Ιταλία Ισχυρή δόση … Ιταλίας :)

[Grerena]

Θέατρο San Carlo


Πως τα καταφέραμε να είμαστε “στο τρέξιμο” για να προλάβουμε την όπερα δεν μπορώ να το καταλάβω. Η ώρα ήταν 6:30 και εμείς είμαστε στην πλατφόρμα περιμένοντας το μετρό. Μπαίνοντας μέσα στο τρένο συνειδητοποιήσαμε ότι δεν ξέραμε που θα κατέβουμε. Η όπερα ήταν μεταξύ των στάσεων Municipio και Toledo. Ποια ήταν πιο κοντά στην όπερα; Ήταν θέμα λίγων λεπτών να προλάβουμε την έναρξη.
Ρωτήσαμε ένα Ιταλό δίπλα μας. Στην Municipio μας είπε. Στο δίλεπτο άλλαξε γνώμη και μας είπε στην Toledo τελικά θα κατεβείτε. Ιταλός τουρίστας ήταν από το Μιλάνο και αναποφάσιστος επίσης. Όχι όχι στην Municipio θα κατεβείτε. Τελικά πήρε την απόφασή του. Οριστικά: στην Toledo!
«Θα κατεβείτε όπου και εγώ. Ακολουθείστε με»
Αχ! Εμείς θέλουμε να βάλουμε μια τρεχάλα για να προλάβουμε. Δεν θέλουμε να σε ακολουθήσουμε. Και καθώς ανεβαίναμε σκάλες και κυλιόμενες, διασχίζαμε διαδρόμους θεώρησε υποχρέωσή του να μας ξεναγεί παράλληλα. Γιατί ο σταθμός αυτός ήταν αξιοθέατο από τα λίγα. Τον είχα ξεχάσει ότι ήταν στα must που πρέπει να δούμε, όπως ξαφνικά ξέχασα και τη βιασύνη μου για το θέατρο αφού αυτό που έβλεπα έκοβε την ανάσα. Ευτυχώς που κατεβήκαμε στην Toledo!

Βρέθηκα σε μια αίθουσα πλημμυρισμένη στο φως. Το μπλε και το λευκό κυριαρχούσε παντού, σαν να βρίσκεσαι μέσα στη θάλασσα και ο ήλιος να προσπαθεί να διασχίσει το νερό μέσω μιας οπής στην οροφή.

Και καθώς ανεβαίναμε αφήσαμε την αίθουσα του φωτός και μπήκαμε στην αίθουσα της …γης. Σε αυτή … το χρώμα της κίτρινης ώχρας κυριαρχούσε.
Και ο Μιλανέζος να μας λέει για το νερό και για τη γη, ενώ εγώ εκστασιασμένη να τραβώ φωτογραφίες και στο πίσω μέρος του μυαλού μου να έχω ότι πρέπει να βιαστούμε για την όπερα.
Έκανα τουρισμό υπό πίεση. Χα, χα, χα! Υπάρχει τέτοια ορολογία;

Αφήσαμε πίσω μας τον πολύ εκκεντρικό σταθμό του Τολέδο, ο οποίος έχει κατακτήσει στο παρελθόν το βραβείο «Δημόσιο κτίριο της Χρονιάς» και κατεβήκαμε βιαστικά τη Via Toledo προκειμένου να φτάσουμε το Θέατρο Σαν Κάρλο.

Μετά από πέντε λεπτά ψιλοτρεχάλας φτάσαμε στην είσοδο της όπερας. Δεν έβγαλα φωτογραφίες. Βιάζόμασταν!

Να μία όμως από το internet …

Αφού τσέκαραν τα πιστοποιητικά μας και τα εισιτήριά μας περάσαμε και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τις … άπειρες σκάλες.

Δεν φτάνει που τρέχαμε στο δρόμο είχαμε και ανάβαση. Στον 6ο όροφο ήταν οι θέσεις μας. Οι οικονομικές θέσεις μας των 40€. Τελευταίο θεωρείο.

Όχι δεν είναι εδώ ... είμαστε χαμηλά ακόμα...

ούτε εδώ ... μόλις 3ος όροφος ...

ούτε εδώ ... πιο ψηλά ...

κι όμως ... ούτε εδώ ... άντε γιατί λαχανιάσαμε ...

... πιάσαμε ταβάνι ... ε! ναι! εδώ είμαστε ...

Μια χαρά ήταν τελικά. Άλλωστε κονσέρτο θα παρακολουθούσαμε όχι θεατρική παράσταση. Υπήρχαν και οικονομικότερες θέσεις των 20€, στις οποίες μόνο άκουγες και δεν έβλεπες. Αυτές ήταν και οι μοναδικές άδεις θέσεις αφού κατά τα άλλα το θέατρο ήταν γεμάτο. Και οι έξι όροφοι και η πλατεία. Ήταν βλέπετε και η πρώτη παράσταση μετά από καλοκαίρι και μετά από τη μακρά περίοδο του κορονοϊού.

Το Θέατρο San Carlo χτίστηκε το 1737 και κατέχει τον τίτλο της παλαιότερης όπερας στην Ευρώπη. Βρίσκεται μέσα στα 5 καλύτερα της Ιταλίας (ανάμεσα σε La Scala Μιλάνου, La Fenice Βενετίας, Massimo Παλέρμου και Comunale Μπολόνια). Έμοιαζε πολύ με το La Scala του Μιλάνου που έχω επίσης επισκεφτεί για παράσταση. Έχει 6 ορόφους θεωρεία και κόκκινα βελούδα.

Παρακολουθήσαμε το «Gala Concert Tribute to Enrico Caruso», με Μαέστρο τον Marco Armiliato και τενόρους τους Xabier Anduaga, Francesco Meli & Francesco Demuro.

Δεν έχω λόγια. Η παράσταση ήταν πάρα πολύ ωραία και την απόλαυσα έως το τελευταίο δευτερόλεπτο. Ακούσαμε Βizet, Puccini, Verdi και άλλους από τη συμφωνική ορχήστρα του Θεάτρου.
Ακούσαμε «La Dona Mobile», «Torna a surriento», «O Sole Mio», «Nessun Dorma» κ.α.

Όταν άκουσα το “Je crois entendre encore” (Romance de Nadir) του Bizet, … μου ήρθε μια

… είναι πολλές οι συγκινήσεις σας λέω.

Η παράσταση δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλης διάρκειας. Μιάμιση ώρα κράτησε.

Στο τελευταίο χειροκρότημα ...

Κατά τις 9:30 λοιπόν βγήκαμε έξω.

Η έξοδος μας από το κτίριο έγινε σε πιο αργό ρυθμό απ’ ότι η είσοδός μας (που τρέχαμε σαν παλαβές), έτσι πρόλαβα να βγάλω και καμιά φωτογραφία και να χαζέψω και λίγο τους Ναπολιτάνους φίλους της όπερας.

… και τις Ναπολιτάνες ...

Οι οποίες μετά την όπερα είναι έτοιμες για … clubing!!!
Απ' ότι βλέπετε δεν ασχολούνται με το πρωτόκολλο του dress code της ... όπερας. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσα να μπω και εγώ με τα sneakers που ανέβηκα τον Βεζούβιο!

Άβυσσος η ψυχή του Ναπολιτάνου!!!
Πως γίνεται σε αυτή την πόλη να ακούνε όπερα, να ντύνονται (στην όπερα) όπως τα κορίτσια παραπάνω και οι δρόμοι τους να βρίσκονται στη χαοτική κατάσταση που είδα τις προηγούμενες ημέρες; Συμβιβάζονται όλα αυτά;

Η νότια είσοδος της Galleria Uberto I είναι απέναντι από το Θέατρο ...

Τελευταίο μας βράδυ στη Νάπολη. Τελευταία μας βολτίτσα.
Ανεβήκαμε για λίγο τη Via Toledo μην έχοντας αποφασίσει που θα πάμε για φαγητό. Μας τράβηξαν τα στενάκια αριστερά της Toledo και στρίψαμε προς αυτά.
Η Ισπανική συνοικία ήταν αυτή, πρώην κακόφημη και τώρα γεμάτη με γραφικά μαγαζάκια πιτσαρίες, τρατορίες και bars.

Είπαμε να καθίσουμε κάπου να φάμε την τελευταία μας πίστα στη Νάπολη. Καθίσαμε στο “da peppino”.

Η μόνη πίτσα που έφαγα στη Νάπολη, η οποία δεν μου άρεσε και τόσο. Ίσως επειδή δεν ήταν Μαργαρίτα. Είχε προσούτο μέσα και μανιτάρι. Αντίθετα η φίλη μου καταευχαριστήθηκε τη Μαρινάτα της. Και η μπυρίτσα μια χαρά ήταν.

Εγώ πάντως έβγαλα τα συμπεράσματά μου: Το κάθε τι στον τόπο του. Στη Νάπολη τρως πίτσα “Μαργαρίτα” ή “marinata”, στη Ρώμη “Καρμπονάρα”, στη Λιγουρία “πέστο”, στη Λομβαρδία “ριζότο Μιλανέζε”, στη Μπολόνια “ταλιατέλες Μπολονέζ”, στην Τοσκάνη “ραβιόλια”, στην Πάρμα “προσούτο”, στη Σικελία “norma”. Έτσι πάνε αυτά. Οι σπεσιαλιτέ στους Σπεσιαλίστες.

Πετύχαμε και ένα ζευγάρι Ελλήνων στο διπλανό τραπέζι. Είναι και οι μοναδικοί Έλληνες, που συναντήσαμε στη Νάπολη.

Διασχίσαμε για μια ακόμη τελευταία φορά τα στενάκια του κέντρου λοξοδρομώντας λίγο από την ευθεία του ξενοδοχείου μας για να κάνουμε στάση για παγωτό στο "Polo & Nord", που ξέραμε ότι θα είναι ανοιχτό τέτοια ώρα σίγουρα, αφού είχαμε φάει εδώ και το προηγούμενο βράδυ. Δίπλα στο "Da Michele" και "D' Angeli" βρίσκεται το "Polo & Nord". Μαζί με τις άλλα μου ταξίδια στη Νάπολη αυτό το «τρίγωνο» πια μπορείς να το πεις και στέκι μου.

11:00 η ώρα το βράδυ, το "Da Michele έκλεινε". To "D' Angeli" ήταν ακόμη ανοιχτό αλλά δεν "χωρούσε" άλλη πίτσα. Κρίμα ήθελα ένα αναμνηστικό κομμάτι

Το τελευταίο μας χιλιομετράκι που διανύσαμε ως το κατάλυμα μας ήταν πια τόσο γνώριμο, που τα πόδια πήγαιναν μόνα τους. Ύστερα από τρεις μέρες στην πόλη ένιωθα πολύ οικεία με αυτήν. Δεν ένιωσα κανενός είδους ανησυχία ούτε επειδή ήταν αργά το βράδυ, ούτε επειδή είμαστε δίπλα στο σταθμό, ούτε επειδή ήταν Νάπολη.

Πάλι κοιμήθηκα έχοντας μελωδίες στα αυτιά μου. Και δεν ήταν το “Ο Sole mio” που το είχα ακούσει δυο φορές σήμερα. Ήταν το:

Una notte a Napoli (Pink Martini)
Con la luna ed il mare
Ho incontrato un angelo
Che non poteva piu volar
Una notte a Napoli
Delle stelle se scordo
E anche senza ali
In cielo mi porto

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Sassenach77]

Το Hotel «Tito», έχει reception σε όροφο και δωμάτιο σε διπλανό κτίριο(!), όπως συμβαίνει με αρκετά ξενοδοχεία της περιοχής του Termini.

Οπως συμβαίνει σε διάφορα ξενοδοχεία γενικώς στην Ιταλία. Σε τέτοιο έμεινα στη Φλωρεντία

Δώσε Ιταλία να γουστάρουμε!!!! Εγώ την έχω λιώσει φέτος

 

[Grerena]

Οπως συμβαίνει σε διάφορα ξενοδοχεία γενικώς στην Ιταλία. Σε τέτοιο έμεινα στη Φλωρεντία

Δώσε Ιταλία να γουστάρουμε!!!! Εγώ την έχω λιώσει φέτος

Ναι, ναι το πρόσεξα. Είδα ότι έκανες ένα ταξίδι, μια ταξιδάρα και ... καμία ιστορία ακόμα.

Αχ! Δεν φτάνει που στερηθήκαμε τα ταξίδια για καιρό, αλλά στερηθήκαμε και την ... Ιταλία!!!
Πρέπει να καλύψουμε το χαμένο καιρό.

 

[Iris_90]

Αγαπάμε Ιταλία , Ιταλόπληκτη εδώ !!! Ευτυχώς που κατάφερα και πήγα τέλη Σεπτέμβρη σε Ρώμη και Φλωρεντία αλλά και πάλι στη Ρώμη δεν πρόλαβα να πάω Πάνθεον και Πιάτσα Ναβόνα , έχει κάτι μαγικό η Ρώμη , δεν τη χορταίνεις και όταν ξαναπάς πάλι κάτι ανακαλύπτεις , αλλά και η Φλωρεντία ΕΡΩΤΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ , σίγουρα θα ξαναπήγαινα ... Δώσε και άλλη Ρώμη με Νάπολη στο λαό !!!

 

[Iris_90]

Ναι, ναι το πρόσεξα. Είδα ότι έκανες ένα ταξίδι, μια ταξιδάρα και ... καμία ιστορία ακόμα.

Αχ! Δεν φτάνει που στερηθήκαμε τα ταξίδια για καιρό, αλλά στερηθήκαμε και την ... Ιταλία!!!
Πρέπει να καλύψουμε το χαμένο καιρό.

@Grerena Τι να πω κι εγώ που είχα να πάω εξωτερικό από το 2014 που είχα επισκεφτεί τη Κωνσταντινούπολη ... Από το 2015 ως το 2019 δεν πήγαινα λόγω προσωπικών προβλημάτων ... Ήταν να πήγαινα το 2020 Κλασσικό Γύρο Ιταλίας αλλά μας τα ματαίωσε όλα ο Covid ... Θα το επαναλάμβανα φέτος το Κλασσικό Γύρο αλλά πάλι κάτι στράβωσε αρχές με μέσα καλοκαιριού ... Αλλά μια μέρα είπα στον εαυτό μου '' Ίριδα δεν θα τα παρατήσεις , θα πας στην Ιταλία , για αρχή ξεκίνα με τα must see Ρώμη και Φλωρεντία'' και έτσι ένα μεσημέρι κανονίστικαν όλα και μέσα προς τέλη Σεπτέμβρη πέταξα για την αγαπημένη μου Ιταλία ... Αλλά μια φορά επίσκεψη σε αυτή τη χώρα δεν είναι ποτέ αρκετή ...

 

[evaT]

Aντε το πήρες επιτέλους απόφαση να γράψεις
Αυτό με το πρόγραμμα το έχω και γω ....το φιάχνω, το ανακοινώνω ακούω τα χίλια μύρια αλλά φυσικά ποτέ μα ποτέ δε βγαίνει αυτούσιο...απλά υπάρχει για να υπάρχει και μάλλον το φιάχνω για να μπαίνω στο τριπάκι να ζω το ταξίδι πριν ξεκινήσει.

Ήταν μια extra πρόκληση για μένα να ταξιδέψω με όλα μου τα υπάρχοντα σε ένα τσαντάκι 40x25x20!

Η πρώτη φορά είναι δύσκολη. Μετά το ξεπερνάς. Δεν έχεις να σκας και τι να φορέσεις το βράδυ...απλά την άλλη αλλαξιά που δε φορούσες όλη μέρα

 

[Sassenach77]

καμία ιστορία ακόμα.

Την έχω ξεκινήσει και βρηκα και τίτλο, που το πας αυτό; Αλλά χωρίς κενά σ/κ δυσκολεύομαι να τη προχωρήσω γρήγορα.... Τις δυο τελευταίες τις έγραψα γρήγορα σχετικά γιατί ήμουν κλειδαμπαρωμενη πολύ καιρό, χωρίς να μπορώ να κάνω και πολλά σχέδια, οπότε είχα χρόνο..... Είπα όμως ότι θα τη γράψω και θα το κάνω! Τώρα περιμένω τη συνέχεια της δικής σου ιστορίας για να την απολαύσω

Αχ! Δεν φτάνει που στερηθήκαμε τα ταξίδια για καιρό, αλλά στερηθήκαμε και την ... Ιταλία!!!
Πρέπει να καλύψουμε το χαμένο καιρό.

Νομίζω ότι το κάλυψα αυτό το χρόνο φέτος και με το παραπάνω

 

[Sassenach77]

Γύρο Ιταλίας

Ποιος είναι ο κλασικός γύρος Ιταλίας;...

 

[paefstra]

Λοιπον εκανα κι εγω το πρωτο ταξιδι με σακιδιακι αλλα για 2ημερο. Ειχα αγχος αν θα χωρεσω τον χαμο που κουβαλαω συνηθως . Επιτηδες εκλεισα με wizz που δινει αλλα 5 εκ περιθωριο κι ετσι πηρα μεγαλυτερη τσαντα απο της ryan. Ε, γυρισα και με ψωνια και μπορω να πω οτι το ευχαριστηθηκα που δεν εσερνα κατι με ροδες και θα το ξανακανα. Αλλα 4 μερες? Παρακολουθω πως πηγε και την αποτιμηση. Πολυ μεγαλη προκληση!

 

[Sam-chal]

Ενώ έχω κλείσει εισιτήρια για Κατάνια στις 29 του μήνα, επιστροφή 3/12 για 2 άτομα με συνολικό κόστος 32 ευρώ για κάποιους λόγους το ταξίδι ακυρώθηκε και έτσι έγινα ...χορηγός της Ryan...

 

[Iris_90]

Ποιος είναι ο κλασικός γύρος Ιταλίας;...

@Sassenach77 Θα σου στείλω στο inbox σου ...

 

[Grerena]

Μια νύχτα στη Ρώμη
Πάντα ήθελα να γράψω σε μια ιστορία μου τον παραπάνω τίτλο. «Μια νύχτα στη Ρώμη». Σε όλα τα προηγούμενα ταξίδια στη Ρώμη οι ημέρες ήταν αφιερωμένες στα αξιοθέατα και τα μουσεία και όταν έφτανε η νύχτα συνήθως ήμουν πολύ εξαντλημένη για να τη χαρώ. Οπότε σήμερα είχε έρθει … η νύχτα που περίμενα. Νυχτερινή χαλαρή βόλτα και χάζεμα, χωρίς πρόγραμμα στη Ρώμη. Και ήταν μια πολύ όμορφη βραδιά.
Βόλτα, «χάζεμα», ψώνια, φωτογραφίες σε αγαπημένα σημεία, aperol, πίτσα, παγωτό και ποτό!!!

Ξεκινήσαμε τη διαδρομή μας περνώντας από την piazza Republica. Μπροστά σε όλες τις άλλες γνωστές πλατείες της Ρώμης αυτή δεν σου κάνει και τόσο εντύπωση ειδικά την ημέρα. Βράδυ όμως … ;

Τι όμορφη που είναι το βράδυ! Συνεχίσαμε στη Via Nazionale και μετά χωθήκαμε μέσα στα στενάκια. Διάφορα κουκλίστικα μαγαζάκια μας θύμισαν ότι δεν είχαμε φάει σήμερα. Από το πρωί δουλειά, αεροδρόμιο, ταξίδι, check in, μάλλον θα πρέπει να φάμε τώρα και μάλιστα πριν φτάσουμε στα πολύ τουριστικά του κέντρου.
Ένα χαριτωμένο μαγαζάκι μας γυάλισε, το “Ristorante Berzitello”, στο οποίο και καθίσαμε για μια πίτσα. Ήθελα ένα aperol για αρχή και ναι πριν καν το σκεφτώ μας το … κέρασε το μαγαζί! Τι καλά! Αλλά και η πίτσα με προσούτο που φάγαμε ήταν καταπληκτική.

Στη συνέχεια και μετά το palazzo Barberini στρίψαμε στη via Rasella προκειμένου να “πέσουμε” για πολλοστή φορά στη διαδρομή που εγώ αποκαλώ «τουριστική οδό», την οποία την προηγούμενη φορά που την έκανα μου είχε φανεί "overdose" και μάλιστα με είχε κουράσει κιόλας (κυρίως από τους πολλούς πλανόδιους και το πανηγυριώτικο ύφος). Είναι η διαδρομή που περνάει από την Fontana di Trevi, το Πάνθεον, την Piazza di Pietra, την piazza Navona και συνεχίζει και απέναντι του Τίβερη.
Σήμερα όμως, αυτή τη διαδρομή την απόλαυσα. Ίσως επειδή είχα καιρό να την κάνω; Ίσως επειδή με είχε πειράξει η κλεισούρα της καραντίνας; Ίσως επειδή ήταν μια χαλαρή βόλτα χωρίς το άγχος των αξιοθεάτων; Ίσως γιατί τώρα ήταν βράδυ; Ίσως επειδή τώρα ήταν αργά το βράδυ;
Μπορεί όλα αυτά μαζί.

Δεν είδα τις ορδές τουριστών, που έβλεπα άλλες φορές (ούτε καν στην Fontana di Trevi). Αργά το βράδυ πολλά από αυτά που γνώριζα ως καφέ ήταν … μπαράκια. Άλλες εικόνες, άλλη ατμόσφαιρα, άλλη αίσθηση!

Κάναμε όμως και τα … τουριστικά μας. Λίγο πριν την Fontana di Trevi ψωνίσαμε τα σουβενίρ μας. Μια τσαντούλα made in Italy πήρα και 5 μαγνητάκια, όσες και οι φορές που είχα έρθει στη Ρώμη . Δεν το έκανα επίτηδες, αλλά ήταν όλα όμορφα και δεν μπορούσα να διαλέξω και μου αρέσει τόσο πολύ να χαζεύω και να …ψωνίζω στα σουβενιρομάγαζα.

Τη Fontana di Trevi όσες φορές και να τη δεις … αγαλλιάζεις.

Τώρα πια όμως δεν μπορείς να κατέβεις στα δύο κατώτερα διαζώματα. Τη θαυμάζεις από επίπεδο του πεζόδρομου και μόνο. Παλιά αν ήθελες ακουμπούσες το νερό.

Μετά το φαγητό θέλαμε και ένα παγωτό. Προχωρήσαμε … για να το βρούμε...

Το παγωτό του “San Crispino”, το είχαμε ήδη αφήσει πίσω μας. Του “Venchi” μόλις το προσπεράσαμε αλλά και τα δύο τα έχω γευτεί στο παρελθόν (το 2ο μου άρεσε περισσότερο) και τώρα ήθελα να δοκιμάσω ένα άλλο από τα διάσημα gelato της Ρώμης. Εντάξει, είπαμε ότι θα κάνουμε χαλαρή βόλτα, αλλά γιατί να μην δοκιμάσω ή δω και κάτι για πρώτη φορά; Η γοητεία του καινούριου πάντα θα υπάρχει και θα την αναζητώ. Ας προχωρήσουμε ως το “Giolliti”.

Στην Piazza di pietra είδαμε το "Salotto 42", ένα πολύ χαριτωμένο μπαράκι (και απ’ ότι ήξερα και αρκετά μοδάτο)...

Αν δεν βρίσκαμε τίποτα άλλο που να μας "γυάλιζε" θα γυρνούσαμε να πιούμε εδώ το ποτάκι μας με θέα τις κολώνες του ναού του Αδριανού.

Η συνέχεια είχε Giolliti...

Κλασική εμφάνιση. Έλπιζα μόνο να μην έχει και μόνο κλασικές γεύσεις. Βλέπετε είμαι σε φάση που κάνω διατροφή. Αν είναι δυνατόν! Ενώ είσαι σε διατροφή να πας Ιταλία και μάλιστα Νάπολη; Μοιάζει με ανέκδοτο. Είμαστε για διατροφή τώρα;

Το κλασικό Giolliti τελικά είχε και …50 γεύσεις για να διαλέξεις. Εγώ διάλεξα μια bitter σοκολάτα non latte. Κοινώς είναι το σορμπέ. Την κράτησα τη διατροφή!

Η συνέχεια είχε η Piazza della Rotonda...

Είναι η πλατεία, στην οποία κυριαρχεί το πολύ επιβλητικό Πάνθεον, ο τεράστιος αυτός αρχαίος Ρωμαϊκός ναός που έχει διασωθεί αλώβητος έως σήμερα. Τι όμορφα που είναι και εδώ βράδυ...

Για τη Piazza Navona τι να πω; Την πλατεία (Ιππόδρομο επί Ρωμαϊκών εποχών) δεν την είχα ξαναδεί βράδυ. Πανέμορφη και πολύ όμορφα φωταγωγημένη...

Ευτυχώς που μόλις είχαμε φάει παγωτό μας, γιατί το “Al Tre Scalini” (να ξέρετε) 10:00 η ώρα ήταν έτοιμο να κλείσει και δεν θα μπορούσαμε να φάμε το εκπληκτικό ταρτούφο του.

Είχα διαβάσει ότι πίσω από τη Navona είναι στέκι για ποτάκι το βράδυ. Στρίψαμε λοιπόν και εμείς στην “Via di S. Agnese in Agone”, αλλά και να μην το είχα διαβάσει θα το καταλαβαίναμε, γιατί μια βοή και μιαν αντάρα ερχόταν στα αυτιά μας μέσα από το στενό...

Και πράγματι νεολαία και μη της πόλης είχε μαζευτεί εδώ. Καφέ μπαρ στη σειρά γεμάτα από κόσμο, καθιστό και όρθιο. Προχωρήσαμε προς το “Emporio de la pace”. Εδώ όλοι στο δρόμο παρέες παρέες σε πηγαδάκια. Είχε και πόρτα έναν συμπαθέστατο τύπο που ρύθμιζε την κυκλοφορία. Περίμενες μια μικρή ουρά για να μπεις μέσα, να παραγγείλεις και να πάρεις το ποτό σου. Από ένα Μαρτινάκι πήραμε, το οποίο ήταν και πάμθφηνο (με 3€ παρακαλώ). Κάναμε και εμείς το πηγαδάκι μας έξω μαζί με τους Ρωμαίους και τις Ρωμαίες, με τους οποίους πολύ μα πολύ εύκολα έπιανες κουβέντα.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά η ώρα είχε φτάσει σχεδόν μία το βράδυ. Είμαστε λίγο μακριά από το ξενοδοχείο μας και λογικά θα κάναμε καμιά ωρίτσα να επιστρέψουμε. Με βαριά καρδιά πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Θα βλέπαμε όμως πολλές εικόνες της μεταμεσονύχτιας Ρώμης.

Ξανά Navona. Τι υπέροχη που είναι το βράδυ!

Και το Pantheon, με πολύ λίγο κόσμο αυτήν την προχωρημένη ώρα …

Και η Piazza Colonna …

στην οποία δεν είχα ξαναβρεθεί στο παρελθόν.

… με το Palazzo Chigi, ένα υπέροχο αναγεννησιακό κτίριο, το οποίο αποτελεί την έδρα του Υπουργικού Συμβουλίου και την επίσημη κατοικία του Πρωθυπουργού της Ιταλίας...

και με το Palazzo Wedekind, που στεγάζει ιστορικά γραφεία εφημερίδας Il Tempo ...

Περασμένες 1:00 το βράδυ είναι η κατάλληλη ώρα για εργασίες του Δήμου …

... ή για χάζεμα στις βιτρίνες της Via Del Corso…

Αυτή τη διασταύρωση της via del Quirinale στο σημείο με 4 συντριβάνια … τη λες και …γειτονιά μου, τόσες φορές που έχω περάσει από εδώ για να πάω στο ξενοδοχείο μου (που συνήθως κλείνω στην περιοχή). Δεν χρειάζομαι και το δορυφόρο πια.

Περάσαμε και από το Υπουργείο εσωτερικών …

Και από τη Santa Maria Maggiore …

Τέλος για σήμερα. Ύστερα από μια διαδρομή 7,5 χιλιομέτρων μέσα στο κέντρο της Ρώμης …

φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας.

Η επιστροφή μας, στην οποία κάναμε ένα σερί περπάτημα χωρίς στάσεις διήρκησε περίπου 50'.
Τώρα εδώ που τα λέμε ... δεν μου φάνηκε μεγάλη η διαδρομή. Είχα προπονηθεί αρκετά (κατά τη διάρκεια της καραντίνας) με περπάτημα αρκετών χιλιομέτρων μέσα στην Αθήνα. Χα, χα. οπότε 7,5 χιλιομετράκια δεν μου φάνηκαν και πολύ.
Το ξέρω ότι θεωρητικά γύρω από τους σταθμούς δεν είναι και τα πιο καλά σημεία της πόλης. Παρόλα αυτά εμείς έχοντας σταθερό και γρήγορο βήμα και αυτοπεποίθηση ανθρώπων που ξέραμε που πάμε, γιατί είμαστε και βέρα Ρωμαίες , χωρίς να αγχωθούμε και χωρίς να συναντήσουμε και κόσμο στο δρόμο (εκτός από κάποιους άστεγους που κοιμόντουσαν στα υπόστεγα του σταθμού) φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας κατά τις 2:05 το βράδυ.

Τη νύχτα έριξε καρεκλοπόδαρα. Ξύπνησα πολλές φορές από τον ήχο της βροχής. «Δεν πειράζει» σκεφτόμουν. «Ας ρίξει τώρα καλύτερα, αν είναι να ξεθυμάνει ο καιρός και να μην έχουμε προβλήματα το πρωί με το φευγιό μας».
Βέβαια στο τσαντάκι του Sport Billy είχα πάρει και αδιάβροχα πόντσο και πατουσάκια και ομπρέλα. Είχα φροντίσει να είμαι εξοπλισμένη για όλους τους καιρούς. Αρκεί μόνο να ξυπνήσουμε, γιατί 4 ώρες ύπνος παραείναι λίγες. Θα το ακούγαμε το ξυπνητήρι;

................................................................. post .............................................................................................................................