Travelstoryteller
Member
- Μηνύματα
- 301
- Likes
- 1.820
- Επόμενο Ταξίδι
- Η.Π.Α.
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ωκεανία
Το επόμενο πρωί με τον σύντροφο ξυπνήσαμε πολύ νωρίς. Αφήσαμε ένα σημείωμα στα παιδιά κάτω από την πόρτα του δωματίου τους και κινήσαμε να βρούμε ένα όμορφο μέρος να πάρουμε το πρωινό μας. Στη συνέχεια κάναμε μια μεγάλη βόλτα στη πόλη.
Εκεί λοιπόν που η άσφαλτος του κεντρικού δρόμου άρχισε να δίνει την θέση της σε χωματόδρομο, τα εστιατόρια αντικαταστάθηκαν με μαγειρεία και τα ξενοδοχεία με guesthouses, τα βήματα μας να σαν να μας καλούσαν συνεχίσουμε. Μέχρι που φτάσαμε στο τέλος της λίμνης και ανακαλύψαμε ... εκείνο που ψάχναμε. Μαγαζιά με σύμβολα του Ομ, δωμάτια με αιώρες να κρέμονται σε αυλές, χαλαρές φάτσες, τζίβες, πολύχρωμα παντελόνια, ρέγγε μουσικές, τοπικά φαγάδικα και ψυχεδελικά ποτάδικα. Τι εννοούμε; Μα ανακαλύψαμε τη backpackers land της Ποκάρας!
Μέχρι το μεσημέρι το ταξίδι μας είχε πάρει μια στροφή 180 μοιρών. Γνωρίσαμε ένα ζευγάρι Έλληνες, φοβερά παιδιά, τα οποία μόλις ολοκληρώνανε ένα δίμηνο ταξίδι στην Ασία. Είχανε μάλιστα νοικιάσει μηχανή από το Κατμαντού για να φτάσουν στη Ποκάρα. Ντράπηκα για το aircontition και την ασφάλεια των 5 αστέρων που παρείχε το λεωφορείο μας. Όταν τους είπαμε δε πόσα πληρώνουμε στο δωμάτιο που μέναμε πήγανε να πνιγούνε με τα μόμος, τα γεμιστά θιβετιανό πιττάκια με λαχανικά, που τρώγανε. Ευθύς αμέσως μας πήγανε να δούμε έναν ξενώνα στο οποίο μένανε οι ίδιοι πριν, γιατί τώρα είχανε μετακομίσει πιο μακριά καθώς διέθεταν μεταφορικό μέσο. Ο ξενώνας ήταν γεμάτος νεαρό και φιλικό κόσμο ενώ το δωμάτιο ήταν πανέμορφο, με βεράντα και ανεμπόδιστη lake view, πέτρινους τοίχους, λίγη βρωμίτσα αλλά τίποτα δεν σε πτοεί όταν πληρώνεις μόλις 8 δολάρια την βραδιά! Χμμμ, τίποτα είπα ε; Οκ αυτό πάει για αναθεώρηση.
Κουβέντα στη κουβέντα λοιπόν τα παιδιά μας είπαν ότι τις προηγούμενες ημέρες έκαναν ένα τρεκ στο Panchase και διέμεναν σε homestay, δηλαδή διαμονή στα σπίτια των ντόπιων με ένα μικρό οικονομικό αντάλλαγμα.
"Οδηγό δεν είχατε;" ρώτησα η αφελής για να με κοιτάξουν και οι δυο με βλέμμα απορίας και λίγης περιφρόνησης. Έβγαλαν τον χάρτη τους που ήταν τεράστιος και κάνανε μια ξεπατικωσούρα σε μια χαρτοπετσέτα σημειώνοντας τα σημεία και τα χωριά στα οποία είχαν καταλύσει.
"Όλο ανηφόρα είναι;" ρώτησε ο σύντροφος που μόνο που σκεφτόταν τα ανεβάσματα τον έπιανε η μέση του.
Τα παιδιά κούνησαν καταφατικά το κεφάλι τους.
"Μήπως να το κατεβαίναμε τότε;" Προτείνω εγώ, δείχνοντας την διαδρομή ανάποδα.
Μετά από πολλές κούπες τσαγιού με βουβαλίσιο γάλα, αρκετά μόμος και ένα πιάτο νταλ, αποχαιρετήσαμε τους καινούργιους μας φίλους. Φύγαμε με τον χάρτη χαρτοπετσέτα στη τσέπη και αποφασισμένοι να τον ακολουθήσουμε.
Το ίδιο απόγευμα περήφανοι δείξαμε στους φίλους μας την ανακάλυψη μας. Πήραμε το δείπνο μας κάτω από τους ήχους μιας συναυλίας σαντούρι στο freedom cafe. Με το που είδανε τις τιμές στον κατάλογο, πήγε να τους έρθει κόλπος.
"Καλά τι πληρώναμε τόσο καιρό" αναφωνούσαν ενθουσιασμένοι από τις γενναιόδωρες μερίδες, τις παραδοσιακές γεύσεις και το φολκλόρ σκηνικό μιας πανέμορφης βραδιάς. Τους ανακοινώσαμε ότι το επόμενο βράδυ θα μετακομίζαμε στο δωμάτιο με τη θέα στη λίμνη και την μεθεπομένη θα ανεβαίναμε πάνω στο Kande για να ξεκινήσουμε το τρεκ. Οι ίδιοι δεν ψήνονταν να ακολουθήσουν. Προς μεγάλη μας έκπληξη όμως, μας ανακοίνωσαν ότι έκλεισαν ήδη μια εκδρομή για τις σπηλιές του διαβόλου για την επόμενη μέρα και από μια βόλτα με ανεμόπτερο πάνω από τη λίμνη και τις κορυφές του Sarangot την μεθεπόμενη. Τελικά ότι χρειάζεσαι βρίσκεται μόλις μερικά βήματα έξω από το comfort zone σου. Θέλει απλά λίγη τύχη και αρκετό θάρρος για να βγεις εκεί έξω να το ανακαλύψεις. Τσουγκρίσαμε λοιπόν τις μπύρες μας και ήπιαμε στην υγειά της περιπέτειας!
Εκεί λοιπόν που η άσφαλτος του κεντρικού δρόμου άρχισε να δίνει την θέση της σε χωματόδρομο, τα εστιατόρια αντικαταστάθηκαν με μαγειρεία και τα ξενοδοχεία με guesthouses, τα βήματα μας να σαν να μας καλούσαν συνεχίσουμε. Μέχρι που φτάσαμε στο τέλος της λίμνης και ανακαλύψαμε ... εκείνο που ψάχναμε. Μαγαζιά με σύμβολα του Ομ, δωμάτια με αιώρες να κρέμονται σε αυλές, χαλαρές φάτσες, τζίβες, πολύχρωμα παντελόνια, ρέγγε μουσικές, τοπικά φαγάδικα και ψυχεδελικά ποτάδικα. Τι εννοούμε; Μα ανακαλύψαμε τη backpackers land της Ποκάρας!
Μέχρι το μεσημέρι το ταξίδι μας είχε πάρει μια στροφή 180 μοιρών. Γνωρίσαμε ένα ζευγάρι Έλληνες, φοβερά παιδιά, τα οποία μόλις ολοκληρώνανε ένα δίμηνο ταξίδι στην Ασία. Είχανε μάλιστα νοικιάσει μηχανή από το Κατμαντού για να φτάσουν στη Ποκάρα. Ντράπηκα για το aircontition και την ασφάλεια των 5 αστέρων που παρείχε το λεωφορείο μας. Όταν τους είπαμε δε πόσα πληρώνουμε στο δωμάτιο που μέναμε πήγανε να πνιγούνε με τα μόμος, τα γεμιστά θιβετιανό πιττάκια με λαχανικά, που τρώγανε. Ευθύς αμέσως μας πήγανε να δούμε έναν ξενώνα στο οποίο μένανε οι ίδιοι πριν, γιατί τώρα είχανε μετακομίσει πιο μακριά καθώς διέθεταν μεταφορικό μέσο. Ο ξενώνας ήταν γεμάτος νεαρό και φιλικό κόσμο ενώ το δωμάτιο ήταν πανέμορφο, με βεράντα και ανεμπόδιστη lake view, πέτρινους τοίχους, λίγη βρωμίτσα αλλά τίποτα δεν σε πτοεί όταν πληρώνεις μόλις 8 δολάρια την βραδιά! Χμμμ, τίποτα είπα ε; Οκ αυτό πάει για αναθεώρηση.
Κουβέντα στη κουβέντα λοιπόν τα παιδιά μας είπαν ότι τις προηγούμενες ημέρες έκαναν ένα τρεκ στο Panchase και διέμεναν σε homestay, δηλαδή διαμονή στα σπίτια των ντόπιων με ένα μικρό οικονομικό αντάλλαγμα.
"Οδηγό δεν είχατε;" ρώτησα η αφελής για να με κοιτάξουν και οι δυο με βλέμμα απορίας και λίγης περιφρόνησης. Έβγαλαν τον χάρτη τους που ήταν τεράστιος και κάνανε μια ξεπατικωσούρα σε μια χαρτοπετσέτα σημειώνοντας τα σημεία και τα χωριά στα οποία είχαν καταλύσει.
"Όλο ανηφόρα είναι;" ρώτησε ο σύντροφος που μόνο που σκεφτόταν τα ανεβάσματα τον έπιανε η μέση του.
Τα παιδιά κούνησαν καταφατικά το κεφάλι τους.
"Μήπως να το κατεβαίναμε τότε;" Προτείνω εγώ, δείχνοντας την διαδρομή ανάποδα.
Μετά από πολλές κούπες τσαγιού με βουβαλίσιο γάλα, αρκετά μόμος και ένα πιάτο νταλ, αποχαιρετήσαμε τους καινούργιους μας φίλους. Φύγαμε με τον χάρτη χαρτοπετσέτα στη τσέπη και αποφασισμένοι να τον ακολουθήσουμε.
Το ίδιο απόγευμα περήφανοι δείξαμε στους φίλους μας την ανακάλυψη μας. Πήραμε το δείπνο μας κάτω από τους ήχους μιας συναυλίας σαντούρι στο freedom cafe. Με το που είδανε τις τιμές στον κατάλογο, πήγε να τους έρθει κόλπος.
"Καλά τι πληρώναμε τόσο καιρό" αναφωνούσαν ενθουσιασμένοι από τις γενναιόδωρες μερίδες, τις παραδοσιακές γεύσεις και το φολκλόρ σκηνικό μιας πανέμορφης βραδιάς. Τους ανακοινώσαμε ότι το επόμενο βράδυ θα μετακομίζαμε στο δωμάτιο με τη θέα στη λίμνη και την μεθεπομένη θα ανεβαίναμε πάνω στο Kande για να ξεκινήσουμε το τρεκ. Οι ίδιοι δεν ψήνονταν να ακολουθήσουν. Προς μεγάλη μας έκπληξη όμως, μας ανακοίνωσαν ότι έκλεισαν ήδη μια εκδρομή για τις σπηλιές του διαβόλου για την επόμενη μέρα και από μια βόλτα με ανεμόπτερο πάνω από τη λίμνη και τις κορυφές του Sarangot την μεθεπόμενη. Τελικά ότι χρειάζεσαι βρίσκεται μόλις μερικά βήματα έξω από το comfort zone σου. Θέλει απλά λίγη τύχη και αρκετό θάρρος για να βγεις εκεί έξω να το ανακαλύψεις. Τσουγκρίσαμε λοιπόν τις μπύρες μας και ήπιαμε στην υγειά της περιπέτειας!
