hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.442
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Οι πληγές του Αφγανιστάν
- Καμπούλ
- Mazar-e Sharif
- Bamyan:Οι Βούδες κ η Πόλη Των Ουρλιαχτών
- Bamyan: Οι λίμνες Band-e Amir
- Bamyan: Η Κόκκινη Πόλη κι η Κοιλάδα του Δράκου
- Bamyan: Στας εξοχάς
- Ξανά στην Kabul
- Herat
- Αποχαιρετώντας το Αφγαντιστάν
- Επίλογος - Ρέκβιεμ για τις γυναίκες του Αφγανιστάν
- Βιντεοανασκόπηση
Bamyan: Οι Βούδες κι η Πόλη των Ουρλιαχτών
Ομηρική μάχη. Τα καταδρομικά σφυρίζοντας σαν καμικάζι όλο το βράδυ αλώνιζαν στο κορμί μου. Ήταν τα Καμπουλιανά κουνούπια. Κατά τις 3 τα ξημερώματα απελπισμένος άνοιξα τα μάτια κι άρχισα να παίρνω δραστήρια μέτρα. Κουκουλώθηκα με το πάπλωμα παρά τη ζέστη κι άπλωσα τη μαντήλα στο πρόσωπο δίκην κουνουπιέρας. Μπορεί τα τσιμπήματα να τα γλίτωσα, αλλά εκείνο το διαπεραστικό βζνννν μέσα στ´αυτί μου όχι. Δώρον άδωρον τελικά σηκώθηκα και πέρασα την υπόλοιπη νύχτα στο σαλόνι μέχρι να έρθει ο Gul με το ταξί για να πάμε στο αεροδρόμιο. Η πτήση για Bamyan ήταν προγραμματισμένη στις 6.30 το πρωί!
Μέσα στα σκοτάδια φτάσαμε πάλι στην εξώτατη πύλη του αεροδρομίου. Μόνο που μέσα στην παγωνιά του πρωινού, μας είχαν στην αναμονή, όρθιους στο δρόμο για να ξεκινήσει το γνωστό πανηγύρι:
Σωματικός έλεγχος. Στα 100 μετρα άλλος σωματικός έλεγχος. Μετά σκανάρισμα αποσκευών. Περπάτημα άλλα τόσα μέτρα και αναμονή για έλεγχο εισιτηρίων. Λεωφορείο για τις αναχωρήσεις εσωτερικού. Διπλός έλεγχος εισιτηρίων, ξανά σκανάρισμα αποσκευών, check in, νέο σκανάρισμα χειραποσκευών και τελευταίος σωματικός έλεγχος.
Ουφ κουράστηκα και που τα ξανάγραψα.
Αυτή τη φορά πετούσα με την παντελώς άγνωστη East Horizon που δεν είχε ούτε μια χειρόγραφη ταμπέλα να ενημερώνει σε ποιο γκισέ γίνεται το check in. Το αεροπλάνο αποδείχθηκε ενα συλλεκτικό Αntonov 24RV, 38 Mαΐων (*), ανεπανάληπτης σοβιετικής αισθητικής, με ταπετσαρία γύρω γύρω, μοκέτα στις πόρτες, φινιστρίνια αντί παράθυρα και με μια νοσταλγική μυρωδιά σιδηρού παραπετάσματος. Ήταν σαν σκηνικό ταινίας.
Κι όμως και πετάξαμε και προσγειωθήκαμε.
Το αεροδρόμιο του Bamyan τελεί υπό κατασκευή, ως εκ τούτου αποβιβαστήκαμε στο ύπαιθρο και παραλάβαμε αποσκευές από το τρίκυκλο που τις μετέφερε.
Οι μισοί και πλέον επιβάτες ήταν δυτικοί, άγνωστο όμως αν ήταν τουρίστες ή μέλη ΜΚΟ, καθώς όπου κι αν βρέθηκα τις υπόλοιπες μέρες ήμουν κατάμονος.
Στο Bamyan, μια όαση ασφάλειας στο Αφγανιστάν, θα περνούσα 4 μέρες.
Στο αεροδρόμιο με περίμενε ο Sajad, υπεύθυνος του ξενώνα στο Bamyan και ξεναγός μου. Χαζάρα κι αυτός.
Ο ξενώνας αγοράστηκε και λειτούργησε πρόσφατα, ως εκ τούτου δεν υπήρχαν μεγάλες πολυτέλειες. Εντούτοις το δωματό μου έγινε η φωλιά μου τα κρύα βράδυα. Είχα ρεύμα μόνο σαν σκοτείνιαζε. Με φωτοβολταϊκά φόρτιζαν μπαταρίες αυτοκινήτου (η ηλεκτροδότηση στο Bamyan τώρα ολοκληρώνεται). Και το νερό ερχόταν από πηγάδι με αντλία. Το ντους ήταν μια περιπέτεια.
Ο ξενώνας
Όμως η θέα από τη ταράτσα ήταν όμορφη, προς τη κοιλάδα και τα βουνά του Bamyan.
Αναμφίβολα το Bamyan, στα 2,500 μέτρα υψόμετρο, κατέχει το τίτλο του πιο γνωστού αρχαιολογικού χώρου στο Αφγανιστάν.
Στη βόρεια πλευρά της κοιλάδας κατά μήκος σχεδόν 2 χλμ., πάνω στους βράχους σαν κυψέλες έχουν σκαφτεί περίπου 750 σπηλιές, κομμάτι όλες μια εκτεταμένης βουδιστικής κοινότητας που άνθησε εδώ απο τον 2ο - 7ο αιώνα μ.Χ. Ήδη από τον 10ο αιώνα και με την επικράτηση του Ισλάμ, πολλά αγάλματα και ναοί καταστράφηκαν.
Στο χώρο κυριαρχούν οι κόγχες όπου βρίσκονταν τα ευμεγέθη αγάλματα του Βούδα που καταστράφηκαν από τους Ταλιμπάν, δημιουργώντας παγκόσμια αίσθηση.
Τα δύο αγάλματα, ύψους 38 μ. και 55 μ. αντίστοιχα, δημιουργήθηκαν τον 6ο αιώνα και υπήρξαν τα ψηλότερα αγάλματα του Βούδα σε όρθια στάση. Λαξεύτηκαν στους βράχους, στη συνέχεια καλύφθηκαν με υλικό για να δημιουργηθούν οι λεπτομέρειες και τέλος βάφτηκαν, ενώ πρόσωπά τους καλύφθηκαν με επιχρυσωμένες μάσκες.
Ζημιές είχαν ήδη γίνει από τον 17ο αιώνα όταν καταστράφηκαν εν μέρει τα πρόσωπά τους κι εκατό χρόνια αργότερα τα πόδια του Μεγάλου Βούδα. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου , οι κόγχες και οι σπηλιές χρησιμοποιήθηκαν συχνά ως χωματερές πυρομαχικών, με κάποιους στρατιώτες να χρησιμοποιούν περιστασιακά τα αγάλματα για σαν στόχους. Το τελικό χτύπημα ήρθε με την πλήρη κατεδάφισή τους από τους Ταλιμπάν το Μάρτιο του 2001. Έτσι σήμερα χάσκει ένα κενό στη θέση τους, που δεν παύει όμως να εμπνέει δέος στον επισκέπτη.
Ξεκινήσαμε χωρίς καθυστέρηση.
Αγοράσαμε το εισιτήριο, περιορίζοντας την επίσκεψη στον μικρότερο Βούδα, στα ανατολικά, καθώς στον μεγαλύτερο συνεχίζονταν εργασίες και η πρόσβαση ήταν απαγορευμένη.
Ο Μεγάλος Βούδας και τ'απομεινάρια στη βάση του
Περπατήσαμε όλη την απόσταση έχοντας τους λόφους στα δεξιά μας διάστικτους από τις σπηλιές. Στα μισά του δρόμου ψηλά στο βράχο μεταξύ του μεγάλου και μικρού Βούδα, είναι μια μικρότερη τρίτη θέση η οποία είχε καθιστό άγαλμα του Βούδα (καταστράφηκε κι αυτός).
Οι σπηλιές κι η κόγχη όπου υπήρχε ο καθιστός Βούδας
Προχωρώντας για το Μικρό Βούδα
Στη βάση της άδειας πλέον κόγχης του μικρού Βούδα, σε υπόστεγα διασώζονται λείψανα των αγαλμάτων, όσα απέμειναν, αφού οι Ταλιμπάν φρόντισαν να τα εκμεταλλευτούν οικονομικά πουλώντας τα σε αντικέρ στη Peshawar του Πακιστάν.
Ο Μικρός Βούδας
Μπήκαμε μέσω σκάλας στη βάση της κόγχης. Αυτά τα σκαλιά κυκλώνουν το άγαλμα του Βούδα, από τη βάση αριστερά προς τη κορφή και πάλι προς στη βάση στη δεξιά πλευρά.
Τόσο στην άνοδο όσο και στην κάθοδο επισκέφθηκα αρκετές αίθουσες, μοναστικά κελιά. Οι περισσότερες απ’αυτές είχαν την οροφή και τους τοίχους τους κάποτε καλυμμένους με τοιχογραφίες, ελάχιστες μόνο παραμένουν για να δώσουν στον επισκέπτη μια ιδέα για το μεγαλείο του χώρου. Εκτιμάται ότι περίπου το 85 % των έργων εξαφανίστηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου από αμέλεια, κλοπή ή εκ προθέσεως καταστροφή.
Καθώς ανηφόριζα τη λαξεμένη στο βράχο σκάλα, η θέα προς τη κοιλάδα και τη πόλη του Bamyan γινόταν όλο και πιο πανοραμική, ειδικά σαν έφτασα στο ανώτατο σημείο. Από κει είχα την ιλιγγιώδη αίσθηση του μεγέθους του αγάλματος που υπήρχε πριν την καταστροφή του.
Στο ανώτατο σημείο, στη κεφαλή του Μικρού Βούδα
Αποχωρήσαμε σαν έφτασε κάποιος Μαυρογιαλούρος συνοδεία αστυνομίας, παρατρεχάμενων, φωτογράφων και εικονοληπτών. Τόσο οικεία εικόνα... Άλλωστε αναμένονται εκλογές
Εκλογές
Οδικώς συνεχίσαμε στην Shahr-e-Gholghola (Πόλη των Ουρλιαχτών), μια καστροπολιτεία που ιδρύθηκε κατα τον 6ο αιώνα μΧ. Η ακρόπολη στο λόφο αυτό υπήρξε η καρδιά της ισλαμικης πόλης του Bamyan μετά την σταδιακή παρακμή του βουδισμού στη περιοχή.
Η ιστορία θέλει η πόλη να ανθίσταται στην πολιορκία του Τζέγκις Χαν το 1221 μΧ. Μόνο που ο βασιλιάς της Jalaludin δεν υπολόγισε στη προδοσία της ίδιας του της κόρης. Πικαρισμένη που ο χήρος πατέρας της σκόπευε να ξαναπαντρευτεί, με την ελπίδα να ανταμειφθεί ανάλογα, αποκάλυψε τη μυστική είσοδο της πόλης στους Μογγόλους. Οι επιδρομείς εισέβαλαν και κατέσφαξαν όλους τους κατοίκους, μαζί και τη κόρη του βασιλιά. Απο τα ουρλιαχτά της σφαγής πήρε και το όνομα του έκτοτε ο χώρος.
Ηθικόν δίδαγμα: Την προδοσία πολλοί αγάπησαν, τον προδότη ουδείς, όπως λέει ο λαός μας.
Σήμερα και εδώ γίνονται φρενήρεις εργασίες αναστήλωσης, μόνο που η μεταφορά υλικών πάνω στη καστροπολιτεία προϋποθέτει τη χρήση τετράποδων.
Μπορεί να πνίγηκα στη σκόνη, όμως η θέα με αποζημίωνε κάθε στιγμή καθώς ηταν απρόσκοπτη προς όλες τις κατευθύνσεις.
Εκεί συνειδητοποίησα οτι η πόλη του Bamyan δεν είναι ενιαία. Περισσότερο σαν διάσπαρτα χωριά έμοιαζε.
"Ανήκουν σε διαφορετικές εθνότητες" μου το εξήγησε ο Sajad. Εκεί οι Χαζάρα, εκεί οι Τατζίκοι ...
Στο ίδιο έργο θεατής. Στο Bamyan η πλειονότητα ειναι Χαζάρα.
