Μέρα 11η: ταξίδι επιστροφής
Η τελευταία μέρα μας στο Μαιάμι αλλά και γενικά για το ταξίδι μας είχε ξημερώσει. Γεμάτοι εμπειρίες, εικόνες, μυρωδιές και μουσικές απ' τις 10 μέρες που είχαν προηγηθεί, ετοιμάσαμε ράθυμα τις βαλίτσες μας. Με δυσκολία έκλεισαν. Η πτήση μας ήταν νωρίς το απόγευμα όμως μετά απ' τα παρατράγουδα που είχαμε περάσει στην πτήση της αναχώρησης είχαμε κανονίσει να πάμε τουλάχιστον 3 ώρες νωρίτερα για να έχουμε αρκετό χρόνο σε κάθε περίπτωση. Στις 12 κάναμε τσεκ out και καθίσαμε να φάμε το πρωινό μας στο ξενοδοχείο μας.
το πρωινό μας την τελευταία μέρα συνοδεία πατάτας φυσικά
Χαζεύαμε τη θέα, λίγο νωχελικά και με λίγο παγωμένοι. Όλοι όσοι πάμε ταξίδια γνωρίζουμε την παγωμάρα της τελευταίας μέρας. Η διάθεση είναι μειωμένη και μια μελαγχολία σε κατακλύζει. Έτσι κι εμάς. Παρότι η μουσική ήταν το ίδιο χαρούμενη με την πρώτη μέρα, τώρα αντί να μας προκαλεί ευφορία, μας έφερνε μια θλίψη.
Ο καιρός είχε ελαφρώς συννεφιάσει με λίγες ψιχάλες να βρέχουν την ζεστή άσφαλτο κάποιες στιγμές. Η έντονη κίνηση στους δρόμους όμως ασταμάτητη και συνεχής.
και φαντάσου είναι low season σκέφτομαι ξανα.
Αισθάνομαι χαρά επειδή ο καιρός ήταν εξαιρετικός όλες τις μέρες εκεί. Τελικά, δεν ξέρω τι θα πει low season στο Μαιάμι. Ίσως βέβαια αν είχαμε τροπικές καταιγίδες όπως προβλεπόταν να άλλαζα γνώμη.
Φυσικά ο φίλος μας ο Γιώργος μας είχε πει πως αυτες οι καταιγίδες κρατάνε κανά 10 λεπτο και μετά πάλι όλα όπως πριν απλά με υγρασία.
Αυτό ήταν.
Είχαμε μπροστά μας ένα πολύωρο ταξίδι μεγαλύτερο απ' αυτό του πηγαιμού. Έτσι καλεσαμε το uber μας και με 20$ φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Μαιάμι το οποίο είναι πολύ οικείο και φιλόξενο.
Είναι πιο μαζεμένο και μπορείς εύκολα να βρεις ότι χρειάζεσαι.
Μετά από περίπου μια ώρα αναμονή για να δώσουμε τη βαλίτσα μας(είχε μόνο μια υπάλληλο η british) τελικά όλα πήγαν καλά. Είχαμε ανα χείρας πλεόν τις κάρτες επιβίβασης μας και περάσαμε γρήγορα το security. Είχαμε περίπου δυο ώρες αναμονής στο lobby που όμως πέρασαν ευχάριστα στις θέσεις που έχουν θέα στους αεροδιαδρόμους και φυσικά με διάφορα σνακ και χυμούς.
λογικά ο πίκατσου δεν πρόλαβε να επιβιβαστεί
η αναμονή περνάει πιο ευχάριστα βλεποντας αεροπλάνα
Επιβιβαστήκαμε.
Το αεροπλάνο ήταν κατώτερο των προσδοκιών μας για british και φυσικά σε σχέση με αυτό που είχαμε πάει. Ήταν λίγο πιο στριμωγμένο και οι προσωπικές μας οθόνες έπαιζαν στάνταρ κάποιες ταινίες.
τα σύννεφα δε μας άφησαν να ευχαριστηθούμε την απογείωση
Τα φώτα έκλεισαν και η σκέψη πως είσαι ταξιδευτής του χρόνου είναι όμορφη. Ξέρεις πως όπως γυρνάει η σφαίρα της Γης εσύ διασχίζεις τη νύχτα πιο γρήγορα απ' όσο πρέπει. Το σκοτάδι απλωσε σύντομα το πέπλο του λίγο μετά το φαγητό μας και έτσι προσπαθήσαμε να κοιμηθούμε.
χαμηλά φώτα και ολίγον στριμωγμα
Είχαμε μέτριο φαγητό,μέτριες ταινίες για να δούμε, αρκετές αναταράξεις για μία ώρα περίπου αλλά τελικά εφόσον γράφω την ιστορία μας, φτάσαμε σώοι στο Λονδίνο όπου και άρχισε και ο αγώνας δρόμου μιας και από διαφορετικό τέρμιναλ θα αναχωρούσαμε για Αθήνα και μάλιστα με λίγη ώρα ανάμεσα στις πτήσεις(1ω30λ).
Στο βροχερό Λονδίνο επιβιβαστήκαμε στο αεροσκάφος μας μαζί με χαρούμενους Άγγλους -και όχι μόνο -που ετοιμάζονταν να περάσουν τις διακοπές τους στην Ελλάδα. Αυτό μας χαροποίησε. Το καλοκαίρι συνεχίζεται.
Φτάσαμε στην Αθήνα μεσημέρι. Όλα οικεία και όλα διαφορετικά. Είχαμε αφήσει μια άλλη ήπειρο πίσω μας. Αυθόρμητα ευχαριστήσαμε στα αγγλικά στον αστυνομικό που έλεγξε τα διαβατήρια μας. Μετά ακούγοντας ελληνικά, συνειδητοποιήσαμε πως πλέον το ονειρικό μας ταξίδι έχει φτάσει στο τέλος του.
Ο πατέρας μου μας παρέλαβε παρέα με το μικρό μας σκυλάκι(που πολύ μας είχε λέιψει- το βλεπετε στην εικόνα προφίλ μου) και μας πήγε σπίτι μας. Οι όγκοι απ' τις βαλίτσες μας τοποθετήθηκαν στη μέση του σαλονιού καταλαμβάνοντας πολύ χώρο. Αρνούμενοι την πραγματικότητα της επιστροφής, βουλιάξαμε στον καναπέ μας, ώσπου μας πήρε ο ύπνος έτσι, αγκαλιά αναπολώντας τις τελευταίες υπέροχες μέρες μας.
Από αύριο θα κάνω τον συνολικό απολογισμό για το μοναδικό αυτό ταξίδι και φυσικά θα δώσω καιχρήσιμα tips για να βοηθήσω με την δική μας εμπειρία όποιον οργανώνει παρόμοιο ταξίδι για Νέα Υόρκη και Μαιάμι.
Η τελευταία μέρα μας στο Μαιάμι αλλά και γενικά για το ταξίδι μας είχε ξημερώσει. Γεμάτοι εμπειρίες, εικόνες, μυρωδιές και μουσικές απ' τις 10 μέρες που είχαν προηγηθεί, ετοιμάσαμε ράθυμα τις βαλίτσες μας. Με δυσκολία έκλεισαν. Η πτήση μας ήταν νωρίς το απόγευμα όμως μετά απ' τα παρατράγουδα που είχαμε περάσει στην πτήση της αναχώρησης είχαμε κανονίσει να πάμε τουλάχιστον 3 ώρες νωρίτερα για να έχουμε αρκετό χρόνο σε κάθε περίπτωση. Στις 12 κάναμε τσεκ out και καθίσαμε να φάμε το πρωινό μας στο ξενοδοχείο μας.

το πρωινό μας την τελευταία μέρα συνοδεία πατάτας φυσικά
Χαζεύαμε τη θέα, λίγο νωχελικά και με λίγο παγωμένοι. Όλοι όσοι πάμε ταξίδια γνωρίζουμε την παγωμάρα της τελευταίας μέρας. Η διάθεση είναι μειωμένη και μια μελαγχολία σε κατακλύζει. Έτσι κι εμάς. Παρότι η μουσική ήταν το ίδιο χαρούμενη με την πρώτη μέρα, τώρα αντί να μας προκαλεί ευφορία, μας έφερνε μια θλίψη.
Ο καιρός είχε ελαφρώς συννεφιάσει με λίγες ψιχάλες να βρέχουν την ζεστή άσφαλτο κάποιες στιγμές. Η έντονη κίνηση στους δρόμους όμως ασταμάτητη και συνεχής.
και φαντάσου είναι low season σκέφτομαι ξανα.
Αισθάνομαι χαρά επειδή ο καιρός ήταν εξαιρετικός όλες τις μέρες εκεί. Τελικά, δεν ξέρω τι θα πει low season στο Μαιάμι. Ίσως βέβαια αν είχαμε τροπικές καταιγίδες όπως προβλεπόταν να άλλαζα γνώμη.
Φυσικά ο φίλος μας ο Γιώργος μας είχε πει πως αυτες οι καταιγίδες κρατάνε κανά 10 λεπτο και μετά πάλι όλα όπως πριν απλά με υγρασία.
Αυτό ήταν.
Είχαμε μπροστά μας ένα πολύωρο ταξίδι μεγαλύτερο απ' αυτό του πηγαιμού. Έτσι καλεσαμε το uber μας και με 20$ φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Μαιάμι το οποίο είναι πολύ οικείο και φιλόξενο.
Είναι πιο μαζεμένο και μπορείς εύκολα να βρεις ότι χρειάζεσαι.
Μετά από περίπου μια ώρα αναμονή για να δώσουμε τη βαλίτσα μας(είχε μόνο μια υπάλληλο η british) τελικά όλα πήγαν καλά. Είχαμε ανα χείρας πλεόν τις κάρτες επιβίβασης μας και περάσαμε γρήγορα το security. Είχαμε περίπου δυο ώρες αναμονής στο lobby που όμως πέρασαν ευχάριστα στις θέσεις που έχουν θέα στους αεροδιαδρόμους και φυσικά με διάφορα σνακ και χυμούς.
λογικά ο πίκατσου δεν πρόλαβε να επιβιβαστεί
η αναμονή περνάει πιο ευχάριστα βλεποντας αεροπλάνα
Επιβιβαστήκαμε.
Το αεροπλάνο ήταν κατώτερο των προσδοκιών μας για british και φυσικά σε σχέση με αυτό που είχαμε πάει. Ήταν λίγο πιο στριμωγμένο και οι προσωπικές μας οθόνες έπαιζαν στάνταρ κάποιες ταινίες.

τα σύννεφα δε μας άφησαν να ευχαριστηθούμε την απογείωση
Τα φώτα έκλεισαν και η σκέψη πως είσαι ταξιδευτής του χρόνου είναι όμορφη. Ξέρεις πως όπως γυρνάει η σφαίρα της Γης εσύ διασχίζεις τη νύχτα πιο γρήγορα απ' όσο πρέπει. Το σκοτάδι απλωσε σύντομα το πέπλο του λίγο μετά το φαγητό μας και έτσι προσπαθήσαμε να κοιμηθούμε.

Είχαμε μέτριο φαγητό,μέτριες ταινίες για να δούμε, αρκετές αναταράξεις για μία ώρα περίπου αλλά τελικά εφόσον γράφω την ιστορία μας, φτάσαμε σώοι στο Λονδίνο όπου και άρχισε και ο αγώνας δρόμου μιας και από διαφορετικό τέρμιναλ θα αναχωρούσαμε για Αθήνα και μάλιστα με λίγη ώρα ανάμεσα στις πτήσεις(1ω30λ).
Στο βροχερό Λονδίνο επιβιβαστήκαμε στο αεροσκάφος μας μαζί με χαρούμενους Άγγλους -και όχι μόνο -που ετοιμάζονταν να περάσουν τις διακοπές τους στην Ελλάδα. Αυτό μας χαροποίησε. Το καλοκαίρι συνεχίζεται.
Φτάσαμε στην Αθήνα μεσημέρι. Όλα οικεία και όλα διαφορετικά. Είχαμε αφήσει μια άλλη ήπειρο πίσω μας. Αυθόρμητα ευχαριστήσαμε στα αγγλικά στον αστυνομικό που έλεγξε τα διαβατήρια μας. Μετά ακούγοντας ελληνικά, συνειδητοποιήσαμε πως πλέον το ονειρικό μας ταξίδι έχει φτάσει στο τέλος του.
Ο πατέρας μου μας παρέλαβε παρέα με το μικρό μας σκυλάκι(που πολύ μας είχε λέιψει- το βλεπετε στην εικόνα προφίλ μου) και μας πήγε σπίτι μας. Οι όγκοι απ' τις βαλίτσες μας τοποθετήθηκαν στη μέση του σαλονιού καταλαμβάνοντας πολύ χώρο. Αρνούμενοι την πραγματικότητα της επιστροφής, βουλιάξαμε στον καναπέ μας, ώσπου μας πήρε ο ύπνος έτσι, αγκαλιά αναπολώντας τις τελευταίες υπέροχες μέρες μας.

Από αύριο θα κάνω τον συνολικό απολογισμό για το μοναδικό αυτό ταξίδι και φυσικά θα δώσω καιχρήσιμα tips για να βοηθήσω με την δική μας εμπειρία όποιον οργανώνει παρόμοιο ταξίδι για Νέα Υόρκη και Μαιάμι.