panius
Member
- Μηνύματα
- 664
- Likes
- 2.720
Rabat New Yeat's Eve
Πρωινό παραμονής Πρωτοχρονιάς στην πρωτεύουσα του Μαρόκου. Στο διάσημο αρτο-ζαχαροπλαστείο Mejestic, στο κέντρο της πόλης, γίνεται το "έλα να δεις"! Μεγάλοι πάγκοι έχουν στηθεί και όμορφα διακοσμημένες τούρτες σε καλούν να τις αγοράσεις. Φαίνεται ότι είναι θεσμός στο Μαρόκο, να αγοράζεις τούρτα για να μπει με το καλό το νέο έτος. Οι πάντες κυκλοφορούν με κουτιά από τα διάφορα ζαχαροπλαστεία στο δρόμο για το σπίτι, το ίδιο κι εμείς: πήραμε μια λαχταριστή σοκολατένια τουρτίτσα, την οποία και βαφτίσαμε "βασιλόπιτα". Βάλαμε και φλουρί μέσα, εννοείται!
Ακόμα δεν είχαμε αποφασίσει πως θα γιορτάζαμε το βράδυ, κρατάγαμε όμως την αισιοδοξία μας, συμφωνώντας πως στη χειρότερη περίπτωση θα πηγαίναμε σε κάποιο ξενοδοχείο διεθνούς αλυσίδας να τα πιούμε εκεί.
Βάλαμε την τούρτα στο ψυγείο του δωματίου και βγήκαμε να γνωρίσουμε την πόλη και τα μνημεία της. Την μεδίνα, όπως προείπα, δεν την περπατήσαμε πολύ. Εντύπωση πάντως μας έκανε ο οχτάγωνος μιναρές ενός κεντρικού τζαμιού στην παλιά πόλη, που ξέφευγε από το σύνηθες πρότυπο των τετράγωνων μιναρέδων στο Μαρόκο.
Συνεχίζοντας, κατα μήκος των τειχών της μεδίνας, προς την κατεύθυνση της θάλασσας, φτάσαμε στο πιο ενδιαφέρον, ίσως, αξιοθέατο της Ραμπάτ. Το κάστρο Ουντάια (Oudaia Kashbah). Εφάπτεται της μεδίνας, αλλά περιτειχίζεται από τα δικά του τείχη και έτσι όπως είναι χτισμένο στην ακροθαλασσιά προσφέρει υπέροχη θέα, τόσο προς στον ωκεανό, όσο και προς στην πόλη. Χρονολογείται από το 1600, όμως μεγάλα τμήματά του είναι πολύ παλαιότερα. Η κεντρική πύλη του κάστρου είναι του 12ου αιώνα, έργο των Αlmohavid (μην ακούσω "ποιοι είναι αυτοί"! Είναι στα SOS του 2ου κεφαλαίου) και οι ομοιότητες με την αντίστοιχη πύλη του Μαρακές είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Είναι πολύ σημαντικό μνημείο καθώς θεωρείται αρχέτυπο αρχιτεκτονικό έργο εκείνης της περιόδου.
Μέσα στα τείχη του κάστρου, μια ολόκληρη συνοικία, με παλιά σπιτάκια, στενά φιδογυριστά καλντερίμια και γαλάζια πορτοπαράθυρα, ζει στους δικούς της ήρεμους ρυθμούς. Μοναδική παραφωνία, οι διάφοροι "καλοθελητές" που σε περιμένουν πίσω από την πύλη για να σε πείσουν "σώνει και καλά" ότι θα χαθείς αν τριγυρνάς μόνος σου, ή ότι το κάστρο κλείνει σε μισή ώρα και καλό θα είναι να πας μαζί τους, να προλάβεις να δεις τουλάχιστον τα καλύτερα. Απλά αγνοήστε τους και προχωρήστε αγέρωχοι. Αφιερώστε αρκετή ώρα εδώ, καθώς είναι ότι καλύτερο έχει να προσφέρει η πρωτεύουσα του Μαρόκου στον διψασμένο για φωτογραφίες τουρίστα:
εντυπωσιακά τείχη,
"κυκλαδίτικα" σοκάκια,
όμορφη θέα από όλες τις πλευρές, την οποία απολαμβάνεις καλύτερα από το διάσημο καφέ Maure, πίνοντας το τσαγάκι σου και απολαμβάνοντας υπέροχες ποικιλίες μαροκινών γλυκών. Μη ζητήσετε καταλόγους και άλλα τέτοια άχρηστα. Με το που κάτσεις, θα σου έρθει κατευθείαν το τσάι, και ένας τεράστιος ασημένιος δίσκος, να διαλέξεις τα γλυκά της αρεσκείας σου.
Έχοντας απολαύσει την πανοραμική θέα της περιοχής του τζαμιού του Χασάν, αποφασίσαμε να πάμε ποδαράτοι μέχρι εκεί.
Το τζαμί και ο πύργος του Χασάν είναι το έμβλημα της Ραμπάτ και ένα από τα πιο σημαντικά μνημεία σε όλο το Μαρόκο. Αρκετά παλιό ώστε να έχει ιστορικό ενδιαφέρον (χτισμένο το 1190 από τους γνωστούς σε όλους μας πια Almohavids
) το τζαμί αυτό θεμελιώθηκε για να σπάσει κάθε ρεκόρ! Ο μιναρές του θα ξεπέρναγε σε ύψος ακόμα και αυτόν της Κόρδοβας στην Ισπανία, που τότε ήταν η πρωτεύουσα του ισλαμικού κόσμου! Δυστυχώς, ο αλμοχαβιδός ηγέτης με τις υπέρμετρες φιλοδοξίες απόθανε στη μέση της κατασκευής και ο μιναρές έμεινε μισοτελειωμένος. Σαν να μην έφτανε αυτό, γκρεμίστηκε και το τζαμί σε έναν ισχυρό σεισμό, η Ραμπάτ παρήκμασε και έμεινε έτσι η Κόρδοβα να γελάει σατανικά μέχρι που της κόπηκε το γέλιο όταν οι μουσουλμάνοι πήραν πόδι από την Ισπανία και το τεράστιο τζαμί της έγινε χριστιανικός ναός.
Ακόμα και ως ερείπιο όμως, το μνημείο επιβάλλεται με το μέγεθός του! Ο χώρος της προσευχής με τις σωζόμενες κολόνες είναι τεράστιος! Από εδώ, ο βασιλιάς Μοχάμεντ ο 5ος διακήρυξε την ανεξαρτησία του Μαρόκου από τους Γάλλους, και οι υπήκοοί του τον τίμησαν δεόντως, φτιάχνοντας στον ίδιο χώρο ένα υπέρλαμπρο μαυσωλείο μετά το θάνατό του! Δεν λυπήθηκαν τα έξοδα καθόλου! Μάρμαρα από την Ιταλία, σκαλιστή ξύλινη οροφή από μαόνι, γρανίτες, βιτρό, χρωματιστά πλακάκια, α-πί-στευ-τη καλιδοσκοπική διακόσμηση στους τοίχους, μαρμάρινες κρήνες και εντυπωσιακή βασιλική φρουρά με πλουμιστά άλογα, βαριές στολές και βελούδινες κάπες.
Το μαυσωλείο του βασιλιά είναι ότι πιο εξτραβαγκάντ θα δει κανείς στο, κατά τα άλλα low profile Μαρόκο. Ακόμα και το τεράστιο τζαμί της Καζαμπλάνκα δεν μου προκάλεσε αυτή την αίσθηση υπερβολής που αποκόμισα εδώ.
Συνεχίσαμε κουρασμένοι με τα πόδια προς το ξενοδοχείο, περνώντας μέσα από την καινούργια πόλη, η οποία χτίστηκε τη δεκαετία του ‘30. Λευκά αρτ νουβό κτήρια, μια εντυπωσιακή καθολική εκκλησία, δροσερές πλατείες.
Η ώρα είχε πάει 6 το απόγευμα και δεν είχαμε καταλήξει τι θα κάνουμε το βράδυ. Τα εορταστικά προγράμματα στα μεγάλα ξενοδοχεία και κέντρα ήταν όλα κλεισμένα και οι τιμές απλησίαστες! 80 ευρώ το άτομο! Σίγουρα αφορούσαν τους ξένους και μια πολύ περιορισμένη ντόπια ελίτ. Η συντριπτική πλειοψηφία των Μαροκινών θα κάθονταν σπίτια τους, να κόψουν την πρωτοχρονιάτικη τουρτίτσα και να πάνε νωρίς για νάνι.
Η Ελευθερία επιστράτευσε το Internations, μια παγκόσμια διαδικτυακή κοινότητα, όπου ντόπιοι σε διάφορα μέρη του κόσμου, ενημερώνουν, οργανώνουν συναντήσεις, events κλπ. Άλλη απογοήτευση εκεί! Μας παρακαλούσαν οι Ραμπατιανοί, αν βρούμε κάτι να πούμε και σε αυτούς να έρθουν μαζί μας!
Δεν πήγαινε άλλο! Βγαίνουμε με την Ελευθερία έξω με σκοπό να ρωτήσουμε οποιονδήποτε νέο, μοντέρνο, μαροκινό να μας κατευθύνει. Ας πάμε και σε φαστφουντάδικο σε mall! Έλεος δηλαδή! Για μια ακόμη φορά, απογοήτευση! Οι πιο μοντέρνοι νέοι που βρίσκαμε είχαν μούσι αραχνοφωλία, πουκάμισο κουμπωμένο μέχρι το λαιμό, και μάυρο πεδιλάκι στην πατούσα. Και όχι, δεν ήταν χίπστερ! Περπατάγαμε σαν χαμένοι, μέχρι που ένας γυναικείος ώμος με σκουντάει και μια γλυκιά φωνή μου ζητάει συγγνώμη στα γαλλικά. Δυο κοπελίτσες και ένα αγοράκι μας προσπερνούν βιαστικά: εφαρμοστά τζινάκια, μοντέρνα κουρέματα, σακίδια στους ώμους. Φοιτητούδια είναι μωρέ! «Ελευθερία, πάνω τους!!!!» Μαθαίνουν ότι είμαστε Έλληνες και αρχίζουν: «WoW!!! Μύκονοοοοοοοος»!!! Τους ρωτάμε πού θα πάνε το βράδυ και μας λένε σε σπίτι! Γενικά, η νεολαία στο Μαρόκο δεν έχει τις ελευθερίες τις δικές μας. Θα πάνε στα mall νωρίς, θα οργανώσουν συγκεντρώσεις σε σπίτια και το πολύ – πολύ να βγουν τα αγόρια άνω των 20 μέχρι τα μεσάνυχτα. Μας πρότειναν πάντως τα παιδιά, καλά να είναι, να πάμε στο λιμάνι στο Le Dhow, ένα ξύλινο σκαρί πολύ όμορφο, σαν πειρατικό καράβι, όπου έχει εστιατόριο και μπαρ. Με 20 ευρώ είσοδο και άλλα είκοσι για κάθε έξτρα ποτό θα μπορούσαμε να γιορτάσουμε στο μπαρ του πλοίου. Ο κύβος ερρίφθη.
Το πλοίο ήταν να κάθεσαι να το χαζεύεις! Πανέμορφο! Είχε live 2 πολύ ταλαντούχους μουσικούς που έπαιζαν κυρίως αραβο-αφρικάνικους ρυθμούς με γαλλικούς στίχους. Στο πάνω επίπεδο ήταν το εστιατόριο όπου η ελίτ της Ραμπάτ, ντυμένη με γκαρνταρόμπα σαπουνόπερας δεκαετίας ’80 τσούγκριζε πανάκριβα κρυστάλλινα ποτήρια. Εμείς πιάσαμε θέσεις στο μπαρ και θαυμάσαμε τις ικανότητες των κοριτσιών εκεί, που σίγουρα θα είχαν θητεύσει για κάποιο διάστημα στα μεγάλα κλαμπ της Γαλλίας ή της Ισπανίας.
Με το που μπήκε ο νέος χρόνος η παρέα μεγάλωσε. Κάθε λογής αυστραλο-ευρωπαίος ερχόταν και μας αγκάλιαζε, μας ευχόταν, μας φιλούσε και εμείς ανταποδίδαμε. Αυτοί οι λαοί, δίνουν πολύ μεγάλη σημασία στην αλλαγή του χρόνου. Σίγουρα περισσότερο απ’ ότι εμείς. Άντε λοιπόν, καλό χρόνο να ‘χουμε!
Την επόμενη φεύγουμε για Φεζ!
Πρωινό παραμονής Πρωτοχρονιάς στην πρωτεύουσα του Μαρόκου. Στο διάσημο αρτο-ζαχαροπλαστείο Mejestic, στο κέντρο της πόλης, γίνεται το "έλα να δεις"! Μεγάλοι πάγκοι έχουν στηθεί και όμορφα διακοσμημένες τούρτες σε καλούν να τις αγοράσεις. Φαίνεται ότι είναι θεσμός στο Μαρόκο, να αγοράζεις τούρτα για να μπει με το καλό το νέο έτος. Οι πάντες κυκλοφορούν με κουτιά από τα διάφορα ζαχαροπλαστεία στο δρόμο για το σπίτι, το ίδιο κι εμείς: πήραμε μια λαχταριστή σοκολατένια τουρτίτσα, την οποία και βαφτίσαμε "βασιλόπιτα". Βάλαμε και φλουρί μέσα, εννοείται!
Ακόμα δεν είχαμε αποφασίσει πως θα γιορτάζαμε το βράδυ, κρατάγαμε όμως την αισιοδοξία μας, συμφωνώντας πως στη χειρότερη περίπτωση θα πηγαίναμε σε κάποιο ξενοδοχείο διεθνούς αλυσίδας να τα πιούμε εκεί.
Βάλαμε την τούρτα στο ψυγείο του δωματίου και βγήκαμε να γνωρίσουμε την πόλη και τα μνημεία της. Την μεδίνα, όπως προείπα, δεν την περπατήσαμε πολύ. Εντύπωση πάντως μας έκανε ο οχτάγωνος μιναρές ενός κεντρικού τζαμιού στην παλιά πόλη, που ξέφευγε από το σύνηθες πρότυπο των τετράγωνων μιναρέδων στο Μαρόκο.
Συνεχίζοντας, κατα μήκος των τειχών της μεδίνας, προς την κατεύθυνση της θάλασσας, φτάσαμε στο πιο ενδιαφέρον, ίσως, αξιοθέατο της Ραμπάτ. Το κάστρο Ουντάια (Oudaia Kashbah). Εφάπτεται της μεδίνας, αλλά περιτειχίζεται από τα δικά του τείχη και έτσι όπως είναι χτισμένο στην ακροθαλασσιά προσφέρει υπέροχη θέα, τόσο προς στον ωκεανό, όσο και προς στην πόλη. Χρονολογείται από το 1600, όμως μεγάλα τμήματά του είναι πολύ παλαιότερα. Η κεντρική πύλη του κάστρου είναι του 12ου αιώνα, έργο των Αlmohavid (μην ακούσω "ποιοι είναι αυτοί"! Είναι στα SOS του 2ου κεφαλαίου) και οι ομοιότητες με την αντίστοιχη πύλη του Μαρακές είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Είναι πολύ σημαντικό μνημείο καθώς θεωρείται αρχέτυπο αρχιτεκτονικό έργο εκείνης της περιόδου.
Μέσα στα τείχη του κάστρου, μια ολόκληρη συνοικία, με παλιά σπιτάκια, στενά φιδογυριστά καλντερίμια και γαλάζια πορτοπαράθυρα, ζει στους δικούς της ήρεμους ρυθμούς. Μοναδική παραφωνία, οι διάφοροι "καλοθελητές" που σε περιμένουν πίσω από την πύλη για να σε πείσουν "σώνει και καλά" ότι θα χαθείς αν τριγυρνάς μόνος σου, ή ότι το κάστρο κλείνει σε μισή ώρα και καλό θα είναι να πας μαζί τους, να προλάβεις να δεις τουλάχιστον τα καλύτερα. Απλά αγνοήστε τους και προχωρήστε αγέρωχοι. Αφιερώστε αρκετή ώρα εδώ, καθώς είναι ότι καλύτερο έχει να προσφέρει η πρωτεύουσα του Μαρόκου στον διψασμένο για φωτογραφίες τουρίστα:
εντυπωσιακά τείχη,
"κυκλαδίτικα" σοκάκια,
όμορφη θέα από όλες τις πλευρές, την οποία απολαμβάνεις καλύτερα από το διάσημο καφέ Maure, πίνοντας το τσαγάκι σου και απολαμβάνοντας υπέροχες ποικιλίες μαροκινών γλυκών. Μη ζητήσετε καταλόγους και άλλα τέτοια άχρηστα. Με το που κάτσεις, θα σου έρθει κατευθείαν το τσάι, και ένας τεράστιος ασημένιος δίσκος, να διαλέξεις τα γλυκά της αρεσκείας σου.
