hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.171
- Likes
- 14.604
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Οι πληγές του Αφγανιστάν
- Καμπούλ
- Mazar-e Sharif
- Bamyan:Οι Βούδες κ η Πόλη Των Ουρλιαχτών
- Bamyan: Οι λίμνες Band-e Amir
- Bamyan: Η Κόκκινη Πόλη κι η Κοιλάδα του Δράκου
- Bamyan: Στας εξοχάς
- Ξανά στην Kabul
- Herat
- Αποχαιρετώντας το Αφγαντιστάν
- Επίλογος - Ρέκβιεμ για τις γυναίκες του Αφγανιστάν
- Βιντεοανασκόπηση
Βamyan: Οι λίμνες Band-e Amir
Μετά το πρόγευμα κινήσαμε 75 χλμ δυτικά του Bamyan, προς το πρώτο εθνικό πάρκο του Αφγανιστάν, στις λίμνες Band-e Amir.
Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω αντίστροφα, συνοψίζοντας αρχικά τις εντυπώσεις μου.
Είναι από τα ωραιότερα και πιο επιβλητικά μέρη που έχω βρεθεί ποτέ. Με άφησε άφωνο. Συγκλονίστηκα από την απέριττη ομορφιά του. Αμφιβάλλω αν κι οι φωτογραφίες μπορούν να αποδώσουν στο ελάχιστο την μεγαλειώδη αίσθηση του χώρου. Ίσως καλύτερα τα μικρά βίντεο που τράβηξα κι ενσωμάτωσα στην ιστορία.
Τουρισμός ανύπαρκτος, κάτι που μου έδινε την ψευδαίσθηση ότι είμαι ένας μικρός εξερευνητής.
Το μέρος ενδείκνυται για κάμπινγκ (αν και ο Sajad δεν έδειξε να ενθουσιάζεται στην ιδέα να είσαι μόνος στις ερημιές το βράδυ), ψάρεμα και μπάνιο για τους τολμηρούς καθώς το νερό είναι αρκετά κρύο (έχω ιδίαν άποψη για να το λέω). Ειναι κάτι που θα ήθελα πολύ να είχα παρέα για να το πραγματοποιήσω.
Πρόκειται για μια αλυσίδα έξι λιμνών, σε υψόμετρο 2,900 μέτρων,που χωρίζονται μεταξύ τους από φυσικά φράγματα που δημιουργήθηκαν από ιζηματογενή πετρώματα ανθρακικού ασβεστίου. Οι λίμνες Bandir-e Amir, αντίθετα απ´ότι θα περίμενε κανείς δεν τροφοδοτούνται απο ποταμό κι έχουν μεγάλο βάθος, εξ´ου και το μαγευτικό lapis lazuli χρώμα τους.
Το όνομα Band-e Amir σημαίνει " Το Φράγμα του Αρχηγού" κι από μερικούς είναι μια αναφορά στον Ali, τον πρώτo ιμάμη των σιιτών μουσουλμάνων και το τέταρτο Χαλίφη των σουννιτών μουσουλμάνων.
Αλλά ας γυρίσουμε στην ιστορία μας.
Επειδή η περιήγηση προβλεπόταν να διαρκέσει ως τις απογευματινές ώρες, προτιμήσαμε να πάρουμε λιγοστές προμήθειες, ίσα για να κατευνάσουμε τη πείνα μας το μεσημέρι. Ξεπαραδιάστηκα στο παζάρι για ακόμα μια φορά πληρώνοντας το εξωφρενικό ποσό των 4 ευρώ και για τους τρεις μας.
Ο δρόμος προς τις λίμνες έχει πλέον ασφαλτοστρωθεί κατά το μεγαλύτερο μέρος του με την ευγενική χορηγία των κορεατών και το οδόστρωμα είναι σε άψογη κατάσταση. Τους ευχαριστώ που έκαναν το ταξίδι μου ευκολότερο.
Στην έξοδο της πόλης, προσπερνώντας τους Βούδες, οι εικόνες ήταν μοναδικές. Πλινθόκτιστοι οικισμοί, κάποιοι τρωγλοδυτικές κατασκευές απαράλλακτες στο χρόνο, συντρόφευσαν το βλέμμα μου.
Ξαφνικά το αμάξι χάθηκε μέσα σ´ενα στενό φαράγγι με τους ορεινούς όγκους να σε αγκαλιάζουν απο παντού.
Λίγο μετά το τοπίο έδωσε τη θέση του σε μια κοιλάδα με διάσπαρτα χωριά και χωράφια. Σ´αυτό το υψόμετρο δεν ευδοκιμούν και πολλά. Η πατάτα ειναι το κυρίαρχο προϊόν και το χορτάρι για ζωοτροφές. Η καλλιέργεια κι η συγκομιδή γίνεται χειρωνακτικά και η μεταφορά με τα γαιδουράκια. Όπως αιώνες τώρα.
Ο δρόμος άρχισε σταδιακά να γίνεται ανηφορικός μέσα σ´ενα γυμνό ορεινό τοπίο.
Κάναμε παράκαμψη σ'ένα χωματόδρομο και στο βάθος το βλέμμα μου συναπάντησε μια επιβλητική οροσειρά. Δεν είναι τυχαίο που κάποιοι ονομάζουν τη περιοχή το Grand Canyon του Αφγανιστάν.
Εκεί σ'ένα πλάτωμα ξεδιπλώθηκε στα έκπληκτα μάτια μου στο βάθος η εικόνα της πρώτης λίμνης. Τα χρυσοκίτρινα χρώματα των γυμνών απόκρημνων βουνών αγκάλιαζαν έναν καταγάλανο όγκο νερού. Ήταν η λίμνη Pudina (η Λίμνη της Άγριας Μέντας), η πρώτη από τις 6 συνολικά λίμνες που συναντά ο επισκέπτης.
Οι πρώτες εικόνες όπως ξεδιπλώθηκαν στα μάτια μου
Πήραμε τη κατωφέρεια προς την λίμνη Haibat (η Επιβλητική Λίμνη), με βάθος που έχει υπολογιστεί στα 150 μέτρα, τη μόνη που έχει κάπως αξιοποιηθεί τουριστικά για τους ντόπιους πολυπληθείς επισκέπτες του καλοκαιρινού σαββ/κου.
Στο δρόμο για τη λίμνη Haibat
Σταματήσαμε μερικές εκατοντάδες μέτρα πάνω από τη λίμνη για να απολαύσω τη πανοραμική θέα.
Πώς να περιγράψω με λόγια αυτό που αντίκρυσα. Στο γαλήνιο βαθυγάλαζο νερό της λίμνης αντανακλώνταν οι ορεινοί όγκοι με τις χρυσοκοκκινωπές αποχρώσεις. Νερό σαν καθρέφτης, χρώμα που μου θύμισε τόσο έντονα το μοναδικό Αιγαίο. Το φυσικό ιζηματογενές φράγμα έκανε τη λίμνη να φαντάζει σαν μια τεράστια μπανιέρα, όπου από την υπερχείλιση του νερού σχηματίζονταν δεκάδες καταρράκτες που ξεχύνονταν προς την κοιλάδα. Όσο κι αν η εικόνα με είχε καθηλώσει δεν κρατιόμουνα να βρεθώ στις όχθες της όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Oι πρώτες μου εικόνες από τη λίμνη Haibat
Κατέβηκα από το αυτοκίνητο και περπάτησα μέχρι τις όχθες της. Κάθησα κι αφέθηκα στην μαγεία του τοπίου. Πλατσούρισα τα πόδια μου στα κρυστάλλινα νερά. Ήταν ο μόνος ήχος που διατάρασσε την ηρεμία. Κάτω από τα πόδια μου το έδαφος βυθιζόταν απότομα μέσα στο διαυγές νερό και χανόταν σε μια ψευδαίσθηση αβυσαλλέου βάθους.
Προχωρήσαμε προς την αντίθετη μεριά της λίμνης. Στην διαδρομή μας συντρόφευαν δεκάδες μικροί καταρράκτες. Κάποιοι αξιοποιήθηκαν για να κινήσουν μυλόπετρες ν’αλέσουν οι ντόπιοι το στάρι.
Στα ριζά του μεγαλύτερου καταρράκτη ο Sajad συνάντησε ένα συγγενή του. Στα χαλιά που είχαν στρωθεί για το πικ νικ μας πρόσφεραν τσάι και σταφύλια. Στην κατσαρόλα σιγόβραζε το αρνάκι. Πολυτέλεια χρόνου ώστε να αποδεχτώ την πρόσκληση για γεύμα δυστυχώς δεν είχα, παρότι το ορεγόμουν.
Στην αντίπερα όχθη υπήρχε ένα μικρό τζαμί και μπροστά του ήταν αγκυροβολημένα ένα σωρό ποδήλατα θαλάσσης. Ευκαιρία για μια βόλτα στα γαλήνια νερά της λίμνης. Όμως ο περιφερειάρχης είχε άλλη γνώμη: να μην κουνηθεί κανένα. Σαν τιμωρία γιατί δεν τα βρίσκανε οι ιδιοκτήτες στη τιμή ενοικίασης και μαλώνανε μεταξύ τους. Σολομώντεια λύση!
Βίντεο από τη λίμνη Haibat
Αποχαιρετήσαμε την λίμνη Haibat με μερικές πανοραμικές λήψεις ακόμα από διαφορετικό μέρος.
Μέσω ενός καρόδρομου βάλαμε ρότα για την λίμνη Zulfaqar (η Λίμνη του Σπαθιού του Ali). Γλίτωσα μεν την εξάρθρωση αυχενικού σπονδύλου από το συνεχές κούνημα δεξιά αριστερά του αυτοκινήτου, όμως τα χρειάστηκα σαν περνάγαμε μια πλαγιά με τέτοια κλήση που είπα ότι θα καταλήξω άδοξα σαν μια άμορφη μάζα σιδερικών και σάρκας.
Η λίμνη Zulfaqar περιβαλλόταν από απότομα κάθετα βράχια, εικόνα θαρρείς κι ήταν βγαλμένη από κυκλαδονήσι.
Κατηφορίσαμε προς τη γειτονική λιμνούλα Panir (Λίμνη του Τυριού!) η οποία σχημάτιζε μια υπέροχη μικρή παραλία όμως με αρκετά ρηχά νερά για ν’απολαύσω το μπάνιο μου, καθώς ήμουν αποφασισμένος να το αποτολμήσω.
Ανηφορήσαμε προς τη τελευταία στάση του οδοιπορικού μας. Τη λίμνη Pudina, εκείνη που είχα πρωτοδεί σαν είχαμε φτάσει στο Εθνικό Πάρκο.
Κάθε λίμνη βρίσκεται σε χαμηλότερο επίπεδο από την προηγούμενη κι έτσι από την υπερχείληση δημιουργούνται στη διαδρομή ρηχά ρυάκια, καταρράκτες, μικρές λιμνούλες.
Έφτασα ξέπνοος στην άκρη της λίμνης. Εδώ υπήρχαν μικρά δέντρα και η περιοχή μαρτυρούσε ότι κάποιοι μαγείρευαν στο ύπαιθρο κι έκαναν κατασκήνωση.
Πέταξα τα ρούχα κι αποτόλμησα να βουτήξω στα καθάρια νερά της λίμνης. Από το shock του κρύου νερού, μου κόπηκε κυριολεκτικά η ανάσα. Δεν άντεξα να κολυμπήσω αρκετά.
Βγήκα τρέμοντας, ο ήλιος όμως αγκάλιασε το κορμί μου προσφέροντας θαλπωρή κι έτσι όντας πεινασμένος καταβρόχθησα το σπαρτιάτικο γεύμα μου: ψωμί και φασόλια.
Ήταν πια αργά το μεσημέρι όταν πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Κάθε τόσο γύρναγα το βλέμμα μου πίσω μπας και ξεκλέψω μια τελευταία ματιά απ'αυτό το μαγευτικό τόπο. Ούτε δάση, ούτε λουλούδια, ούτε γραφικά σπιτάκια. Μόνο γυμνοί βράχοι κι ένα βαθυγάλανο υγρό στοιχείο. Τόσο όμορφο όσο τα νησιά μας. Μόνο που εδώ ήμουν στη καρδιά του Ινδοκαύκασου. Και κατάμονος!
Το δείπνο στον ξενώνα περιελάμβανε κοκκινιστό μοσχάρι που ήταν όμως σκληρό, φασολάκια και ρυζομακάρονα. Όλα είχαν τη σφραγίδα δύο εφήβων που για να βγάλουν χαρτζιλίκι και να σπουδάσουν έμεναν στον ξενώνα, εκτελώντας χρέη μάγειρα. Ο πιο εξωστρεφής εκ των δύο μου είπε ότι φιλοδοξεί να σπουδάσει μηχανικός ή γιατρός. Μου εξήγησε οτι πρέπει να μάθει καλά αγγλικά διότι οι διαλέξεις στο πανεπιστήμιο δεν γίνονται στις τοπικές γλώσσες. Οι σπουδές μετά απο κατακτήριες εξετάσεις είναι δωρεάν στα δημόσια πανεπιστήμια, υπάρχουν όμως και πολλά ιδιωτικά με τσουχτερό κόστος διδάκτρων, στο οποίο μπορούν να ανταποκριθούν μόνο οι εύποροι Αφγανοί. Τέτοια ευκαιρία δεν είχε ο ίδιος. Έπρεπε να το παλέψει με το σπαθί του.
Ο έτερος της παρέας, ήταν ένα πολύ ντροπαλό παλληκάρι που σε κάθε πείραγμα κατέβαζε το κεφάλι και χαμογελούσε. Τόσο συνεσταλμένος που είχε αρνηθεί τη προηγούμενη μέρα να καθήσει μαζί μας στο γεύμα. Οι υπόλοιποι της παρέας τον πείραζαν συνεχώς για τον νεανικό του έρωτα στο σχολείο. Τώρα μην φανταστείτε καμιά παθιασμένη σχέση. Ματιές αυστηρά εξ'αποστάσεως, ραβασάκια και παράνομα ραντεβουδάκια αδιανόητα. Πόσο μάλλον φυσική επαφή. Διότι αν το μάθει ο πατήρ θα έχουμε δράματα.
"Και τι θα γίνει; Θα το πάρεις το κορίτσι;" η απορία μου, κι ο φίλος μας όλο και χαμήλωνε το κεφάλι του χαμογελώντας και κοκκινίζοντας από ντροπή.
Μπορεί ο φίλος μας και η καλή του να έπεσαν θύματα του φτερωτού θεού, όμως στο Αφγανιστάν (ως πατριαρχική κοινωνία), ο πατέρας αποφασίζει ποιον πρέπει να παντρευτεί η κόρη του. Έτσι οι γάμοι με προξενιό είναι ο κανόνας και γίνονται συχνά για οικονομικούς και πολιτικούς λόγους, καμιά φορά πριν ακόμα γεννηθεί ένα κορίτσι! (αυτό κι αν δεν είναι λογοδόσημο)
Αφού κανονιστεί ο γάμος, οι δυό οικογένειες οφείλουν κοινωνικά και παραδοσιακά να τιμήσουν τη συμφωνία. Μετά η γυναίκα απαγορεύεται να παντρευτεί άλλον άνδρα (δεν υπάρχει σενάριο η νύφη τό’σκασε). Αν η κακιά μοίρα το φέρει να πεθάνει πριν την τέλεση του γάμου, η οικογένειά της οφείλει να την "αντικαταστήσει" με την αδελφή της ή άλλο επιθυμητό μέλος.
Ο κανόνας είναι ο γαμπρός να πληρώνει την οικογένεια της νύφης. "Μερικές χιλιάδες δολλάρια συνήθως είναι μόνο η προίκα προς τον πατέρα της. Το ποσό ποικίλει αναλόγως της περιοχής και της νύφης,. Σε αγροτικές περιοχές μπορεί να αφορά γη, ζώα κ.α."μου είπαν (τι τζάμπα την τάϊζαν και την πότιζαν οι γονείς της; ). Αν η νύφη είναι περιζήτητη κι η οικογένεια της άπορη τότε βγαίνει και σε πλειστηριασμό! Ειδικά στην επαρχία, οι φτωχές οικογένειες παντρεύουν τις κόρες τους σε πολύ μικρή ηλικία με αρκετά γηραιότερους, αλλα πλούσιους άνδρες, καμιά φορά με αντάλλαγμα απλώς την εξασφάλιση τροφής.
Εκτός λοιπόν της προίκας, ο γαμπρός επιβαρύνεται με τα πανάκριβα κοσμήματα και την υποχρεωτική φαντασμαγορική δεξίωση στα Wedding Halls που είναι πια της μόδας στις πόλεις. Εκεί προσκαλούνται οι πάντες, άρα αν υπολογίσετε ένα τσούρμο παιδιά κι εγγόνια που σέρνει κάθε οικογένεια από κοντά, ένας αριθμός άνω των 500 καλεσμένων δεν φαντάζει καθόλου μικρός. Η γαμήλια δεξίωση (όπου δεν μου επετράπει η πρόσβαση για να μη προσβάλω απρόσκλητος τους νιόπαντρους και προκληθεί διπλωματικό επεισόδιο) οφείλει να έχει μεγαλοπρέπεια. Άλλωστε το ανδρόγυνο κάθεται σε ειδική εξέδρα δίκην βασιλικού ζεύγους. Παραδοσιακή μουσική και πλούσια τοπικά εδέσματα πλαισιώνουν τη φιέστα.. Οι πάντες πάνε με τα καλά τους και οι κυρίες οφείλουν να επιδείξουν όλο το Λαλαούνη φορτωμένο πάνω τους.
Με τα συνολικά έξοδα να φτάνουν και τα 50,000 δολλάρια, η υπόθεση κουλούρα στο κεφάλι βάζει φωτιά στο πορτοφόλι, ειδικά όταν πρόκειται για Αφγανό εργαζόμενο μερικών εκατοντάδων δολλαρίων. Η μόνη περίπτωση να μη σου κοστίσει τίποτα, είναι η υποψήφια νύφη να είναι χήρα από προηγούμενο γάμο. Μια τέτοια ευκαιρία έψαχνε ο οδηγός μου στο Bamyan που είχε χηρέψει πριν μερικά χρόνια.
Στις περισσότερες περιπτώσεις η νύφη αποτελεί “κτήμα” της νέας της οικογένειας, διότι το ζευγάρι σχεδόν ποτέ δεν μένει μόνο του, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια του γάμου. Σε όλα τα θέματα ο σύζυγος κι η οικογένειά του έχουν τον πρώτο λόγο. Η γυναίκα απλώς υπακούει και συχνότατα υπομένει...
Σύμφωνα με τον αφγανικό νομό, αν μια γυναίκα αποφασίσει να ζητήσει διαζύγιο τότε θα πρέπει να έχει την σύμφωνη γνώμη του συζύγου και χρειάζεται μάρτυρες που να καταθέσουν στο δικαστήριο.
Αντίθετα οι άνδρες μπορούν χωρίσουν τις γυναίκες τους χωρίς την έγκρισή τους.
Μετά το πρόγευμα κινήσαμε 75 χλμ δυτικά του Bamyan, προς το πρώτο εθνικό πάρκο του Αφγανιστάν, στις λίμνες Band-e Amir.
Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω αντίστροφα, συνοψίζοντας αρχικά τις εντυπώσεις μου.
Είναι από τα ωραιότερα και πιο επιβλητικά μέρη που έχω βρεθεί ποτέ. Με άφησε άφωνο. Συγκλονίστηκα από την απέριττη ομορφιά του. Αμφιβάλλω αν κι οι φωτογραφίες μπορούν να αποδώσουν στο ελάχιστο την μεγαλειώδη αίσθηση του χώρου. Ίσως καλύτερα τα μικρά βίντεο που τράβηξα κι ενσωμάτωσα στην ιστορία.
Τουρισμός ανύπαρκτος, κάτι που μου έδινε την ψευδαίσθηση ότι είμαι ένας μικρός εξερευνητής.
Το μέρος ενδείκνυται για κάμπινγκ (αν και ο Sajad δεν έδειξε να ενθουσιάζεται στην ιδέα να είσαι μόνος στις ερημιές το βράδυ), ψάρεμα και μπάνιο για τους τολμηρούς καθώς το νερό είναι αρκετά κρύο (έχω ιδίαν άποψη για να το λέω). Ειναι κάτι που θα ήθελα πολύ να είχα παρέα για να το πραγματοποιήσω.
Πρόκειται για μια αλυσίδα έξι λιμνών, σε υψόμετρο 2,900 μέτρων,που χωρίζονται μεταξύ τους από φυσικά φράγματα που δημιουργήθηκαν από ιζηματογενή πετρώματα ανθρακικού ασβεστίου. Οι λίμνες Bandir-e Amir, αντίθετα απ´ότι θα περίμενε κανείς δεν τροφοδοτούνται απο ποταμό κι έχουν μεγάλο βάθος, εξ´ου και το μαγευτικό lapis lazuli χρώμα τους.
Το όνομα Band-e Amir σημαίνει " Το Φράγμα του Αρχηγού" κι από μερικούς είναι μια αναφορά στον Ali, τον πρώτo ιμάμη των σιιτών μουσουλμάνων και το τέταρτο Χαλίφη των σουννιτών μουσουλμάνων.
Αλλά ας γυρίσουμε στην ιστορία μας.
Επειδή η περιήγηση προβλεπόταν να διαρκέσει ως τις απογευματινές ώρες, προτιμήσαμε να πάρουμε λιγοστές προμήθειες, ίσα για να κατευνάσουμε τη πείνα μας το μεσημέρι. Ξεπαραδιάστηκα στο παζάρι για ακόμα μια φορά πληρώνοντας το εξωφρενικό ποσό των 4 ευρώ και για τους τρεις μας.
Ο δρόμος προς τις λίμνες έχει πλέον ασφαλτοστρωθεί κατά το μεγαλύτερο μέρος του με την ευγενική χορηγία των κορεατών και το οδόστρωμα είναι σε άψογη κατάσταση. Τους ευχαριστώ που έκαναν το ταξίδι μου ευκολότερο.
Στην έξοδο της πόλης, προσπερνώντας τους Βούδες, οι εικόνες ήταν μοναδικές. Πλινθόκτιστοι οικισμοί, κάποιοι τρωγλοδυτικές κατασκευές απαράλλακτες στο χρόνο, συντρόφευσαν το βλέμμα μου.
Λίγο μετά το τοπίο έδωσε τη θέση του σε μια κοιλάδα με διάσπαρτα χωριά και χωράφια. Σ´αυτό το υψόμετρο δεν ευδοκιμούν και πολλά. Η πατάτα ειναι το κυρίαρχο προϊόν και το χορτάρι για ζωοτροφές. Η καλλιέργεια κι η συγκομιδή γίνεται χειρωνακτικά και η μεταφορά με τα γαιδουράκια. Όπως αιώνες τώρα.
Ο δρόμος άρχισε σταδιακά να γίνεται ανηφορικός μέσα σ´ενα γυμνό ορεινό τοπίο.
Κάναμε παράκαμψη σ'ένα χωματόδρομο και στο βάθος το βλέμμα μου συναπάντησε μια επιβλητική οροσειρά. Δεν είναι τυχαίο που κάποιοι ονομάζουν τη περιοχή το Grand Canyon του Αφγανιστάν.
Εκεί σ'ένα πλάτωμα ξεδιπλώθηκε στα έκπληκτα μάτια μου στο βάθος η εικόνα της πρώτης λίμνης. Τα χρυσοκίτρινα χρώματα των γυμνών απόκρημνων βουνών αγκάλιαζαν έναν καταγάλανο όγκο νερού. Ήταν η λίμνη Pudina (η Λίμνη της Άγριας Μέντας), η πρώτη από τις 6 συνολικά λίμνες που συναντά ο επισκέπτης.
Πήραμε τη κατωφέρεια προς την λίμνη Haibat (η Επιβλητική Λίμνη), με βάθος που έχει υπολογιστεί στα 150 μέτρα, τη μόνη που έχει κάπως αξιοποιηθεί τουριστικά για τους ντόπιους πολυπληθείς επισκέπτες του καλοκαιρινού σαββ/κου.
Στο δρόμο για τη λίμνη Haibat
Σταματήσαμε μερικές εκατοντάδες μέτρα πάνω από τη λίμνη για να απολαύσω τη πανοραμική θέα.
Πώς να περιγράψω με λόγια αυτό που αντίκρυσα. Στο γαλήνιο βαθυγάλαζο νερό της λίμνης αντανακλώνταν οι ορεινοί όγκοι με τις χρυσοκοκκινωπές αποχρώσεις. Νερό σαν καθρέφτης, χρώμα που μου θύμισε τόσο έντονα το μοναδικό Αιγαίο. Το φυσικό ιζηματογενές φράγμα έκανε τη λίμνη να φαντάζει σαν μια τεράστια μπανιέρα, όπου από την υπερχείλιση του νερού σχηματίζονταν δεκάδες καταρράκτες που ξεχύνονταν προς την κοιλάδα. Όσο κι αν η εικόνα με είχε καθηλώσει δεν κρατιόμουνα να βρεθώ στις όχθες της όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Κατέβηκα από το αυτοκίνητο και περπάτησα μέχρι τις όχθες της. Κάθησα κι αφέθηκα στην μαγεία του τοπίου. Πλατσούρισα τα πόδια μου στα κρυστάλλινα νερά. Ήταν ο μόνος ήχος που διατάρασσε την ηρεμία. Κάτω από τα πόδια μου το έδαφος βυθιζόταν απότομα μέσα στο διαυγές νερό και χανόταν σε μια ψευδαίσθηση αβυσαλλέου βάθους.
Προχωρήσαμε προς την αντίθετη μεριά της λίμνης. Στην διαδρομή μας συντρόφευαν δεκάδες μικροί καταρράκτες. Κάποιοι αξιοποιήθηκαν για να κινήσουν μυλόπετρες ν’αλέσουν οι ντόπιοι το στάρι.
Στα ριζά του μεγαλύτερου καταρράκτη ο Sajad συνάντησε ένα συγγενή του. Στα χαλιά που είχαν στρωθεί για το πικ νικ μας πρόσφεραν τσάι και σταφύλια. Στην κατσαρόλα σιγόβραζε το αρνάκι. Πολυτέλεια χρόνου ώστε να αποδεχτώ την πρόσκληση για γεύμα δυστυχώς δεν είχα, παρότι το ορεγόμουν.
Στην αντίπερα όχθη υπήρχε ένα μικρό τζαμί και μπροστά του ήταν αγκυροβολημένα ένα σωρό ποδήλατα θαλάσσης. Ευκαιρία για μια βόλτα στα γαλήνια νερά της λίμνης. Όμως ο περιφερειάρχης είχε άλλη γνώμη: να μην κουνηθεί κανένα. Σαν τιμωρία γιατί δεν τα βρίσκανε οι ιδιοκτήτες στη τιμή ενοικίασης και μαλώνανε μεταξύ τους. Σολομώντεια λύση!
Αποχαιρετήσαμε την λίμνη Haibat με μερικές πανοραμικές λήψεις ακόμα από διαφορετικό μέρος.
Μέσω ενός καρόδρομου βάλαμε ρότα για την λίμνη Zulfaqar (η Λίμνη του Σπαθιού του Ali). Γλίτωσα μεν την εξάρθρωση αυχενικού σπονδύλου από το συνεχές κούνημα δεξιά αριστερά του αυτοκινήτου, όμως τα χρειάστηκα σαν περνάγαμε μια πλαγιά με τέτοια κλήση που είπα ότι θα καταλήξω άδοξα σαν μια άμορφη μάζα σιδερικών και σάρκας.
Η λίμνη Zulfaqar περιβαλλόταν από απότομα κάθετα βράχια, εικόνα θαρρείς κι ήταν βγαλμένη από κυκλαδονήσι.
Κατηφορίσαμε προς τη γειτονική λιμνούλα Panir (Λίμνη του Τυριού!) η οποία σχημάτιζε μια υπέροχη μικρή παραλία όμως με αρκετά ρηχά νερά για ν’απολαύσω το μπάνιο μου, καθώς ήμουν αποφασισμένος να το αποτολμήσω.
Ανηφορήσαμε προς τη τελευταία στάση του οδοιπορικού μας. Τη λίμνη Pudina, εκείνη που είχα πρωτοδεί σαν είχαμε φτάσει στο Εθνικό Πάρκο.
Κάθε λίμνη βρίσκεται σε χαμηλότερο επίπεδο από την προηγούμενη κι έτσι από την υπερχείληση δημιουργούνται στη διαδρομή ρηχά ρυάκια, καταρράκτες, μικρές λιμνούλες.
Πέταξα τα ρούχα κι αποτόλμησα να βουτήξω στα καθάρια νερά της λίμνης. Από το shock του κρύου νερού, μου κόπηκε κυριολεκτικά η ανάσα. Δεν άντεξα να κολυμπήσω αρκετά.
Βγήκα τρέμοντας, ο ήλιος όμως αγκάλιασε το κορμί μου προσφέροντας θαλπωρή κι έτσι όντας πεινασμένος καταβρόχθησα το σπαρτιάτικο γεύμα μου: ψωμί και φασόλια.
Ήταν πια αργά το μεσημέρι όταν πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Κάθε τόσο γύρναγα το βλέμμα μου πίσω μπας και ξεκλέψω μια τελευταία ματιά απ'αυτό το μαγευτικό τόπο. Ούτε δάση, ούτε λουλούδια, ούτε γραφικά σπιτάκια. Μόνο γυμνοί βράχοι κι ένα βαθυγάλανο υγρό στοιχείο. Τόσο όμορφο όσο τα νησιά μας. Μόνο που εδώ ήμουν στη καρδιά του Ινδοκαύκασου. Και κατάμονος!
Το δείπνο στον ξενώνα περιελάμβανε κοκκινιστό μοσχάρι που ήταν όμως σκληρό, φασολάκια και ρυζομακάρονα. Όλα είχαν τη σφραγίδα δύο εφήβων που για να βγάλουν χαρτζιλίκι και να σπουδάσουν έμεναν στον ξενώνα, εκτελώντας χρέη μάγειρα. Ο πιο εξωστρεφής εκ των δύο μου είπε ότι φιλοδοξεί να σπουδάσει μηχανικός ή γιατρός. Μου εξήγησε οτι πρέπει να μάθει καλά αγγλικά διότι οι διαλέξεις στο πανεπιστήμιο δεν γίνονται στις τοπικές γλώσσες. Οι σπουδές μετά απο κατακτήριες εξετάσεις είναι δωρεάν στα δημόσια πανεπιστήμια, υπάρχουν όμως και πολλά ιδιωτικά με τσουχτερό κόστος διδάκτρων, στο οποίο μπορούν να ανταποκριθούν μόνο οι εύποροι Αφγανοί. Τέτοια ευκαιρία δεν είχε ο ίδιος. Έπρεπε να το παλέψει με το σπαθί του.
Ο έτερος της παρέας, ήταν ένα πολύ ντροπαλό παλληκάρι που σε κάθε πείραγμα κατέβαζε το κεφάλι και χαμογελούσε. Τόσο συνεσταλμένος που είχε αρνηθεί τη προηγούμενη μέρα να καθήσει μαζί μας στο γεύμα. Οι υπόλοιποι της παρέας τον πείραζαν συνεχώς για τον νεανικό του έρωτα στο σχολείο. Τώρα μην φανταστείτε καμιά παθιασμένη σχέση. Ματιές αυστηρά εξ'αποστάσεως, ραβασάκια και παράνομα ραντεβουδάκια αδιανόητα. Πόσο μάλλον φυσική επαφή. Διότι αν το μάθει ο πατήρ θα έχουμε δράματα.
"Και τι θα γίνει; Θα το πάρεις το κορίτσι;" η απορία μου, κι ο φίλος μας όλο και χαμήλωνε το κεφάλι του χαμογελώντας και κοκκινίζοντας από ντροπή.
Μπορεί ο φίλος μας και η καλή του να έπεσαν θύματα του φτερωτού θεού, όμως στο Αφγανιστάν (ως πατριαρχική κοινωνία), ο πατέρας αποφασίζει ποιον πρέπει να παντρευτεί η κόρη του. Έτσι οι γάμοι με προξενιό είναι ο κανόνας και γίνονται συχνά για οικονομικούς και πολιτικούς λόγους, καμιά φορά πριν ακόμα γεννηθεί ένα κορίτσι! (αυτό κι αν δεν είναι λογοδόσημο)
Αφού κανονιστεί ο γάμος, οι δυό οικογένειες οφείλουν κοινωνικά και παραδοσιακά να τιμήσουν τη συμφωνία. Μετά η γυναίκα απαγορεύεται να παντρευτεί άλλον άνδρα (δεν υπάρχει σενάριο η νύφη τό’σκασε). Αν η κακιά μοίρα το φέρει να πεθάνει πριν την τέλεση του γάμου, η οικογένειά της οφείλει να την "αντικαταστήσει" με την αδελφή της ή άλλο επιθυμητό μέλος.
Ο κανόνας είναι ο γαμπρός να πληρώνει την οικογένεια της νύφης. "Μερικές χιλιάδες δολλάρια συνήθως είναι μόνο η προίκα προς τον πατέρα της. Το ποσό ποικίλει αναλόγως της περιοχής και της νύφης,. Σε αγροτικές περιοχές μπορεί να αφορά γη, ζώα κ.α."μου είπαν (τι τζάμπα την τάϊζαν και την πότιζαν οι γονείς της; ). Αν η νύφη είναι περιζήτητη κι η οικογένεια της άπορη τότε βγαίνει και σε πλειστηριασμό! Ειδικά στην επαρχία, οι φτωχές οικογένειες παντρεύουν τις κόρες τους σε πολύ μικρή ηλικία με αρκετά γηραιότερους, αλλα πλούσιους άνδρες, καμιά φορά με αντάλλαγμα απλώς την εξασφάλιση τροφής.
Εκτός λοιπόν της προίκας, ο γαμπρός επιβαρύνεται με τα πανάκριβα κοσμήματα και την υποχρεωτική φαντασμαγορική δεξίωση στα Wedding Halls που είναι πια της μόδας στις πόλεις. Εκεί προσκαλούνται οι πάντες, άρα αν υπολογίσετε ένα τσούρμο παιδιά κι εγγόνια που σέρνει κάθε οικογένεια από κοντά, ένας αριθμός άνω των 500 καλεσμένων δεν φαντάζει καθόλου μικρός. Η γαμήλια δεξίωση (όπου δεν μου επετράπει η πρόσβαση για να μη προσβάλω απρόσκλητος τους νιόπαντρους και προκληθεί διπλωματικό επεισόδιο) οφείλει να έχει μεγαλοπρέπεια. Άλλωστε το ανδρόγυνο κάθεται σε ειδική εξέδρα δίκην βασιλικού ζεύγους. Παραδοσιακή μουσική και πλούσια τοπικά εδέσματα πλαισιώνουν τη φιέστα.. Οι πάντες πάνε με τα καλά τους και οι κυρίες οφείλουν να επιδείξουν όλο το Λαλαούνη φορτωμένο πάνω τους.
Με τα συνολικά έξοδα να φτάνουν και τα 50,000 δολλάρια, η υπόθεση κουλούρα στο κεφάλι βάζει φωτιά στο πορτοφόλι, ειδικά όταν πρόκειται για Αφγανό εργαζόμενο μερικών εκατοντάδων δολλαρίων. Η μόνη περίπτωση να μη σου κοστίσει τίποτα, είναι η υποψήφια νύφη να είναι χήρα από προηγούμενο γάμο. Μια τέτοια ευκαιρία έψαχνε ο οδηγός μου στο Bamyan που είχε χηρέψει πριν μερικά χρόνια.
Στις περισσότερες περιπτώσεις η νύφη αποτελεί “κτήμα” της νέας της οικογένειας, διότι το ζευγάρι σχεδόν ποτέ δεν μένει μόνο του, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια του γάμου. Σε όλα τα θέματα ο σύζυγος κι η οικογένειά του έχουν τον πρώτο λόγο. Η γυναίκα απλώς υπακούει και συχνότατα υπομένει...
Σύμφωνα με τον αφγανικό νομό, αν μια γυναίκα αποφασίσει να ζητήσει διαζύγιο τότε θα πρέπει να έχει την σύμφωνη γνώμη του συζύγου και χρειάζεται μάρτυρες που να καταθέσουν στο δικαστήριο.
Αντίθετα οι άνδρες μπορούν χωρίσουν τις γυναίκες τους χωρίς την έγκρισή τους.
Attachments
Last edited by a moderator:
