Αυστρία Ο Νεαρός Λαγός στην Ισημερινή Βιέννη

[Marios_Gr]

Innere Stadt ~ Αυτοκρατορική λαίλαπα

Άφησα για το τέλος της περιγραφής μου το κεντρικό διαμέρισμα της Βιέννης Innere Stadt, την «Εσωτερική Πόλη», όχι γιατί χρονικά κατέλαβε το τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού μου (μπαινόβγαινα σε αυτό όλες τις μέρες της παραμονής μου στην πόλη), αλλά λόγω του πλήθους και της πυκνότητας των αξιοθέατών του.

Με τα χρόνια εξελίχθηκε στο πιο ολιγοπληθές διαμέρισμα της πρωτεύουσας, ως ήταν αναμενόμενο, εφόσον ο χαρακτήρας του είναι σήμερα ιστορικός και τουριστικός και όχι οικιστικός. Εξωτερικά οριοθετείται από την περίφημη Ringstraße, ενώ εσωτερικά χωρίζεται σε τέσσερις επιμέρους συνοικίες, τις Stubenviertel, Kärntner Viertel, Widmerviertel και Schottenviertel.

Τα πάντα στο κέντρο της Βιέννης είναι επιβλητικά, άρτια διατηρημένα και ακριβά, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Η αυτοκρατορική διάσταση της πόλης φτάνει στο απόγειό της, λες και η βαριόμοιρη Σίσσυ και η ερωτύλα Μαρία Βετσέρα θα πεταχτούν από το επόμενο στενό. Και όπως σε κάθε περίσταση άκρατης τουριστικής εκμετάλλευσης, το κιτς -με την έννοια της ευτελούς απομίμησης του ακριβού- είναι αναπόφευκτο συνοδευτικό στοιχείο και εδώ.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 15
• 16
• 17
• 18
• 19
• …

  Go to chapter

  Go
• 33

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 17 of 33

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[katkats]

Γιατί είναι νεκρή φύση (still life) αφού ο λαγός είναι ζωντανός? Ωραία φωτογραφία εβγαλες παντως.

 

[Marios_Gr]

Γιατί είναι νεκρή φύση (still life) αφού ο λαγός είναι ζωντανός? Ωραία φωτογραφία εβγαλες παντως.

Όλοι θεωρούμαστε ήδη νεκροί στη χρονική κλίμακα του σύμπαντος...
Η φωτογραφία δεν είναι δική μου, η επεξεργασία της είναι.

 

[Marios_Gr]

Η σημερινή Βιέννη; Όχι, Ισημερινή Βιέννη.

Τον Αύγουστο του 2021 επισκέφτηκα τη Βιέννη. Εν μέσω πανδημίας, μέτρων, πιστοποιητικών εμβολιασμού και προσωπικής μου υποχονδρίασης. Ήταν η δεύτερη επίσκεψή μου εκεί, αλλά καθώς η πρώτη αριθμούσε μόνο λίγες ώρες κατά τη διάρκεια ενός οδικού ταξιδιού με πούλμαν (μην το επιχειρήσετε ποτέ, αν δεν είστε 90 χρονών και επιζήσας της κατοχής) που περιελάμβανε ακόμα την Πράγα και τη Βουδαπέστη, στην πραγματικότητα ήταν η πρώτη ουσιαστική επαφή μου με την πόλη.

Ένας από τους βασικούς λόγους που προτιμώ την Κεντρική Ευρώπη για τα καλοκαιρινά μου ταξίδια είναι η διαφυγή από τη ζέστη και τον θερμικό κάματο της Ελλάδας. Αλλά φέτος η ζωή μου φέρθηκε ύπουλα, ελεεινά και απολύτως εκδικητικά.

Η Βιέννη έβραζε. Δεν έκανε απλώς ζέστη, σαν αυτή που αναμένεται να κάνει το καλοκαίρι ακόμα και σε μία κεντροευρωπαϊκή πόλη. Έκανε πολλή ζέστη. Ήταν ένας συνδυασμός υψηλής θερμοκρασίας και υγρασίας, από αυτούς που σε κάνουν να στάζεις από τον ιδρώτα στα τρία πρώτα βήματα σε εξωτερικό χώρο. Καλά, υπερβάλλω λίγο. Μπορεί να είναι και στα τέσσερα.

Το αποτέλεσμα ήταν να μην μπορώ να ακολουθήσω πλήρως το πρόγραμμα που είχα σχεδιάσει, να σταματάω συχνά για ανακουφιστικά δροσερά ποτά και να περιφέρομαι από μουσείο σε μουσείο για να διασωθώ από τα εκεί κλιματιστικά (τα οποία δεν υπήρχαν πάντοτε).

Η ιστορία δεν θα ακολουθήσει μία γραμμική εξέλιξη, δηλαδή δεν θα εξιστορήσω χρονικά τα γεγονότα κατά τις -σχεδόν- 4 ημέρες που έμεινα στη Βιέννη, αλλά θα αναφερθώ σε αυτά που με ενδιέφερε -και οι συνθήκες μου επέτρεψαν- να δω, ανά περιοχή του κεντρικού τομέα της πόλης.

 

[Marios_Gr]

Landstraße ~ Το Φιλί

«Εσωτερικά διαμερίσματα» της Βιέννης είναι αυτά που βρίσκονται στο κεντρικό τμήμα της πόλης και ως εκ τούτου τους έχουν δοθεί μονοψήφιοι αριθμοί ως διακριτικό.

Το 3ο δημοτικό διαμέρισμα, το Landstraße, εκτείνεται νοτιανατολικά του κέντρου και το όνομά του σημαίνει «αγροτικός δρόμος». Υπάρχουν αναφορές για αυτό ήδη από τον 12ο αιώνα. Εκεί είδα, μεταξύ άλλων, πολύχρωμα σπίτια, το παλάτι με την ωραία θέα και ένα φιλί. Α, και το ξενοδοχείο μου.

~ Belvedere

Αναμφίβολα το κυρίαρχο κτίσμα και αξιοθέατο στην περιοχή του Landstraße είναι το Παλάτι Belvedere, που στα ελληνικά θα πει «Ωραία θέα».

Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα συγκρότημα κτηρίων, σε τεχνοτροπία μπαρόκ, που απλώνονται σε ελαφρά επικλινές έδαφος. Αποτελείται από το Κάτω (το οποίο ήταν κλειστό για συντήρηση) και το Πάνω Παλάτι, το κτήριο του Πορτοκαλεώνα και τους στάβλους. Ανάμεσα τους υπάρχει ένας εκτεταμένος Γαλλικός κήπος σε τρία επίπεδα, έργο του σχεδιαστή Dominique Girard, με προσεκτικά διαμορφωμένους θάμνους, μονοπάτια, σκάλες, αγάλματα μυθικών πλασμάτων και εντυπωσιακά σιντριβάνια.

Χτίστηκε στις αρχές του 18ου αιώνα για να χρησιμοποιηθεί ως θερινή κατοικία του πρίγκιπα Ευγένιου της Σαβοΐας, που διέπρεψε ως αρχιστράτηγος στους πολέμους κατά των Οθωμανών.

Στο Πάνω Παλάτι, το μεγαλύτερο από τα δύο, λειτουργεί σήμερα η Αυστριακή Πινακοθήκη του Μπελβεντέρε, που φιλοξενεί από μεσαιωνικά και μπαρόκ έργα, μέχρι ιμπρεσιονισμό και σύγχρονη τέχνη. Ξεχωριστή θέση ανάμεσα τους έχουν οι δημιουργίες του Αυστριακού ζωγράφου Γκούσταφ Κλιμτ, ίσως του σημαντικότερου εκπροσώπου του κινήματος της Απόσχισης (για το οποίο θα μιλήσω παρακάτω), με προεξάρχον το φημισμένο «Φιλί» του.

Κάτω Μπελβεντέρε

Άνω Μπελβεντέρε

Γυναίκα με βεντάλια ~ Gustav Klimt

Η Ιουδήθ και το κεφάλι του Ολοφέρνη ~ Gustav Klimt

Το Φιλί ~ Gustav Klimt

Ο Ναπολέων διασχίζει τις Άλπεις ~ Jacques-Louis David

 

[Marios_Gr]

~ Salesianerinnenkirche

Επειδή ως άνθρωπος δεν μου αρέσει η αδικία και ο κατατρεγμός, δεν θα μπορούσα εδώ να μην κάνω μία αναφορά στην Εκκλησία των Σαλεσιανών, που συνήθως αγνοείται από τους τουρίστες λόγω της γειτνίασής της με το Παλάτι Belvedere, το οποίο φυσικά την επισκιάζει ως αξιοθέατο.

Βρίσκεται επί της οδού Rennweg, τον κεντρικό οδικό άξονα της συνοικίας, λίγο πριν την πλευρική είσοδο του Belvedere. Είναι μία εξαιρετική μπαρόκ εκκλησία που ιδρύθηκε στις αρχές του 18ου αιώνα, τότε ακόμα ως Μοναστήρι των Σαλεσιανών Μοναχών, από την αυτοκράτειρα Amalia Wilhelmina. Το 2008 ολοκληρώθηκε η αναπαλαίωσή της, που την έκανε και πάλι επισκέψιμη για το κοινό.

~ Hundertwasserhaus και Kunst Haus

Φεύγοντας από το Belvedere και κατευθυνόμενοι προς τον ποταμό Δούναβη, μπαίνουμε στη συνοικία Weissgerberviertel. Εκεί θα συναντήσεις δύο οικιστικά συγκροτήματα, πολύ διαφορετικά από όσα έχεις δει ως τώρα, με πολλά κοινά μεταξύ τους, αλλά και με πολλές αντικρουόμενες απόψεις να τα συνοδεύουν.

Το 1985 ο Αυστριακός καλλιτέχνης και ντιζάινερ Friedensreich Hundertwasser, επηρεασμένος ο ίδιος από το κίνημα της Απόσχισης (ή Ζετσεσιονισμού) κατασκεύασε το Hundertwasserhaus, ένα μπλοκ διαμερισμάτων με κυματοειδή πατώματα, χρωματιστούς τοίχους και δέντρα να ξεπετάγονται από τις βεράντες και τα παράθυρά τους. Με αυτόν τον τρόπο θέλησε, όπως είπε, να διαφοροποιήσει το τυπικό αστικό τοπίο των προαστίων της Βιέννης από τα άψυχα και τυποποιημένα σύγχρονα κτήρια, και να εμποδίσει ένα ακόμα τέτοιο να ανεγερθεί σε εκείνο το σημείο. Γι’ αυτόν τον λόγο ο Hundertwasser δεν δέχθηκε να πληρωθεί για τη δουλειά του.

Το κτήριο ανήκει σε ιδιώτη και επομένως η επίσκεψη στους περισσότερους χώρους του δεν είναι δυνατή, με την εξαίρεση του café που υπάρχει στο ισόγειο. Αλλά αυτό δεν εμποδίζει την αντιπαράθεση για το αν πρόκειται για καλλιτεχνικό αριστούργημα ή ένα κιτς κατασκεύασμα αταίριαστο με την αισθητική της πόλης, να συνεχίζεται αμείωτη ως σήμερα.

Τρία τετράγωνα μετά, υπάρχει το δεύτερο παράδοξο κτίσμα της περιοχής, το Kunst Haus, ομοίως έργο του Hundertwasser. Στην περίπτωση αυτή δεν μιλάμε για ένα νεοανεγερθέν κτήριο, αλλά ουσιαστικά για την ανακαίνιση ενός υφιστάμενου από το 1892 κτηρίου, που φιλοξενούσε μία βιοτεχνία επίπλων, με σκοπό να μετατραπεί σε μουσείο. Οι εργασίες αναμόρφωσης διήρκεσαν από το 1989 έως το 1991, οπότε και το μουσείο άνοιξε τις πόρτες του στο κοινό.

Σχεδιαστικά και αυτό ακολουθεί το γνωστό ύφος του Hundertwasser και χαρακτηρίζεται από την έλλειψη ευθειών και συμμετρίας, τις ισχυρές κυματοειδείς φόρμες και την έντονη παρουσία της βλάστησης. Όμως, σε αντίθεση με το Hundertwasserhaus, εξωτερικά τα κυρίαρχα χρώματα είναι το άσπρο και το μαύρο, με κάποιες πολύχρωμες πινελιές. Αξιοσημείωτες είναι και οι εκτεταμένες επιφάνειες από ψηφιδωτό που καλύπτουν μεγάλα τμήματα του κτηρίου, και μάλιστα με ψηφίδες όχι τυχαίας μορφής, αλλά προσεκτικά κομμένες στο μέγεθος και το σχήμα τους.

Το μουσείο στους δύο πρώτους ορόφους του φιλοξενεί μόνιμη έκθεση των έργων του Hundertwasser και στους δύο επόμενους περιοδικές εκθέσεις άλλων καλλιτεχνών.

 

[Marios_Gr]

~ Ρωσικός Καθεδρικός του Αγίου Νικολάου και Μνημείο του Κόκκινου Στρατού

Αν για κάποιον ανεξήγητο λόγο, σε μία κρίση αχαριστίας και παράνοιας, ενώ βρίσκεστε στη Βιέννη σκεφτείτε «Αχ, να ήμουν τώρα στην Αγία Πετρούπολη...», υπάρχει λύση. Όσοι χρησιμοποιήσετε το τρένο για να μεταφερθείτε από το αεροδρόμιο στο κέντρο της Βιέννης, ή αντίστροφα, θα περάσετε και από τον σταθμό Rennweg της Landstraße. Ακριβώς δίπλα στον σταθμό, σε μία περιοχή γεμάτη με πρεσβείες και προξενεία κρατών, υπάρχει ο Ορθόδοξος Ρωσικός Καθεδρικός Ναός του Αγίου Νικολάου, με τους πέντε χρυσούς του τρούλους.

Η ανέγερσή του ολοκληρώθηκε το 1899, δίπλα στην πρεσβεία της Ρωσίας (η οποία βρίσκεται εκεί μέχρι και σήμερα), σε σχέδιο του Ρώσου αρχιτέκτονα Grigory Ivanovich Kotov και με σχεδόν αποκλειστική χρηματοδότηση του Τσάρου Αλέξανδρου του 3ου. Η ιστορία του είναι επεισοδιακή αφού κατά διαστήματα σταμάτησε να χρησιμοποιείται ως ναός, ενώ με τα χρόνια και την εγκατάλειψη κινδύνευσε με κατάρρευση. Μία εκ βάθρων ανακαίνιση που ολοκληρώθηκε το 2008 όχι μόνο τον κατέστησε πλήρως λειτουργικό, αλλά τον ανέδειξε και σε μία από τις ομορφότερες εκκλησίες της πόλης.
Κουτσομπολιό: Για τη θεμελίωση του ναού, μεγάλη ποσότητα χώματος από τη Ρωσία μεταφέρθηκε στη Βιέννη.

Στην απίθανη περίπτωση που η ρωσοφιλία σας δεν ικανοποιηθεί και θελήσετε να έχετε μία γεύση και Σοβιετικού μεγαλείου σε ξένο τόπο, η τύχη είναι μαζί σας και σε αυτό. Στην αρχή της οδού Rennweg και μία αναπνοή πριν τη Ringstrasse, είναι η πλατεία Schwarzenbergplatz. Εκεί στέκει το Μνημείο των Ηρώων του Κόκκινου Στρατού, εις μνήμην των 17 χιλιάδων Σοβιετικών στρατιωτών που σκοτώθηκαν στη Μάχη της Βιέννης κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η οποία οδήγησε στην ήττα των Ναζί και την κατάληψη της Βιέννης (που είχε προσαρτηθεί στη Γερμανία από τη δεκαετία του ’30) από τους Σοβιετικούς.

Το μνημείο στήθηκε από τους ίδιους τους Σοβιετικούς λίγους μήνες αργότερα. Όμως τόσο το ίδιο, όσο και η ιστορική του ερμηνεία, είναι ακόμα και σήμερα αμφιλεγόμενα για τους Βιεννέζους, καθώς η τότε επικράτηση των Σοβιετικών θεωρείται από πολλούς ως μία εκ νέου κατάκτηση της πόλης και όχι ως απελευθέρωσή της. Κατόπιν τούτου, δεν προκαλεί εντύπωση ότι έχει βανδαλιστεί αρκετές φορές.

Αν, λοιπόν, προβληματίζεστε για το πως να αντιμετωπίσετε ιστορικά και ηθικά το μνημείο, απολαύστε τουλάχιστον το παρακείμενο σιντριβάνι, που τα βράδια φωτίζεται με εναλλασσόμενους πολύχρωμους φωτισμούς.

 

[Marios_Gr]

~ Lindner Hotel am Belvedere

Η Βιέννη είναι μία γενικά ακριβή πόλη, ιδιαίτερα στο κέντρο της. Η διαμονή σε αυτή δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Τα πολύ κεντρικά ξενοδοχεία -αν το ξενοδοχείο είναι η επιλογή για τη διαμονή σας-, δηλαδή αυτά που βρίσκονται στην Innere Stadt και επομένως υπάρχει πρόσβαση στα κυριότερα αξιοθέατα με τα πόδια, είναι από τσιμπημένα έως απλησίαστα.

Θεωρώ, λοιπόν, ότι το να επιλέξετε κάτι στην περιφέρεια του κέντρου, αλλά όχι μέσα σε αυτό, είναι σοφή και συμφέρουσα απόφαση. Η περιοχή της Landstraße έχει κάποιες καλές τέτοιες προτάσεις. Αξιοπρεπή έως πολύ καλά ξενοδοχεία, κοντά στο κέντρο ώστε να υπάρχει πρόσβαση και με τα πόδια, αλλά και σύνδεση με μέσα μεταφοράς για όσους δεν προτιμούν να μετακινούνται πεζή.

Το Lindner Hotel am Belvedere είναι ένα τετράστερο ξενοδοχείο επί της οδού Rennweg, πράγμα που σημαίνει ότι είναι δίπλα στο παλάτι Belvedere, όπως εξάλλου προδίδει και το όνομά του. Και είναι τόσο κοντά, που από το δωμάτιό μου είχα -έστω μερική- θέα των κήπων του (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το ίδιο συμβαίνει αναγκαστικά με όλα τα δωμάτιά του).

Τα θετικά: Βολική τοποθεσία, πρόσβαση στο ιστορικό κέντρο σε 20 λεπτά με τα πόδια (που όμως σε συνθήκες καύσωνα και υγρασίας και αυτά αποδείχτηκαν δυσβάσταχτα), στάση τρένου από το αεροδρόμιο σε πολύ κοντινή απόσταση, στάση τραμ για το κέντρο σχεδόν απέναντι, νόστιμο πρωινό με αρκετά μεγάλη ποικιλία, ευγενικό προσωπικό, όμορφη θέα από το δωμάτιό μου, πολύ καλή τιμή για 4 διανυκτερεύσεις με πρωινό.

Τα αρνητικά: Το ξενοδοχείο, χωρίς να το λες παλιό, θέλει μία καλή ανακαίνιση. Δεν είναι μόνο ότι η reception έχει μείνει αισθητικά κάπου στο ’97, αλλά και στο δωμάτιο υπήρχαν αισθητά σημάδια φθοράς, που σου έδιναν την (ψευδή) αίσθηση ότι δεν ήταν ποτέ τόσο καθαρό όσο πραγματικά ήταν. Επίσης, το ότι ο νιπτήρας του μπάνιου και η καμπίνα του ντους είναι σε συνέχεια με το υπόλοιπο δωμάτιο είναι κάτι που σε κάποιους κλονίζει σοβαρά τα νεύρα τους.

Εν κατακλείδι, θα έλεγα ότι το προτείνω σε σχέση με το κόστος του, αλλά χωρίς να έχετε κατ’ ανάγκη τις υπερβολικές απαιτήσεις που θα είχατε από ένα ξενοδοχείο 4*.

Ένα μέρος της θέας από το δωμάτιό μου

 

[Marios_Gr]

Wieden ~ Τεχνολογία και Διπλωματία

Τo Wieden είναι το 4ο από τα 23 δημοτικά διαμερίσματα της Βιέννης και, σύμφωνα με τα ιστορικά τεκμήρια, το παλαιότερο. Η επίσημη ίδρυσή του χρονολογείται στο 1850. Σε αυτό βρισκόταν αρχικά η θερινή βασιλική κατοικία, πριν μεταφερθεί στο παλάτι Schönbrunn. Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την πτώση του ναζισμού, συμπεριλήφθηκε στον Σοβιετικό τομέα της πόλης.

Χαρακτηρίζεται από την Εκκλησία του Καρόλου, το Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο της Βιέννης και από το πλήθος των πρεσβειών κρατών -και της Ελληνικής μεταξύ αυτών- που υπάρχουν εκεί.

 

[Marios_Gr]

~ Karlskirche

Η επιδημία πανούκλας που έπληξε με σφοδρότητα τη Βιέννη το 1713 (λέγεται ότι προκάλεσε πάνω από 8.000 θύματα), έκανε τον τότε Αυτοκράτορα Κάρολο τον 6ο να υποσχεθεί στους πολίτες του ότι όταν η πόλη θα ανέκαμπτε από τη συμφορά θα έχτιζε μία εκκλησία προς τιμήν του Αγίου Καρόλου Μπορομέο, πρώην αρχιεπισκόπου του Μιλάνου που αγιοποιήθηκε λόγω της μεγάλης βοήθειας και ανακούφισης που προσέφερε στα θύματα της ασθένειας κατά την εποχή του.

Και πράγματι, την επόμενη χρονιά προκήρυξε αρχιτεκτονικό διαγωνισμό για τη σχεδίαση του νέου ναού. Ο γεννημένος στο Graz αρχιτέκτονας και γλύπτης Johann Bernhard Fischer von Erlach κέρδισε τον διαγωνισμό και με βάση τα δικά του σχέδια κατασκευάστηκε μέσα στα επόμενα 25 χρόνια η πιο εντυπωσιακή μπαρόκ εκκλησία της Βιέννης, η Εκκλησία του Καρόλου, με επιρροές από την αρχαία Ελλάδα, τη Ρώμη και τους μιναρέδες της Ανατολής. Σήμα κατατεθέν της, οι δύο τεράστιες κολώνες με τους χρυσούς αετούς στην κορυφή τους.

Σήμερα βρίσκεται στην άκρη του Resselpark, πίσω από την -όχι τόσο καλά συντηρημένη- πλατεία Karlplatz, με τη χαρακτηριστική λιμνούλα με το έργο “The Hill Arches” του γλύπτη Henry Moore στο κέντρο της.

 

[Marios_Gr]

~ Technische Universität Wien

Ακριβώς δίπλα από τον Ναό του Καρόλου, στο πίσω μέρος του Resselpark, βρίσκεται το Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο της Βιέννης, ή απλά TU. Εγκαινιάστηκε το 1815 από τον Αυτοκράτορα Francis τον Α’, ως το τότε Αυτοκρατορικό Πολυτεχνείο. Φιλοξενεί 8 σχολές στα πεδία της Μηχανικής, της Πληροφορικής και των Φυσικών επιστημών, και σχεδόν 4.000 ακαδημαϊκούς.
Μπροστά από το κτήριο του Πανεπιστήμιου, μέσα στο πάρκο, βρίσκεται και το χάλκινο άγαλμα του μηχανικού και εφευρέτη Jospeh Ressel, που, όπως είναι προφανές, ονοματοδότησε και το πάρκο που το φιλοξενεί.

~​

Η περιοχή Wieden, όπως και η Landstraße, θα λέγαμε ότι είναι το διπλωματικό κέντρο της Βιέννης, αφού μεγάλος αριθμός πρεσβειών και προξενείων εδρεύουν εκεί. Ανάμεσά τους, αυτή που σίγουρα κερδίζει τις εντυπώσεις είναι η Πρεσβεία της Γαλλίας απέναντι από την Schwarzenbergplatz, χτισμένη το 1912 σε στυλ παρισινού Art Nouveau, από τον Γάλλο αρχιτέκτονα Georges Chedanne.

Λίγο πιο κάτω, στο νούμερο 14 του ήσυχου δρόμου Argentinierstraße βρίσκεται και η Πρεσβεία της Ελλάδας. Ενδιαφέρον αρχιτεκτονικά κτήριο, που θα άξιζε να το δείτε από κοντά, αν βρεθείτε στην περιοχή.

~​

Επειδή, όπως ανέφερα, τις ημέρες της παραμονής μου στη Βιέννη η ζέστη, ειδικά τα μεσημέρια, γινόταν έως και ανυπόφορη, το να βρω μέρη για φαγητό κοντά στο ξενοδοχείο μου -άρα χωρίς να απαιτούνται χρονοβόρες μετακινήσεις μέσα στον ήλιο- έγινε επιτακτική ανάγκη. Απέφυγα τα μαγαζιά με παραδοσιακή Αυστριακή κουζίνα, για λόγους υψηλής ζήτησης από τους τουρίστες και άρα μεγάλης αναμονής, και κατέληξα σε ένα κοντινό Μεξικάνικο εστιατόριο στην οδό Favoritenstraße.

Το Santos Wieden I Mexican Grill & Bar (Santos Bar – Wieden / Neubau) είναι ένα συμπαθητικό μαγαζάκι, με αρκετά τραπέζια μέσα και λίγα ακόμα στο πεζοδρόμιο, όπου θα φάτε αξιοπρεπές Mεξικάνικο φαγητό σε λογικές τιμές. Το ότι μέσα στη ζέστη εγώ επέλεξα να φάω Μεξικάνικο, που όσο και να διαλέξεις το πιο ήπιο πιάτο, πάλι μία κάψα θα τη νιώσεις στη γλώσσα, είναι κάτι που το συνειδητοποίησα αφού ξεκίνησα να τρώω. Παρόλα αυτά, τα Burrito de Pollo που έφαγα ήταν καλά. Να πάτε.

 

[Marios_Gr]

Mariahilf ~ Το μεγάλο παζάρι

Το 6ο δημοτικό διαμέρισμα της Βιέννης πήρε το όνομά του από την εκκλησία Mariahilf, που σημαίνει «Η βοήθεια της Παναγίας», η οποία βρίσκεται εκεί από το 1689.

Είναι ουσιαστικά ο τομέας της πόλης που εκτείνεται από την πεζοδρομημένη οδό Mariahilfestrasse, με τα εκατοντάδες καταστήματα με τις πλέον γνωστές φίρμες, μέχρι τη μεγάλη υπαίθρια αγορά Naschmarkt. Δεν θα ήταν άδικο, λοιπόν, να τον αποκαλέσουμε το εμπορικό κέντρο της Βιέννης.