taver
Member
- Μηνύματα
- 12.691
- Likes
- 30.254
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Τι συνηθισμένο, θα μου πείτε… Μπάνιο… Λες και δεν έχουμε παραλίες στην Ελλάδα…. Κι όμως όχι. Αυτό το μπάνιο είναι ξεχωριστό. Διότι θα το κάνουμε στη Νεκρά Θάλασσα. Η οποία, μπορεί μεν να είναι λίμνη, αλλά βρισκόμενη 422 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, είναι και το χαμηλότερο σημείο στον πλανήτη. Και επιπλέον, επειδή το νερό της λίμνης είναι χαμηλότερα από τη θάλασσα, δεν υπάρχει κανένας τρόπος να κυλήσει προς αυτή, με αποτέλεσμα οι βροχοπτώσεις να ανανεώνουν απλώς το νερό που χάνεται από την εξάτμιση της λίμνης.. Το τελικό αποτέλεσμα, είναι η λίμνη να έχει τεράστια συγκέντρωση σε αλάτι (το οποίο δεν εξατμίζεται), σε επίπεδα ρεκόρ (Salinity πάνω από 30%)… Όπως μας είχαν μάθει κάποτε στη Φυσική στο σχολείο, όσο μεγαλύτερη είναι η συγκέντρωση του νερού σε αλάτι, τόσο μεγαλύτερη και η άνωση που ασκεί… Και αυτό ακριβώς εκμεταλλεύονται οι τύποι εδώ. Όλοι οι επισκέπτες σχεδόν της περιοχής πάνε μια φορά για μπάνιο, για να νιώσουν πως είναι να κολυμπάνε με τόση άνωση!
Φτάνουμε λοιπόν στην πρώτη, πιο κοντινή παραλία της Νεκράς Θάλασσας, ονόματι Kalia Beach. Εκεί πληρώνουμε μια ακριβούτσικη είσοδο για να μπούμε, φοράμε τα μαγιό μας, και βουτάμε στο νερό…. Περίπου δηλαδή. Γιατί το αλάτι είναι τόσο πολύ, που αν ακουμπήσει σε χείλια ή μάτια προκαλεί έντονη αίσθηση αηδίας. Και γιατί, απλά είναι τόσο έντονη η άνωση που είναι αδύνατο να κολυμπήσεις κανονικά. Και μόνο για να κατεβάσεις «κάτω» τα πόδια και να βρεθείς σε όρθια θέση, θέλει αρκετή προσπάθεια… Αν τα καταφέρεις, η άνωση σε σηκώνει αρκετά ψηλά, με μεγάλο μέρος από το σώμα να παραμένει έξω από το νερό!
Ένα σκοινί μέσα στο νερό περιορίζει το διαθέσιμο χώρο για κολύμβηση: Υποθέτω είναι επειδή βρισκόμαστε δίπλα στα σύνορα με την Ιορδανία, και φοβούνται για παραβιάσεις των συνόρων από το νερό.
Βγαίνουμε από τη λίμνη, πασαλειφόμαστε με τις υποτίθεται θεραπευτικές λάσπες στην παραλία, και … τρέχοντας για το ντους. Ε, τώρα κάποιος μας κάνει πλάκα. Δε μπορεί. Το έδαφος τσουρουφλίζει: Είναι τόσο ζεστό που είναι αδύνατο να κάνεις 10 βήματα, και οι ντουζιέρες είναι κάπου 50 μέτρα μακριά…. Κακήν κακώς καταφέρνουμε και φτάνουμε, κάνουμε το ενδελεχές ντους να φύγουν από πάνω μας τα στρώματα από τη λάσπη και το αλάτι, και έρχεται η ώρα για το δεύτερο άθλο, αυτό της επιστροφής στην ομπρέλα μας.
Κατά τα άλλα, το μέρος έχει ελαφρώς τα χάλια του. Σαν παρακμιακή παραλία κοντά στη Λούτσα (τυχαία αναφορά), είναι γεμάτη από πουλμανάτους τουρίστες που έρχονται για να δοκιμάσουν το μπάνιο εδώ, και οι χώροι/υποδομές που προσφέρονται είναι τελείως βασικοί, παρά το τσουχτερό εισιτήριο… Στεγνώνουμε λιγάκι και μεταφερόμαστε γρήγορα στο μπαρ της «παραλίας». Αυτοδιαφημίζεται ως το χαμηλότερο μπαρ στον κόσμο, 418 μέτρα χαμηλότερα από την επιφάνεια της Θάλασσας, και η πρώτη μας ευκαιρία στο Ισραήλ να δοκιμάσουμε τη ντόπια draft μπύρα (όχι κάτι ιδιαίτερο, είναι η αλήθεια). Λίγο αργότερα βρισκόμαστε και πάλι στα αυτοκίνητα.
Έξω από την Ιερουσαλήμ, ο δρόμος περνάει δίπλα στα σύνορα με τη Δυτική Όχθη… Σύνορα, που πλέον, το Ισραήλ σηματοδοτεί με ένα ψηλό τείχος, σαν αυτό του Βερολίνου ακόμη και σε τεχνοτροπία, το οποίο κτίζεται για να χωρίζει τις 2 περιοχές. Το βλέπουμε σε αρκετό μήκος. Προσωπικά εντυπωσιάστηκα και από αυτό που είδα από την άλλη πλευρά (παρότι δεν περάσαμε): Μεγάλες πολυτελείς κατοικίες, όμορφα κτήρια διαμερισμάτων με πισίνες κλπ, ελεύθεροι χώροι, πλούσιες περιοχές.
Και αν η πρωινή κίνηση ήταν ένα αίσχος, δεν ήταν τίποτα μπροστά στην απογευματινή… 3 ώρες σχεδόν μας πήρε να πάμε από τη Νεκρά Θάλασσα στο Τελ Αβίβ, απόσταση που δεν είναι ούτε 100 χιλιόμετρα. Όταν πλέον φτάσαμε, ήμασταν τόσο πτώματα που ούτε άλλο sightseeing μπορούσαμε να κάνουμε ούτε τίποτα. Απλά κατευθυνθήκαμε στην παραλία ακριβώς μπροστά από το ξενοδοχείο μας, για ένα τελευταίο απογευματινό μπανάκι.
Για το βραδινό μας φαγητό, έχουμε κλείσει τραπέζι σε ένα όμορφο εστιατόριο. Ονομάζεται Orna & Ella, και βρίσκεται στην οδό Σένκιν, τον πιο κεντρικό εμπορικό δρόμο του κέντρου της πόλης. Θα πάρουμε αυτοκίνητο για να πάμε, αποφασίσαμε. Και αυτό κάνουμε. Βρουμ Βρουμ φτάνουμε, περνάμε από τα πιο όμορφα μέρη της πόλης, με πλούσιες γειτονιές, όμορφα κτήρια κλπ (λεωφόρος Rothschild και πέριξ), παρκάρουμε σε ένα κλειστό γκαράζ, και πάμε στο εστιατόριο. Φτάνουμε 15 λεπτά περίπου πριν από την προγραμματισμένη ώρα της κράτησης που έχουμε κάνει…
Για μια ακόμη φορά φαίνεται ότι ο Traveller επιλέγει εστιατόρια από το Gay guide (τόσο ο μαγαζάτορας όσο και τα γκαρσόνια… - μετά τις σπόντες για τα ταχυφαγεία, δικαιούμαι να το ξεφτιλίσω κι εγώ στο πείραγμα, έ?), αλλά το φαγητό για μια ακόμη φορά ήταν εξαιρετικό, και τα γλυκά ακόμη καλύτερα….
Μετά το φαγητό, και πριν την επιστροφή στο ξενοδοχείο, είναι ώρα για μια βόλτα από το λιμάνι του Τελ Αβίβ. Όπου οι παλιές αποθήκες του Λιμανιού έχουν μετασκευαστεί, και σήμερα στεγάζουν καταστήματα, εστιατόρια, μπαρ κλπ. Κάτι σαν τη Μαρίνα Φλοίσβου ή το South Street Seaport στη Ν. Υόρκη. Όμορφη, ζωντανή , καλοκαιρινή κατάσταση, σε μια όμορφη, ζωντανή, καλοκαιρινή πόλη. Κοντοστεκόμαστε σε μια τηλεόραση που δείχνει Μουντιάλ για να θαυμάσουμε το τέταρτο γκολ της Γερμανίας επί της Αυστραλίας, και συνεχίζουμε τη βόλτα μας στο όμορφο μέρος.
Στο τέλος, επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο. Μπορεί να μην είναι πολύ νωρίς, αλλά έχουμε πολύ, πολύ πρωινό ξύπνημα αύριο….
Φτάνουμε λοιπόν στην πρώτη, πιο κοντινή παραλία της Νεκράς Θάλασσας, ονόματι Kalia Beach. Εκεί πληρώνουμε μια ακριβούτσικη είσοδο για να μπούμε, φοράμε τα μαγιό μας, και βουτάμε στο νερό…. Περίπου δηλαδή. Γιατί το αλάτι είναι τόσο πολύ, που αν ακουμπήσει σε χείλια ή μάτια προκαλεί έντονη αίσθηση αηδίας. Και γιατί, απλά είναι τόσο έντονη η άνωση που είναι αδύνατο να κολυμπήσεις κανονικά. Και μόνο για να κατεβάσεις «κάτω» τα πόδια και να βρεθείς σε όρθια θέση, θέλει αρκετή προσπάθεια… Αν τα καταφέρεις, η άνωση σε σηκώνει αρκετά ψηλά, με μεγάλο μέρος από το σώμα να παραμένει έξω από το νερό!
Ένα σκοινί μέσα στο νερό περιορίζει το διαθέσιμο χώρο για κολύμβηση: Υποθέτω είναι επειδή βρισκόμαστε δίπλα στα σύνορα με την Ιορδανία, και φοβούνται για παραβιάσεις των συνόρων από το νερό.
Βγαίνουμε από τη λίμνη, πασαλειφόμαστε με τις υποτίθεται θεραπευτικές λάσπες στην παραλία, και … τρέχοντας για το ντους. Ε, τώρα κάποιος μας κάνει πλάκα. Δε μπορεί. Το έδαφος τσουρουφλίζει: Είναι τόσο ζεστό που είναι αδύνατο να κάνεις 10 βήματα, και οι ντουζιέρες είναι κάπου 50 μέτρα μακριά…. Κακήν κακώς καταφέρνουμε και φτάνουμε, κάνουμε το ενδελεχές ντους να φύγουν από πάνω μας τα στρώματα από τη λάσπη και το αλάτι, και έρχεται η ώρα για το δεύτερο άθλο, αυτό της επιστροφής στην ομπρέλα μας.
Κατά τα άλλα, το μέρος έχει ελαφρώς τα χάλια του. Σαν παρακμιακή παραλία κοντά στη Λούτσα (τυχαία αναφορά), είναι γεμάτη από πουλμανάτους τουρίστες που έρχονται για να δοκιμάσουν το μπάνιο εδώ, και οι χώροι/υποδομές που προσφέρονται είναι τελείως βασικοί, παρά το τσουχτερό εισιτήριο… Στεγνώνουμε λιγάκι και μεταφερόμαστε γρήγορα στο μπαρ της «παραλίας». Αυτοδιαφημίζεται ως το χαμηλότερο μπαρ στον κόσμο, 418 μέτρα χαμηλότερα από την επιφάνεια της Θάλασσας, και η πρώτη μας ευκαιρία στο Ισραήλ να δοκιμάσουμε τη ντόπια draft μπύρα (όχι κάτι ιδιαίτερο, είναι η αλήθεια). Λίγο αργότερα βρισκόμαστε και πάλι στα αυτοκίνητα.
Έξω από την Ιερουσαλήμ, ο δρόμος περνάει δίπλα στα σύνορα με τη Δυτική Όχθη… Σύνορα, που πλέον, το Ισραήλ σηματοδοτεί με ένα ψηλό τείχος, σαν αυτό του Βερολίνου ακόμη και σε τεχνοτροπία, το οποίο κτίζεται για να χωρίζει τις 2 περιοχές. Το βλέπουμε σε αρκετό μήκος. Προσωπικά εντυπωσιάστηκα και από αυτό που είδα από την άλλη πλευρά (παρότι δεν περάσαμε): Μεγάλες πολυτελείς κατοικίες, όμορφα κτήρια διαμερισμάτων με πισίνες κλπ, ελεύθεροι χώροι, πλούσιες περιοχές.
Και αν η πρωινή κίνηση ήταν ένα αίσχος, δεν ήταν τίποτα μπροστά στην απογευματινή… 3 ώρες σχεδόν μας πήρε να πάμε από τη Νεκρά Θάλασσα στο Τελ Αβίβ, απόσταση που δεν είναι ούτε 100 χιλιόμετρα. Όταν πλέον φτάσαμε, ήμασταν τόσο πτώματα που ούτε άλλο sightseeing μπορούσαμε να κάνουμε ούτε τίποτα. Απλά κατευθυνθήκαμε στην παραλία ακριβώς μπροστά από το ξενοδοχείο μας, για ένα τελευταίο απογευματινό μπανάκι.
Για το βραδινό μας φαγητό, έχουμε κλείσει τραπέζι σε ένα όμορφο εστιατόριο. Ονομάζεται Orna & Ella, και βρίσκεται στην οδό Σένκιν, τον πιο κεντρικό εμπορικό δρόμο του κέντρου της πόλης. Θα πάρουμε αυτοκίνητο για να πάμε, αποφασίσαμε. Και αυτό κάνουμε. Βρουμ Βρουμ φτάνουμε, περνάμε από τα πιο όμορφα μέρη της πόλης, με πλούσιες γειτονιές, όμορφα κτήρια κλπ (λεωφόρος Rothschild και πέριξ), παρκάρουμε σε ένα κλειστό γκαράζ, και πάμε στο εστιατόριο. Φτάνουμε 15 λεπτά περίπου πριν από την προγραμματισμένη ώρα της κράτησης που έχουμε κάνει…
Για μια ακόμη φορά φαίνεται ότι ο Traveller επιλέγει εστιατόρια από το Gay guide (τόσο ο μαγαζάτορας όσο και τα γκαρσόνια… - μετά τις σπόντες για τα ταχυφαγεία, δικαιούμαι να το ξεφτιλίσω κι εγώ στο πείραγμα, έ?), αλλά το φαγητό για μια ακόμη φορά ήταν εξαιρετικό, και τα γλυκά ακόμη καλύτερα….
Μετά το φαγητό, και πριν την επιστροφή στο ξενοδοχείο, είναι ώρα για μια βόλτα από το λιμάνι του Τελ Αβίβ. Όπου οι παλιές αποθήκες του Λιμανιού έχουν μετασκευαστεί, και σήμερα στεγάζουν καταστήματα, εστιατόρια, μπαρ κλπ. Κάτι σαν τη Μαρίνα Φλοίσβου ή το South Street Seaport στη Ν. Υόρκη. Όμορφη, ζωντανή , καλοκαιρινή κατάσταση, σε μια όμορφη, ζωντανή, καλοκαιρινή πόλη. Κοντοστεκόμαστε σε μια τηλεόραση που δείχνει Μουντιάλ για να θαυμάσουμε το τέταρτο γκολ της Γερμανίας επί της Αυστραλίας, και συνεχίζουμε τη βόλτα μας στο όμορφο μέρος.
Στο τέλος, επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο. Μπορεί να μην είναι πολύ νωρίς, αλλά έχουμε πολύ, πολύ πρωινό ξύπνημα αύριο….
Attachments
Last edited:
)
