Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.407
- Likes
- 19.805
- Επόμενο Ταξίδι
- Μαδρίτη πάλι :)
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Una notte a Napoli
Έφτασα στο “Palazzo Zevallos Stigliano” ευτυχώς αρκετή ώρα πριν κλείσει. Σήμερα Σάββατο έκλεινε στις 8:00 το βράδυ.
Το Palazzo Zevallos Stigliano, χτίστηκε για τον Ισπανό έμπορο Giovanni Zevallos το 1635. Για αρκετές δεκαετίες, η πολυτελής κατοικία βρισκόταν στο επίκεντρο της αριστοκρατικής ζωής της πόλης αλλάζοντας ιδιοκτήτες από ναπολιτάνους ευγενείς έως και ακόμη και την ίδια την αντιβασιλική οικογένεια.
Το 1920 το palazzo το απέκτησε η «Banca Commerciale Italiana» και «μεταμορφώθηκε» εξ’ ολοκλήρου σε έδρα της Τράπεζας, στη Νάπολη. Το κτίριο προσαρμόστηκε αριστοτεχνικά στις νέες του λειτουργίες.
Έτσι, σήμερα βλέπουμε την μεγάλη αυλή του 17ου αι. σκεπασμένη με μια γυάλινη οροφή σε στυλ φλοράλ και Belle Époque, τον ημιόροφο να έχει μετατραπεί σε μπαλκόνια σε στυλ art Nouneau ενώ οι διακοσμήσεις και τα γλυπτά στις μαρμάρινες εσοχές να έχουν προσθέσει μια αίσθηση χλιδής στην αίθουσα. Τα παλιά τραπεζικά γκισέ με τα ορειχάλκινα φωτιστικά εξακολουθούν να “τρέχουν” κατά μήκος της περιμέτρου της αίθουσας προσθέτοντας μια πρωτοτυπία στην καθ’ όλα εντυπωσιακή αίθουσα.
Ο ημιόροφος είχε μια περιοδική έκθεση, την οποία και πέρασα τροχάδην και ο όροφος είχε την κυρίως έκθεση, που αποτελούνταν από τη συλλογές των ιδιοκτητών του παρελθόντος.
Ο Caravaggio είχε τη δική του αίθουσα. Ειδικός φωτισμός έκανε τον πίνακα ακόμα πιο δραματικό απ’ ότι ήταν. «Το μαρτύριο της Αγίας Ούρσουλας» το ζωγράφισε το Μάιο 1610 και αποτελεί και το κύκνειο άσμα του (πέθανε τον Ιούλιο του 1610). Το έργο ήταν παραγγελία ενός Γενοβέζου ευγενή, του Marcantonio Doria.
Υπάρχουν τέσσερις μορφές πάλι, που αναδύονται μέσα από ένα φόντο σε μπρούτζινο τόνο και γίνονται αντιληπτές κυρίως μέσω της φωτοσκίασης. Η πράξη του μαρτυρίου γίνεται αντιληπτή από την κίνηση των χεριών της αγίας και από το σκυμμένο της κεφάλι, που κοιτάζει την πληγη δίχως πόνο, με απόλυτη νηφαλιότητα. Η αγία και ο δήμιός της είναι οι μοναδικές μορφές που ξεχωρίζουν από το κόκκινο ρούχο τους. Ο τρομαγμένος παρατηρητής του μαρτυρίου της Αγίας Ούρσουλας έχει το πρόσωπο του ίδιου του Caravaggio.
Η συλλογή είναι αρκετά μικρή. Μόνο δυο αίθουσες είδα με έργα Ναπολιτάνων (17ου έως και 20ου αι.).
Μέσα σε αυτές όμως υπήρχαν έργα που μου τράβηξαν το μάτι όπως «Dama col ventaglio” (Γυναίκα με βεντάλια) του Domenico Morelli.
Η εικονιζόμενη γυναίκα του πίνακα ήταν ένα δημοφιλές Ναπολιτάνικο μοντέλο της εποχής (μέσα 19ου αι.), η οποία ήταν ζευγάρι με τον Vincenzo Gemito γνωστός και σαν «ο τρελός γλύπτης». Λέγεται ότι ο Gemito συναγωνιζόταν σε εκκεντρικότητα τον Caravaggio.
Άμα ψάξεις … βρίσκεις πολλά … κουτσομπολιά της εποχής. «Πικάντικα» κουτσομπολιά, γιατί … Νάπολη είναι αυτή.
