Μέρα 1η
Ετοιμάσαμε αποβραδίς τις βαλίτσες μας(για την ακρίβεια απλά βάλαμε 2-3 αλλαξιές-μιας και εκει θα ψωνίζαμε τα πάντα), τις κλείσαμε με τα basic λουκετάκια μας και ξημερώματα ξεκινήσαμε για το Ελ. Βενιζέλος νυσταγμένοι μεν αλλά με διάθεση στα ύψη.
Η πτήση μας ήταν 8.20 το πρωί και 13.20 θα ήμασταν Ν. Υόρκη μέσω Λονδίνου (ευλογημένη η διαφορά ώρας όταν σου προσφέρει μια μέρα ακόμα).
Τα παρατράγουδα- γκαντεμιά άρχισαν νωρίς μιας και για κάποιο ανεξήγητο λόγο το σύστημα της british έφαγε καποιο σκάλωμα με τα διαβατήρια μας και δεν αποθήκευε τα στοιχεία μας όταν τα περνούσε. Για να μη τα πολυλογώ, τόσο στην Αθήνα , όσο και στο Λονδίνο προλάβαμε για δευτερόλεπτα την πτήση.
Ειδικά στο Λονδίνο(όπου πάλι είχαμε το ίδιο προβλημα) μπήκαμε νομίζω 10 δευτερόλεπτα πριν ξεβιδώσουν τη φισούνα.
Χωρίς να μπορέσει να μας εξηγήσει κανένας τι είχε συμβεί με τα διαβατήρια μας(εφόσον μας διαβεβαίωσαν και στην Αθήνα και στο Λονδίνο ότι είμαστε κομπλέ και είναι σκάλωμα του συστήματος) ξεκινήσαμε το πολύωρο ταξίδι μας.
Το ταξίδι ήταν εξαιρετικό, η εξυπηρέτηση της british στον αέρα άψογη. Φάγαμε, ήπιαμε, είδαμε ταινίες, κοιμηθήκαμε και μετά από 8 ώρες στον αέρα περίπου προσγειωθήκαμε στο jfk.
Ήρθε η ώρα να παραλάβουμε αποσκευές, πάμε στο baggage claim.περιμένουμε.
-Να η δικιά μου! φωνάζει ενθουσιασμένος ο Πάνος.
περιμένουμε. Περιμένουμε κι άλλο. κι άλλο. κι άλλο.
Τέλος οι βαλίτσες λέει....
what????
Δεν με ένοιαζε για τις δυο αλλαξιές, αλλά μέσα είχα την καλή μου κάμερα προκειμένου να μην την κουβαλάω.
Η γκαντεμιά συνεχίστηκε, καλά καταλάβατε.
Πήγαμε στην εξυπηρέτηση, μας είπαν πως το βραδυ ή αύριο θα έρθει η βαλίτσα στο ξενοδοχείο.
Τουλάχιστον θα έρθει...σκέφτηκα...
Με μια βαλίτσα και παρόλες τις απανωτές ατυχίες,αποφασίσαμε να μην πάρουμε ταξί αλλά με να πάμε με το airtrain(έχει ταμπέλες, είναι πανεύκολο) και στη συνέχεια με το subway E όπου σε οδηγεί στην καρδιά του Μανχάταν(εμείς κατεβήκαμε 42 street που στην ουσία είναι διπλα στην times sq.).
Με αυτόν τον τρόπο γλυτώσαμε αρκετά χρήματα, αφου το Airtrain κοστίζει 5 δολ. και μετά βγάλαμε απευθείας metrocard 7ημερη με 31 δολ. έκαστος όπου χρησιμοποιείς απεριόριστα subway και λεωφορεία.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να σας πω οτι οι Νεουορκέζοι είναι απίστευτα ευγενικοί και εξυπηρετικοί. Τους λάτρεψα. Το ίδιο κι ο Πάνος.
Ό,τι κι αν χρειαστήκαμε μας βοήθησαν υπερ του δέοντος.
Φτάνοντας στην 42st το θέαμα που αντικρύσαμε βγαίνοντας απ' τον subway μοναδικό. Βρεθήκαμε ξαφνικά ανάμεσα σε ουρανοξύστες σε με άπειρο κόσμο κάθε λογής να πηγαινοέρχεται με καφέδες στα χέρια όπως στις ταινίες. Ένα πολυτισμικό σοκ το παθαίνεις.
Ρωτήσαμε έναν κύριο δείχνοντας στον χάρτη το ξενοδοχείο. Πήραμε το λεωφορείο Μ42 και σε 5 λεπτά βρεθήκαμε στο ξενοδοχείο μας. Μείναμε πολύ κεντρικα, στο Hampton inn grand central(με πρωινό)και δε το μετανιώσαμε, καθώς ήμασταν μια ανάσα απ' την times sq. και τον subway.
Τα ξενοδοχεία στο Μανχάταν είναι πολύ ακριβά. ΠΟΛΥ ακριβά. Εμείς ωστόσο, ευχαριστηθήκαμε τη διαμονή μας σ' αυτό το ξενοδοχείο.
Την πρώτη μας μέρα, όντας κουρασμένοι και εγώ χωρίς ρούχα επιπλέον, αποφασίσαμε να πάμε βόλτα στην times sq. και να φάμε κάτι εκεί.
Το να βρίσκεσαι εκεί είναι μοναδική εμειρία. Αισθάνεσαι οτι είσαι στο κέντρο του κόσμου. Όλες αυτές οι διαφημίσεις και οι ουρανοξύστες,ο κόσμος που είναι ατελειωτος προς όποια κατεύθυνση κι αν κοιτάξεις είναι κάτι το μοναδικό.
Φάγαμε στα mac Donalds και μετά καθίσαμε στα σκαλάκια χαζεύοντας απ' το θέαμα και τον κόσμο. Έπειτα πήραμε το Μ42 που μας άφηνε 50μ. απ' το ξενοδοχείο και κοιμηθήκαμε ωσπου χτύπησε το ξυπνητήρι στις 9.00 για να αρχίσουμε μια νέα μέρα. Πιο γεμάτη, πιο οργανωμένη. Και με τα ίδια ρούχα! γιου χου!!
Ετοιμάσαμε αποβραδίς τις βαλίτσες μας(για την ακρίβεια απλά βάλαμε 2-3 αλλαξιές-μιας και εκει θα ψωνίζαμε τα πάντα), τις κλείσαμε με τα basic λουκετάκια μας και ξημερώματα ξεκινήσαμε για το Ελ. Βενιζέλος νυσταγμένοι μεν αλλά με διάθεση στα ύψη.
Η πτήση μας ήταν 8.20 το πρωί και 13.20 θα ήμασταν Ν. Υόρκη μέσω Λονδίνου (ευλογημένη η διαφορά ώρας όταν σου προσφέρει μια μέρα ακόμα).
Τα παρατράγουδα- γκαντεμιά άρχισαν νωρίς μιας και για κάποιο ανεξήγητο λόγο το σύστημα της british έφαγε καποιο σκάλωμα με τα διαβατήρια μας και δεν αποθήκευε τα στοιχεία μας όταν τα περνούσε. Για να μη τα πολυλογώ, τόσο στην Αθήνα , όσο και στο Λονδίνο προλάβαμε για δευτερόλεπτα την πτήση.
Ειδικά στο Λονδίνο(όπου πάλι είχαμε το ίδιο προβλημα) μπήκαμε νομίζω 10 δευτερόλεπτα πριν ξεβιδώσουν τη φισούνα.
Χωρίς να μπορέσει να μας εξηγήσει κανένας τι είχε συμβεί με τα διαβατήρια μας(εφόσον μας διαβεβαίωσαν και στην Αθήνα και στο Λονδίνο ότι είμαστε κομπλέ και είναι σκάλωμα του συστήματος) ξεκινήσαμε το πολύωρο ταξίδι μας.
Το ταξίδι ήταν εξαιρετικό, η εξυπηρέτηση της british στον αέρα άψογη. Φάγαμε, ήπιαμε, είδαμε ταινίες, κοιμηθήκαμε και μετά από 8 ώρες στον αέρα περίπου προσγειωθήκαμε στο jfk.
Ήρθε η ώρα να παραλάβουμε αποσκευές, πάμε στο baggage claim.περιμένουμε.
-Να η δικιά μου! φωνάζει ενθουσιασμένος ο Πάνος.
περιμένουμε. Περιμένουμε κι άλλο. κι άλλο. κι άλλο.
Τέλος οι βαλίτσες λέει....
what????
Δεν με ένοιαζε για τις δυο αλλαξιές, αλλά μέσα είχα την καλή μου κάμερα προκειμένου να μην την κουβαλάω.
Η γκαντεμιά συνεχίστηκε, καλά καταλάβατε.
Πήγαμε στην εξυπηρέτηση, μας είπαν πως το βραδυ ή αύριο θα έρθει η βαλίτσα στο ξενοδοχείο.
Τουλάχιστον θα έρθει...σκέφτηκα...
Με μια βαλίτσα και παρόλες τις απανωτές ατυχίες,αποφασίσαμε να μην πάρουμε ταξί αλλά με να πάμε με το airtrain(έχει ταμπέλες, είναι πανεύκολο) και στη συνέχεια με το subway E όπου σε οδηγεί στην καρδιά του Μανχάταν(εμείς κατεβήκαμε 42 street που στην ουσία είναι διπλα στην times sq.).
Με αυτόν τον τρόπο γλυτώσαμε αρκετά χρήματα, αφου το Airtrain κοστίζει 5 δολ. και μετά βγάλαμε απευθείας metrocard 7ημερη με 31 δολ. έκαστος όπου χρησιμοποιείς απεριόριστα subway και λεωφορεία.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να σας πω οτι οι Νεουορκέζοι είναι απίστευτα ευγενικοί και εξυπηρετικοί. Τους λάτρεψα. Το ίδιο κι ο Πάνος.
Ό,τι κι αν χρειαστήκαμε μας βοήθησαν υπερ του δέοντος.
Φτάνοντας στην 42st το θέαμα που αντικρύσαμε βγαίνοντας απ' τον subway μοναδικό. Βρεθήκαμε ξαφνικά ανάμεσα σε ουρανοξύστες σε με άπειρο κόσμο κάθε λογής να πηγαινοέρχεται με καφέδες στα χέρια όπως στις ταινίες. Ένα πολυτισμικό σοκ το παθαίνεις.
Ρωτήσαμε έναν κύριο δείχνοντας στον χάρτη το ξενοδοχείο. Πήραμε το λεωφορείο Μ42 και σε 5 λεπτά βρεθήκαμε στο ξενοδοχείο μας. Μείναμε πολύ κεντρικα, στο Hampton inn grand central(με πρωινό)και δε το μετανιώσαμε, καθώς ήμασταν μια ανάσα απ' την times sq. και τον subway.
Τα ξενοδοχεία στο Μανχάταν είναι πολύ ακριβά. ΠΟΛΥ ακριβά. Εμείς ωστόσο, ευχαριστηθήκαμε τη διαμονή μας σ' αυτό το ξενοδοχείο.
Την πρώτη μας μέρα, όντας κουρασμένοι και εγώ χωρίς ρούχα επιπλέον, αποφασίσαμε να πάμε βόλτα στην times sq. και να φάμε κάτι εκεί.
Το να βρίσκεσαι εκεί είναι μοναδική εμειρία. Αισθάνεσαι οτι είσαι στο κέντρο του κόσμου. Όλες αυτές οι διαφημίσεις και οι ουρανοξύστες,ο κόσμος που είναι ατελειωτος προς όποια κατεύθυνση κι αν κοιτάξεις είναι κάτι το μοναδικό.
Φάγαμε στα mac Donalds και μετά καθίσαμε στα σκαλάκια χαζεύοντας απ' το θέαμα και τον κόσμο. Έπειτα πήραμε το Μ42 που μας άφηνε 50μ. απ' το ξενοδοχείο και κοιμηθήκαμε ωσπου χτύπησε το ξυπνητήρι στις 9.00 για να αρχίσουμε μια νέα μέρα. Πιο γεμάτη, πιο οργανωμένη. Και με τα ίδια ρούχα! γιου χου!!





