alma
Member
- Μηνύματα
- 3.724
- Likes
- 15.092
Το επόμενο πρωί αφού φάγαμε ένα υπερπλήρες πρωινό (ειδικά τα εξωτικά φρούτα τους μοσχομύριζαν και ήταν τα πιο γευστικά φρούτα που έχω φάει ποτέ), περιμέναμε στην είσοδο του ξενοδοχείου να έρθει το μικρό βανάκι που θα μας μετέφερε στα δυτικά του νησιού. Ο Πέδρο ο ξεναγός μας καλωσόρισε χαμογελαστός .Τα αγγλικά του βέβαια έκανες ώρες να τα καταλάβεις, αφού τα μίλαγε με τόσο πορτογαλική προφορά που δύσκολα καταλάβαινες πως δεν ήταν πορτογαλικά.
Ξεκινήσαμε με το γραφικό ψαροχώρι Câmara de Lobos. Οι ψαράδες που εκείνη την ώρα κάθονταν νωχελικά στα καφενεία ή συζητούσαν στα παγκάκια γύριζαν να δουν τους τουρίστες χαμογελώντας. Κάποια παλιά βαρκάκια ήταν μισοσπασμένα και παρατειμένα σε διάφορα σημεία της κατάμαυρης πετρώδους παραλίας. Πολλά μαγαζιά είχαν σαν σήμα τη φώκια και ένα άγαλμα φώκιας δέσποζε στο κέντρο της πλατείας. Παλιά ήταν λέει τόσες πολλές που τις έβλεπαν στην παραλία.
Στο Cabo Girão δεν σταματήσαμε, γιατί ο δρόμος βρισκόταν υπό κατασκευή, αλλά κατευθυνθήκαμε προς το Fajã dos Padres, όπου η θέα έκοβε την ανάσα. Ο απότομος γκρεμός σε ζάλιζε, ενώ τα κτίσματα που βρίσκονταν στο τέλος του και βρέχονταν από τον ωκεανό, δεν κατάφερναν να μετριάσουν την αγριότητα του τοπίου…
Συνεχίσαμε στη Ribeira Brava, με την επίσης εντυπωσιακή θέα και φύση (μα όλα καταπράσινα σε αυτό το νησί!!!), περάσαμε από Paul da Serra και κατευθυνθήκαμε στις υπέροχες φυσικές πισίνες του Porto Moniz. Μα ένα μπάνιο στη θάλασσα (ή μάλλον στον ωκεανό) να μην κάνουμε; Σε νησί ήρθαμε. Παρά την αγριάδα του ωκεανού το λαχταρούσαμε το Porto Moniz. Η underwater μας είχε ανοίξει την όρεξη με τη διήγηση της. Με μόλις ενάμιση ευρώ είσοδο και ένα για τους φοιτητές, παρείχαν ναυαγοσώστη, αποδυτήρια ,ντους και τουαλέτες.
Μόλις βούτηξα στο παγωμένο νερό αναρωτήθηκα τι τα ήθελα τα μπάνια μέσα στον Οκτώβρη, ενώ ο άντρας μου φώναζε ότι είναι ζεστά και να μπω γρήγορα.:roll: Όσο περνούσε η ώρα τα κύματα άφριζαν και ο ωκεανός γινόταν <<φραπές>>. Ο ναυαγοσώστης σφύριζε έξαλλος σε κάτι βορειοευρωπαίους που έμοιαζαν να μην πτοούνται από τα κύματα και να ξεπερνούν τα βράχια που σχημάτιζαν τις φυσικές πισίνες και ήταν το όριο όπου μπορούσες να κολυμπήσεις με ασφάλεια. Όταν ένα κύμα έφτασε τόσο κοντά στην-ας την πούμε ακτή- και άρχισε να παίρνει τα ρούχα των λουόμενων από τα πεζούλια καταλάβαμε πως ήταν η ώρα να βγούμε.
Πάντως οι υπόλοιποι του group είχαν πάει για φαγητό και δεν δοκίμασαν το κολύμπι στον ωκεανό. Συνεχίσαμε στο Seixal , μια αγροτική περιοχή με όμορφη θέα και μερικές αγροικίες.
Στη συνέχεια φτάσαμε στο São Vicente, ένα όμορφο χωριό με πολύ ευγενικούς κατοίκους. Κάναμε βόλτα στο πλακόστρωτο με τους φοίνικες και τις λιλά ορτανσίες. Το χωριό ήταν γραφικό με περιποιημένα σπιτάκια και αυτή την υπέροχη βλάστηση που δεσπόζει σε όλο το νησί. Λουλούδια σε κόκκινα, ροζ, λιλά και άλλα χρώματα κυριαρχούσαν στις αυλές των σπιτιών. Κάτσαμε σε ένα καφέ όπου ήπιαμε τον ωραιότερο ίσως χυμό της ζωής μας από maracuja ή αλλιώς passion fruit.
Λίγο πριν η εκδρομή φτάσει στο τέλος της περάσαμε να θαυμάσουμε τη θέα από το miradouro Veu da noiva. Εδώ να αναφέρουμε ότι η Μαδέιρα έχει πολλά τέτοια σημεία(miradouro), στη μέση διαδρομών προς κάποια πόλη ή χωριό, όπου λόγω της θέας είναι ειδικά διαμορφωμένα με πλακόστρωτο, κάγκελα και μερικές φορές υπάρχει και κάποιο καφέ ή μαγαζί με αναμνηστικά. Οι περαστικοί σταματούν για να θαυμάσουν τη θέα και να φωτογραφίσουν το τοπίο.
Αργά το απόγευμα επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Το βράδυ βγήκαμε όμως να δούμε λίγο Madeira by night…
Ξεκινήσαμε με το γραφικό ψαροχώρι Câmara de Lobos. Οι ψαράδες που εκείνη την ώρα κάθονταν νωχελικά στα καφενεία ή συζητούσαν στα παγκάκια γύριζαν να δουν τους τουρίστες χαμογελώντας. Κάποια παλιά βαρκάκια ήταν μισοσπασμένα και παρατειμένα σε διάφορα σημεία της κατάμαυρης πετρώδους παραλίας. Πολλά μαγαζιά είχαν σαν σήμα τη φώκια και ένα άγαλμα φώκιας δέσποζε στο κέντρο της πλατείας. Παλιά ήταν λέει τόσες πολλές που τις έβλεπαν στην παραλία.
Στο Cabo Girão δεν σταματήσαμε, γιατί ο δρόμος βρισκόταν υπό κατασκευή, αλλά κατευθυνθήκαμε προς το Fajã dos Padres, όπου η θέα έκοβε την ανάσα. Ο απότομος γκρεμός σε ζάλιζε, ενώ τα κτίσματα που βρίσκονταν στο τέλος του και βρέχονταν από τον ωκεανό, δεν κατάφερναν να μετριάσουν την αγριότητα του τοπίου…
Συνεχίσαμε στη Ribeira Brava, με την επίσης εντυπωσιακή θέα και φύση (μα όλα καταπράσινα σε αυτό το νησί!!!), περάσαμε από Paul da Serra και κατευθυνθήκαμε στις υπέροχες φυσικές πισίνες του Porto Moniz. Μα ένα μπάνιο στη θάλασσα (ή μάλλον στον ωκεανό) να μην κάνουμε; Σε νησί ήρθαμε. Παρά την αγριάδα του ωκεανού το λαχταρούσαμε το Porto Moniz. Η underwater μας είχε ανοίξει την όρεξη με τη διήγηση της. Με μόλις ενάμιση ευρώ είσοδο και ένα για τους φοιτητές, παρείχαν ναυαγοσώστη, αποδυτήρια ,ντους και τουαλέτες.
Μόλις βούτηξα στο παγωμένο νερό αναρωτήθηκα τι τα ήθελα τα μπάνια μέσα στον Οκτώβρη, ενώ ο άντρας μου φώναζε ότι είναι ζεστά και να μπω γρήγορα.:roll: Όσο περνούσε η ώρα τα κύματα άφριζαν και ο ωκεανός γινόταν <<φραπές>>. Ο ναυαγοσώστης σφύριζε έξαλλος σε κάτι βορειοευρωπαίους που έμοιαζαν να μην πτοούνται από τα κύματα και να ξεπερνούν τα βράχια που σχημάτιζαν τις φυσικές πισίνες και ήταν το όριο όπου μπορούσες να κολυμπήσεις με ασφάλεια. Όταν ένα κύμα έφτασε τόσο κοντά στην-ας την πούμε ακτή- και άρχισε να παίρνει τα ρούχα των λουόμενων από τα πεζούλια καταλάβαμε πως ήταν η ώρα να βγούμε.
Πάντως οι υπόλοιποι του group είχαν πάει για φαγητό και δεν δοκίμασαν το κολύμπι στον ωκεανό. Συνεχίσαμε στο Seixal , μια αγροτική περιοχή με όμορφη θέα και μερικές αγροικίες.
Στη συνέχεια φτάσαμε στο São Vicente, ένα όμορφο χωριό με πολύ ευγενικούς κατοίκους. Κάναμε βόλτα στο πλακόστρωτο με τους φοίνικες και τις λιλά ορτανσίες. Το χωριό ήταν γραφικό με περιποιημένα σπιτάκια και αυτή την υπέροχη βλάστηση που δεσπόζει σε όλο το νησί. Λουλούδια σε κόκκινα, ροζ, λιλά και άλλα χρώματα κυριαρχούσαν στις αυλές των σπιτιών. Κάτσαμε σε ένα καφέ όπου ήπιαμε τον ωραιότερο ίσως χυμό της ζωής μας από maracuja ή αλλιώς passion fruit.
Λίγο πριν η εκδρομή φτάσει στο τέλος της περάσαμε να θαυμάσουμε τη θέα από το miradouro Veu da noiva. Εδώ να αναφέρουμε ότι η Μαδέιρα έχει πολλά τέτοια σημεία(miradouro), στη μέση διαδρομών προς κάποια πόλη ή χωριό, όπου λόγω της θέας είναι ειδικά διαμορφωμένα με πλακόστρωτο, κάγκελα και μερικές φορές υπάρχει και κάποιο καφέ ή μαγαζί με αναμνηστικά. Οι περαστικοί σταματούν για να θαυμάσουν τη θέα και να φωτογραφίσουν το τοπίο.
Αργά το απόγευμα επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Το βράδυ βγήκαμε όμως να δούμε λίγο Madeira by night…
