hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.442
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Οι πληγές του Αφγανιστάν
- Καμπούλ
- Mazar-e Sharif
- Bamyan:Οι Βούδες κ η Πόλη Των Ουρλιαχτών
- Bamyan: Οι λίμνες Band-e Amir
- Bamyan: Η Κόκκινη Πόλη κι η Κοιλάδα του Δράκου
- Bamyan: Στας εξοχάς
- Ξανά στην Kabul
- Herat
- Αποχαιρετώντας το Αφγαντιστάν
- Επίλογος - Ρέκβιεμ για τις γυναίκες του Αφγανιστάν
- Βιντεοανασκόπηση
Ξανά στη Kabul
Δύομισυ ώρες τουρτουρίζοντας μας είχαν στο ύπαιθρο να περιμένουμε την αναχώρηση της πτήσης για Kabul. Το αεροδρόμιο του Bamyan υπενθυμίζω δεν διαθέτει ακόμα κτήριο (τώρα κατασκευάζεται) κι ο διάδρομος προσγείωσης είναι ακόμα χωμάτινος. Αλλά καταλαβαίνει από τέτοια το θωρηκτό Ποτέμκιν (βλέπε ελικοφόρο Antonov) που θα μας επέστρεφε στη Kabul, ε συντρόφια;
Το αεροσκάφος έφτασε με την αναμενόμενη καθυστέρηση, αλλά για άγνωστο λόγο μας είχαν σε αναμονή μέχρι να επιβιβαστούμε. Τώρα μην περιμένετε επίσημες ανακοινώσεις. Ξέρω μόνο οτι οι ψίθυροι για 20 λεπτά καθυστέρησης, μεταφράστηκαν τελικά σε μία ώρα περαιτέρω αναμονής.
Πάντως γίναμε μάρτυρες σκηνών απείρου κάλλους.
Αφενός το check in γινόταν χειρόγραφα σ´ένα τραπεζάκι στο ύπαιθρο, αφετέρου ξαφνικά ο τόπος γέμισε με αστυνομία, στρατό κι ένα σωρό παρατρεχάμενους. Από την Kabul κατέφθασε ενας Μαυρογιαλούρος κι όλοι διαγκωνίζονταν για χειραψία, πέραν του αγήματος που παρατάχθηκε προς επιθεώρηση.
Φτάνοντας στην Kabul, με περίμενε η γνωστή χαρωπή φατσούλα του Gul για να ξεκινήσουμε μια ολιγόωρη ξενάγηση πριν την απογευματινή πτήση για Herat.
Μιας και το Αρχαιολογικό Μουσείο είχε μόλις κλείσει τις πόρτες του (ας όψεται η καθυστέρηση του αεροπλάνου), ξεκινήσαμε απο το ερειπωμένο παλάτι Darul Aman.
Το παλάτι στις καλές του ήταν ένα επιβλητικό νεοκλασικό κτήριο. Σήμερα ότι έχει απομείνει απ’αυτό βρίσκεται στην κορυφή ενός λόφου στα περίχωρα της Kabul σε μια αδιάφορη επίπεδη σκονισμένη περιοχή. Αναρωτήθηκα τι βρήκε και πήγε εκεί ο πάλαι ποτέ βασιλεύς Amanullah Khan για να το φτιάξει.
Χτίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1920, ως μέρος των προσπαθειών του βασιλιά για τον εκσυγχρονισμό του Αφγανιστάν. Ονειρευόταν μάλλον μια νέα πρωτεύουσα, αλλά στο όνειρο έμεινε, όπως και όλες οι φιλόδοξες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις που θέλησε να επιβάλλει μετά της συζύγου του Soraya. Βλέπετε φρόντισαν οι βρετανοί να εκπαραθυρωθεί ο βασιλεύς υποσκάπτοντάς τον στο εσωτερικό της χώρας: μοίρασαν φωτογραφίες της βασιλίσσης να δέχεται χειροφιλήματα απίστων κι ως εκ τούτου κατάφεραν να εξοργίσουν τους συντηρητικούς μουλάδες.
Το κτήριο εξωτερικά θυμίζει κάτι από Χιροσίμα. Δυό φορές υπέστει πυρκαγιά, για να ρημάξει εντελώς από τους εκτεταμένους βομβαρδισμούς μεταξύ των μουτζαχεντίν κατά τη προσπάθεια κατάληψης της Kabul.
Προσφάτως φέρεται να ήταν μέρος των στόχων επιθέσεων, για τις οποίες οι Ταλιμπάν ανέλαβαν την ευθύνη. Έτσι το σχέδιο για να ανακαινιστεί το παλάτι ως έδρα του μελλοντικού κοινοβουλίου του Αφγανιστάν μάλλον μετατέθηκε στις καλένδες.
Η είσοδος απαγορεύεται. Η τουλάχιστον απαγορεύεται αν δεν προθυμοποιηθείς να λαδώσεις τους στρατιώτες που το φυλάνε ράθυμα.
Έτσι έγινε και μπόρεσα να πάρω μια γεύση του εσωτερικού του που είναι σε κάκιστη κατάσταση: απογυμνωμένο, τοίχοι μαυρισμένοι, διάτρητοι από σφαίρες με συνθήματα (αμφιβάλλω δηλώσεων αιώνιας αγάπης εραστών), οροφές γκρεμισμένες… Το θεώρησα σαν ζωντανό δείγμα του πώς θα ήταν η Kabul σαν οι ρουκέτες των αντιμαχόμενων μουτζαχεντίν έπεφταν βροχή στα κεφάλια των δύσμοιρων κατοίκων της.
Φεύγοντας στο βάθος μέσα στη θολούρα ο Gul μου υπέδειξε σ’ένα λόφο και το παλάτι Tajbeg, που χτίστηκε ως κατοικία για το βασιλιά Amanullah και την οικογένειά του.
Στη διαδρομή προσπεράσαμε κάποια αρχιτεκτονικώς ενδιαφέροντα τζαμιά (ειδικά ένα σε έντονα ευρωπαϊκό στυλ), όμως ο Gul ως σιίτης Xαζάρα τα προσπερνούσε, καθώς σκοπός του ήταν να καταλήξουμε στις παρυφές ενός λόφου στο σιιτικό τζαμί Karth-i-Sakhi. Ενδιαφέρον το νεόδμητο προσκύνημα, όμως πιο ενδιαφέρουσα ήταν η αντίθεση που έκαναν τα πολύχρωμα πλακίδιά του με στίχους απο το Κοράνι, με τα σπίτια στις πλαγιές του βουνού και το νεκροταφείο στα ριζά του.
Εδώ γιορτάζεται η Ashura, η πιο σημαντική μέρα στο σιιτικό ημερολόγιο που αποτελεί τη κλιμάκωση του Muharram, του μήνα πένθους για το μάρτυρα Hussein ibn Ali, εγγονό του Μωάμεθ (κι ευκαιρία για τους φονταμενταλιστές σουννίτες να στείλουν κανά βομβιστή αυτοκτονίας να ξεκληρίσει κάμποσους αιρετικούς όπως συνέβει το 2011)
Συνεχίσαμε στη καρδιά της πόλης, περνώντας μέσα από μικρομάγαζα δίπλα σε προσκύνημα σε μια περιοχή που θεωρείται διατηρητέα.
Δεν εντυπωσιάστηκα, καθώς λίγο διέφερε από αυτά που είχα δει στο Bamyan και τα οποία ήταν απείρως γραφικότερα.
Λαϊκό ταχυφαγείο στη παλιά πόλη της Kabul
Καταλήξαμε στο γνωστό μου πλέον εστιατόριο Herat όπου χαλάρωσα στο χαλί, απολαμβάνοντας εκ νέου το αγαπημένο μου πιάτο ashak.
Πορεία για το αεροδρόμιο, μόνο που αυτή τη φορά ο Gul ειχε αποφασίσει να με συνοδεύσει στη Herat με δική του πρωτοβουλία. Δεν είχα λόγους να αρνηθώ, ήταν ευχάριστη παρέα, πηγή πληροφοριών και αναμνήσεων απο τα χρόνια των Ταλιμπάν.
Στο αεροσκάφος μου διηγήθηκε και μια “πικάντικη” ιστορία για έναν μουλά Ταλιμπάν που είχε ενα... μικρό ατύχημα μ’ένα μπουκάλι αναψυκτικού (ο νοών νοείτο). Αντιλαμβάνεστε το μέγεθος του σκανδάλου. Ο μουλάς, Μουλάν! Τιμωρία; Αστειεύεστε βέβαια. Οι ψηλά ιστάμενοι ανέκαθεν και παγκοσμίως μένουν στο απυρόβλητο όσο είναι μέσα στα πράγματα (μετά…. καταντούν αναλώσιμοι και μπορεί να απονεμηθεί δικαιοσύνη για να κατευναστεί το δημόσιο αίσθημα).
Φτάσαμε όταν είχε πια σκοτεινιάσει στη Herat. Μου έκανε εντύπωση η σχετική έλλειψη δημοσίου φωτισμού κι η ερημιά, τα πολλά μαγαζάκια με LED ταμπέλες σαν χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια.
Η πρόσβαση προς το ξενοδοχείο ήταν αδύνατη από το κεντρικό δρόμο λόγω έργων κι ο ταξιτζής φαίνεται ότι το πήρε πολύ πατριωτικά. Τι σε πεζοδρόμια ανέβαινε, τι σφήνες έκανε ανάμεσα σε πεζούς, δέντρα, μοτοποδήλατα, μόνο και μόνο για να μπούμε οδικώς κι όχι πεζή στην φυλασσόμενη είσοδο του ξενοδοχείου.
Αυτό ομολογώ ότι με έβαλε σε έννοιες.
Το ξενοδοχείο Marco Polo είναι απο τα συνιστώμενα στους ταξιδιωτικούς οδηγούς κι ομολογώ πως είχα υψηλές προσδοκίες έχοντας δει και τις φωτογραφίες από την ιστοσελίδα του ξενοδοχείου.
Περάσαμε τον πανύψηλο τοίχο με τον πάνοπλο φρουρό.
“Καλό είναι να μην κυκλοφορήσουμε το βράδυ εκτός ξενοδοχείου” ήταν η σύσταση του Gul. “Δεν ξέρεις ποτέ σε ποιον μπορείς να πέσεις. Εδώ υπάρχει μεγάλη οικονομική ανέχεια”.
Και οι έννοιες πολλαπλασιάστηκαν.
Η αρχική θετική εντύπωση έδωσε τη θέση της στην απελπισία. Το δωμάτιο γνώριζε την απόλυτη σχιζοφρένεια. Οι σοβάδες στους τοίχους είχαν σκάσει απο την υγρασία, μυρμηγκάκια περιφέρονταν στο μπάνιο, αλλά η κουρτίνα ήταν και και πάλι υπερπαραγωγή. Στο διάδρομο (όπου έβλεπε το δωμάτιο) μικρά παράθυρα έβλεπαν στη γυμνή αυλή με τον ένοπλο αμετακίνητο στο πόστο του και βαριές κουρτίνες έφραζαν τα αδιάκριτα βλέμματα απ’έξω.
Εκεί ήταν που οι έννοιες χτύπησαν κόκκινο.
Τι συμβαίνει στη Herat κι υπάρχουν τέτοια μέτρα ασφαλείας ενώ απαγορεύεται να κάνεις δυο δρασκελιές δρόμο από το ξενοδοχείο-φυλακή;
Δειπνήσαμε αναγκαστικά στο εστιατόριο του ξενοδοχείου που μου θύμισε τραπεζαρία νοσοκομείου. Ακόμα και το φαγητό μου φάνηκε αδιάφορο. Αναπόλησα το Bamyan, ακόμα και τη Kabul.
“Δεν αντέχω” είπα στον Gul, “Πνίγομαι, νοιώθω σαν φυλακισμένος. Κι ο ένοπλος απ'έξω περισσότερη ανασφάλεια μου δημιουργεί. Αν μπορούμε να βρούμε κάτι άλλο, ακόμα και σε κατ´οίκον διαμονή θα το προτιμούσα”.
Χαμογέλασε και έδειξε να με καταλαβαίνει. “Άσε θα το δούμε σαν ξημερώσει”. Πάντως ο ίδιος μου εμπιστεύθηκε τα μελλοντικά του σχέδια αγοράς και δημιουργίας ενός παραδοσιακού ξενώνα στη Herat. Τον έβρισκα πολύ αισιόδοξο για επενδύσεις σε μια χώρα με αμφίβολο μέλλον.
Στο δωμάτιο έπεσα με τα μούτρα να γράψω αυτές τις γραμμές. Δεν είχα διάθεση για οτιδήποτε άλλο. Εδώ και πετσέτα και πανωσέντονο υπήρχε. Δεν έπαυε όμως να με πνίγει σαν κελί φυλακής.
Δύομισυ ώρες τουρτουρίζοντας μας είχαν στο ύπαιθρο να περιμένουμε την αναχώρηση της πτήσης για Kabul. Το αεροδρόμιο του Bamyan υπενθυμίζω δεν διαθέτει ακόμα κτήριο (τώρα κατασκευάζεται) κι ο διάδρομος προσγείωσης είναι ακόμα χωμάτινος. Αλλά καταλαβαίνει από τέτοια το θωρηκτό Ποτέμκιν (βλέπε ελικοφόρο Antonov) που θα μας επέστρεφε στη Kabul, ε συντρόφια;
Το αεροσκάφος έφτασε με την αναμενόμενη καθυστέρηση, αλλά για άγνωστο λόγο μας είχαν σε αναμονή μέχρι να επιβιβαστούμε. Τώρα μην περιμένετε επίσημες ανακοινώσεις. Ξέρω μόνο οτι οι ψίθυροι για 20 λεπτά καθυστέρησης, μεταφράστηκαν τελικά σε μία ώρα περαιτέρω αναμονής.
Πάντως γίναμε μάρτυρες σκηνών απείρου κάλλους.
Αφενός το check in γινόταν χειρόγραφα σ´ένα τραπεζάκι στο ύπαιθρο, αφετέρου ξαφνικά ο τόπος γέμισε με αστυνομία, στρατό κι ένα σωρό παρατρεχάμενους. Από την Kabul κατέφθασε ενας Μαυρογιαλούρος κι όλοι διαγκωνίζονταν για χειραψία, πέραν του αγήματος που παρατάχθηκε προς επιθεώρηση.
Φτάνοντας στην Kabul, με περίμενε η γνωστή χαρωπή φατσούλα του Gul για να ξεκινήσουμε μια ολιγόωρη ξενάγηση πριν την απογευματινή πτήση για Herat.
Μιας και το Αρχαιολογικό Μουσείο είχε μόλις κλείσει τις πόρτες του (ας όψεται η καθυστέρηση του αεροπλάνου), ξεκινήσαμε απο το ερειπωμένο παλάτι Darul Aman.
Το παλάτι στις καλές του ήταν ένα επιβλητικό νεοκλασικό κτήριο. Σήμερα ότι έχει απομείνει απ’αυτό βρίσκεται στην κορυφή ενός λόφου στα περίχωρα της Kabul σε μια αδιάφορη επίπεδη σκονισμένη περιοχή. Αναρωτήθηκα τι βρήκε και πήγε εκεί ο πάλαι ποτέ βασιλεύς Amanullah Khan για να το φτιάξει.
Χτίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1920, ως μέρος των προσπαθειών του βασιλιά για τον εκσυγχρονισμό του Αφγανιστάν. Ονειρευόταν μάλλον μια νέα πρωτεύουσα, αλλά στο όνειρο έμεινε, όπως και όλες οι φιλόδοξες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις που θέλησε να επιβάλλει μετά της συζύγου του Soraya. Βλέπετε φρόντισαν οι βρετανοί να εκπαραθυρωθεί ο βασιλεύς υποσκάπτοντάς τον στο εσωτερικό της χώρας: μοίρασαν φωτογραφίες της βασιλίσσης να δέχεται χειροφιλήματα απίστων κι ως εκ τούτου κατάφεραν να εξοργίσουν τους συντηρητικούς μουλάδες.
Το κτήριο εξωτερικά θυμίζει κάτι από Χιροσίμα. Δυό φορές υπέστει πυρκαγιά, για να ρημάξει εντελώς από τους εκτεταμένους βομβαρδισμούς μεταξύ των μουτζαχεντίν κατά τη προσπάθεια κατάληψης της Kabul.
Προσφάτως φέρεται να ήταν μέρος των στόχων επιθέσεων, για τις οποίες οι Ταλιμπάν ανέλαβαν την ευθύνη. Έτσι το σχέδιο για να ανακαινιστεί το παλάτι ως έδρα του μελλοντικού κοινοβουλίου του Αφγανιστάν μάλλον μετατέθηκε στις καλένδες.
Η είσοδος απαγορεύεται. Η τουλάχιστον απαγορεύεται αν δεν προθυμοποιηθείς να λαδώσεις τους στρατιώτες που το φυλάνε ράθυμα.
Έτσι έγινε και μπόρεσα να πάρω μια γεύση του εσωτερικού του που είναι σε κάκιστη κατάσταση: απογυμνωμένο, τοίχοι μαυρισμένοι, διάτρητοι από σφαίρες με συνθήματα (αμφιβάλλω δηλώσεων αιώνιας αγάπης εραστών), οροφές γκρεμισμένες… Το θεώρησα σαν ζωντανό δείγμα του πώς θα ήταν η Kabul σαν οι ρουκέτες των αντιμαχόμενων μουτζαχεντίν έπεφταν βροχή στα κεφάλια των δύσμοιρων κατοίκων της.
Φεύγοντας στο βάθος μέσα στη θολούρα ο Gul μου υπέδειξε σ’ένα λόφο και το παλάτι Tajbeg, που χτίστηκε ως κατοικία για το βασιλιά Amanullah και την οικογένειά του.
Στη διαδρομή προσπεράσαμε κάποια αρχιτεκτονικώς ενδιαφέροντα τζαμιά (ειδικά ένα σε έντονα ευρωπαϊκό στυλ), όμως ο Gul ως σιίτης Xαζάρα τα προσπερνούσε, καθώς σκοπός του ήταν να καταλήξουμε στις παρυφές ενός λόφου στο σιιτικό τζαμί Karth-i-Sakhi. Ενδιαφέρον το νεόδμητο προσκύνημα, όμως πιο ενδιαφέρουσα ήταν η αντίθεση που έκαναν τα πολύχρωμα πλακίδιά του με στίχους απο το Κοράνι, με τα σπίτια στις πλαγιές του βουνού και το νεκροταφείο στα ριζά του.
Εδώ γιορτάζεται η Ashura, η πιο σημαντική μέρα στο σιιτικό ημερολόγιο που αποτελεί τη κλιμάκωση του Muharram, του μήνα πένθους για το μάρτυρα Hussein ibn Ali, εγγονό του Μωάμεθ (κι ευκαιρία για τους φονταμενταλιστές σουννίτες να στείλουν κανά βομβιστή αυτοκτονίας να ξεκληρίσει κάμποσους αιρετικούς όπως συνέβει το 2011)
Συνεχίσαμε στη καρδιά της πόλης, περνώντας μέσα από μικρομάγαζα δίπλα σε προσκύνημα σε μια περιοχή που θεωρείται διατηρητέα.
Δεν εντυπωσιάστηκα, καθώς λίγο διέφερε από αυτά που είχα δει στο Bamyan και τα οποία ήταν απείρως γραφικότερα.
Λαϊκό ταχυφαγείο στη παλιά πόλη της Kabul
Καταλήξαμε στο γνωστό μου πλέον εστιατόριο Herat όπου χαλάρωσα στο χαλί, απολαμβάνοντας εκ νέου το αγαπημένο μου πιάτο ashak.
Πορεία για το αεροδρόμιο, μόνο που αυτή τη φορά ο Gul ειχε αποφασίσει να με συνοδεύσει στη Herat με δική του πρωτοβουλία. Δεν είχα λόγους να αρνηθώ, ήταν ευχάριστη παρέα, πηγή πληροφοριών και αναμνήσεων απο τα χρόνια των Ταλιμπάν.
Στο αεροσκάφος μου διηγήθηκε και μια “πικάντικη” ιστορία για έναν μουλά Ταλιμπάν που είχε ενα... μικρό ατύχημα μ’ένα μπουκάλι αναψυκτικού (ο νοών νοείτο). Αντιλαμβάνεστε το μέγεθος του σκανδάλου. Ο μουλάς, Μουλάν! Τιμωρία; Αστειεύεστε βέβαια. Οι ψηλά ιστάμενοι ανέκαθεν και παγκοσμίως μένουν στο απυρόβλητο όσο είναι μέσα στα πράγματα (μετά…. καταντούν αναλώσιμοι και μπορεί να απονεμηθεί δικαιοσύνη για να κατευναστεί το δημόσιο αίσθημα).
Φτάσαμε όταν είχε πια σκοτεινιάσει στη Herat. Μου έκανε εντύπωση η σχετική έλλειψη δημοσίου φωτισμού κι η ερημιά, τα πολλά μαγαζάκια με LED ταμπέλες σαν χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια.
Η πρόσβαση προς το ξενοδοχείο ήταν αδύνατη από το κεντρικό δρόμο λόγω έργων κι ο ταξιτζής φαίνεται ότι το πήρε πολύ πατριωτικά. Τι σε πεζοδρόμια ανέβαινε, τι σφήνες έκανε ανάμεσα σε πεζούς, δέντρα, μοτοποδήλατα, μόνο και μόνο για να μπούμε οδικώς κι όχι πεζή στην φυλασσόμενη είσοδο του ξενοδοχείου.
Αυτό ομολογώ ότι με έβαλε σε έννοιες.
Το ξενοδοχείο Marco Polo είναι απο τα συνιστώμενα στους ταξιδιωτικούς οδηγούς κι ομολογώ πως είχα υψηλές προσδοκίες έχοντας δει και τις φωτογραφίες από την ιστοσελίδα του ξενοδοχείου.
Περάσαμε τον πανύψηλο τοίχο με τον πάνοπλο φρουρό.
“Καλό είναι να μην κυκλοφορήσουμε το βράδυ εκτός ξενοδοχείου” ήταν η σύσταση του Gul. “Δεν ξέρεις ποτέ σε ποιον μπορείς να πέσεις. Εδώ υπάρχει μεγάλη οικονομική ανέχεια”.
Και οι έννοιες πολλαπλασιάστηκαν.
Η αρχική θετική εντύπωση έδωσε τη θέση της στην απελπισία. Το δωμάτιο γνώριζε την απόλυτη σχιζοφρένεια. Οι σοβάδες στους τοίχους είχαν σκάσει απο την υγρασία, μυρμηγκάκια περιφέρονταν στο μπάνιο, αλλά η κουρτίνα ήταν και και πάλι υπερπαραγωγή. Στο διάδρομο (όπου έβλεπε το δωμάτιο) μικρά παράθυρα έβλεπαν στη γυμνή αυλή με τον ένοπλο αμετακίνητο στο πόστο του και βαριές κουρτίνες έφραζαν τα αδιάκριτα βλέμματα απ’έξω.
Εκεί ήταν που οι έννοιες χτύπησαν κόκκινο.
Τι συμβαίνει στη Herat κι υπάρχουν τέτοια μέτρα ασφαλείας ενώ απαγορεύεται να κάνεις δυο δρασκελιές δρόμο από το ξενοδοχείο-φυλακή;
Δειπνήσαμε αναγκαστικά στο εστιατόριο του ξενοδοχείου που μου θύμισε τραπεζαρία νοσοκομείου. Ακόμα και το φαγητό μου φάνηκε αδιάφορο. Αναπόλησα το Bamyan, ακόμα και τη Kabul.
“Δεν αντέχω” είπα στον Gul, “Πνίγομαι, νοιώθω σαν φυλακισμένος. Κι ο ένοπλος απ'έξω περισσότερη ανασφάλεια μου δημιουργεί. Αν μπορούμε να βρούμε κάτι άλλο, ακόμα και σε κατ´οίκον διαμονή θα το προτιμούσα”.
Χαμογέλασε και έδειξε να με καταλαβαίνει. “Άσε θα το δούμε σαν ξημερώσει”. Πάντως ο ίδιος μου εμπιστεύθηκε τα μελλοντικά του σχέδια αγοράς και δημιουργίας ενός παραδοσιακού ξενώνα στη Herat. Τον έβρισκα πολύ αισιόδοξο για επενδύσεις σε μια χώρα με αμφίβολο μέλλον.
Στο δωμάτιο έπεσα με τα μούτρα να γράψω αυτές τις γραμμές. Δεν είχα διάθεση για οτιδήποτε άλλο. Εδώ και πετσέτα και πανωσέντονο υπήρχε. Δεν έπαυε όμως να με πνίγει σαν κελί φυλακής.
Attachments
Last edited by a moderator:
