Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.407
- Likes
- 19.805
- Επόμενο Ταξίδι
- Μαδρίτη πάλι :)
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
ΡΩΜΗ ΞΑΝΑ
Στις 7:31 έφευγε το τρένο μας για τη Ρώμη. Πολύ ακριβό ήταν το γρήγορο τρένο (48€!) και αρκετά βάρβαρη η ώρα αναχώρησης του αργού τρένου (6:35!). Το τρένο «μεσαίας» ταχύτητας και καλούτσικης τιμής (27€) μας φάνηκε η καλύτερη επιλογή. Εγώ βέβαια το βλέπω σαν: «Αγόρασα μια ώρα ύπνο παραπάνω στο κρεβάτι του ξενοδοχείου για 15€» (όσο ήταν η διαφορά του μεσαίου από το οικονομικό τρένο), αλλά μάλλον αυτή ήταν και η πιο συμφέρουσα λύση.
Ήπιαμε έναν espresso στο πόδι, στο απέναντι καφέ (που συμπεριλαμβανόταν στο πρωινό του ξενοδοχείου μας) και στις 7:18 είμαστε ήδη μέσα στο βαγόνι μας.
Αράξαμε και όπως πάντα το επόμενο δύωρο εγώ … κοιμήθηκα. Ναι, ναι το κούνημα του τρένου είναι ισχυρότερο από τον καφέ.
Φτάσαμε στο Roma Termini στις 9:40...
Βγάλαμε εισιτήρια για το αεροδρόμιο με το Leonardo Express, για το μεσημέρι στις 3:00, αφήσαμε τα πράγματα σε lock rooms εκτός του σταθμού (που ήταν οικονομικότερα από το … official του σταθμού) και ξεκινήσαμε για τη βόλτα μας στην πόλη. Είχαμε μπροστά μας ένα πεντάωρο για να δούμε τη Ρώμη.
Κι όμως … για αυτή τη βόλτα δεν είχα κανένα πρόγραμμα με μουσεία και αξιοθέατα. Θα ήταν μια χαλαρή βόλτα από αυτές που δεν έχω ξανακάνει στη Ρώμη. Ένα μικρό στόχο τον είχα βέβαια που ήταν να φτάσουμε ως την γειτονιά Trastevere και επειδή είναι από τις αγαπημένες μου γειτονιές της Ρώμης, αλλά και επειδή έλπιζα μήπως και πετυχαίναμε ανοιχτό και το παλάτι Corsini (που είχε μέσα έναν Caravaggio), αλλά δεν ήμουν και σίγουρη ότι θα το βρίσκαμε ανοιχτό, αφού κάπου είχα διαβάσει ότι πρέπει να έκανε κάποια ανακαίνιση.
Ήθελα όμως να περπατήσω δρόμους που δεν είχα ξαναπερπατήσει. Να κάνω διαδρομή μέσα στη Ρώμη, να δω πάρκα και γειτονιές, που αν είναι δυνατόν να μην έχω ξαναδεί στο παρελθόν, έτσι για να «δω» και κάτι καινούριο για μένα, από Ρώμη.
Πήραμε τη Via Cavour. Περάσαμε έξω από τη Santa Maria Maggiore …
… αλλά δεν μπήκαμε μέσα. Είπαμε δεν θα είμαι ψυχαναγκαστική σε αυτή τη βόλτα. Το είχα υποσχεθεί και σε μένα και στη φίλη μου.
Συνεχίσαμε ώσπου μετά από λίγο η φιλενάδα μου είδε ένα μαγαζί με vintage ρούχα.
«Μπαίνουμε;» μου λέει; «Γιατί όχι;» (είδατε πόσο χαλαρή βόλτα κάναμε;)
Χαζολογήσαμε εκεί μέσα λίγη ώρα αλλά και ψωνίσαμε κιόλας. Ένα μαντηλάκι μεταξωτό πήρα εγώ και η φίλη μου ένα πουκάμισο.
Στα 500 μέτρα από το vintag-άδικο είπαμε να κόψουμε δρόμο για το Κολοσσαίο στρίβοντας αριστερά σε ένα δρομάκι, το οποίο οδηγούσε συντομότερα στο Κολοσσαίο, περνώντας και μπροστά από την εκκλησία του San Pietro in Vincoli. Το δρομάκι αυτό (από την Cavour προς την εκκλησία) ήταν στην ουσία μια σκάλα κάτω από μια στοά, στο τέλος της οποίας βρισκόταν η piazza di San Pietro in Vincoli.
Βγαίνοντας από τη στοά προσέξαμε κάποιους που έμοιαζαν με «συντηρητές έργων τέχνης» επί το έργον. Υποθέσαμε ότι ήταν συντηρητές από την «ευλάβεια» με την οποία καθάριζαν τον τοίχο της στοάς. Γιατί; Τι είναι αυτή η στοά; Γιατί την προσέχουν έτσι;
Έτσι, έψαξα και έμαθα: "Vicus scelleratus" ήταν το πρώτο της όνομα στην αρχαία Ρώμη, τότε που ήταν στέκι κακοποιών στοιχείων. Αργότερα μετονομάστηκε σε "Scalinata dei Borgia" από τον πάπα Αλέξανδρο VI Rodrigo Borgia, ο οποίος έγινε διάσημος για τα εγκλήματά του. Πάνω από τη στοά υψώνεται το αναγεννησιακό παλάτι του Βοργία στο οποίο έζησε η ερωμένη του πάπα Vannozza και μεγάλωσαν τα νόθα παιδιά του (συμπεριλαμβανομένης της Λουκρητίας Βοργία!)
Τελικά υπάρχει δρόμος ή στενάκι στη Ρώμη που να μην έχει … ιστορία;
Αυτή λοιπόν ήταν σίγουρα μια εικόνα της Ρώμης που δεν είχα ξαναδεί.
Η San Pietro in Vincoli ήταν ανοιχτή, οπότε είπαμε να μπούμε να δούμε και τον Μωυσή του Michelangelo...
Προχωρήσαμε προς την via Eudossiana και έτσι περάσαμε μπροστά από το Πανεπιστήμιο.
Κανονικά αν η βόλτα ήταν … κανονική και όχι χαλαρή, τώρα θα πηγαίναμε στο Domus Aurea, δηλ. στα ερείπια του μεγαλοπρεπούς ανακτόρου του Νέρωνα (γνωστή και ως Χρυσή οικία), που ήταν πολύ κοντά. Προχωρήσαμε αρκετά φτάνοντας σχεδόν ως την είσοδό του.
Αλλά είπαμε … χαλαρά σήμερα. Μόνο τα πεύκα της Ρώμης είδαμε και ένα εκπαιδευτικό φιατάκι. Κοιτάξτε που κάνουν μάθημα οδήγησης οι Ρωμαίοι… Σε δρόμο που από τη μια μεριά φαίνεται το Κολοσσαίο και από την άλλη το παλάτι του Νέρωνα!!!
Το χαλαρό της βόλτας σήκωνε καφέ. Καθίσαμε για καφέ στο “Bistrot caffe dello studente” μαζί με φοιτητές και καθηγητές. Είχε κι άλλα η περιοχή, αλλά αυτό ήταν πολύ ατμοσφαιρικό αλλά και κεντρικό και απόμερο συγχρόνως. Ένιωσα σαν ντόπια που είχα έρθει σε κάτι ψαγμένο και εγώ το είχα βρει τυχαία.
Ωραίος ήταν και ο καφές, ωραία ήταν και η πάστα φλώρα που πήραμε.
Μετά το καφεδάκι μας προχωρήσαμε προς το Κολοσσαίο. Όσες φορές και να δεις το Κολοσσαίο εντυπωσιάζεσαι...
Το βολτάραμε περιμετρικά του, βγάζοντας φωτογραφίες, προχωρήσαμε προς την αψίδα του Κωνσταντίνου, πήραμε τη via San Gregorio κάτω από το Παλατίνο λόφο ...
... στρίψαμε και περπατήσαμε παράλληλα με τον Ιππόδρομο, στη Via dei Cerchi, ώσπου φτάσαμε στην εκκλησία Santa Maria in Cosmedin. Εκεί κάναμε μια στάση.
Ήθελα να δω το «Στόμα της Αλήθειας». Πρόκειται για ένα μαρμάρινο δίσκο, πάνω στον οποίο είναι λαξευμένο ένα μυθικό, ανδρικό, γενειοφόρο πρόσωπο. Τα μάτια, τα ρουθούνια και το στόμα του είναι ανοιχτά και το πάνω μέρος του κεφαλιού του έχει δυο κέρατα. Ο δίσκος έχει διάμετρο 1,75 μ. και ζυγίζει 1300 κιλά. Και βρίσκεται εδώ από το 1632.
Το “La bocca della Verita” ήθελα να το δω και γιατί είναι ένα από τα γνωστά αξιοθέατα της Ρώμης, όσο και γιατί είναι ένα από τα film location αγαπημένης ταινίας, της “Roman Holiday”, στην οποία ταινία και το πρωτοείδα.
Βρίσκεται στον πρόναο της εκκλησίας της “Santa Maria in Cosmedin”, η οποία ω! τι έκπληξη είναι Ελληνική! Αυτό δεν το ήξερα. Μπήκα μέσα και άκουσα ελληνικές ψαλμωδίες. Αλήθεια τώρα; «Ελληνικά ακούμε;» Ρώτησα τη φιλενάδα μου. Και μετά είδα και την πινακίδα. Ναι, ελληνική είναι.
Σύμφωνα με το μύθο το “στόμα” δαγκώνει και κόβει το χέρι των ψευτών. Ήταν ένας αρχαίος ανιχνευτής ψεύδους.
Αυτός ήταν και ο λόγος που η πριγκίπισσα Anne (Audrey Hepburn) φοβόταν να βάλει το χέρι της στο «στόμα». Μήπως και αποκαλυφθεί η ταυτότητά της στον Joe (Gregory Peck).
Εκτός από τον μύθο υπάρχει και … ιστορία. Κατηγορούμενοι για μοιχεία ή ψευδορκία ανακρίνονταν με το χέρι μέσα στο «στόμα της αλήθειας» από τους δικαστές. Υπό την απειλή του … δαγκώματος αυτοί ομολογούσαν την αλήθεια και ενίοτε για να γίνει η όλη αυτή διαδικασία πιστευτή, ο δήμιος που κρυβόταν πίσω από το στόμα, έκοβε με τσεκούρι το χέρι του κατηγορούμενου.
Δεν υπήρχαν οι συνηθισμένες ουρές, οπότε τόλμησα και έβαλα και εγώ το χέρι μου στο στόμα και μαντέψτε! Δεν μου το … δάγκωσε!
Η συνέχεια ήταν πολύ ωραία. Διασχίσαμε την πλατεία Bocca della Verita. Περάσαμε δίπλα από τα Foro Boario, το ναό του Portuno και το συντριβάνι των Τριτώνων, του πάρκου Bocca della Verita ...
... και με το που βγήκαμε από το πάρκο βρεθήκαμε να βλέπουμε Τίβερη και νησάκι Τιβερίνα...
Δεν καταλαβαίνω για πιο λόγο αυτό το ποτάμι δεν χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης. Σε άλλες Ευρωπαϊκές πόλεις τα ποτάμια που τις διαρρέουν έχουν πρωταρχικό ρόλο τουλάχιστον στο τουριστικό κομμάτι. Εδώ φαίνεται ότι δεν υπάρχει διάθεση να αξιοποιήσουν τον Τίβερη.
Που είναι τα μαγαζάκια με θέα; Που είναι τα παγκάκια στις αποβάθρες, οι όμορφες scenery γέφυρες, οι περατζάδες παραποτάμια;
Θα μπορούσε ίσως να πει κάποιος ότι είναι τόσο «φορτωμένη» όλη η πόλη, που ... πόσο άλλο;
Πολύ όμορφες εικόνες δίνει το ποτάμι, όπως …
Με το που περάσαμε τη γέφυρα Ponte Palatino είχαμε φτάσει και στην περιοχή της Trastevere …
Στην παλιά λαϊκή γειτονιά με τα στενά, λαβυρινθώδη και λιθόστρωτα σοκάκια και τα σπίτια από την εποχή του μεσαίωνα λένε ότι … κρύβεται η αυθεντική Ρώμη. Είναι γεμάτη μπαράκια και όμορφα cafes, σπίτια σε αποχρώσεις γήινες, ενώ πολλά καλύπτονται από αναρριχώμενα φυτά. Θαμώνες της είναι οι βέρα Ρωμαίοι, οι φοιτητές και οι καλλιτέχνες. Πολλοί την αποκαλούν και Μονμάρτη της Ρώμης.
Μα τι πανέμορφη γειτονιά. Κάτι που έχουν προσέξει και πολλοί σκηνοθέτες γυρίζοντας πολλές σκηνές για τις ταινίες τους, αλλά εγώ με το που βρέθηκα εδώ θυμήθηκα τον Woody Allen και το «Στη Ρώμη με αγάπη».
Στη Via della Scala, με φόντο αυτό το πολύ χαρακτηριστικό γωνιακό σπίτι με τον κισσό ήταν που δυο ήρωες της ταινίες συναντήθηκαν και κάτω από την Porta Settimiana ήταν που δυο άλλοι πέρασαν ενώ έκαναν jogging.
Πήραμε τη via della Lungara και φτάσαμε ως τα τη Galleria Corsini. Ήταν κλειστή τελικά. Ήμουν προετοιμασμένη ψυχολογικά γι’ αυτό, αλλά θα πω και …ευτυχώς αφού νομίζω ότι τελικά δεν θα προλαβαίναμε. Παραήταν χαλαρή η βόλτα μας αφού η ώρα ήταν ήδη 1:25! Δεν πειράζει. Θα επιστρέψουμε νωρίτερα πίσω στο σταθμό χωρίς άγχος.
Περνώντας από τη Via Santa Dorotea μου “πήρε τη μύτη” μια μυρωδιά πίτσας …
Ήταν πίτσα με το μέτρο.
Άλλου τύπου πίτσα. Δεν είναι Νάπολη, αλλά στις πίτσες -που δεν είναι Μαργαρίτα- μια χαρά τα καταφέρνουν και οι Ρωμαίοι. Τρεις γεύσεις δοκίμασα. Πέστο, κολοκύθι και προσούτο. Η μία καλύτερη από την άλλη. Δεν θυμάμαι το όνομα του μαγαζιού αλλά ήταν Santa Dorotea & Moroni γωνία, για να θυμόμαστε (και εγώ και εσείς) όταν θα ξαναπάμε.
Τώρα που η ώρα είχε περάσει και ο χρόνος ήταν οριακός άρχισα να ψάχνω πως θα γυρίσουμε στο σταθμό. Και καθώς έψαχνα συνειδητοποίησα γιατί δεν έχω πάρει ποτέ το μετρό στη Ρώμη. Αφού αυτό περνάει περιφερειακά της πόλης και όχι μέσα από το κέντρο και πάντα έμενα ή κέντρο ή termini και κινούμουν με τα πόδια. Από εδώ που είμαι που να το βρω το μετρό; Μ’ αυτά και μ’ αυτά έκανα ένα δεκάλεπτο να ψάχνω στο χάρτη πως θα φτάσουμε στο termini με ΜΜΜ, ρώτησα και έναν περαστικό, ο οποίος μου επιβεβαίωσε ότι το κοντινότερο μετρό ήταν … μακριά, οπότε καταλήξαμε ότι θα επιστρέφαμε ποδαράτα και γρήγορα. Είδατε τι παθαίνω με τα απρογραμμάτιστα και τα χαλαρά;
Έτσι, αφήσαμε πίσω μας την Trastevere, περάσαμε τον Τίβερη με τη γέφυρα Ponte Sisto, πήραμε τη via dei Pettinari, ώσπου συναντήσαμε την Largo di Torre Argentina. Σε αυτή τη μικρή πλατεία είναι τα ερείπια του Θεάτρου του Πομπήιου. Είναι ένα σημείο με ιστορία. Βέβαια και ποιο σημείο της Ρώμης δεν έχει ιστορία; (το ξαναείπα αυτό αλλά επαυξάνω!)
Είναι το Θέατρο στο οποίο το 44π.Χ. δολοφονήθηκε ο Ιούλιος Καίσαρας από τους συγκλητικούς του με 23 μαχαιριές! Τότε που ο Ιούλιος είπε το «Και εσύ τέκνον μου Βρούτε;», που έμεινε στην ιστορία…..
Αυτή ήταν και η τελευταία φωτογραφία, που έβγαλα στη Ρώμη, αφού από αυτό το σημείο και μετά η επιστροφή μας ήταν ένας αγώνας δρόμου. Μέχρι εδώ ήταν το χαλαρό.
Η ώρα είχε φτάσει 2:20 και ενώ είμαστε ακόμα στη via del Plebiscito κοντά στην Piazza Venezia καταλαβαίνουμε ότι σκούρυναν τα πράγματα. Δεν θα προλαβαίναμε το τρένο των 3:00. Ανασύρω το Plan B λοιπόν. Κάλεσα ένα Uber. Αν καθόμουν και στο σωστό σημείο για να με βρει ο οδηγός, ο Stefano και αν δεν αναγκαζόμουν να ρίξω μια τρεχάλα, για να τον προλάβω πριν μου φύγει (αφού είχε πάει σε άλλο σημείο), καλά θα ήταν. To Uber το κάλεσα ενώ ήμουν στην Plebiscito, αλλά θεώρησα ότι θα ήταν καλύτερα να πάω να στηθώ στην πλατεία που είχε πιο ... άπλα.
Ευτυχώς βρήκαμε εγκαίρως το αυτοκίνητο και στη συνέχεια (ενώ η ώρα ήταν ήδη 2:43) ο οδηγός με αριστοτεχνικές κινήσεις και ολίγα «γαλλικά» απέφυγε την κίνηση (όπως Ελλάδα δηλ.) και στις 2:55 φτάσαμε να πάρουμε τα πράγματά μας από τη φύλαξη και στο παρά ένα ακριβώς πριν φύγει το τρένο των 3:00 (και αφού ανεβοκατεβήκαμε και σε μια λάθος πλατφόρμα μέσα σε πανικό) … μπήκαμε στο βαγόνι μας. Ουφ!
Πολύ λίγο ήθελε για να είναι … χαλαρή η βόλτα. Τώρα στο φινάλε χάλασε λίγο.
Τέλος καλό, όλα καλά λοιπόν.
Η συνέχεια πήγε … ρολόι και χωρίς απρόοπτα. Φάγαμε ένα παγωτό venchi στο αεροδρόμιο, «φάγαμε» και μια καθυστέρηση του μισάωρου επίσης, χαιρετίσαμε τη Ρώμη από ψηλά …
και σε δυο ώρες χαιρετίσαμε και την Αθήνα...
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Το πόσο ευχαριστήθηκα την 5η μου φορά στη Ρώμη και την 3η μου στη Νάπολη δε λέγεται. Δεν το περίμενα ότι θα μου άρεσε τόσο πολύ αυτό το ταξίδι, δεδομένου ότι είχα ξαναπάει και στις δυο πόλεις και θεωρητικά δεν είχε τη χαρά του καινούριου.
Και καινούριες εικόνες είχε αλλά το κυριότερο είχε πολλές ευχάριστες στιγμές. Δύο από αυτές ήταν πολύ δύσκολο να συνυπάρξουν στο ίδιο ταξίδι αφού η μία είναι καλοκαιρινή και η άλλη χειμερινή, αλλά εγώ τις πέτυχα και τις δύο γιατί πήγα την κατάλληλη εποχή που είναι ο Σεπτέμβριος! Μιλάω για το μπάνιο στο Αμάλφι και για το θέατρο (που συνήθως οι παραστάσεις του είναι χειμερινές).
Στο top 5 μου θα έβαζα σίγουρα τη βραδινή βόλτα στη Ρώμη και την ας πούμε μπαρότσαρκα, το ανέβασμα στον Βεζούβιο, το μπάνιο, την παράσταση και το φαγητό.
Ήταν από τα πιο ζόρικα τετραήμερα όσον αφορά το θέμα σωματική αντοχή!
Το χρονολόγιό μου έγραψε ότι περπάτησα 45km! Το αργότερο που ξυπνήσαμε το πρωί ήταν στις 7:20, το νωρίτερο που κοιμηθήκαμε το βράδυ ήταν στις 1:30 και δεν είχαμε σχεδόν καθόλου «νεκρούς χρόνους». Νεκρούς χρόνους αποκαλώ εγώ τους χαμένους χρόνους αναμονής των τρένων και λεωφορείων όταν κυκλοφορώ με τα ΜΜΜ. Αν εξαιρέσω το λεωφορείο του Βεζούβιου όλα τα άλλα τρένα τα προλάβαμε στο τσακ. Εκμεταλλευόμασταν δηλ. και το τελευταίο λεπτό στο μέρος το οποίο βρισκόμασταν, ξοδεύοντας βέβαια και λίγη αδρεναλίνη παραπάνω, την ώρα που τρέχαμε για να τα προλάβουμε. Ειδικά το καραβάκι της επιστροφής του Αμάλφι … πολύ οριακά το προλάβαμε. Και αν το χάναμε το ψυχολογικό κόστος θα ήταν σοβαρό. Κινδύνευε η όπερα.
Σίγουρα πάντως είχε ποικιλία το ταξίδι. Κάναμε πολλά και διαφορετικά και η μεγάλη επιτυχία ήταν ότι τα έβγαλα πέρα με ένα και μόνο τσαντάκι, που χώρεσε όλα μου τα υπάρχοντα.
Όπως και να έχει ήταν ένα καλό crash test για τη φίλη μου, η οποία πρώτη φορά ήρθε μαζί μου σε ταξίδι. Πάντως τρεις ημέρες μετά την επιστροφή μας (αφού συνήλθε λίγο) μου είπε ότι θα ξαναέρθει και στο … όποιο επόμενο, αλλά λίγο πιο προπονημένη.
Ένα άλλο «συν» αυτού του ταξιδιού είναι το ότι συνειδητοποίησα το πόσο εύκολο, γρήγορο και φθηνό μπορεί να είναι ένα ταξίδι στη Ρώμη. Το Ciampino είναι ένα αεροδρόμιο, που ενώ είναι δευτερεύον είναι σαφώς πιο κοντά στην πόλη απ’ ότι το Fumicino και με πολύ φθηνότερα ναύλα λεωφορείου-τρένου από αυτό προς το Roma Termini (μόλις 3,5€). Με μία φθηνή πτήση της ryan μπορεί άνετα να πάει κάποιος ΣΚ χωρίς μεγάλο κόστος.
Παλιά ήμουν της άποψης ότι το κάθε επόμενο ταξίδι για να αξίζει το χρόνο και το χρήμα του θα πρέπει να είναι σε κάτι καινούριο, που να μην έχω ξαναπάει. Τώρα πιστεύω ότι θα πρέπει κάθε επόμενο ταξίδι να είναι κάπου που μου αρέσει και που περνάω ωραία και ας έχω ξαναπάει.
Γι’ αυτό μου βγαίνει και συχνά ο δρόμος προς τα Ρώμη και Νάπολη. Είναι λατρεμένες και οι δύο πόλεις, για διαφορετικούς λόγους.
Η Ρώμη μεγαλοπρεπής, γεμάτη ιστορία η κάθε γωνιά της.
Η Νάπολη «πικάντικη», χαρακτηριστικό που της το χαρίζει η εγγύτητά της με τη θάλασσα και τον Βεζούβιο.
Με άλλα λόγια: Η Ρώμη έχει το class και η Νάπολη την ψυχή της Ιταλίας, γι’ αυτό και «θα παίζουν» πάντα μέσα στα ταξιδιωτικά μου σχέδια.
Να είμαστε καλά και να ταξιδεύουμε...
………………………… The End …………………………………………………………............................................................
Στις 7:31 έφευγε το τρένο μας για τη Ρώμη. Πολύ ακριβό ήταν το γρήγορο τρένο (48€!) και αρκετά βάρβαρη η ώρα αναχώρησης του αργού τρένου (6:35!). Το τρένο «μεσαίας» ταχύτητας και καλούτσικης τιμής (27€) μας φάνηκε η καλύτερη επιλογή. Εγώ βέβαια το βλέπω σαν: «Αγόρασα μια ώρα ύπνο παραπάνω στο κρεβάτι του ξενοδοχείου για 15€» (όσο ήταν η διαφορά του μεσαίου από το οικονομικό τρένο), αλλά μάλλον αυτή ήταν και η πιο συμφέρουσα λύση.
Ήπιαμε έναν espresso στο πόδι, στο απέναντι καφέ (που συμπεριλαμβανόταν στο πρωινό του ξενοδοχείου μας) και στις 7:18 είμαστε ήδη μέσα στο βαγόνι μας.
Αράξαμε και όπως πάντα το επόμενο δύωρο εγώ … κοιμήθηκα. Ναι, ναι το κούνημα του τρένου είναι ισχυρότερο από τον καφέ.
Φτάσαμε στο Roma Termini στις 9:40...
Βγάλαμε εισιτήρια για το αεροδρόμιο με το Leonardo Express, για το μεσημέρι στις 3:00, αφήσαμε τα πράγματα σε lock rooms εκτός του σταθμού (που ήταν οικονομικότερα από το … official του σταθμού
) και ξεκινήσαμε για τη βόλτα μας στην πόλη. Είχαμε μπροστά μας ένα πεντάωρο για να δούμε τη Ρώμη.Κι όμως … για αυτή τη βόλτα δεν είχα κανένα πρόγραμμα με μουσεία και αξιοθέατα. Θα ήταν μια χαλαρή βόλτα από αυτές που δεν έχω ξανακάνει στη Ρώμη. Ένα μικρό στόχο τον είχα βέβαια που ήταν να φτάσουμε ως την γειτονιά Trastevere και επειδή είναι από τις αγαπημένες μου γειτονιές της Ρώμης, αλλά και επειδή έλπιζα μήπως και πετυχαίναμε ανοιχτό και το παλάτι Corsini (που είχε μέσα έναν Caravaggio), αλλά δεν ήμουν και σίγουρη ότι θα το βρίσκαμε ανοιχτό, αφού κάπου είχα διαβάσει ότι πρέπει να έκανε κάποια ανακαίνιση.
Ήθελα όμως να περπατήσω δρόμους που δεν είχα ξαναπερπατήσει. Να κάνω διαδρομή μέσα στη Ρώμη, να δω πάρκα και γειτονιές, που αν είναι δυνατόν να μην έχω ξαναδεί στο παρελθόν, έτσι για να «δω» και κάτι καινούριο για μένα, από Ρώμη.
Πήραμε τη Via Cavour. Περάσαμε έξω από τη Santa Maria Maggiore …
… αλλά δεν μπήκαμε μέσα. Είπαμε δεν θα είμαι ψυχαναγκαστική σε αυτή τη βόλτα. Το είχα υποσχεθεί και σε μένα και στη φίλη μου.
Συνεχίσαμε ώσπου μετά από λίγο η φιλενάδα μου είδε ένα μαγαζί με vintage ρούχα.
«Μπαίνουμε;» μου λέει; «Γιατί όχι;» (είδατε πόσο χαλαρή βόλτα κάναμε;
)Χαζολογήσαμε εκεί μέσα λίγη ώρα αλλά και ψωνίσαμε κιόλας. Ένα μαντηλάκι μεταξωτό πήρα εγώ και η φίλη μου ένα πουκάμισο.
Στα 500 μέτρα από το vintag-άδικο είπαμε να κόψουμε δρόμο για το Κολοσσαίο στρίβοντας αριστερά σε ένα δρομάκι, το οποίο οδηγούσε συντομότερα στο Κολοσσαίο, περνώντας και μπροστά από την εκκλησία του San Pietro in Vincoli. Το δρομάκι αυτό (από την Cavour προς την εκκλησία) ήταν στην ουσία μια σκάλα κάτω από μια στοά, στο τέλος της οποίας βρισκόταν η piazza di San Pietro in Vincoli.
Βγαίνοντας από τη στοά προσέξαμε κάποιους που έμοιαζαν με «συντηρητές έργων τέχνης» επί το έργον. Υποθέσαμε ότι ήταν συντηρητές από την «ευλάβεια» με την οποία καθάριζαν τον τοίχο της στοάς. Γιατί; Τι είναι αυτή η στοά; Γιατί την προσέχουν έτσι;
Έτσι, έψαξα και έμαθα: "Vicus scelleratus" ήταν το πρώτο της όνομα στην αρχαία Ρώμη, τότε που ήταν στέκι κακοποιών στοιχείων. Αργότερα μετονομάστηκε σε "Scalinata dei Borgia" από τον πάπα Αλέξανδρο VI Rodrigo Borgia, ο οποίος έγινε διάσημος για τα εγκλήματά του. Πάνω από τη στοά υψώνεται το αναγεννησιακό παλάτι του Βοργία στο οποίο έζησε η ερωμένη του πάπα Vannozza και μεγάλωσαν τα νόθα παιδιά του (συμπεριλαμβανομένης της Λουκρητίας Βοργία!)
Τελικά υπάρχει δρόμος ή στενάκι στη Ρώμη που να μην έχει … ιστορία;
Αυτή λοιπόν ήταν σίγουρα μια εικόνα της Ρώμης που δεν είχα ξαναδεί.
Η San Pietro in Vincoli ήταν ανοιχτή, οπότε είπαμε να μπούμε να δούμε και τον Μωυσή του Michelangelo...
Προχωρήσαμε προς την via Eudossiana και έτσι περάσαμε μπροστά από το Πανεπιστήμιο.
Κανονικά αν η βόλτα ήταν … κανονική και όχι χαλαρή, τώρα θα πηγαίναμε στο Domus Aurea, δηλ. στα ερείπια του μεγαλοπρεπούς ανακτόρου του Νέρωνα (γνωστή και ως Χρυσή οικία), που ήταν πολύ κοντά. Προχωρήσαμε αρκετά φτάνοντας σχεδόν ως την είσοδό του.
Αλλά είπαμε … χαλαρά σήμερα. Μόνο τα πεύκα της Ρώμης είδαμε και ένα εκπαιδευτικό φιατάκι. Κοιτάξτε που κάνουν μάθημα οδήγησης οι Ρωμαίοι… Σε δρόμο που από τη μια μεριά φαίνεται το Κολοσσαίο και από την άλλη το παλάτι του Νέρωνα!!!
Το χαλαρό της βόλτας σήκωνε καφέ. Καθίσαμε για καφέ στο “Bistrot caffe dello studente” μαζί με φοιτητές και καθηγητές. Είχε κι άλλα η περιοχή, αλλά αυτό ήταν πολύ ατμοσφαιρικό αλλά και κεντρικό και απόμερο συγχρόνως. Ένιωσα σαν ντόπια που είχα έρθει σε κάτι ψαγμένο και εγώ το είχα βρει τυχαία.
Ωραίος ήταν και ο καφές, ωραία ήταν και η πάστα φλώρα που πήραμε.
Μετά το καφεδάκι μας προχωρήσαμε προς το Κολοσσαίο. Όσες φορές και να δεις το Κολοσσαίο εντυπωσιάζεσαι...
Το βολτάραμε περιμετρικά του, βγάζοντας φωτογραφίες, προχωρήσαμε προς την αψίδα του Κωνσταντίνου, πήραμε τη via San Gregorio κάτω από το Παλατίνο λόφο ...
... στρίψαμε και περπατήσαμε παράλληλα με τον Ιππόδρομο, στη Via dei Cerchi, ώσπου φτάσαμε στην εκκλησία Santa Maria in Cosmedin. Εκεί κάναμε μια στάση.
Ήθελα να δω το «Στόμα της Αλήθειας». Πρόκειται για ένα μαρμάρινο δίσκο, πάνω στον οποίο είναι λαξευμένο ένα μυθικό, ανδρικό, γενειοφόρο πρόσωπο. Τα μάτια, τα ρουθούνια και το στόμα του είναι ανοιχτά και το πάνω μέρος του κεφαλιού του έχει δυο κέρατα. Ο δίσκος έχει διάμετρο 1,75 μ. και ζυγίζει 1300 κιλά. Και βρίσκεται εδώ από το 1632.
Το “La bocca della Verita” ήθελα να το δω και γιατί είναι ένα από τα γνωστά αξιοθέατα της Ρώμης, όσο και γιατί είναι ένα από τα film location αγαπημένης ταινίας, της “Roman Holiday”, στην οποία ταινία και το πρωτοείδα.
Βρίσκεται στον πρόναο της εκκλησίας της “Santa Maria in Cosmedin”, η οποία ω! τι έκπληξη είναι Ελληνική! Αυτό δεν το ήξερα. Μπήκα μέσα και άκουσα ελληνικές ψαλμωδίες. Αλήθεια τώρα; «Ελληνικά ακούμε;» Ρώτησα τη φιλενάδα μου. Και μετά είδα και την πινακίδα. Ναι, ελληνική είναι.
Σύμφωνα με το μύθο το “στόμα” δαγκώνει και κόβει το χέρι των ψευτών. Ήταν ένας αρχαίος ανιχνευτής ψεύδους.
Αυτός ήταν και ο λόγος που η πριγκίπισσα Anne (Audrey Hepburn) φοβόταν να βάλει το χέρι της στο «στόμα». Μήπως και αποκαλυφθεί η ταυτότητά της στον Joe (Gregory Peck).
Εκτός από τον μύθο υπάρχει και … ιστορία. Κατηγορούμενοι για μοιχεία ή ψευδορκία ανακρίνονταν με το χέρι μέσα στο «στόμα της αλήθειας» από τους δικαστές. Υπό την απειλή του … δαγκώματος αυτοί ομολογούσαν την αλήθεια και ενίοτε για να γίνει η όλη αυτή διαδικασία πιστευτή, ο δήμιος που κρυβόταν πίσω από το στόμα, έκοβε με τσεκούρι το χέρι του κατηγορούμενου.
Δεν υπήρχαν οι συνηθισμένες ουρές, οπότε τόλμησα και έβαλα και εγώ το χέρι μου στο στόμα και μαντέψτε! Δεν μου το … δάγκωσε!
Η συνέχεια ήταν πολύ ωραία. Διασχίσαμε την πλατεία Bocca della Verita. Περάσαμε δίπλα από τα Foro Boario, το ναό του Portuno και το συντριβάνι των Τριτώνων, του πάρκου Bocca della Verita ...
... και με το που βγήκαμε από το πάρκο βρεθήκαμε να βλέπουμε Τίβερη και νησάκι Τιβερίνα...
Δεν καταλαβαίνω για πιο λόγο αυτό το ποτάμι δεν χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης. Σε άλλες Ευρωπαϊκές πόλεις τα ποτάμια που τις διαρρέουν έχουν πρωταρχικό ρόλο τουλάχιστον στο τουριστικό κομμάτι. Εδώ φαίνεται ότι δεν υπάρχει διάθεση να αξιοποιήσουν τον Τίβερη.
Που είναι τα μαγαζάκια με θέα; Που είναι τα παγκάκια στις αποβάθρες, οι όμορφες scenery γέφυρες, οι περατζάδες παραποτάμια;
Θα μπορούσε ίσως να πει κάποιος ότι είναι τόσο «φορτωμένη» όλη η πόλη, που ... πόσο άλλο;
Πολύ όμορφες εικόνες δίνει το ποτάμι, όπως …
Με το που περάσαμε τη γέφυρα Ponte Palatino είχαμε φτάσει και στην περιοχή της Trastevere …
Στην παλιά λαϊκή γειτονιά με τα στενά, λαβυρινθώδη και λιθόστρωτα σοκάκια και τα σπίτια από την εποχή του μεσαίωνα λένε ότι … κρύβεται η αυθεντική Ρώμη. Είναι γεμάτη μπαράκια και όμορφα cafes, σπίτια σε αποχρώσεις γήινες, ενώ πολλά καλύπτονται από αναρριχώμενα φυτά. Θαμώνες της είναι οι βέρα Ρωμαίοι, οι φοιτητές και οι καλλιτέχνες. Πολλοί την αποκαλούν και Μονμάρτη της Ρώμης.
Μα τι πανέμορφη γειτονιά. Κάτι που έχουν προσέξει και πολλοί σκηνοθέτες γυρίζοντας πολλές σκηνές για τις ταινίες τους, αλλά εγώ με το που βρέθηκα εδώ θυμήθηκα τον Woody Allen και το «Στη Ρώμη με αγάπη».
Στη Via della Scala, με φόντο αυτό το πολύ χαρακτηριστικό γωνιακό σπίτι με τον κισσό ήταν που δυο ήρωες της ταινίες συναντήθηκαν και κάτω από την Porta Settimiana ήταν που δυο άλλοι πέρασαν ενώ έκαναν jogging.
Πήραμε τη via della Lungara και φτάσαμε ως τα τη Galleria Corsini. Ήταν κλειστή τελικά. Ήμουν προετοιμασμένη ψυχολογικά γι’ αυτό, αλλά θα πω και …ευτυχώς αφού νομίζω ότι τελικά δεν θα προλαβαίναμε. Παραήταν χαλαρή η βόλτα μας αφού η ώρα ήταν ήδη 1:25! Δεν πειράζει. Θα επιστρέψουμε νωρίτερα πίσω στο σταθμό χωρίς άγχος.
Περνώντας από τη Via Santa Dorotea μου “πήρε τη μύτη” μια μυρωδιά πίτσας …
Ήταν πίτσα με το μέτρο.
Άλλου τύπου πίτσα. Δεν είναι Νάπολη, αλλά στις πίτσες -που δεν είναι Μαργαρίτα- μια χαρά τα καταφέρνουν και οι Ρωμαίοι. Τρεις γεύσεις δοκίμασα. Πέστο, κολοκύθι και προσούτο. Η μία καλύτερη από την άλλη. Δεν θυμάμαι το όνομα του μαγαζιού αλλά ήταν Santa Dorotea & Moroni γωνία, για να θυμόμαστε (και εγώ και εσείς) όταν θα ξαναπάμε.
Τώρα που η ώρα είχε περάσει και ο χρόνος ήταν οριακός άρχισα να ψάχνω πως θα γυρίσουμε στο σταθμό. Και καθώς έψαχνα συνειδητοποίησα γιατί δεν έχω πάρει ποτέ το μετρό στη Ρώμη. Αφού αυτό περνάει περιφερειακά της πόλης και όχι μέσα από το κέντρο και πάντα έμενα ή κέντρο ή termini και κινούμουν με τα πόδια. Από εδώ που είμαι που να το βρω το μετρό; Μ’ αυτά και μ’ αυτά έκανα ένα δεκάλεπτο να ψάχνω στο χάρτη πως θα φτάσουμε στο termini με ΜΜΜ, ρώτησα και έναν περαστικό, ο οποίος μου επιβεβαίωσε ότι το κοντινότερο μετρό ήταν … μακριά, οπότε καταλήξαμε ότι θα επιστρέφαμε ποδαράτα και γρήγορα. Είδατε τι παθαίνω με τα απρογραμμάτιστα και τα χαλαρά;
Έτσι, αφήσαμε πίσω μας την Trastevere, περάσαμε τον Τίβερη με τη γέφυρα Ponte Sisto, πήραμε τη via dei Pettinari, ώσπου συναντήσαμε την Largo di Torre Argentina. Σε αυτή τη μικρή πλατεία είναι τα ερείπια του Θεάτρου του Πομπήιου. Είναι ένα σημείο με ιστορία. Βέβαια και ποιο σημείο της Ρώμης δεν έχει ιστορία; (το ξαναείπα αυτό αλλά επαυξάνω!)
Είναι το Θέατρο στο οποίο το 44π.Χ. δολοφονήθηκε ο Ιούλιος Καίσαρας από τους συγκλητικούς του με 23 μαχαιριές! Τότε που ο Ιούλιος είπε το «Και εσύ τέκνον μου Βρούτε;», που έμεινε στην ιστορία…..
Αυτή ήταν και η τελευταία φωτογραφία, που έβγαλα στη Ρώμη, αφού από αυτό το σημείο και μετά η επιστροφή μας ήταν ένας αγώνας δρόμου. Μέχρι εδώ ήταν το χαλαρό.
Η ώρα είχε φτάσει 2:20 και ενώ είμαστε ακόμα στη via del Plebiscito κοντά στην Piazza Venezia καταλαβαίνουμε ότι σκούρυναν τα πράγματα. Δεν θα προλαβαίναμε το τρένο των 3:00. Ανασύρω το Plan B λοιπόν. Κάλεσα ένα Uber. Αν καθόμουν και στο σωστό σημείο για να με βρει ο οδηγός, ο Stefano και αν δεν αναγκαζόμουν να ρίξω μια τρεχάλα, για να τον προλάβω πριν μου φύγει (αφού είχε πάει σε άλλο σημείο), καλά θα ήταν. To Uber το κάλεσα ενώ ήμουν στην Plebiscito, αλλά θεώρησα
ότι θα ήταν καλύτερα να πάω να στηθώ στην πλατεία που είχε πιο ... άπλα.
Ευτυχώς βρήκαμε εγκαίρως το αυτοκίνητο και στη συνέχεια (ενώ η ώρα ήταν ήδη 2:43) ο οδηγός με αριστοτεχνικές κινήσεις και ολίγα «γαλλικά» απέφυγε την κίνηση (όπως Ελλάδα δηλ.) και στις 2:55 φτάσαμε να πάρουμε τα πράγματά μας από τη φύλαξη και στο παρά ένα ακριβώς πριν φύγει το τρένο των 3:00 (και αφού ανεβοκατεβήκαμε και σε μια λάθος πλατφόρμα μέσα σε πανικό) … μπήκαμε στο βαγόνι μας. Ουφ!
Πολύ λίγο ήθελε για να είναι … χαλαρή η βόλτα. Τώρα στο φινάλε χάλασε λίγο.
Τέλος καλό, όλα καλά λοιπόν.
Η συνέχεια πήγε … ρολόι και χωρίς απρόοπτα. Φάγαμε ένα παγωτό venchi στο αεροδρόμιο, «φάγαμε» και μια καθυστέρηση του μισάωρου επίσης, χαιρετίσαμε τη Ρώμη από ψηλά …
και σε δυο ώρες χαιρετίσαμε και την Αθήνα...
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Το πόσο ευχαριστήθηκα την 5η μου φορά στη Ρώμη και την 3η μου στη Νάπολη δε λέγεται. Δεν το περίμενα ότι θα μου άρεσε τόσο πολύ αυτό το ταξίδι, δεδομένου ότι είχα ξαναπάει και στις δυο πόλεις και θεωρητικά δεν είχε τη χαρά του καινούριου.
Και καινούριες εικόνες είχε αλλά το κυριότερο είχε πολλές ευχάριστες στιγμές. Δύο από αυτές ήταν πολύ δύσκολο να συνυπάρξουν στο ίδιο ταξίδι αφού η μία είναι καλοκαιρινή και η άλλη χειμερινή, αλλά εγώ τις πέτυχα και τις δύο γιατί πήγα την κατάλληλη εποχή που είναι ο Σεπτέμβριος! Μιλάω για το μπάνιο στο Αμάλφι και για το θέατρο (που συνήθως οι παραστάσεις του είναι χειμερινές).
Στο top 5 μου θα έβαζα σίγουρα τη βραδινή βόλτα στη Ρώμη και την ας πούμε μπαρότσαρκα, το ανέβασμα στον Βεζούβιο, το μπάνιο, την παράσταση και το φαγητό.
Ήταν από τα πιο ζόρικα τετραήμερα όσον αφορά το θέμα σωματική αντοχή!
Το χρονολόγιό μου έγραψε ότι περπάτησα 45km! Το αργότερο που ξυπνήσαμε το πρωί ήταν στις 7:20, το νωρίτερο που κοιμηθήκαμε το βράδυ ήταν στις 1:30 και δεν είχαμε σχεδόν καθόλου «νεκρούς χρόνους». Νεκρούς χρόνους αποκαλώ εγώ τους χαμένους χρόνους αναμονής των τρένων και λεωφορείων όταν κυκλοφορώ με τα ΜΜΜ. Αν εξαιρέσω το λεωφορείο του Βεζούβιου όλα τα άλλα τρένα τα προλάβαμε στο τσακ. Εκμεταλλευόμασταν δηλ. και το τελευταίο λεπτό στο μέρος το οποίο βρισκόμασταν, ξοδεύοντας βέβαια και λίγη αδρεναλίνη παραπάνω, την ώρα που τρέχαμε για να τα προλάβουμε. Ειδικά το καραβάκι της επιστροφής του Αμάλφι … πολύ οριακά το προλάβαμε. Και αν το χάναμε το ψυχολογικό κόστος θα ήταν σοβαρό. Κινδύνευε η όπερα.
Σίγουρα πάντως είχε ποικιλία το ταξίδι. Κάναμε πολλά και διαφορετικά και η μεγάλη επιτυχία ήταν ότι τα έβγαλα πέρα με ένα και μόνο τσαντάκι, που χώρεσε όλα μου τα υπάρχοντα.
Όπως και να έχει ήταν ένα καλό crash test για τη φίλη μου, η οποία πρώτη φορά ήρθε μαζί μου σε ταξίδι. Πάντως τρεις ημέρες μετά την επιστροφή μας (αφού συνήλθε λίγο) μου είπε ότι θα ξαναέρθει και στο … όποιο επόμενο, αλλά λίγο πιο προπονημένη.
Ένα άλλο «συν» αυτού του ταξιδιού είναι το ότι συνειδητοποίησα το πόσο εύκολο, γρήγορο και φθηνό μπορεί να είναι ένα ταξίδι στη Ρώμη. Το Ciampino είναι ένα αεροδρόμιο, που ενώ είναι δευτερεύον είναι σαφώς πιο κοντά στην πόλη απ’ ότι το Fumicino και με πολύ φθηνότερα ναύλα λεωφορείου-τρένου από αυτό προς το Roma Termini (μόλις 3,5€). Με μία φθηνή πτήση της ryan μπορεί άνετα να πάει κάποιος ΣΚ χωρίς μεγάλο κόστος.
Παλιά ήμουν της άποψης ότι το κάθε επόμενο ταξίδι για να αξίζει το χρόνο και το χρήμα του θα πρέπει να είναι σε κάτι καινούριο, που να μην έχω ξαναπάει. Τώρα πιστεύω ότι θα πρέπει κάθε επόμενο ταξίδι να είναι κάπου που μου αρέσει και που περνάω ωραία και ας έχω ξαναπάει.
Γι’ αυτό μου βγαίνει και συχνά ο δρόμος προς τα Ρώμη και Νάπολη. Είναι λατρεμένες και οι δύο πόλεις, για διαφορετικούς λόγους.
Η Ρώμη μεγαλοπρεπής, γεμάτη ιστορία η κάθε γωνιά της.
Η Νάπολη «πικάντικη», χαρακτηριστικό που της το χαρίζει η εγγύτητά της με τη θάλασσα και τον Βεζούβιο.
Με άλλα λόγια: Η Ρώμη έχει το class και η Νάπολη την ψυχή της Ιταλίας, γι’ αυτό και «θα παίζουν» πάντα μέσα στα ταξιδιωτικά μου σχέδια.
Να είμαστε καλά και να ταξιδεύουμε...
………………………… The End …………………………………………………………............................................................
