panius
Member
- Μηνύματα
- 671
- Likes
- 2.762
Εσσαουίρα
Η διαδρομή από Μαρακές προς Εσσαουίρα κρατάει περίπου 4 ώρες (μαζί με την 20λεπτη στάση για ξεκούραση) και είναι αδιάφορη, εκτός και αν είστε τυχεροί και δείτε ένα ολόκληρο κοπάδι κατσίκες πάνω στα κλαδιά των δέντρων κρεμασμένες σαν χριστουγεννιάτικες μπάλες ! Απίστευτο θέαμα!!! Την πρώτη φορά που τις είδαμε όλο το λεωφορείο αναστατώθηκε: φωνές, επιφωνήματα, ενθουσιασμός! Μέσα σε δευτερόλεπτα ήμασταν όλοι με τις μηχανές στο χέρι και κολλημένοι στα παράθυρα να αποτυπώσουμε την εικόνα. Δυστυχώς, όπως οι μεγάλες ευκαιρίες εμφανίζονται μία φορά μόνο στη ζωή, έτσι και τις δεντρο-κατσίκες δεν τις ξαναείδαμε. Πάρτε όμως μια γεύση από το ίντερνετ γιατί αξίζει! Γενικά, είναι θέαμα, που συναντάς συχνά στα χωράφια γύρω από την Εσσαουίρα, γι' αυτό όσοι ταξιδεύετε προς τα 'κει, το νου σας!
Φτάνοντας στην πόλη, άρχισε η μουρμούρα. "Σιγά...αυτό είναι; Δώσαμε τόσα λεφτά για να έρθουμε στο Μαρόκο να δούμε άσπρα σπίτια με μπλέ παράθυρα; Δεν πηγαίναμε Κυκλάδες καλύτερα να μας έρθει και φθηνότερα!" Ό,τι είπα όμως τα πήρα πίσω μέσα σε λίγα λεπτά. Η Εσσαουίρα είναι μία απόλαυση για τα μάτια και το πνεύμα. Ήταν αυτό που χρειαζόμουν για να γλυκάνει ο πόνος της ματαίωσης του ταξιδιού στην έρημο. Τι όμορφη πόλη, αλήθεια! Θεόρατα μεσαιωνικά τείχη προσπαθούν, σαν φράγμα να την προστατεύσουν από τα ορμητικά κύματα του Ατλαντικού που σκάνε ασταμάτητα και σμηλεύουν τη βραχώδη ακτογραμμή.
Χιλιάδες στην κυριολεξία γλαροπούλια χορεύουν πάνω από τα κεφάλια μας, περιμένουν δίπλα στις ψαρόβαρκες το κερασματάκι τους και εμείς σαν μικρά παιδιά χαιρόμαστε μαζί τους, τα πλησιάζουμε σε απόσταση μισού μέτρου και τα φωτογραφίζουμε.
Η πόλη εντός των τειχών, αποπνέει μια ηρεμία, μια καλαισθησία τέτοια, που προς στιγμήν ξεχνάς ότι βρίσκεσαι στο αραβικό Μαρόκο. Εδώ τα πολύβουα και χαοτικά παζάρια δεν έχουν θέση. Η κεντρική πλατεία της Εσσαουίρα αποπνέει ατμόσφαιρα ιταλικής πιάτσας. Τα σοκάκια με τα προσεγμένα καταστήματα, εστιατόρια και καλλιτεχνικές γκαλερί προσφέρουν εικόνες ευρωπαϊκού θέρετρου και τα τείχη με το παραθαλάσσιο μπούρτζι σε μεταφέρουν αστραπιαία σε ισπανική αποικία εποχής κονκισταδόρες της λατινικής Αμερικής.
Εντυπωσιάστηκα κυρίως από τα πέτρινα ψηλά κτήρια, τις σκοτεινές στοές που διέρχονται μέσα από αυτά για δεκάδες μέτρα και το "μονολιθικό" τοίχος που, περπατώντας στη βάση του, νιώθεις ασφαλής από την αστείρευτη δύναμη της δεύτερης μεγαλύτερης υδάτινης μάζας του πλανήτη (τον Ατλαντικό καλέ!).
Σ' αυτήν την πανέμορφη πόλη μείναμε ένα βράδυ. Κλείσαμε σε ένα παραδοσιακό Ριάντ (Caverne D Ali Baba) με καλαίσθητη εσωτερική αυλή και όμορφα δωμάτια γύρω από αυτή. Πολύ εξυπηρετικός και ο κυριούλης στην υποδοχή, αλλά το βράδυ μας τα χάλασε λίγο. Στο δωμάτιο του Μάκη δεν υπήρχε καλοριφέρ (ντύσου του είπε), τα σεντόνια είχαν τα στιγματάκια τους και το μπάνιο κολυμπούσε στην υγρασία (αν και όλη η πόλη μια υγρασία την έχει, όσο να πεις). Ο λόγος που δεν ρίχνω άκυρο στο ξενοδοχείο είναι η πολύ ωραία διακόσμηση, το πρωινό, η εξαιρετική τοποθεσία και η απίστευτα φθηνή τιμή, οπότε για ένα βραδάκι μια χαρά θα μείνετε.
Στην Εσσαουίρα δοκιμάσαμε για πρώτη φορά παραδοσιακό μαροκινέζικο γάλα αμυγδάλου: ρόφημα που σερβίρεται σε μεγάλα ποτήρια, με κρεμώδη υφή και έντονη γεύση αμύγδαλου. Σε εμάς είχαν προσθέσει και μια γενναιόδωρη κουταλιά με αλεσμένα αμύγδαλα και καρύδια και ήταν τρομερά γευστικό! Το ήπιαμε όλο εκτός από την Ελευθερία, που η θέση της έβλεπε στην κουζίνα και είδε τη μαγείρισσα να πίνει και αυτή το ρόφημα που μας έφτιαξε πριν λίγο, γλείφοντας το μπλέντερ!
Γενικά, η μαροκινέζικη κουζίνα μας άρεσε πολύ! Τα ταζίν τα σκίσαμε! Κους κους μόνο μια φορά δοκιμάσαμε και αυτό ως συνοδευτικό στο ταζίν μας. Ξετρελαθήκαμε με την παστίλια, την οποία φανταστείτε την ως στρογγυλή μπουγάτσα γεμισμένη με διάφορα υλικά (κιμά, κοτόπουλο κλπ.). Παντού θα βρείτε τη σούπα Χαρίρα (σε διάφορες εκδοχές), την οποία ετίμησα (ένεκα αρρώστιας) υπέρ του δέοντος. Το street food είναι μαγεία! Όσο και αν σκέφτεστε τις συνθήκες υγιεινής και διστάζετε, η μύτη σας θα επαναστατήσει και θα σας τραβήξει μέχρι τον πάγκο, να αγοράσετε κι εσείς πεντανόστιμη ποικιλία κρεάτων με συκωτάκια και άλλα γλυκάδια, ψημένα πάνω σε μεταλλική πλάκα και ψιλοκομμένα, με μπόλικο κρεμμυδάκι και μπαχάρια μέσα σε στρογγυλό φρέσκο ψωμάκι! Μούρλια! Πάντως, εγώ και με ταζίν μόνο θα μπορούσα να περάσω όλο το ταξίδι! Δεν τα βαριέσαι ποτέ! Στα φέρνουν μπροστά σου σαν κιντερ έκπληξη, με το σκεπαστό πήλινο σκεύος, σου βγάζουν το καπάκι και χαίρεσαι σαν παιδάκι!
Αν και σύντομη η παραμονή μας στην Εσσαουίρα, τη χαρήκαμε και με το παραπάνω. Η πόλη είναι πανέμορφη και αξίζει οπωσδήποτε να την εντάξετε στο πρόγραμμά σας. Εν' ανάγκη κόψτε μια μέρα από το Μαρακές και κάντε μια μονοήμερη βόλτα μέχρι εκεί. Και μόνο να κάτσεις στα τείχη, να χαζέψεις τον Ατλαντικό για 10 λεπτά, έχεις κάνει την καλύτερη και φθηνότερη ψυχοθεραπεία. Αδειάζεις από έγνοιες και προβλήματα στη στιγμή. Μας πέρασε και η σκέψη να κάτσουμε ακόμα μια μέρα αλλά δεν γινόταν... η ''γκλαμουράτη'' Πρωτοχρονιά στη Ράμπατ μας περίμενε!!!
Η διαδρομή από Μαρακές προς Εσσαουίρα κρατάει περίπου 4 ώρες (μαζί με την 20λεπτη στάση για ξεκούραση) και είναι αδιάφορη, εκτός και αν είστε τυχεροί και δείτε ένα ολόκληρο κοπάδι κατσίκες πάνω στα κλαδιά των δέντρων κρεμασμένες σαν χριστουγεννιάτικες μπάλες ! Απίστευτο θέαμα!!! Την πρώτη φορά που τις είδαμε όλο το λεωφορείο αναστατώθηκε: φωνές, επιφωνήματα, ενθουσιασμός! Μέσα σε δευτερόλεπτα ήμασταν όλοι με τις μηχανές στο χέρι και κολλημένοι στα παράθυρα να αποτυπώσουμε την εικόνα. Δυστυχώς, όπως οι μεγάλες ευκαιρίες εμφανίζονται μία φορά μόνο στη ζωή, έτσι και τις δεντρο-κατσίκες δεν τις ξαναείδαμε. Πάρτε όμως μια γεύση από το ίντερνετ γιατί αξίζει! Γενικά, είναι θέαμα, που συναντάς συχνά στα χωράφια γύρω από την Εσσαουίρα, γι' αυτό όσοι ταξιδεύετε προς τα 'κει, το νου σας!
Φτάνοντας στην πόλη, άρχισε η μουρμούρα. "Σιγά...αυτό είναι; Δώσαμε τόσα λεφτά για να έρθουμε στο Μαρόκο να δούμε άσπρα σπίτια με μπλέ παράθυρα; Δεν πηγαίναμε Κυκλάδες καλύτερα να μας έρθει και φθηνότερα!" Ό,τι είπα όμως τα πήρα πίσω μέσα σε λίγα λεπτά. Η Εσσαουίρα είναι μία απόλαυση για τα μάτια και το πνεύμα. Ήταν αυτό που χρειαζόμουν για να γλυκάνει ο πόνος της ματαίωσης του ταξιδιού στην έρημο. Τι όμορφη πόλη, αλήθεια! Θεόρατα μεσαιωνικά τείχη προσπαθούν, σαν φράγμα να την προστατεύσουν από τα ορμητικά κύματα του Ατλαντικού που σκάνε ασταμάτητα και σμηλεύουν τη βραχώδη ακτογραμμή.
Χιλιάδες στην κυριολεξία γλαροπούλια χορεύουν πάνω από τα κεφάλια μας, περιμένουν δίπλα στις ψαρόβαρκες το κερασματάκι τους και εμείς σαν μικρά παιδιά χαιρόμαστε μαζί τους, τα πλησιάζουμε σε απόσταση μισού μέτρου και τα φωτογραφίζουμε.
Η πόλη εντός των τειχών, αποπνέει μια ηρεμία, μια καλαισθησία τέτοια, που προς στιγμήν ξεχνάς ότι βρίσκεσαι στο αραβικό Μαρόκο. Εδώ τα πολύβουα και χαοτικά παζάρια δεν έχουν θέση. Η κεντρική πλατεία της Εσσαουίρα αποπνέει ατμόσφαιρα ιταλικής πιάτσας. Τα σοκάκια με τα προσεγμένα καταστήματα, εστιατόρια και καλλιτεχνικές γκαλερί προσφέρουν εικόνες ευρωπαϊκού θέρετρου και τα τείχη με το παραθαλάσσιο μπούρτζι σε μεταφέρουν αστραπιαία σε ισπανική αποικία εποχής κονκισταδόρες της λατινικής Αμερικής.
Εντυπωσιάστηκα κυρίως από τα πέτρινα ψηλά κτήρια, τις σκοτεινές στοές που διέρχονται μέσα από αυτά για δεκάδες μέτρα και το "μονολιθικό" τοίχος που, περπατώντας στη βάση του, νιώθεις ασφαλής από την αστείρευτη δύναμη της δεύτερης μεγαλύτερης υδάτινης μάζας του πλανήτη (τον Ατλαντικό καλέ!).
Σ' αυτήν την πανέμορφη πόλη μείναμε ένα βράδυ. Κλείσαμε σε ένα παραδοσιακό Ριάντ (Caverne D Ali Baba) με καλαίσθητη εσωτερική αυλή και όμορφα δωμάτια γύρω από αυτή. Πολύ εξυπηρετικός και ο κυριούλης στην υποδοχή, αλλά το βράδυ μας τα χάλασε λίγο. Στο δωμάτιο του Μάκη δεν υπήρχε καλοριφέρ (ντύσου του είπε), τα σεντόνια είχαν τα στιγματάκια τους και το μπάνιο κολυμπούσε στην υγρασία (αν και όλη η πόλη μια υγρασία την έχει, όσο να πεις). Ο λόγος που δεν ρίχνω άκυρο στο ξενοδοχείο είναι η πολύ ωραία διακόσμηση, το πρωινό, η εξαιρετική τοποθεσία και η απίστευτα φθηνή τιμή, οπότε για ένα βραδάκι μια χαρά θα μείνετε.
Στην Εσσαουίρα δοκιμάσαμε για πρώτη φορά παραδοσιακό μαροκινέζικο γάλα αμυγδάλου: ρόφημα που σερβίρεται σε μεγάλα ποτήρια, με κρεμώδη υφή και έντονη γεύση αμύγδαλου. Σε εμάς είχαν προσθέσει και μια γενναιόδωρη κουταλιά με αλεσμένα αμύγδαλα και καρύδια και ήταν τρομερά γευστικό! Το ήπιαμε όλο εκτός από την Ελευθερία, που η θέση της έβλεπε στην κουζίνα και είδε τη μαγείρισσα να πίνει και αυτή το ρόφημα που μας έφτιαξε πριν λίγο, γλείφοντας το μπλέντερ!
Γενικά, η μαροκινέζικη κουζίνα μας άρεσε πολύ! Τα ταζίν τα σκίσαμε! Κους κους μόνο μια φορά δοκιμάσαμε και αυτό ως συνοδευτικό στο ταζίν μας. Ξετρελαθήκαμε με την παστίλια, την οποία φανταστείτε την ως στρογγυλή μπουγάτσα γεμισμένη με διάφορα υλικά (κιμά, κοτόπουλο κλπ.). Παντού θα βρείτε τη σούπα Χαρίρα (σε διάφορες εκδοχές), την οποία ετίμησα (ένεκα αρρώστιας) υπέρ του δέοντος. Το street food είναι μαγεία! Όσο και αν σκέφτεστε τις συνθήκες υγιεινής και διστάζετε, η μύτη σας θα επαναστατήσει και θα σας τραβήξει μέχρι τον πάγκο, να αγοράσετε κι εσείς πεντανόστιμη ποικιλία κρεάτων με συκωτάκια και άλλα γλυκάδια, ψημένα πάνω σε μεταλλική πλάκα και ψιλοκομμένα, με μπόλικο κρεμμυδάκι και μπαχάρια μέσα σε στρογγυλό φρέσκο ψωμάκι! Μούρλια! Πάντως, εγώ και με ταζίν μόνο θα μπορούσα να περάσω όλο το ταξίδι! Δεν τα βαριέσαι ποτέ! Στα φέρνουν μπροστά σου σαν κιντερ έκπληξη, με το σκεπαστό πήλινο σκεύος, σου βγάζουν το καπάκι και χαίρεσαι σαν παιδάκι!
Αν και σύντομη η παραμονή μας στην Εσσαουίρα, τη χαρήκαμε και με το παραπάνω. Η πόλη είναι πανέμορφη και αξίζει οπωσδήποτε να την εντάξετε στο πρόγραμμά σας. Εν' ανάγκη κόψτε μια μέρα από το Μαρακές και κάντε μια μονοήμερη βόλτα μέχρι εκεί. Και μόνο να κάτσεις στα τείχη, να χαζέψεις τον Ατλαντικό για 10 λεπτά, έχεις κάνει την καλύτερη και φθηνότερη ψυχοθεραπεία. Αδειάζεις από έγνοιες και προβλήματα στη στιγμή. Μας πέρασε και η σκέψη να κάτσουμε ακόμα μια μέρα αλλά δεν γινόταν... η ''γκλαμουράτη'' Πρωτοχρονιά στη Ράμπατ μας περίμενε!!!