Κι άλλο έργο μου τράβηξε την προσοχή, γύρω από το οποίο πλανάται ένα μυστήριο …
«Ιουδήθ και Ολοφέρνης» έργο του Louis Finson, το οποίο πιστεύεται ότι είναι πιστό αντίγραφο ενός χαμένου Caravaggio, που φιλοτεχνήθηκε στη Νάπολη. Η άποψη αυτή ενισχύθηκε όταν το 2014 βρέθηκε παρόμοιος πίνακας ανώτερης ποιότητας στην Τουλούζη, που αποδίδεται στον Caravaggio. Υπήρχε όμως και μια άλλη άποψη από διάφορους μελετητές ότι ο πίνακας της Τουλούζης είναι το “αριστούργημα του Finson”, ενώ ο πίνακας της Νάπολη είναι το πιστό αντίγραφο ενός μαθητή του. Πάντως, είναι γνωστό ότι ο Finson έκανε καριέρα ως αντιγραφέας έργων τέχνης και ήταν Καραβατζιστής.
Γύρω στις οκτώ παρά βγήκα έξω από την γκαλερί.
Ύστερα από το διάλλειμα σε αυτό το κομψό, ήσυχο παλάτι βγήκα πάλι στη βαβούρα της κεντρικής Νάπολη.
Ένα 10λεπτο πέρασα στο περίμενε, τη φίλη μου να φανεί. Το ραντεβού μας ήταν έξω από το “Zevallos”. Χάζευα τον κόσμο. Πολύς κόσμος. Τόσο κόσμο μέχρι στιγμής είχα δει σε Κωνσταντινούπολη και Βενετία. Τώρα θα προσθέσω και τη Νάπολη.
Ήρθε και η φίλη μου. Εκστασιασμένη τη βρήκα λόγω … των τιμών, που είχε δει στα καταστήματα. «Αυτά αγοράζουμε εμείς από την Ελλάδα σαν Ιταλικά προϊόντα πανάκριβα; Να ερχόμαστε εδώ να ψωνίζουμε, πιο φθηνά θα μας βγαίνει». Τώρα όμως μόνο ένα ζευγάρι σαγιονάρες είχε ψωνίσει (made in Italy φυσικά), αφού τι να χωρέσει πια αυτό το σακιδιάκι που είχαμε για αποσκευή;
Κατεβαίνοντας την Toledo, στα 150μ. από το Palazzo Zevallos είδαμε την Galleria UBERTO Ι. Πρόκειται για ένα μεγαλοπρεπές κτίριο του 1890, που μοιάζει πολύ με αυτή του Μιλάνου, αλλά και με την Principe της Νάπολη, που είχαμε δει το πρωί. Πρόκειται για ένα όμορφο εμπορικό κέντρο με θολωτή οροφή από γυαλί και σίδερο, διακοσμημένη με τοιχογραφίες και γλυπτά. Το 2013 που είχα ξαναέρθει στη Νάπολη, η gallery αυτή είχε μια εικόνα εγκατάλειψης. Αντίθετα, σήμερα που την έβλεπα ξανά όχι μόνο έσφυζε από ζωή, αλλά επικρατούσε μάλιστα το αδιαχώρητο.
Ουρές από όλη η πιτσιρικαρία της πόλης είχε μαζευτεί στα Mc Donalds.
Προχωρήσαμε στη Via Toledo προς την piazza Plebiscito...
Η Piazza Plebiscito είναι μια τεράστια πλατεία, η μεγαλύτερη στη Νάπολη, που πήρε το όνομά της από το Δημοψήφισμα του 1860, με το οποίο η πόλη εισήλθε στο Βασίλειο της Ιταλίας. Στα ανατολικά της βρίσκεται το palazzo Reale (17ος αι.), στα Δυτικά της επιβλητική βασιλική Sa Francisco di Paolo (19ος αι.) και τα άλλα σημεία του ορίζοντα πλαισιώνονται από το palazzo Salerno και το palazzo della Prefettura.
Στη μια της γωνία υπάρχει και το περίφημο θέατρο San Carlo, στο οποίο είχαμε εισιτήρια για μια παράστασή του για την επόμενη μέρα, ενώ στο ισόγειο του Palazzo Prefettura είναι το «λογοτεχνικό» café (που κάθε πόλη οφείλει να έχει) το “Café Cambrinus”.
Είναι ένα από τα εμβληματικά καφέ της Ευρώπης.
Σε μια Ευρώπη που «έβραζε» από καλλιτεχνικές ιδέες μερικά καφέ τοποθετημένα στρατηγικά σε μαγικές γωνιές πόλεων έγιναν γρήγορα σημεία συνάντησης μερικών εκ των διασημότερων ανθρώπων της Ευρώπης. Έτσι και το «Cambrinus». Υπήρξε στέκι, στις αριστοκρατικές αίθουσες του οποίου φιλοξενήθηκαν έντονες συζητήσεις διανοούμενων, πολιτικών, καλλιτεχνών διαμορφώνοντας μέρος της σύγχρονης Ευρωπαϊκής Ιστορίας.
Το Café Cambrinus υπάρχει από το 1860, έχει διακόσμηση που θυμίζει belle époque και είναι γνωστό ως το café των διανοούμενων. Εδώ σύχναζαν προσωπικότητες σαν τον Oscar Wilde, Ernest Hemingway και Jean Paul Satr. Σήμερα είναι ένα ωραίο και ακριβό καφέ λόγω θέσης, κεντρικότατο με θέα και ιστορία.
Εμείς το αντιμετωπίσαμε σαν μουσείο-αξιοθέατο. Μπήκαμε δηλ. μέσα για να το δούμε. Έχει κλασική επίπλωση, καθρέφτες, ζωγραφικούς πίνακες, κόκκινα βελούδα, πινακίδα που υποδηλώνει έτος ίδρυσης, γραφικούς σερβιτόρους (που μοιάζουν με δημόσιους υπάλληλους
) και διάσημα γλυκά.
Ήταν πάρα πολύ ωραίο αλλά δεν ήταν η ώρα μας … για γλυκό.
Βέβαια ένα διάλειμμα το χρειαζόμασταν. Έτσι, καθίσαμε λίγο να ξαποστάσουμε στα σκαλιά της Sa Francisco di Paolo της πλατείας.
Είναι Σαββατόβραδο και η πλατεία ήταν γεμάτη με παρέες παρέες, είτε σε πηγαδάκια στο κέντρο της, είτε γύρω από μουσικούς του δρόμου, είτε στα σκαλιά της όμορφης βασιλικής.
Ήταν πολλά τα χιλιόμετρα της ημέρας και θα ακολουθούσαν κι άλλα. Η φίλη μου αποχωρίστηκε τα snickers που την ταλαιπωρούσαν και φόρεσε τις σαγιονάρες, που μόλις αγόρασε από την αγορά.
Όμορφη βραδιά με φεγγάρι, ωραίο καιρό και οι Ναπολιτάνοι όλοι έξω…
“When the moon hits your eye like a big pizza pie
That’s amore”
Ύστερα από ένα αρκετά χαλαρωτικό και ξεκούραστο μισάωρο που περάσαμε στα σκαλιά της Βασιλικής, η συνέχεια είχε … θάλασσα, δηλ. μια βόλτα στην παραλιακή Lungomare Santa Lucia.
Πήραμε την via Cesario Console, περάσαμε από τη μαρίνα του κωπηλατικού ομίλου της Νάπολη και στη συνέχεια βγήκαμε παραλία.
Η παραλιακή Santa Lucia όπως λέγεται και αν είχε κόσμο. Mαγαζιά, περατζάδα, μαρίνες, προβλήτες κατά μήκος της παραλιακής οδού όλα ήταν γεμάτα με κόσμο.
Την όμορφη βραδιά (το ξανάπα αυτό αλλά θέλω να δώσω έμφαση) τη χαλούσε φυσικά η κίνηση των αυτοκινήτων στην παράλληλη λεωφόρο via Nazario Sauro.
Αντίθετα, το φεγγάρι επέτρεπε να βλέπουμε το Βεζούβιο και ας είναι τόσα χιλιόμετρα μακριά...
“When the world seems to shine like you’ve had too much wine
That’s amore”
Δεν ξέρω πόσο έπρεπε να περπατήσουμε παραλιακά και αν θα καταφέρναμε να πετύχουμε πιο ρομαντική περατζάδα ή τουλάχιστον με λιγότερη φασαρία, αλλά εμείς περπατήσαμε καμιά 500αριά μέτρα (ως τη Fontana del Gigante), όπου και αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Είχαμε πολύ δρόμο έως το σπίτι μας. Θα μπορούσαμε να πάρουμε και λεωφορείο, αλλά σκεφτήκαμε ότι ποδαράτο μπορεί να βρίσκαμε κανένα ωραίο φαγάδικο για να καθίσουμε για βράδυ. Όπως και βρήκαμε αλλά ήταν … γεμάτο.
H “Antica Pizzeria Del Borgo Orefici” μου φάνηκε καλή. Είδα λαχταριστά πιάτα και πίτσες και θαλασσινά, αλλά είχε και όρθιους που περίμεναν! Tip Check για την επόμενη φορά.
