ANEL
Member
- Μηνύματα
- 1.029
- Likes
- 340
5.30πμ και το φως παίρνει τη ρεβάνς απ΄το σκοτάδι,για άλλη μια φορά στη αέναη διαμάχη τους....
Και εγώ ξυπνάω.Έχω κοιμηθεί ελάχιστες ώρες και όμως δεν νιώθω καμιά κούραση.Αδύνατον να περιμένω.Πρέπει να βγω στους δρόμους της πόλης.
Περιπλανώμενη στα σοκάκια της πόλης,αναλογίζομαι τα περασμένα,τα τωρινά,τα μελλοντικά.Ψάχνω τον κρίκο ανάμεσα στα γεγονότα.Ψάχνω το νόημα.Το γιατί και το πως των φαινομένων.Ο Λεονάρντο σωπαίνει.:roll:
Παίρνω τον δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο..σήμερα η μέρα είναι ηλιόλουστη,φαίνεται πως θα κάνει ζέστη και δεν θα βρέξει...φαίνεται..δεν πρέπει να είσαι ποτέ σίγουρος για τον καιρό σ' αυτά τα μέρη...
Φτάνουμε στο παλάτι της Κατερίνας,αρκετά πρωί-γύρω στις 9.30πμ.
Μάλλον την ίδια ιδέα είχαν και πολλοί άλλοι ξένοι...το ίδιο το κτίσμα,δεν μου λέει και πολλά..ούτε και οι κήποι είναι κάτι το τρομερά εντυπωσιακό...αλλά η ουσία παραμένει...είναι εκεί για όποιον θέλει μια μικρή ή μεγάλη βόλτα στο πάρκο....ή για όποιον αρέσκεται να χαζεύει το παιγνίδι του νερού στο συντριβάνι και τους κύκνους στη λίμνη...
το πάρκο-δάσος γύρω του με κερδίζει...περπατάω όλο και βαθύτερα,όλο και μακρύτερα...
σκέφτομαι,πόσο όμορφο είναι να ξυπνάει κανείς το πρωί και να έχει τη δυνατότητα για μια βόλτα ανάμεσα σε σημύδες....
ο επόμενος σταθμός μας το ολυμπιακό στάδιο,χτισμένο δίπλα στο λιμάνι...άρα δίπλα στη θάλασσα...καλό το στάδιο,καλύτερο το πάρκο-δάσος πέρα απ' αυτό,μα ακόμα καλύτερη η θάλασσα...κατηφορίζω ως εκεί...η εικόνα που έχω δεν περιγράφεται με λέξεις...
Βλέπω ένα γκρι υγρό...να καλύπτει απλά την άμμο..στον τόπο μου αυτό ,αν ήταν πράσινο,θα το λέγαμε βάλτο...
αν ήταν καφέ θα το λέγαμε βούρκο...
.τώρα που είναι γκρι πως λέγεται??
να κάτι στο οποίο δεν μπορεί να απαντήσει ο Λεονάρντο!!!
Η συνέχεια περιλαμβάνει φαγητό στη παλιά πόλη...και ατέλειωτες περιπλανήσεις στα σοκάκια της...μπαίνω βγαίνω σε μαγαζιά με αντίκες,ρούχα,κοσμήματα...βλέπω περιοδικά και εφημερίδες της 1ης σοβιετικής εποχής,δίσκους γραμμοφώνου και βινυλίου με σοβιετικές επιτυχίες(υποθέτω),γραμμόφωνα ,ραπτομηχανές με βάση (singer) και...
σίδερο με κάρβουνα!!!!
....αμααααάν,τι σπρωξιά ήταν αυτή???πήγα 30 plus χρόνια πίσω...:roll:
.με θυμάμαι να επιμένω να μου το δώσει η γιαγιά μου να σιδερώσω ένα λευκό πουκάμισο ....επίμονη γαρ,την πείθω μετά από πολύωρο ψαλτήρι....
η περηφάνια μου, που κρατάω αυτό το μυθικό αντικείμενο στο χέρι μου,δεν λέγεται....
ούτε και οι φωνές της γιαγιάς μου,όταν είδε το κάψιμο στο λευκό πουκάμισο!!
βγαίνω γρήγορα απ΄το μαγαζί,φοβούμενη πως ο πωλητής θα δει την ντροπή μου....
περιπλανώμενη,βλέπω ένα ζαχαροπλαστείο.συνήθως δεν δίνω σημασία σε τέτοια μέρη,αφού δεν είμαι φαν των γλυκών..αυτή τη φορά όμως σαν κάτι να με σπρώχνει να μπω μέσα.Μπαίνω και αμέσως εντοπίζω μια μικρή στριφογυριστή σκάλα που οδηγεί προφανώς σε κάποιο υπόγειο και χωρίς να ρωτήσω κανέναν κατευθύνομαι προς τα εκεί!
Το υπόγειο είναι έκθεση γλυπτών-ζαχαρωτών!κιθάρες,βιβλία,προτομές διάσημων,απ' όλα έχει ο μπαξές!
Το ισόγειο,εκτός από ζαχαροπλαστείο είναι και εργαστήριο..στο κέντρο έχει ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι όπου κανείς μπορεί να βάψει τα δικά του γλυκά(δεν ξέρω αν πληρώνεις για αυτό ή αν πρέπει να είσαι γραμμένος ή να κλείσεις κάποιο ραντεβού)...αλλά έχει πλάκα να χαζεύω την κοπέλα που αγωνίζεται να τα βγάλει πέρα με χρώματα και πινέλα..και τον νεαρό δίπλα της που απ' όσο κατάλαβα,την ενθαρρύνει στον αγώνα της!
συνεχίζω την περιήγηση στη πόλη ...ως ότου καταλήγω σε ένα μικρό εστιατόριο-καφέ, που μου κλείσε πονηρά το μάτι και μου ψιθύρισε" έλα"!!!
φαγητό.κροκέτες ψαριού και σαλάτα,τρώω εγώ τη σαλάτα και ο Λεονάρντο τις κροκέτες,συνοδεία μπύρας....Hoegaarden.
ως εδώ καλά!τόσο εγώ όσο και ο Λεονάρντο είμαστε κύριοι του εαυτού μας ....και γενικά κύριοι...
κάπου στη χ,ψ μπύρα..δεν θυμάμαι ακριβή αριθμό...αποφασίζουμε να δοκιμάσουμε και κάποιο άλλο ποτό εκτός από μπύρα....ζητάμε ευγενικά από τη, κατά τα άλλα συμπαθέστατη και ωραιότατη γκαρσόνα,να μας πει τι ποτά διαθέτει το μαγαζί και αυτή μας προτείνει να δοκιμάσουμε ένα vana tallinn..τοπικό λικέρ λέει...το αινιγματικό της χαμόγελο,δεν το ερμήνευσα σωστά τότε...λάθος μου!
Ο Λεονάρντο παραγγέλνει χωρίς δισταγμό ένα γι΄αυτόν. Εγώ σκέφτομαι(ναι,το ομολογώ)"μήπως να ζητήσω καλύτερα ένα still water?
"τότε ο Λεονάρντο μονολογεί φωναχτά:'πάλι τζιν τόνικ θα πάρει η ξενέρωτη”.
Ντιν-νταν....ντιννννν -ντααααανν!!!καμπάνες χτυπούν....ηλεκτρικές εκκενώσεις φλογίζουν τα εγκεφαλικά μου κύταρα.....
ΤΙΙΙΙ???????
Εμένα είπε αυτός ξενέρωτη???,ακόμα αντηχεί η ηχώ της φωνής του στα αυτιά μου!)
και αμέσως δίνω τη παραγγελία μου:άλλη μια hoegaarden και 2 vana tallinn....
.ε,όχι να μας τη πει και ο Λεονάρντο!!!..
.το ένα φέρνει τ' άλλο,ξέρετε τώρα πόσο εύκολα αρχίζει η κατηφόρα, αν κανείς δεν βαδίζει με σύνεση σ' αυτή τη ζωή...
μέσα στα επόμενα 10' βρίσκομαι να ζητάω από την ευγενέστατη εσθονή(και ωραιότατη,μη το ξεχνάμε)4 εσθονικά σφηνάκια...για να τα παρατάξω μπροστά μου στη σειρά και να τα πιω μονοκοπανιά...είναι έθιμο όταν γιορτάζουμε κάτι εξαιρετικό ...της εξηγώ..
ο Λεονάρντο αντιστέκεται,αλλά αυτή είναι μαζί μου...γυναικεία αλληλεγγύη...άκου ξενέρωτη,όσο το σκέφτομαι,τόσο κατεβάζω τα σφηνάκια σαν νερό....
στο πίσω τραπέζι κάποια στιγμή παρατήρησα πως καθόταν ένας κύριος,συμπαθητικό δεν τον λέω,που με κοιτούσε και κάτι έγραφε...
νίκησα δύσκολα τη παρόρμηση μου,να πάω δίπλα του να δω τι γράφει...υποπτεύομαι ακόμα πως ήμουν το αντικείμενο των παρατηρήσεών του.....
και προτίμησα να αλλάξω θέση στο τραπέζι μου,έτσι ώστε να του προσφέρω θέα στη πλάτη μου!
μέτρησα 4 ώρες καθισμένη στην ίδια θέση,δεν μέτρησα πόσα εσθονικά σφηνάκια ήπια,πλήρωσα ένα σκασμό λεφτά..αλλά στη μάχη αυτή βγήκα κερδισμένη...ο Λεονάρντο είναι λιώμα και εγώ θέλω κι άλλα 4 vana tallinn..γιατί έτσι κάνουμε με τον αδελφό μου όταν πάω στο μαγαζί του(αυτά λέω για να πείσω τον Λεονάρντο να πιούμε ένα γύρο ακόμα,αλλά αυτός είναι ανένδοτος¨όχι!!!)
κάποια στιγμή,θα είναι πια 2 τη νύχτα,πρέπει να κουβαλήσω τον ηττημένο Λεονάρντο πίσω στο ξενοδοχείο.(.για να δούμε θα τολμήσει να με αποκαλέσει ξανά ξενέρωτη???).δεν το λες και εύκολη δουλειά για μια απροσανατόλιστη και ελαφρώς (!!!!)ζαλισμένη σαν εμένα..
Ευτυχώς,η θεά τύχη-θα πρέπει να παρακολουθούσε τις επιπόλαιες “λικεροκατανύξεις” μου τόση ώρα- όντος συμπονετική, μου έστειλε έναν από μηχανής θεό ,στο πρόσωπο παρέας με την οποία μέναμε στο ίδιο ξενοδοχείο,σαν οδηγό στον δρόμο προς τα εκεί.
Ο Λεονάρντο κοιμήθηκε αμέσως..εμένα όμως δεν μου κολλάει ύπνος.
Σκέφτομαι όλα όσα είδα και έζησα εδώ...σκέφτομαι πως κάθε ταξίδι έχει τη δύναμη ν'αλλάζει τη ζωή μας....και αποφασίζω πως η δύναμη αυτή δεν έχει να κάνει τόσο με τον χρόνο που μένεις σε κάποιο μέρος,αλλά με την ένταση της εμπειρίας.
Την επομένη ,μετά από μια σύντομη βόλτα στη πόλη, αποχαιρετάμε το Ταλίν.
Όχι όλοι...ένα κομμάτι μου έμεινε για πάντα εκεί....και σε αντάλλαγμα ένα κομμάτι της πόλης ζει στη ψυχή μου!
Και εγώ ξυπνάω.Έχω κοιμηθεί ελάχιστες ώρες και όμως δεν νιώθω καμιά κούραση.Αδύνατον να περιμένω.Πρέπει να βγω στους δρόμους της πόλης.
Περιπλανώμενη στα σοκάκια της πόλης,αναλογίζομαι τα περασμένα,τα τωρινά,τα μελλοντικά.Ψάχνω τον κρίκο ανάμεσα στα γεγονότα.Ψάχνω το νόημα.Το γιατί και το πως των φαινομένων.Ο Λεονάρντο σωπαίνει.:roll:
Παίρνω τον δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο..σήμερα η μέρα είναι ηλιόλουστη,φαίνεται πως θα κάνει ζέστη και δεν θα βρέξει...φαίνεται..δεν πρέπει να είσαι ποτέ σίγουρος για τον καιρό σ' αυτά τα μέρη...
Φτάνουμε στο παλάτι της Κατερίνας,αρκετά πρωί-γύρω στις 9.30πμ.
Μάλλον την ίδια ιδέα είχαν και πολλοί άλλοι ξένοι...το ίδιο το κτίσμα,δεν μου λέει και πολλά..ούτε και οι κήποι είναι κάτι το τρομερά εντυπωσιακό...αλλά η ουσία παραμένει...είναι εκεί για όποιον θέλει μια μικρή ή μεγάλη βόλτα στο πάρκο....ή για όποιον αρέσκεται να χαζεύει το παιγνίδι του νερού στο συντριβάνι και τους κύκνους στη λίμνη...
το πάρκο-δάσος γύρω του με κερδίζει...περπατάω όλο και βαθύτερα,όλο και μακρύτερα...
σκέφτομαι,πόσο όμορφο είναι να ξυπνάει κανείς το πρωί και να έχει τη δυνατότητα για μια βόλτα ανάμεσα σε σημύδες....
ο επόμενος σταθμός μας το ολυμπιακό στάδιο,χτισμένο δίπλα στο λιμάνι...άρα δίπλα στη θάλασσα...καλό το στάδιο,καλύτερο το πάρκο-δάσος πέρα απ' αυτό,μα ακόμα καλύτερη η θάλασσα...κατηφορίζω ως εκεί...η εικόνα που έχω δεν περιγράφεται με λέξεις...
Βλέπω ένα γκρι υγρό...να καλύπτει απλά την άμμο..στον τόπο μου αυτό ,αν ήταν πράσινο,θα το λέγαμε βάλτο...
αν ήταν καφέ θα το λέγαμε βούρκο...
.τώρα που είναι γκρι πως λέγεται??
να κάτι στο οποίο δεν μπορεί να απαντήσει ο Λεονάρντο!!!
Η συνέχεια περιλαμβάνει φαγητό στη παλιά πόλη...και ατέλειωτες περιπλανήσεις στα σοκάκια της...μπαίνω βγαίνω σε μαγαζιά με αντίκες,ρούχα,κοσμήματα...βλέπω περιοδικά και εφημερίδες της 1ης σοβιετικής εποχής,δίσκους γραμμοφώνου και βινυλίου με σοβιετικές επιτυχίες(υποθέτω),γραμμόφωνα ,ραπτομηχανές με βάση (singer) και...
σίδερο με κάρβουνα!!!!
....αμααααάν,τι σπρωξιά ήταν αυτή???πήγα 30 plus χρόνια πίσω...:roll:
.με θυμάμαι να επιμένω να μου το δώσει η γιαγιά μου να σιδερώσω ένα λευκό πουκάμισο ....επίμονη γαρ,την πείθω μετά από πολύωρο ψαλτήρι....
η περηφάνια μου, που κρατάω αυτό το μυθικό αντικείμενο στο χέρι μου,δεν λέγεται....
ούτε και οι φωνές της γιαγιάς μου,όταν είδε το κάψιμο στο λευκό πουκάμισο!!
βγαίνω γρήγορα απ΄το μαγαζί,φοβούμενη πως ο πωλητής θα δει την ντροπή μου....
περιπλανώμενη,βλέπω ένα ζαχαροπλαστείο.συνήθως δεν δίνω σημασία σε τέτοια μέρη,αφού δεν είμαι φαν των γλυκών..αυτή τη φορά όμως σαν κάτι να με σπρώχνει να μπω μέσα.Μπαίνω και αμέσως εντοπίζω μια μικρή στριφογυριστή σκάλα που οδηγεί προφανώς σε κάποιο υπόγειο και χωρίς να ρωτήσω κανέναν κατευθύνομαι προς τα εκεί!
Το υπόγειο είναι έκθεση γλυπτών-ζαχαρωτών!κιθάρες,βιβλία,προτομές διάσημων,απ' όλα έχει ο μπαξές!
Το ισόγειο,εκτός από ζαχαροπλαστείο είναι και εργαστήριο..στο κέντρο έχει ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι όπου κανείς μπορεί να βάψει τα δικά του γλυκά(δεν ξέρω αν πληρώνεις για αυτό ή αν πρέπει να είσαι γραμμένος ή να κλείσεις κάποιο ραντεβού)...αλλά έχει πλάκα να χαζεύω την κοπέλα που αγωνίζεται να τα βγάλει πέρα με χρώματα και πινέλα..και τον νεαρό δίπλα της που απ' όσο κατάλαβα,την ενθαρρύνει στον αγώνα της!
συνεχίζω την περιήγηση στη πόλη ...ως ότου καταλήγω σε ένα μικρό εστιατόριο-καφέ, που μου κλείσε πονηρά το μάτι και μου ψιθύρισε" έλα"!!!
φαγητό.κροκέτες ψαριού και σαλάτα,τρώω εγώ τη σαλάτα και ο Λεονάρντο τις κροκέτες,συνοδεία μπύρας....Hoegaarden.
ως εδώ καλά!τόσο εγώ όσο και ο Λεονάρντο είμαστε κύριοι του εαυτού μας ....και γενικά κύριοι...
κάπου στη χ,ψ μπύρα..δεν θυμάμαι ακριβή αριθμό...αποφασίζουμε να δοκιμάσουμε και κάποιο άλλο ποτό εκτός από μπύρα....ζητάμε ευγενικά από τη, κατά τα άλλα συμπαθέστατη και ωραιότατη γκαρσόνα,να μας πει τι ποτά διαθέτει το μαγαζί και αυτή μας προτείνει να δοκιμάσουμε ένα vana tallinn..τοπικό λικέρ λέει...το αινιγματικό της χαμόγελο,δεν το ερμήνευσα σωστά τότε...λάθος μου!
Ο Λεονάρντο παραγγέλνει χωρίς δισταγμό ένα γι΄αυτόν. Εγώ σκέφτομαι(ναι,το ομολογώ)"μήπως να ζητήσω καλύτερα ένα still water?
"τότε ο Λεονάρντο μονολογεί φωναχτά:'πάλι τζιν τόνικ θα πάρει η ξενέρωτη”.
Ντιν-νταν....ντιννννν -ντααααανν!!!καμπάνες χτυπούν....ηλεκτρικές εκκενώσεις φλογίζουν τα εγκεφαλικά μου κύταρα.....
ΤΙΙΙΙ???????
Εμένα είπε αυτός ξενέρωτη???
,ακόμα αντηχεί η ηχώ της φωνής του στα αυτιά μου!)και αμέσως δίνω τη παραγγελία μου:άλλη μια hoegaarden και 2 vana tallinn....
.ε,όχι να μας τη πει και ο Λεονάρντο!!!..
.το ένα φέρνει τ' άλλο,ξέρετε τώρα πόσο εύκολα αρχίζει η κατηφόρα, αν κανείς δεν βαδίζει με σύνεση σ' αυτή τη ζωή...
μέσα στα επόμενα 10' βρίσκομαι να ζητάω από την ευγενέστατη εσθονή(και ωραιότατη,μη το ξεχνάμε)4 εσθονικά σφηνάκια...για να τα παρατάξω μπροστά μου στη σειρά και να τα πιω μονοκοπανιά...είναι έθιμο όταν γιορτάζουμε κάτι εξαιρετικό ...της εξηγώ..
ο Λεονάρντο αντιστέκεται,αλλά αυτή είναι μαζί μου...γυναικεία αλληλεγγύη...άκου ξενέρωτη,όσο το σκέφτομαι,τόσο κατεβάζω τα σφηνάκια σαν νερό....
στο πίσω τραπέζι κάποια στιγμή παρατήρησα πως καθόταν ένας κύριος,συμπαθητικό δεν τον λέω,που με κοιτούσε και κάτι έγραφε...
νίκησα δύσκολα τη παρόρμηση μου,να πάω δίπλα του να δω τι γράφει...υποπτεύομαι ακόμα πως ήμουν το αντικείμενο των παρατηρήσεών του.....
και προτίμησα να αλλάξω θέση στο τραπέζι μου,έτσι ώστε να του προσφέρω θέα στη πλάτη μου!
μέτρησα 4 ώρες καθισμένη στην ίδια θέση,δεν μέτρησα πόσα εσθονικά σφηνάκια ήπια,πλήρωσα ένα σκασμό λεφτά..αλλά στη μάχη αυτή βγήκα κερδισμένη...ο Λεονάρντο είναι λιώμα και εγώ θέλω κι άλλα 4 vana tallinn..γιατί έτσι κάνουμε με τον αδελφό μου όταν πάω στο μαγαζί του(αυτά λέω για να πείσω τον Λεονάρντο να πιούμε ένα γύρο ακόμα,αλλά αυτός είναι ανένδοτος¨όχι!!!)
κάποια στιγμή,θα είναι πια 2 τη νύχτα,πρέπει να κουβαλήσω τον ηττημένο Λεονάρντο πίσω στο ξενοδοχείο.(.για να δούμε θα τολμήσει να με αποκαλέσει ξανά ξενέρωτη???).δεν το λες και εύκολη δουλειά για μια απροσανατόλιστη και ελαφρώς (!!!!)ζαλισμένη σαν εμένα..
Ευτυχώς,η θεά τύχη-θα πρέπει να παρακολουθούσε τις επιπόλαιες “λικεροκατανύξεις” μου τόση ώρα- όντος συμπονετική, μου έστειλε έναν από μηχανής θεό ,στο πρόσωπο παρέας με την οποία μέναμε στο ίδιο ξενοδοχείο,σαν οδηγό στον δρόμο προς τα εκεί.
Ο Λεονάρντο κοιμήθηκε αμέσως..εμένα όμως δεν μου κολλάει ύπνος.
Σκέφτομαι όλα όσα είδα και έζησα εδώ...σκέφτομαι πως κάθε ταξίδι έχει τη δύναμη ν'αλλάζει τη ζωή μας....και αποφασίζω πως η δύναμη αυτή δεν έχει να κάνει τόσο με τον χρόνο που μένεις σε κάποιο μέρος,αλλά με την ένταση της εμπειρίας.
Την επομένη ,μετά από μια σύντομη βόλτα στη πόλη, αποχαιρετάμε το Ταλίν.
Όχι όλοι...ένα κομμάτι μου έμεινε για πάντα εκεί....και σε αντάλλαγμα ένα κομμάτι της πόλης ζει στη ψυχή μου!
