taver
Member
- Μηνύματα
- 12.691
- Likes
- 30.254
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Την προηγούμενη μέρα, στην πόλη είχε «Gay Pride» εκδήλωση. Και είναι όλη γεμάτη σημαιάκια με ουράνιο τόξο. Σα να μη φτάνει αυτό, το εστιατόριό που ο Traveller διάλεξε (Freeda Hecht) είναι σε μια γειτονιά γεμάτη gay, το ίδιο ανήκει σε μια (ανοικτά) λεσβία κυρία, και συγκεντρώνει αντίστοιχο κοινό. Πολύ καλό Ισραηλινό και Yemenite φαγητό, όμως, πάραυτα. Όλοι πήραμε από μια μερίδα παραδοσιακό Ισραηλινό "Σαββατιάτικο" φαγητό, με φασόλια, κρέας, πατάτες, αυτό κ.α. που ψήνεται επί 24 ώρες σε σιγανή φωτιά. Λουκούμι, και λίγο λέω. Φάγαμε πάρα πολύ καλά.
Στο δρόμο για το εστιατόριο, περάσαμε από 10 τουλάχιστον ανταλλακτήρια συναλλάγματος. Όλα τους, κλειστά. Σήμερα είναι Σάββατο, και αυτό εδώ σημαίνει γενική αργία για όλους. Η μόνη λύση, λειτουργώ εγώ ως ανταλλακτήριο: Κάνω ανάληψη το ποσό που χρειαζόμαστε σε τοπικό νόμισμα, και μου δίνουν οι υπόλοιποι το ποσό σε μετρητά ευρώ. Ελπίζω να τους έγινε μάθημα και να παίρνουν μαζί τους cashcards άλλες φορές…
Μετά το φαγητό, επιστροφή καρφί στο ξενοδοχείο, ένα ακόμη δωμάτιο διαθέσιμο, και στρώσιμο να δούμε τον αγώνα στις 2 τηλεοράσεις… Το ματς Ελλάδα – Κορέα είναι άθλιο, και έτσι όπως ήμασταν νυσταγμένοι, δε θέλαμε και πολλά… Εγώ Ίσα που είδα τα γκόλ να μπαίνουν!
Ο ύπνος συνεχίστηκε και μετά το παιγνίδι. Είναι πια απόγευμα όταν αποφασίζουμε να κατέβουμε για ένα καφέ/ποτό στην παραλία. Ποτάκι σε αναπαυτικές πολυθρόνες πάνω στην άμμο, επιστροφή στο ξενοδοχείο, και ώρα για φαγητό.
Η κράτησή μας στο εστιατόριο για το Βραδινό είναι στις 9 (ευτυχώς την κάναμε με τη βοήθεια της Ρεσεψιονίστ). Το εστιατόριο είναι στη Νότια πλευρά της πόλης, πάνω στην παραλία, κι εμείς στη βόρεια, επίσης πάνω στην παραλία. Είναι πρώτης τάξεως ευκαιρία να περπατήσουμε την «promenade» στην παραλιακή λεωφόρο, και προσφέρεται και η ώρα, καθώς δεν έχει πια το δυνατό ήλιο που είχε την ημέρα…. Η περατζάδα, εδώ, είναι ένα συνεχές πεζοδρόμιο, περίπου όπως στην Copacabana και τις υπόλοιπες παραλίες στο Ρίο, με παραλία από τη μια πλευρά, δρόμο από την άλλη, και κιόσκια/καφέ/καταστήματα να κλέβουν χώρο από την αμμουδιά. Προχωράμε σιγά-σιγά, συναντώντας διάφορο κόσμο, γιγαντιαία όμορφα κτήρια, μπόλικη αμμουδιά με πολύ ψιλή άμμο, και κάποια μνημεία για τα θύματα των πολέμων/τρομοκρατικών επιθέσεων που έχουν σημαδέψει τη σύντομη ιστορία του νέου κράτους.
Η πόλη του Tel Aviv είναι το σύμβολο του νέου, σημερινού, νεανικού Ισραήλ, της βιομηχανίας και της γνώσης, σε αντίθεση με την Ιερουσαλήμ μου θα επισκεφτούμε αύριο, που κουβαλάει πάνω της μια πάρα πολύ βαριά ιστορία, και έντονα θρησκευτικά συναισθήματα για 3 διαφορετικές θρησκείες.
Μετά από αρκετό περπάτημα, στο μέσο μιας παραλίας και σχεδόν πάνω στο κύμα βρίσκεται το εστιατόριο Manta Ray, που επίσης διάλεξε ο Traveller, και είναι πραγματικά πάρα πολύ καλό, επίσης. Ταράζουμε υπέροχα πιάτα με τα θαλασσινά, και μετά από ένα πολύ όμορφο βράδυ (δίπλα σε 2 τραπέζια με gay ζευγάρια – ώρες ώρες αναρωτιέμαι μήπως βρήκε τα εστιατόρια από το Gay Guide της πόλης…), επιστρέφουμε, από τον παραλιακό δρόμο και πάλι, στο ξενοδοχείο μας.
Στο δρόμο, η Ευαγγελία χρειάζεται μια σόδα & εγώ λίγο νερό. Οι υπόλοιποι μας περιμένουν ενώ σταματάμε να ψωνίσουμε 2 μπουκάλια νερό, και ο νεαρός ταμίας στο μαγαζί μας πιάνει την κουβέντα. «Εγώ είμαι Ολυμπιακός, εσείς?» «Παναθηναϊκός» απαντάω ορθά κοφτά, ελπίζονται ότι ο τόνος μου θα περιορίσει την όρεξή του για κουβέντα. «Α, εγώ είμαι Παναθηναϊκός μόνο στο Μπάσκετ. Είμαι μεγάλος φαν του Ομπράντοβιτς» μου λέει… Κοίτα να δεις που βρεθήκαμε σε μια ακόμη από τις λίγες χώρες που πραγματικά ο κόσμος ασχολείται με το μπάσκετ… Μετά από λίγη ακόμα κουβέντα (όρεξη είχε ο τύπος…), συνεχίζουμε το δρόμο για το ξενοδοχείο.
Κοντοστεκόμαστε μπροστά στην είσοδο ενός μπαρ που λειτουργεί σε μια ταράτσα ανάμεσα σε 2 ουρανοξύστες και δίπλα στη Θάλασσα, αλλά έχει αυστηρή πόρτα και δεν επιχειρούμε να μπούμε. Πάλι καλά, γιατί όσο όμορφα κι αν ήταν, η έλλειψη ύπνου κι όχι η μουσική θα επέβαλε πλέον τον τόνο για μένα... Το βράδυ τελειώνει νωρίς, με περπάτημα ως το ξενοδοχείο, κι ένα καλό, συνεχή ύπνο που τόσο χρειαζόμασταν όλοι…
Στο δρόμο για το εστιατόριο, περάσαμε από 10 τουλάχιστον ανταλλακτήρια συναλλάγματος. Όλα τους, κλειστά. Σήμερα είναι Σάββατο, και αυτό εδώ σημαίνει γενική αργία για όλους. Η μόνη λύση, λειτουργώ εγώ ως ανταλλακτήριο: Κάνω ανάληψη το ποσό που χρειαζόμαστε σε τοπικό νόμισμα, και μου δίνουν οι υπόλοιποι το ποσό σε μετρητά ευρώ. Ελπίζω να τους έγινε μάθημα και να παίρνουν μαζί τους cashcards άλλες φορές…
Μετά το φαγητό, επιστροφή καρφί στο ξενοδοχείο, ένα ακόμη δωμάτιο διαθέσιμο, και στρώσιμο να δούμε τον αγώνα στις 2 τηλεοράσεις… Το ματς Ελλάδα – Κορέα είναι άθλιο, και έτσι όπως ήμασταν νυσταγμένοι, δε θέλαμε και πολλά… Εγώ Ίσα που είδα τα γκόλ να μπαίνουν!
Ο ύπνος συνεχίστηκε και μετά το παιγνίδι. Είναι πια απόγευμα όταν αποφασίζουμε να κατέβουμε για ένα καφέ/ποτό στην παραλία. Ποτάκι σε αναπαυτικές πολυθρόνες πάνω στην άμμο, επιστροφή στο ξενοδοχείο, και ώρα για φαγητό.
Η κράτησή μας στο εστιατόριο για το Βραδινό είναι στις 9 (ευτυχώς την κάναμε με τη βοήθεια της Ρεσεψιονίστ). Το εστιατόριο είναι στη Νότια πλευρά της πόλης, πάνω στην παραλία, κι εμείς στη βόρεια, επίσης πάνω στην παραλία. Είναι πρώτης τάξεως ευκαιρία να περπατήσουμε την «promenade» στην παραλιακή λεωφόρο, και προσφέρεται και η ώρα, καθώς δεν έχει πια το δυνατό ήλιο που είχε την ημέρα…. Η περατζάδα, εδώ, είναι ένα συνεχές πεζοδρόμιο, περίπου όπως στην Copacabana και τις υπόλοιπες παραλίες στο Ρίο, με παραλία από τη μια πλευρά, δρόμο από την άλλη, και κιόσκια/καφέ/καταστήματα να κλέβουν χώρο από την αμμουδιά. Προχωράμε σιγά-σιγά, συναντώντας διάφορο κόσμο, γιγαντιαία όμορφα κτήρια, μπόλικη αμμουδιά με πολύ ψιλή άμμο, και κάποια μνημεία για τα θύματα των πολέμων/τρομοκρατικών επιθέσεων που έχουν σημαδέψει τη σύντομη ιστορία του νέου κράτους.
Η πόλη του Tel Aviv είναι το σύμβολο του νέου, σημερινού, νεανικού Ισραήλ, της βιομηχανίας και της γνώσης, σε αντίθεση με την Ιερουσαλήμ μου θα επισκεφτούμε αύριο, που κουβαλάει πάνω της μια πάρα πολύ βαριά ιστορία, και έντονα θρησκευτικά συναισθήματα για 3 διαφορετικές θρησκείες.
Μετά από αρκετό περπάτημα, στο μέσο μιας παραλίας και σχεδόν πάνω στο κύμα βρίσκεται το εστιατόριο Manta Ray, που επίσης διάλεξε ο Traveller, και είναι πραγματικά πάρα πολύ καλό, επίσης. Ταράζουμε υπέροχα πιάτα με τα θαλασσινά, και μετά από ένα πολύ όμορφο βράδυ (δίπλα σε 2 τραπέζια με gay ζευγάρια – ώρες ώρες αναρωτιέμαι μήπως βρήκε τα εστιατόρια από το Gay Guide της πόλης…), επιστρέφουμε, από τον παραλιακό δρόμο και πάλι, στο ξενοδοχείο μας.
Στο δρόμο, η Ευαγγελία χρειάζεται μια σόδα & εγώ λίγο νερό. Οι υπόλοιποι μας περιμένουν ενώ σταματάμε να ψωνίσουμε 2 μπουκάλια νερό, και ο νεαρός ταμίας στο μαγαζί μας πιάνει την κουβέντα. «Εγώ είμαι Ολυμπιακός, εσείς?» «Παναθηναϊκός» απαντάω ορθά κοφτά, ελπίζονται ότι ο τόνος μου θα περιορίσει την όρεξή του για κουβέντα. «Α, εγώ είμαι Παναθηναϊκός μόνο στο Μπάσκετ. Είμαι μεγάλος φαν του Ομπράντοβιτς» μου λέει… Κοίτα να δεις που βρεθήκαμε σε μια ακόμη από τις λίγες χώρες που πραγματικά ο κόσμος ασχολείται με το μπάσκετ… Μετά από λίγη ακόμα κουβέντα (όρεξη είχε ο τύπος…), συνεχίζουμε το δρόμο για το ξενοδοχείο.
Κοντοστεκόμαστε μπροστά στην είσοδο ενός μπαρ που λειτουργεί σε μια ταράτσα ανάμεσα σε 2 ουρανοξύστες και δίπλα στη Θάλασσα, αλλά έχει αυστηρή πόρτα και δεν επιχειρούμε να μπούμε. Πάλι καλά, γιατί όσο όμορφα κι αν ήταν, η έλλειψη ύπνου κι όχι η μουσική θα επέβαλε πλέον τον τόνο για μένα... Το βράδυ τελειώνει νωρίς, με περπάτημα ως το ξενοδοχείο, κι ένα καλό, συνεχή ύπνο που τόσο χρειαζόμασταν όλοι…
Attachments
Last edited:
)
