hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.442
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Οι πληγές του Αφγανιστάν
- Καμπούλ
- Mazar-e Sharif
- Bamyan:Οι Βούδες κ η Πόλη Των Ουρλιαχτών
- Bamyan: Οι λίμνες Band-e Amir
- Bamyan: Η Κόκκινη Πόλη κι η Κοιλάδα του Δράκου
- Bamyan: Στας εξοχάς
- Ξανά στην Kabul
- Herat
- Αποχαιρετώντας το Αφγαντιστάν
- Επίλογος - Ρέκβιεμ για τις γυναίκες του Αφγανιστάν
- Βιντεοανασκόπηση
Kabul
Το αεροπλάνο για μισή ώρα έφερνε γύρους πάνω από τον εναέριο χώρο της αφγανικής πρωτεύουσας. Εμπέδωσα για τα καλά τους γυμνούς ορεινούς όγκους που περιβάλλουν τη Kabul θέτοντας το απλό ερώτημα στο εαυτό μου: τι στα κομμάτια έχει αυτό το κατάξερο κατσάβραχο για να έχει ποτιστεί με τόσο αίμα τις τελευταίες δεκαετίες.
"Θα προσγειωθούμε μόλις ελευθερωθεί ο χώρος στάθμευσης" διέκοψε με την ανακοίνωσή του τη σκέψη μου ο πιλότος, κι αφού πήραμε την κατιούσα διαπίστωσα οτι οι δυο μοναδικές φυσούνες υπάρχουν προς τιμήν των αλλοδαπών αεροπορικών εταιρειών.
Για να μη ξεχνιόμαστε πού φτάσαμε
Τώρα έχοντας μια μικρή εμπειρία τι εστί γραφειοκρατία κατα τη διέλευση απο τον έλεγχο διαβατηρίων, έμεινα άφωνος όταν ο αστυνομικός απλώς μου σφράγισε το διαβατήριο και μ΄εβγαλε μια “αναμνηστική” φωτογραφία! Ούτε δηλώσεις συναλλάγματος, ούτε αναφορές πού θα πας και πού θα μείνεις. Καμία χαρτούρα.
Παρέλαβα την αποσκευή μου και βγήκα στο χώρο αφίξεων, αναμένοντας "λογικά" τον πράκτορα με το όνομά μου σε πλακάτ να με καλωσορίζει στη χώρα του.
Αμ δε. Πράκτορας πουθενά. Άντε λέω, περίμενε, μπορεί να άργησε. Περνάει μισή, μια ώρα κι άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια. Βλακωδώς δεν είχα καν το τηλέφωνο του σημειωμένο πρόχειρα για να τον ειδοποιήσω. Ίντερνετ δεν υπήρχε στο αεροδρόμιο και τα απελπισμένα sms στην Αθήνα μπας και το βρουν στα mails μου δεν καρποφόρησαν. Είχα απελπιστεί δυο ώρες μετά την άφιξη να περιφέρομαι σαν τη κατάρα μη ξέροντας τι μέλλει γενέσθαι. Μέχρι που σκεφτόμουνα να πάρω στα τυφλά ταξί και να βρω ένα ίντερνετ καφέ στο κέντρο της πόλης.
Τότε στα ξαφνικά με πλησιάζει ένας κύριος, με βουτά απο το χέρι, διασχίζουμε κάμποσες εκατοντάδες μέτρα μέχρι τον εξωτερικό πια περίβολο του αεροδρομίου....κι εκεί είδα να με περιμένει ο Gul, o πράκτοράς μου. Κοντούλης, με χαμογελαστή φατσούλα και μογγόλικα χαρακτηριστικά. Κλασσική φυσιογνωμία Χαζάρα σε έκδοση λούτρινου αγκαλίτσα.
Τι συνέβει τελικά;
ΟΥΔΕΙΣ, εκτός των επιβατών, δεν έχει άδεια πρόσβασης για λόγους ασφαλείας πέραν της εξωτερικής περιμέτρου του αεροδρομίου κι έτσι δεν μπορούσε λογικά να με περιμένει στην αίθουσα αφίξεων. Κάτι όμως για το οποίο δεν είχε φροντίσει να με ενημερώσει κι ας είχαμε μιλήσει διαδικτυακά ένα 24ωρο πριν.
Ήμουν μπουρινιασμένος για την ασυνεννοησία, τη δική μου αμέλεια να έχω πρόχειρο μαζί μου το τηλέφωνό του και για το χαμένο δίωρο της αναμονής. Απο την άλλη ένοιωσα ανακουφισμένος - δίνοντας τελικά τόπο στη οργή- που δεν έμεινα να ξεροσταλιάζω στο αεροδρόμιο. Και μάλιστα της Kabul.
Μου πρότεινε να ξεκινήσουμε μ´ένα τσάι όπου θα είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε τις λεπτομέρειες του ταξιδιού.
Απο το αμάξι όσο κυκλοφόρησα, η Kabul δεν κερδίζει εύσημα ομορφιάς. Τέτοια θολούρα και καυσαέριο που να μη βλέπεις μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα δεν εχω ματαδεί. Ούτε ο Σιμούν στη Σαχάρα να φύσαγε. Λέγεται οτι η θέα με τα χιονισμένα βουνά τριγύρω ειναι μαγευτική. Τα βουνά αξιώθηκα να τα δω μόνο από το αεροπλάνο γιατί εντός πόλης ήταν αδύνατον από την αιθαλομίχλη.
Μέσα στον επιπεδο αστικό ιστό με τις μακριές και φαρδιές λεωφόρους, ορθώνονται λόφοι όπου ειναι σκαρφαλωμένα σπίτια, φτηνοκατασκευές για τους παρίες. Εκεί δεν υπάρχει δίκτυο ύδρευσης. Με αντλίες και σωλήνες γίνεται η μεταφορά νερού στα κεντρικά σημεία απ'όπου ο καθένας έχει την ευθύνη να το μεταφέρει ιδίοις χερσίν στο σπιτικό του. Παλιότερα όταν δεν υπήρχε κι αυτή η πολυτέλεια υπήρχαν τα γαϊδουράκια.
Ηλεκτρικό μόλις δυο χρόνια είναι μου είπε ο Gul που υπάρχει σε 24ωρη βάση. Την περίοδο των Ταλιμπάν δεν υπήρχε καν. Οι δομές ηταν κατεστραμμένες.
Διακρίνονται αμυδρά οι αγωγοί νερού
Η κίνηση ειναι κατά διαστήματα φρενήρης: κορναρίσματα, μποτιλιάρισμα, σφήνες αυτοκινήτων από παντού. Ο καθένας στρίβει όπου θέλει τη στιγμή που κρίνει σκόπιμο. Δεν υπάρχουν προτεραιότητες, μόνο ο νόμος του πιο καπάτσου οδηγού. Τα αμάξια άλλα δεξιοτίμονα άλλα αριστεροτίμονα. Ότι βρήκε ο καθένας. Και τα περισσότερα παλιά και ταλαιπωρημένα. Σάμπως υπάρχουν και ασφάλειες αυτοκινήτων; Τα βρίσκουν λέει οι οδηγοί μεταξύ τους. Γιατί αν υπάρχει τροχαία εκεί κοντά πράττει ανάλογα με το μπαξίσι.
"Συνηθισμένο" όχημα στους δρόμους της Kabul
Εδώ ο κόσμος ανταποκρίνεται περισσότερο ενδυματολογικά σ'αυτό που περίμενα. Σαν μεγαλούπολη το σύγχρονο αναμειγνύεται με το παραδοσιακό. Οι γυναίκες, λίγες με μαντήλα, άλλες με τσαντόρ και πολλές φορώντας μπούρκα. Φωτογραφικά σας διαβεβαιώνω οτι μετά τη πρώτη, τη δεύτερη μπουρκοφορεμένη που θα δεις, το ενδιαφέρον φθίνει καθώς όλες ειναι πανομοιότυπες. Μόνο το φόντο ή το στιγμιότυπο μπορεί να προσδώσει μια ιδιαιτερότητα. Σε καμιά περίπτωση η καλά κρυμμένη έκφραση του προσώπου.
Πήγαμε σ´ένα εστιατόριο το οποίο μπορούσε άνετα να βρίσκεται σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Ανάλογου επιπέδου και οι θαμώνες. Κουβέντα όμως ξεροσφύρι δε γίνεται κι έτσι το τσάι μετατράπηκε σε γευστικότατο κεμπάπ με ρυζάκι basmati κι ήταν η καλύτερη εισαγωγή στην αφγανική κουζίνα. Περί αλκοόλ δεν χρειάζεται να το θίξω. Απαγορεύεται δια νόμου.
Ο Gul και τα κεμπάπ
Όπως είχε προταθεί πριν την άφιξή μου, πλην της Kabul θα επισκεπτόμουν διαδοχικά το Mazar-e Sharif στο βορρά, στη συνέχεια τη κοιλάδα του Bamyan στο κεντρικό Αφγανιστάν και τέλος τη πόλη Herat δυτικά, κοντά στα σύνορα με το Ιράν. Η μετακίνηση και προς τους 3 προορισμούς θα γινόταν αεροπορικώς, για λόγους ασφάλειας. Μόνο η οδική διαδρομή Kabul – Mazar-e Sharif ήταν κατά τον Gul σχετικά ασφαλής.
Μιας και ο χρόνος μέχρι την απογευματινή πτήση προς Mazar-e Sharif το επέτρεπε, επισκεφθήκαμε τους κήπους Babur (Bagh-e Babur) μια όαση πρασίνου μεσα στο τσιμέντο της Kabul.
Oι κήποι δημιουργήθηκαν μετά τη κατάληψη της Kabul το 1504, από τον Babur, ιδρυτή της αυτοκρατορίας των Μουγκάλ και παθιασμένο κηπουρό, καθιστώντας τους έτσι υπόδειγμα του είδους. Ο Babur αφού κατέκτησε τη βόρεια Ινδία, πέθανε στην Agra, είχε όμως ήδη εκφράσει την επιθυμία να ταφεί στους συγκεκριμένους κήπους.
Οι διάδοχοί του έκαναν αρκετές παρεμβάσεις (πχ το χτίσιμο του Ηaramseray στις αρχές του 20ου αιώνα, η δημιουργία αργότερα εστιατορίων και τεϊοποτείων που του προσέδωσαν ένα πιο ευρωπαϊκό αέρα), παρ´ολα αυτά οι κηποι Bagh-e Babur αποτελούν μνημείο παγκόσμιας πολτιστικής κληρονομιάς με ιστορία 500 ετών.
Ανήκουν στην κατηγορία των περίφημων ισλαμικών κήπων, όπου η Περσία έχει παράδοση αιώνων. Η κατασκευή υδροφόρων καναλιών, συντριβανιών, καταρρακτών, περιπτέρων ανάμεσα στα προσεκτικά επιλεγμένα άνθη και δένδρα, αποσκοπεί να δημιουργήσει την αίσθηση ενος επίγειου παραδείσου, αλλά και να αντικατοπτρίσει το κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον με τις αισθητικές παρεμβάσεις των εκάστοτε ηγεμόνων.
Περπατήσαμε στους πολυεπίπεδους κήπους. Δεν θα έλεγα ότι με εντυπωσίασαν όσο οι αντίστοιχοι στο Ιράν, αλλά για τα δεδομένα της πόλης είναι σκέτος παράδεισος. Δέντρα, λουλούδια, γρασίδι και αρκετός κόσμος.
Προσπεράσαμε το ιστορικό μαρμάρινο τζαμί Shah Jahan του 1647 (εις μνήμην της νίκης του Shah Jahan, ηγέτη των Μουγκάλ έναντι των Ουζμπέκων στο βορρά της χώρας) με εμφανείς τις πληγές του εμφυλίου στους τοίχους του για να καταλήξουμε στο λιτό τάφο του Babur που αγναντεύει τους κήπους απο το ψηλότερο σημείο τους.
Το Τζαμί Shah Jahan
Ο τάφος του ηγέτη των Μουγκάλ Babur
Heramseray
Στο Ηaramseray είδαμε και μια περιοδική έκθεση με καλλιγραφίες που εξιστορούσαν την ιστορική διαδρομή της αυτοκρατορίας των Mουγκάλ (δεν ειχα το κουράγιο να εντρυφήσω ιδιαίτερα).
Επισκέπτες της άκθεσης...
Κατηφορίζοντας προς την έξοδο, προσπερνώντας παρέες κι οικογένειες που είχαν απλώσει τα καλούδια τους στο γρασίδι πέσαμε στην εκδρομή ενός νηπιαγωγείου. Τα κοριτσάκια με τις ροζ στολές και τις μαντήλες τους χαιρετούσαν ξεφωνίζοντας χαρούμενα στη κάμερα με τη καθοδήγηση του δασκάλου τους. Είναι η γενιά που δεν γνώρισε τον αποκλεισμό στην εκπαίδευση όπως συνέβει χρόνια πριν επί Ταλιμπάν. Είναι η γενιά που δεν της εκλεψαν το χαμόγελο και την ελπίδα. Ακόμα. Γιατί στο Αφγανιστάν το μέλλον είναι αβέβαιο.
Πικ νικ στους κήπους Babur
Και το βίντεο με τους ξέφρενους χαιρετισμούς του νηπιαγωγείου
Σ´ολη τη διάρκεια του περιπάτου ο Gul δεν έπαυε να μου υπενθυμίζει ότι απαγορεύεται αυστηρά η φωτογράφηση γυναικών. Μόνο αν περιλαμβάνονται σε μακρινά πλάνα, αλλα ποτέ πορτραίτο. Ακόμα κι αν φοράει μπούρκα.
Αφού ο χρόνος το επέτρεπε, βρεθήκαμε σ´ένα λοφίσκο με πανοραμική θέα στη Kabul. Όσο επέτρεπε η αιθαλομίχλη οι αρχικές μου εντυπώσεις δεν άλλαξαν.
H μια όψη...
Εξαίρεση αποτελούσαν κάποιες συνοικίες με κήπους και βίλες κάτι που δήλωνε το προφανές. Εδώ έμεναν πλούσιοι.
“Πόσο πάει το ενοίκιο εδώ;” ρώτησα τον Gul.
“Μερικές χιλιάδες δολλάρια το μήνα”
“Μα καλά υπάρχει αφγανός που να διαθέτει τόσα;”
“Δεν μένουν ντόπιοι. Μένουν οι ξένοι μεγαλοεργολάβοι που δίνουν τις παχυλες μίζες στους πολιτικούς και εξασφαλίζουν τις δουλειές. Αυτό εννοούν μεταπολεμική ανόρθωση στο Αφγανιστάν”
...και η άλλη!
Για να μη ξεχνιόμαστε που βρισκόμασταν...
Επιστρέψαμε στο αεροδρόμιο της Kabul.
Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο. Σωματικός έλεγχος. Μπήκαμε στο αμάξι. Στα 100 μετρα ξανακατεβήκαμε γι'άλλο σωματικό έλεγχο. Μετά σκανάρισμα αποσκευών. Περπάτημα άλλα τόσα μέτρα και αναμονή για έλεγχο εισιτηρίων. Λεωφορείο για τις αναχωρήσεις εσωτερικού (γιατι αν δεν το πάρεις έχεις ακόμα ένα σωματικό έλεγχο και σκανάρισμα αποσκευών). Διπλός έλεγχος εισιτηρίων, ξανά σκανάρισμα αποσκευών, check in, νέο σκανάρισμα χειραποσκευών και τελευταίος σωματικός έλεγχος. Αυτά τα ολίγα! Και θα τα ξαναζούσα στο ταξίδι άλλες 4 φορές!
Με τα φτερά της Kam Air πέταξα προς τον αφγανικό βορρά, στη πόλη Mazar-e Sharif.
Αυτή τη φορά ήμουν δασκαλεμένος και σέρνοντας τη βαλίτσα μου, κατάμονος μέσα στα σκοτάδια έφτασα στην εξωτερική πύλη.
Εκεί με περίμενε ο Nur, ένας εμφανισιμος αν και λίγο κομψευόμενος νεαρός Χαζάρα, που με οδήγησε στο ξενοδοχείο. Με εξωτερικό μαντρότοιχο και ένοπλο φρουρό, δίπλα όμως σε αίθουσα δεξιώσεων γάμων!
Το δωμάτιο ηταν υπερπαραγωγή... στις κουρτίνες! Τι ταφτάδες, τι χρυσά υφάσματα, ούτε Σαουδάραβας εμίρης να'μουνα. Βέβαια σε προσεκτικότερη επισκόπηση στο κρεβάτι δεν υπήρχε πανωσέντονο (παρα μονο μια κλαρωτή ακρυλική κουβερτα made in Korea) και ο απόπατος ηταν τουρκικού τύπου. "Αύριο θα αδειάσει το ενα και μοναδικό δωμάτιο με λεκανη" μου είπε ο Nur. "Έτσι είναι εδω τα περισσότερα ξενοδοχεία"
Κάνοντας το έντερο μου κόμπο, είπα να φρεσκαριστώ λιγάκι πριν πάμε για δείπνο κι αναζήτησα πετσέτα. Ανύπαρκτη. Ούτε στο μπάνιο, ούτε πάνω στο κρεβάτι. Το μάτι μου έπεσε σε κατι πολύχρωμο τυλιγμένο πάνω στη σιφωνιέρα. "Α εδώ αγαπούν ΚΑΙ τις κλαρωτές πετσέτες" σκέφτηκα ο αφελής. Αυτό όμως δεν ηταν πετσέτα, αλλά το χαλάκι για να κάνω τις γονυκλυσίες μου προσευχόμενος προς τη Μέκκα. Γενικώς λοιπόν στο Αφγανισταν μπορεί οι πετσέτες να μην θεωρούνται δεδομένες (άρα αν πάτε κατά κει - λέμε τώρα- πάρτε τις δικές σας), αλλά τα χαλάκια προσευχής ειναι must και καλόγουστα.
Με τους γευστικούς μου καλύκες να ηδονίζονται απο το παραδοσιακό πιάτο mantoο, συζητήσαμε με τον Nur για το σύστημα υγείας και την εκπαίδευση. Γενικά οι Αφγανοί αρέσκονται να σχολιάζουν τα κακώς κείμενα (καλά δεν υπάρχουν κιόλας) και είναι πρόθυμοι να απαντήσουν σε κάθε ερώτηση. Ειδικά οι Χαζάρα, όπου ανήκαν όλοι μου οι ξεναγοί. Ήταν πάντα στο μάτι του κυκλώνα στη πρόσφατη ιστορία της χώρας.
Χορτάτος, επέστρεψα στο δωμάτιο μου, ελπίζοντας το πρώτο μου βράδυ στο Αφγανιστάν να μη του τη βαρέσει κανενός Ταλιμπάν και κάνει επίθεση αυτοκτονίας στο ξενοδοχείο μου. Χαλάρωσα κάνοντας ζάπινγκ στα κανάλια παίρνοντας μια γεύση πώς διασκεδάζουν κατ´οίκον οι Αφγανοί. Υπό τους ήχους ινδικών κι εγχώριων μουσικών βιντεοκλίπ γλυκά άρχισα να μελετώ το εσωτερικό των βλεφάρων μoυ.
Το αεροπλάνο για μισή ώρα έφερνε γύρους πάνω από τον εναέριο χώρο της αφγανικής πρωτεύουσας. Εμπέδωσα για τα καλά τους γυμνούς ορεινούς όγκους που περιβάλλουν τη Kabul θέτοντας το απλό ερώτημα στο εαυτό μου: τι στα κομμάτια έχει αυτό το κατάξερο κατσάβραχο για να έχει ποτιστεί με τόσο αίμα τις τελευταίες δεκαετίες.
"Θα προσγειωθούμε μόλις ελευθερωθεί ο χώρος στάθμευσης" διέκοψε με την ανακοίνωσή του τη σκέψη μου ο πιλότος, κι αφού πήραμε την κατιούσα διαπίστωσα οτι οι δυο μοναδικές φυσούνες υπάρχουν προς τιμήν των αλλοδαπών αεροπορικών εταιρειών.
Για να μη ξεχνιόμαστε πού φτάσαμε
Τώρα έχοντας μια μικρή εμπειρία τι εστί γραφειοκρατία κατα τη διέλευση απο τον έλεγχο διαβατηρίων, έμεινα άφωνος όταν ο αστυνομικός απλώς μου σφράγισε το διαβατήριο και μ΄εβγαλε μια “αναμνηστική” φωτογραφία! Ούτε δηλώσεις συναλλάγματος, ούτε αναφορές πού θα πας και πού θα μείνεις. Καμία χαρτούρα.
Παρέλαβα την αποσκευή μου και βγήκα στο χώρο αφίξεων, αναμένοντας "λογικά" τον πράκτορα με το όνομά μου σε πλακάτ να με καλωσορίζει στη χώρα του.
Αμ δε. Πράκτορας πουθενά. Άντε λέω, περίμενε, μπορεί να άργησε. Περνάει μισή, μια ώρα κι άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια. Βλακωδώς δεν είχα καν το τηλέφωνο του σημειωμένο πρόχειρα για να τον ειδοποιήσω. Ίντερνετ δεν υπήρχε στο αεροδρόμιο και τα απελπισμένα sms στην Αθήνα μπας και το βρουν στα mails μου δεν καρποφόρησαν. Είχα απελπιστεί δυο ώρες μετά την άφιξη να περιφέρομαι σαν τη κατάρα μη ξέροντας τι μέλλει γενέσθαι. Μέχρι που σκεφτόμουνα να πάρω στα τυφλά ταξί και να βρω ένα ίντερνετ καφέ στο κέντρο της πόλης.
Τότε στα ξαφνικά με πλησιάζει ένας κύριος, με βουτά απο το χέρι, διασχίζουμε κάμποσες εκατοντάδες μέτρα μέχρι τον εξωτερικό πια περίβολο του αεροδρομίου....κι εκεί είδα να με περιμένει ο Gul, o πράκτοράς μου. Κοντούλης, με χαμογελαστή φατσούλα και μογγόλικα χαρακτηριστικά. Κλασσική φυσιογνωμία Χαζάρα σε έκδοση λούτρινου αγκαλίτσα.
Τι συνέβει τελικά;
ΟΥΔΕΙΣ, εκτός των επιβατών, δεν έχει άδεια πρόσβασης για λόγους ασφαλείας πέραν της εξωτερικής περιμέτρου του αεροδρομίου κι έτσι δεν μπορούσε λογικά να με περιμένει στην αίθουσα αφίξεων. Κάτι όμως για το οποίο δεν είχε φροντίσει να με ενημερώσει κι ας είχαμε μιλήσει διαδικτυακά ένα 24ωρο πριν.
Ήμουν μπουρινιασμένος για την ασυνεννοησία, τη δική μου αμέλεια να έχω πρόχειρο μαζί μου το τηλέφωνό του και για το χαμένο δίωρο της αναμονής. Απο την άλλη ένοιωσα ανακουφισμένος - δίνοντας τελικά τόπο στη οργή- που δεν έμεινα να ξεροσταλιάζω στο αεροδρόμιο. Και μάλιστα της Kabul.
Μου πρότεινε να ξεκινήσουμε μ´ένα τσάι όπου θα είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε τις λεπτομέρειες του ταξιδιού.
Απο το αμάξι όσο κυκλοφόρησα, η Kabul δεν κερδίζει εύσημα ομορφιάς. Τέτοια θολούρα και καυσαέριο που να μη βλέπεις μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα δεν εχω ματαδεί. Ούτε ο Σιμούν στη Σαχάρα να φύσαγε. Λέγεται οτι η θέα με τα χιονισμένα βουνά τριγύρω ειναι μαγευτική. Τα βουνά αξιώθηκα να τα δω μόνο από το αεροπλάνο γιατί εντός πόλης ήταν αδύνατον από την αιθαλομίχλη.
Μέσα στον επιπεδο αστικό ιστό με τις μακριές και φαρδιές λεωφόρους, ορθώνονται λόφοι όπου ειναι σκαρφαλωμένα σπίτια, φτηνοκατασκευές για τους παρίες. Εκεί δεν υπάρχει δίκτυο ύδρευσης. Με αντλίες και σωλήνες γίνεται η μεταφορά νερού στα κεντρικά σημεία απ'όπου ο καθένας έχει την ευθύνη να το μεταφέρει ιδίοις χερσίν στο σπιτικό του. Παλιότερα όταν δεν υπήρχε κι αυτή η πολυτέλεια υπήρχαν τα γαϊδουράκια.
Ηλεκτρικό μόλις δυο χρόνια είναι μου είπε ο Gul που υπάρχει σε 24ωρη βάση. Την περίοδο των Ταλιμπάν δεν υπήρχε καν. Οι δομές ηταν κατεστραμμένες.
Διακρίνονται αμυδρά οι αγωγοί νερού
Η κίνηση ειναι κατά διαστήματα φρενήρης: κορναρίσματα, μποτιλιάρισμα, σφήνες αυτοκινήτων από παντού. Ο καθένας στρίβει όπου θέλει τη στιγμή που κρίνει σκόπιμο. Δεν υπάρχουν προτεραιότητες, μόνο ο νόμος του πιο καπάτσου οδηγού. Τα αμάξια άλλα δεξιοτίμονα άλλα αριστεροτίμονα. Ότι βρήκε ο καθένας. Και τα περισσότερα παλιά και ταλαιπωρημένα. Σάμπως υπάρχουν και ασφάλειες αυτοκινήτων; Τα βρίσκουν λέει οι οδηγοί μεταξύ τους. Γιατί αν υπάρχει τροχαία εκεί κοντά πράττει ανάλογα με το μπαξίσι.
"Συνηθισμένο" όχημα στους δρόμους της Kabul
Εδώ ο κόσμος ανταποκρίνεται περισσότερο ενδυματολογικά σ'αυτό που περίμενα. Σαν μεγαλούπολη το σύγχρονο αναμειγνύεται με το παραδοσιακό. Οι γυναίκες, λίγες με μαντήλα, άλλες με τσαντόρ και πολλές φορώντας μπούρκα. Φωτογραφικά σας διαβεβαιώνω οτι μετά τη πρώτη, τη δεύτερη μπουρκοφορεμένη που θα δεις, το ενδιαφέρον φθίνει καθώς όλες ειναι πανομοιότυπες. Μόνο το φόντο ή το στιγμιότυπο μπορεί να προσδώσει μια ιδιαιτερότητα. Σε καμιά περίπτωση η καλά κρυμμένη έκφραση του προσώπου.
Πήγαμε σ´ένα εστιατόριο το οποίο μπορούσε άνετα να βρίσκεται σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Ανάλογου επιπέδου και οι θαμώνες. Κουβέντα όμως ξεροσφύρι δε γίνεται κι έτσι το τσάι μετατράπηκε σε γευστικότατο κεμπάπ με ρυζάκι basmati κι ήταν η καλύτερη εισαγωγή στην αφγανική κουζίνα. Περί αλκοόλ δεν χρειάζεται να το θίξω. Απαγορεύεται δια νόμου.
Ο Gul και τα κεμπάπ
Όπως είχε προταθεί πριν την άφιξή μου, πλην της Kabul θα επισκεπτόμουν διαδοχικά το Mazar-e Sharif στο βορρά, στη συνέχεια τη κοιλάδα του Bamyan στο κεντρικό Αφγανιστάν και τέλος τη πόλη Herat δυτικά, κοντά στα σύνορα με το Ιράν. Η μετακίνηση και προς τους 3 προορισμούς θα γινόταν αεροπορικώς, για λόγους ασφάλειας. Μόνο η οδική διαδρομή Kabul – Mazar-e Sharif ήταν κατά τον Gul σχετικά ασφαλής.
Μιας και ο χρόνος μέχρι την απογευματινή πτήση προς Mazar-e Sharif το επέτρεπε, επισκεφθήκαμε τους κήπους Babur (Bagh-e Babur) μια όαση πρασίνου μεσα στο τσιμέντο της Kabul.
Oι κήποι δημιουργήθηκαν μετά τη κατάληψη της Kabul το 1504, από τον Babur, ιδρυτή της αυτοκρατορίας των Μουγκάλ και παθιασμένο κηπουρό, καθιστώντας τους έτσι υπόδειγμα του είδους. Ο Babur αφού κατέκτησε τη βόρεια Ινδία, πέθανε στην Agra, είχε όμως ήδη εκφράσει την επιθυμία να ταφεί στους συγκεκριμένους κήπους.
Οι διάδοχοί του έκαναν αρκετές παρεμβάσεις (πχ το χτίσιμο του Ηaramseray στις αρχές του 20ου αιώνα, η δημιουργία αργότερα εστιατορίων και τεϊοποτείων που του προσέδωσαν ένα πιο ευρωπαϊκό αέρα), παρ´ολα αυτά οι κηποι Bagh-e Babur αποτελούν μνημείο παγκόσμιας πολτιστικής κληρονομιάς με ιστορία 500 ετών.
Ανήκουν στην κατηγορία των περίφημων ισλαμικών κήπων, όπου η Περσία έχει παράδοση αιώνων. Η κατασκευή υδροφόρων καναλιών, συντριβανιών, καταρρακτών, περιπτέρων ανάμεσα στα προσεκτικά επιλεγμένα άνθη και δένδρα, αποσκοπεί να δημιουργήσει την αίσθηση ενος επίγειου παραδείσου, αλλά και να αντικατοπτρίσει το κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον με τις αισθητικές παρεμβάσεις των εκάστοτε ηγεμόνων.
Περπατήσαμε στους πολυεπίπεδους κήπους. Δεν θα έλεγα ότι με εντυπωσίασαν όσο οι αντίστοιχοι στο Ιράν, αλλά για τα δεδομένα της πόλης είναι σκέτος παράδεισος. Δέντρα, λουλούδια, γρασίδι και αρκετός κόσμος.
Προσπεράσαμε το ιστορικό μαρμάρινο τζαμί Shah Jahan του 1647 (εις μνήμην της νίκης του Shah Jahan, ηγέτη των Μουγκάλ έναντι των Ουζμπέκων στο βορρά της χώρας) με εμφανείς τις πληγές του εμφυλίου στους τοίχους του για να καταλήξουμε στο λιτό τάφο του Babur που αγναντεύει τους κήπους απο το ψηλότερο σημείο τους.
Το Τζαμί Shah Jahan
Ο τάφος του ηγέτη των Μουγκάλ Babur
Heramseray
Στο Ηaramseray είδαμε και μια περιοδική έκθεση με καλλιγραφίες που εξιστορούσαν την ιστορική διαδρομή της αυτοκρατορίας των Mουγκάλ (δεν ειχα το κουράγιο να εντρυφήσω ιδιαίτερα).
Επισκέπτες της άκθεσης...
Κατηφορίζοντας προς την έξοδο, προσπερνώντας παρέες κι οικογένειες που είχαν απλώσει τα καλούδια τους στο γρασίδι πέσαμε στην εκδρομή ενός νηπιαγωγείου. Τα κοριτσάκια με τις ροζ στολές και τις μαντήλες τους χαιρετούσαν ξεφωνίζοντας χαρούμενα στη κάμερα με τη καθοδήγηση του δασκάλου τους. Είναι η γενιά που δεν γνώρισε τον αποκλεισμό στην εκπαίδευση όπως συνέβει χρόνια πριν επί Ταλιμπάν. Είναι η γενιά που δεν της εκλεψαν το χαμόγελο και την ελπίδα. Ακόμα. Γιατί στο Αφγανιστάν το μέλλον είναι αβέβαιο.
Πικ νικ στους κήπους Babur
Σ´ολη τη διάρκεια του περιπάτου ο Gul δεν έπαυε να μου υπενθυμίζει ότι απαγορεύεται αυστηρά η φωτογράφηση γυναικών. Μόνο αν περιλαμβάνονται σε μακρινά πλάνα, αλλα ποτέ πορτραίτο. Ακόμα κι αν φοράει μπούρκα.
Αφού ο χρόνος το επέτρεπε, βρεθήκαμε σ´ένα λοφίσκο με πανοραμική θέα στη Kabul. Όσο επέτρεπε η αιθαλομίχλη οι αρχικές μου εντυπώσεις δεν άλλαξαν.
H μια όψη...
Εξαίρεση αποτελούσαν κάποιες συνοικίες με κήπους και βίλες κάτι που δήλωνε το προφανές. Εδώ έμεναν πλούσιοι.
“Πόσο πάει το ενοίκιο εδώ;” ρώτησα τον Gul.
“Μερικές χιλιάδες δολλάρια το μήνα”
“Μα καλά υπάρχει αφγανός που να διαθέτει τόσα;”
“Δεν μένουν ντόπιοι. Μένουν οι ξένοι μεγαλοεργολάβοι που δίνουν τις παχυλες μίζες στους πολιτικούς και εξασφαλίζουν τις δουλειές. Αυτό εννοούν μεταπολεμική ανόρθωση στο Αφγανιστάν”
...και η άλλη!
Για να μη ξεχνιόμαστε που βρισκόμασταν...
Επιστρέψαμε στο αεροδρόμιο της Kabul.
Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο. Σωματικός έλεγχος. Μπήκαμε στο αμάξι. Στα 100 μετρα ξανακατεβήκαμε γι'άλλο σωματικό έλεγχο. Μετά σκανάρισμα αποσκευών. Περπάτημα άλλα τόσα μέτρα και αναμονή για έλεγχο εισιτηρίων. Λεωφορείο για τις αναχωρήσεις εσωτερικού (γιατι αν δεν το πάρεις έχεις ακόμα ένα σωματικό έλεγχο και σκανάρισμα αποσκευών). Διπλός έλεγχος εισιτηρίων, ξανά σκανάρισμα αποσκευών, check in, νέο σκανάρισμα χειραποσκευών και τελευταίος σωματικός έλεγχος. Αυτά τα ολίγα! Και θα τα ξαναζούσα στο ταξίδι άλλες 4 φορές!
Με τα φτερά της Kam Air πέταξα προς τον αφγανικό βορρά, στη πόλη Mazar-e Sharif.
Αυτή τη φορά ήμουν δασκαλεμένος και σέρνοντας τη βαλίτσα μου, κατάμονος μέσα στα σκοτάδια έφτασα στην εξωτερική πύλη.
Εκεί με περίμενε ο Nur, ένας εμφανισιμος αν και λίγο κομψευόμενος νεαρός Χαζάρα, που με οδήγησε στο ξενοδοχείο. Με εξωτερικό μαντρότοιχο και ένοπλο φρουρό, δίπλα όμως σε αίθουσα δεξιώσεων γάμων!
Το δωμάτιο ηταν υπερπαραγωγή... στις κουρτίνες! Τι ταφτάδες, τι χρυσά υφάσματα, ούτε Σαουδάραβας εμίρης να'μουνα. Βέβαια σε προσεκτικότερη επισκόπηση στο κρεβάτι δεν υπήρχε πανωσέντονο (παρα μονο μια κλαρωτή ακρυλική κουβερτα made in Korea) και ο απόπατος ηταν τουρκικού τύπου. "Αύριο θα αδειάσει το ενα και μοναδικό δωμάτιο με λεκανη" μου είπε ο Nur. "Έτσι είναι εδω τα περισσότερα ξενοδοχεία"
Κάνοντας το έντερο μου κόμπο, είπα να φρεσκαριστώ λιγάκι πριν πάμε για δείπνο κι αναζήτησα πετσέτα. Ανύπαρκτη. Ούτε στο μπάνιο, ούτε πάνω στο κρεβάτι. Το μάτι μου έπεσε σε κατι πολύχρωμο τυλιγμένο πάνω στη σιφωνιέρα. "Α εδώ αγαπούν ΚΑΙ τις κλαρωτές πετσέτες" σκέφτηκα ο αφελής. Αυτό όμως δεν ηταν πετσέτα, αλλά το χαλάκι για να κάνω τις γονυκλυσίες μου προσευχόμενος προς τη Μέκκα. Γενικώς λοιπόν στο Αφγανισταν μπορεί οι πετσέτες να μην θεωρούνται δεδομένες (άρα αν πάτε κατά κει - λέμε τώρα- πάρτε τις δικές σας), αλλά τα χαλάκια προσευχής ειναι must και καλόγουστα.
Με τους γευστικούς μου καλύκες να ηδονίζονται απο το παραδοσιακό πιάτο mantoο, συζητήσαμε με τον Nur για το σύστημα υγείας και την εκπαίδευση. Γενικά οι Αφγανοί αρέσκονται να σχολιάζουν τα κακώς κείμενα (καλά δεν υπάρχουν κιόλας) και είναι πρόθυμοι να απαντήσουν σε κάθε ερώτηση. Ειδικά οι Χαζάρα, όπου ανήκαν όλοι μου οι ξεναγοί. Ήταν πάντα στο μάτι του κυκλώνα στη πρόσφατη ιστορία της χώρας.
Χορτάτος, επέστρεψα στο δωμάτιο μου, ελπίζοντας το πρώτο μου βράδυ στο Αφγανιστάν να μη του τη βαρέσει κανενός Ταλιμπάν και κάνει επίθεση αυτοκτονίας στο ξενοδοχείο μου. Χαλάρωσα κάνοντας ζάπινγκ στα κανάλια παίρνοντας μια γεύση πώς διασκεδάζουν κατ´οίκον οι Αφγανοί. Υπό τους ήχους ινδικών κι εγχώριων μουσικών βιντεοκλίπ γλυκά άρχισα να μελετώ το εσωτερικό των βλεφάρων μoυ.
Attachments
Last edited by a moderator:
