Travelstoryteller
Member
- Μηνύματα
- 301
- Likes
- 1.820
- Επόμενο Ταξίδι
- Η.Π.Α.
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ωκεανία
Το βουνό της προσευχής
Οι αντοχές είχαν αρχίσει να εγκαταλείπουν καθώς με δυσκολία το ένα πόδι ακολουθούσε το άλλο στην απότομη άνοδο που σχημάτιζαν οι πέτρες. Είχαν περάσει πάνω από πέντε ώρες χωρίς να συναντήσουμε άνθρωπο. Η υποψία ότι είχαμε χαθεί είχε εξελιχθεί σε βεβαιότητα και χωρίς κανένα σημείο αναφοράς, ο χάρτης ήταν άχρηστος πια. Οι ώρα περνούσε επικίνδυνα και εμείς το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν ... να συνεχίσουμε.
"Κοίτα έχει και άλλα σκουπίδια εκεί πάνω. Άρα δεν μπορεί, θα υπάρχει κάποιο χωριό παραπέρα ..." μου τράβηξε τη προσοχή ο σύντροφος. Πρώτη φορά χαιρόμουνα τόσο που συναντούσα ρύπανση σε ένα φυσικό περιβάλλον. "Σκουπίδια = άνθρωποι. Άνθρωποι = στέγη, φαγητό, νερό." συλλογίστηκα σκύβοντας πάνω από το ξεθωριασμένο κουτί του φυσικού χυμού. Μέχρι εκεί έφτανε πλέον οι σκέψη μου. Είχα πια εισέλθει στη ζώνη του λυκόφωτος. Η συνεχόμενη απότομη ανάβαση και το πανομοιότυπο τοπίο έμοιαζε με εφιάλτη, όπου προχωράς και προχωράς αλλά τελικά παραμένεις παγιδευμένος στο ίδιο σημείο. Πίσω από τον κλειστοφοβικό γκριζόμαυρο συννεφιασμένο θόλο που μας τύλιγε, έμοιαζε σαν να είχε εξαφανιστεί ο κόσμος γύρω μας, τα δάση, τα ποτάμια και τα βουνά. Σαν να υπήρχαμε μόνο εμείς και η ατελείωτη διαδρομή που διασχίζουμε, όπου το τέλος του δρόμου παρέμενε άφαντο και ο ίδιος δρόμος χανόταν πίσω μας, σαν να μην τον διασχίσαμε ποτέ... Το βουνό είχε παίξει άσχημα με το μυαλό μου και είχε νικήσει.
"Άλλη μια στροφή και γυρνάμε πίσω"... είπα ξανά στον εαυτό μου. Αλλά η στροφές έκρυβαν και άλλες στροφές. Οι ανηφόρες και άλλες ανηφόρες. Ούτε μισό μέτρο ίσωμα να σταθείς. Μόνο σκαλιά και ανηφόρα. Και γύρω χάος. Ποτέ δεν φαντάστηκα πόσο αποπροσανατολιστικό είναι να βρίσκεσαι μέσα σε ένα σύννεφο. "Άλλη μια στροφή και γυρνάμε πίσω...","στην επόμενη στροφή ... να προλάβουμε... μη σκοτεινιάσει..." παραμιλούσε η σκέψη μου. Μερικές λάμψεις από αστραπές εμφανίστηκαν, αδιευκρίνιστο το από που προήλθαν ενώ μια εκκωφαντική βροντή έκανε όλο το βουνό να σειστεί...
Είχαν αρχίσει οι πρώτες σταγόνες της βροχής να μουσκεύουν τα ρούχα μας όταν η απελπισία με κέρδισε και έσκυψα το κεφάλι... γιατί στην επόμενη στροφή δεν θα είχαμε πια άλλη επιλογή. Μόνο μια άτακτη οπισθοχώρηση...
"Παναγιότατε Βούδα ..." άρχισα να ψιθυρίζω "Χαίρε Κρίσνα, lord Shiva, μεγαλοδύναμε Αλλάχ, Παναγίτσα και Χριστούλη μου, πνεύματα και ξωτικά του δάσους, θεοί της γης του βουνού και της βροχής ..." σταματώ να πάρω ανάσα .... "Εάν υπάρχει κανείς, εάν υπάρχει οτιδήποτε.... κάποιος που να ακούει τη προσευχή μου, Σε παρακαλώ, όχι, Σε εκλιπαρώ ... ας είναι η επόμενη στροφή η τελευταία. Ας τελειώσει αυτό το μαρτύριο... δεν μπορώ να προχωρήσω άλλο... δεν μπορώ να ..."
"Σήκωσε το κεφάλι σου, ΚΟΙΤΑ" ακούω τη φωνή του συντρόφου πίσω μου. Στο τέλος της ανηφόρας έστεκε μια κάτασπρη ινδουιστική πύλη ντυμένη με πάμπολλα σημαιάκια προσευχής. Από τη χαρά μου να σηκώσω το βήμα μπουρδουκλώθηκα και έπεσα. Σηκώθηκα γρήγορα λασπωμένη αλλά με ανανεωμένο ηθικό και ανέβηκα γρήγορα τα υπόλοιπα σκαλιά που με χώριζαν από την πύλη. Ναι ήταν ναός! Και απέναντι στο βάθος υπάρχει ένα κτίριο. Καπνός έβγαινε από την καμινάδα. "Άνθρωποι, υπάρχουν άνθρωποι εδώ!" φωνάζω. Ο σύντροφος έχει φτάσει στο ναό και αρχίζει βαράει την δυνατά την καμπάνα. Μια ακόμα βροντή ακούστηκε και οι ουρανοί άνοιξαν, άρχισε βροχή, πυκνή και ασταμάτητη. Αγκαλιαστήκαμε κάτω από την σκέπη του ναού. Ας περιμένουμε, είπαμε, μέχρι να κοπάσει...
The endless stair, non stop to reach the sky! #Panchase_Trek #Nepal
Do you see those bright white figures near the top of this image? They are not clouds... It's the Himalayas... #Panchase_Trek #We_did_it #2750m_above_sea_level #No_guides #No_tourists Just #Travellers
Οι αντοχές είχαν αρχίσει να εγκαταλείπουν καθώς με δυσκολία το ένα πόδι ακολουθούσε το άλλο στην απότομη άνοδο που σχημάτιζαν οι πέτρες. Είχαν περάσει πάνω από πέντε ώρες χωρίς να συναντήσουμε άνθρωπο. Η υποψία ότι είχαμε χαθεί είχε εξελιχθεί σε βεβαιότητα και χωρίς κανένα σημείο αναφοράς, ο χάρτης ήταν άχρηστος πια. Οι ώρα περνούσε επικίνδυνα και εμείς το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν ... να συνεχίσουμε.
"Κοίτα έχει και άλλα σκουπίδια εκεί πάνω. Άρα δεν μπορεί, θα υπάρχει κάποιο χωριό παραπέρα ..." μου τράβηξε τη προσοχή ο σύντροφος. Πρώτη φορά χαιρόμουνα τόσο που συναντούσα ρύπανση σε ένα φυσικό περιβάλλον. "Σκουπίδια = άνθρωποι. Άνθρωποι = στέγη, φαγητό, νερό." συλλογίστηκα σκύβοντας πάνω από το ξεθωριασμένο κουτί του φυσικού χυμού. Μέχρι εκεί έφτανε πλέον οι σκέψη μου. Είχα πια εισέλθει στη ζώνη του λυκόφωτος. Η συνεχόμενη απότομη ανάβαση και το πανομοιότυπο τοπίο έμοιαζε με εφιάλτη, όπου προχωράς και προχωράς αλλά τελικά παραμένεις παγιδευμένος στο ίδιο σημείο. Πίσω από τον κλειστοφοβικό γκριζόμαυρο συννεφιασμένο θόλο που μας τύλιγε, έμοιαζε σαν να είχε εξαφανιστεί ο κόσμος γύρω μας, τα δάση, τα ποτάμια και τα βουνά. Σαν να υπήρχαμε μόνο εμείς και η ατελείωτη διαδρομή που διασχίζουμε, όπου το τέλος του δρόμου παρέμενε άφαντο και ο ίδιος δρόμος χανόταν πίσω μας, σαν να μην τον διασχίσαμε ποτέ... Το βουνό είχε παίξει άσχημα με το μυαλό μου και είχε νικήσει.
"Άλλη μια στροφή και γυρνάμε πίσω"... είπα ξανά στον εαυτό μου. Αλλά η στροφές έκρυβαν και άλλες στροφές. Οι ανηφόρες και άλλες ανηφόρες. Ούτε μισό μέτρο ίσωμα να σταθείς. Μόνο σκαλιά και ανηφόρα. Και γύρω χάος. Ποτέ δεν φαντάστηκα πόσο αποπροσανατολιστικό είναι να βρίσκεσαι μέσα σε ένα σύννεφο. "Άλλη μια στροφή και γυρνάμε πίσω...","στην επόμενη στροφή ... να προλάβουμε... μη σκοτεινιάσει..." παραμιλούσε η σκέψη μου. Μερικές λάμψεις από αστραπές εμφανίστηκαν, αδιευκρίνιστο το από που προήλθαν ενώ μια εκκωφαντική βροντή έκανε όλο το βουνό να σειστεί...
Είχαν αρχίσει οι πρώτες σταγόνες της βροχής να μουσκεύουν τα ρούχα μας όταν η απελπισία με κέρδισε και έσκυψα το κεφάλι... γιατί στην επόμενη στροφή δεν θα είχαμε πια άλλη επιλογή. Μόνο μια άτακτη οπισθοχώρηση...
"Παναγιότατε Βούδα ..." άρχισα να ψιθυρίζω "Χαίρε Κρίσνα, lord Shiva, μεγαλοδύναμε Αλλάχ, Παναγίτσα και Χριστούλη μου, πνεύματα και ξωτικά του δάσους, θεοί της γης του βουνού και της βροχής ..." σταματώ να πάρω ανάσα .... "Εάν υπάρχει κανείς, εάν υπάρχει οτιδήποτε.... κάποιος που να ακούει τη προσευχή μου, Σε παρακαλώ, όχι, Σε εκλιπαρώ ... ας είναι η επόμενη στροφή η τελευταία. Ας τελειώσει αυτό το μαρτύριο... δεν μπορώ να προχωρήσω άλλο... δεν μπορώ να ..."
"Σήκωσε το κεφάλι σου, ΚΟΙΤΑ" ακούω τη φωνή του συντρόφου πίσω μου. Στο τέλος της ανηφόρας έστεκε μια κάτασπρη ινδουιστική πύλη ντυμένη με πάμπολλα σημαιάκια προσευχής. Από τη χαρά μου να σηκώσω το βήμα μπουρδουκλώθηκα και έπεσα. Σηκώθηκα γρήγορα λασπωμένη αλλά με ανανεωμένο ηθικό και ανέβηκα γρήγορα τα υπόλοιπα σκαλιά που με χώριζαν από την πύλη. Ναι ήταν ναός! Και απέναντι στο βάθος υπάρχει ένα κτίριο. Καπνός έβγαινε από την καμινάδα. "Άνθρωποι, υπάρχουν άνθρωποι εδώ!" φωνάζω. Ο σύντροφος έχει φτάσει στο ναό και αρχίζει βαράει την δυνατά την καμπάνα. Μια ακόμα βροντή ακούστηκε και οι ουρανοί άνοιξαν, άρχισε βροχή, πυκνή και ασταμάτητη. Αγκαλιαστήκαμε κάτω από την σκέπη του ναού. Ας περιμένουμε, είπαμε, μέχρι να κοπάσει...
The endless stair, non stop to reach the sky! #Panchase_Trek #Nepal
Do you see those bright white figures near the top of this image? They are not clouds... It's the Himalayas... #Panchase_Trek #We_did_it #2750m_above_sea_level #No_guides #No_tourists Just #Travellers
