alma
Member
- Μηνύματα
- 4.298
- Likes
- 18.474
Η ημέρα μας ξεκίνησε κάνοντας άλλη μια βόλτα στην επιβλητική Avenida da libertade και στα γύρω στενά που βρίσκονταν κοντά στο ξενοδοχείο μας. Η απόφαση πάρθηκε. Θα κατευθυνόμασταν τελικά στην Alfama την παλιά αραβική συνοικία της πόλης. Πήραμε το γραφικό τραμ 28, το οποίο χρονολογείται περίπου έναν αιώνα πριν και για πολλούς είναι αξιοθέατο από μόνο του. Μέσα ήταν σαν ένας σύγχρονος πύργος της Βαβέλ, όπου άκουγες όλες τις γλώσσες. Το μικρό τραμ 28 ανέβαινε αγκομαχώντας στην πολύχρωμη συνοικία της Alfama. Κατεβήκαμε σε μια στάση από όπου μπορούσες να θαυμάσεις τη θέα της πόλης. Το γαλάζιο του Τάγου ενωνόταν με το κεραμιδί από τις στέγες των σπιτιών.
Ένας ζητιάνος μας πλησίασε προσπαθώντας με το ζόρι να μας πει που είναι το Castelo São Jorge. Του δώσαμε ένα ευρώ ,το κοίταξε στον ήλιο, άναψε τσιγάρο, του έπεσε η πατερίτσα, την οποία ούτως ή άλλως δεν χρειαζόταν, αφού δεν ήταν κουτσός στην πραγματικότητα (αν και την ξαναπήρε μόλις άκουσε άλλους να μιλάνε σε διάφορες γλώσσες-τουρίστες σου λέει-κάτι θα πάρουμε) κι έφυγε.
Ανεβήκαμε στο μεσαιωνικό κάστρο το οποίο είχε πανοραμική θέα σε όλη τη Λισσαβώνα. Η πόλη έβγαζε μια μελαγχολική αύρα που σε έκανε να τη συμπαθείς περισσότερο. Γυρίσαμε το εσωτερικό αλλά και τους κήπους του κάστρου, όπου παγώνια διαφόρων μεγεθών και χρωμάτων ,φαίνονταν εξοικειωμένα με τους επισκέπτες. Έκαναν τη βόλτα τους γύρω από τα τραπέζια της καφετέριας του κάστρου, και μπερδεύονταν στα πόδια των επισκεπτών , τσιμπολογώντας ότι ψίχουλα ,έπεφταν από τα τραπέζια.
Μετά το Κάστρο αποφασίσαμε να γυρίσουμε με τα πόδια την Alfama. Χωθήκαμε σε δεκάδες σοκάκια με σπίτια γεμάτα υγρασία και φθορές που έδιναν μια εικόνα εγκατάλειψης. Η ζωντανή ιστορία της πόλης , με τις μυρωδιές ,τους ήχους και τις εικόνες της πολύχρωμης Alfama, ξεδιπλώθηκε μπροστά μας.
Για κάποιους η Alfama είναι το χαμογελαστό πρόσωπο της Λισσαβώνας ,ενώ για άλλους το μελαγχολικό λόγω της φτώχιας και της εγκατάλειψης που είναι έντονη στα παλιά, μικρά διαμερίσματα, πολλά από τα οποία δεν είχαν καν κουρτίνες και παλιά σεντόνια στερεωμένα πρόχειρα, προσπαθούσαν να παίξουν αυτό το ρόλο. Κι όμως την Alfama, την αγαπάς και θες να την ξαναδεις και να τη ζήσεις. Είναι τα χαρούμενα πράσινα, ροζ, γαλάζια και λιλά χρώματα των σπιτιών και τα αζουλεζου που κοσμούν πολλές πόρτες και παράθυρα? Είναι τα πρόσωπα των κατοίκων που μπορεί να βγαίνουν από κακοσυντηρημένα σπίτια, αλλά είναι γεμάτη αξιοπρέπεια? Είναι η αυθεντικότητα της περιοχής που δεν προσπαθεί να μιμηθεί άλλες συνοικίες ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων? Δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αυτή τη συνοικία θα ήθελα να την περπατήσω ξανα….
Ένας ζητιάνος μας πλησίασε προσπαθώντας με το ζόρι να μας πει που είναι το Castelo São Jorge. Του δώσαμε ένα ευρώ ,το κοίταξε στον ήλιο, άναψε τσιγάρο, του έπεσε η πατερίτσα, την οποία ούτως ή άλλως δεν χρειαζόταν, αφού δεν ήταν κουτσός στην πραγματικότητα (αν και την ξαναπήρε μόλις άκουσε άλλους να μιλάνε σε διάφορες γλώσσες-τουρίστες σου λέει-κάτι θα πάρουμε) κι έφυγε.
Ανεβήκαμε στο μεσαιωνικό κάστρο το οποίο είχε πανοραμική θέα σε όλη τη Λισσαβώνα. Η πόλη έβγαζε μια μελαγχολική αύρα που σε έκανε να τη συμπαθείς περισσότερο. Γυρίσαμε το εσωτερικό αλλά και τους κήπους του κάστρου, όπου παγώνια διαφόρων μεγεθών και χρωμάτων ,φαίνονταν εξοικειωμένα με τους επισκέπτες. Έκαναν τη βόλτα τους γύρω από τα τραπέζια της καφετέριας του κάστρου, και μπερδεύονταν στα πόδια των επισκεπτών , τσιμπολογώντας ότι ψίχουλα ,έπεφταν από τα τραπέζια.
Μετά το Κάστρο αποφασίσαμε να γυρίσουμε με τα πόδια την Alfama. Χωθήκαμε σε δεκάδες σοκάκια με σπίτια γεμάτα υγρασία και φθορές που έδιναν μια εικόνα εγκατάλειψης. Η ζωντανή ιστορία της πόλης , με τις μυρωδιές ,τους ήχους και τις εικόνες της πολύχρωμης Alfama, ξεδιπλώθηκε μπροστά μας.
Για κάποιους η Alfama είναι το χαμογελαστό πρόσωπο της Λισσαβώνας ,ενώ για άλλους το μελαγχολικό λόγω της φτώχιας και της εγκατάλειψης που είναι έντονη στα παλιά, μικρά διαμερίσματα, πολλά από τα οποία δεν είχαν καν κουρτίνες και παλιά σεντόνια στερεωμένα πρόχειρα, προσπαθούσαν να παίξουν αυτό το ρόλο. Κι όμως την Alfama, την αγαπάς και θες να την ξαναδεις και να τη ζήσεις. Είναι τα χαρούμενα πράσινα, ροζ, γαλάζια και λιλά χρώματα των σπιτιών και τα αζουλεζου που κοσμούν πολλές πόρτες και παράθυρα? Είναι τα πρόσωπα των κατοίκων που μπορεί να βγαίνουν από κακοσυντηρημένα σπίτια, αλλά είναι γεμάτη αξιοπρέπεια? Είναι η αυθεντικότητα της περιοχής που δεν προσπαθεί να μιμηθεί άλλες συνοικίες ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων? Δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αυτή τη συνοικία θα ήθελα να την περπατήσω ξανα….