Τα πάντα ήταν γεμάτα! Λες και όλος ο πληθυσμός της πόλης (της τρίτης μεγαλύτερης πόλης της Ιταλίας) ήταν έξω. Ήταν βέβαια και Σαββατόβραδο αλλά έχω την αίσθηση ότι ειδικά οι ταμπεραμεντόζοι Ναπολιτάνοι ταλαιπωρήθηκαν πολύ από την κλεισούρα του κοροοϊού και τώρα του δίνουν και καταλαβαίνει.
Εκτός από τους φασαριόζικους δρόμους περάσαμε δίπλα από ήσυχα λιμανάκια, από μαρίνες με ψαράδες αλλά και από αρκετά ερημικά σημεία, κοινώς «οργώσαμε» την παραλιακή …
… ώσπου φτάσαμε στο πολύ γνώριμό μας σημείο του δίδυμου “Di Angeli” και “Da Michele”. Διάσημες πιτσαρίες και όχι άδικα. Έχω φάει πίτσα και από τις δύο και τώρα ήταν φίσκα με πολύ κόσμο και οι δύο. Το ένα είχε γεμάτο όλα τα τραπεζάκια ...
... και το άλλο είχε γεμάτο όλους τους γύρω δρόμους από την ουρά των ορθίων που περίμεναν για μια πίτσα.
Τώρα κατάλαβα τι εννοούσαν οι διάφοροι οδηγοί αλλά και πολλοί συμφορουμίτες όταν έλεγαν ότι το Da Miclele έχει συνήθως ουρά.
Το Plan B μου έλεγε να ξεχάσουμε την πίτσα και να το γυρίσουμε στα θαλασσινά. Ένα μαγαζί είχα σημειωμένο για θαλασσινά και αυτό ήταν το “Mimi alla Ferrovia”.
To Mimi alla Ferrovia μου το είχε συστήσει το site: «The 20 best things to do in Naples». Μου έκανε εντύπωση πως γίνεται ανάμεσα σε εκκλησίες, κάστρα, μουσεία και πλατείες να βρίσκεται ένα και μόνο εστιατόριο. Δεν είχα προλάβει να διασταυρώσω την πληροφορία (αν όντως είναι στα the best) και είχα τις αμφιβολίες μου, αλλά χρειαζόμουν και μια εναλλακτική με θαλασσινά ανάμεσα στις πίτσες. Το σημείωσα λοιπόν και εγώ στο χάρτη μου αφού ήταν κιόλας και κοντά στο κατάλυμά μας.
Δεν ξέρω πως θα ήταν τα μη τουριστικά που θα μας έστελνε ο Adelchi, αλλά αυτό ήταν κορυφή. Κάτι που το καταλάβαμε αμέσως όταν περιμένοντας στην ουρά για να αδειάσει τραπέζι είδαμε ότι ουρά και μαγαζί ήταν γεμάτο Ιταλούς.
Πήραμε ένα ταρτάρ γαρίδας με σος γιαουρτιού και gel μανταρινιού, ένα παναρισμένο ψητό ψάρι με μουστάρδα και ψητά λαχανικά και ραβιόλια γεμιστά με λαβράκι και λεμόνι σε σάλτσα από γαρίδα και σουπιά (ή καλαμάρι). Το τελευταίο νομίζω το ερωτεύτηκα.
Το σκέφτομαι σχεδόν κάθε μέρα από τότε!
Ήταν όλα καταπληκτικά. Το κρασάκι και το γλυκό του finale ολοκλήρωσαν την ευτυχία μας.
“Hearts will play tippy-tippy-tay, tippy-tippy-tay
Like a gay tarantella
Lucky fella”
Το σπίτι μας ήταν πολύ κοντά. Ευτυχώς, γιατί τα 13 χιλιόμετρα που έλεγε το χρονολόγιο του κινητού μου ότι περπατήσαμε σήμερα ήταν πολύ βαριά (χώρια οι ορθοστασίες) και για τα snickers μου αλλά και για τις σαγιονάρες της φίλης μου.
Περάσαμε γρήγορα τα κακόφημα μέρη, από λιμάνια σε σταθμούς κυκλοφορούμε αργά τη νύχτα (φιρί φιρί το πάμε) ...
... και αισίως φτάσαμε σπίτι γύρω στη 1:00 το βράδυ.
Κοιμήθηκα γλυκά, έχοντας τη μελωδία, που είχα και όλη την ημέρα στα αυτιά μου:
“When you walk in a dream but you know you’re not
Dreaming Signora
Scusa me, but you see, back in old Napoli
That’s Amore”
Αύριο θα πηγαίναμε εκδρομή ...
Έφτασα στο “Palazzo Zevallos Stigliano” ευτυχώς αρκετή ώρα πριν κλείσει. Σήμερα Σάββατο έκλεινε στις 8:00 το βράδυ.
Το Palazzo Zevallos Stigliano, χτίστηκε για τον Ισπανό έμπορο Giovanni Zevallos το 1635. Για αρκετές δεκαετίες, η πολυτελής κατοικία βρισκόταν στο επίκεντρο της αριστοκρατικής ζωής της πόλης αλλάζοντας ιδιοκτήτες από ναπολιτάνους ευγενείς έως και ακόμη και την ίδια την αντιβασιλική οικογένεια.
Το 1920 το palazzo το απέκτησε η «Banca Commerciale Italiana» και «μεταμορφώθηκε» εξ’ ολοκλήρου σε έδρα της Τράπεζας, στη Νάπολη. Το κτίριο προσαρμόστηκε αριστοτεχνικά στις νέες του λειτουργίες.
Έτσι, σήμερα βλέπουμε την μεγάλη αυλή του 17ου αι. σκεπασμένη με μια γυάλινη οροφή σε στυλ φλοράλ και Belle Époque, τον ημιόροφο να έχει μετατραπεί σε μπαλκόνια σε στυλ art Nouneau ενώ οι διακοσμήσεις και τα γλυπτά στις μαρμάρινες εσοχές να έχουν προσθέσει μια αίσθηση χλιδής στην αίθουσα. Τα παλιά τραπεζικά γκισέ με τα ορειχάλκινα φωτιστικά εξακολουθούν να “τρέχουν” κατά μήκος της περιμέτρου της αίθουσας προσθέτοντας μια πρωτοτυπία στην καθ’ όλα εντυπωσιακή αίθουσα.
Ο ημιόροφος είχε μια περιοδική έκθεση, την οποία και πέρασα τροχάδην και ο όροφος είχε την κυρίως έκθεση, που αποτελούνταν από τη συλλογές των ιδιοκτητών του παρελθόντος.
Ο Caravaggio είχε τη δική του αίθουσα. Ειδικός φωτισμός έκανε τον πίνακα ακόμα πιο δραματικό απ’ ότι ήταν. «Το μαρτύριο της Αγίας Ούρσουλας» το ζωγράφισε το Μάιο 1610 και αποτελεί και το κύκνειο άσμα του (πέθανε τον Ιούλιο του 1610). Το έργο ήταν παραγγελία ενός Γενοβέζου ευγενή, του Marcantonio Doria.
Υπάρχουν τέσσερις μορφές πάλι, που αναδύονται μέσα από ένα φόντο σε μπρούτζινο τόνο και γίνονται αντιληπτές κυρίως μέσω της φωτοσκίασης. Η πράξη του μαρτυρίου γίνεται αντιληπτή από την κίνηση των χεριών της αγίας και από το σκυμμένο της κεφάλι, που κοιτάζει την πληγη δίχως πόνο, με απόλυτη νηφαλιότητα. Η αγία και ο δήμιός της είναι οι μοναδικές μορφές που ξεχωρίζουν από το κόκκινο ρούχο τους. Ο τρομαγμένος παρατηρητής του μαρτυρίου της Αγίας Ούρσουλας έχει το πρόσωπο του ίδιου του Caravaggio.
Η συλλογή είναι αρκετά μικρή. Μόνο δυο αίθουσες είδα με έργα Ναπολιτάνων (17ου έως και 20ου αι.).
Μέσα σε αυτές όμως υπήρχαν έργα που μου τράβηξαν το μάτι όπως «Dama col ventaglio” (Γυναίκα με βεντάλια) του Domenico Morelli.
Η εικονιζόμενη γυναίκα του πίνακα ήταν ένα δημοφιλές Ναπολιτάνικο μοντέλο της εποχής (μέσα 19ου αι.), η οποία ήταν ζευγάρι με τον Vincenzo Gemito γνωστός και σαν «ο τρελός γλύπτης». Λέγεται ότι ο Gemito συναγωνιζόταν σε εκκεντρικότητα τον Caravaggio.
Άμα ψάξεις … βρίσκεις πολλά … κουτσομπολιά της εποχής. «Πικάντικα» κουτσομπολιά, γιατί … Νάπολη είναι αυτή.
Κι άλλο έργο μου τράβηξε την προσοχή, γύρω από το οποίο πλανάται ένα μυστήριο …
«Ιουδήθ και Ολοφέρνης» έργο του Louis Finson, το οποίο πιστεύεται ότι είναι πιστό αντίγραφο ενός χαμένου Caravaggio, που φιλοτεχνήθηκε στη Νάπολη. Η άποψη αυτή ενισχύθηκε όταν το 2014 βρέθηκε παρόμοιος πίνακας ανώτερης ποιότητας στην Τουλούζη, που αποδίδεται στον Caravaggio. Υπήρχε όμως και μια άλλη άποψη από διάφορους μελετητές ότι ο πίνακας της Τουλούζης είναι το “αριστούργημα του Finson”, ενώ ο πίνακας της Νάπολη είναι το πιστό αντίγραφο ενός μαθητή του. Πάντως, είναι γνωστό ότι ο Finson έκανε καριέρα ως αντιγραφέας έργων τέχνης και ήταν Καραβατζιστής.
Γύρω στις οκτώ παρά βγήκα έξω από την γκαλερί.
Ύστερα από το διάλλειμα σε αυτό το κομψό, ήσυχο παλάτι βγήκα πάλι στη βαβούρα της κεντρικής Νάπολη.
Ένα 10λεπτο πέρασα στο περίμενε, τη φίλη μου να φανεί. Το ραντεβού μας ήταν έξω από το “Zevallos”. Χάζευα τον κόσμο. Πολύς κόσμος. Τόσο κόσμο μέχρι στιγμής είχα δει σε Κωνσταντινούπολη και Βενετία. Τώρα θα προσθέσω και τη Νάπολη.
Ήρθε και η φίλη μου. Εκστασιασμένη τη βρήκα λόγω … των τιμών, που είχε δει στα καταστήματα. «Αυτά αγοράζουμε εμείς από την Ελλάδα σαν Ιταλικά προϊόντα πανάκριβα; Να ερχόμαστε εδώ να ψωνίζουμε, πιο φθηνά θα μας βγαίνει». Τώρα όμως μόνο ένα ζευγάρι σαγιονάρες είχε ψωνίσει (made in Italy φυσικά), αφού τι να χωρέσει πια αυτό το σακιδιάκι που είχαμε για αποσκευή;
Κατεβαίνοντας την Toledo, στα 150μ. από το Palazzo Zevallos είδαμε την Galleria UBERTO Ι. Πρόκειται για ένα μεγαλοπρεπές κτίριο του 1890, που μοιάζει πολύ με αυτή του Μιλάνου, αλλά και με την Principe της Νάπολη, που είχαμε δει το πρωί. Πρόκειται για ένα όμορφο εμπορικό κέντρο με θολωτή οροφή από γυαλί και σίδερο, διακοσμημένη με τοιχογραφίες και γλυπτά. Το 2013 που είχα ξαναέρθει στη Νάπολη, η gallery αυτή είχε μια εικόνα εγκατάλειψης. Αντίθετα, σήμερα που την έβλεπα ξανά όχι μόνο έσφυζε από ζωή, αλλά επικρατούσε μάλιστα το αδιαχώρητο.
Ουρές από όλη η πιτσιρικαρία της πόλης είχε μαζευτεί στα Mc Donalds.
Προχωρήσαμε στη Via Toledo προς την piazza Plebiscito...
Η Piazza Plebiscito είναι μια τεράστια πλατεία, η μεγαλύτερη στη Νάπολη, που πήρε το όνομά της από το Δημοψήφισμα του 1860, με το οποίο η πόλη εισήλθε στο Βασίλειο της Ιταλίας. Στα ανατολικά της βρίσκεται το palazzo Reale (17ος αι.), στα Δυτικά της επιβλητική βασιλική Sa Francisco di Paolo (19ος αι.) και τα άλλα σημεία του ορίζοντα πλαισιώνονται από το palazzo Salerno και το palazzo della Prefettura.
Στη μια της γωνία υπάρχει και το περίφημο θέατρο San Carlo, στο οποίο είχαμε εισιτήρια για μια παράστασή του για την επόμενη μέρα
, ενώ στο ισόγειο του Palazzo Prefettura είναι το «λογοτεχνικό» café (που κάθε πόλη οφείλει να έχει) το “Café Cambrinus”.
Είναι ένα από τα εμβληματικά καφέ της Ευρώπης.
Σε μια Ευρώπη που «έβραζε» από καλλιτεχνικές ιδέες μερικά καφέ τοποθετημένα στρατηγικά σε μαγικές γωνιές πόλεων έγιναν γρήγορα σημεία συνάντησης μερικών εκ των διασημότερων ανθρώπων της Ευρώπης. Έτσι και το «Cambrinus». Υπήρξε στέκι, στις αριστοκρατικές αίθουσες του οποίου φιλοξενήθηκαν έντονες συζητήσεις διανοούμενων, πολιτικών, καλλιτεχνών διαμορφώνοντας μέρος της σύγχρονης Ευρωπαϊκής Ιστορίας.
Το Café Cambrinus υπάρχει από το 1860, έχει διακόσμηση που θυμίζει belle époque και είναι γνωστό ως το café των διανοούμενων. Εδώ σύχναζαν προσωπικότητες σαν τον Oscar Wilde, Ernest Hemingway και Jean Paul Satr. Σήμερα είναι ένα ωραίο και ακριβό καφέ λόγω θέσης, κεντρικότατο με θέα και ιστορία.
Εμείς το αντιμετωπίσαμε σαν μουσείο-αξιοθέατο. Μπήκαμε δηλ. μέσα για να το δούμε. Έχει κλασική επίπλωση, καθρέφτες, ζωγραφικούς πίνακες, κόκκινα βελούδα, πινακίδα που υποδηλώνει έτος ίδρυσης, γραφικούς σερβιτόρους (που μοιάζουν με δημόσιους υπάλληλους
) και διάσημα γλυκά.
Ήταν πάρα πολύ ωραίο αλλά δεν ήταν η ώρα μας … για γλυκό.
Βέβαια ένα διάλειμμα το χρειαζόμασταν. Έτσι, καθίσαμε λίγο να ξαποστάσουμε στα σκαλιά της Sa Francisco di Paolo της πλατείας.
Είναι Σαββατόβραδο και η πλατεία ήταν γεμάτη με παρέες παρέες, είτε σε πηγαδάκια στο κέντρο της, είτε γύρω από μουσικούς του δρόμου, είτε στα σκαλιά της όμορφης βασιλικής.
Ήταν πολλά τα χιλιόμετρα της ημέρας και θα ακολουθούσαν κι άλλα. Η φίλη μου αποχωρίστηκε τα snickers που την ταλαιπωρούσαν και φόρεσε τις σαγιονάρες, που μόλις αγόρασε από την αγορά.
Όμορφη βραδιά με φεγγάρι, ωραίο καιρό και οι Ναπολιτάνοι όλοι έξω…
“When the moon hits your eye like a big pizza pie
That’s amore”
Ύστερα από ένα αρκετά χαλαρωτικό και ξεκούραστο μισάωρο που περάσαμε στα σκαλιά της Βασιλικής, η συνέχεια είχε … θάλασσα, δηλ. μια βόλτα στην παραλιακή Lungomare Santa Lucia.
Πήραμε την via Cesario Console, περάσαμε από τη μαρίνα του κωπηλατικού ομίλου της Νάπολη και στη συνέχεια βγήκαμε παραλία.
Η παραλιακή Santa Lucia όπως λέγεται και αν είχε κόσμο. Mαγαζιά, περατζάδα, μαρίνες, προβλήτες κατά μήκος της παραλιακής οδού όλα ήταν γεμάτα με κόσμο.
Την όμορφη βραδιά (το ξανάπα αυτό αλλά θέλω να δώσω έμφαση) τη χαλούσε φυσικά η κίνηση των αυτοκινήτων στην παράλληλη λεωφόρο via Nazario Sauro.
Αντίθετα, το φεγγάρι επέτρεπε να βλέπουμε το Βεζούβιο και ας είναι τόσα χιλιόμετρα μακριά...
“When the world seems to shine like you’ve had too much wine
That’s amore”
Δεν ξέρω πόσο έπρεπε να περπατήσουμε παραλιακά και αν θα καταφέρναμε να πετύχουμε πιο ρομαντική περατζάδα ή τουλάχιστον με λιγότερη φασαρία, αλλά εμείς περπατήσαμε καμιά 500αριά μέτρα (ως τη Fontana del Gigante), όπου και αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Είχαμε πολύ δρόμο έως το σπίτι μας. Θα μπορούσαμε να πάρουμε και λεωφορείο, αλλά σκεφτήκαμε ότι ποδαράτο μπορεί να βρίσκαμε κανένα ωραίο φαγάδικο για να καθίσουμε για βράδυ. Όπως και βρήκαμε αλλά ήταν … γεμάτο.
H “Antica Pizzeria Del Borgo Orefici” μου φάνηκε καλή. Είδα λαχταριστά πιάτα και πίτσες και θαλασσινά, αλλά είχε και όρθιους που περίμεναν! Tip Check για την επόμενη φορά.
Τα πάντα ήταν γεμάτα! Λες και όλος ο πληθυσμός της πόλης (της τρίτης μεγαλύτερης πόλης της Ιταλίας) ήταν έξω. Ήταν βέβαια και Σαββατόβραδο αλλά έχω την αίσθηση ότι ειδικά οι ταμπεραμεντόζοι Ναπολιτάνοι ταλαιπωρήθηκαν πολύ από την κλεισούρα του κοροοϊού και τώρα του δίνουν και καταλαβαίνει.
Εκτός από τους φασαριόζικους δρόμους περάσαμε δίπλα από ήσυχα λιμανάκια, από μαρίνες με ψαράδες αλλά και από αρκετά ερημικά σημεία, κοινώς «οργώσαμε» την παραλιακή …
… ώσπου φτάσαμε στο πολύ γνώριμό μας σημείο του δίδυμου “Di Angeli” και “Da Michele”. Διάσημες πιτσαρίες και όχι άδικα. Έχω φάει πίτσα και από τις δύο και τώρα ήταν φίσκα
με πολύ κόσμο και οι δύο. Το ένα είχε γεμάτο όλα τα τραπεζάκια ...
... και το άλλο είχε γεμάτο όλους τους γύρω δρόμους από την ουρά των ορθίων που περίμεναν για μια πίτσα.
Τώρα κατάλαβα τι εννοούσαν οι διάφοροι οδηγοί αλλά και πολλοί συμφορουμίτες όταν έλεγαν ότι το Da Miclele έχει συνήθως ουρά.
Το Plan B μου έλεγε να ξεχάσουμε την πίτσα και να το γυρίσουμε στα θαλασσινά. Ένα μαγαζί είχα σημειωμένο για θαλασσινά και αυτό ήταν το “Mimi alla Ferrovia”.
To Mimi alla Ferrovia μου το είχε συστήσει το site: «The 20 best things to do in Naples». Μου έκανε εντύπωση πως γίνεται ανάμεσα σε εκκλησίες, κάστρα, μουσεία και πλατείες να βρίσκεται ένα και μόνο εστιατόριο. Δεν είχα προλάβει να διασταυρώσω την πληροφορία (αν όντως είναι στα the best) και είχα τις αμφιβολίες μου, αλλά χρειαζόμουν και μια εναλλακτική με θαλασσινά ανάμεσα στις πίτσες. Το σημείωσα λοιπόν και εγώ στο χάρτη μου αφού ήταν κιόλας και κοντά στο κατάλυμά μας.
Δεν ξέρω πως θα ήταν τα μη τουριστικά που θα μας έστελνε ο Adelchi, αλλά αυτό ήταν κορυφή. Κάτι που το καταλάβαμε αμέσως όταν περιμένοντας στην ουρά για να αδειάσει τραπέζι είδαμε ότι ουρά και μαγαζί ήταν γεμάτο Ιταλούς.
Πήραμε ένα ταρτάρ γαρίδας με σος γιαουρτιού και gel μανταρινιού, ένα παναρισμένο ψητό ψάρι με μουστάρδα και ψητά λαχανικά και ραβιόλια γεμιστά με λαβράκι και λεμόνι σε σάλτσα από γαρίδα και σουπιά (ή καλαμάρι). Το τελευταίο νομίζω το ερωτεύτηκα.
Το σκέφτομαι σχεδόν κάθε μέρα από τότε!
Ήταν όλα καταπληκτικά. Το κρασάκι και το γλυκό του finale ολοκλήρωσαν την ευτυχία μας.“Hearts will play tippy-tippy-tay, tippy-tippy-tay
Like a gay tarantella
Lucky fella”
Το σπίτι μας ήταν πολύ κοντά. Ευτυχώς, γιατί τα 13 χιλιόμετρα που έλεγε το χρονολόγιο του κινητού μου ότι περπατήσαμε σήμερα ήταν πολύ βαριά (χώρια οι ορθοστασίες) και για τα snickers μου αλλά και για τις σαγιονάρες της φίλης μου.
Περάσαμε γρήγορα τα κακόφημα μέρη, από λιμάνια σε σταθμούς κυκλοφορούμε αργά τη νύχτα (φιρί φιρί το πάμε) ...
... και αισίως φτάσαμε σπίτι γύρω στη 1:00 το βράδυ.
Κοιμήθηκα γλυκά, έχοντας τη μελωδία, που είχα και όλη την ημέρα στα αυτιά μου:
“When you walk in a dream but you know you’re not
Dreaming Signora
Scusa me, but you see, back in old Napoli
That’s Amore”
Αύριο θα πηγαίναμε εκδρομή ...
