Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.300
- Likes
- 17.204
- Επόμενο Ταξίδι
- Πορτογαλία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΝΑΠΟΛΗ
Τελικά το πρωί, την ώρα της αναχώρησής μας, έβρεχε. Η απόσταση όμως ως το σταθμό ήταν πάρα πολύ μικρή, μόλις 200μ. και με τη βοήθεια της ομπρελίτσας μας τη βγάλαμε καθαρή.
Φτάσαμε νωρίς και είχαμε χρόνο και για πρωινό. Στον πάνω όροφο του σταθμού, που είχε ατμόσφαιρα «σιδηροδρομική» και όχι αεροδρομίου ήπιαμε και το πρώτο καφεδάκι της ημέρας, μονορούφι, αλά Ιταλικά.
Είχαμε βγάλει εισιτήρια με το αργό τρένο (των 3ωρών με 12€) ...
... και μόλις μπήκαμε μέσα στο βαγόνι την πέσαμε για ύπνο. Εγώ δηλαδή την έπεσα, που έχω εύκολο τον ύπνο. Τα μεταφορικά μέσα με νανουρίζουν και έτσι βρίσκω την ευκαιρία να μαζεύω δυνάμεις για να ανταποκριθώ και σωματικά για τα δρώμενα της ημέρας. Η φιλενάδα μου έκλεισε τα μάτια της, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι κατάφερε να κοιμηθεί. Έχω την εντύπωση ότι οι συμβουλές τύπου «Κοιμήσου τώρα για να μπορέσουμε να βγάλουμε τη μέρα» αντί να την κοιμίσουν μάλλον την …τάραξαν λίγο.
Τι εννοείς «να μπορέσουμε να βγάλουμε τη μέρα;» με ρώτησε.
Μέσα στο καθαρό τριήμερο της Νάπολη είχα σκεφτεί να κάνουμε τρεις πρωινές εκδρομούλες. Μία στον Βεζούβιο με συνδυασμό ίσως και τον αρχαιολογικό χώρο του Ercolano, μία στο παλάτι της Caserta (μισή ώρα με το τρένο) και μία σε κάποιο χωριό της Costiera Amalfitana. Το ξέρω ότι ήταν μεγαλεπήβολο σχέδιο αλλά μόνο μεγαλεπήβολα σχεδιάζω, είναι το χούι μου. Δεν θέλω να έχει κενά το πρόγραμμα μου και παράλληλα θα πρέπει να είναι και ευέλικτο βάζοντας την κατάλληλη εκδρομή στην κατάλληλη ημέρα από άποψη καιρού. Το “freemeteo” έδινε… βροχές, που σίγουρα δεν ήθελα να με συνοδεύσουν στον Βεζούβιο.
Φτάσαμε Νάπολη κατά στις 10:30 το πρωί. Λόγω των αρκετών τρένων που θα χρησιμοποιούσαμε μέσα στο τριήμερο είχα φροντίσει να κλείσω κατάλυμα (πάλι) …δίπλα στο σταθμό. Το “B&B Sant’Anna” που μείναμε πρέπει να είναι το πλέον κοντινό στο σταθμό. Με είχαν κερδίσει όμως και τα reviews του booking, που έλεγαν τα καλύτερα σχετικά με τον ιδιοκτήτη του καταλύματος, τον Adelchi και για το πόσο καλός, φιλόξενος και υποχρεωτικός που είναι.
Κάναμε check In, γνωρίσαμε και τον Adelchi. Είναι ένας χαρακτηριστικός Ναπολιτάνος. Λογάς, εξωστρεφής, φωνακλάς, αλλά κυρίως πολυλογάς! Τι ότι συμπαθεί πολύ τους Έλληνες, μας είπε, τι ότι η πρώτη του αγάπη ήταν Ελληνίδα μας είπε, τι ότι θα μας πάει βόλτα το βράδυ μας είπε, τι ότι θα μας στείλει να φάμε την καλύτερη πίτσα μας είπε (και να μην πάμε σε αυτές τις τουριστικές όπως του Da Michele). Δεν ξέρω για την Ελληνίδα, αλλά τα άλλα δεν τα έκανε, αφού δεν τον ξαναείδαμε μέσα στο τριήμερο. Μόνο μηνυματάκια ανταλλάξαμε του τύπου «Δεν μπορώ έχω δουλειά» ή «τώρα τελείωσα, θα τα πούμε αύριο». Αν έβλεπε ο άντρας μου τα μηνύματα θα πονηρευόταν ότι κάτι τρέχει με αυτόν. Μας «κέρδισε» όμως, όπως όλοι οι φαφλατάδες!
Το δωμάτιό μας ήταν πολύ χαριτωμένο. Βγαλμένο από Ιταλική ταινία. Το παράθυρο είχε θέα την ταράτσα, τις καμπάνες μιας εκκλησίας (της Sant'Anna alle Paludi) και τις μπουγάδες των απέναντι.
Μετά το check in φύγαμε αμέσως. Ο καιρός συννεφιά μεν, αλλά έχοντας την ελπίδα ότι θα «κρατήσει» αποφασίσαμε να πάρουμε τα βουνά!
Ο Βεζούβιος μας περίμενε!
Βεζούβιος
Δίπλα στο σπίτι μας ήταν και ο σταθμός του προαστιακού. Πήραμε λοιπόν τον (Circumvezuviana) ...
...και κατεβήκαμε μετά από 9 στάσεις (και 30') στο Ercolano...
Το πρώτο που βλέπεις κατεβαίνοντας στη στάση “Ercolano Scavi” είναι το πρακτορείο που …σε «ανεβάζει» στο βουνό. Το εισιτήριο για το πήγαινε - έλα και την είσοδο στο πάρκο του Βεζούβιου κόστιζε 25€. Για λόγους αδιευκρίνιστους αντί να πάμε μια βολτίτσα στην πόλη του Ercolano (αφού είχαμε χρονικό περιθώριο) μέχρι να έρθει το λεωφορείο να μας πάρει, καθίσαμε στο καφέ έξω από το πρακτορείο να το περιμένουμε. Σε αυτό το καφέ και στο “Zonar’s” στην Αθήνα η κόκα κόλα κοστίζει 3,80€! Αν είναι δυνατόν! Δεν έχω ξεπεράσει ακόμα την τσαντίλα. "Αρπαχτή" από τις λίγες και εγώ την έπαθα!
Επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο και για μισή ώρα κάναμε μια διαδρομή σε ένα θεόστενο δρόμο με έναν οδηγό που πήγαινε «σφαίρα» και που κορνάριζε πριν από κάθε στροφή δηλ. συνεχώς, αφού ο δρόμος ήταν σκέτο …φίδι και χωρίς καμιά ορατότητα λόγω της πυκνής βλάστησης!!! Έτσι εξηγείται το τσιμπημένο εισιτήριο, αφού περιλάμβανε μέσα και μπόλικη αδρεναλίνη.
Φτάσαμε σώες, περάσαμε από έλεγχο πιστοποιητικών στην είσοδο του πάρκου του Βεζούβιου (εδώ έγινε έλεγχος και όχι μπαίνοντας στο λεωφορείο) και αρχίσαμε την ανηφόρα.
Ένα χιλιομετράκι ανηφοριά δεν ήταν και πολύ εύκολο. Το έδαφος ήταν γλυστερό με μια στερεοποιημένη λάβα, που με το πάτημα κατακερματιζόταν και κατρακυλούσε σε κάθε βήμα. Μια προσοχή την ήθελε και μια κούραση επίσης
και φαντάζομαι ότι με μια βροχούλα (την οποία έβλεπα στο βάθος και φοβόμουν ότι θα’ρχόταν μέχρι εδώ) θα ήταν ακόμη δυσκολότερη η πεζοπορία. Συνήθως όμως, τα δύσκολα … αποζημιώνουν. Έτσι και εδώ. Όλη η διαδρομή είχε απίστευτη θέα.
Να τη και η βροχούλα στο βάθος. Πλησίαζε τη Νάπολη. Εμείς θα προλαβαίναμε;
Κάποια στιγμή φτάσαμε σε σημείο που μπορούσαμε πια να δούμε τον κρατήρα!
Το τοπίο αποσβολωτικό! Από τη μια μεριά βλέπαμε το φοβερό και τρομερό κρατήρα και από την άλλη … τα πάντα «πιάτο»!
Φαινόταν πεντακάθαρα η Νάπολη και όλος ο κόλπος της, ως την ακτή Αμάλφι, πανοραμικά.
Μέσα στο οπτικό μας πεδίο λογικά πρέπει να βρισκόταν και η Πομπηία και το Ercolano, τα οποία όσο και αν έψαξα με τα κιάλια μου να βρω τις δυο αρχαίες αυτές πόλεις … δεν τα κατάφερα. Ίσως επειδή δεν έχουν και πολλά ερείπια, παρά άρτια σπίτια και δεν ξεχώριζαν πολύ σε σχέση με τους γειτονικούς αστικούς ιστούς. Και είναι και τόσο πυκνο-δομημένη όλη η περιοχή!
Εκτός αν έφταιγαν τα κιάλια μου, που ήταν μίνι συσκευασία (ξέρετε προκειμένου να χωρέσουν στην τσαντούλα του Sport Billy) που κουβαλούσα.
Και ο κρατήρας; Είναι μια μοναδική, ασυνήθιστη εικόνα …
Μόνο δέος νιώθεις όταν είσαι τόσο κοντά στον κώνο του Βεζούβιου και σκέπτεσαι πόσοι τόνοι λάβας εκτοξεύτηκαν από το στόμιό του, κύλησαν στις πλαγιές του και σκέπασαν την Πομπηία και τις γύρω περιοχές. Και το ηφαίστειο αυτό είναι τώρα σε … περίοδο ηρεμίας ή είναι σβησμένο, λένε οι επιστήμονες. Οι συνθήκες παρακολουθούνται στενά. Υπάρχει και σχέδιο εκκένωσης ανθρώπων των πλησιέστερων περιοχών στο ηφαίστειο, το οποίο θα προειδοποιήσει μεταξύ δύο εβδομάδων και 20 ημερών πριν από μια τυχόν μελλοντική έκρηξη.
Οκ. Προλαβαίνουμε να φύγουμε, αφού εγώ δεν είδα κιόλας πουθενά να "ατμίζει".
Ο κρατήρας φτάνει στα 1,282 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, έχει 230 μέτρα βάθος και περίπου 650 μέτρα διάμετρο.
Εμείς βρισκόμασταν μεν σε αυτό το υψόμετρο αλλά τα σύννεφα βρίσκονταν ψηλότερα και δεν εμπόδιζαν την ορατότητα.
Ένα δύωρο μας είπε ο οδηγός ότι έχουμε στη διάθεσή μας. Στην αρχή μου φάνηκε πολύ. Τι θα κάνουμε δυο ώρες; Κι όμως! Ο χρόνος δεν μας έφτασε.
Κάναμε γύρω στα 40’ για να βγάλουμε την ανηφόρα…
Κάναμε άλλη μια ωρίτσα πεζοπορώντας στο μονοπάτι που «αγκαλιάζει» τον κρατήρα ως το νοτιότερο σημείο του.
Εδώ το μονοπάτι είναι αρκετά άνετο.
Υπήρχαν όμως και κομμάτια του μονοπατιού λίγο ... φοβιστικά...
... που πρόσφεραν διαφορετική αποσβολωτική θέα...σε κάθε στροφή τους!
Φτάσαμε ως εκεί που δεν πήγαινε άλλο.
Βγάλαμε τις άπειρες φωτογραφίες, χαζέψαμε τη θέα και «χαζέψαμε» από τη θέα.
Τέλος, κάναμε και ένα 20λεπτο να κατέβουμε, όχι γιατί είναι μακρινή διαδρομή, αλλά γιατί δεν κατεβαίνεις και τρέχοντας, γιατί είπαμε το χαλικάκι … είναι επικίνδυνο για να φας … χύμα.
Οριακά γυρίσαμε πίσω. Ούτε καν τους πάγκους με τα σουβενίρ δεν χαζέψαμε. Διακοσμητικά με ηφαιστειακή πέτρα είχαν τα περισσότερα και μάλιστα σε αρκετά … κακές τιμές (αυτό πρόλαβα να το δω). Παρηγορήθηκα όμως παίρνοντας 2-3 πετρούλες ακατέργαστες από τον ίδιο το Βεζούβιο και όταν γύρισα σπίτι μου τις έβαλα δίπλα σε αυτές της Αίτνα και της Σαντορίνης.
Πάρα πολύ μου άρεσε αυτή μου η επίσκεψη. Όπως και να ‘χει, δεν έχεις την ευκαιρία να δεις ένα ηφαίστειο από κοντά κάθε μέρα. Πόσο μάλλον αυτό το ηφαίστειο που έχει συνδεθεί με τόσο τραγικά γεγονότα του παρελθόντος. Και νομίζω ότι τελικά είμαστε και πολύ τυχερές που το είδαμε με τις κατάλληλες καιρικές συνθήκες. Αποφύγαμε τη ζέστη της επόμενης ημέρας αλλά και τη βροχή που καραδοκούσε.
Στις 4:00 ακριβώς μπήκαμε στο λεωφορείο που μας περίμενε στο information center και μετά από μισή ώρα βρεθήκαμε στο σταθμό του Ercolano της γραμμής του προαστιακού Circumvezuviana να περιμένουμε το τρένο. Στο μισάωρο που περιμέναμε το τρένο πιάσαμε κουβέντα με μια Ονδουρέζα ταξιδεύτρια, την οποία είχαμε δει και στο βουνό νωρίτερα. Μόνη της ταξίδευε στην Ευρώπη. Έκανε λέει δώρο στον εαυτό της ένα ταξίδι 44 ημερών σε Ισπανία, Ιταλία και Ελλάδα!!! Δίνει ιδέες! Και εγώ το ίδιο θα κάνω … όταν μεγαλώσω! Πολύ χαρήκαμε με τη γνωριμία. Στο τέλος βγάζαμε και φωτογραφίες αγκαλιά.
Πρώτη επαφή με τη Νάπολη
Κατά τις έξι παρά είμαστε πίσω. Ένα φρεσκαρισματάκι κάναμε στο δωμάτιό μας και αμέσως βγήκαμε για βόλτα στο ιστορικό κέντρο της Νάπολη.
Το ιστορικό κέντρο της Νάπολη είναι το μεγαλύτερο στην Ευρώπη και αποτελεί παγκόσμια κληρονομιά της Unesco από το 1995. Εμείς μπήκαμε σε αυτό από την είσοδο - Porta Nolana, μια μεσαιωνική Πύλη με οχυρωμένους Πύργους.
Αν δεν ξέρεις τι να περιμένεις μπαίνοντας μέσα στο καλντερίμι του κέντρου για πρώτη φορά, όπως η φιλενάδα μου … ένα ψιλοσοκαρισματάκι το παθαίνεις. Ο λόγος;
Στενοί δρόμοι καλντεριμωτοί ανάμεσα από ψηλά κτίρια, αρκετά από αυτά ετοιμόρροπα. Οι μπουγάδες από μπαλκόνι σε μπαλκόνι να κυριαρχούν στον αέρα και τα σκουπίδια να κυριαρχούν στο έδαφος. Όταν λέμε να κυριαρχούν … κυριολεκτώ. Θα πρέπει να κάνεις προσπάθεια καθώς περπατάς να μην τα πατήσεις. Όπως προσπάθεια θα πρέπει να κάνεις να μην πατηθείς από τα δεκάδες μηχανάκια που τρέχουν στα στενά σαν να είναι σε αυτοκινητόδρομο.
«Θα πρέπει να αποφύγετε τις vespa» λένε οι ταξιδιωτικοί οδηγοί.
Πως; Με μάγια; Υπάρχουν παντού. Ξεπηδούν κυριολεκτικά από δρόμους, καλντερίμια και πεζοδρόμια και γενικά απ’ όπου δεν το περιμένεις. Κινδυνεύεις!!! Και τρέχουν και με ταχύτητα. Τρελή οδήγηση! Χωρίς καν να φρενάρουν για να πάρουν μια στροφή. Ανεξαρτήτως της ώρας, αν έχει ή δεν έχει κίνηση (που πάντα έχει).
Και οι κανόνες ασφάλειας; Χα, χα, χα! Έχουν παιδιά πάνω, το κράνος …άγνωστο, σαγιονάρα για πατούμενο και κινητό στο αυτί. Και ενώ είναι σε αυτήν την κατάσταση μπορεί να σταματήσουν ξαφνικά -τέρμα τα φρένα- για να μιλήσουν σε ένα γνωστό που μόλις είδαν στο δρόμο ή περνώντας δίπλα από το μανάβικο να θυμηθούν ξαφνικά ότι θέλουν …ντομάτες! Και όλες τις δουλειές τις κάνουν χωρίς ξεκαβαλίκι.
Και αυτό το χάος να φανταστείτε ότι είναι στην Unesco!!!
Όπως στην Unesco είναι και η τέχνη παρασκευής της πίτσας. Στην άυλη κληρονομιά της.
Την ονειρευόμουν τη Ναπολιτάνικη πίτσα.
Η Νάπολη είναι η πατρίδα της πίτσας στην απλούστερη εκδοχή της. Η πίτσα Μαργαρίτα είναι με τραγανή και λεπτή ζύμη, σάλτσα από φρέσκια ντομάτα, ντόπια μοτσαρέλα και φύλλα βασιλικού. Συμπρωταγωνίστρια πίτσα είναι η marinata με σκόρδο, ρίγανη, ελαιόλαδο και ντομάτα.
Σχεδόν σε κάθε γωνιά του ιστορικού κέντρου της πόλης υπάρχει μια παραδοσιακή πιτσαρία με τη δική της οικογενειακή συνταγή της «πιο νόστιμης πίτσα που έχουμε δοκιμάσει ποτέ».
Όμως, δεν είναι πού εύκολο να φας πίτσα, όσο και αν αυτό ακούγεται παράξενο.
Υπήρχαν ουρές για μια πίτσα. Ατέλειωτες ουρές. Δεν πίστευα στα μάτια μου.
Αυτή είναι για το Sorbillo. Για την πίτσα του Gino Sorbillo!
Κι άλλος Sorbillo. Τρεις είναι στον ίδιο δρόμο, στη Via Tribunalli και μάλλον της ίδιας οικογένειας...
Σκουπίδια και πίτσα σε μια … φωτογραφία!
Επικίνδυνο σπορ η φωτογραφία στη Νάπολη. Όταν έβγαζα την παραπάνω φωτο … παραλίγο να με πατήσει ένα μηχανάκι…
Δεν πειράζει, ας μη φάμε την καλύτερη πίτσα της Νάπολη. Ας φάμε τη δεύτερη καλύτερη ή την τρίτη.
Αμ δε!
Ουρά και στο Di Mateo...
Δεν είμαστε σε φάση να αντέξουμε καμιά ουρά, ούτε για όρθιο φαγητό. Δεν είχαμε φάει και τίποτα όλη την ημέρα, οπότε:
Φάγαμε αυτό...
Νιόκι στο “Il Figlio del Presidente”, της Via Duomo. Μια τρατορία είναι, λίγο πιο ήσυχη, την οποία συστήνουν και οι οδηγοί, αλλά δεν ξέρω αν καθίσαμε στη σωστή, αφού πάλι είδα ότι υπάρχουν 2-3 με το ίδιο όνομα. Πάντως εδώ έχει φάει και ο Klinton. Χα, χα απ’ ότι είδα όμως όχι μόνο εδώ, γιατί τη φώτο του την είδα να φιγουράρει και σε άλλες πιτσαρίες και τρατορίες.
Συμπέρασμα; Αν θέλεις να φας πίτσα στη Νάπολη, από τα “μεγάλα ονόματα” θα πρέπει να ξεκινήσεις ένα δύωρο πριν πεινάσεις. Το άξιο λόγου στην υπόθεση αυτή είναι το ότι οι ουρές αποτελούνται από ντόπιους Ναπολιτάνους, που σημαίνει ότι … εδώ πρέπει να φάμε και εμείς κάποια στιγμή αν τα καταφέρουμε. Στα δύο προηγούμενα ταξίδια μου στη Νάπολη είχα φάει από 3 μεγάλα ονόματα και τους ύμνους, που τους αξίζουν τους έγραψα σε προηγούμενες ιστορίες.
Πολύ λόγο έκανα για το φαγητό το ξέρω. Φταίει που η πίτσα ειδικά είναι σημαντικό γαστρονομικό χαρακτηριστικό της πόλης, που τιμούν ντόπιοι και τουρίστες και εγώ επίσης έχω μεγάλη αδυναμία.
Άλλο χαρακτηριστικό της πόλης είναι φυσικά οι … μπουγάδες.
Δεν θα τις έλεγα ακριβώς φρεσκοπλυμένες, αφού οι περισσότερες που είδα είναι εντελώς … στημένες. Αυτό το κατάλαβα σε δεύτερο χρόνο χαζεύοντας τις φωτογραφίες. Πως είναι δυνατόν να απλώσεις κάτι στο κέντρο του σχοινιού; Θα έπρεπε τουλάχιστον να υπάρχει κάποιου είδους τροχαλία για να πηγαινοέρχεται από μπαλκόνι σε μπαλκόνι. Και τόσο συμμετρικά απλωμένα τα ρούχα. Και τόσο … βρώμικα τα υποτίθεται φρεσκοπλυμμένα ρούχα!
Όταν δε είδα και αυτό:
Μια μπουγάδα απλωμένη σε εγκαταλειμμένο διαμέρισμα!
Οκ! Attraction οι … μπουγάδες.
Ως και διακοσμητικές μπουγάδες μέσα σε μαγαζί είδα...
Να! Αυτή είναι κανονική μπουγάδα. Φαίνεται...
Ουπς! Αυτή δεν είναι Νάπολη. Είναι Κωνσταντινούπολη. Είδα μπουγάδα και πόσταρα. Έτσι για το κοντράστ!
Να και μια κανονική Ναπολιτάνικη...
Βέβαια είναι μειοψηφία ανάμεσα στις ψεύτικες. Χα, χα!
Μετά το φαγητό κάναμε βόλτες μέσα στα στενά, χαζεύοντας...
Πήραμε το δρόμο για το σπίτι περνώντας από δρόμους λίγο … κάπως…
Περάσαμε μπροστά από τη διάσημη πιτσαρία “Da Michele”. Εδώ ήταν υποφερτά τα πράγματα (από άποψη κόσμου), αλλά μάλλον επειδή κόντευε 12:00 το βράδυ, αφού και οι φούρνοι τους ήταν στο σβήσιμο.
Ήταν αργά μεν αλλά το κέφι υπήρχε. Τα βεγγαλικά που πετύχαμε στο δρόμο μας …
... τα ακούγαμε και κατά τη διάρκεια της νύχτας και τα τρία βράδια που μείναμε Νάπολη.
Όπως και να έχει είναι μια πόλη έντονη και …φασαριόζικη. Λίγο ελαφρύ να τον έχεις τον ύπνο μπορεί να μην κλείσεις μάτι.
Εγώ όμως, ειδικά όταν είμαι σε ταξίδι δεν έχω τέτοια προβλήματα. Πατάω το "κουμπάκι" και ύπνος βαρύς με παίρνει.
Καληνύχτα. Μόλις τελείωσε η πρώτη μας μέρα στη Νάπολη...
Τελικά το πρωί, την ώρα της αναχώρησής μας, έβρεχε. Η απόσταση όμως ως το σταθμό ήταν πάρα πολύ μικρή, μόλις 200μ. και με τη βοήθεια της ομπρελίτσας μας τη βγάλαμε καθαρή.
Φτάσαμε νωρίς και είχαμε χρόνο και για πρωινό. Στον πάνω όροφο του σταθμού, που είχε ατμόσφαιρα «σιδηροδρομική» και όχι αεροδρομίου ήπιαμε και το πρώτο καφεδάκι της ημέρας, μονορούφι, αλά Ιταλικά.
Είχαμε βγάλει εισιτήρια με το αργό τρένο (των 3ωρών με 12€) ...
... και μόλις μπήκαμε μέσα στο βαγόνι την πέσαμε για ύπνο. Εγώ δηλαδή την έπεσα, που έχω εύκολο τον ύπνο. Τα μεταφορικά μέσα με νανουρίζουν και έτσι βρίσκω την ευκαιρία να μαζεύω δυνάμεις για να ανταποκριθώ και σωματικά για τα δρώμενα της ημέρας. Η φιλενάδα μου έκλεισε τα μάτια της, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι κατάφερε να κοιμηθεί. Έχω την εντύπωση ότι οι συμβουλές τύπου «Κοιμήσου τώρα για να μπορέσουμε να βγάλουμε τη μέρα» αντί να την κοιμίσουν μάλλον την …τάραξαν λίγο.
Τι εννοείς «να μπορέσουμε να βγάλουμε τη μέρα;» με ρώτησε.
Μέσα στο καθαρό τριήμερο της Νάπολη είχα σκεφτεί να κάνουμε τρεις πρωινές εκδρομούλες. Μία στον Βεζούβιο με συνδυασμό ίσως και τον αρχαιολογικό χώρο του Ercolano, μία στο παλάτι της Caserta (μισή ώρα με το τρένο) και μία σε κάποιο χωριό της Costiera Amalfitana. Το ξέρω ότι ήταν μεγαλεπήβολο σχέδιο αλλά μόνο μεγαλεπήβολα σχεδιάζω, είναι το χούι μου. Δεν θέλω να έχει κενά το πρόγραμμα μου και παράλληλα θα πρέπει να είναι και ευέλικτο βάζοντας την κατάλληλη εκδρομή στην κατάλληλη ημέρα από άποψη καιρού. Το “freemeteo” έδινε… βροχές, που σίγουρα δεν ήθελα να με συνοδεύσουν στον Βεζούβιο.
Φτάσαμε Νάπολη κατά στις 10:30 το πρωί. Λόγω των αρκετών τρένων που θα χρησιμοποιούσαμε μέσα στο τριήμερο είχα φροντίσει να κλείσω κατάλυμα (πάλι) …δίπλα στο σταθμό. Το “B&B Sant’Anna” που μείναμε πρέπει να είναι το πλέον κοντινό στο σταθμό. Με είχαν κερδίσει όμως και τα reviews του booking, που έλεγαν τα καλύτερα σχετικά με τον ιδιοκτήτη του καταλύματος, τον Adelchi και για το πόσο καλός, φιλόξενος και υποχρεωτικός που είναι.
Κάναμε check In, γνωρίσαμε και τον Adelchi. Είναι ένας χαρακτηριστικός Ναπολιτάνος. Λογάς, εξωστρεφής, φωνακλάς, αλλά κυρίως πολυλογάς! Τι ότι συμπαθεί πολύ τους Έλληνες, μας είπε, τι ότι η πρώτη του αγάπη ήταν Ελληνίδα μας είπε, τι ότι θα μας πάει βόλτα το βράδυ μας είπε, τι ότι θα μας στείλει να φάμε την καλύτερη πίτσα μας είπε (και να μην πάμε σε αυτές τις τουριστικές όπως του Da Michele). Δεν ξέρω για την Ελληνίδα, αλλά τα άλλα δεν τα έκανε, αφού δεν τον ξαναείδαμε μέσα στο τριήμερο. Μόνο μηνυματάκια ανταλλάξαμε του τύπου «Δεν μπορώ έχω δουλειά» ή «τώρα τελείωσα, θα τα πούμε αύριο». Αν έβλεπε ο άντρας μου τα μηνύματα θα πονηρευόταν ότι κάτι τρέχει με αυτόν. Μας «κέρδισε» όμως, όπως όλοι οι φαφλατάδες!
Το δωμάτιό μας ήταν πολύ χαριτωμένο. Βγαλμένο από Ιταλική ταινία. Το παράθυρο είχε θέα την ταράτσα, τις καμπάνες μιας εκκλησίας (της Sant'Anna alle Paludi) και τις μπουγάδες των απέναντι.
Μετά το check in φύγαμε αμέσως. Ο καιρός συννεφιά μεν, αλλά έχοντας την ελπίδα ότι θα «κρατήσει» αποφασίσαμε να πάρουμε τα βουνά!
Ο Βεζούβιος μας περίμενε!
Βεζούβιος
Δίπλα στο σπίτι μας ήταν και ο σταθμός του προαστιακού. Πήραμε λοιπόν τον (Circumvezuviana) ...
...και κατεβήκαμε μετά από 9 στάσεις (και 30') στο Ercolano...
Το πρώτο που βλέπεις κατεβαίνοντας στη στάση “Ercolano Scavi” είναι το πρακτορείο που …σε «ανεβάζει» στο βουνό. Το εισιτήριο για το πήγαινε - έλα και την είσοδο στο πάρκο του Βεζούβιου κόστιζε 25€. Για λόγους αδιευκρίνιστους αντί να πάμε μια βολτίτσα στην πόλη του Ercolano (αφού είχαμε χρονικό περιθώριο) μέχρι να έρθει το λεωφορείο να μας πάρει, καθίσαμε στο καφέ έξω από το πρακτορείο να το περιμένουμε. Σε αυτό το καφέ και στο “Zonar’s” στην Αθήνα η κόκα κόλα κοστίζει 3,80€! Αν είναι δυνατόν! Δεν έχω ξεπεράσει ακόμα την τσαντίλα.
"Αρπαχτή" από τις λίγες και εγώ την έπαθα!Επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο και για μισή ώρα κάναμε μια διαδρομή σε ένα θεόστενο δρόμο με έναν οδηγό που πήγαινε «σφαίρα» και που κορνάριζε πριν από κάθε στροφή δηλ. συνεχώς, αφού ο δρόμος ήταν σκέτο …φίδι και χωρίς καμιά ορατότητα λόγω της πυκνής βλάστησης!!! Έτσι εξηγείται το τσιμπημένο εισιτήριο, αφού περιλάμβανε μέσα και μπόλικη αδρεναλίνη.
Φτάσαμε σώες, περάσαμε από έλεγχο πιστοποιητικών στην είσοδο του πάρκου του Βεζούβιου (εδώ έγινε έλεγχος και όχι μπαίνοντας στο λεωφορείο
) και αρχίσαμε την ανηφόρα.
Ένα χιλιομετράκι ανηφοριά δεν ήταν και πολύ εύκολο. Το έδαφος ήταν γλυστερό με μια στερεοποιημένη λάβα, που με το πάτημα κατακερματιζόταν και κατρακυλούσε σε κάθε βήμα. Μια προσοχή την ήθελε και μια κούραση επίσης
και φαντάζομαι ότι με μια βροχούλα (την οποία έβλεπα στο βάθος και φοβόμουν ότι θα’ρχόταν μέχρι εδώ) θα ήταν ακόμη δυσκολότερη η πεζοπορία. Συνήθως όμως, τα δύσκολα … αποζημιώνουν. Έτσι και εδώ. Όλη η διαδρομή είχε απίστευτη θέα.
Να τη και η βροχούλα στο βάθος. Πλησίαζε τη Νάπολη. Εμείς θα προλαβαίναμε;
Κάποια στιγμή φτάσαμε σε σημείο που μπορούσαμε πια να δούμε τον κρατήρα!
Το τοπίο αποσβολωτικό! Από τη μια μεριά βλέπαμε το φοβερό και τρομερό κρατήρα και από την άλλη … τα πάντα «πιάτο»!
Φαινόταν πεντακάθαρα η Νάπολη και όλος ο κόλπος της, ως την ακτή Αμάλφι, πανοραμικά.
Μέσα στο οπτικό μας πεδίο λογικά πρέπει να βρισκόταν και η Πομπηία και το Ercolano, τα οποία όσο και αν έψαξα με τα κιάλια μου να βρω τις δυο αρχαίες αυτές πόλεις … δεν τα κατάφερα. Ίσως επειδή δεν έχουν και πολλά ερείπια, παρά άρτια σπίτια και δεν ξεχώριζαν πολύ σε σχέση με τους γειτονικούς αστικούς ιστούς. Και είναι και τόσο πυκνο-δομημένη όλη η περιοχή!
Εκτός αν έφταιγαν τα κιάλια μου, που ήταν μίνι συσκευασία (ξέρετε προκειμένου να χωρέσουν στην τσαντούλα του Sport Billy) που κουβαλούσα.
Και ο κρατήρας; Είναι μια μοναδική, ασυνήθιστη εικόνα …
Μόνο δέος νιώθεις όταν είσαι τόσο κοντά στον κώνο του Βεζούβιου και σκέπτεσαι πόσοι τόνοι λάβας εκτοξεύτηκαν από το στόμιό του, κύλησαν στις πλαγιές του και σκέπασαν την Πομπηία και τις γύρω περιοχές. Και το ηφαίστειο αυτό είναι τώρα σε … περίοδο ηρεμίας ή είναι σβησμένο, λένε οι επιστήμονες. Οι συνθήκες παρακολουθούνται στενά. Υπάρχει και σχέδιο εκκένωσης ανθρώπων των πλησιέστερων περιοχών στο ηφαίστειο, το οποίο θα προειδοποιήσει μεταξύ δύο εβδομάδων και 20 ημερών πριν από μια τυχόν μελλοντική έκρηξη.
Οκ. Προλαβαίνουμε να φύγουμε, αφού εγώ δεν είδα κιόλας πουθενά να "ατμίζει".
Ο κρατήρας φτάνει στα 1,282 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, έχει 230 μέτρα βάθος και περίπου 650 μέτρα διάμετρο.
Εμείς βρισκόμασταν μεν σε αυτό το υψόμετρο αλλά τα σύννεφα βρίσκονταν ψηλότερα και δεν εμπόδιζαν την ορατότητα.
Ένα δύωρο μας είπε ο οδηγός ότι έχουμε στη διάθεσή μας. Στην αρχή μου φάνηκε πολύ. Τι θα κάνουμε δυο ώρες; Κι όμως! Ο χρόνος δεν μας έφτασε.
Κάναμε γύρω στα 40’ για να βγάλουμε την ανηφόρα…
Κάναμε άλλη μια ωρίτσα πεζοπορώντας στο μονοπάτι που «αγκαλιάζει» τον κρατήρα ως το νοτιότερο σημείο του.
Εδώ το μονοπάτι είναι αρκετά άνετο.
Υπήρχαν όμως και κομμάτια του μονοπατιού λίγο ... φοβιστικά...
... που πρόσφεραν διαφορετική αποσβολωτική θέα...σε κάθε στροφή τους!
Φτάσαμε ως εκεί που δεν πήγαινε άλλο.
Βγάλαμε τις άπειρες φωτογραφίες, χαζέψαμε τη θέα και «χαζέψαμε» από τη θέα.
Τέλος, κάναμε και ένα 20λεπτο να κατέβουμε, όχι γιατί είναι μακρινή διαδρομή, αλλά γιατί δεν κατεβαίνεις και τρέχοντας, γιατί είπαμε το χαλικάκι … είναι επικίνδυνο για να φας … χύμα.
Οριακά γυρίσαμε πίσω. Ούτε καν τους πάγκους με τα σουβενίρ δεν χαζέψαμε. Διακοσμητικά με ηφαιστειακή πέτρα είχαν τα περισσότερα και μάλιστα σε αρκετά … κακές τιμές (αυτό πρόλαβα να το δω). Παρηγορήθηκα όμως παίρνοντας 2-3 πετρούλες ακατέργαστες από τον ίδιο το Βεζούβιο και όταν γύρισα σπίτι μου τις έβαλα δίπλα σε αυτές της Αίτνα και της Σαντορίνης.
Πάρα πολύ μου άρεσε αυτή μου η επίσκεψη. Όπως και να ‘χει, δεν έχεις την ευκαιρία να δεις ένα ηφαίστειο από κοντά κάθε μέρα. Πόσο μάλλον αυτό το ηφαίστειο που έχει συνδεθεί με τόσο τραγικά γεγονότα του παρελθόντος. Και νομίζω ότι τελικά είμαστε και πολύ τυχερές που το είδαμε με τις κατάλληλες καιρικές συνθήκες. Αποφύγαμε τη ζέστη της επόμενης ημέρας αλλά και τη βροχή που καραδοκούσε.
Στις 4:00 ακριβώς μπήκαμε στο λεωφορείο που μας περίμενε στο information center και μετά από μισή ώρα βρεθήκαμε στο σταθμό του Ercolano της γραμμής του προαστιακού Circumvezuviana να περιμένουμε το τρένο. Στο μισάωρο που περιμέναμε το τρένο πιάσαμε κουβέντα με μια Ονδουρέζα ταξιδεύτρια, την οποία είχαμε δει και στο βουνό νωρίτερα. Μόνη της ταξίδευε στην Ευρώπη. Έκανε λέει δώρο στον εαυτό της ένα ταξίδι 44 ημερών σε Ισπανία, Ιταλία και Ελλάδα!!! Δίνει ιδέες! Και εγώ το ίδιο θα κάνω … όταν μεγαλώσω! Πολύ χαρήκαμε με τη γνωριμία. Στο τέλος βγάζαμε και φωτογραφίες αγκαλιά.
Πρώτη επαφή με τη Νάπολη
Κατά τις έξι παρά είμαστε πίσω. Ένα φρεσκαρισματάκι κάναμε στο δωμάτιό μας και αμέσως βγήκαμε για βόλτα στο ιστορικό κέντρο της Νάπολη.
Το ιστορικό κέντρο της Νάπολη είναι το μεγαλύτερο στην Ευρώπη και αποτελεί παγκόσμια κληρονομιά της Unesco από το 1995. Εμείς μπήκαμε σε αυτό από την είσοδο - Porta Nolana, μια μεσαιωνική Πύλη με οχυρωμένους Πύργους.
Αν δεν ξέρεις τι να περιμένεις μπαίνοντας μέσα στο καλντερίμι του κέντρου για πρώτη φορά, όπως η φιλενάδα μου … ένα ψιλοσοκαρισματάκι το παθαίνεις. Ο λόγος;
Στενοί δρόμοι καλντεριμωτοί ανάμεσα από ψηλά κτίρια, αρκετά από αυτά ετοιμόρροπα. Οι μπουγάδες από μπαλκόνι σε μπαλκόνι να κυριαρχούν στον αέρα και τα σκουπίδια να κυριαρχούν στο έδαφος. Όταν λέμε να κυριαρχούν … κυριολεκτώ. Θα πρέπει να κάνεις προσπάθεια καθώς περπατάς να μην τα πατήσεις. Όπως προσπάθεια θα πρέπει να κάνεις να μην πατηθείς από τα δεκάδες μηχανάκια που τρέχουν στα στενά σαν να είναι σε αυτοκινητόδρομο.
«Θα πρέπει να αποφύγετε τις vespa» λένε οι ταξιδιωτικοί οδηγοί.
Πως; Με μάγια; Υπάρχουν παντού. Ξεπηδούν κυριολεκτικά από δρόμους, καλντερίμια και πεζοδρόμια και γενικά απ’ όπου δεν το περιμένεις. Κινδυνεύεις!!! Και τρέχουν και με ταχύτητα. Τρελή οδήγηση! Χωρίς καν να φρενάρουν για να πάρουν μια στροφή. Ανεξαρτήτως της ώρας, αν έχει ή δεν έχει κίνηση (που πάντα έχει).
Και οι κανόνες ασφάλειας; Χα, χα, χα! Έχουν παιδιά πάνω, το κράνος …άγνωστο, σαγιονάρα για πατούμενο και κινητό στο αυτί. Και ενώ είναι σε αυτήν την κατάσταση μπορεί να σταματήσουν ξαφνικά -τέρμα τα φρένα- για να μιλήσουν σε ένα γνωστό που μόλις είδαν στο δρόμο ή περνώντας δίπλα από το μανάβικο να θυμηθούν ξαφνικά ότι θέλουν …ντομάτες! Και όλες τις δουλειές τις κάνουν χωρίς ξεκαβαλίκι.
Και αυτό το χάος να φανταστείτε ότι είναι στην Unesco!!!
Όπως στην Unesco είναι και η τέχνη παρασκευής της πίτσας. Στην άυλη κληρονομιά της.
Την ονειρευόμουν τη Ναπολιτάνικη πίτσα.
Η Νάπολη είναι η πατρίδα της πίτσας στην απλούστερη εκδοχή της. Η πίτσα Μαργαρίτα είναι με τραγανή και λεπτή ζύμη, σάλτσα από φρέσκια ντομάτα, ντόπια μοτσαρέλα και φύλλα βασιλικού. Συμπρωταγωνίστρια πίτσα είναι η marinata με σκόρδο, ρίγανη, ελαιόλαδο και ντομάτα.
Σχεδόν σε κάθε γωνιά του ιστορικού κέντρου της πόλης υπάρχει μια παραδοσιακή πιτσαρία με τη δική της οικογενειακή συνταγή της «πιο νόστιμης πίτσα που έχουμε δοκιμάσει ποτέ».
Όμως, δεν είναι πού εύκολο να φας πίτσα, όσο και αν αυτό ακούγεται παράξενο.
Υπήρχαν ουρές για μια πίτσα. Ατέλειωτες ουρές. Δεν πίστευα στα μάτια μου.
Αυτή είναι για το Sorbillo. Για την πίτσα του Gino Sorbillo!
Κι άλλος Sorbillo. Τρεις είναι στον ίδιο δρόμο, στη Via Tribunalli και μάλλον της ίδιας οικογένειας...
Σκουπίδια και πίτσα σε μια … φωτογραφία!
Επικίνδυνο σπορ η φωτογραφία στη Νάπολη. Όταν έβγαζα την παραπάνω φωτο … παραλίγο να με πατήσει ένα μηχανάκι…
Δεν πειράζει, ας μη φάμε την καλύτερη πίτσα της Νάπολη. Ας φάμε τη δεύτερη καλύτερη ή την τρίτη.
Αμ δε!
Ουρά και στο Di Mateo...
Δεν είμαστε σε φάση να αντέξουμε καμιά ουρά, ούτε για όρθιο φαγητό. Δεν είχαμε φάει και τίποτα όλη την ημέρα, οπότε:
Φάγαμε αυτό...
Νιόκι στο “Il Figlio del Presidente”, της Via Duomo. Μια τρατορία είναι, λίγο πιο ήσυχη, την οποία συστήνουν και οι οδηγοί, αλλά δεν ξέρω αν καθίσαμε στη σωστή, αφού πάλι είδα ότι υπάρχουν 2-3 με το ίδιο όνομα. Πάντως εδώ έχει φάει και ο Klinton. Χα, χα απ’ ότι είδα όμως όχι μόνο εδώ, γιατί τη φώτο του την είδα να φιγουράρει και σε άλλες πιτσαρίες και τρατορίες.
Συμπέρασμα; Αν θέλεις να φας πίτσα στη Νάπολη, από τα “μεγάλα ονόματα” θα πρέπει να ξεκινήσεις ένα δύωρο πριν πεινάσεις. Το άξιο λόγου στην υπόθεση αυτή είναι το ότι οι ουρές αποτελούνται από ντόπιους Ναπολιτάνους, που σημαίνει ότι … εδώ πρέπει να φάμε και εμείς κάποια στιγμή αν τα καταφέρουμε. Στα δύο προηγούμενα ταξίδια μου στη Νάπολη είχα φάει από 3 μεγάλα ονόματα και τους ύμνους, που τους αξίζουν τους έγραψα σε προηγούμενες ιστορίες.
Πολύ λόγο έκανα για το φαγητό το ξέρω. Φταίει που η πίτσα ειδικά είναι σημαντικό γαστρονομικό χαρακτηριστικό της πόλης, που τιμούν ντόπιοι και τουρίστες και εγώ επίσης έχω μεγάλη αδυναμία.
Άλλο χαρακτηριστικό της πόλης είναι φυσικά οι … μπουγάδες.
Δεν θα τις έλεγα ακριβώς φρεσκοπλυμένες, αφού οι περισσότερες που είδα είναι εντελώς … στημένες. Αυτό το κατάλαβα σε δεύτερο χρόνο χαζεύοντας τις φωτογραφίες. Πως είναι δυνατόν να απλώσεις κάτι στο κέντρο του σχοινιού; Θα έπρεπε τουλάχιστον να υπάρχει κάποιου είδους τροχαλία για να πηγαινοέρχεται από μπαλκόνι σε μπαλκόνι. Και τόσο συμμετρικά απλωμένα τα ρούχα. Και τόσο … βρώμικα τα υποτίθεται φρεσκοπλυμμένα ρούχα!
Όταν δε είδα και αυτό:
Μια μπουγάδα απλωμένη σε εγκαταλειμμένο διαμέρισμα!
Οκ! Attraction οι … μπουγάδες.
Ως και διακοσμητικές μπουγάδες μέσα σε μαγαζί είδα...
Να! Αυτή είναι κανονική μπουγάδα. Φαίνεται...
Ουπς! Αυτή δεν είναι Νάπολη. Είναι Κωνσταντινούπολη. Είδα μπουγάδα και πόσταρα. Έτσι για το κοντράστ!
Να και μια κανονική Ναπολιτάνικη...
Βέβαια είναι μειοψηφία ανάμεσα στις ψεύτικες. Χα, χα!
Μετά το φαγητό κάναμε βόλτες μέσα στα στενά, χαζεύοντας...
Πήραμε το δρόμο για το σπίτι περνώντας από δρόμους λίγο … κάπως…
Περάσαμε μπροστά από τη διάσημη πιτσαρία “Da Michele”. Εδώ ήταν υποφερτά τα πράγματα (από άποψη κόσμου), αλλά μάλλον επειδή κόντευε 12:00 το βράδυ, αφού και οι φούρνοι τους ήταν στο σβήσιμο.
Ήταν αργά μεν αλλά το κέφι υπήρχε. Τα βεγγαλικά που πετύχαμε στο δρόμο μας …
... τα ακούγαμε και κατά τη διάρκεια της νύχτας και τα τρία βράδια που μείναμε Νάπολη.
Όπως και να έχει είναι μια πόλη έντονη και …φασαριόζικη. Λίγο ελαφρύ να τον έχεις τον ύπνο μπορεί να μην κλείσεις μάτι.
Εγώ όμως, ειδικά όταν είμαι σε ταξίδι δεν έχω τέτοια προβλήματα. Πατάω το "κουμπάκι" και ύπνος βαρύς με παίρνει.
Καληνύχτα. Μόλις τελείωσε η πρώτη μας μέρα στη Νάπολη...
