taver
Member
- Μηνύματα
- 12.490
- Likes
- 29.003
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Ξημερώνει Κυριακή, και το πρωινό επιφυλάσσει έκπληξη. Το ξενοδοχείο είναι αυστηρά Kosher, και το πρωινό δε θα μπορούσε κι αυτό να διαφέρει. Δεν υπάρχουν τα κλασσικά φασόλια, λουκάνικα, μπέικον κλπ που βρίσκει κανείς σε ξενοδοχεία αντίστοιχης κατηγορίας στον υπόλοιπο κόσμο, αλλά μόνο τοπικές σπεσιαλιτέ.
Μετά από ένα καλό πρωινό δίπλα στο κύμα, παίρνουμε το αυτοκίνητο και αναχωρούμε για Ιερουσαλήμ.... Μετά από 60 χιλιόμετρα αυτοκινητόδρομου που χρειαστήκαμε 2 ώρες να τα διανύσουμε (απίστευτη κίνηση, πρωί εργάσιμης ημέρας…), φτάνουμε στην Ιερουσαλήμ. Μετά από μπόλικη ακόμα κίνηση, και κινούμενοι με βάση ταμπέλες κι ένα χάρτη που δεν είχε τις τελευταίες μονοδρομήσεις, φτάνουμε στην παλιά πόλη. Ρωτώντας πας στην (παλιά) πόλη, κι έτσι κι εμείς καταφέραμε μόνο έτσι να βρούμε ένα parking. Παρκάραμε, και κατευθυνόμαστε προς την παλιά πόλη.
Η πρώτη μας διαπίστωση, είναι η ζέστη που επικρατεί. Έντονη, εξαντλητική υγρή ζέστη, που σε επιτεινόμενη από τον καυτό ήλιο γίνεται αποπνικτική… Τι να κάνουμε, θα προσπαθήσουμε να αντέξουμε!
Τα τείχη της παλιάς πόλης κτίστηκαν το 16ο αιώνα. 7 πύλες στα τείχη επέτρεπαν την επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Από αυτές, η πύλη της Δαμασκού, στη βόρεια πλευρά των τειχών είναι η παλαιότερη, και είναι και η κοντινότερη σε μας, από την οποία θα περάσουμε στο εσωτερικό των τειχών. Είναι η είσοδος πιο κοντά στο μουσουλμανικό τομέα της παλιάς πόλης...
Με το που περνάμε την πύλη, αυτόματα μπαίνουμε σε μεσανατολικό κλίμα. Χιλιάδες μικροέμποροι, προμηθευτές με καρότσια (που τα τσουλάνε πάνω σε λάστιχα αυτοκινήτων), τουριστικά σουβενίρ ανακατεμένα με είδη παζαριού…
Ήμασταν όμως αδιάβαστοι. Όλοι μας. Είχαμε φέρει συνολικά 3 Lonely Planet για τη χώρα & ένα Top-10 guide για την πόλη, και κανένας δεν είχε κάνει τον κόπο να τα μελετήσει… Έτσι ξεκινήσαμε από τη Via Dolorosa, τη διαδρομή που υποτίθεται διέτρεξε ο Ιησούς με το σταυρό. Ένα σετ από αξιοθέατα καλά σηματοδοτημένο ώστε ούτε ο πιο βλάκας τουρίστας να μη μπορεί να χαθεί. Βρήκαμε όμως ότι απευθύνονται σε καθαρά θρησκευτικό τουρισμό (π.χ. η φυλακή του Ιησού, μια πέτρα σε ένα τοίχο που υποτίθεται ακούμπησε ο Ιησούς και άφησε σημάδι, τα σημεία όπου έπεσε και κάποιος έστησε μια εκκλησία) κλπ…
Η διαδρομή οδηγεί, μέσα από στενά και στοές, στο ναό της Αναστάσεως, μέσα στον οποίο, κάτω από ένα μεγαλοπρεπή βυζαντινό θόλο, βρίσκεται κι ο πανάγιος τάφος. Εκεί, πλέον, γίνεται το αδιαχώρητο. Χαμός από τουρίστες. Αλλά, ακόμη κι αυτός ο κορυφαία ιερός χώρος, δεν είναι σε θέση να μας βγάλει συναισθήματα κατάνυξης. Μπουλούκια πουλμανάτων και μη τουριστών, από όλα τα μέρη της Γής, προσεύχονται πάνω σε μια πέτρα του 19ου αιώνα και συνωστίζονται σε μια ουρά που χρειάζεται 4-5 ώρες για να αδειάσει, προκειμένου να μπορέσουν να μπουν μέσα στον πανάγιο τάφο (εμείς δεν κάναμε τίποτα από τα 2).
Βγαίνουμε από την Εκκλησία, και ξεκινάμε μια βόλτα μέσα στα στενά και τις στοές της παλιάς πόλης. Μια στάση για φρεσκοστιμμένο χυμό (ακόμη και τα παγκοσμίου φήμης πορτοκάλια του Ισραήλ δεν είναι καλά εκτός εποχής…), και την επακόλουθη επίσκεψη σε δημόσιες τουαλέτες με ένοπλη φρουρά, οι δρόμοι μας οδηγούν ανάμεσα στο χριστιανικό, το μουσουλμανικό και τον Εβραϊκό τομέα της πόλης.
Μετά από ένα καλό πρωινό δίπλα στο κύμα, παίρνουμε το αυτοκίνητο και αναχωρούμε για Ιερουσαλήμ.... Μετά από 60 χιλιόμετρα αυτοκινητόδρομου που χρειαστήκαμε 2 ώρες να τα διανύσουμε (απίστευτη κίνηση, πρωί εργάσιμης ημέρας…), φτάνουμε στην Ιερουσαλήμ. Μετά από μπόλικη ακόμα κίνηση, και κινούμενοι με βάση ταμπέλες κι ένα χάρτη που δεν είχε τις τελευταίες μονοδρομήσεις, φτάνουμε στην παλιά πόλη. Ρωτώντας πας στην (παλιά) πόλη, κι έτσι κι εμείς καταφέραμε μόνο έτσι να βρούμε ένα parking. Παρκάραμε, και κατευθυνόμαστε προς την παλιά πόλη.
Η πρώτη μας διαπίστωση, είναι η ζέστη που επικρατεί. Έντονη, εξαντλητική υγρή ζέστη, που σε επιτεινόμενη από τον καυτό ήλιο γίνεται αποπνικτική… Τι να κάνουμε, θα προσπαθήσουμε να αντέξουμε!
Τα τείχη της παλιάς πόλης κτίστηκαν το 16ο αιώνα. 7 πύλες στα τείχη επέτρεπαν την επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Από αυτές, η πύλη της Δαμασκού, στη βόρεια πλευρά των τειχών είναι η παλαιότερη, και είναι και η κοντινότερη σε μας, από την οποία θα περάσουμε στο εσωτερικό των τειχών. Είναι η είσοδος πιο κοντά στο μουσουλμανικό τομέα της παλιάς πόλης...
Με το που περνάμε την πύλη, αυτόματα μπαίνουμε σε μεσανατολικό κλίμα. Χιλιάδες μικροέμποροι, προμηθευτές με καρότσια (που τα τσουλάνε πάνω σε λάστιχα αυτοκινήτων), τουριστικά σουβενίρ ανακατεμένα με είδη παζαριού…
Ήμασταν όμως αδιάβαστοι. Όλοι μας. Είχαμε φέρει συνολικά 3 Lonely Planet για τη χώρα & ένα Top-10 guide για την πόλη, και κανένας δεν είχε κάνει τον κόπο να τα μελετήσει… Έτσι ξεκινήσαμε από τη Via Dolorosa, τη διαδρομή που υποτίθεται διέτρεξε ο Ιησούς με το σταυρό. Ένα σετ από αξιοθέατα καλά σηματοδοτημένο ώστε ούτε ο πιο βλάκας τουρίστας να μη μπορεί να χαθεί. Βρήκαμε όμως ότι απευθύνονται σε καθαρά θρησκευτικό τουρισμό (π.χ. η φυλακή του Ιησού, μια πέτρα σε ένα τοίχο που υποτίθεται ακούμπησε ο Ιησούς και άφησε σημάδι, τα σημεία όπου έπεσε και κάποιος έστησε μια εκκλησία) κλπ…
Η διαδρομή οδηγεί, μέσα από στενά και στοές, στο ναό της Αναστάσεως, μέσα στον οποίο, κάτω από ένα μεγαλοπρεπή βυζαντινό θόλο, βρίσκεται κι ο πανάγιος τάφος. Εκεί, πλέον, γίνεται το αδιαχώρητο. Χαμός από τουρίστες. Αλλά, ακόμη κι αυτός ο κορυφαία ιερός χώρος, δεν είναι σε θέση να μας βγάλει συναισθήματα κατάνυξης. Μπουλούκια πουλμανάτων και μη τουριστών, από όλα τα μέρη της Γής, προσεύχονται πάνω σε μια πέτρα του 19ου αιώνα και συνωστίζονται σε μια ουρά που χρειάζεται 4-5 ώρες για να αδειάσει, προκειμένου να μπορέσουν να μπουν μέσα στον πανάγιο τάφο (εμείς δεν κάναμε τίποτα από τα 2).
Βγαίνουμε από την Εκκλησία, και ξεκινάμε μια βόλτα μέσα στα στενά και τις στοές της παλιάς πόλης. Μια στάση για φρεσκοστιμμένο χυμό (ακόμη και τα παγκοσμίου φήμης πορτοκάλια του Ισραήλ δεν είναι καλά εκτός εποχής…), και την επακόλουθη επίσκεψη σε δημόσιες τουαλέτες με ένοπλη φρουρά, οι δρόμοι μας οδηγούν ανάμεσα στο χριστιανικό, το μουσουλμανικό και τον Εβραϊκό τομέα της πόλης.
Attachments
Last edited:
)
