Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.407
- Likes
- 19.805
- Επόμενο Ταξίδι
- Μαδρίτη πάλι :)
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Ναπολιτάνικες εικόνες …
Ύστερα από τη σοφή συμβουλή μιας Ναπολιτάνας, που πετύχαμε στη στάση, η οποία μας είπε «Μπορείτε να μπείτε και χωρίς εισιτήριο, δεν κάνουν συχνά έλεγχο», μπήκαμε και εμείς μέσα στο πρώτο λεωφορείο που πέρασε. Οι συμβουλές συνεχίστηκαν:
«Σταθείτε κοντά στην πίσω έξοδο. Αν μπει κανένας ελεγκτής να προλάβετε να βγείτε γρήγορα».
Καταλάβαμε. Νοικοκυρεμένα πράγματα. Όπως Ελλάδα δηλαδή.
Ευχαριστήσαμε και κατεβήκαμε στη στάση Dante και στην ομώνυμη πλατεία.
Η πλατεία Dante, είναι μια κλασική πλατεία της Νάπολη, με όμορφα καφέ, επιβλητικά περιμετρικά κτίρια και πολλούς περαστικούς. Περαστικές είμαστε και εμείς και κατευθυνόμενες προς το σταθμό του τελεφερίκ “Montesanto”. Ήθελα να ανεβούμε στην περιοχή Vomero, που είχε κάποιο υψόμετρο για να δούμε τη Νάπολη από ψηλά.
Είμαστε κοντά, αφού στο βάθος ήδη βλέπαμε το λόφο με το κάστρο του και τα κάποια … αμέτρητα σκαλιά, που οδηγούσαν σε αυτό.
Στρίψαμε στην via Pelegrini και μετά από 300μ. φτάσαμε στο σταθμό. Είναι ένας όμορφος σταθμός (του 1891), με βεράντα και στέγη από γυαλί και ατσάλι.
Βγάλαμε aller retour εισιτήρια (2,20€/ άτομο) και μπήκαμε στο τελευταίο βαγόνι.
Μετά από 5-6 λεπτά και μια ενδιάμεση στάση βρεθήκαμε στο τέρμα (στάση Morghen). Ένα μικρό διάλλειμα για ανεφοδιασμό μας ήταν απαραίτητo. Αυτό σήμαινε καφεδάκι και φόρτιση κινητού. Σε αυτό το ταξίδι για εξοικονόμηση χώρου (πόσα να χωρέσει πια το τσαντάκι που πήρα
δεν είχα πάρει μαζί μου φωτογραφική μηχανή!!! Το κινητό όμως πόσα να αντέξει; Πλοήγηση, πληροφορίες, δορυφόρο, φωτογραφίες, video, τηλέφωνα, forum; Μέχρι τις 3:00 το μεσημέρι έπλεε τα λοίσθια. Τελικά χρειάζεται και η φωτογραφική.
Στο “Toffee Coffee Shop” που καθίσαμε, ήπια ένα καταπληκτικό καφεδάκι. “Nocciolato” λεγόταν και ήταν ένας ζεστός espresso με ένα μικρό σοκολατάκι nocciola στον πάτο του. Φοβερός συνδυασμός!
Ανανεωμένες προχωρήσαμε για να δούμε τη θέα. Αυτή όμως για να τη δεις έπρεπε ή να μπεις μέσα στο κάστρο Castel Sant’Elmo, που δεν καιγόμασταν να το δούμε ή να καθίσουμε στο απέναντι καφέ/bar “Renzo e Lucia”. Το καφέ φαινόταν κυριλέ και μάλλον πουλούσε και λίγο ακριβά τη θέα. Είχε «πόρτα» να φανταστείτε. Ας κάτσουμε είπαμε. Η πόρτα όμως ήταν … “ισχυρή”. Μας ρώτησε επίμονα τι θα πάρουμε, γιατί καφέ σκέτο δεν σερβίρουν.?????
«Οκ». Της είπαμε. «Θα πάρουμε πίτσα»
«Εντάξει» είπε. «Αφού θα πάρετε πίτσα, περάστε».
Έτσι και έγινε. Περάσαμε και καθίσαμε και όταν ήρθε το γκαρσόνι παραγγείλαμε μία πίτσα.
«Πίτσα???» «Δεν έχουμε πίτσα!!!», μας είπε με έκπληκτο ύφος.
Παίζει να είναι το μοναδικό μαγαζί στη Νάπολη που δεν έχει πίτσα.
Μικρό το κακό. Ή μάλλον καθόλου κακό. Δεν θέλαμε πίτσα από δω και μάλιστα ακριβή (που σίγουρα θα ήταν). Εμείς ούτως ή άλλως για τη θέα ήρθαμε μέχρι εδώ. 
Και είδαμε τη θέα …
Και τη Νάπολη και τον Βεζούβιο ...
Δυνατές εικόνες …
“When you dance down the street with a cloud at your feet
You’re in love”
Πραγματικά αυτό το μπαλκόνι έχει εκπληκτική άποψη της Νάπολη και του Βεζούβιου. Χαζέψαμε τη θέα, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και φύγαμε.
Επιστρέψαμε με τον ίδιο τρόπο. Πήραμε το τελεφερίκ και κατεβήκαμε. Η περιοχή γύρω από το σταθμό Montesanto είναι ένας λαβύρινθος από μικρά δρομάκια μέσα στα οποία χωθήκαμε και περπατήσαμε. Πολλά σπίτια στις γειτονιές αυτές φαινόντουσαν παραμελημένα, αλλά με μια προσεκτικότερη παρατήρηση καταλάβαινες ότι ήταν καθ' όλα ... λειτουργικά.
είδαμε όμως και πολυσύχναστους δρόμους, πολλούς από αυτούς γεμάτο με πάγκους και μικροπωλητές...
...είδαμε και ένα ψαράδικο που είχε βγάλει τραπεζάκια (όπως στη Βαρβάκειο τη δική μας)...
Αν δεν πηγαίναμε τώρα στο παλάτι της Caserta, δεν θα πηγαίναμε μέσα στο τριήμερο. Στο μυαλό μου το είχα εύκολο. ‘Φεύγουμε άμεσα για το σταθμό, παίρνουμε το τρένο των 16:42. Θα φτάναμε στις 17:25. Θα είχαμε ένα δύωρο περιθώριο να δούμε παλάτι και κήπους (μέχρι τις 19:30 που έκλεινε) και με το τρένο των 20:07 θα είμαστε πίσω’.
Τώρα που το βλέπω ψυχραιμότερα … νομίζω ότι πρέπει για λίγο να “χάζεψα”. Αυτό το σενάριο δεν έβγαινε ούτε στη θεωρία! Η Νάπολη μου είχε πάρει τα μυαλά και δεν σκεφτόμουν σωστά, αλλά ευτυχώς η ίδια η Νάπολη με … έσωσε τελικά από τη λάθος κίνηση.
Ξεκινήσαμε πάντως για το σταθμό. Μπήκαμε μέσα στο ιστορικό κέντρο ξανά και εκεί … μείναμε. Είναι αδύνατον να διασχίσεις τα στενά του κέντρου χωρίς στάση. Θα βρεις σχεδόν σε κάθε γωνιά κι έναν καλό λόγο για να σταματήσεις. Λίγο τα μαγαζιά, λίγο τα σουβενίρ, λίγο οι μουσικοί του δρόμου, λίγο τα μηχανάκια, που πάντα πρέπει να ‘χεις το νου σου, λίγο να βγάλεις και καμιά φωτό … ε! δεν θέλεις πολύ να ... κολλήσεις!
Περνώντας από την κεντρική πλατεία Piazza del Jesu Nuovo, είπαμε να ρίξουμε μια ματιά στις δυο σημαντικότερες εκκλησίες της πόλης, που στέκονται η μια απέναντι από την άλλη (αφού την προηγούμενη φορά δεν...), την Jesu Nuovo και την Santa Chiara.
Μετά από λίγο λοξοδρομήσαμε σε ένα στενάκι, γιατί μας παρέσυρε μια ελληνική σημαία που είδαμε στο βάθος του. Παντού υπάρχει ένας Έλληνας και μάλιστα με αισθητή παρουσία. Πόσο μάλλον εδώ, στη «Νε-άπολη», που χτίστηκε από Έλληνες.
Πήγαμε να κόψουμε δρόμο για να βγούμε στη γνωστή μας Tribunali μέσω της piazzetta Casanova, αλλά μετά 15μ. που διανύσαμε αποφασίσαμε ότι παραήταν αγριευτικά μοναχικό αυτό το στενό ...
... οπότε ξαναβγήκαμε στη Via San Sebastiano και μ’ αυτά και μ’ αυτά βρεθήκαμε στην (κατά πολλές φήμες) πιο όμορφη μικρή πλατεία της Νάπολη, την Piazza Bellini.
Πανέμορφη πλατειούλα με το άγαλμα του Vincenco Bellini στο κέντρο της και το Ωδείο di San Pietro Majella στα νότιά της. Σε ένα σημείο της πλατείας έχουν αποκαλυφθεί υπόγεια ερείπια κάποιου τμήματος των δυτικών τειχών της αρχαίας Ελληνικής πόλης (του 6ου αι.). Γύρω από τον αρχαιολογικό χώρο υπάρχουν πάρα πολλά γραφικά καφέ και μπαράκια που γεμίζουν ειδικά τα βράδια.
Είδαμε και φωτογράφιση γάμου …
Όχι όμως σε κάποια από τις όμορφες Galleria της πόλης, ούτε και σε καμιά από τις πλατείες της, αλλά σε ένα από τα … στενάκια της, που είναι μεν χαρακτηριστικά της Νάπολη, αλλά δεν είμαι σίγουρη αν είναι και από τα πιο όμορφα σημεία της.
Εγώ στη θέση τους θα έβγαζα φωτογραφία σε κάποιο από τα κάστρα της με φόντο τον Βεζούβιο, αλλά μπορεί οι Ναπολιτάνοι να ξέρουν καλύτερα!
“Πιάσαμε” και την πολύ γνώριμή μας via Tribunali ...
… ώσπου φτάσαμε στην πιτσαρία Di Mateo η οποία ήταν χωρίς ΚΟΣΜΟ και ουρές ήρθε και έδεσε! Δεν πάμε Caserta (ευτυχώς). Θα φάμε πίτσα και θα χαλαρώσουμε μέσα στα στενά, όσο βέβαια μπορείς να χαλαρώσεις με τα μηχανάκια έτοιμα να σε καρατομήσουν ανά πάσα στιγμή.
Τελικά θέλαμε πίτσα!
Αυτήν όμως την πίτσα...
“When you walk in a dream but you know you’re not
Dreaming Signore
Scusa me, but you see, back in old Napoli
That’s Amore”
Συγκινούμαι και … λιποθυμώ μόνο που τη σκέφτομαι!
Η πίτσα di Mateo ήταν ένα … ποίημα. Το έχω ξαναπεί. Για την πίτσα της Νάπολη έχω ξανακάνει … αφιέρωμα στο forum. Να τα ξαναπώ; Θα τα ξαναπώ γιατί της αξίζει. «Η Ιταλία κάνει την καλύτερη πίτσα στον κόσμο. Η Νάπολη κάνει την καλύτερη πίτσα της Ιταλίας. Η πίτσα του “Di Mateo” είναι μια από τις καλύτερες πίτσες της Νάπολη. Άρα εγώ αυτή τη στιγμή τρώω την καλύτερη πίτσα του κόσμου!». Ούτε η φήμη της είναι τυχαία, ούτε το ότι είναι … Unesco!
Απέναντι από τον Mateo είχε ένα εμπορικό με πολύ οικονομικά ρούχα. Η φιλενάδα μου άφησε 10€ (μόνο) για ένα φουστανάκι και μια φουστίτσα! Εγώ άφησα τα ίδια χρήματα στο διπλανό μαγαζάκι για … 10 μαγνητάκια! Είναι πολλές οι συγκινήσεις σας λέω!!!
Η συνέχεια είχε χάζι στη via San Gregorio Armeno.
Η οδός των τεχνιτών όπως αλλιώς λέγεται ο συγκεκριμένος δρόμος είναι γεμάτος με μαγαζάκια που πουλούν τα λεγόμενα “presepi”, δηλ. χειροποίητα έργα τέχνης σε μικρογραφίες, κατασκευασμένα από τερακότα. Το κυριότερο θέμα τους είναι οι Χριστουγεννιάτικες «φάτνες»! Είχε όμως και πολλά άλλα όπως στολίδια, μάσκες, κοσμήματα και φιγούρες από το «νονό» Marlon Brando και τον Πάπα έως και τον Μαραντόνα! Και όσον αφορά την εμβληματική φιγούρα της πόλης, τον pulcinela … γεμάτος ο τόπος! Ότι πρέπει για χάζεμα δηλαδή.
Στο προηγούμενο ταξίδι είχα «φάει» ένα δύωρο σε αυτό εδώ το στενάκι και για να είμαι ειλικρινής σε αυτό το ταξίδι το απέφευγα, αλλά τώρα που αποφασίσαμε να το ρίξουμε στο χαλαρό … ας πάει και το παλιάμπελο.
Επειδή είναι αδύνατο να περάσεις από αυτόν το δρόμο, χωρίς να αγοράσεις κάτι, έτσι δυο μικροδωράκια τα πήρα και εγώ.
Η συνέχεια είχε περιπλάνηση μέσα στους δρόμους του ιστορικού κέντρου της Νάπολη...
Φωτογραφίζοντας διάφορα όμορφα, περίεργα, ιδιαίτερα ... όπως:
...ένα οίκημα με πολλούς … αρχιτεκτονικούς ρυθμούς ...
...έναν αρτοποιό με … φαντασία...
μια μόνιμη … εικαστική παρέμβαση στην piazza Jesu, με φόντο τον οβελίσκο του 18ου αι. (αφιερωμένο στην άμωμη σύλληψη) ...
...διαφημιστική … καμπάνια της πραμάτειας...
...μια ιδιαίτερη ... μουσική του δρόμου ...
Στην piazzeta Nilo, κάναμε μια στάση, για να φάμε ένα παγωτάκι...
Αφού χάθηκε η Caserta (πάει το Unesco) είπα να μη χάσω και τον άλλο Caravaggio της Νάπολη. Τρεις έχει η Νάπολη. Τον έναν τον είδα το πρωί, τον άλλο που ήταν εκεί κοντά μέσα στην εκκλησία της “Pio Monte della Misericordia” τον είχα δει την προηγούμενη φορά που είχα έρθει στη Νάπολη και μου έλειπε ο τρίτος, που βρίσκεται σε ένα παλάτι πάνω στη Via Toledo, αυτό του “Palazzo Zevallos Stigliano”. Έτσι ξεκινήσαμε και πήραμε το δρόμο για το παλάτι.
Κόψαμε δρόμο μέσω της Piazza Monteoliveto, προκειμένου να πιάσουμε τη Via Toledo, που είναι και ο βασικότερος εμπορικός δρόμος της Νάπολη.
Ώρα με πολύ κίνηση. Αν και πάντα έχει κίνηση στη Via Toledo. Στην “Piazza della Carita” είχαμε θέματα …με την κυκλοφορία. Άντε και εμείς είμαστε Έλληνες. Κάτι ξέρουμε από κυκλοφοριακό χάος και μπορούμε να …επιβιώσουμε. Οι άλλοι λαοί/τουρίστες που έρχονται εδώ, πως τα καταφέρνουν και κυκλοφορούν;
Από παντού ξεπηδούσαν τα αυτοκίνητα με …προτεραιότητα και διαβάσεις πεζών δεν θυμάμαι να είδα κάπου.
Κάποια στιγμή η Via Toledo γίνεται πεζόδρομος. Δεν έχει αυτοκίνητα και μηχανάκια, έχει όμως … συνωστισμό...
Η φιλενάδα μου έχει αδυναμία στα ψώνια και η Via Toledo ήταν η … σειρήνα. Η αλήθεια είναι ότι οι τιμές παρά ήταν δελεαστικές ακόμα και για μένα που αποφεύγω τα ψώνια. Μπήκαμε σε ένα για ψωνίσουμε κανένα πεδιλάκι. Είχε κάτι όμορφα με 12€ τα δυο ζευγάρια! Ψάξαμε αρκετά για να βρούμε νούμερο και χρώμα. Στο τέλος φύγαμε άπραγες με τον καταστηματάρχη «φορτωμένο» και εμένα με ένα άγχος παραπάνω αν θα προλάβω να δω τον Caravaggio. Τι ώρα κλείνει το παλάτι;
Αναγκάστηκα να προχωρήσω με γοργό βήμα και να αφήσω τη φιλενάδα μου στα μαγαζιά.
Ύστερα από τη σοφή συμβουλή μιας Ναπολιτάνας, που πετύχαμε στη στάση, η οποία μας είπε «Μπορείτε να μπείτε και χωρίς εισιτήριο, δεν κάνουν συχνά έλεγχο», μπήκαμε και εμείς μέσα στο πρώτο λεωφορείο που πέρασε. Οι συμβουλές συνεχίστηκαν:
«Σταθείτε κοντά στην πίσω έξοδο. Αν μπει κανένας ελεγκτής να προλάβετε να βγείτε γρήγορα».
Καταλάβαμε. Νοικοκυρεμένα πράγματα. Όπως Ελλάδα δηλαδή.
Ευχαριστήσαμε και κατεβήκαμε στη στάση Dante και στην ομώνυμη πλατεία.
Η πλατεία Dante, είναι μια κλασική πλατεία της Νάπολη, με όμορφα καφέ, επιβλητικά περιμετρικά κτίρια και πολλούς περαστικούς. Περαστικές είμαστε και εμείς και κατευθυνόμενες προς το σταθμό του τελεφερίκ “Montesanto”. Ήθελα να ανεβούμε στην περιοχή Vomero, που είχε κάποιο υψόμετρο για να δούμε τη Νάπολη από ψηλά.
Είμαστε κοντά, αφού στο βάθος ήδη βλέπαμε το λόφο με το κάστρο του και τα κάποια … αμέτρητα σκαλιά, που οδηγούσαν σε αυτό.
Στρίψαμε στην via Pelegrini και μετά από 300μ. φτάσαμε στο σταθμό. Είναι ένας όμορφος σταθμός (του 1891), με βεράντα και στέγη από γυαλί και ατσάλι.
Βγάλαμε aller retour εισιτήρια (2,20€/ άτομο) και μπήκαμε στο τελευταίο βαγόνι.
Μετά από 5-6 λεπτά και μια ενδιάμεση στάση βρεθήκαμε στο τέρμα (στάση Morghen). Ένα μικρό διάλλειμα για ανεφοδιασμό μας ήταν απαραίτητo. Αυτό σήμαινε καφεδάκι και φόρτιση κινητού. Σε αυτό το ταξίδι για εξοικονόμηση χώρου (πόσα να χωρέσει πια το τσαντάκι που πήρα
δεν είχα πάρει μαζί μου φωτογραφική μηχανή!!! Το κινητό όμως πόσα να αντέξει; Πλοήγηση, πληροφορίες, δορυφόρο, φωτογραφίες, video, τηλέφωνα, forum; Μέχρι τις 3:00 το μεσημέρι έπλεε τα λοίσθια. Τελικά χρειάζεται και η φωτογραφική.Στο “Toffee Coffee Shop” που καθίσαμε, ήπια ένα καταπληκτικό καφεδάκι. “Nocciolato” λεγόταν και ήταν ένας ζεστός espresso με ένα μικρό σοκολατάκι nocciola στον πάτο του. Φοβερός συνδυασμός!
Ανανεωμένες προχωρήσαμε για να δούμε τη θέα. Αυτή όμως για να τη δεις έπρεπε ή να μπεις μέσα στο κάστρο Castel Sant’Elmo, που δεν καιγόμασταν να το δούμε ή να καθίσουμε στο απέναντι καφέ/bar “Renzo e Lucia”. Το καφέ φαινόταν κυριλέ και μάλλον πουλούσε και λίγο ακριβά τη θέα. Είχε «πόρτα» να φανταστείτε. Ας κάτσουμε είπαμε. Η πόρτα όμως ήταν … “ισχυρή”. Μας ρώτησε επίμονα τι θα πάρουμε, γιατί καφέ σκέτο δεν σερβίρουν.
?????«Οκ». Της είπαμε. «Θα πάρουμε πίτσα»
«Εντάξει» είπε. «Αφού θα πάρετε πίτσα, περάστε».
Έτσι και έγινε. Περάσαμε και καθίσαμε και όταν ήρθε το γκαρσόνι παραγγείλαμε μία πίτσα.
«Πίτσα???» «Δεν έχουμε πίτσα!!!», μας είπε με έκπληκτο ύφος.
Παίζει να είναι το μοναδικό μαγαζί στη Νάπολη που δεν έχει πίτσα.
Μικρό το κακό. Ή μάλλον καθόλου κακό. Δεν θέλαμε πίτσα από δω και μάλιστα ακριβή (που σίγουρα θα ήταν). Εμείς ούτως ή άλλως για τη θέα ήρθαμε μέχρι εδώ. Και είδαμε τη θέα …
Και τη Νάπολη και τον Βεζούβιο ...
Δυνατές εικόνες …
“When you dance down the street with a cloud at your feet
You’re in love”
Πραγματικά αυτό το μπαλκόνι έχει εκπληκτική άποψη της Νάπολη και του Βεζούβιου. Χαζέψαμε τη θέα, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και φύγαμε.
Επιστρέψαμε με τον ίδιο τρόπο. Πήραμε το τελεφερίκ και κατεβήκαμε. Η περιοχή γύρω από το σταθμό Montesanto είναι ένας λαβύρινθος από μικρά δρομάκια μέσα στα οποία χωθήκαμε και περπατήσαμε. Πολλά σπίτια στις γειτονιές αυτές φαινόντουσαν παραμελημένα, αλλά με μια προσεκτικότερη παρατήρηση καταλάβαινες ότι ήταν καθ' όλα ... λειτουργικά.
είδαμε όμως και πολυσύχναστους δρόμους, πολλούς από αυτούς γεμάτο με πάγκους και μικροπωλητές...
...είδαμε και ένα ψαράδικο που είχε βγάλει τραπεζάκια (όπως στη Βαρβάκειο τη δική μας)...
Αν δεν πηγαίναμε τώρα στο παλάτι της Caserta, δεν θα πηγαίναμε μέσα στο τριήμερο. Στο μυαλό μου το είχα εύκολο. ‘Φεύγουμε άμεσα για το σταθμό, παίρνουμε το τρένο των 16:42. Θα φτάναμε στις 17:25. Θα είχαμε ένα δύωρο περιθώριο να δούμε παλάτι και κήπους (μέχρι τις 19:30 που έκλεινε) και με το τρένο των 20:07 θα είμαστε πίσω’.
Τώρα που το βλέπω ψυχραιμότερα … νομίζω ότι πρέπει για λίγο να “χάζεψα”. Αυτό το σενάριο δεν έβγαινε ούτε στη θεωρία! Η Νάπολη μου είχε πάρει τα μυαλά και δεν σκεφτόμουν σωστά, αλλά ευτυχώς η ίδια η Νάπολη με … έσωσε τελικά από τη λάθος κίνηση.
Ξεκινήσαμε πάντως για το σταθμό. Μπήκαμε μέσα στο ιστορικό κέντρο ξανά και εκεί … μείναμε. Είναι αδύνατον να διασχίσεις τα στενά του κέντρου χωρίς στάση. Θα βρεις σχεδόν σε κάθε γωνιά κι έναν καλό λόγο για να σταματήσεις. Λίγο τα μαγαζιά, λίγο τα σουβενίρ, λίγο οι μουσικοί του δρόμου, λίγο τα μηχανάκια, που πάντα πρέπει να ‘χεις το νου σου, λίγο να βγάλεις και καμιά φωτό … ε! δεν θέλεις πολύ να ... κολλήσεις!
Περνώντας από την κεντρική πλατεία Piazza del Jesu Nuovo, είπαμε να ρίξουμε μια ματιά στις δυο σημαντικότερες εκκλησίες της πόλης, που στέκονται η μια απέναντι από την άλλη (αφού την προηγούμενη φορά δεν...), την Jesu Nuovo και την Santa Chiara.
Μετά από λίγο λοξοδρομήσαμε σε ένα στενάκι, γιατί μας παρέσυρε μια ελληνική σημαία που είδαμε στο βάθος του. Παντού υπάρχει ένας Έλληνας και μάλιστα με αισθητή παρουσία. Πόσο μάλλον εδώ, στη «Νε-άπολη», που χτίστηκε από Έλληνες.
Πήγαμε να κόψουμε δρόμο για να βγούμε στη γνωστή μας Tribunali μέσω της piazzetta Casanova, αλλά μετά 15μ. που διανύσαμε αποφασίσαμε ότι παραήταν αγριευτικά μοναχικό αυτό το στενό ...
... οπότε ξαναβγήκαμε στη Via San Sebastiano και μ’ αυτά και μ’ αυτά βρεθήκαμε στην (κατά πολλές φήμες) πιο όμορφη μικρή πλατεία της Νάπολη, την Piazza Bellini.
Πανέμορφη πλατειούλα με το άγαλμα του Vincenco Bellini στο κέντρο της και το Ωδείο di San Pietro Majella στα νότιά της. Σε ένα σημείο της πλατείας έχουν αποκαλυφθεί υπόγεια ερείπια κάποιου τμήματος των δυτικών τειχών της αρχαίας Ελληνικής πόλης (του 6ου αι.). Γύρω από τον αρχαιολογικό χώρο υπάρχουν πάρα πολλά γραφικά καφέ και μπαράκια που γεμίζουν ειδικά τα βράδια.
Είδαμε και φωτογράφιση γάμου …
Όχι όμως σε κάποια από τις όμορφες Galleria της πόλης, ούτε και σε καμιά από τις πλατείες της, αλλά σε ένα από τα … στενάκια της, που είναι μεν χαρακτηριστικά της Νάπολη, αλλά δεν είμαι σίγουρη αν είναι και από τα πιο όμορφα σημεία της.
Εγώ στη θέση τους θα έβγαζα φωτογραφία σε κάποιο από τα κάστρα της με φόντο τον Βεζούβιο, αλλά μπορεί οι Ναπολιτάνοι να ξέρουν καλύτερα!“Πιάσαμε” και την πολύ γνώριμή μας via Tribunali ...
… ώσπου φτάσαμε στην πιτσαρία Di Mateo η οποία ήταν χωρίς ΚΟΣΜΟ και ουρές ήρθε και έδεσε! Δεν πάμε Caserta (ευτυχώς). Θα φάμε πίτσα και θα χαλαρώσουμε μέσα στα στενά, όσο βέβαια μπορείς να χαλαρώσεις με τα μηχανάκια έτοιμα να σε καρατομήσουν ανά πάσα στιγμή.
Τελικά θέλαμε πίτσα!
Αυτήν όμως την πίτσα...
“When you walk in a dream but you know you’re not
Dreaming Signore
Scusa me, but you see, back in old Napoli
That’s Amore”
Συγκινούμαι και … λιποθυμώ μόνο που τη σκέφτομαι!
Η πίτσα di Mateo ήταν ένα … ποίημα. Το έχω ξαναπεί. Για την πίτσα της Νάπολη έχω ξανακάνει … αφιέρωμα στο forum. Να τα ξαναπώ; Θα τα ξαναπώ γιατί της αξίζει. «Η Ιταλία κάνει την καλύτερη πίτσα στον κόσμο. Η Νάπολη κάνει την καλύτερη πίτσα της Ιταλίας. Η πίτσα του “Di Mateo” είναι μια από τις καλύτερες πίτσες της Νάπολη. Άρα εγώ αυτή τη στιγμή τρώω την καλύτερη πίτσα του κόσμου!». Ούτε η φήμη της είναι τυχαία, ούτε το ότι είναι … Unesco!
Απέναντι από τον Mateo είχε ένα εμπορικό με πολύ οικονομικά ρούχα. Η φιλενάδα μου άφησε 10€ (μόνο) για ένα φουστανάκι και μια φουστίτσα! Εγώ άφησα τα ίδια χρήματα στο διπλανό μαγαζάκι για … 10 μαγνητάκια! Είναι πολλές οι συγκινήσεις σας λέω!!!
Η συνέχεια είχε χάζι στη via San Gregorio Armeno.
Η οδός των τεχνιτών όπως αλλιώς λέγεται ο συγκεκριμένος δρόμος είναι γεμάτος με μαγαζάκια που πουλούν τα λεγόμενα “presepi”, δηλ. χειροποίητα έργα τέχνης σε μικρογραφίες, κατασκευασμένα από τερακότα. Το κυριότερο θέμα τους είναι οι Χριστουγεννιάτικες «φάτνες»! Είχε όμως και πολλά άλλα όπως στολίδια, μάσκες, κοσμήματα και φιγούρες από το «νονό» Marlon Brando και τον Πάπα έως και τον Μαραντόνα! Και όσον αφορά την εμβληματική φιγούρα της πόλης, τον pulcinela … γεμάτος ο τόπος! Ότι πρέπει για χάζεμα δηλαδή.
Στο προηγούμενο ταξίδι είχα «φάει» ένα δύωρο σε αυτό εδώ το στενάκι και για να είμαι ειλικρινής σε αυτό το ταξίδι το απέφευγα, αλλά τώρα που αποφασίσαμε να το ρίξουμε στο χαλαρό … ας πάει και το παλιάμπελο.
Επειδή είναι αδύνατο να περάσεις από αυτόν το δρόμο, χωρίς να αγοράσεις κάτι, έτσι δυο μικροδωράκια τα πήρα και εγώ.
Η συνέχεια είχε περιπλάνηση μέσα στους δρόμους του ιστορικού κέντρου της Νάπολη...
Φωτογραφίζοντας διάφορα όμορφα, περίεργα, ιδιαίτερα ... όπως:
...ένα οίκημα με πολλούς … αρχιτεκτονικούς ρυθμούς ...
...έναν αρτοποιό με … φαντασία...
μια μόνιμη … εικαστική παρέμβαση στην piazza Jesu, με φόντο τον οβελίσκο του 18ου αι. (αφιερωμένο στην άμωμη σύλληψη) ...
...διαφημιστική … καμπάνια της πραμάτειας...
...μια ιδιαίτερη ... μουσική του δρόμου ...
Στην piazzeta Nilo, κάναμε μια στάση, για να φάμε ένα παγωτάκι...
Αφού χάθηκε η Caserta (πάει το Unesco
) είπα να μη χάσω και τον άλλο Caravaggio της Νάπολη. Τρεις έχει η Νάπολη. Τον έναν τον είδα το πρωί, τον άλλο που ήταν εκεί κοντά μέσα στην εκκλησία της “Pio Monte della Misericordia” τον είχα δει την προηγούμενη φορά που είχα έρθει στη Νάπολη και μου έλειπε ο τρίτος, που βρίσκεται σε ένα παλάτι πάνω στη Via Toledo, αυτό του “Palazzo Zevallos Stigliano”. Έτσι ξεκινήσαμε και πήραμε το δρόμο για το παλάτι.Κόψαμε δρόμο μέσω της Piazza Monteoliveto, προκειμένου να πιάσουμε τη Via Toledo, που είναι και ο βασικότερος εμπορικός δρόμος της Νάπολη.
Ώρα με πολύ κίνηση. Αν και πάντα έχει κίνηση στη Via Toledo. Στην “Piazza della Carita” είχαμε θέματα …με την κυκλοφορία.
Άντε και εμείς είμαστε Έλληνες. Κάτι ξέρουμε από κυκλοφοριακό χάος και μπορούμε να …επιβιώσουμε. Οι άλλοι λαοί/τουρίστες που έρχονται εδώ, πως τα καταφέρνουν και κυκλοφορούν;Από παντού ξεπηδούσαν τα αυτοκίνητα με …προτεραιότητα και διαβάσεις πεζών
δεν θυμάμαι να είδα κάπου.
Κάποια στιγμή η Via Toledo γίνεται πεζόδρομος. Δεν έχει αυτοκίνητα και μηχανάκια, έχει όμως … συνωστισμό...
Η φιλενάδα μου έχει αδυναμία στα ψώνια και η Via Toledo ήταν η … σειρήνα. Η αλήθεια είναι ότι οι τιμές παρά ήταν δελεαστικές ακόμα και για μένα που αποφεύγω τα ψώνια. Μπήκαμε σε ένα για ψωνίσουμε κανένα πεδιλάκι. Είχε κάτι όμορφα με 12€ τα δυο ζευγάρια! Ψάξαμε αρκετά για να βρούμε νούμερο και χρώμα. Στο τέλος φύγαμε άπραγες με τον καταστηματάρχη «φορτωμένο» και εμένα με ένα άγχος παραπάνω αν θα προλάβω να δω τον Caravaggio. Τι ώρα κλείνει το παλάτι;
Αναγκάστηκα να προχωρήσω με γοργό βήμα και να αφήσω τη φιλενάδα μου στα μαγαζιά.