Η απογευματινή βόλτα πήγε στράφι. Η σιέστα μετατράπηκε σε τρίωρο ύπνο κι είχε πια αρχίσει να σκοτεινιάζει.
Αναλώθηκα κουβεντιάζοντας με τον Sajad μέχρι να σερβιριστεί το εξίσου γευστικό δείπνο που περιελαμβανε ρυζι με κοκκινιστό κοτόπουλο και πατάτες γιαχνί. Έγλυψα και τα δάκτυλα μου. Θα με φοβήθηκε το μάτι του Sajad.
Μαζί με το τσάι συνεχίσαμε σχολιάζοντας τα γνωστά εθνοτικα προβλήματα του Αφγανιστάν, τους Ταλιμπάν και το αβέβαιο μέλλον της χώρας. Όποιον κι αν ρωτήσεις έχει μια προσωπική ιστορία να σου διηγηθεί για την περίοδο των Ταλιμπάν. Η οικογένεια του Sajad σαν έμαθε οτι έβαλαν ρότα για το Bamyan, μαζί με άλλους Χαζάρα αναζήτησαν καταφύγιο στα βουνά. Έμειναν εκεί καιρό μέχρι να φανούν οι ειλικρινείς τους προθέσεις. Όντας εθνοτικα και θρησκευτικά (ως σιίτες) διαφορετικοί απο τους σουννίτες Παστούν Ταλιμπάν, ήταν ιδανικός στόχος για συστηματική εθνοκάθαρση. Ο Sajad για να γλιτώσει τη σφαγή αναγκάστηκε να καταφύγει στο Ιράν. Εκεί είχε μεν ασφάλεια, γνώρισε όμως το ρατσισμό και την κοινωνική περιθωριοποίηση. Επέστρεψε πια με φιλοδοξία να ασχοληθεί με τον ξενώνα και την φροντίδα των επισκεπτών του. “Αυτοί κυρίως είναι εργαζόμενοι σε ΜΚΟ, γιατί οι ταξιδιώτες σα κι εσένα, μετράνε άντε 150 άτομα το χρόνο” μου είπε...
Η ψύχρα της νύχτας με ανάγκασε να μαζευτώ νωρίς νωρίς στο δωμάτιο. Έγραψα υπομονετικά το κεφάλαιο που διαβάζετε και κουκουλώθηκα με τις κουβέρτες.
Έξω το απόλυτο σκοτάδι κι ησυχία.
(*) ευχαριστώ τον Τraveller για το βιογραφικό του αεροσκάφους
Ομηρική μάχη. Τα καταδρομικά σφυρίζοντας σαν καμικάζι όλο το βράδυ αλώνιζαν στο κορμί μου. Ήταν τα Καμπουλιανά κουνούπια. Κατά τις 3 τα ξημερώματα απελπισμένος άνοιξα τα μάτια κι άρχισα να παίρνω δραστήρια μέτρα. Κουκουλώθηκα με το πάπλωμα παρά τη ζέστη κι άπλωσα τη μαντήλα στο πρόσωπο δίκην κουνουπιέρας. Μπορεί τα τσιμπήματα να τα γλίτωσα, αλλά εκείνο το διαπεραστικό βζνννν μέσα στ´αυτί μου όχι. Δώρον άδωρον τελικά σηκώθηκα και πέρασα την υπόλοιπη νύχτα στο σαλόνι μέχρι να έρθει ο Gul με το ταξί για να πάμε στο αεροδρόμιο. Η πτήση για Bamyan ήταν προγραμματισμένη στις 6.30 το πρωί!
Μέσα στα σκοτάδια φτάσαμε πάλι στην εξώτατη πύλη του αεροδρομίου. Μόνο που μέσα στην παγωνιά του πρωινού, μας είχαν στην αναμονή, όρθιους στο δρόμο για να ξεκινήσει το γνωστό πανηγύρι:
Σωματικός έλεγχος. Στα 100 μετρα άλλος σωματικός έλεγχος. Μετά σκανάρισμα αποσκευών. Περπάτημα άλλα τόσα μέτρα και αναμονή για έλεγχο εισιτηρίων. Λεωφορείο για τις αναχωρήσεις εσωτερικού. Διπλός έλεγχος εισιτηρίων, ξανά σκανάρισμα αποσκευών, check in, νέο σκανάρισμα χειραποσκευών και τελευταίος σωματικός έλεγχος.
Ουφ κουράστηκα και που τα ξανάγραψα.
Αυτή τη φορά πετούσα με την παντελώς άγνωστη East Horizon που δεν είχε ούτε μια χειρόγραφη ταμπέλα να ενημερώνει σε ποιο γκισέ γίνεται το check in. Το αεροπλάνο αποδείχθηκε ενα συλλεκτικό Αntonov 24RV, 38 Mαΐων (*), ανεπανάληπτης σοβιετικής αισθητικής, με ταπετσαρία γύρω γύρω, μοκέτα στις πόρτες, φινιστρίνια αντί παράθυρα και με μια νοσταλγική μυρωδιά σιδηρού παραπετάσματος. Ήταν σαν σκηνικό ταινίας.
Κι όμως και πετάξαμε και προσγειωθήκαμε.
Το αεροδρόμιο του Bamyan τελεί υπό κατασκευή, ως εκ τούτου αποβιβαστήκαμε στο ύπαιθρο και παραλάβαμε αποσκευές από το τρίκυκλο που τις μετέφερε.
Οι μισοί και πλέον επιβάτες ήταν δυτικοί, άγνωστο όμως αν ήταν τουρίστες ή μέλη ΜΚΟ, καθώς όπου κι αν βρέθηκα τις υπόλοιπες μέρες ήμουν κατάμονος.
Στο Bamyan, μια όαση ασφάλειας στο Αφγανιστάν, θα περνούσα 4 μέρες.
Στο αεροδρόμιο με περίμενε ο Sajad, υπεύθυνος του ξενώνα στο Bamyan και ξεναγός μου. Χαζάρα κι αυτός.
Ο ξενώνας αγοράστηκε και λειτούργησε πρόσφατα, ως εκ τούτου δεν υπήρχαν μεγάλες πολυτέλειες. Εντούτοις το δωματό μου έγινε η φωλιά μου τα κρύα βράδυα. Είχα ρεύμα μόνο σαν σκοτείνιαζε. Με φωτοβολταϊκά φόρτιζαν μπαταρίες αυτοκινήτου (η ηλεκτροδότηση στο Bamyan τώρα ολοκληρώνεται). Και το νερό ερχόταν από πηγάδι με αντλία. Το ντους ήταν μια περιπέτεια.
Ο ξενώνας
Όμως η θέα από τη ταράτσα ήταν όμορφη, προς τη κοιλάδα και τα βουνά του Bamyan.
Αναμφίβολα το Bamyan, στα 2,500 μέτρα υψόμετρο, κατέχει το τίτλο του πιο γνωστού αρχαιολογικού χώρου στο Αφγανιστάν.
Στη βόρεια πλευρά της κοιλάδας κατά μήκος σχεδόν 2 χλμ., πάνω στους βράχους σαν κυψέλες έχουν σκαφτεί περίπου 750 σπηλιές, κομμάτι όλες μια εκτεταμένης βουδιστικής κοινότητας που άνθησε εδώ απο τον 2ο - 7ο αιώνα μ.Χ. Ήδη από τον 10ο αιώνα και με την επικράτηση του Ισλάμ, πολλά αγάλματα και ναοί καταστράφηκαν.
Στο χώρο κυριαρχούν οι κόγχες όπου βρίσκονταν τα ευμεγέθη αγάλματα του Βούδα που καταστράφηκαν από τους Ταλιμπάν, δημιουργώντας παγκόσμια αίσθηση.
Τα δύο αγάλματα, ύψους 38 μ. και 55 μ. αντίστοιχα, δημιουργήθηκαν τον 6ο αιώνα και υπήρξαν τα ψηλότερα αγάλματα του Βούδα σε όρθια στάση. Λαξεύτηκαν στους βράχους, στη συνέχεια καλύφθηκαν με υλικό για να δημιουργηθούν οι λεπτομέρειες και τέλος βάφτηκαν, ενώ πρόσωπά τους καλύφθηκαν με επιχρυσωμένες μάσκες.
Ζημιές είχαν ήδη γίνει από τον 17ο αιώνα όταν καταστράφηκαν εν μέρει τα πρόσωπά τους κι εκατό χρόνια αργότερα τα πόδια του Μεγάλου Βούδα. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου , οι κόγχες και οι σπηλιές χρησιμοποιήθηκαν συχνά ως χωματερές πυρομαχικών, με κάποιους στρατιώτες να χρησιμοποιούν περιστασιακά τα αγάλματα για σαν στόχους. Το τελικό χτύπημα ήρθε με την πλήρη κατεδάφισή τους από τους Ταλιμπάν το Μάρτιο του 2001. Έτσι σήμερα χάσκει ένα κενό στη θέση τους, που δεν παύει όμως να εμπνέει δέος στον επισκέπτη.
Ξεκινήσαμε χωρίς καθυστέρηση.
Αγοράσαμε το εισιτήριο, περιορίζοντας την επίσκεψη στον μικρότερο Βούδα, στα ανατολικά, καθώς στον μεγαλύτερο συνεχίζονταν εργασίες και η πρόσβαση ήταν απαγορευμένη.
Ο Μεγάλος Βούδας και τ'απομεινάρια στη βάση του
Περπατήσαμε όλη την απόσταση έχοντας τους λόφους στα δεξιά μας διάστικτους από τις σπηλιές. Στα μισά του δρόμου ψηλά στο βράχο μεταξύ του μεγάλου και μικρού Βούδα, είναι μια μικρότερη τρίτη θέση η οποία είχε καθιστό άγαλμα του Βούδα (καταστράφηκε κι αυτός).
Οι σπηλιές κι η κόγχη όπου υπήρχε ο καθιστός Βούδας
Προχωρώντας για το Μικρό Βούδα
Στη βάση της άδειας πλέον κόγχης του μικρού Βούδα, σε υπόστεγα διασώζονται λείψανα των αγαλμάτων, όσα απέμειναν, αφού οι Ταλιμπάν φρόντισαν να τα εκμεταλλευτούν οικονομικά πουλώντας τα σε αντικέρ στη Peshawar του Πακιστάν.
Ο Μικρός Βούδας
Μπήκαμε μέσω σκάλας στη βάση της κόγχης. Αυτά τα σκαλιά κυκλώνουν το άγαλμα του Βούδα, από τη βάση αριστερά προς τη κορφή και πάλι προς στη βάση στη δεξιά πλευρά.
Τόσο στην άνοδο όσο και στην κάθοδο επισκέφθηκα αρκετές αίθουσες, μοναστικά κελιά. Οι περισσότερες απ’αυτές είχαν την οροφή και τους τοίχους τους κάποτε καλυμμένους με τοιχογραφίες, ελάχιστες μόνο παραμένουν για να δώσουν στον επισκέπτη μια ιδέα για το μεγαλείο του χώρου. Εκτιμάται ότι περίπου το 85 % των έργων εξαφανίστηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου από αμέλεια, κλοπή ή εκ προθέσεως καταστροφή.
Καθώς ανηφόριζα τη λαξεμένη στο βράχο σκάλα, η θέα προς τη κοιλάδα και τη πόλη του Bamyan γινόταν όλο και πιο πανοραμική, ειδικά σαν έφτασα στο ανώτατο σημείο. Από κει είχα την ιλιγγιώδη αίσθηση του μεγέθους του αγάλματος που υπήρχε πριν την καταστροφή του.
Στο ανώτατο σημείο, στη κεφαλή του Μικρού Βούδα
Αποχωρήσαμε σαν έφτασε κάποιος Μαυρογιαλούρος συνοδεία αστυνομίας, παρατρεχάμενων, φωτογράφων και εικονοληπτών. Τόσο οικεία εικόνα... Άλλωστε αναμένονται εκλογές
Εκλογές
Οδικώς συνεχίσαμε στην Shahr-e-Gholghola (Πόλη των Ουρλιαχτών), μια καστροπολιτεία που ιδρύθηκε κατα τον 6ο αιώνα μΧ. Η ακρόπολη στο λόφο αυτό υπήρξε η καρδιά της ισλαμικης πόλης του Bamyan μετά την σταδιακή παρακμή του βουδισμού στη περιοχή.
Η ιστορία θέλει η πόλη να ανθίσταται στην πολιορκία του Τζέγκις Χαν το 1221 μΧ. Μόνο που ο βασιλιάς της Jalaludin δεν υπολόγισε στη προδοσία της ίδιας του της κόρης. Πικαρισμένη που ο χήρος πατέρας της σκόπευε να ξαναπαντρευτεί, με την ελπίδα να ανταμειφθεί ανάλογα, αποκάλυψε τη μυστική είσοδο της πόλης στους Μογγόλους. Οι επιδρομείς εισέβαλαν και κατέσφαξαν όλους τους κατοίκους, μαζί και τη κόρη του βασιλιά. Απο τα ουρλιαχτά της σφαγής πήρε και το όνομα του έκτοτε ο χώρος.
Ηθικόν δίδαγμα: Την προδοσία πολλοί αγάπησαν, τον προδότη ουδείς, όπως λέει ο λαός μας.
Σήμερα και εδώ γίνονται φρενήρεις εργασίες αναστήλωσης, μόνο που η μεταφορά υλικών πάνω στη καστροπολιτεία προϋποθέτει τη χρήση τετράποδων.
Μπορεί να πνίγηκα στη σκόνη, όμως η θέα με αποζημίωνε κάθε στιγμή καθώς ηταν απρόσκοπτη προς όλες τις κατευθύνσεις.
Εκεί συνειδητοποίησα οτι η πόλη του Bamyan δεν είναι ενιαία. Περισσότερο σαν διάσπαρτα χωριά έμοιαζε.
"Ανήκουν σε διαφορετικές εθνότητες" μου το εξήγησε ο Sajad. Εκεί οι Χαζάρα, εκεί οι Τατζίκοι ...
Στο ίδιο έργο θεατής. Στο Bamyan η πλειονότητα ειναι Χαζάρα.
Η απογευματινή βόλτα πήγε στράφι. Η σιέστα μετατράπηκε σε τρίωρο ύπνο κι είχε πια αρχίσει να σκοτεινιάζει.
Αναλώθηκα κουβεντιάζοντας με τον Sajad μέχρι να σερβιριστεί το εξίσου γευστικό δείπνο που περιελαμβανε ρυζι με κοκκινιστό κοτόπουλο και πατάτες γιαχνί. Έγλυψα και τα δάκτυλα μου. Θα με φοβήθηκε το μάτι του Sajad.
Μαζί με το τσάι συνεχίσαμε σχολιάζοντας τα γνωστά εθνοτικα προβλήματα του Αφγανιστάν, τους Ταλιμπάν και το αβέβαιο μέλλον της χώρας. Όποιον κι αν ρωτήσεις έχει μια προσωπική ιστορία να σου διηγηθεί για την περίοδο των Ταλιμπάν. Η οικογένεια του Sajad σαν έμαθε οτι έβαλαν ρότα για το Bamyan, μαζί με άλλους Χαζάρα αναζήτησαν καταφύγιο στα βουνά. Έμειναν εκεί καιρό μέχρι να φανούν οι ειλικρινείς τους προθέσεις. Όντας εθνοτικα και θρησκευτικά (ως σιίτες) διαφορετικοί απο τους σουννίτες Παστούν Ταλιμπάν, ήταν ιδανικός στόχος για συστηματική εθνοκάθαρση. Ο Sajad για να γλιτώσει τη σφαγή αναγκάστηκε να καταφύγει στο Ιράν. Εκεί είχε μεν ασφάλεια, γνώρισε όμως το ρατσισμό και την κοινωνική περιθωριοποίηση. Επέστρεψε πια με φιλοδοξία να ασχοληθεί με τον ξενώνα και την φροντίδα των επισκεπτών του. “Αυτοί κυρίως είναι εργαζόμενοι σε ΜΚΟ, γιατί οι ταξιδιώτες σα κι εσένα, μετράνε άντε 150 άτομα το χρόνο” μου είπε...
Η ψύχρα της νύχτας με ανάγκασε να μαζευτώ νωρίς νωρίς στο δωμάτιο. Έγραψα υπομονετικά το κεφάλαιο που διαβάζετε και κουκουλώθηκα με τις κουβέρτες.
Έξω το απόλυτο σκοτάδι κι ησυχία.
(*) ευχαριστώ τον Τraveller για το βιογραφικό του αεροσκάφους
Attachments
Last edited by a moderator:
