ANEL
Member
- Μηνύματα
- 1.029
- Likes
- 340
Βράδυ Αυγούστου,ξεκινώ με λεωφορείο από τη Πάτρα(είναι γρηγορότερο και απείρως βολικότερο από το τρένο που ομολογουμένως αγαπώ περισσότερο)....και κατά τις 2.00πμ φτάνω αισίως στον Ελευθέριο Βενιζέλο.Η πτήση μου με τις τσέχικες αερογραμμές μέσω Πράγας για Ταλίν ξεκινά λίγο μετά τις 4.00πμ...Έχω αρκετή ώρα ως το check in,άρα αποφασίζω να κάνω μια βόλτα τη βαλίτσα μου,να δει λίγο τους χώρους του αεροδρομίου...δεν τη βλέπω ενθουσιασμένη με την ιδέα,αλλά το παίζω πακιστανό........
Ελάχιστη η κίνηση στο αεροδρόμιο....χαλαρή η βόλτα και έχω όλο το χρόνο να θαυμάσω για άλλη μια φορά την αίθουσα με τα εκθέματα από τις ανασκαφές στον χώρο....
κάποτε εδώ,σ' αυτόν ακριβώς το χώρο ήταν ένας χωμάτινος οικισμός,τώρα ένα υπέροχο σπίτι για τις ιπτάμενες μηχανές,αντικείμενο των πόθων του Δαίδαλου και του Ντα Βίντσι,μεταξύ πολλών-πολλών άλλων..
αχ!να μπορούσα ,κρατώντας τους απ΄το χέρι, να τους έφερνα εδώ!!!πως θα τους φαινόταν,αυτό που για μας περνάει σχεδόν απαρατήρητο ή έχει τη θέση ενός αναγκαίου κακού στην πραγματοποίηση του ταξιδιού??
εννοείται πως με τέτοιες σκέψεις,πέρασε η ώρα ,άρα τρέχουμε τώρα..
τρέξτε καλά μου ροδάκια,λέει η βαλίτσα
τρέξτε ποδαράκια μου,λέω εγώ...
Πριν συνεχίσω την ιστορία μου,θέλω να σας πω,πως ξέρω καλά πόσο προσεκτική πρέπει να είμαι στο τι εύχομαι ...και επίσης πως πάντα το ξεχνάω και εύχομαι ότι μου ρχεται κάθε φορά...ας πρόσεχα θα μου πείτε....
ας πρόσεχα λέω και εγώ....
δεν έχω προλάβει να στρώσω τον ποπό μου στην αίθουσα αναχωρήσεων,όταν χτυπάει το τηλέφωνο...πωπω!!!την είχα ξεχάσει αυτή!!!!:roll:
Ελάχιστη η κίνηση στο αεροδρόμιο....χαλαρή η βόλτα και έχω όλο το χρόνο να θαυμάσω για άλλη μια φορά την αίθουσα με τα εκθέματα από τις ανασκαφές στον χώρο....
κάποτε εδώ,σ' αυτόν ακριβώς το χώρο ήταν ένας χωμάτινος οικισμός,τώρα ένα υπέροχο σπίτι για τις ιπτάμενες μηχανές,αντικείμενο των πόθων του Δαίδαλου και του Ντα Βίντσι,μεταξύ πολλών-πολλών άλλων..
αχ!να μπορούσα ,κρατώντας τους απ΄το χέρι, να τους έφερνα εδώ!!!πως θα τους φαινόταν,αυτό που για μας περνάει σχεδόν απαρατήρητο ή έχει τη θέση ενός αναγκαίου κακού στην πραγματοποίηση του ταξιδιού??
εννοείται πως με τέτοιες σκέψεις,πέρασε η ώρα ,άρα τρέχουμε τώρα..
τρέξτε καλά μου ροδάκια,λέει η βαλίτσα
τρέξτε ποδαράκια μου,λέω εγώ...
Πριν συνεχίσω την ιστορία μου,θέλω να σας πω,πως ξέρω καλά πόσο προσεκτική πρέπει να είμαι στο τι εύχομαι ...και επίσης πως πάντα το ξεχνάω και εύχομαι ότι μου ρχεται κάθε φορά...ας πρόσεχα θα μου πείτε....
ας πρόσεχα λέω και εγώ....
δεν έχω προλάβει να στρώσω τον ποπό μου στην αίθουσα αναχωρήσεων,όταν χτυπάει το τηλέφωνο...πωπω!!!την είχα ξεχάσει αυτή!!!!:roll:
