go2dbeach
Member
- Μηνύματα
- 6.032
- Likes
- 9.900
- Επόμενο Ταξίδι
- Λατινική Αμερική
- Ταξίδι-Όνειρο
- Λατινική Αμερική
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Cayo district
- Jaguar Paw zip-line
- Belize zoo
- Five sisters falls
- Blue hole
- Blue hole
- Placencia
- Placencia
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Caulker:Go Slow
- Shark & Ray Alley
- Caye Caulker
- Caye Caulker
- La Isla Bonita
- La Isla Bonita
- Κεφάλαιο 21
- La Isla Bonita
- Captain Morgan
- Captain Morgan
- You better Belize it!
Νωρις το πρωι , πληρωσαμε το δωματιο και μπερδευοντας τα ψιλα μου , εδωσα 1 ευρω στον ρασταμαν. Ντις ις φρομ γιούροπ? Ρωτησε. Του ειπα οτι καθε χωρα εχει το δικο της ευρω και αυτο ειναι ελληνικο. Λατρευω τη χωρα σου , μου ειπε και πανω που χαρηκα που επιτελους ενας Μπελιζιανος γνωριζε την ελλαδα , ο ρασταμαν συμπληρωσε με χαρα πως ειναι το ονειρο του να παει στο Άμστερνταμ. Μου ζητησε να το κρατησει και να μου δωσει την αξία του σε $ Μπελίζ, αλλα του το χαρισα. Με βαριά καρδιά επιβιβαστηκαμε στο τρίκυκλο και κατεβήκαμε στην αποβάθρα.
Ηρθε το ταχυπλοο απο Μπελιζ σιτι αλλα κανενας δεν κατεβηκε , ολοι και μαζι κι εμεις συνεχισαν για Ambergris-Caye.
Η θαλασσα που χωριζει τα δυο νησια ηταν σμαραγδι και αστραφτε στον ηλιο καθως τα χρωματιστα σπιτακια του Caulker ξεμακραιναν και στον οριζοντα φαινοταν ξεκαθαρα πια το San-Pedro.
Toσο κοντινο κι ομως αρκετα μακρια απο αυτο που ηταν το Caye-Caulker..εμοιαζε κι αυτο με μικρο παραδεισο , αλλα η διαφορα ηταν οτι ετουτος εδω ειχε ανακαλυφθει , εξερευνηθει , ελαφρως κανιβαλιστει απο ορδες Αμερικανων τουριστων.. -Τιποτα σχετικο με τα δικα μας κανιβαλισμενα νησια , για τα δεδομενα του Μπελιζ μιλαω-.
Φαινοταν απο τα πιο πολλα χτισματα που υπηρχαν και απο τα δεκαδες golfcartsπου ετρεχαν στον κεντρικο δρομο και ω! Τι εκπληξη! τα πρωτα αυτοκινητα εφτασαν κι εδω! Το νησι καλυπτεται απο λευκη αμμο όπως το Κι Κόκερ, η οποια ειναι ευχαριστη οταν μενει κατω και δε σε τυλιγει σαν ασπρο συννεφο απο τα αυτοκινητα που τρεχουν βιαστικά, ένας θεός ξερει γιατι. Ορδές από golf carts τσουλανε προς πασα κατευθυνση θυμίζοντας πιστα συγκρουόμενων.
Γι’αυτο το λογο τμημα του κεντρικου δρομου εχει πλακοστρωθει και στις δυο πλευρες του πολλα μαγαζια σουβενιρ , ξενοδοχεια –σαφως πιο ακριβα οπωs και τα παντα ηταν πιο ακριβα– και απειρα clubs και μπαρακια , ομορφα διακοσμημενα , αρκετα απ’αυτα πανω στην παραλια, με τους θαμωνες ξυπολητους να αναδευουν την αμμο πινοντας μια Μπελικιν. Βρηκα δυσκολα δωματιο αφου το νησι αν και low -season βουλιαζε απο κοσμο. Είναι σαφέστατα το πιο δημοφιλές νησι του Μπελίζ.
Το ξενοδοχειο Lillyʼsηταν πανω στην παραλια – καμια σχεση με την υπεροχη ξυλινη καλυβα που μεναμε πριν – τσιμεντενιο , μια ακριβη τρυπα με μικρο παραθυρο ,με τρια κρεβατια και ac. Στο διπλα δωματιο ενα ζευγαρι καυγαδιζε και πετουσε πραγματα ο ενας στον αλλο , ενω ανταλασσαν και μελισταλαχτα λογια που αρνηθηκα να μεταφρασω στους αλλους .
Μια κραυγη ακουστηκε και σκεφτηκα την εσφαξε!
Λιγο αργοτερα ειδα τον ανδρα μισο-μεθυσμενο και ξαπλωμενο στο διαδρομο να μας ζηταει συγνωμη για τη φασαρια. Κοιτωντας τον σκεφτηκα οτι ακομα και σε σχετικα απομονωμένα μέρη και παραδεισενια οπως αυτο το νησι , δύσκολα νιωθει κανείς ηρεμια-ευτυχια. Ίσως επειδή αυτα κρυβονται μεσα μας και όχι σε καποιο τόπο. Η πολη παντως με τα παλια ξυλινα σπιτακια βαμμενα σε εντονα τροπικα χρωματα καραιβικης ομολογώ πως ηταν απολαυση για τα ματια μου!
Σκεφτηκα οτι τomotto του νησιου ηταν “no shirt , no shoes , no problem” και καλα το πουκαμισο που κανεις δε φορουσε, αλλα τα προβληματα ειχαν ηδη αρχισει να εμφανιζονται, και αυτο για τα παπουτσια δεν ισχυει πια...καποια σπασμενα μπουκαλια στην παραλια που οι ντοπιοι εκαναν φιλοτιμες προσπαθειες να απομακρυνουν σχεδον καθημερινα , το αποδεικνυε. Κι αν αυτή ηταν η κατάσταση Ιουνιο μήνα, φαντασου το Δεκέμβριο που είναι η υψηλη περίοδος τι θα γίνεται εδώ!
Το Lilly’shotel μπορεί να μην ηταν καλό, αλλά η θέα από το κοινόχρηστο μπαλκονι του ήταν σουπερ! Βέβαια ηταν ολοφανερο ότι το ΄καθαρό΄ τυρκουαζ κομματι της θάλασσας που θα ηταν ιδανικο για κολυμπι, ήταν μακρια από την ακτη και κοντα στον υφαλο. Το Σαν Πέδρο είναι τιγκα στα μπητς ριζορτ και μπητς μπαρς , αλλα στην πραγματικότητα η μπητς που θα ηταν κατάλληλη για μπάνιο είναι αφαντη!
Μετα το ηλιοβασιλεμα , οι ανδρες (ντοπιοι και τουριστες) γυρνουσαν ελαφρως πιωμενοι στην παραλια ή χορευαν παραπατωντας με μια μπιρα στο χερι και αν και κανεις δε με ενοχλησε ολα αυτα ηταν μακρια απο την ιδεα του τροπικου παραδεισου που ειχα... Δεν υπηρχε περιπτωση να αφησω τον Junior μονο του να γυρναει με το ποδηλατο οπωs στο Caulker και γενικοτερα ημουν λίγο πιο προσεκτικη , αυτο τα λεει ολα.
Τα συναισθηματα ηταν αναμεικτα , αλλα αποφασισαμε να μη μετανιωσουμε απο το πρωτο μισαωρο που αφησαμε το Caulker , και να δωσουμε μια ευκαιρια στο Isla Bonita , εξερευνωντας κατι παραπανω απο το πολύβουο San Pedro που είναι το μόνο κατοικήσιμο σημειο του νησιου .. Η πρωτευουσα του νησιου πηρε το όνομά της προς τιμην του Αγίου Πέτρου, προστάτη των ψαράδων, ιδρύθηκε στα μέσα του 1800 και υπήρξε καταφύγιο προσφύγων Μεστίσος από τη χερσόνησο Γιουκατάν του Μεξικού. Προς το τέλος του 19ου αιώνα, το νησί πουλήθηκε σε τραπεζική δημοπρασία από τη βρετανική κυβέρνηση στον Βρετανό Τζέιμς Χιουμ Μπλέικ για 625 δολάρια. Ο Μπλέικ αποφάσισε να καλλιεργήσει στο νησί καρύδες και όταν το εμπόριο της καρυδας παρήκμασε, οι κατοικοι ξαναγύρισαν στην αλιεία που ήταν και η παλια τους κύρια ασχολία. Σημερα το κυριοτερο προιόν του νησιου είναι ο τουρισμος. Το Σαν Πέδρο είναι η πρωτεύουσα των καταδυσεων αναμφισβήτητα. Το νησι βρισκεται στο βορειοτερο σημειο του Μπελιζ, και χωριζεται από το Μεξικο από ένα στενο καναλι. Το καναλι αυτό το έσκαψαν οι Μαγια που κατοικουσαν εδώ για να ανοιξουν πέρασμα από το Τσετουμαλ προς την καραιβικη. Στην ατμόσφαιρα πλαναται αρωμα καραιβικης αναμεικτο με Μεξικάνικα χρωματα και ντεκορ, αλλά και εγγλεζικη αρχιτεκτονικη από την αποικιοκρατια.
Νοικιασαμε ενα golf cart για 45$ την μερα ! και κατευθυνθηκαμε νοτια προς αναζητηση παραλιας της προκοπής!
Περασαμε απο τον αεροδιαδρομο ,ενα στενο χωματοδρομο για προσγειωσειs-απογειωσεις οπου δεν επαιζαν παιδια και μια πινακιδα "waiting -room" εδειχνε ενα λευκο παγκακι .Οσο απομακρυνομασταν απο την πολη , τοσο καλυτερο γινοταν το τοπιο!
Ηρθε το ταχυπλοο απο Μπελιζ σιτι αλλα κανενας δεν κατεβηκε , ολοι και μαζι κι εμεις συνεχισαν για Ambergris-Caye.
Η θαλασσα που χωριζει τα δυο νησια ηταν σμαραγδι και αστραφτε στον ηλιο καθως τα χρωματιστα σπιτακια του Caulker ξεμακραιναν και στον οριζοντα φαινοταν ξεκαθαρα πια το San-Pedro.
Toσο κοντινο κι ομως αρκετα μακρια απο αυτο που ηταν το Caye-Caulker..εμοιαζε κι αυτο με μικρο παραδεισο , αλλα η διαφορα ηταν οτι ετουτος εδω ειχε ανακαλυφθει , εξερευνηθει , ελαφρως κανιβαλιστει απο ορδες Αμερικανων τουριστων.. -Τιποτα σχετικο με τα δικα μας κανιβαλισμενα νησια , για τα δεδομενα του Μπελιζ μιλαω-.
Φαινοταν απο τα πιο πολλα χτισματα που υπηρχαν και απο τα δεκαδες golfcartsπου ετρεχαν στον κεντρικο δρομο και ω! Τι εκπληξη! τα πρωτα αυτοκινητα εφτασαν κι εδω! Το νησι καλυπτεται απο λευκη αμμο όπως το Κι Κόκερ, η οποια ειναι ευχαριστη οταν μενει κατω και δε σε τυλιγει σαν ασπρο συννεφο απο τα αυτοκινητα που τρεχουν βιαστικά, ένας θεός ξερει γιατι. Ορδές από golf carts τσουλανε προς πασα κατευθυνση θυμίζοντας πιστα συγκρουόμενων.
Γι’αυτο το λογο τμημα του κεντρικου δρομου εχει πλακοστρωθει και στις δυο πλευρες του πολλα μαγαζια σουβενιρ , ξενοδοχεια –σαφως πιο ακριβα οπωs και τα παντα ηταν πιο ακριβα– και απειρα clubs και μπαρακια , ομορφα διακοσμημενα , αρκετα απ’αυτα πανω στην παραλια, με τους θαμωνες ξυπολητους να αναδευουν την αμμο πινοντας μια Μπελικιν. Βρηκα δυσκολα δωματιο αφου το νησι αν και low -season βουλιαζε απο κοσμο. Είναι σαφέστατα το πιο δημοφιλές νησι του Μπελίζ.
Το ξενοδοχειο Lillyʼsηταν πανω στην παραλια – καμια σχεση με την υπεροχη ξυλινη καλυβα που μεναμε πριν – τσιμεντενιο , μια ακριβη τρυπα με μικρο παραθυρο ,με τρια κρεβατια και ac. Στο διπλα δωματιο ενα ζευγαρι καυγαδιζε και πετουσε πραγματα ο ενας στον αλλο , ενω ανταλασσαν και μελισταλαχτα λογια που αρνηθηκα να μεταφρασω στους αλλους .
Μια κραυγη ακουστηκε και σκεφτηκα την εσφαξε!
Λιγο αργοτερα ειδα τον ανδρα μισο-μεθυσμενο και ξαπλωμενο στο διαδρομο να μας ζηταει συγνωμη για τη φασαρια. Κοιτωντας τον σκεφτηκα οτι ακομα και σε σχετικα απομονωμένα μέρη και παραδεισενια οπως αυτο το νησι , δύσκολα νιωθει κανείς ηρεμια-ευτυχια. Ίσως επειδή αυτα κρυβονται μεσα μας και όχι σε καποιο τόπο. Η πολη παντως με τα παλια ξυλινα σπιτακια βαμμενα σε εντονα τροπικα χρωματα καραιβικης ομολογώ πως ηταν απολαυση για τα ματια μου!
Σκεφτηκα οτι τomotto του νησιου ηταν “no shirt , no shoes , no problem” και καλα το πουκαμισο που κανεις δε φορουσε, αλλα τα προβληματα ειχαν ηδη αρχισει να εμφανιζονται, και αυτο για τα παπουτσια δεν ισχυει πια...καποια σπασμενα μπουκαλια στην παραλια που οι ντοπιοι εκαναν φιλοτιμες προσπαθειες να απομακρυνουν σχεδον καθημερινα , το αποδεικνυε. Κι αν αυτή ηταν η κατάσταση Ιουνιο μήνα, φαντασου το Δεκέμβριο που είναι η υψηλη περίοδος τι θα γίνεται εδώ!
Το Lilly’shotel μπορεί να μην ηταν καλό, αλλά η θέα από το κοινόχρηστο μπαλκονι του ήταν σουπερ! Βέβαια ηταν ολοφανερο ότι το ΄καθαρό΄ τυρκουαζ κομματι της θάλασσας που θα ηταν ιδανικο για κολυμπι, ήταν μακρια από την ακτη και κοντα στον υφαλο. Το Σαν Πέδρο είναι τιγκα στα μπητς ριζορτ και μπητς μπαρς , αλλα στην πραγματικότητα η μπητς που θα ηταν κατάλληλη για μπάνιο είναι αφαντη!
Μετα το ηλιοβασιλεμα , οι ανδρες (ντοπιοι και τουριστες) γυρνουσαν ελαφρως πιωμενοι στην παραλια ή χορευαν παραπατωντας με μια μπιρα στο χερι και αν και κανεις δε με ενοχλησε ολα αυτα ηταν μακρια απο την ιδεα του τροπικου παραδεισου που ειχα... Δεν υπηρχε περιπτωση να αφησω τον Junior μονο του να γυρναει με το ποδηλατο οπωs στο Caulker και γενικοτερα ημουν λίγο πιο προσεκτικη , αυτο τα λεει ολα.
Τα συναισθηματα ηταν αναμεικτα , αλλα αποφασισαμε να μη μετανιωσουμε απο το πρωτο μισαωρο που αφησαμε το Caulker , και να δωσουμε μια ευκαιρια στο Isla Bonita , εξερευνωντας κατι παραπανω απο το πολύβουο San Pedro που είναι το μόνο κατοικήσιμο σημειο του νησιου .. Η πρωτευουσα του νησιου πηρε το όνομά της προς τιμην του Αγίου Πέτρου, προστάτη των ψαράδων, ιδρύθηκε στα μέσα του 1800 και υπήρξε καταφύγιο προσφύγων Μεστίσος από τη χερσόνησο Γιουκατάν του Μεξικού. Προς το τέλος του 19ου αιώνα, το νησί πουλήθηκε σε τραπεζική δημοπρασία από τη βρετανική κυβέρνηση στον Βρετανό Τζέιμς Χιουμ Μπλέικ για 625 δολάρια. Ο Μπλέικ αποφάσισε να καλλιεργήσει στο νησί καρύδες και όταν το εμπόριο της καρυδας παρήκμασε, οι κατοικοι ξαναγύρισαν στην αλιεία που ήταν και η παλια τους κύρια ασχολία. Σημερα το κυριοτερο προιόν του νησιου είναι ο τουρισμος. Το Σαν Πέδρο είναι η πρωτεύουσα των καταδυσεων αναμφισβήτητα. Το νησι βρισκεται στο βορειοτερο σημειο του Μπελιζ, και χωριζεται από το Μεξικο από ένα στενο καναλι. Το καναλι αυτό το έσκαψαν οι Μαγια που κατοικουσαν εδώ για να ανοιξουν πέρασμα από το Τσετουμαλ προς την καραιβικη. Στην ατμόσφαιρα πλαναται αρωμα καραιβικης αναμεικτο με Μεξικάνικα χρωματα και ντεκορ, αλλά και εγγλεζικη αρχιτεκτονικη από την αποικιοκρατια.
Νοικιασαμε ενα golf cart για 45$ την μερα ! και κατευθυνθηκαμε νοτια προς αναζητηση παραλιας της προκοπής!
Περασαμε απο τον αεροδιαδρομο ,ενα στενο χωματοδρομο για προσγειωσειs-απογειωσεις οπου δεν επαιζαν παιδια και μια πινακιδα "waiting -room" εδειχνε ενα λευκο παγκακι .Οσο απομακρυνομασταν απο την πολη , τοσο καλυτερο γινοταν το τοπιο!
Attachments
Last edited:
.Θα το κανω παρακατω που θα βουτηξω στον υφαλο 
