hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.442
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Οι πληγές του Αφγανιστάν
- Καμπούλ
- Mazar-e Sharif
- Bamyan:Οι Βούδες κ η Πόλη Των Ουρλιαχτών
- Bamyan: Οι λίμνες Band-e Amir
- Bamyan: Η Κόκκινη Πόλη κι η Κοιλάδα του Δράκου
- Bamyan: Στας εξοχάς
- Ξανά στην Kabul
- Herat
- Αποχαιρετώντας το Αφγαντιστάν
- Επίλογος - Ρέκβιεμ για τις γυναίκες του Αφγανιστάν
- Βιντεοανασκόπηση
Επίλογος - Ρέκβιεμ για τις γυναίκες του Αφγανιστάν
To αεροπλάνο είχε πια εγκαταλείψει τον εναέριο χώρο της Kabul.
Kαθισμένος δίπλα στο παράθυρο κοίταζα τους γυμνούς ορεινούς όγκους προσπαθώντας να συμμαζέψω σκέψεις, εικόνες και κυρίως συναισθήματα απ’αυτό το ταξίδι. Όχι μόνο γι’ αυτά που αντίκρυσα, αλλά και για όσα διάβασα, όσα υποψιαζόμουν κρυμμένα πίσω από τις σκιώδεις μπούρκες και ποτέ δεν ομολογήθηκαν κι όσα καθημερινά είναι καλά φυλακισμένα πίσω από τους ψηλούς τοίχους των σπιτιών.
Ταξίδι πρόκληση για μένα. Φόβος κι ανασφάλεια στην αρχή. Συγκίνηση και προβληματισμός στο τέλος.
Το Αφγανιστάν ειδωμένο από τη ματιά ενός επισκέπτη ίσως να μην έχει τα τοπία ή τα αξιοθέατα που προσφέρουν άλλοι γειτονικοί προορισμοί.
Όμως μια ματιά στις παραδοξότητες αυτής της χώρας όπου επικρατεί η αναρχία, η αστάθεια, η διαφθορά, σε συνδυασμό με τις αγκυλώσεις μιας κοινωνίας που παραπαίει ανάμεσα στους στρεβλωμένους κανόνες της «παράδοσης», την έλλειψη παιδείας και πνευματικής καλλιέργειας, αλλά και την ανάγκη για νεωτερισμούς, είναι εκείνο που τη κατέστησε μοναδική. Με σόκαρε η μοιρολατρεία, η έλλειψη ανθρωπισμού, ο σκοταδισμός, η ανελευθερία σκέψης, έκφρασης και δράσης.
Δεν μετάνοιωσα όμως λεπτό που βρέθηκα εκεί, ούτε καν για το κόστος που ήταν δυσανάλογα ακριβό για τις υπηρεσίες που μου προσφέρθηκαν. Υπήρξε μια από τις σπάνιες περιπτώσεις να μελετήσω τόσο για την πρόσφατη ιστορία και τη κοινωνική δομή μιας χώρας, να συζητήσω με αξιόλογους ανθρώπους, να προβληματιστώ, ακόμα και να δακρύσω.
Ένα από τα ταξίδια που άφησαν μέσα μου το αποτύπωμά τους.
Ίσως γιατί τελικά αισθάνθηκα απέραντη ευγνωμοσύνη για την κοινότυπα ήρεμη ζωή μου στη πατρίδα μας...
Requiem για μια Αφγανή
Πάνω από 50% των αφγανών κοριτσιών παντρεύονται ή αρραβωνιάζονται στην ηλικία των 10 ετών.
60% των κοριτσιών παντρεύονται ως τα 16.
80% των γάμων σε πτωχές επαρχίες είναι είτε κατανασκαστικοί είτε προκαθορισμένοι. Η εκτεταμένη φτώχεια εξαναγκάζει πολλούς γονείς να παντρεύουν τις κόρες τους για να αποφύγουν το κόστος φροντίδας τους. Μερικές μάλιστα ανταλλάσσονται μέσω γάμου για να ξεπληρωθεί ένα χρέος ή να λυθεί μια διαμάχη. Τα περισσότερα κορίτσια παντρεύονται κατά πολύ μεγαλύτερους άνδρες (μερικοί στα 60 τους) τους οποίους πρώτη φορά συναντούν κατά τη διάρκεια της τελετής. Άλλωστε οι μεγαλύτεροι, πλουσιότεροι σύζυγοι θα πληρώσουν και μεγαλύτερο τίμημα για τη νύφη.
Ο συζυγικός βιασμός επιτρέπεται. Δεν είναι σπάνιο νεαρά κορίτσια να προσκομίζονται στα νοσοκομεία αμέσως μετά το γάμο σε κατάσταση shock από σοβαρα τραύματα, αιμορραγία και ψυχολογικό τραύμα.
Το γεγονός ότι τα κορίτσια ζουν με την οικογένεια του συζύγου οδηγεί συχνά να τους συμπεριφέρονται σαν σκλάβες ή υπηρέτριες.
Αποκτούν παιδιά όταν είναι έφηβοι. Εδώ πεθαίνουν οι περισσότερες γυναίκες στην εγκυμοσύνη και τον τοκετό απ’οπουδήποτε αλλού στο κόσμο. 1 κάθε 2 ώρες.
Έχουν κατά μέσο όρο 5 παιδιά, εντούτοις ένα στα 10 πεθαίνει πριν το 5ο χρόνο ζωής
Ως αποτέλεσμα του πρώιμου γάμου, τα κορίτσια δεν συνεχίζουν την εκπαίδευσή τους και παραμένουν αναλφάβητα. Μόλις 40% των αφγανών κοριτσιών φοιτούν στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και μόνο 1 στα 20 συνεχίζει στη δευτεροβάθμια. Μερικές οικογένειες επιτρέπουν στις κόρες τους να φοιτούν μόνο σε σχολεία θηλέων και λίγα τέτοια σχολεία υπάρχουν. Άλλες οικογένειες θεωρούν ότι δεν είναι απαραίτητη η εκπαίδευση στα κορίτσια. Σχολεία θηλέων κάηκαν, εκατοντάδες δάσκαλοι απειλούνται ακόμα και σήμερα (ή και σκοτώθηκαν) και κορίτσια έχουν υποστεί φυσική κακοποίηση κατά τη διάρκεια παρακολούθησης ή πηγαίνοντας στο σχολείο.
Το Αφγανιστάν έχει 1,5 εκατομμύριο χήρες.
Πολλοί άντρες σκοτώθηκαν στον πόλεμο ή λόγω ηλικίας αποβιώνουν πριν τα παιδιά τους ενηλικιωθούν. Η μέση ηλικία μιας αφγανής χήρας είναι 35 χρονών και 94% αυτών είναι αναλφάβητες. Οι περισσότερες έχουν πάνω από 4 παιδιά να φροντίσουν. Αν και πολλές με παιδιά συνεχίζει να τις φροντίζει η οικογένεια του εκλιπώντος ή παντρεύονται συχνά κάποιο αδελφό, αυτό δεν είναι πάντα εφικτό. Οι χήρες χωρίς προστασία κάποιου άντρα έχουν λίγες επιλογές και συχνά εξαναγκάζονται στην επαιτεία ή την πορνεία.
Σε μια τέτοια παραδοσιακή κοινωνία, που περιμένει η γυναίκα να αφοσιωθεί στις οικιακές εργασίες, οι ευκαιρίες για δουλειά είναι ελάχιστες.
To νομικό status είναι περιορισμένο. Σύμφωνα με το νόμο της Σαρία, η κατάθεση μιας γυναίκας έχει τη μισή αξία από αυτή ενός άνδρα. Σε περιπτώσεις επιμέλειας, τα παιδιά δίνονται στον πατέρα ή τον παππού. Το διαζύγιο ακόμα και σε κραυγαλεές περιπτώσεις κακοποίησης θεωρείται αδύνατο για μια γυναίκα να το διεκδικήσει καθώς θα χάσει και πάλι την επιμέλεια των παιδιών.
Με την πτώση των Ταλιμπάν το 2001 οι γυναίκες απέκτησαν πολιτικά δικαιώματα και ίση αντιμετώπιση απέναντι στους νόμους και το κοσμικό δίκαιο. Αυτό πάντα στα χαρτιά...
Σ’αυτές τις γυναίκες-σκιές είναι αφιερωμένο το ποίημα της ποιήτριας Nadia Anjoman, που γλίτωσε μεν από τους Ταλιμπαν αλλά όχι κι από το δολοφονικό χέρι του συζύγου-αφέντη της:
(ευχαριστώ τη coccobil για τη μετάφραση)
Καμιά επιθυμία ν’ανοίξω το στόμα μου
για τί να τραγουδήσω;
Εγώ που η ζωή μ'εχει μισήσει.
Καμιά διαφορά είτε τραγουδάω είτε όχι.
Γιατί να μιλήσω για τη γλυκύτητα
όταν αυτό που νιώθω είναι πίκρα?
Αχ, η γιορτή του τύραννου
επικρίνει το στόμα μου.
Δεν έχω σύντροφο στη ζωή
για ποιόν να είμαι γλυκιά;
Δε διαφέρει αν μιλάω ή γελάω,
αν ζήσω ή πεθάνω.
Εγώ και η βεβιασμένη μου μοναξιά
με μελαγχολία και θλίψη.
Γεννήθηκα για την ανυπαρξία.
Το στόμα μου θα'πρεπε να σφραγιστεί.
Αχ, καρδιά μου, το ξέρεις πως είναι Άνοιξη
και καιρός για να γιορτάσεις.
Τι πρέπει να κάνω μ'ένα φτερό πιασμένο σε παγίδα
που δε μ'αφήνει να πετάξω;
Έχω μείνει τόσον καιρό σιωπηλή
αλλά δεν ξεχνάω τη μελωδία ποτέ,
κάθε λεπτό ψιθυρίζω
τραγούδια της καρδιάς μου
που μου θυμίζουν
τη μέρα που θα σπάσω αυτό το κλουβί,
που θα πετάξω πέρα απο τη μοναξιά μου,
και θα τραγουδήσω μελαγχολική.
Δεν είμαι μια αδύναμη λεύκα
να με φυσάει κάθε άνεμος,
είμαι γυναίκα Αφγανή,
και το παράπονο μόνο βγάζει νόημα.
To αεροπλάνο είχε πια εγκαταλείψει τον εναέριο χώρο της Kabul.
Kαθισμένος δίπλα στο παράθυρο κοίταζα τους γυμνούς ορεινούς όγκους προσπαθώντας να συμμαζέψω σκέψεις, εικόνες και κυρίως συναισθήματα απ’αυτό το ταξίδι. Όχι μόνο γι’ αυτά που αντίκρυσα, αλλά και για όσα διάβασα, όσα υποψιαζόμουν κρυμμένα πίσω από τις σκιώδεις μπούρκες και ποτέ δεν ομολογήθηκαν κι όσα καθημερινά είναι καλά φυλακισμένα πίσω από τους ψηλούς τοίχους των σπιτιών.
Ταξίδι πρόκληση για μένα. Φόβος κι ανασφάλεια στην αρχή. Συγκίνηση και προβληματισμός στο τέλος.
Το Αφγανιστάν ειδωμένο από τη ματιά ενός επισκέπτη ίσως να μην έχει τα τοπία ή τα αξιοθέατα που προσφέρουν άλλοι γειτονικοί προορισμοί.
Όμως μια ματιά στις παραδοξότητες αυτής της χώρας όπου επικρατεί η αναρχία, η αστάθεια, η διαφθορά, σε συνδυασμό με τις αγκυλώσεις μιας κοινωνίας που παραπαίει ανάμεσα στους στρεβλωμένους κανόνες της «παράδοσης», την έλλειψη παιδείας και πνευματικής καλλιέργειας, αλλά και την ανάγκη για νεωτερισμούς, είναι εκείνο που τη κατέστησε μοναδική. Με σόκαρε η μοιρολατρεία, η έλλειψη ανθρωπισμού, ο σκοταδισμός, η ανελευθερία σκέψης, έκφρασης και δράσης.
Δεν μετάνοιωσα όμως λεπτό που βρέθηκα εκεί, ούτε καν για το κόστος που ήταν δυσανάλογα ακριβό για τις υπηρεσίες που μου προσφέρθηκαν. Υπήρξε μια από τις σπάνιες περιπτώσεις να μελετήσω τόσο για την πρόσφατη ιστορία και τη κοινωνική δομή μιας χώρας, να συζητήσω με αξιόλογους ανθρώπους, να προβληματιστώ, ακόμα και να δακρύσω.
Ένα από τα ταξίδια που άφησαν μέσα μου το αποτύπωμά τους.
Ίσως γιατί τελικά αισθάνθηκα απέραντη ευγνωμοσύνη για την κοινότυπα ήρεμη ζωή μου στη πατρίδα μας...
Requiem για μια Αφγανή
Πάνω από 50% των αφγανών κοριτσιών παντρεύονται ή αρραβωνιάζονται στην ηλικία των 10 ετών.
60% των κοριτσιών παντρεύονται ως τα 16.
80% των γάμων σε πτωχές επαρχίες είναι είτε κατανασκαστικοί είτε προκαθορισμένοι. Η εκτεταμένη φτώχεια εξαναγκάζει πολλούς γονείς να παντρεύουν τις κόρες τους για να αποφύγουν το κόστος φροντίδας τους. Μερικές μάλιστα ανταλλάσσονται μέσω γάμου για να ξεπληρωθεί ένα χρέος ή να λυθεί μια διαμάχη. Τα περισσότερα κορίτσια παντρεύονται κατά πολύ μεγαλύτερους άνδρες (μερικοί στα 60 τους) τους οποίους πρώτη φορά συναντούν κατά τη διάρκεια της τελετής. Άλλωστε οι μεγαλύτεροι, πλουσιότεροι σύζυγοι θα πληρώσουν και μεγαλύτερο τίμημα για τη νύφη.
Ο συζυγικός βιασμός επιτρέπεται. Δεν είναι σπάνιο νεαρά κορίτσια να προσκομίζονται στα νοσοκομεία αμέσως μετά το γάμο σε κατάσταση shock από σοβαρα τραύματα, αιμορραγία και ψυχολογικό τραύμα.
Το γεγονός ότι τα κορίτσια ζουν με την οικογένεια του συζύγου οδηγεί συχνά να τους συμπεριφέρονται σαν σκλάβες ή υπηρέτριες.
Αποκτούν παιδιά όταν είναι έφηβοι. Εδώ πεθαίνουν οι περισσότερες γυναίκες στην εγκυμοσύνη και τον τοκετό απ’οπουδήποτε αλλού στο κόσμο. 1 κάθε 2 ώρες.
Έχουν κατά μέσο όρο 5 παιδιά, εντούτοις ένα στα 10 πεθαίνει πριν το 5ο χρόνο ζωής
Ως αποτέλεσμα του πρώιμου γάμου, τα κορίτσια δεν συνεχίζουν την εκπαίδευσή τους και παραμένουν αναλφάβητα. Μόλις 40% των αφγανών κοριτσιών φοιτούν στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και μόνο 1 στα 20 συνεχίζει στη δευτεροβάθμια. Μερικές οικογένειες επιτρέπουν στις κόρες τους να φοιτούν μόνο σε σχολεία θηλέων και λίγα τέτοια σχολεία υπάρχουν. Άλλες οικογένειες θεωρούν ότι δεν είναι απαραίτητη η εκπαίδευση στα κορίτσια. Σχολεία θηλέων κάηκαν, εκατοντάδες δάσκαλοι απειλούνται ακόμα και σήμερα (ή και σκοτώθηκαν) και κορίτσια έχουν υποστεί φυσική κακοποίηση κατά τη διάρκεια παρακολούθησης ή πηγαίνοντας στο σχολείο.
Το Αφγανιστάν έχει 1,5 εκατομμύριο χήρες.
Πολλοί άντρες σκοτώθηκαν στον πόλεμο ή λόγω ηλικίας αποβιώνουν πριν τα παιδιά τους ενηλικιωθούν. Η μέση ηλικία μιας αφγανής χήρας είναι 35 χρονών και 94% αυτών είναι αναλφάβητες. Οι περισσότερες έχουν πάνω από 4 παιδιά να φροντίσουν. Αν και πολλές με παιδιά συνεχίζει να τις φροντίζει η οικογένεια του εκλιπώντος ή παντρεύονται συχνά κάποιο αδελφό, αυτό δεν είναι πάντα εφικτό. Οι χήρες χωρίς προστασία κάποιου άντρα έχουν λίγες επιλογές και συχνά εξαναγκάζονται στην επαιτεία ή την πορνεία.
Σε μια τέτοια παραδοσιακή κοινωνία, που περιμένει η γυναίκα να αφοσιωθεί στις οικιακές εργασίες, οι ευκαιρίες για δουλειά είναι ελάχιστες.
To νομικό status είναι περιορισμένο. Σύμφωνα με το νόμο της Σαρία, η κατάθεση μιας γυναίκας έχει τη μισή αξία από αυτή ενός άνδρα. Σε περιπτώσεις επιμέλειας, τα παιδιά δίνονται στον πατέρα ή τον παππού. Το διαζύγιο ακόμα και σε κραυγαλεές περιπτώσεις κακοποίησης θεωρείται αδύνατο για μια γυναίκα να το διεκδικήσει καθώς θα χάσει και πάλι την επιμέλεια των παιδιών.
Με την πτώση των Ταλιμπάν το 2001 οι γυναίκες απέκτησαν πολιτικά δικαιώματα και ίση αντιμετώπιση απέναντι στους νόμους και το κοσμικό δίκαιο. Αυτό πάντα στα χαρτιά...
Σ’αυτές τις γυναίκες-σκιές είναι αφιερωμένο το ποίημα της ποιήτριας Nadia Anjoman, που γλίτωσε μεν από τους Ταλιμπαν αλλά όχι κι από το δολοφονικό χέρι του συζύγου-αφέντη της:
(ευχαριστώ τη coccobil για τη μετάφραση)
Καμιά επιθυμία ν’ανοίξω το στόμα μου
για τί να τραγουδήσω;
Εγώ που η ζωή μ'εχει μισήσει.
Καμιά διαφορά είτε τραγουδάω είτε όχι.
Γιατί να μιλήσω για τη γλυκύτητα
όταν αυτό που νιώθω είναι πίκρα?
Αχ, η γιορτή του τύραννου
επικρίνει το στόμα μου.
Δεν έχω σύντροφο στη ζωή
για ποιόν να είμαι γλυκιά;
Δε διαφέρει αν μιλάω ή γελάω,
αν ζήσω ή πεθάνω.
Εγώ και η βεβιασμένη μου μοναξιά
με μελαγχολία και θλίψη.
Γεννήθηκα για την ανυπαρξία.
Το στόμα μου θα'πρεπε να σφραγιστεί.
Αχ, καρδιά μου, το ξέρεις πως είναι Άνοιξη
και καιρός για να γιορτάσεις.
Τι πρέπει να κάνω μ'ένα φτερό πιασμένο σε παγίδα
που δε μ'αφήνει να πετάξω;
Έχω μείνει τόσον καιρό σιωπηλή
αλλά δεν ξεχνάω τη μελωδία ποτέ,
κάθε λεπτό ψιθυρίζω
τραγούδια της καρδιάς μου
που μου θυμίζουν
τη μέρα που θα σπάσω αυτό το κλουβί,
που θα πετάξω πέρα απο τη μοναξιά μου,
και θα τραγουδήσω μελαγχολική.
Δεν είμαι μια αδύναμη λεύκα
να με φυσάει κάθε άνεμος,
είμαι γυναίκα Αφγανή,
και το παράπονο μόνο βγάζει νόημα.
Attachments
Last edited by a moderator:
