μέρα 5η
Το ξυπνητήρι χτυπάει εδώ και ώρα, η εξάντληση των προηγούμενων ημερών δίνουν εντολή για snooz, όμως η λαχτάρα μας για τη σημερινή ημέρα λένε "σήκω, βάλε κάποια απ' τις δυο αλλαξιές σου και τράβα να ανακαλύψεις αυτήν την μαγική πόλη...!!!"
Ψέματα, ο Πάνος με τα χίλια ζόρια με ξύπνησε και καμία λαχτάρα στην προκειμένη περίπτωση...
Μέση, πόδια, όλα κομμάτια...
Προσθέτω και το κρυολόγημα που ακόμα με ταλαιπωρούσε ελαφρώς.
Με τα πολλα κατεβήκαμε να πάρουμε το πρωινό μας. η μέρα που ξημέρωσε ήταν μακράν η πιο γεμάτη και κουραστική. Γεμάτη όμως! Υπέροχη απ' την αρχή ως το τέλος*.
*Εξαιρούνται οι ουρές!
Πήραμε τον subway και κατευθυνθήκαμε προς lower manhattan. Η διαδρομή μας ήταν ήδη γνωστή, την είχαμε κάνει την 2η μέρα με την ξεναγό μας.
Φτάσαμε στο battery park για να προμηθευτούμε εισητήρια για το άγαλμα της ελευθερίας και το νησί Έλλις.
Πλησιάσαμε στα γκισέ, αγοράσαμε τα εισητήριά μας προς 18$/έκαστος που περιελάμβανε αποβίβαση στο νησί του αγάλματος και είσοδο στο μουσείο μετανάστευσης στο νησί Έλλις.
Ρωτήσαμε που πρέπει να κατευθυνθούμε και επιβεβαιώθηκε ο χειρότερος φόβος μας. Μας έδειξε την ατελείωτη ουρά μέσα στον ντάλα ήλιο που οδηγούσε κάπου που ούτε καν βλέπαμε.
Πολύ θα ήθελα κάποιος να φωτογράφιζε τις φάτσες μας εκείνη τη στιγμή.
Τα πήραμε μαζί όμως τα μούτρα μας και στηθήκαμε στην ουρά μαζί με άλλους τουρίστες που ήταν φυσικά οργανωμένοι, όχι σαν εμάς. Είχαν τις ομπρελίτσες τους, καπελίνα, αντηλιακά, νεράκια. Ζήλεψα για λίγο που δεν γεννήθηκα βορειοευρωπαία να έχω στο πετσί μου την οργάνωση. Δεν βοήθησε ιδιαίτερα το ζώδιό μου, κι ας λέει τ' αντίθετα η Λίτσα η Πατέρα.
Λοιπόν, μετά από καμιά ώρα φτάσαμε πιο κοντά..."Θάλασσα!! Βλέπω τη θάλασσα!! Φτάνουμε!"
πλησιάζαμε στο security area που ήταν σε κλειστό χώρο( άρα με aircondition) και πιο πολύ κι απ' το 'αγαλμα ανυπομονούσαμε για εκεί.
Εκεί στεκόταν ένας κύριος, που έπαιζε ένα αυτοσχέδιο(μάλλον, είμαι άσχετη από μουσική)αυτοσχέδιο κρουστό και μας ρώτησε από που είμαστε..."Greece" λέμε κάπως ζαβλακωμένοι απ' τον ήλιο..
"aaaw...this is far far away..."
και άρχιζε να μας παίζει εθνικό ύμνο, παιδιά του Πειραιά και άλλες διεθνείς επιτυχίες...
Όλοι οι Έλληνες της ουράς αφυπνήστικαν και τα dollars έπεσαν βροχή στον φίλο μας..!
Ο κύριος που μας ταξίδεψε Ελλάδα.
(όποιος γνωρίζει ονομασία μουσικού οργάνου να παρέμβει)
Επιτέλους, περάσαμε τον έλεγχο(αεροδρομίου και εδώ) και μετά από ακόμα λίγη αναμονή επιβιβαστήκαμε στο ferry που θα μας πήγαινε στα νησιά.
Πολύς ο κόσμος και στο καραβάκι. Η θέα είναι αν καθίσεις δεξιά όπως πηγαίνεις και αριστερά όταν επιστρέφεις.
Η θέα του νησιού καθώς πηγαίναμε
Φτάνοντας κοντά στο νησί που βρίσκεται το άγαλμα κυριολεκτικά το καραβάκι κόντεψε να βουλιάξει καθώς όλοι για να πετύχουν την καλύτερη λήψη ήρθαν απο δεξιά.
Εμείς το γνωρίζαμε ήδη και είχαμε εξ αρχής πολύ καλή θέα.
το μοναδικό άγαλμα της ελευθερίας.
Η αλήθεια είναι πως όσες φωτογραφίες και να δεις δεν αποτυπώνουν το μεγαλείο. Είναι επιβλητικό και σου προκαλέι δέος όταν το αντικρύσεις από κοντά.
Μόλις το καραβάκι έδεσε(το καραβάκι συνεχίζει για νησί Έλλις) πήραμε μια κρίσιμη απόφαση κυρίως για την ψυχική μας υγεία.
Βλέποντας την ατελείωτη ουρα και εκεί(για να πάρουν το καραβάκι για Έλλις)αποφασίσαμε να μην αποβιμαστούμε αλλά να αρκεστούμε στην εμπειρία μας απ' το καραβάκι. Άλλωστε δε θα ανεβαίναμε στο στέμμα, απλά θα βγάζαμε πιο κοντινές φωτογραφίες.
Άκόμα και με την απόσταση του χρόνου κρίνω την απόφασή μας σωστή, καθώς άλλες 2 ώρες στον ήλιο θα μας αποτελείωναν.
Έτσι μετά απο ένα τεταρτάκι κατεβήκαμε στο νησί Έλλις.
ΜΟΝΑΔΙΚΟ- ΥΠΕΡΟΧΟ!!!
Αυτή ήταν μια μοναδική εμεπιρία. Ολόκληρη η μεταναστευτική εμπειρία αποτυπώνεται άψογα, ενώ μέσα στην τιμή περιλαμβάνεται και ακουστικά για ακουστική ξενάγηση. Ο πρώτος όροφος έχει διάφορα ιστορικά στοιχεία για τη μετανάστευση.
Στο ισόγειο του μουσείου
Ανεβαίνοντας την σκάλα όμως ανοίγεται μπροστά σου η εμεπρία του Έλλις.
Αισθάνεσαι πως έχεις στο χέρι τις βαλίτσες σου και μόλις έφτασες από πολύμηνο ταξίδι απ' την ευρώπη.
Εξαιρετική εμεπιρία. Υπάρχουν πολλές φωτογραφίες, προσωπικά σκεύη, ρούχα, εργαλεία κλπ.
ιατρικά εργαλεία
Η ελληνική οικογένεια Πετράκη(πάνω)
διάφορα χαρτονομίσματα(και η δραχμή)
αναπηρικό αμαξίδιο
σκεύη κουζίνας
μετανάστης μόλις κατέφθασε στο Έλλις
ελληνική φορεσιά εποχής
Μετά από πολλές ώρες(δε το χορταίνεις το μουσείο) πήραμε το καραβάκι της επιστροφής. Πάλι η ουρά ήταν τεράστια, όμως ως ελληνάρες κάναμε λίγο τους "κινέζους" και προσπεράσαμε πολλούς μπαίνοντας γρήγορα.
Η μέση μας είχε εκπέμψει sos ώρα τώρα και η επιπλέον ορθοστασία δε θα βοηθούσε.
Οι εικόνες καθώς απομακρυνόμασταν μας έμειναν χαραγμένες. Μοναδική η θέα του νησιού από μακριά.
Το νησί από μακριά
Φτάνοντας περιέργως είχαμε διάθεση να συνεχίσουμε και ίσως γι αυτό η μέρα αυτή ήταν όσο πιο γεμάτη γίνεται.
Θα το διαπιστώσετε κι εσείς στην συνέχεια...
Το ξυπνητήρι χτυπάει εδώ και ώρα, η εξάντληση των προηγούμενων ημερών δίνουν εντολή για snooz, όμως η λαχτάρα μας για τη σημερινή ημέρα λένε "σήκω, βάλε κάποια απ' τις δυο αλλαξιές σου και τράβα να ανακαλύψεις αυτήν την μαγική πόλη...!!!"
Ψέματα, ο Πάνος με τα χίλια ζόρια με ξύπνησε και καμία λαχτάρα στην προκειμένη περίπτωση...
Μέση, πόδια, όλα κομμάτια...
Προσθέτω και το κρυολόγημα που ακόμα με ταλαιπωρούσε ελαφρώς.
Με τα πολλα κατεβήκαμε να πάρουμε το πρωινό μας. η μέρα που ξημέρωσε ήταν μακράν η πιο γεμάτη και κουραστική. Γεμάτη όμως! Υπέροχη απ' την αρχή ως το τέλος*.
*Εξαιρούνται οι ουρές!
Πήραμε τον subway και κατευθυνθήκαμε προς lower manhattan. Η διαδρομή μας ήταν ήδη γνωστή, την είχαμε κάνει την 2η μέρα με την ξεναγό μας.
Φτάσαμε στο battery park για να προμηθευτούμε εισητήρια για το άγαλμα της ελευθερίας και το νησί Έλλις.
Πλησιάσαμε στα γκισέ, αγοράσαμε τα εισητήριά μας προς 18$/έκαστος που περιελάμβανε αποβίβαση στο νησί του αγάλματος και είσοδο στο μουσείο μετανάστευσης στο νησί Έλλις.
Ρωτήσαμε που πρέπει να κατευθυνθούμε και επιβεβαιώθηκε ο χειρότερος φόβος μας. Μας έδειξε την ατελείωτη ουρά μέσα στον ντάλα ήλιο που οδηγούσε κάπου που ούτε καν βλέπαμε.
Πολύ θα ήθελα κάποιος να φωτογράφιζε τις φάτσες μας εκείνη τη στιγμή.
Τα πήραμε μαζί όμως τα μούτρα μας και στηθήκαμε στην ουρά μαζί με άλλους τουρίστες που ήταν φυσικά οργανωμένοι, όχι σαν εμάς. Είχαν τις ομπρελίτσες τους, καπελίνα, αντηλιακά, νεράκια. Ζήλεψα για λίγο που δεν γεννήθηκα βορειοευρωπαία να έχω στο πετσί μου την οργάνωση. Δεν βοήθησε ιδιαίτερα το ζώδιό μου, κι ας λέει τ' αντίθετα η Λίτσα η Πατέρα.
Λοιπόν, μετά από καμιά ώρα φτάσαμε πιο κοντά..."Θάλασσα!! Βλέπω τη θάλασσα!! Φτάνουμε!"
πλησιάζαμε στο security area που ήταν σε κλειστό χώρο( άρα με aircondition) και πιο πολύ κι απ' το 'αγαλμα ανυπομονούσαμε για εκεί.
Εκεί στεκόταν ένας κύριος, που έπαιζε ένα αυτοσχέδιο(μάλλον, είμαι άσχετη από μουσική)αυτοσχέδιο κρουστό και μας ρώτησε από που είμαστε..."Greece" λέμε κάπως ζαβλακωμένοι απ' τον ήλιο..
"aaaw...this is far far away..."
και άρχιζε να μας παίζει εθνικό ύμνο, παιδιά του Πειραιά και άλλες διεθνείς επιτυχίες...
Όλοι οι Έλληνες της ουράς αφυπνήστικαν και τα dollars έπεσαν βροχή στον φίλο μας..!

(όποιος γνωρίζει ονομασία μουσικού οργάνου να παρέμβει)
Επιτέλους, περάσαμε τον έλεγχο(αεροδρομίου και εδώ) και μετά από ακόμα λίγη αναμονή επιβιβαστήκαμε στο ferry που θα μας πήγαινε στα νησιά.
Πολύς ο κόσμος και στο καραβάκι. Η θέα είναι αν καθίσεις δεξιά όπως πηγαίνεις και αριστερά όταν επιστρέφεις.

Φτάνοντας κοντά στο νησί που βρίσκεται το άγαλμα κυριολεκτικά το καραβάκι κόντεψε να βουλιάξει καθώς όλοι για να πετύχουν την καλύτερη λήψη ήρθαν απο δεξιά.
Εμείς το γνωρίζαμε ήδη και είχαμε εξ αρχής πολύ καλή θέα.

το μοναδικό άγαλμα της ελευθερίας.
Η αλήθεια είναι πως όσες φωτογραφίες και να δεις δεν αποτυπώνουν το μεγαλείο. Είναι επιβλητικό και σου προκαλέι δέος όταν το αντικρύσεις από κοντά.
Μόλις το καραβάκι έδεσε(το καραβάκι συνεχίζει για νησί Έλλις) πήραμε μια κρίσιμη απόφαση κυρίως για την ψυχική μας υγεία.
Βλέποντας την ατελείωτη ουρα και εκεί(για να πάρουν το καραβάκι για Έλλις)αποφασίσαμε να μην αποβιμαστούμε αλλά να αρκεστούμε στην εμπειρία μας απ' το καραβάκι. Άλλωστε δε θα ανεβαίναμε στο στέμμα, απλά θα βγάζαμε πιο κοντινές φωτογραφίες.
Άκόμα και με την απόσταση του χρόνου κρίνω την απόφασή μας σωστή, καθώς άλλες 2 ώρες στον ήλιο θα μας αποτελείωναν.
Έτσι μετά απο ένα τεταρτάκι κατεβήκαμε στο νησί Έλλις.
ΜΟΝΑΔΙΚΟ- ΥΠΕΡΟΧΟ!!!
Αυτή ήταν μια μοναδική εμεπιρία. Ολόκληρη η μεταναστευτική εμπειρία αποτυπώνεται άψογα, ενώ μέσα στην τιμή περιλαμβάνεται και ακουστικά για ακουστική ξενάγηση. Ο πρώτος όροφος έχει διάφορα ιστορικά στοιχεία για τη μετανάστευση.

Στο ισόγειο του μουσείου
Ανεβαίνοντας την σκάλα όμως ανοίγεται μπροστά σου η εμεπρία του Έλλις.
Αισθάνεσαι πως έχεις στο χέρι τις βαλίτσες σου και μόλις έφτασες από πολύμηνο ταξίδι απ' την ευρώπη.
Εξαιρετική εμεπιρία. Υπάρχουν πολλές φωτογραφίες, προσωπικά σκεύη, ρούχα, εργαλεία κλπ.

ιατρικά εργαλεία

Η ελληνική οικογένεια Πετράκη(πάνω)
διάφορα χαρτονομίσματα(και η δραχμή)
αναπηρικό αμαξίδιο
σκεύη κουζίνας
μετανάστης μόλις κατέφθασε στο Έλλις
Μετά από πολλές ώρες(δε το χορταίνεις το μουσείο) πήραμε το καραβάκι της επιστροφής. Πάλι η ουρά ήταν τεράστια, όμως ως ελληνάρες κάναμε λίγο τους "κινέζους" και προσπεράσαμε πολλούς μπαίνοντας γρήγορα.
Η μέση μας είχε εκπέμψει sos ώρα τώρα και η επιπλέον ορθοστασία δε θα βοηθούσε.
Οι εικόνες καθώς απομακρυνόμασταν μας έμειναν χαραγμένες. Μοναδική η θέα του νησιού από μακριά.

Το νησί από μακριά
Φτάνοντας περιέργως είχαμε διάθεση να συνεχίσουμε και ίσως γι αυτό η μέρα αυτή ήταν όσο πιο γεμάτη γίνεται.
Θα το διαπιστώσετε κι εσείς στην συνέχεια...