Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.303
- Likes
- 17.268
- Επόμενο Ταξίδι
- Πορτογαλία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
ΜΙΑ ΓΕΜΑΤΗ ΜΕΡΑ ΜΕ ... ΕΚΔΡΟΜΗ, ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΘΕΑΤΡΟ
Πολλά ήταν αυτά που έπρεπε να γίνουν σήμερα. Το σφιχτό, πρόχειρο και όχι καλά μελετημένο πρόγραμμά μου έλεγε ότι χθες έπρεπε να πάμε εκδρομή σε Αμάλφι και σήμερα να πηγαίναμε σε Caserta στους δύο Caravaggio και στο Θέατρο, που ήδη είχαμε κλείσει εισιτήρια για αυτό.
Ο φόβος μου μη χάσω τους Caravaggio (όπως την έπαθα στις Συρακούσες που τον άφησα τελευταίο για χάρη ενός ηφαιστείου) και ο επιπλέον χρόνος που περάσαμε στο υπέροχο Capodimonte τη χθεσινή ημέρα είχε πια «διώξει» την Caserta οριστικά από το πλάνο που το πήρα απόφαση ότι δεν … χωρούσε.
Είχα όμως και μια φήμη που έπρεπε να τη διατηρήσω. Όταν στο πρώτο μου ταξίδι στη Νάπολη που ήταν μια ημερήσια από τη Ρώμη, “χώρεσαν” εκτός από τη βόλτα στο ιστορικό κέντρο, η υπόγεια Νάπολη, η Misericordia και η Πομπηία, δεν θα έπρεπε τώρα που είχα τριήμερο στη διάθεσή μου να «βγουν» τα τριπλάσια αξιοθέατα - δραστηριότητες;
Έτσι …
σήμερα θα πάμε εκδρομή Amalfi το πρωί και στο Θέατρο San Carlo στη Νάπολη, το βράδυ! Μπήκα βέβαια σε μεγάλο πειρασμό όταν είδα ότι υπήρχε τρένο από την Costiera για Caserta απ’ ευθείας, αλλά με έπιασε το ... φιλότιμο και είπα να μην ταλαιπωρήσω (κι άλλο) τη φίλη μου.
Πρωινή εκδρομή στο Amalfi
Μη νομίζετε ότι τη σημερινή εκδρομή την είχα σκεφτεί και οργανώσει από πριν. Την είχα συλλάβει πριν το ταξίδι, αλλά τη “δούλευα” απ’ όταν ήρθαμε στη Νάπολη. Ήθελα να πάμε Ακτή Αμάλφι. Unesco γαρ η ακτή, αλλά μακριούτσικα λίγο.
Δεν θα μπορούσαμε να πάμε σε … όλη την ακτή και θα έπρεπε να διαλέξω ένα χωριό. Και ο κλήρος έπεσε στο Αμάλφι, στο χωριό που έδωσε το όνομά του στα 50km όλης της ακτογραμμής.
Μακρύς ήταν ο δρόμος που προτείνει το google map, το οποίο δεν έβλεπα να δίνει λύσεις με την προσφιλή μου trenitalia. Αντίθετα πρότεινε λεωφορείο ως το Sorrento και μετά μετεπιβίβαση σε άλλο λεωφορείο για Positano ή Amalfi. Μα αν κοιτάξεις το χάρτη φαινόταν πιο κοντά τα χωριά Αμάλφι και Positano μέσω Salerno. Αρκεί να έχει καλή σύνδεση από Salerno και μετά. Και είχε, με καραβάκι. Τι καλύτερο; Το site της trenitalia έδινε και καλά δρομολόγια, σε ώρες και τιμές, ως το Salerno, οπότε το πιο ορθολογικό ήταν αυτό για μένα. Το μόνο που με τάραζε ήταν ότι και ο σπιτονοικοκύρης που ρώτησα και το google map διαφωνούσαν με τη λύση μου. Και οι δυο πρότειναν λεωφορεία.
Αποφάσισα να το ρισκάρω. Πήραμε το τρένο των 8:53 από τον κεντρικό σταθμό και στις 9:30 είμαστε ήδη Salerno. Στα 600μ. στην ευθεία βγήκαμε θάλασσα και στην προβλήτα επιβίβασης της “travelmar” για ακτή Αμάλφι. Το γραφείο εισιτηρίων ήταν δίπλα στο καραβάκι, το οποίο καραβάκι σύμφωνα με το πρόγραμμα αναχωρούσε στις 9:40 ακριβώς.
Τα επόμενα 45΄ πλέαμε παράλληλα με την Costiera Amalfitana, την ακτή που ανήκει στην Παγκόσμια κληρονομιά της Unesco.
Διακρίναμε ακτές με μεγάλους γκρεμούς, απότομα βράχια, ακρωτήρια, όρμους και μικρές παραλίες. Πάνω στην απότομη ακτή βλέπαμε “κρεμασμένα” πολύχρωμα σπιτάκια, αλλά και «πεζούλες» (σαν αυτές που έχουν και οι Κυκλάδες μας), δηλ. διαμορφωμένα επίπεδα κομμάτια ώστε να μπορούν να καλλιεργούνται οι λεμονιές τους.
Αρκετά δυσπρόσιτη περιοχή και απομονωμένη έως ότου την επέλεξαν ποιητές, συγγραφείς και άλλοι διάσημοι για διακοπές με αποτέλεσμα στη συνέχεια να γίνει πολύ δημοφιλής και τουριστική.
Κατά τις 10:30 αποβιβαστήκαμε στο λιμάνι του Αμάλφι. Καμία σχέση με ταλαιπωρίες και αναμονές λεωφορείων ή κίνησης ή ατέλειωτες ώρες ταξιδιού. Νομίζω ότι η google map θα πρέπει να … αναθεωρήσει κάποιες προτάσεις διαδρομών ή έστω να με συμβουλευτεί κάπως!
Όμορφο το Αμάλφι και πολύ τουριστικό.
Το πρώτο πράγμα που βλέπει κάποιος μπαίνοντας μέσα στα στενά του Amalfi είναι ο χάρτης της … Ελλάδας!
Δίπλα από την Porta della Marina, μια πύλη του εναπομείναντος κομματιού του μεσαιωνικού τείχους του Αμάλφι υπάρχει ένας χάρτης φτιαγμένος από κεραμικά πλακίδια, που απεικονίζει τη Μεσόγειο Θάλασσα, στην οποία κυριαρχούσε το Αμάλφι ως κραταιά ναυτική δύναμη που ήταν. Βέβαια εμένα πιο πολύ μου έκανε για χάρτη Βυζαντινής αυτοκρατορίας με την Ελλάδα στο κέντρο και την επιγραφή «πολεμώντας πάντα εναντίον των εχθρών της πίστης», παρά για χάρτη επιρροής της ναυτικής δύναμης του Αμάλφι, το οποίο ούτε καν φαίνεται στο χάρτη. Χα, χα κάτι πρέπει να πήγε στραβά εδώ!
Ο “Cattedrale di Sant’ Andrea” είναι το δεύτερο που βλέπει κάποιος μπαίνοντας μέσα στα στενά του Amalfi. Η αρχιτεκτονική του (έργο τέχνης διαφόρων ρυθμών από τον 9ο αιώνα) και η αμφιθεατρική του θέση το καθιστά κυρίαρχο στην εικόνα του χωριού. Στην πραγματικότητα είναι πιο εντυπωσιακό απ’ ότι φαίνεται στις φωτογραφίες.
Καθίσαμε και για καφεδάκι σε τραπεζάκι στην Piazza del Duomo, μπροστά στη βρύση di Sant’Adrea, για να έχουμε θέα τον Καθεδρικό. Βέβαια μόνο Καθεδρικό τελικά δεν βλέπαμε, αφού η Fontana μπροστά μας ήταν σημείο συνάντησης, στέκι, παγκάκι και σημείο φωτογράφησης για όλους τους τουρίστες του Αμάλφι, που Σεπτέμβριο μήνα ήταν πολλοί, μα πάρα πολλοί.
Για τον καφέ (μαζί με τη θέα) πληρώσαμε 10€!!! Για έναν espresso και έναν καπουτσίνο!!! Κανονικά με αυτήν την τιμή θα ‘πρεπε να μας είχαν φέρει μια νταμιτζάνα. Και το “Florian” της Βενετίας τόσο έχει τον espresso. Μα εδώ δεν είναι Βενετία!!! Και ο σερβιτόρος; Παλαιού τύπου κράχτης με τουπέ και ύφος Καζανόβα. Θα πρέπει να του πει κάποιος ότι τώρα το σύστημα λειτουργεί με trip advisor. Hallo! "Gelati Artigianali" λέγεται το περί ου ο λόγος και είναι κάτω από το κατά τα άλλα γραφικότατο Hotel Fontana.
Επιθετική πώληση ...
Στη συνέχεια κάναμε βόλτα μέσα στα στενάκια του Αμάλφι ...
... κάνοντας όλα τα τουριστικά, που προλαβαίναμε να κάνουμε, με φωτογραφίες, ψώνια και χάζεμα. Ο κεντρικός δρόμος είναι στην ουσία ένα στενό σαν αυτά που έχουν τα νησιά μας με τη διαφορά ότι σε αυτόν κυκλοφορούν και αυτοκίνητα και μηχανάκια.
... έτσι για να καταλαβαίνουμε τη διαφορά, αφού σε πολλά σημεία του το χωριό μοιάζει με αντίστοιχα σημεία κάποιου χωριού των Κυκλάδων.
Εκτός από μαγνητάκια (που ψωνίζω πάντα), ψώνισα και παραδοσιακά προϊόντα (που δεν το κάνω ποτέ). Πήρα αποξηραμένα φύλλα για amatriciana, που ένα κόκκο να βάλεις από αυτό στη σάλτσα γίνεται το φαί “φωτιά και λαύρα”. Όταν ήρθε η ώρα να μαγειρέψω εγώ έβαλα δυο κουταλιές, οπότε … καταλαβαίνετε. Πήρα και ρύζι με τρούφα, το οποίο όταν το μαγείρεψα και αυτό … μου λάσπιασε, αφού έπραξα κατ΄ εκτίμηση χωρίς συνταγή. Πλήρης αποτυχία δηλαδή. 
Πάντως με αυτή τη βόλτα “έβγαλα τα σπασμένα” του καφέ, αφού σε όποιο μαγαζί μπαίναμε μέσα μας κερνούσαν και από κάτι. Έτσι, ήπιαμε limoncello, φάγαμε σοκολατάκια με λεμόνι, καραμελάκια και ζελέ με λεμόνι, κουφέτα με λεμόνι και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε με … λεμόνι φυσικά. Πάνε και οι δίαιτες, πάνε όλα.
Όπως καταλάβατε τοπικό προϊόν αποτελεί το λεμόνι και τα παράγωγά του. Όπως τοπικό προϊόν είναι και τα μοναδικά κεραμικά της ευρύτερης περιοχής της ακτής.
Γενικά όμως παρόλα τα διαφημιστικά κεράσματα (
) ένιωθα ότι είχα δώσει αρκετά λεφτά στο Αμάλφι. Δεν είχα σκοπό να αφήσω άλλα. Το εισιτήριο για να ‘ρθω ως εδώ, ο καφές και τα μικροαναμνηστικά αρκούσαν. Μπορεί να ακούγομαι λίγο αυστηρή, αλλά μάλλον με είχε επηρεάσει αρνητικά η “αρπαχτή” του καφέ και του σερβιτόρου και γι ‘αυτό να έχω τέτοια διάθεση … δεν ξέρω. Α! Επίσης είχα προσπαθήσει να φορτίσω το κινητό μου, την ώρα που έπινα το καφεδάκι μου, αλλά ο «Καζανόβα» μου είπε ότι δεν έχει ρεύμα το μαγαζί!!! Έτσι εξηγείται γιατί είχε 10€ ο καφές! Ήταν χειροποίητος!
Είχαμε όμως αρκετό χρόνο ως τις 2:10 που θα παίρναμε το καραβάκι της επιστροφής. Χρόνο που θα τον «τρώγαμε» σε μπάνιο στη θάλασσα. Σας είπα ότι έκανε ζέστη; Κανονικό καλοκαίρι ήταν.
Κατεβήκαμε στην παραλία.
Εκεί υπήρχαν ξαπλώστρες για όλα τα βαλάντια. Οι οικονομικότερες ήταν της τάξεως των 15€, ενώ οι διπλανές, που ανήκαν σε κάποιο club ήταν ... απλησίαστες. Εμείς διαλέξαμε το … βοτσαλάκι. Καλύτερο μου φάνηκε. Μια ώρα θα καθόμαστε ούτως ή άλλως.
Η τσαντούλα του sport Billy είχε χωρέσει και μαγιό και παρεό και … σαγιονάρες. Το παρεό έγινε ψάθα, στρώθηκε κάτω, η πετσέτα (του ξενοδοχείου) παραβάν και σε πολύ λίγο κολυμπούσαμε μέσα στην παραλία του Αμάλφι.
Πεντακάθαρη, δροσερή και με ωραίο περιβάλλοντα χώρο. Πριν λίγα χρόνια κάποιοι αστάθμητοι παράγοντες δεν με είχαν αφήσει να κάνω μπάνιο στα Cinque Terre και τώρα πολύ χαιρόμουν που το κατάφερα σε άλλο θέρετρο μεν της Ιταλίας αλλά αρκετά πανομοιότυπο.
Η ωρίτσα που είχαμε στη διάθεσή μας πέρασε γρήγορα. Μέχρι να μαζέψουμε τα πράγματα, να αλλάξουμε και να πακετάρουμε είχε φτάσει η ώρα 2:00. Στο τέλος τρέξαμε πανικόβλητες για να βγάλουμε εισιτήριο και να προλάβουμε το καραβάκι. Είχε μεγάλη σημασία να προλάβουμε το καραβάκι των 2:10, αφού το επόμενο ήταν δυο ώρες μετά και πιθανά να κινδύνευε το βραδινό θέατρο.
Τέλος καλό, όλα καλά. Αράξαμε στο καραβάκι με ένα καφέ που εδώ περιέργως δεν ήταν … καραβίσιος. Η απλή χαλαρή βαρκάδα της επιστροφής (που είχα τόσο ανάγκη μετά το τρεχαλητό) μαζί με το καφεδάκι και τα κανελομπισκοτάκια, που βρήκα στην τσάντα μου είχε μετατραπεί σε … χλιδάτη βαρκάδα.
Το Αμάλφι μου φάνηκε πολύ όμορφο και γραφικό. Μου έβγαλε όμως κάτι παλιακό. Όχι ρετρό αλλά λίγο κιτς. Πως είναι κάποια μέρη που ξαφνικά αποκτούν δόξα, κίνηση, γίνονται μόδα αλλά δεν μπορούν να τα διαχειριστούν όλα αυτά; Κάτι που στα Cinque Terre (περιοχή της Ιταλίας που θύμιζε πολύ από άποψη γεωμορφολογίας την Costiera Amalfitana) δεν το έχουν. Εκεί είδα ένα άλλο (καλύτερο) τουριστικό επίπεδο. Μπορεί να φταίει ο πιο αυθόρμητος χαρακτήρας του ... νότου της Ιταλίας. Είμαι περίεργη για το πως είναι το Κάπρι που σίγουρα έχει πιο πολύχρονη τουριστική πείρα.
Στο Salerno τώρα δεν προλάβαμε το τρένο των 3:00. Μικρό το κακό αφού είχε συνέχεια τρένα.
Τα 45’ που είχαμε χρόνο τα φάγαμε σε … φαγητό. Πίτσα και μακαρονοσαλάτα με θαλασσινά στο παραλιακό Madegra, μαγαζί που είχε τα πάντα και πολύ κόσμο επίσης. Προλάβαμε και πήραμε και ένα βλέφαρο το Salerno.
Πήραμε το τρένο των 4:00 και 4:40 είμαστε πάλι στην γνώριμή μας Piazza Garibaldi. Εκεί πήρα μια απόφαση. Να πάω ως τη via Tribunali, αφού από ώρα σκεφτόμουν ένα φουστανάκι που … δεν ψώνισα χθες και το αν προλάβαινα να πεταχτώ να το αγοράσω σήμερα πριν το θέατρο.
«Μέχρι τις 5:30 θα είμαι πίσω» λέω στη φιλενάδα μου. «Θα πεταχτώ ως το Di Mateo να πάρω το φουστανάκι και θα γυρίσω σφαίρα». Παρόλες τις αμφιβολίες της για το αν θα προλάβω, εγώ το είχα ήδη αποφασίσει. Δεν ξέρω τι ήθελα πιο πολύ, να αγοράσω το φουστανάκι ή να περπατήσω για λίγο μόνη μου μέσα στο κέντρο της Νάπολη ειδικά τώρα που ψιλοέμαθα τα δρομάκια; Μπορεί να χτυπούσα και καμιά πίτσα για απογευματινό.
Την έμαθα τη Νάπολη. Έκοψα δρόμο μέσα από την Via Pasquale Stanislao Mancini, μετά πήρα τη Via Annunziata και την via Forcella και σε 20’ ήμουν στην πολύ γνώριμη γειτονιά της Via Tribunali, στο ύψος του Di Mateo.
To Di Mateo ήταν δυστυχώς κλειστό (Κυριακές κλείνει από τις 3:00 το μεσημέρι). Το φουστανάκι ήταν εκεί και με περίμενε. Σε άλλο όμως χρώμα. Το πήρα. Πήρα και ένα μαγνητάκι ακόμα.
Στο γυρισμό μου, όσο χρόνο γλύτωνα με το που χωνόμουν στα στενάκια για να κόψω δρόμο τόσο χρόνο έτρωγα καθυστερώντας βγάζοντας φωτογραφίες διάφορα points όπως αυτό …
Εδώ στη Νάπολη, ο Μαραντόνα ζει και μέσα από τις αφιερώσεις του street art.
Στις 5:30 ήμουν πίσω, τυπική στο ραντεβού μου. Παρόλο που είχαμε χρόνο για να ετοιμαστούμε …
Πολλά ήταν αυτά που έπρεπε να γίνουν σήμερα. Το σφιχτό, πρόχειρο και όχι καλά μελετημένο πρόγραμμά μου έλεγε ότι χθες έπρεπε να πάμε εκδρομή σε Αμάλφι και σήμερα να πηγαίναμε σε Caserta στους δύο Caravaggio και στο Θέατρο, που ήδη είχαμε κλείσει εισιτήρια για αυτό.
Ο φόβος μου μη χάσω τους Caravaggio (όπως την έπαθα στις Συρακούσες που τον άφησα τελευταίο για χάρη ενός ηφαιστείου) και ο επιπλέον χρόνος που περάσαμε στο υπέροχο Capodimonte τη χθεσινή ημέρα είχε πια «διώξει» την Caserta οριστικά από το πλάνο που το πήρα απόφαση ότι δεν … χωρούσε.
Είχα όμως και μια φήμη που έπρεπε να τη διατηρήσω.
Όταν στο πρώτο μου ταξίδι στη Νάπολη που ήταν μια ημερήσια από τη Ρώμη, “χώρεσαν” εκτός από τη βόλτα στο ιστορικό κέντρο, η υπόγεια Νάπολη, η Misericordia και η Πομπηία, δεν θα έπρεπε τώρα που είχα τριήμερο στη διάθεσή μου να «βγουν» τα τριπλάσια αξιοθέατα - δραστηριότητες; Έτσι …
σήμερα θα πάμε εκδρομή Amalfi το πρωί και στο Θέατρο San Carlo στη Νάπολη, το βράδυ! Μπήκα βέβαια σε μεγάλο πειρασμό όταν είδα ότι υπήρχε τρένο από την Costiera για Caserta απ’ ευθείας, αλλά με έπιασε το ... φιλότιμο και είπα να μην ταλαιπωρήσω (κι άλλο) τη φίλη μου.
Πρωινή εκδρομή στο Amalfi
Μη νομίζετε ότι τη σημερινή εκδρομή την είχα σκεφτεί και οργανώσει από πριν. Την είχα συλλάβει πριν το ταξίδι, αλλά τη “δούλευα” απ’ όταν ήρθαμε στη Νάπολη. Ήθελα να πάμε Ακτή Αμάλφι. Unesco γαρ η ακτή, αλλά μακριούτσικα λίγο.
Δεν θα μπορούσαμε να πάμε σε … όλη την ακτή
και θα έπρεπε να διαλέξω ένα χωριό. Και ο κλήρος έπεσε στο Αμάλφι, στο χωριό που έδωσε το όνομά του στα 50km όλης της ακτογραμμής.Μακρύς ήταν ο δρόμος που προτείνει το google map, το οποίο δεν έβλεπα να δίνει λύσεις με την προσφιλή μου trenitalia. Αντίθετα πρότεινε λεωφορείο ως το Sorrento και μετά μετεπιβίβαση σε άλλο λεωφορείο για Positano ή Amalfi. Μα αν κοιτάξεις το χάρτη φαινόταν πιο κοντά τα χωριά Αμάλφι και Positano μέσω Salerno. Αρκεί να έχει καλή σύνδεση από Salerno και μετά. Και είχε, με καραβάκι. Τι καλύτερο; Το site της trenitalia έδινε και καλά δρομολόγια, σε ώρες και τιμές, ως το Salerno, οπότε το πιο ορθολογικό ήταν αυτό για μένα. Το μόνο που με τάραζε ήταν ότι και ο σπιτονοικοκύρης που ρώτησα και το google map διαφωνούσαν με τη λύση μου. Και οι δυο πρότειναν λεωφορεία.
Αποφάσισα να το ρισκάρω. Πήραμε το τρένο των 8:53 από τον κεντρικό σταθμό και στις 9:30 είμαστε ήδη Salerno. Στα 600μ. στην ευθεία βγήκαμε θάλασσα και στην προβλήτα επιβίβασης της “travelmar” για ακτή Αμάλφι. Το γραφείο εισιτηρίων ήταν δίπλα στο καραβάκι, το οποίο καραβάκι σύμφωνα με το πρόγραμμα αναχωρούσε στις 9:40 ακριβώς.
Τα επόμενα 45΄ πλέαμε παράλληλα με την Costiera Amalfitana, την ακτή που ανήκει στην Παγκόσμια κληρονομιά της Unesco.
Διακρίναμε ακτές με μεγάλους γκρεμούς, απότομα βράχια, ακρωτήρια, όρμους και μικρές παραλίες. Πάνω στην απότομη ακτή βλέπαμε “κρεμασμένα” πολύχρωμα σπιτάκια, αλλά και «πεζούλες» (σαν αυτές που έχουν και οι Κυκλάδες μας), δηλ. διαμορφωμένα επίπεδα κομμάτια ώστε να μπορούν να καλλιεργούνται οι λεμονιές τους.
Αρκετά δυσπρόσιτη περιοχή και απομονωμένη έως ότου την επέλεξαν ποιητές, συγγραφείς και άλλοι διάσημοι για διακοπές με αποτέλεσμα στη συνέχεια να γίνει πολύ δημοφιλής και τουριστική.
Κατά τις 10:30 αποβιβαστήκαμε στο λιμάνι του Αμάλφι. Καμία σχέση με ταλαιπωρίες και αναμονές λεωφορείων ή κίνησης ή ατέλειωτες ώρες ταξιδιού. Νομίζω ότι η google map θα πρέπει να … αναθεωρήσει κάποιες προτάσεις διαδρομών ή έστω να με συμβουλευτεί κάπως!
Όμορφο το Αμάλφι και πολύ τουριστικό.
Το πρώτο πράγμα που βλέπει κάποιος μπαίνοντας μέσα στα στενά του Amalfi είναι ο χάρτης της … Ελλάδας!
Δίπλα από την Porta della Marina, μια πύλη του εναπομείναντος κομματιού του μεσαιωνικού τείχους του Αμάλφι υπάρχει ένας χάρτης φτιαγμένος από κεραμικά πλακίδια, που απεικονίζει τη Μεσόγειο Θάλασσα, στην οποία κυριαρχούσε το Αμάλφι ως κραταιά ναυτική δύναμη που ήταν. Βέβαια εμένα πιο πολύ μου έκανε για χάρτη Βυζαντινής αυτοκρατορίας με την Ελλάδα στο κέντρο και την επιγραφή «πολεμώντας πάντα εναντίον των εχθρών της πίστης», παρά για χάρτη επιρροής της ναυτικής δύναμης του Αμάλφι, το οποίο ούτε καν φαίνεται στο χάρτη. Χα, χα κάτι πρέπει να πήγε στραβά εδώ!
Ο “Cattedrale di Sant’ Andrea” είναι το δεύτερο που βλέπει κάποιος μπαίνοντας μέσα στα στενά του Amalfi. Η αρχιτεκτονική του (έργο τέχνης διαφόρων ρυθμών από τον 9ο αιώνα) και η αμφιθεατρική του θέση το καθιστά κυρίαρχο στην εικόνα του χωριού. Στην πραγματικότητα είναι πιο εντυπωσιακό απ’ ότι φαίνεται στις φωτογραφίες.
Καθίσαμε και για καφεδάκι σε τραπεζάκι στην Piazza del Duomo, μπροστά στη βρύση di Sant’Adrea, για να έχουμε θέα τον Καθεδρικό. Βέβαια μόνο Καθεδρικό τελικά δεν βλέπαμε, αφού η Fontana μπροστά μας ήταν σημείο συνάντησης, στέκι, παγκάκι και σημείο φωτογράφησης για όλους τους τουρίστες του Αμάλφι, που Σεπτέμβριο μήνα ήταν πολλοί, μα πάρα πολλοί.
Για τον καφέ (μαζί με τη θέα) πληρώσαμε 10€!!! Για έναν espresso και έναν καπουτσίνο!!! Κανονικά με αυτήν την τιμή θα ‘πρεπε να μας είχαν φέρει μια νταμιτζάνα.
Και το “Florian” της Βενετίας τόσο έχει τον espresso. Μα εδώ δεν είναι Βενετία!!! Και ο σερβιτόρος; Παλαιού τύπου κράχτης με τουπέ και ύφος Καζανόβα. Θα πρέπει να του πει κάποιος ότι τώρα το σύστημα λειτουργεί με trip advisor. Hallo! "Gelati Artigianali" λέγεται το περί ου ο λόγος και είναι κάτω από το κατά τα άλλα γραφικότατο Hotel Fontana.Επιθετική πώληση ...
Στη συνέχεια κάναμε βόλτα μέσα στα στενάκια του Αμάλφι ...
... κάνοντας όλα τα τουριστικά, που προλαβαίναμε να κάνουμε, με φωτογραφίες, ψώνια και χάζεμα. Ο κεντρικός δρόμος είναι στην ουσία ένα στενό σαν αυτά που έχουν τα νησιά μας με τη διαφορά ότι σε αυτόν κυκλοφορούν και αυτοκίνητα και μηχανάκια.
... έτσι για να καταλαβαίνουμε τη διαφορά, αφού σε πολλά σημεία του το χωριό μοιάζει με αντίστοιχα σημεία κάποιου χωριού των Κυκλάδων.
Εκτός από μαγνητάκια (που ψωνίζω πάντα), ψώνισα και παραδοσιακά προϊόντα (που δεν το κάνω ποτέ). Πήρα αποξηραμένα φύλλα για amatriciana, που ένα κόκκο να βάλεις από αυτό στη σάλτσα γίνεται το φαί “φωτιά και λαύρα”. Όταν ήρθε η ώρα να μαγειρέψω εγώ έβαλα δυο κουταλιές, οπότε … καταλαβαίνετε.
Πήρα και ρύζι με τρούφα, το οποίο όταν το μαγείρεψα και αυτό … μου λάσπιασε, αφού έπραξα κατ΄ εκτίμηση χωρίς συνταγή. Πλήρης αποτυχία δηλαδή. Πάντως με αυτή τη βόλτα “έβγαλα τα σπασμένα” του καφέ, αφού σε όποιο μαγαζί μπαίναμε μέσα μας κερνούσαν και από κάτι. Έτσι, ήπιαμε limoncello, φάγαμε σοκολατάκια με λεμόνι, καραμελάκια και ζελέ με λεμόνι, κουφέτα με λεμόνι και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε με … λεμόνι φυσικά. Πάνε και οι δίαιτες, πάνε όλα.
Όπως καταλάβατε τοπικό προϊόν αποτελεί το λεμόνι και τα παράγωγά του. Όπως τοπικό προϊόν είναι και τα μοναδικά κεραμικά της ευρύτερης περιοχής της ακτής.
Γενικά όμως παρόλα τα διαφημιστικά κεράσματα (
) ένιωθα ότι είχα δώσει αρκετά λεφτά στο Αμάλφι. Δεν είχα σκοπό να αφήσω άλλα. Το εισιτήριο για να ‘ρθω ως εδώ, ο καφές και τα μικροαναμνηστικά αρκούσαν. Μπορεί να ακούγομαι λίγο αυστηρή, αλλά μάλλον με είχε επηρεάσει αρνητικά η “αρπαχτή” του καφέ και του σερβιτόρου και γι ‘αυτό να έχω τέτοια διάθεση … δεν ξέρω. Α! Επίσης είχα προσπαθήσει να φορτίσω το κινητό μου, την ώρα που έπινα το καφεδάκι μου, αλλά ο «Καζανόβα» μου είπε ότι δεν έχει ρεύμα το μαγαζί!!! Έτσι εξηγείται γιατί είχε 10€ ο καφές! Ήταν χειροποίητος! Είχαμε όμως αρκετό χρόνο ως τις 2:10 που θα παίρναμε το καραβάκι της επιστροφής. Χρόνο που θα τον «τρώγαμε» σε μπάνιο στη θάλασσα. Σας είπα ότι έκανε ζέστη; Κανονικό καλοκαίρι ήταν.
Κατεβήκαμε στην παραλία.
Εκεί υπήρχαν ξαπλώστρες για όλα τα βαλάντια. Οι οικονομικότερες ήταν της τάξεως των 15€, ενώ οι διπλανές, που ανήκαν σε κάποιο club ήταν ... απλησίαστες. Εμείς διαλέξαμε το … βοτσαλάκι. Καλύτερο μου φάνηκε.
Μια ώρα θα καθόμαστε ούτως ή άλλως.
Η τσαντούλα του sport Billy είχε χωρέσει και μαγιό και παρεό και … σαγιονάρες. Το παρεό έγινε ψάθα, στρώθηκε κάτω, η πετσέτα (του ξενοδοχείου) παραβάν και σε πολύ λίγο κολυμπούσαμε μέσα στην παραλία του Αμάλφι.
Πεντακάθαρη, δροσερή και με ωραίο περιβάλλοντα χώρο. Πριν λίγα χρόνια κάποιοι αστάθμητοι παράγοντες δεν με είχαν αφήσει να κάνω μπάνιο στα Cinque Terre και τώρα πολύ χαιρόμουν που το κατάφερα σε άλλο θέρετρο μεν της Ιταλίας αλλά αρκετά πανομοιότυπο.
Η ωρίτσα που είχαμε στη διάθεσή μας πέρασε γρήγορα. Μέχρι να μαζέψουμε τα πράγματα, να αλλάξουμε και να πακετάρουμε είχε φτάσει η ώρα 2:00. Στο τέλος τρέξαμε πανικόβλητες για να βγάλουμε εισιτήριο και να προλάβουμε το καραβάκι. Είχε μεγάλη σημασία να προλάβουμε το καραβάκι των 2:10, αφού το επόμενο ήταν δυο ώρες μετά και πιθανά να κινδύνευε το βραδινό θέατρο.
Τέλος καλό, όλα καλά. Αράξαμε στο καραβάκι με ένα καφέ που εδώ περιέργως δεν ήταν … καραβίσιος. Η απλή χαλαρή βαρκάδα της επιστροφής (που είχα τόσο ανάγκη μετά το τρεχαλητό) μαζί με το καφεδάκι και τα κανελομπισκοτάκια, που βρήκα στην τσάντα μου είχε μετατραπεί σε … χλιδάτη βαρκάδα.
Το Αμάλφι μου φάνηκε πολύ όμορφο και γραφικό. Μου έβγαλε όμως κάτι παλιακό. Όχι ρετρό αλλά λίγο κιτς. Πως είναι κάποια μέρη που ξαφνικά αποκτούν δόξα, κίνηση, γίνονται μόδα αλλά δεν μπορούν να τα διαχειριστούν όλα αυτά; Κάτι που στα Cinque Terre (περιοχή της Ιταλίας που θύμιζε πολύ από άποψη γεωμορφολογίας την Costiera Amalfitana) δεν το έχουν. Εκεί είδα ένα άλλο (καλύτερο) τουριστικό επίπεδο. Μπορεί να φταίει ο πιο αυθόρμητος χαρακτήρας του ... νότου της Ιταλίας. Είμαι περίεργη για το πως είναι το Κάπρι που σίγουρα έχει πιο πολύχρονη τουριστική πείρα.
Στο Salerno τώρα δεν προλάβαμε το τρένο των 3:00. Μικρό το κακό αφού είχε συνέχεια τρένα.
Τα 45’ που είχαμε χρόνο τα φάγαμε σε … φαγητό. Πίτσα και μακαρονοσαλάτα με θαλασσινά στο παραλιακό Madegra, μαγαζί που είχε τα πάντα και πολύ κόσμο επίσης. Προλάβαμε και πήραμε και ένα βλέφαρο το Salerno.
Πήραμε το τρένο των 4:00 και 4:40 είμαστε πάλι στην γνώριμή μας Piazza Garibaldi. Εκεί πήρα μια απόφαση. Να πάω ως τη via Tribunali, αφού από ώρα σκεφτόμουν ένα φουστανάκι που … δεν ψώνισα χθες και το αν προλάβαινα να πεταχτώ να το αγοράσω σήμερα πριν το θέατρο.
«Μέχρι τις 5:30 θα είμαι πίσω» λέω στη φιλενάδα μου. «Θα πεταχτώ ως το Di Mateo να πάρω το φουστανάκι και θα γυρίσω σφαίρα». Παρόλες τις αμφιβολίες της για το αν θα προλάβω, εγώ το είχα ήδη αποφασίσει. Δεν ξέρω τι ήθελα πιο πολύ, να αγοράσω το φουστανάκι ή να περπατήσω για λίγο μόνη μου μέσα στο κέντρο της Νάπολη ειδικά τώρα που ψιλοέμαθα τα δρομάκια; Μπορεί να χτυπούσα και καμιά πίτσα για απογευματινό.
Την έμαθα τη Νάπολη. Έκοψα δρόμο μέσα από την Via Pasquale Stanislao Mancini, μετά πήρα τη Via Annunziata και την via Forcella και σε 20’ ήμουν στην πολύ γνώριμη γειτονιά της Via Tribunali, στο ύψος του Di Mateo.
To Di Mateo ήταν δυστυχώς κλειστό (Κυριακές κλείνει από τις 3:00 το μεσημέρι). Το φουστανάκι ήταν εκεί και με περίμενε. Σε άλλο όμως χρώμα. Το πήρα. Πήρα και ένα μαγνητάκι ακόμα.
Στο γυρισμό μου, όσο χρόνο γλύτωνα με το που χωνόμουν στα στενάκια για να κόψω δρόμο τόσο χρόνο έτρωγα καθυστερώντας βγάζοντας φωτογραφίες διάφορα points όπως αυτό …
Εδώ στη Νάπολη, ο Μαραντόνα ζει και μέσα από τις αφιερώσεις του street art.
Στις 5:30 ήμουν πίσω, τυπική στο ραντεβού μου. Παρόλο που είχαμε χρόνο για να ετοιμαστούμε …
