hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.442
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Οι πληγές του Αφγανιστάν
- Καμπούλ
- Mazar-e Sharif
- Bamyan:Οι Βούδες κ η Πόλη Των Ουρλιαχτών
- Bamyan: Οι λίμνες Band-e Amir
- Bamyan: Η Κόκκινη Πόλη κι η Κοιλάδα του Δράκου
- Bamyan: Στας εξοχάς
- Ξανά στην Kabul
- Herat
- Αποχαιρετώντας το Αφγαντιστάν
- Επίλογος - Ρέκβιεμ για τις γυναίκες του Αφγανιστάν
- Βιντεοανασκόπηση
Βamyan: Η Κόκκινη Πόλη κι η Κοιλάδα του Δράκου
Σήμερα ξεκινήσαμε αυτή τη φορά ανατολικά, για να επισκεφθούμε την Κόκκινη Πόλη.
Το σκηνικό στη διαδρομή όμορφο: το ποτάμι να κυλά ανάμεσα στις καλλιέργειες πατάτας, οι χωρικοί με τα υποζύγια να σκάβουν τη γη, παντού ευθυτενή δένδρα με τα πράσινα φύλλα να μεταλλάσονται σε χρυσοκίτρινα.. Σ’όλο το μήκος υπέροχα αρχέτυπα χωριά απο πλινθοκτιστα σπίτια με...δορυφορικά πιάτα, αλλά πλέον και ηλεκτρικό ρεύμα.
Περάσαμε ένα φυλάκιο της αστυνομίας όπου ο έλεγχος ήταν αυστηρότερος.
"Είναι το σημαντικότερο φυλάκιο για την ασφάλεια του Bamyan, καθώς ελέγχει την ανατολική είσοδο της πόλης" μου εξήγησε ο Sajad. Λίγο μετά, στην άκρη του δρόμου ως αισθητική παρέμβαση, απομεινάρι του παρελθόντος ενα σοβιετικό τανκ.
Στη καταπράσινη κοιλάδα ορθώθηκε ο ορεινός κατακόκκινος όγκος όπου βρίσκεται η Shahr-e-Zohak (μεταφράζεται "η πόλη του Zohak") επίσης γνωστή ως Κόκκινη Πόλη.
‘Ηταν μια καστροπολιτεια στρατηγικής σημασίας καθώς έλεγχε την ανατολική είσοδο στη κοιλάδα του Bamyan. Απο δώ οι εμπορικές οδοί οδηγούσαν στην Ινδία και ανατολικά στο Ιράν μέσω της οροσειράς του Ινδοκαύκασου. To σύμπλεγμα χτίστηκε σε τρία μέρη: μια ψηλότερη και μια χαμηλότερη ακροπολη και πιθανότατα μια περιοχή κατοικιών. Μια σειρά απο πολιτισμούς και περίοδοι αντιπροσωπεύονται στην αρχιτεκτονική της και τα αρχαιολογικά ευρήματα. Η προέλευση του ονόματος ειναι αδιευκρίνιστη αν και στη περσική παράδοση αναφέρεται ο μυθικός βασιλιάς Zohak που είχε φίδια αντί για μαλλιά.
Διασχίσαμε τα χωράφια πριν περάσουμε ενα γεφυράκι πάνω από το ποτάμι. Εκεί με υποδέχθηκε μια αγέλη κατσικιών και μια πιτσιρίκα που γέμιζε με επιμέλεια δυο μπουκάλια νερό. Με κοίταξε όλο απορία κι αμηχανία σαν την φωτογράφιζα αλλα σιωπηλά πήρε το δρόμο προς το γειτονικό χωριό κουβαλώντας τα μπουκάλια.
Το θέαμα της Κόκκινης Πόλης ήδη απο τα ριζά του βράχου είναι επιβλητικό. Πάνω στον κόκκινο ορεινό όγκο, τα λιγοστά απομεινάρια στέκουν λείψανα περήφανα αλλοτινού μεγαλείου. Περιηγήθηκα μόνος (όπως παντού άλλωστε). Δεν ήξερα που να στρέψω το βλέμμα μου, η θέα τριγύρω μου έκοβε την ανάσα (φταίει λίγο και η απότομη ανηφόρα).
Επισκέφθηκα μόνο τα ερείπια στην κάτω ακρόπολη, δεν είχα κουράγιο να συνεχίοω ψηλότερα. Άλλωστε διαφαινόταν μόνο ενα απότομο μονοπάτι που δεν εγγυόταν και ιδιαίτερη ασφάλεια.
Ο Sajad μου έδειξε απομεινάρια πυρομαχικών των Ταλιμπάν οι οποίοι την είχαν μετατρέψει σε οχειρό. Σαν να μην έφτανε αυτο έχτισαν κι ανάμεσα στα αρχαία κατοικίες για τους φρουρούς. Θα μου πεις εδώ τους Βούδες ξέκαναν, σεβασμό στη Κόκκινη Πόλη θα έδειχναν;
Επίσης μου υπέδειξε κάποιες διάσπαρτες λευκές πέτρες. Ούτε που είχαν πέσει στην αντίληψή μου. "Είναι ένδειξη οτι η περιοχή έχει καθαριστεί απο τις νάρκες" μου απάντησε. "Μάλιστα" μονόλογησα, επαναφέροντας στο μυαλό μου τις σχετικές οδηγίες ασφαλείας που αναγράφονταν στο διαδίκτυο: ότι οι νάρκες εξακολουθούν να αποτελούν υπαρκτό κίνδυνο και καλόν ειναι να μην περιφέρεσαι απερίσκεπτα στις ερημιές. Αυτό μας έλειπε, να διαμελιστώ και να με στείλουνε σε δόσεις πίσω στην Ελλάδα. Σίγουρο το εγκεφαλικό για την Ελληνίδα μάνα.
Πριν την κάθοδο ξαπόστασα σε μια σκιά αφήνοντας τη ματια μου ν´ αγκαλιάζει το μεγαλόπρεπο τοπίο. Είχα μαγευτεί.
Ακολουθήσαμε το δρόμο επιστροφής και κατευνθήκαμε δυτικά προς τη Dara-e Αzhdahar, τη Κοιλάδα του Δράκου.
Φτάσαμε στα ριζά του βράχου κι άρχισε η αναρρίχηση. Δεν είχα και τη καλύτερη διάθεση για ανηφορικό περπάτημα μέσα στο καταμεσήμερο χωρίς ίχνος σκιάς και οίκτιρα τον οδηγό που δεν ήθελε να βάλει σε δοκιμασία το αμάξι του καλύπτοντας οδικώς αυτή τη διαδρομή.
Το μέρος έχει πάρει το όνομά του από ένα βραχώδη σχηματισμό που μοιάζει με δράκο με δυό κεφάλια. Βέβαια βλέποντάς τον χρειάστηκα πολλή φαντασία για να το σκιαγράφησω στο μυαλό μου. Το ενδιαφέρον όμως ήταν οτι ο βράχος είχε μια σχισμή όπου υπόγεια ακουγόταν να τρέχει νερό και στην άκρη του μέσα απο τρύπες ανάβλυζε γάργαρο πλούσιο όμως σε ασβέστιο αν κρίνω απο το αλάτι που ειχε μαζευτεί.
Απο κει η θέα προς τα κιτρινοκόκκινα βουνά στο βάθος και στην κοιλάδα όπου το βουνό έχασκε πάνω απο τον οικισμό ηταν πανοραμική.
Το ίδιο το χωριό με τους κάθετους βράχους να επικρέμονται των σπιτιών ηταν φωτογενέστατο.
Δυστυχώς δεν μπορούσα να κάνω στάση και να αρχίσω να αποθανατίζω ανθρώπους με φόντο αυτο το εκπληκτικό σκηνικό. Οι λήψεις ηταν φευγαλέες μέσα απο το αυτοκίνητο. Οι περισσότερες γυναίκες εδώ δεν φορούν μπούρκα. Με έντονα ασιατικά χαρακτηριστικά και κατακόκκινα μάγουλα προτιμούν τις πολύχρωμες φορεσιές και μια μαντήλα να σκεπάζει τα μαλλιά τους.
Μέσα από το αυτοκίνητο εντόπισα φευγαλέα μια ψηλόλιγνη γυναικεία φιγούρα που είχε ανασηκωσει τη μπούρκα της. Τα σχιστά ματια της τονισμένα με το ανάλογο μέικ-απ, το λάγνο βλέμμα της κι η αυτοπεποίθηση της, την έκαναν ακαταμάχητα ελκυστική. Πόσο να την αποτιμά για τον επίδοξο σύζυγο ο πατέρας της άραγε; Λυπάμαι μόνο που μου ήταν απαγορευμένο να την αποθανατήσω στο φακό της μηχανής. Άλλωστε στο Αφγανισταν δεν απευθύνεις το λόγο στις γυναικες. Μπορείς να αρκεστείς σ´ενα χαιρετισμό salaam αποφεύγοντας επιμελώς τη φυσική επαφή έστω και δια χειραψίας. Δηλαδή αυτοί οι εναγκαλισμοί κι οι ασπασμοί στις συναντήσεις μας τραβελστορίτες μου είναι αδιανόητα εδώ.
Επιστρέψαμε στον ξενώνα αργά το μεσημέρι. Προτίμησα να ξεκουραστώ και να συνεχίσω το γράψιμο μου (ειδατε επιμέλεια; ). Άλλωστε είχα ρίξει ήδη αρκετό περπάτημα σε ανηφορικό δρόμο μέσα στον ήλιο και ήμουν πλήρης εντυπώσεων.
Το βραδάκι μετά το δείπνο (ρύζι, κοτόπουλο πανέ και κοκκινιστό κουνουπιδι με πατάτες) κατά το είθισται, συνεχίσαμε τη κουβέντα μας με τον Sajad και τον Moqim (το ντροπαλό παλληκάρι). Προσφιλές θέμα ο γάμος. Άλλωστε τι να πει κανεις για τις ανύπαρκτες προγαμιαίες σχέσεις στο Αφγανιστάν. Δεν ειχα και λόγο να επαίρομαι για την ελευθεριότητα στις σχέσεις των δυο φύλων στο δυτικό κόσμο. Ηταν κατι σκανδαλώδες για τις παραδοσιακές αξίες τους.
Ορμώμενος απο αυτά που είχα διαβάσει ρώτησα αν μπορούν δημόσια να χορεύουν οι γυναίκες. Μου είπαν πως αυτό ειναι εφικτό μόνο στις γαμήλιες τελετές και αυστηρά μετά του συζύγου. Η αφελής ερώτηση "μου επιτρέπετε να χορέψω με την ντάμα σας" το πιθανότερο είναι να οδηγήσει σε πρησμένο μάτι απο τη μπουκιά που θα φάτε, οπότε καθίστε ήσυχα ήσυχα στη καρέκλα σας και απολαύστε τους άλλους να χορεύουν.
Ανακάλυψα επίσης οτι ακόμα και ιδιωτικά οι αφγανές απαγορεύεται να χορεύουν μπροστά στους άνδρες σύμφωνα με τη παράδοση. Αντ´αυτών για τη διασκέδαση σε ανδρικά ιδιωτικά πάρτυ (!) σε περιοχές του βορρά, χρησιμοποιούνται όμορφα αμούστακα αγόρια που ονομάζονται bacha bereesh (αγόρια χωρίς γένια). Δεν με εξέπληξαν οι γραπτές αναφορές οτι οι πλούσιοι ισχυροί πάτρονες και οι πολεμαρχοι τα εκμεταλλεύονται σεξουαλικά, παρότι η ομοφυλοφυλία ειναι σοβαρότατο αμάρτημα σύμφωνα με το νόμο της Σαρία και επισείει ποινή θανάτου.
Είπαμε όμως, όλα επιτρέπονται εδώ, φτάνει να γίνονται στην αφάνεια.
Έχοντας ήδη κάνει αναφορά ότι οι περισσότεροι γάμοι συχνά είναι καταναγκαστικοί για τα κορίτσια, έθιξα στους συνομηλιτές μου και τη περίπτωση του ba’ad, μια παράδοση που υφίσταται στο Αφγανιστάν. Μια παράδοση που για ακόμα μια φορά μου έδωσε τη θλιβερή αίσθηση ότι η γυναικεία υπόσταση εδώ δεν διαφέρει περισσότερο από ενός υποζυγίου.
Αν λοιπόν κάποιος χρωστά λεφτά, κλέψει, σκοτώσει κλπ, τότε για να ληθεί “ειρηνικά” η επαπειλούμενη διένεξη, η οικογένεια του θύτη “παντρεύει” ως αντάλλαγμα μια κόρη της, ηλικίας 4-12 ετών, με κάποιον από την οικογένεια του θύματος. Ουσιαστικά οι νεαρές αυτές παρθένες χρησιμοποιούνται σαν “αποπληρωμή” και ο γάμος δεν αποτελεί τίποτ’αλλο από μια μορφή σκλαβιάς. Το κορίτσι υφίσταται συστηματική σωματική βία απ' όλο το σόι του γαμπρού ως αντεκδίκηση και μπορεί ακόμα και να δολοφονηθεί. Παρότι το ba'ad θεωρείται νομικά παράνομη πρακτική, εντούτοις εξακολουθεί να υφίσταται. Αν και οι παραβάτες τιμωρούνται θεωρητικά σε διετή κάθειρξη, στη πράξη κανείς δεν έχει καταδικαστεί.
Θα αναφέρω τη χαρακτηριστική περίπτωση της Bibi Aisha, η οποία ήταν 12 ετών όταν ο πατέρας της την πάντρεψε μ’ένα πολεμιστή Ταλιμπάν για ένα φόνο που κάποιο μέλος της οικογένειάς της είχε διαπράξει. Παντρεύτηκε στα 14 της και υφίστατο συνεχή κακοποίηση. Στα 18 της το έσκασε, αλλά την συνέλαβε η αστυνομία, την φυλάκισε και την έστειλε πίσω στην οικογένεια της. Ο πατέρας της την επέστρεψε στα πεθερικά της, όπου σαν πράξη αντεκδίκησης την έσυραν στα βουνά, της έκοψαν τα αυτιά και τη μύτη και την άφησαν να πεθάνει. Ευτυχώς διασώθηκε και η ιστορία της έγινε παγκόσμια γνωστή σαν εξώφυλλο του περιοδικού Time.
Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο πολλές γυναίκες μην αντέχοντας την ενδοοικογενειακή βία, να το σκάνε. Υπάρχουν κάποια καταφύγια για κακοποιημένες συζύγους που έχουν δημιουργηθεί από γυναικείες οργανώσεις αλληλεγύης όπου παρέχεται διαμονή κι ασφάλεια ανώνυμα, πολλές όμως αν συλληφθούν καταλήγουν στην φυλακή με τη σύμφωνη γνώμη της οικογένειάς τους. Μαζί τους συγκάτοικοι πίσω από τα κάγκελα κι όσες γυναίκες είχαν το θράσος και θέλησαν να ζήσουν τον έρωτα με άντρα της δικής τους επιλογής.
Όσοι θέλετε να διαθέσετε λίγο από το χρόνο σας , παρακολουθήστε αυτά τα δύο εξαιρετικά ντοκυμαντέρ που αναφέρονται στο σχετικό θέμα:
Love crimes of Kabul
Prisoners of tradition: Women in Afghanistan
Η παρθενία ενός κοριτσιού είναι “περιουσιακό” στοιχείο για τον πατέρα της, διαφυλάσσεται αυστηρά, ώστε να “εξαργυρωθεί” την κατάλληλη στιγμή.
Δεν είναι εποχή για έρωτες στο Αφγανιστάν…
Σήμερα ξεκινήσαμε αυτή τη φορά ανατολικά, για να επισκεφθούμε την Κόκκινη Πόλη.
Το σκηνικό στη διαδρομή όμορφο: το ποτάμι να κυλά ανάμεσα στις καλλιέργειες πατάτας, οι χωρικοί με τα υποζύγια να σκάβουν τη γη, παντού ευθυτενή δένδρα με τα πράσινα φύλλα να μεταλλάσονται σε χρυσοκίτρινα.. Σ’όλο το μήκος υπέροχα αρχέτυπα χωριά απο πλινθοκτιστα σπίτια με...δορυφορικά πιάτα, αλλά πλέον και ηλεκτρικό ρεύμα.
Περάσαμε ένα φυλάκιο της αστυνομίας όπου ο έλεγχος ήταν αυστηρότερος.
"Είναι το σημαντικότερο φυλάκιο για την ασφάλεια του Bamyan, καθώς ελέγχει την ανατολική είσοδο της πόλης" μου εξήγησε ο Sajad. Λίγο μετά, στην άκρη του δρόμου ως αισθητική παρέμβαση, απομεινάρι του παρελθόντος ενα σοβιετικό τανκ.
Στη καταπράσινη κοιλάδα ορθώθηκε ο ορεινός κατακόκκινος όγκος όπου βρίσκεται η Shahr-e-Zohak (μεταφράζεται "η πόλη του Zohak") επίσης γνωστή ως Κόκκινη Πόλη.
‘Ηταν μια καστροπολιτεια στρατηγικής σημασίας καθώς έλεγχε την ανατολική είσοδο στη κοιλάδα του Bamyan. Απο δώ οι εμπορικές οδοί οδηγούσαν στην Ινδία και ανατολικά στο Ιράν μέσω της οροσειράς του Ινδοκαύκασου. To σύμπλεγμα χτίστηκε σε τρία μέρη: μια ψηλότερη και μια χαμηλότερη ακροπολη και πιθανότατα μια περιοχή κατοικιών. Μια σειρά απο πολιτισμούς και περίοδοι αντιπροσωπεύονται στην αρχιτεκτονική της και τα αρχαιολογικά ευρήματα. Η προέλευση του ονόματος ειναι αδιευκρίνιστη αν και στη περσική παράδοση αναφέρεται ο μυθικός βασιλιάς Zohak που είχε φίδια αντί για μαλλιά.
Διασχίσαμε τα χωράφια πριν περάσουμε ενα γεφυράκι πάνω από το ποτάμι. Εκεί με υποδέχθηκε μια αγέλη κατσικιών και μια πιτσιρίκα που γέμιζε με επιμέλεια δυο μπουκάλια νερό. Με κοίταξε όλο απορία κι αμηχανία σαν την φωτογράφιζα αλλα σιωπηλά πήρε το δρόμο προς το γειτονικό χωριό κουβαλώντας τα μπουκάλια.
Το θέαμα της Κόκκινης Πόλης ήδη απο τα ριζά του βράχου είναι επιβλητικό. Πάνω στον κόκκινο ορεινό όγκο, τα λιγοστά απομεινάρια στέκουν λείψανα περήφανα αλλοτινού μεγαλείου. Περιηγήθηκα μόνος (όπως παντού άλλωστε). Δεν ήξερα που να στρέψω το βλέμμα μου, η θέα τριγύρω μου έκοβε την ανάσα (φταίει λίγο και η απότομη ανηφόρα).
Επισκέφθηκα μόνο τα ερείπια στην κάτω ακρόπολη, δεν είχα κουράγιο να συνεχίοω ψηλότερα. Άλλωστε διαφαινόταν μόνο ενα απότομο μονοπάτι που δεν εγγυόταν και ιδιαίτερη ασφάλεια.
Ο Sajad μου έδειξε απομεινάρια πυρομαχικών των Ταλιμπάν οι οποίοι την είχαν μετατρέψει σε οχειρό. Σαν να μην έφτανε αυτο έχτισαν κι ανάμεσα στα αρχαία κατοικίες για τους φρουρούς. Θα μου πεις εδώ τους Βούδες ξέκαναν, σεβασμό στη Κόκκινη Πόλη θα έδειχναν;
Επίσης μου υπέδειξε κάποιες διάσπαρτες λευκές πέτρες. Ούτε που είχαν πέσει στην αντίληψή μου. "Είναι ένδειξη οτι η περιοχή έχει καθαριστεί απο τις νάρκες" μου απάντησε. "Μάλιστα" μονόλογησα, επαναφέροντας στο μυαλό μου τις σχετικές οδηγίες ασφαλείας που αναγράφονταν στο διαδίκτυο: ότι οι νάρκες εξακολουθούν να αποτελούν υπαρκτό κίνδυνο και καλόν ειναι να μην περιφέρεσαι απερίσκεπτα στις ερημιές. Αυτό μας έλειπε, να διαμελιστώ και να με στείλουνε σε δόσεις πίσω στην Ελλάδα. Σίγουρο το εγκεφαλικό για την Ελληνίδα μάνα.
Πριν την κάθοδο ξαπόστασα σε μια σκιά αφήνοντας τη ματια μου ν´ αγκαλιάζει το μεγαλόπρεπο τοπίο. Είχα μαγευτεί.
Ακολουθήσαμε το δρόμο επιστροφής και κατευνθήκαμε δυτικά προς τη Dara-e Αzhdahar, τη Κοιλάδα του Δράκου.
Φτάσαμε στα ριζά του βράχου κι άρχισε η αναρρίχηση. Δεν είχα και τη καλύτερη διάθεση για ανηφορικό περπάτημα μέσα στο καταμεσήμερο χωρίς ίχνος σκιάς και οίκτιρα τον οδηγό που δεν ήθελε να βάλει σε δοκιμασία το αμάξι του καλύπτοντας οδικώς αυτή τη διαδρομή.
Το μέρος έχει πάρει το όνομά του από ένα βραχώδη σχηματισμό που μοιάζει με δράκο με δυό κεφάλια. Βέβαια βλέποντάς τον χρειάστηκα πολλή φαντασία για να το σκιαγράφησω στο μυαλό μου. Το ενδιαφέρον όμως ήταν οτι ο βράχος είχε μια σχισμή όπου υπόγεια ακουγόταν να τρέχει νερό και στην άκρη του μέσα απο τρύπες ανάβλυζε γάργαρο πλούσιο όμως σε ασβέστιο αν κρίνω απο το αλάτι που ειχε μαζευτεί.
Απο κει η θέα προς τα κιτρινοκόκκινα βουνά στο βάθος και στην κοιλάδα όπου το βουνό έχασκε πάνω απο τον οικισμό ηταν πανοραμική.
Το ίδιο το χωριό με τους κάθετους βράχους να επικρέμονται των σπιτιών ηταν φωτογενέστατο.
Δυστυχώς δεν μπορούσα να κάνω στάση και να αρχίσω να αποθανατίζω ανθρώπους με φόντο αυτο το εκπληκτικό σκηνικό. Οι λήψεις ηταν φευγαλέες μέσα απο το αυτοκίνητο. Οι περισσότερες γυναίκες εδώ δεν φορούν μπούρκα. Με έντονα ασιατικά χαρακτηριστικά και κατακόκκινα μάγουλα προτιμούν τις πολύχρωμες φορεσιές και μια μαντήλα να σκεπάζει τα μαλλιά τους.
Μέσα από το αυτοκίνητο εντόπισα φευγαλέα μια ψηλόλιγνη γυναικεία φιγούρα που είχε ανασηκωσει τη μπούρκα της. Τα σχιστά ματια της τονισμένα με το ανάλογο μέικ-απ, το λάγνο βλέμμα της κι η αυτοπεποίθηση της, την έκαναν ακαταμάχητα ελκυστική. Πόσο να την αποτιμά για τον επίδοξο σύζυγο ο πατέρας της άραγε; Λυπάμαι μόνο που μου ήταν απαγορευμένο να την αποθανατήσω στο φακό της μηχανής. Άλλωστε στο Αφγανισταν δεν απευθύνεις το λόγο στις γυναικες. Μπορείς να αρκεστείς σ´ενα χαιρετισμό salaam αποφεύγοντας επιμελώς τη φυσική επαφή έστω και δια χειραψίας. Δηλαδή αυτοί οι εναγκαλισμοί κι οι ασπασμοί στις συναντήσεις μας τραβελστορίτες μου είναι αδιανόητα εδώ.
Επιστρέψαμε στον ξενώνα αργά το μεσημέρι. Προτίμησα να ξεκουραστώ και να συνεχίσω το γράψιμο μου (ειδατε επιμέλεια; ). Άλλωστε είχα ρίξει ήδη αρκετό περπάτημα σε ανηφορικό δρόμο μέσα στον ήλιο και ήμουν πλήρης εντυπώσεων.
Το βραδάκι μετά το δείπνο (ρύζι, κοτόπουλο πανέ και κοκκινιστό κουνουπιδι με πατάτες) κατά το είθισται, συνεχίσαμε τη κουβέντα μας με τον Sajad και τον Moqim (το ντροπαλό παλληκάρι). Προσφιλές θέμα ο γάμος. Άλλωστε τι να πει κανεις για τις ανύπαρκτες προγαμιαίες σχέσεις στο Αφγανιστάν. Δεν ειχα και λόγο να επαίρομαι για την ελευθεριότητα στις σχέσεις των δυο φύλων στο δυτικό κόσμο. Ηταν κατι σκανδαλώδες για τις παραδοσιακές αξίες τους.
Ορμώμενος απο αυτά που είχα διαβάσει ρώτησα αν μπορούν δημόσια να χορεύουν οι γυναίκες. Μου είπαν πως αυτό ειναι εφικτό μόνο στις γαμήλιες τελετές και αυστηρά μετά του συζύγου. Η αφελής ερώτηση "μου επιτρέπετε να χορέψω με την ντάμα σας" το πιθανότερο είναι να οδηγήσει σε πρησμένο μάτι απο τη μπουκιά που θα φάτε, οπότε καθίστε ήσυχα ήσυχα στη καρέκλα σας και απολαύστε τους άλλους να χορεύουν.
Ανακάλυψα επίσης οτι ακόμα και ιδιωτικά οι αφγανές απαγορεύεται να χορεύουν μπροστά στους άνδρες σύμφωνα με τη παράδοση. Αντ´αυτών για τη διασκέδαση σε ανδρικά ιδιωτικά πάρτυ (!) σε περιοχές του βορρά, χρησιμοποιούνται όμορφα αμούστακα αγόρια που ονομάζονται bacha bereesh (αγόρια χωρίς γένια). Δεν με εξέπληξαν οι γραπτές αναφορές οτι οι πλούσιοι ισχυροί πάτρονες και οι πολεμαρχοι τα εκμεταλλεύονται σεξουαλικά, παρότι η ομοφυλοφυλία ειναι σοβαρότατο αμάρτημα σύμφωνα με το νόμο της Σαρία και επισείει ποινή θανάτου.
Είπαμε όμως, όλα επιτρέπονται εδώ, φτάνει να γίνονται στην αφάνεια.
Έχοντας ήδη κάνει αναφορά ότι οι περισσότεροι γάμοι συχνά είναι καταναγκαστικοί για τα κορίτσια, έθιξα στους συνομηλιτές μου και τη περίπτωση του ba’ad, μια παράδοση που υφίσταται στο Αφγανιστάν. Μια παράδοση που για ακόμα μια φορά μου έδωσε τη θλιβερή αίσθηση ότι η γυναικεία υπόσταση εδώ δεν διαφέρει περισσότερο από ενός υποζυγίου.
Αν λοιπόν κάποιος χρωστά λεφτά, κλέψει, σκοτώσει κλπ, τότε για να ληθεί “ειρηνικά” η επαπειλούμενη διένεξη, η οικογένεια του θύτη “παντρεύει” ως αντάλλαγμα μια κόρη της, ηλικίας 4-12 ετών, με κάποιον από την οικογένεια του θύματος. Ουσιαστικά οι νεαρές αυτές παρθένες χρησιμοποιούνται σαν “αποπληρωμή” και ο γάμος δεν αποτελεί τίποτ’αλλο από μια μορφή σκλαβιάς. Το κορίτσι υφίσταται συστηματική σωματική βία απ' όλο το σόι του γαμπρού ως αντεκδίκηση και μπορεί ακόμα και να δολοφονηθεί. Παρότι το ba'ad θεωρείται νομικά παράνομη πρακτική, εντούτοις εξακολουθεί να υφίσταται. Αν και οι παραβάτες τιμωρούνται θεωρητικά σε διετή κάθειρξη, στη πράξη κανείς δεν έχει καταδικαστεί.
Θα αναφέρω τη χαρακτηριστική περίπτωση της Bibi Aisha, η οποία ήταν 12 ετών όταν ο πατέρας της την πάντρεψε μ’ένα πολεμιστή Ταλιμπάν για ένα φόνο που κάποιο μέλος της οικογένειάς της είχε διαπράξει. Παντρεύτηκε στα 14 της και υφίστατο συνεχή κακοποίηση. Στα 18 της το έσκασε, αλλά την συνέλαβε η αστυνομία, την φυλάκισε και την έστειλε πίσω στην οικογένεια της. Ο πατέρας της την επέστρεψε στα πεθερικά της, όπου σαν πράξη αντεκδίκησης την έσυραν στα βουνά, της έκοψαν τα αυτιά και τη μύτη και την άφησαν να πεθάνει. Ευτυχώς διασώθηκε και η ιστορία της έγινε παγκόσμια γνωστή σαν εξώφυλλο του περιοδικού Time.
Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο πολλές γυναίκες μην αντέχοντας την ενδοοικογενειακή βία, να το σκάνε. Υπάρχουν κάποια καταφύγια για κακοποιημένες συζύγους που έχουν δημιουργηθεί από γυναικείες οργανώσεις αλληλεγύης όπου παρέχεται διαμονή κι ασφάλεια ανώνυμα, πολλές όμως αν συλληφθούν καταλήγουν στην φυλακή με τη σύμφωνη γνώμη της οικογένειάς τους. Μαζί τους συγκάτοικοι πίσω από τα κάγκελα κι όσες γυναίκες είχαν το θράσος και θέλησαν να ζήσουν τον έρωτα με άντρα της δικής τους επιλογής.
Όσοι θέλετε να διαθέσετε λίγο από το χρόνο σας , παρακολουθήστε αυτά τα δύο εξαιρετικά ντοκυμαντέρ που αναφέρονται στο σχετικό θέμα:
Love crimes of Kabul
Prisoners of tradition: Women in Afghanistan
Η παρθενία ενός κοριτσιού είναι “περιουσιακό” στοιχείο για τον πατέρα της, διαφυλάσσεται αυστηρά, ώστε να “εξαργυρωθεί” την κατάλληλη στιγμή.
Δεν είναι εποχή για έρωτες στο Αφγανιστάν…
Attachments
Last edited by a moderator:
