Travelstoryteller
Member
- Μηνύματα
- 301
- Likes
- 1.820
- Επόμενο Ταξίδι
- Η.Π.Α.
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ωκεανία
"ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ" αρχίσαμε να χοροπηδάμε ενθουσιασμένοι με τον σύντροφο μπροστά στη στάση του λεωφορείου με το που αναχώρησαν οι μικροί οδηγοί μας, τραβώντας κάποια λίγο υποτιμητικά βλέμματα από τους γύρω μας. Το λεωφορείο θα έφτανε σε είκοσι λεπτά οπότε και καθίσαμε στο παγκάκι να κάνουμε ένα τσιγάρο περιμένοντας.
Δεν είχαμε καταλάβει τίποτα μέχρι την ώρα που ο σύντροφος έσκυψε να δέσει το κορδόνι του. Πιάνοντας το πάγωσε γιατί το κορδόνι ήταν μουλιασμένο στο αίμα. Το ίδιο και η κάλτσα και το παπούτσι του.
Τα έβγαλε γρήγορα και τα δυο και τότε ένα μικροσκοπικό μαύρο σκουλικοειδές ζωντανό έπεσε στη γη. Πάνω από τον αστράγαλο του αιμορραγούσε άσχημα από μια μικρή αμυχή. Φωνάξαμε τους ντόπιους να το δούνε που ξέρουν πως να αντιμετωπίζουν τσίμπημα βδέλλας. Κανείς δεν μας έδωσε τη παραμικρή σημασία! Αντίθετα ασχολήθηκαν όλοι με την βδέλλα την οποία την έκαψαν ζωντανή αφού την τύλιξαν σε χαρτί εφημερίδας. Έμειναν όλοι από πάνω της μέχρι που ακούστηκε το "πλαφ" και η βδέλλα έφυγε να συναντήσει την μόξα. Εμείς εστιάσαμε στην πληγή. Βάλαμε πάνω καπνό να σταματήσει η αιμορραγία, βάλαμε και αντισηπτικό και το δέσαμε.
"Μήπως πρέπει να πάω στο νοσοκομείο;" αναρωτιόταν ο σύντροφος.
"Μπα, ποιο καθαρή είναι η βδέλλα από εσένα..." τον πείραξα. Αποφασίσαμε να δούμε πως θα πάει και εάν πρηζόταν ή εάν ανέβαζε κανέναν πυρετό θα πηγαίναμε αμέσως να ζητήσουμε ιατρική βοήθεια.
Και κάπως έτσι, με την θέα του λεωφορείου να στρίβει στον ορίζοντα, η πεζοπορία μας έφτασε στο τέλος της. Η ιστορία μας όχι, αφού το ίδιο βράδυ θα υποδεχόμασταν το σωτήριο έτος 2072!
Δεν είχαμε καταλάβει τίποτα μέχρι την ώρα που ο σύντροφος έσκυψε να δέσει το κορδόνι του. Πιάνοντας το πάγωσε γιατί το κορδόνι ήταν μουλιασμένο στο αίμα. Το ίδιο και η κάλτσα και το παπούτσι του.
Τα έβγαλε γρήγορα και τα δυο και τότε ένα μικροσκοπικό μαύρο σκουλικοειδές ζωντανό έπεσε στη γη. Πάνω από τον αστράγαλο του αιμορραγούσε άσχημα από μια μικρή αμυχή. Φωνάξαμε τους ντόπιους να το δούνε που ξέρουν πως να αντιμετωπίζουν τσίμπημα βδέλλας. Κανείς δεν μας έδωσε τη παραμικρή σημασία! Αντίθετα ασχολήθηκαν όλοι με την βδέλλα την οποία την έκαψαν ζωντανή αφού την τύλιξαν σε χαρτί εφημερίδας. Έμειναν όλοι από πάνω της μέχρι που ακούστηκε το "πλαφ" και η βδέλλα έφυγε να συναντήσει την μόξα. Εμείς εστιάσαμε στην πληγή. Βάλαμε πάνω καπνό να σταματήσει η αιμορραγία, βάλαμε και αντισηπτικό και το δέσαμε.
"Μήπως πρέπει να πάω στο νοσοκομείο;" αναρωτιόταν ο σύντροφος.
"Μπα, ποιο καθαρή είναι η βδέλλα από εσένα..." τον πείραξα. Αποφασίσαμε να δούμε πως θα πάει και εάν πρηζόταν ή εάν ανέβαζε κανέναν πυρετό θα πηγαίναμε αμέσως να ζητήσουμε ιατρική βοήθεια.
Και κάπως έτσι, με την θέα του λεωφορείου να στρίβει στον ορίζοντα, η πεζοπορία μας έφτασε στο τέλος της. Η ιστορία μας όχι, αφού το ίδιο βράδυ θα υποδεχόμασταν το σωτήριο έτος 2072!
