taver
Member
- Μηνύματα
- 12.490
- Likes
- 29.006
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Η Νοτιοανατολική πλευρά της παλιάς πόλης, κυριαρχείται από το υπερυψωμένο Temple mount, όπου βρίσκεται σήμερα το Dome of the Rock. Ο χώρος είναι ιερός τόσο για τους Εβραίους (τόπος της θυσίας του Ισαάκ, εδώ βρισκόταν ο ναός του Σολομώντα και μετέπειτα ο Δεύτερος Ναός) , όσο και για τους Μουσουλμάνους (από δω ανελήφθη στους ουρανούς ο προφήτης). Ωστόσο σήμερα βρίσκεται υπό μουσουλμανική διοίκηση… Ο Ηρώδης ο Μέγας (πατέρας του γνωστού από τα θρησκευτικά) ισοπέδωσε ένα βουνό για να επεκτείνει ένα πλάτωμα, και έκτισε ένα τοίχο περιμετρικά του. Το σημείο αυτό είναι ίσως το πιο ευαίσθητο πολιτικά/θρησκευτικά στον πλανήτη… Τόσο πολύ, που δεν έχει γίνει ποτέ αρχαιολογική ανασκαφή σ’ αυτό.
Πριν φτάσουμε εκεί πάνω, όμως, έχουμε μπροστά μας ένα ακόμη σημαντικό μνημείο. Η Νοτιοδυτική πλευρά των τειχών που συγκρατούν το υπερυψωμένο Temple mount, είναι πιο γνωστή ως Western Wall, ή το τείχος των δακρύων. Το πιο ιερό μέρος για την Εβραϊκή θρησκεία, είναι το σημείο όπου παραδοσιακά συγκεντρώνονται για να ακουμπήσουν στον τοίχο και να θρηνήσουν το χαμό του Ναού του Σολομώντα & του Δεύτερο ναού. Έχει και ιστορική σημασία, γιατί επί εκατοντάδες χρόνια οι Εβραίοι ήταν αποκλεισμένοι από την πόλη, και τους επιτρεπόταν η είσοδος σ’ αυτή μόνο μια φορά το χρόνο, ακριβώς για να στηθούν στο τείχος και να θρηνήσουν.
Για να μπούμε στην πλατεία που βρίσκεται μπροστά από το τείχος, πρέπει να περάσουμε από ένα ανιχνευτή μετάλλων. Το κάνουμε, και στη συνέχεια πρέπει να χωρίσουμε. Οι Γυναίκες μπορούν να επισκεφτούν το τείχος στη δεξιά πλευρά της πλατείας μόνο, ενώ οι άνδρες στην αριστερή πλευρά και το κέντρο. Επίσης, πρέπει όλοι να σκεπάσουν το κεφάλι τους – για το σκοπό αυτό διατίθενται δωρεάν πάνινα «καλύμματα κεφαλής» - που κανονικά επιστρέφονται…
Περνάμε στο χώρο του τείχους, όπου το πιο ενδιαφέρον θέαμα είναι ο κόσμος: Απλός κόσμος, παιδιά από σχολές Ραββίνων, φαντάροι σε ομάδες ή κατά μόνας, όλοι συγκεντρώνονται μπροστά στο τείχος, στρέφουν το πρόσωπό τους προς αυτό (μερικοί ακουμπάνε κιόλας σ’ αυτό με το ένα χέρι), και διαβάζουν – η απλά λένε – προσευχές. Και πολοί, πάρα πολύ φαντάροι... Η ζέστη δεν αντέχεται, αλλά το τείχος συνεχίζει και σε ημιυπαίθριο χώρο, όπου η σκιά σε συνδυασμό με το δυνατό air-condition κάνει την κατάσταση υποφερτή. Εδώ προσεύχονται οι γέροι, οι Ραβίνοι, και οι κοινωνικές ομάδες με «προτεραιότητα» μόνο.
Βγαίνοντας από το τείχος, ρωτάμε ένα αστυνομικό πως μπορούμε να ανέβουμε στο Temple Mount. Σε πάρα πολύ φτωχά Αγγλικά, μας απαντάει ότι είναι κλειστό, και θα ανοίξει μόνο μετά τις 7. Η ώρα είναι μία και κάτι το μεσημέρι, οπότε αποχαιρετούμε την ιδέα μιας επίσκεψης στο Dome of the Rock σ’ αυτό το ταξίδι, καθώς ουδεμία πρόθεση δεν έχουμε να παρατείνουμε την παραμονή μας στο τηγάνι της Ιερουσαλήμ….
Φεύγουμε από την πλατεία, όταν ένα παιδάκι μας πλησιάζει. "Θέλετε να πάτε στο Dome of the Rock? Εγώ θα σας πάω!" μας λέει. Το ακολουθούμε, με δυσπιστία στην αρχή, και μας οδηγεί, μέσα από κάτι στενά, πρώτα σε ένα όμορφο μπαλκόνι με πανοραμική θέα τόσο στο τείχος των δακρύων όσο και σε ολόκληρο το Temple Mount με το Dome of the Rock, και στη συνέχεια, γύρω από την προστατευμένη από metal detectors περιοχή, στην είσοδο της ουράς για το Temple Mount. Το παιδάκι ζητάει αμοιβή 50 σέκελ (10 ευρώ), παίρνει 20, και συνεχίζουμε μόνοι μας. H είσοδος, δεν άνοιγε στις 7, αλλά στη 13:30. Και δεν πρόκειται για τη μοναδική είσοδο στο χώρο, αλλά για τη μοναδική που είναι ανοικτή σε μη Μουσουλμάνους – όλες οι άλλες είναι μόνο γι αυτούς, και δεν κλείνουν για τη μεσημεριανή προσευχή όπως αυτή εδώ.
Λίγα λεπτά και μερικά λίτρα ιδρώτα αργότερα, έχουμε περάσει το μουσουλμανικό metal detector, και έχουμε βρεθεί, μέσα από μια στεγασμένη ξύλινη κατασκευή, πάνω στο Temple Mount. Η περιήγησή μας εδώ ξεκινάει. Ο χώρος κυριαρχείται από 2 τζαμιά, το Dome of the Rock κι άλλο ένα, αλλά σε κανένα από τα 2 δεν επιτρέπεται η είσοδος στο εσωτερικό σε μη μουσουλμάνους. Έτσι αρκούμαστε να περιεργαστούμε το χώρο εξωτερικά. Η ομήγυρη τα έχει «παίξει» ελαφρώς από τη ζέστη και την ορθοστασία, και μια μικρή στάση σε μια σκιά επιβάλλεται. Μετά όμως περπατάμε το χώρο δεξιά και αριστερά, περιεργαζόμαστε τα περίτεχνα πλακάκια του Dome of the Rock που ανανεώθηκαν τελευταία φορά τη δεκαετία του 1960, και απολαμβάνουμε τη θέα στο όρος των Ελαιών, απέναντι.
Η αποχώρηση μας από το Temple Mount γίνεται από μια από τις άλλες πύλες (ο περιορισμός για τους μη Μουσουλμάνους σε μια πύλη αφορά μόνο την είσοδο στο χώρο, όχι την έξοδο), κι εμείς διαλέγουμε να είναι αυτή που είναι κοντύτερα στο παρκαρισμένο μας αυτοκίνητο. Καμένοι από το δυνατό ήλιο, πηγαίνουμε σ’ αυτό, επιβιβαζόμαστε, και πάμε σ’ άλλα μέρη. Πάμε για μπάνιο, λέμε….
Πριν φτάσουμε εκεί πάνω, όμως, έχουμε μπροστά μας ένα ακόμη σημαντικό μνημείο. Η Νοτιοδυτική πλευρά των τειχών που συγκρατούν το υπερυψωμένο Temple mount, είναι πιο γνωστή ως Western Wall, ή το τείχος των δακρύων. Το πιο ιερό μέρος για την Εβραϊκή θρησκεία, είναι το σημείο όπου παραδοσιακά συγκεντρώνονται για να ακουμπήσουν στον τοίχο και να θρηνήσουν το χαμό του Ναού του Σολομώντα & του Δεύτερο ναού. Έχει και ιστορική σημασία, γιατί επί εκατοντάδες χρόνια οι Εβραίοι ήταν αποκλεισμένοι από την πόλη, και τους επιτρεπόταν η είσοδος σ’ αυτή μόνο μια φορά το χρόνο, ακριβώς για να στηθούν στο τείχος και να θρηνήσουν.
Για να μπούμε στην πλατεία που βρίσκεται μπροστά από το τείχος, πρέπει να περάσουμε από ένα ανιχνευτή μετάλλων. Το κάνουμε, και στη συνέχεια πρέπει να χωρίσουμε. Οι Γυναίκες μπορούν να επισκεφτούν το τείχος στη δεξιά πλευρά της πλατείας μόνο, ενώ οι άνδρες στην αριστερή πλευρά και το κέντρο. Επίσης, πρέπει όλοι να σκεπάσουν το κεφάλι τους – για το σκοπό αυτό διατίθενται δωρεάν πάνινα «καλύμματα κεφαλής» - που κανονικά επιστρέφονται…
Περνάμε στο χώρο του τείχους, όπου το πιο ενδιαφέρον θέαμα είναι ο κόσμος: Απλός κόσμος, παιδιά από σχολές Ραββίνων, φαντάροι σε ομάδες ή κατά μόνας, όλοι συγκεντρώνονται μπροστά στο τείχος, στρέφουν το πρόσωπό τους προς αυτό (μερικοί ακουμπάνε κιόλας σ’ αυτό με το ένα χέρι), και διαβάζουν – η απλά λένε – προσευχές. Και πολοί, πάρα πολύ φαντάροι... Η ζέστη δεν αντέχεται, αλλά το τείχος συνεχίζει και σε ημιυπαίθριο χώρο, όπου η σκιά σε συνδυασμό με το δυνατό air-condition κάνει την κατάσταση υποφερτή. Εδώ προσεύχονται οι γέροι, οι Ραβίνοι, και οι κοινωνικές ομάδες με «προτεραιότητα» μόνο.
Βγαίνοντας από το τείχος, ρωτάμε ένα αστυνομικό πως μπορούμε να ανέβουμε στο Temple Mount. Σε πάρα πολύ φτωχά Αγγλικά, μας απαντάει ότι είναι κλειστό, και θα ανοίξει μόνο μετά τις 7. Η ώρα είναι μία και κάτι το μεσημέρι, οπότε αποχαιρετούμε την ιδέα μιας επίσκεψης στο Dome of the Rock σ’ αυτό το ταξίδι, καθώς ουδεμία πρόθεση δεν έχουμε να παρατείνουμε την παραμονή μας στο τηγάνι της Ιερουσαλήμ….
Φεύγουμε από την πλατεία, όταν ένα παιδάκι μας πλησιάζει. "Θέλετε να πάτε στο Dome of the Rock? Εγώ θα σας πάω!" μας λέει. Το ακολουθούμε, με δυσπιστία στην αρχή, και μας οδηγεί, μέσα από κάτι στενά, πρώτα σε ένα όμορφο μπαλκόνι με πανοραμική θέα τόσο στο τείχος των δακρύων όσο και σε ολόκληρο το Temple Mount με το Dome of the Rock, και στη συνέχεια, γύρω από την προστατευμένη από metal detectors περιοχή, στην είσοδο της ουράς για το Temple Mount. Το παιδάκι ζητάει αμοιβή 50 σέκελ (10 ευρώ), παίρνει 20, και συνεχίζουμε μόνοι μας. H είσοδος, δεν άνοιγε στις 7, αλλά στη 13:30. Και δεν πρόκειται για τη μοναδική είσοδο στο χώρο, αλλά για τη μοναδική που είναι ανοικτή σε μη Μουσουλμάνους – όλες οι άλλες είναι μόνο γι αυτούς, και δεν κλείνουν για τη μεσημεριανή προσευχή όπως αυτή εδώ.
Λίγα λεπτά και μερικά λίτρα ιδρώτα αργότερα, έχουμε περάσει το μουσουλμανικό metal detector, και έχουμε βρεθεί, μέσα από μια στεγασμένη ξύλινη κατασκευή, πάνω στο Temple Mount. Η περιήγησή μας εδώ ξεκινάει. Ο χώρος κυριαρχείται από 2 τζαμιά, το Dome of the Rock κι άλλο ένα, αλλά σε κανένα από τα 2 δεν επιτρέπεται η είσοδος στο εσωτερικό σε μη μουσουλμάνους. Έτσι αρκούμαστε να περιεργαστούμε το χώρο εξωτερικά. Η ομήγυρη τα έχει «παίξει» ελαφρώς από τη ζέστη και την ορθοστασία, και μια μικρή στάση σε μια σκιά επιβάλλεται. Μετά όμως περπατάμε το χώρο δεξιά και αριστερά, περιεργαζόμαστε τα περίτεχνα πλακάκια του Dome of the Rock που ανανεώθηκαν τελευταία φορά τη δεκαετία του 1960, και απολαμβάνουμε τη θέα στο όρος των Ελαιών, απέναντι.
Η αποχώρηση μας από το Temple Mount γίνεται από μια από τις άλλες πύλες (ο περιορισμός για τους μη Μουσουλμάνους σε μια πύλη αφορά μόνο την είσοδο στο χώρο, όχι την έξοδο), κι εμείς διαλέγουμε να είναι αυτή που είναι κοντύτερα στο παρκαρισμένο μας αυτοκίνητο. Καμένοι από το δυνατό ήλιο, πηγαίνουμε σ’ αυτό, επιβιβαζόμαστε, και πάμε σ’ άλλα μέρη. Πάμε για μπάνιο, λέμε….
Attachments
Last edited:
)
