρχεστε τέτοια ώρα… αντενδείκνυται!). Σπαταλήσαμε πολύτιμο χρόνο στην ουρά για να μπούμε εντός των κήπων. Υπάρχουν δύο γκισέ εισιτηρίων αλλά δουλεύει μόνο το ένα. Μιλάμε για 52 λεπτά (!!) όρθιοι μεταξύ διάφορων φιγούρων από επιδειξιομανείς Αμερικάνους μέχρι Ρουμάνους που επαναλάμβαναν μεταξύ τους «Γκρέκι; Γκρέκι!» κοιτώντας μας κλεφτά.
Με νεύρα τσατάλια και έναν taver έρμαιο της αϋπνίας του, παραπατάμε στα πρώτα μέτρα εντός των πάρκων. Στο βάθος το ανάκτορο με όλο το υπερθέαμα των σιντριβανιών σε πλήρη ανάπτυξη (τιμή εισιτηρίου 10 Ε). Για άλλη μια φορά θα αφήσω τις εικόνες να μιλήσουν καθώς εγώ… τι να πω…
Μιλάμε πραγματικά για ένα υπερθέαμα πλούτου και υπεροψίας και σπατάλης (όλες οι ποσότητες νερού που βγαίνουν από τα σιντριβάνια, δεν ανακυκλώνονται αλλά καταλήγουν στην θάλασσα (και δεν νομίζω να χρησιμοποιούν νερό από τον βιολογικό!!)). Τώρα τα βλέπουμε και χαιρόμαστε. Εξιστορούμε τον πλούτο εκείνης της εποχής, τους κόπους με τους οποίους κατασκευάστηκαν, την προσοχή στην λεπτομέρεια. Φανταστείτε τώρα κανένα έλληνα πολιτικό εκείνης της εποχής να σου ‘χε τέτοιο ανάκτορο. Θα το είχαμε κάψει συθέμελα. Το Πέτερχοφ όμως το θαυμάζουμε (πφφφ… πολυσχιδής κουβέντα…)
Δεν μπορούμε να σας προτείνουμε ποια πλευρά των κήπων να παραμελήσετε. Την αριστερή ανεβαίνοντας ή την δεξιά; Εμείς δεν είδαμε τίποτα στα δεξιά. Είδαμε όμως τους κήπους πίσω από το ανάκτορο οι οποίοι, σε σχέση με τους αδιανόητους από μπροστά, ωχριούν. Αν θέλετε όμως να τους δείτε, καθώς υπάρχει έλεγχος εισιτηρίων για όσους επέλεξαν να έρθουν με τρένο ή λεωφορείο, επιδείξτε το εισιτήριο του δελφινιού, μπαίνοντας και βγαίνοντας. Λοιπόν στα αριστερά, πέρα από τις νύφες,
(δε νομίζω να σας πειράζει που τις ξανά βλέπουμε
θα βρείτε και κάποια σιντριβάνια κάποια φαντασμαγορικά (οι δίδυμες Ρωμαϊκές κρήνες, η σκακιέρα και ο ήλιος) κάποια εντελώς (παντελώς) κιτσάτα (η ομπρέλα και οι υδάτινες βελανιδιές). Τέλος, στο Monplaisir πάμε για συμπαθητική θέα στον Φινλανδικό κόλπο. Από κει επιστρέφουμε παράκτια ως την αποβάθρα των δελφινιών.
Ο Samion δεν ήξερε μία για την συμμετοχή μου σ’ αυτό το ταξίδι. Δεν μπορείτε λοιπόν να φανταστείτε την έκπληξη του όταν με είδε να χώνομαι μες στο δωμάτιο. Πραγματικά δεν φαντάζεστε. «Καλησπέρα Στέφανε», «γεια Σπύρο, τι κάνεις;», «…..», «καλά;», «…. Το ήξερες;», «όχι», «ά. Καλά».
Το πρόγραμμα για τώρα έχει νησί Πετρογκράντσκαγια. Με τα πόδια απ’ το ξενοδοχείο, μέσα απ’ το πεδίο του Άρεως και πάνω από την γέφυρα Troitskiy ή αλλιώς Αγίας Τριάδας, με τις δέκα αψίδες και για τα φανάρια της με τις πλώρες καραβιών. Κύριος προορισμός σε αυτή την πλευρά του Νέβα, το φρούριο του Πέτρου και Παύλου που, πέραν του καθεδρικού, αποτελείτε από τα τείχη, το τέως νομισματοκοπείο, διάφορα μέγαρα, το άγαλμα του Μεγάλου Πέτρου (ο οποίος έχει και τα τυχερά του),
τον μεγάλο δουκικό ταφικό θόλο αλλά και μια παραλία στην νότια πλευρά του που, τουλάχιστον εμείς, την βρήκαμε κλειστή (βέβαια το είδος μετάλλαξη που σου κατσικώνεται μετά από μια βουτιά στο Neva, ακόμα προσδιορίζεται εργαστηριακά). Το πλέον εντυπωσιακό είναι το κωδωνοστάσιο του ναού με την ακίδα του να φτάνει τα 122 μέτρα ύψους. Θα το δείτε από κοντά, θα το φωτογραφίσετε βγαίνοντας, θα το ξανά φωτογραφίσετε από απέναντι, το βράδυ, βρίσκω πως είναι ίσως το πιο αναγνωρίσιμο κτίριο της πόλης.
Η απόφαση για το σημερινό πρωινό κλείνει στο Peterhof καθώς ο μεν αμφιβάλλει ότι ο δε θα ενδιαφέρεται για το συγκεκριμένο αξιοθέατο.
(εδώ το βλέπουμε από το αεροπλάνο. Στην επόμενη φωτογραφία θα δείτε και το Konstantinovkiy, λίγα χιλιόμετρα δυτικά του Πέτερχοφ)
Είναι Σαββάτο πρωί και θα μπορέσετε να νοιώσετε στο πετσί σας γιατί η πόλη ονομάστηκε (από εμάς τους ιδίους) η πόλη της ουράς. Έξω από το Hermitage στην αποβάθρα 2, ατελείωτη ουρά ανθρώπων. Δελφίνια φεύγουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα τα οποία σε πάνε Peterhof από τον Φινλανδικό κόλπο (νομίζω πως είναι καλύτερα από τα τρένα και τα λεωφορεία αν και η εξοικείωση του μέσου Έλληνα με τα δελφίνια (του Αργοσαρωνικού και μη) δημιουργεί μια προβλεπτικότητα εδώ στις άκρες της Ευρώπης που δεν δίνει πόντους στο συνολικό εγχείρημα).
Φτάνουμε στην αποβάθρα για τα ανάκτορα κι εδώ θα πρέπει να σημειώσετε το κάτωθι σε περίπτωση επίσκεψή σας. Για κανένα λόγο μη μου πάτε χαρούμενοι τουρίστες κατά τις 11:00 (μιας και ξυπνήσατε με το πάσο σας, φάγατε το πρωινό σας και μου έρχεστε τέτοια ώρα… αντενδείκνυται!). Σπαταλήσαμε πολύτιμο χρόνο στην ουρά για να μπούμε εντός των κήπων. Υπάρχουν δύο γκισέ εισιτηρίων αλλά δουλεύει μόνο το ένα. Μιλάμε για 52 λεπτά (!!) όρθιοι μεταξύ διάφορων φιγούρων από επιδειξιομανείς Αμερικάνους μέχρι Ρουμάνους που επαναλάμβαναν μεταξύ τους «Γκρέκι; Γκρέκι!» κοιτώντας μας κλεφτά.
Με νεύρα τσατάλια και έναν taver έρμαιο της αϋπνίας του, παραπατάμε στα πρώτα μέτρα εντός των πάρκων. Στο βάθος το ανάκτορο με όλο το υπερθέαμα των σιντριβανιών σε πλήρη ανάπτυξη (τιμή εισιτηρίου 10 Ε). Για άλλη μια φορά θα αφήσω τις εικόνες να μιλήσουν καθώς εγώ… τι να πω…
Μιλάμε πραγματικά για ένα υπερθέαμα πλούτου και υπεροψίας και σπατάλης (όλες οι ποσότητες νερού που βγαίνουν από τα σιντριβάνια, δεν ανακυκλώνονται αλλά καταλήγουν στην θάλασσα (και δεν νομίζω να χρησιμοποιούν νερό από τον βιολογικό!!)). Τώρα τα βλέπουμε και χαιρόμαστε. Εξιστορούμε τον πλούτο εκείνης της εποχής, τους κόπους με τους οποίους κατασκευάστηκαν, την προσοχή στην λεπτομέρεια. Φανταστείτε τώρα κανένα έλληνα πολιτικό εκείνης της εποχής να σου ‘χε τέτοιο ανάκτορο. Θα το είχαμε κάψει συθέμελα. Το Πέτερχοφ όμως το θαυμάζουμε (πφφφ… πολυσχιδής κουβέντα…)
Δεν μπορούμε να σας προτείνουμε ποια πλευρά των κήπων να παραμελήσετε. Την αριστερή ανεβαίνοντας ή την δεξιά; Εμείς δεν είδαμε τίποτα στα δεξιά. Είδαμε όμως τους κήπους πίσω από το ανάκτορο οι οποίοι, σε σχέση με τους αδιανόητους από μπροστά, ωχριούν. Αν θέλετε όμως να τους δείτε, καθώς υπάρχει έλεγχος εισιτηρίων για όσους επέλεξαν να έρθουν με τρένο ή λεωφορείο, επιδείξτε το εισιτήριο του δελφινιού, μπαίνοντας και βγαίνοντας. Λοιπόν στα αριστερά, πέρα από τις νύφες,
(δε νομίζω να σας πειράζει που τις ξανά βλέπουμε
θα βρείτε και κάποια σιντριβάνια κάποια φαντασμαγορικά (οι δίδυμες Ρωμαϊκές κρήνες, η σκακιέρα και ο ήλιος) κάποια εντελώς (παντελώς) κιτσάτα (η ομπρέλα και οι υδάτινες βελανιδιές). Τέλος, στο Monplaisir πάμε για συμπαθητική θέα στον Φινλανδικό κόλπο. Από κει επιστρέφουμε παράκτια ως την αποβάθρα των δελφινιών.
Ο Samion δεν ήξερε μία για την συμμετοχή μου σ’ αυτό το ταξίδι. Δεν μπορείτε λοιπόν να φανταστείτε την έκπληξη του όταν με είδε να χώνομαι μες στο δωμάτιο. Πραγματικά δεν φαντάζεστε. «Καλησπέρα Στέφανε», «γεια Σπύρο, τι κάνεις;», «…..», «καλά;», «…. Το ήξερες;», «όχι», «ά. Καλά».
Το πρόγραμμα για τώρα έχει νησί Πετρογκράντσκαγια. Με τα πόδια απ’ το ξενοδοχείο, μέσα απ’ το πεδίο του Άρεως και πάνω από την γέφυρα Troitskiy ή αλλιώς Αγίας Τριάδας, με τις δέκα αψίδες και για τα φανάρια της με τις πλώρες καραβιών. Κύριος προορισμός σε αυτή την πλευρά του Νέβα, το φρούριο του Πέτρου και Παύλου που, πέραν του καθεδρικού, αποτελείτε από τα τείχη, το τέως νομισματοκοπείο, διάφορα μέγαρα, το άγαλμα του Μεγάλου Πέτρου (ο οποίος έχει και τα τυχερά του),
τον μεγάλο δουκικό ταφικό θόλο αλλά και μια παραλία στην νότια πλευρά του που, τουλάχιστον εμείς, την βρήκαμε κλειστή (βέβαια το είδος μετάλλαξη που σου κατσικώνεται μετά από μια βουτιά στο Neva, ακόμα προσδιορίζεται εργαστηριακά). Το πλέον εντυπωσιακό είναι το κωδωνοστάσιο του ναού με την ακίδα του να φτάνει τα 122 μέτρα ύψους. Θα το δείτε από κοντά, θα το φωτογραφίσετε βγαίνοντας, θα το ξανά φωτογραφίσετε από απέναντι, το βράδυ, βρίσκω πως είναι ίσως το πιο αναγνωρίσιμο κτίριο της πόλης.
