panius
Member
- Μηνύματα
- 671
- Likes
- 2.762
Καζαμπλάνκα
Τρεις φορές έχω ξεκινήσει το έρμο το κεφάλαιο και στην πορεία ό,τι έχω γράψει γίνεται delete. Αγαπητοί αδμινιστρέιτορς, έχω την εντύπωση πως ο χρόνος που παραμένει αποθηκευμένο το προσχέδιο έχει μειωθεί, ή κάνω λάθος;
Anyway! Καζαμπλάνκα λοιπόν. Μου άρεσε! Και σκεφτείτε δεν είχαμε σκοπό να τη δούμε, αλλά το τεράστιο τζαμί του Χασάν του 2ου μας φώναζε σαν τις Σειρήνες, οπότε αλλάξαμε τα σχέδια για χάρη του. Ταξιδέψαμε από Φες μέσα σε ένα υπερφορτωμένο τρένο με τους μισούς επιβάτες να στέκονται όρθιοι στο διάδρομο. Ως γνήσιος γκαντέμης, δίπλα μου όρθιο, μπαστακώθηκε ένα ενοχλητικό δεκάχρονο που προσπαθούσε όπως-όπως να βολευτεί στην πλάτη της θέσης μου (ενίοτε και στον ώμο μου). Μόλις την αγριοκοίταξα βλοσυρά, άρχισε να βήχει σαν φυματικιά πάνω στη μούρη μου. Ευτυχώς, είχα την πιο γκαντέμο Ελευθερία απέναντί μου που την έκανα χάζι με τον δικό της 30χρονο Μαροκινό να κωλοτρίβεται πάνω στη δική της θέση (και ενίοτε στον ώμο της). Με τα πολλά φτάσαμε στον κεντρικότατο σταθμό της Καζαμπλάνκα: ένα γκρεμίδι, σκέτη κατάθλιψη! Αφού παραλίγο να μην κατεβούμε από το τρένο γιατί μας φάνηκε ότι είχε σταματήσει στο Χαλκούτσι και όχι σε μεγαλούπολη. Για να μην αδικούμε όμως την Καζαμπλάνκα, υπάρχει και δεύτερος σιδηροδρομικός σταθμός, διαστημικός, μεταμοντέρνος, ο σταθμός του λιμανιού, ο οποίος όμως εξυπηρετεί μάλλον τοπικές διαδρομές.
Casa Port
Όπως καταλαβαίνει κανείς και από τη φώτο, στην Καζαμπλάνκα δεν πας να δεις παραδοσιακό Μαρόκο. Η μεδίνα της ωχριά σε σχέση με τις άλλες που είδαμε, μπορείς όμως να αγοράσεις ωραιότατα σουβενίρ της τελευταίας στιγμής σε πολύ καλές τιμές μπορώ να πω... Στην Καζαμπλάνκα πας να νιώσεις τον σύγχρονο παλμό της χώρας. Θα μετακινηθείς με το αξιόπιστο και μοντέρνο τραμ, θα δεις ουρανοξύστες (ο πρώτος σε όλη την Αφρική χτίστηκε εδώ το 1950) θα πάρεις ταξί και θα διασχίσεις την παραλιακή λεωφόρο με τις φοινικοστοιχίες, τις μοντέρνες καφετέριες, τα φαρδιά πεζοδρόμια και τα θεόρατα κύματα του Ατλαντικού να σκάνε στην πιο φαρδιά αμμουδιά που έχω δει. Μια εικόνα, σκέτη Καλιφόρνια τόσο σε φυσικό τοπίο, όσο και σε υποδομές. Μην ψάξεις να βρεις ναυαγοσώστριες τύπου Baywatch μόνο γιατί θα απογοητευτείς. Στο τέλος της λεωφόρου θα επισκεφτείς το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της χώρας, το Morocco Mall, τόσο μεγάλο που τα δικά μας μοιάζουν φτωχοί συγγενείς. Και φυσικά θα πάρεις ταξί να πας στο τζαμί του Χασάν Β'.
Δεν είναι απλώς ένα από τα μεγαλύτερα τζαμιά με τον ψηλότερο μιναρέ στον κόσμο (200 μ.). Το τζαμί του Χασάν, έτσι όπως είναι χτισμένο στην άκρη του Ατλαντικού, αποτελεί την πλέον εντυπωσιακή πύλη εισόδου στον ισλαμικό κόσμο που ξεκινάει (ή τελειώνει) στο σημείο αυτό για να καταλήξει πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα ανατολικότερα μέχρι την Ινδονησία. Ακτίνες λέιζερ το βράδυ από την κορυφή του μιναρέ δείχνουν προς την Μέκκα. Ένας πραγματικός φάρος μουσουλμανικής πίστης στο πιο έσχατο σημείο της! Εκεί, στην τεράστια πλατεία με τις μαρμάρινες βρύσες, τις κιονοστοιχίες και τις οικογένειες που έκαναν την απογευματινή βόλτα τους, τρώγοντας μαλλί της γριάς αποχαιρετήσαμε το Μαρόκο και δώσαμε υπόσχεση να ξανάρθουμε (στην έρημο αυτή την φορά). Με φόντο ένα ακόμα συγκλονιστικό ηλιοβασίλεμα επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας.
Η επόμενη μέρα μας βρήκε σε μια κατεψυγμένη Κωνσταντινούπολη, με χιονοθύελλα, πολικές θερμοκρασίες και τα μηχανήματα να ψεκάζουν νερό επί μισή ώρα τα φτερά του αεροπλάνου για να μην παγώσουν... Με τις μηχανές να αγκομαχούν πολύ περισσότερο απ' ότι συνήθως, τις ρόδες να λοξοδρομούν πεισματικά από την ευθεία και την ψυχή μας στην Κούλουρη (αλλά και στην Φες, και στην Εσσαουίρα) απογειωθήκαμε για Αθήνα...
Τρεις φορές έχω ξεκινήσει το έρμο το κεφάλαιο και στην πορεία ό,τι έχω γράψει γίνεται delete. Αγαπητοί αδμινιστρέιτορς, έχω την εντύπωση πως ο χρόνος που παραμένει αποθηκευμένο το προσχέδιο έχει μειωθεί, ή κάνω λάθος;
Anyway! Καζαμπλάνκα λοιπόν. Μου άρεσε! Και σκεφτείτε δεν είχαμε σκοπό να τη δούμε, αλλά το τεράστιο τζαμί του Χασάν του 2ου μας φώναζε σαν τις Σειρήνες, οπότε αλλάξαμε τα σχέδια για χάρη του. Ταξιδέψαμε από Φες μέσα σε ένα υπερφορτωμένο τρένο με τους μισούς επιβάτες να στέκονται όρθιοι στο διάδρομο. Ως γνήσιος γκαντέμης, δίπλα μου όρθιο, μπαστακώθηκε ένα ενοχλητικό δεκάχρονο που προσπαθούσε όπως-όπως να βολευτεί στην πλάτη της θέσης μου (ενίοτε και στον ώμο μου). Μόλις την αγριοκοίταξα βλοσυρά, άρχισε να βήχει σαν φυματικιά πάνω στη μούρη μου. Ευτυχώς, είχα την πιο γκαντέμο Ελευθερία απέναντί μου που την έκανα χάζι με τον δικό της 30χρονο Μαροκινό να κωλοτρίβεται πάνω στη δική της θέση (και ενίοτε στον ώμο της). Με τα πολλά φτάσαμε στον κεντρικότατο σταθμό της Καζαμπλάνκα: ένα γκρεμίδι, σκέτη κατάθλιψη! Αφού παραλίγο να μην κατεβούμε από το τρένο γιατί μας φάνηκε ότι είχε σταματήσει στο Χαλκούτσι και όχι σε μεγαλούπολη. Για να μην αδικούμε όμως την Καζαμπλάνκα, υπάρχει και δεύτερος σιδηροδρομικός σταθμός, διαστημικός, μεταμοντέρνος, ο σταθμός του λιμανιού, ο οποίος όμως εξυπηρετεί μάλλον τοπικές διαδρομές.
Casa Port
Όπως καταλαβαίνει κανείς και από τη φώτο, στην Καζαμπλάνκα δεν πας να δεις παραδοσιακό Μαρόκο. Η μεδίνα της ωχριά σε σχέση με τις άλλες που είδαμε, μπορείς όμως να αγοράσεις ωραιότατα σουβενίρ της τελευταίας στιγμής σε πολύ καλές τιμές μπορώ να πω... Στην Καζαμπλάνκα πας να νιώσεις τον σύγχρονο παλμό της χώρας. Θα μετακινηθείς με το αξιόπιστο και μοντέρνο τραμ, θα δεις ουρανοξύστες (ο πρώτος σε όλη την Αφρική χτίστηκε εδώ το 1950) θα πάρεις ταξί και θα διασχίσεις την παραλιακή λεωφόρο με τις φοινικοστοιχίες, τις μοντέρνες καφετέριες, τα φαρδιά πεζοδρόμια και τα θεόρατα κύματα του Ατλαντικού να σκάνε στην πιο φαρδιά αμμουδιά που έχω δει. Μια εικόνα, σκέτη Καλιφόρνια τόσο σε φυσικό τοπίο, όσο και σε υποδομές. Μην ψάξεις να βρεις ναυαγοσώστριες τύπου Baywatch μόνο γιατί θα απογοητευτείς. Στο τέλος της λεωφόρου θα επισκεφτείς το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της χώρας, το Morocco Mall, τόσο μεγάλο που τα δικά μας μοιάζουν φτωχοί συγγενείς. Και φυσικά θα πάρεις ταξί να πας στο τζαμί του Χασάν Β'.
Δεν είναι απλώς ένα από τα μεγαλύτερα τζαμιά με τον ψηλότερο μιναρέ στον κόσμο (200 μ.). Το τζαμί του Χασάν, έτσι όπως είναι χτισμένο στην άκρη του Ατλαντικού, αποτελεί την πλέον εντυπωσιακή πύλη εισόδου στον ισλαμικό κόσμο που ξεκινάει (ή τελειώνει) στο σημείο αυτό για να καταλήξει πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα ανατολικότερα μέχρι την Ινδονησία. Ακτίνες λέιζερ το βράδυ από την κορυφή του μιναρέ δείχνουν προς την Μέκκα. Ένας πραγματικός φάρος μουσουλμανικής πίστης στο πιο έσχατο σημείο της! Εκεί, στην τεράστια πλατεία με τις μαρμάρινες βρύσες, τις κιονοστοιχίες και τις οικογένειες που έκαναν την απογευματινή βόλτα τους, τρώγοντας μαλλί της γριάς αποχαιρετήσαμε το Μαρόκο και δώσαμε υπόσχεση να ξανάρθουμε (στην έρημο αυτή την φορά). Με φόντο ένα ακόμα συγκλονιστικό ηλιοβασίλεμα επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας.
Η επόμενη μέρα μας βρήκε σε μια κατεψυγμένη Κωνσταντινούπολη, με χιονοθύελλα, πολικές θερμοκρασίες και τα μηχανήματα να ψεκάζουν νερό επί μισή ώρα τα φτερά του αεροπλάνου για να μην παγώσουν... Με τις μηχανές να αγκομαχούν πολύ περισσότερο απ' ότι συνήθως, τις ρόδες να λοξοδρομούν πεισματικά από την ευθεία και την ψυχή μας στην Κούλουρη (αλλά και στην Φες, και στην Εσσαουίρα) απογειωθήκαμε για Αθήνα...
