Travelstoryteller
Member
- Μηνύματα
- 301
- Likes
- 1.820
- Επόμενο Ταξίδι
- Η.Π.Α.
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ωκεανία
Και το υποσχεθήκαμε! Βεβαίως, το υποσχεθήκαμε. Στους εαυτούς μας κυριότερα. Το είπαμε και το συμφωνήσαμε. Σε αυτό το ταξίδι θα επιδείξουμε άριστη διαγωγή. Θα γίνουμε ένα άψογο παράδειγμα ταξιδιωτών. Συνετοί, προσεκτικοί και πάνω από όλα ευπρεπείς. Βλέπετε αυτή τη φορά δεν ήμασταν μόνοι. Όχι! Αυτή τη φορά φέραμε και παρέα!
Όλα φαίνεται ξεκίνησαν σε εκείνο το αεροδρόμιο της Τανζανίας, εκεί που ο έμπολα, ο τύφος, τα μυστηριώδη animals και οι ασταμάτητες περιπέτειες μας, μας έδειξαν τον δρόμο για έναν πιο ήπιο προορισμό. Βατά πράγματα, ξεκούραστα ρε αδερφέ, διακοπούλες και έτσι... Με το που προσγειωθήκαμε λοιπόν στην πατρίδα ανοίξαμε για άλλη μια φορά το κουτί: "Οικονομίες για Ταξίδια" (αγγλιστί adventure fund) και του κοτσάραμε πάνω τον καινούργιο μας προορισμό: Νεπάλ here we come!
Το πως έκατσε τώρα και ακολούθησαν και αυτά τα άδολα παιδιά; Εκείνο το ζευγαράκι λέω, που έξω από την Ευρώπη δεν είχανε ματαπατήσει, που διαβατήρια δεν είχανε, μήτε χορηγίες. Πήγε και ήρθε το ταπεράκι από γονείς, θείες και φιλαράκια με αλληλεγγύη, κάτι tipsακια μπήκαν από τη μία, κάτι λογαριασμοί αγνοήθηκαν παραπέρα και τσούπ εμφανίστηκαν και αυτοί περήφανοι που μάζεψαν κομπόδεμα για τα αεροπορικά ναύλα.
Φυσικά και ψοφάγαμε για παρέα. Η παρέα θα έδινε και μια άλλη νότα στο ταξίδι μας, μια ασφάλεια, μια θαλπωρή. Νιώθαμε πια παλιό-σειρές, με δυο σφραγίδες στο διαβατήριο τρομάρα μας, "τι να μας πει και το Νεπάλ;", τονίζαμε αλαζονικά καθώς γελούσαμε με τις ανησυχίες και τα άγχη των δυο νέων μας συνταξιδιωτών. Κάπου εκεί βέβαια και εμείς σαν καλά παιδιά προχωρήσαμε και στους πρώτους συμβιβασμούς. Κλείσαμε στο αξιοπρεπέστατο Elbrus home με τα 20 δολάρια, αντί για το Alobar1000 hostel με τα 15 ή το Monumental Paradise με ακόμη λιγότερα, το οποίο μάλιστα έδρευε στην Freak street για να μην Freek-άρουν οι φίλοι μας. Δεχτήκαμε μάλιστα να κλείσουμε βανάκι (ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε) να μας μεταφέρει από το αεροδρόμιο του Κατμαντού στο ξενοδοχείο (άλλα 20 δολάρια), για να μην χωριστούμε στα ταξί αφού θα είχαμε μαζί και τις αποσκευές μας. Αν και ξεκινήσαμε λιγάκι τουριστικά, τα backpack ανέβηκαν ξανά περήφανα στις πλάτες μας βαραίνοντας τους ώμους μας με τα όμορφα βάσανα του ταξιδιού. Οι παλιοί και αγαπημένοι συνοδοιπόροι μας – ο κουτσός ταξιδιώτης (βαλίτσα νο1) και ο φαντεζί Traveller (βαλίτσα νο2) δεν ακολούθησαν αυτή τη φορά το ταξίδι μας, αλλά μας αποχαιρέτησαν από το βάθος της ντουλάπας...
Τα εισιτήρια μας τα κλείσαμε με Ethihad μέσω Άμπου Ντάμπι μέχρι το Δελχί και από εκεί με Jet Airways μέχρι το Κατμαντού (555 ευρώ ανά άτομο). Φροντίσαμε να κλείσουμε την πτήση μας Through, δηλαδή τις αποσκευές μας να τις παραλάβαμε στο Κατμαντού καθότι η Ethihad συνεργάζεται με την Jet Airways. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα ήμαστε υποχρεωμένοι να βγάλουμε visa για την Ινδία, η οποία πρέπει να έχει βγεί πριν ξεκινήσεις το ταξίδι σου εάν δεν θέλεις να βιώσεις τις περιπέτειες του Tom Hanks στο "The Terminal" στο Indira Gandhi Int. (Διεθνές αεροδρόμιο του Δελχί).
Το καπνιστήριο του αεροδρομίου στο Ελ. Βενιζέλος μετά τον απαιτούμενο έλεγχο ήτο εκτός λειτουργίας λόγω ανακαίνισης. Τα πρώτα δείγματα κακής διαγωγής φάνηκαν στον ορίζοντα ...
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο του Άμπου Ντάμπι ανακαλύψαμε το χειρότερο καπνιστήριο του κόσμου. Κυριολεκτικά θάλαμος αερίων καθότι εδρεύει μέσα σε μπαρ και δεν έχει καθόλου εξαερισμό. Επίσης μας πήρε αρκετή ώρα να μαζέψουμε τους συνταξιδιώτες μας από τα duty free. Δεν τους αδικώ, πρώτη φορά σε μη Ευρωπαϊκό αεροδρόμιο, ήταν πολύ ενθουσιασμένοι!
Μας αποζημίωσε το καπνιστήριο στο Δελχί, ήταν το highlight του αεροδρομίου καθότι ήταν ανοιχτό! Φανταστείτε ένα σιδερένιο κλουβί με μυρωδιές της εξωτικής Ινδίας κάτω από τον έναστρο ουρανό. Βρίσκεται κοντά στα starbucks και το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Σε αντίθεση με τον καφέ του starbucks στο συγκεκριμένο αεροδρόμιο...
Τέλος, η μάσκα ύπνου αποδείχτηκε σωτήρια για τη πτήση. Για όσους κοροϊδεύουν τα γκάτζετς του ταξιδιού, προτείνω να αναθεωρήσουν. Κοιμήθηκα τουλάχιστον 5 ώρες συνεχόμενες χωρίς αυτή την αστραφτερή ασπρίλα της καμπίνας να μου βασανίζει τα μάτια.
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο του Κατμαντού αντί για το βαν που νομίζαμε ότι είχαμε κλείσει, έσκασε ένα έκτακτο Ινδικό suzuki maruti με μέγεθος ισάξιο του πρώτου Mini cooper του '50. Εκτός από το αυτοκίνητο μινιατούρα εμφανίστηκαν και περί τους οχτώ βαστάζους για να μεταφέρουν τις αποσκευές μας. Δεν προλάβαμε να προειδοποιήσουμε τους νέους μας συνταξιδιώτες, οι βαστάζοι είχαν ήδη ζαλωθεί όλα τα πράγματα τους. Όταν μετά από αρκετές προσπάθειες κατάφεραν να τα φορτώσουν όλα στη 1x1 σχάρα του maruti, οι οχτώ μας ζήτησαν και το αντίστοιχο κατιτίς τους. Να σημειωθεί ότι δεν είχε κάνει κανείς από τη παρέα συνάλλαγμα, έτσουζε η αντιστοιχία στο αεροδρόμιο, με αποτέλεσμα να τους δίνουμε ευρώ σε κέρματα και εκείνοι να απαιτούν να πληρωθούν σε χάρτινα! Στο τέλος βέβαια συμβιβάστηκαν με τα ψιλά και μερικά τσιγάρα. Παθαίνεις... Μαθαίνεις!
Το maruti ξεκίνησε αγκομαχώντας κυριολεκτικά και εμείς μόλις είχαμε την πρώτη μας γνωριμία με την κίνηση του Κατμαντού. Κίνηση είπα; Ακινησία εννοούσα. Καυσαέριο, σκόνη, ρίκσο, βεσπάκια και ιερές αγελάδες ατάκτως ερριμμένα σε μια νωχελική χορογραφία υπό την μουσική επιμέλεια 1500 κόρνων που ηχούσαν ανελλιπώς.
Όλα φαίνεται ξεκίνησαν σε εκείνο το αεροδρόμιο της Τανζανίας, εκεί που ο έμπολα, ο τύφος, τα μυστηριώδη animals και οι ασταμάτητες περιπέτειες μας, μας έδειξαν τον δρόμο για έναν πιο ήπιο προορισμό. Βατά πράγματα, ξεκούραστα ρε αδερφέ, διακοπούλες και έτσι... Με το που προσγειωθήκαμε λοιπόν στην πατρίδα ανοίξαμε για άλλη μια φορά το κουτί: "Οικονομίες για Ταξίδια" (αγγλιστί adventure fund) και του κοτσάραμε πάνω τον καινούργιο μας προορισμό: Νεπάλ here we come!
Το πως έκατσε τώρα και ακολούθησαν και αυτά τα άδολα παιδιά; Εκείνο το ζευγαράκι λέω, που έξω από την Ευρώπη δεν είχανε ματαπατήσει, που διαβατήρια δεν είχανε, μήτε χορηγίες. Πήγε και ήρθε το ταπεράκι από γονείς, θείες και φιλαράκια με αλληλεγγύη, κάτι tipsακια μπήκαν από τη μία, κάτι λογαριασμοί αγνοήθηκαν παραπέρα και τσούπ εμφανίστηκαν και αυτοί περήφανοι που μάζεψαν κομπόδεμα για τα αεροπορικά ναύλα.
Φυσικά και ψοφάγαμε για παρέα. Η παρέα θα έδινε και μια άλλη νότα στο ταξίδι μας, μια ασφάλεια, μια θαλπωρή. Νιώθαμε πια παλιό-σειρές, με δυο σφραγίδες στο διαβατήριο τρομάρα μας, "τι να μας πει και το Νεπάλ;", τονίζαμε αλαζονικά καθώς γελούσαμε με τις ανησυχίες και τα άγχη των δυο νέων μας συνταξιδιωτών. Κάπου εκεί βέβαια και εμείς σαν καλά παιδιά προχωρήσαμε και στους πρώτους συμβιβασμούς. Κλείσαμε στο αξιοπρεπέστατο Elbrus home με τα 20 δολάρια, αντί για το Alobar1000 hostel με τα 15 ή το Monumental Paradise με ακόμη λιγότερα, το οποίο μάλιστα έδρευε στην Freak street για να μην Freek-άρουν οι φίλοι μας. Δεχτήκαμε μάλιστα να κλείσουμε βανάκι (ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε) να μας μεταφέρει από το αεροδρόμιο του Κατμαντού στο ξενοδοχείο (άλλα 20 δολάρια), για να μην χωριστούμε στα ταξί αφού θα είχαμε μαζί και τις αποσκευές μας. Αν και ξεκινήσαμε λιγάκι τουριστικά, τα backpack ανέβηκαν ξανά περήφανα στις πλάτες μας βαραίνοντας τους ώμους μας με τα όμορφα βάσανα του ταξιδιού. Οι παλιοί και αγαπημένοι συνοδοιπόροι μας – ο κουτσός ταξιδιώτης (βαλίτσα νο1) και ο φαντεζί Traveller (βαλίτσα νο2) δεν ακολούθησαν αυτή τη φορά το ταξίδι μας, αλλά μας αποχαιρέτησαν από το βάθος της ντουλάπας...
Τα εισιτήρια μας τα κλείσαμε με Ethihad μέσω Άμπου Ντάμπι μέχρι το Δελχί και από εκεί με Jet Airways μέχρι το Κατμαντού (555 ευρώ ανά άτομο). Φροντίσαμε να κλείσουμε την πτήση μας Through, δηλαδή τις αποσκευές μας να τις παραλάβαμε στο Κατμαντού καθότι η Ethihad συνεργάζεται με την Jet Airways. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα ήμαστε υποχρεωμένοι να βγάλουμε visa για την Ινδία, η οποία πρέπει να έχει βγεί πριν ξεκινήσεις το ταξίδι σου εάν δεν θέλεις να βιώσεις τις περιπέτειες του Tom Hanks στο "The Terminal" στο Indira Gandhi Int. (Διεθνές αεροδρόμιο του Δελχί).
Το καπνιστήριο του αεροδρομίου στο Ελ. Βενιζέλος μετά τον απαιτούμενο έλεγχο ήτο εκτός λειτουργίας λόγω ανακαίνισης. Τα πρώτα δείγματα κακής διαγωγής φάνηκαν στον ορίζοντα ...
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο του Άμπου Ντάμπι ανακαλύψαμε το χειρότερο καπνιστήριο του κόσμου. Κυριολεκτικά θάλαμος αερίων καθότι εδρεύει μέσα σε μπαρ και δεν έχει καθόλου εξαερισμό. Επίσης μας πήρε αρκετή ώρα να μαζέψουμε τους συνταξιδιώτες μας από τα duty free. Δεν τους αδικώ, πρώτη φορά σε μη Ευρωπαϊκό αεροδρόμιο, ήταν πολύ ενθουσιασμένοι!
Μας αποζημίωσε το καπνιστήριο στο Δελχί, ήταν το highlight του αεροδρομίου καθότι ήταν ανοιχτό! Φανταστείτε ένα σιδερένιο κλουβί με μυρωδιές της εξωτικής Ινδίας κάτω από τον έναστρο ουρανό. Βρίσκεται κοντά στα starbucks και το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Σε αντίθεση με τον καφέ του starbucks στο συγκεκριμένο αεροδρόμιο...
Τέλος, η μάσκα ύπνου αποδείχτηκε σωτήρια για τη πτήση. Για όσους κοροϊδεύουν τα γκάτζετς του ταξιδιού, προτείνω να αναθεωρήσουν. Κοιμήθηκα τουλάχιστον 5 ώρες συνεχόμενες χωρίς αυτή την αστραφτερή ασπρίλα της καμπίνας να μου βασανίζει τα μάτια.
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο του Κατμαντού αντί για το βαν που νομίζαμε ότι είχαμε κλείσει, έσκασε ένα έκτακτο Ινδικό suzuki maruti με μέγεθος ισάξιο του πρώτου Mini cooper του '50. Εκτός από το αυτοκίνητο μινιατούρα εμφανίστηκαν και περί τους οχτώ βαστάζους για να μεταφέρουν τις αποσκευές μας. Δεν προλάβαμε να προειδοποιήσουμε τους νέους μας συνταξιδιώτες, οι βαστάζοι είχαν ήδη ζαλωθεί όλα τα πράγματα τους. Όταν μετά από αρκετές προσπάθειες κατάφεραν να τα φορτώσουν όλα στη 1x1 σχάρα του maruti, οι οχτώ μας ζήτησαν και το αντίστοιχο κατιτίς τους. Να σημειωθεί ότι δεν είχε κάνει κανείς από τη παρέα συνάλλαγμα, έτσουζε η αντιστοιχία στο αεροδρόμιο, με αποτέλεσμα να τους δίνουμε ευρώ σε κέρματα και εκείνοι να απαιτούν να πληρωθούν σε χάρτινα! Στο τέλος βέβαια συμβιβάστηκαν με τα ψιλά και μερικά τσιγάρα. Παθαίνεις... Μαθαίνεις!
Το maruti ξεκίνησε αγκομαχώντας κυριολεκτικά και εμείς μόλις είχαμε την πρώτη μας γνωριμία με την κίνηση του Κατμαντού. Κίνηση είπα; Ακινησία εννοούσα. Καυσαέριο, σκόνη, ρίκσο, βεσπάκια και ιερές αγελάδες ατάκτως ερριμμένα σε μια νωχελική χορογραφία υπό την μουσική επιμέλεια 1500 κόρνων που ηχούσαν ανελλιπώς.