Έχοντας απολαύσει την πανοραμική θέα της περιοχής του τζαμιού του Χασάν, αποφασίσαμε να πάμε ποδαράτοι μέχρι εκεί.
Το τζαμί και ο πύργος του Χασάν είναι το έμβλημα της Ραμπάτ και ένα από τα πιο σημαντικά μνημεία σε όλο το Μαρόκο. Αρκετά παλιό ώστε να έχει ιστορικό ενδιαφέρον (χτισμένο το 1190 από τους γνωστούς σε όλους μας πια Almohavids
) το τζαμί αυτό θεμελιώθηκε για να σπάσει κάθε ρεκόρ! Ο μιναρές του θα ξεπέρναγε σε ύψος ακόμα και αυτόν της Κόρδοβας στην Ισπανία, που τότε ήταν η πρωτεύουσα του ισλαμικού κόσμου! Δυστυχώς, ο αλμοχαβιδός ηγέτης με τις υπέρμετρες φιλοδοξίες απόθανε στη μέση της κατασκευής και ο μιναρές έμεινε μισοτελειωμένος. Σαν να μην έφτανε αυτό, γκρεμίστηκε και το τζαμί σε έναν ισχυρό σεισμό, η Ραμπάτ παρήκμασε και έμεινε έτσι η Κόρδοβα να γελάει σατανικά μέχρι που της κόπηκε το γέλιο όταν οι μουσουλμάνοι πήραν πόδι από την Ισπανία και το τεράστιο τζαμί της έγινε χριστιανικός ναός.
Ακόμα και ως ερείπιο όμως, το μνημείο επιβάλλεται με το μέγεθός του! Ο χώρος της προσευχής με τις σωζόμενες κολόνες είναι τεράστιος! Από εδώ, ο βασιλιάς Μοχάμεντ ο 5ος διακήρυξε την ανεξαρτησία του Μαρόκου από τους Γάλλους, και οι υπήκοοί του τον τίμησαν δεόντως, φτιάχνοντας στον ίδιο χώρο ένα υπέρλαμπρο μαυσωλείο μετά το θάνατό του! Δεν λυπήθηκαν τα έξοδα καθόλου! Μάρμαρα από την Ιταλία, σκαλιστή ξύλινη οροφή από μαόνι, γρανίτες, βιτρό, χρωματιστά πλακάκια, α-πί-στευ-τη καλιδοσκοπική διακόσμηση στους τοίχους, μαρμάρινες κρήνες και εντυπωσιακή βασιλική φρουρά με πλουμιστά άλογα, βαριές στολές και βελούδινες κάπες.
Το μαυσωλείο του βασιλιά είναι ότι πιο εξτραβαγκάντ θα δει κανείς στο, κατά τα άλλα low profile Μαρόκο. Ακόμα και το τεράστιο τζαμί της Καζαμπλάνκα δεν μου προκάλεσε αυτή την αίσθηση υπερβολής που αποκόμισα εδώ.
Συνεχίσαμε κουρασμένοι με τα πόδια προς το ξενοδοχείο, περνώντας μέσα από την καινούργια πόλη, η οποία χτίστηκε τη δεκαετία του ‘30. Λευκά αρτ νουβό κτήρια, μια εντυπωσιακή καθολική εκκλησία, δροσερές πλατείες.
Η ώρα είχε πάει 6 το απόγευμα και δεν είχαμε καταλήξει τι θα κάνουμε το βράδυ. Τα εορταστικά προγράμματα στα μεγάλα ξενοδοχεία και κέντρα ήταν όλα κλεισμένα και οι τιμές απλησίαστες! 80 ευρώ το άτομο! Σίγουρα αφορούσαν τους ξένους και μια πολύ περιορισμένη ντόπια ελίτ. Η συντριπτική πλειοψηφία των Μαροκινών θα κάθονταν σπίτια τους, να κόψουν την πρωτοχρονιάτικη τουρτίτσα και να πάνε νωρίς για νάνι.
Η Ελευθερία επιστράτευσε το Internations, μια παγκόσμια διαδικτυακή κοινότητα, όπου ντόπιοι σε διάφορα μέρη του κόσμου, ενημερώνουν, οργανώνουν συναντήσεις, events κλπ. Άλλη απογοήτευση εκεί! Μας παρακαλούσαν οι Ραμπατιανοί, αν βρούμε κάτι να πούμε και σε αυτούς να έρθουν μαζί μας!
Δεν πήγαινε άλλο! Βγαίνουμε με την Ελευθερία έξω με σκοπό να ρωτήσουμε οποιονδήποτε νέο, μοντέρνο, μαροκινό να μας κατευθύνει. Ας πάμε και σε φαστφουντάδικο σε mall! Έλεος δηλαδή! Για μια ακόμη φορά, απογοήτευση! Οι πιο μοντέρνοι νέοι που βρίσκαμε είχαν μούσι αραχνοφωλία, πουκάμισο κουμπωμένο μέχρι το λαιμό, και μάυρο πεδιλάκι στην πατούσα. Και όχι, δεν ήταν χίπστερ! Περπατάγαμε σαν χαμένοι, μέχρι που ένας γυναικείος ώμος με σκουντάει και μια γλυκιά φωνή μου ζητάει συγγνώμη στα γαλλικά. Δυο κοπελίτσες και ένα αγοράκι μας προσπερνούν βιαστικά: εφαρμοστά τζινάκια, μοντέρνα κουρέματα, σακίδια στους ώμους. Φοιτητούδια είναι μωρέ! «Ελευθερία, πάνω τους!!!!» Μαθαίνουν ότι είμαστε Έλληνες και αρχίζουν: «WoW!!! Μύκονοοοοοοοος»!!! Τους ρωτάμε πού θα πάνε το βράδυ και μας λένε σε σπίτι! Γενικά, η νεολαία στο Μαρόκο δεν έχει τις ελευθερίες τις δικές μας. Θα πάνε στα mall νωρίς, θα οργανώσουν συγκεντρώσεις σε σπίτια και το πολύ – πολύ να βγουν τα αγόρια άνω των 20 μέχρι τα μεσάνυχτα. Μας πρότειναν πάντως τα παιδιά, καλά να είναι, να πάμε στο λιμάνι στο Le Dhow, ένα ξύλινο σκαρί πολύ όμορφο, σαν πειρατικό καράβι, όπου έχει εστιατόριο και μπαρ. Με 20 ευρώ είσοδο και άλλα είκοσι για κάθε έξτρα ποτό θα μπορούσαμε να γιορτάσουμε στο μπαρ του πλοίου. Ο κύβος ερρίφθη.
Το πλοίο ήταν να κάθεσαι να το χαζεύεις! Πανέμορφο! Είχε live 2 πολύ ταλαντούχους μουσικούς που έπαιζαν κυρίως αραβο-αφρικάνικους ρυθμούς με γαλλικούς στίχους. Στο πάνω επίπεδο ήταν το εστιατόριο όπου η ελίτ της Ραμπάτ, ντυμένη με γκαρνταρόμπα σαπουνόπερας δεκαετίας ’80 τσούγκριζε πανάκριβα κρυστάλλινα ποτήρια. Εμείς πιάσαμε θέσεις στο μπαρ και θαυμάσαμε τις ικανότητες των κοριτσιών εκεί, που σίγουρα θα είχαν θητεύσει για κάποιο διάστημα στα μεγάλα κλαμπ της Γαλλίας ή της Ισπανίας.
Με το που μπήκε ο νέος χρόνος η παρέα μεγάλωσε. Κάθε λογής αυστραλο-ευρωπαίος ερχόταν και μας αγκάλιαζε, μας ευχόταν, μας φιλούσε και εμείς ανταποδίδαμε. Αυτοί οι λαοί, δίνουν πολύ μεγάλη σημασία στην αλλαγή του χρόνου. Σίγουρα περισσότερο απ’ ότι εμείς. Άντε λοιπόν, καλό χρόνο να ‘χουμε!
Την επόμενη φεύγουμε για Φεζ!
