go2dbeach
Member
- Μηνύματα
- 6.032
- Likes
- 9.900
- Επόμενο Ταξίδι
- Λατινική Αμερική
- Ταξίδι-Όνειρο
- Λατινική Αμερική
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Cayo district
- Jaguar Paw zip-line
- Belize zoo
- Five sisters falls
- Blue hole
- Blue hole
- Placencia
- Placencia
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Caulker:Go Slow
- Shark & Ray Alley
- Caye Caulker
- Caye Caulker
- La Isla Bonita
- La Isla Bonita
- Κεφάλαιο 21
- La Isla Bonita
- Captain Morgan
- Captain Morgan
- You better Belize it!
Πρωι-πρωι κατεβηκαμε στο μικρο τσαχπινικο εστιατοριο του Martha's hotel για πρωινο.Δοκιμασαμε τη σπεσιαλιτε του Μπελιζ: fryjacks (τηγανιτες πιτες αλευριου) με αυγα και Johnny cakes με μελι συν μυρωδατο καφε , ενω σχεδιαζαμε τη μερα μας.
Καταπληκτικο πρωινο! Παρατηρησα οτι δεν εβρεχε πια σκαθαρια και ειχαν αραιωσει (καποιες γατες με πρησμενες κοιλιες κοιμοντουσαν ευτυχισμενες στη γωνια , δεν ξερω αν ειχαν σχεση ) αλλα υπηρχαν μερικα πατημενα και λιωμενα ακομα εξω στο δρομο. Τουλαχιστον δεν επεφταν άλλα..
Το motto της περιοχης είναι “the west is best!” και σιγουρα εχουν κάθε λογο να καυχιουνται για την ομορφια της περιοχης τους αφου το δυτικο Μπελιζ φιλοξενει καποια από τα ωραιοτερα αξιοθεατα της χωρας. Εκτος του ότι εδώ βρισκεται η νεα πρωτευουσα του εθνους , το Μπελμοπαν , η περιοχη του Κάγιο καλυπτει παραπανω από δυο χιλιαδες τετραγωνικα μιλια καταπρασινου τοπιου με διασπαρτες γραφικες εικονες. Καθαρα ποταμια να ελισσονται στην κοιλαδα, πλούσιες ζούγκλες, καταπράσινες πλαγιές, βροντερους καταρρακτες και απιστευτα συστήματα σπηλαίων, δυο από τα πιο σημαντικά ερείπια των Μάγιας, και ένα πευκοδάσος μοναδικο στην κεντρικη αμερικη, φιαχνουν έναν παραδεισο οικοτουρισμου που περιμένει για εξερευνηση. Και το Σαν Ιγνασιο, στην αγκαλια μιας φωτογενους κοιλαδας αναμεσα στα ποταμια macal και mopan είναι η καλυτερη αφετηρια. Στην κεντρικη (ο θεος να την κανει) λεωφορο Burns avenue συνωστιζονται διορωφα ξενοδοχεια, εστιατορια, και γραφεια που οργανωνουν εκδρομες. Το σκηνικο μοιαζει βγαλμενο από φαρ ουεστ σε πιο μοντερνα εκδοση, ενώ στα πιο συγχρονα κτιρια είναι εμφανης η εγγλεζικη επιρροη της αποικιοκρατιας..
Στην ακρη της πολης ο σταθμος των λεωφορειων είναι ένα αξιοθεατο από μονος του, με τα παλια λεωφορεια χωρις παραθυρα, φωτεινα, γυαλιστερα και οπωσδηποτε πρωτοτυπα, να γεμιζουν κοσμο με ψωνια από την κεντρικη αγορα.
Η ατμοσφαιρα είναι θορυβωδης και χαρουμενη καθως ανθρωποι και αλλά και ζωντανά επιβιβαζονται στα ρέγγε λεωφορεία. Στα περισσοτερα μερη του Μπελιζ ισχυει ακόμα το συστημα ανταλλαγης, σου δινω κοτα μου δινεις καλαμποκι, σου δινω ψωμι μου δινεις μπανανες από το περιβολι σου κλπ..
Το Σαν Ιγνασιο και η γειτονικη Σαντα Έλενα ειναι κεφατες πολεις, με διαφορά σε ολο το Μπελιζ, οι ανθρωποι εχουν χιουμορ και φιλικη διαθεση. Πιθανον να φταιει η γειτνίαση τους με τη Γουατεμαλα που τους δινει ενα πιο λατιν ταμπεραμεντο απο τον ψυχρο εγγλεζικο αερα της υπολοιπης χωρας. Εδω εχει μαγαζια για διασκεδαση μεχρι το πρωι οπου συχναζουν ντοπιοι. Ολα αυτα σε συνδυασμο με τα απειρα πραγματα που εχει να κανεις, κρατουν την πολη ζωντανη σχεδον ολο το χρονο. Είναι λόου σίζον και όμως η πόλη σφυζει από ζωη. Τουριστες ξεκινουν για δραστηριοτητες που σχετιζονται κυριως με τη φυση, όπως να κατεβεις με σαμπρελα τον ποταμο περνωντας μεσα από σπηλαια που καποτε εκαναν θυσιες οι Μαγια, ζιπ-λάιν για να κρεμαστεις σαν Ταρζαν στη ζουγκλα και πεζοποριες στα δαση. Ριβερ τούμπινκ όπως λέγεται η σαμπρελο-κατάβαση, ειχαμε δοκιμασει στο Μεξικο, οποτε ένα ζιπ-λάιν στη ζουγκλα φανταζε η καλυτερη προοπτικη για σημερα.
Ηξερα οτι καποια κρουαζιεροπλοια που επαναν λιμανι στο Μπελιζ, εφερναν τους επιβατες στη ζουγκλα για zip-line, και το καλυτερο μερος ηταν στο Jaguar Paw Resort. Επρεπε λοιπον να το βρουμε. Δεν ειναι όμως και τοσο ευκολο να ρωτησεις τους ντόπιους πως θα πας καπου. Οι διάλεκτοι που μιλιουνται είναι πολλές για τα δεδομενα του πληθυσμού, τοσες που η χωρα ανετα θα λεγοταν Βαβελίζ! Η βασικη γλωσσα είναι τα αγγλικα, αλλά οι Μπελιζιανοι ειναι Αφρο-καρίββες , μιλουν αγγλικα αλλα στο στυλ της Τζαμαικας όπως ειχα ηδη διαπιστωσει και ακομα χειροτερα! Δεν ειναι ακριβως πατουά διαλεκτος , αλλα διαλεκτος κριόλ οπου χρησιμοποιουν απειρα αρθρα μεσα στη φραση αναμικτα με ισπανικα και οποιος καταλαβει , καταλαβε. Η μεγαλη μου λατρεια για τη Τζαμαικα και τα πατουα βοηθησαν στο να καταλαβαινω εστω τα πολυ βασικα της διαλεκτου κριόλ που μου ακουγοταν απιστευτα διασκεδαστικη! Το ρήμα to be όπου και όταν υπαρχει , κλίνεται εεε....όπως επιθυμει ο καθενας , ενω ο Αόριστος ειναι προαιρετικος.. Το ‘he told me that yesterday’ γινεται μεμιας ‘him tell mi dat yestah day’. Ο συνδυασμος αντωνυμιας σε πρωτο προσωπο με το ρήμα σε τρίτο, είναι αγαπημενη συνήθεια. ’Μι νο τινκς ντι οτελ ες χιρ’ σημαινει ‘δε νομιζω οτι το ξενοδοχειο ειναι εδω’.
Το ωραιο ειναι οτι γραφουν κατα τον ιδιο τροπο και οι πολυχρωμες ενημερωτικες πινακιδες τραβουσαν την προσοχη μου οπου τις εβλεπα , οπως αυτη εδω σε παραλια της Πλασενσια που ζητα απο τον καθε λουόμενο: Δειξε την αγαπη σου για αυτους που περπατουν ξυπολητοι , μην πετας σκουπιδια στο εδαφος που στεκομαστε? Κατι τετοιο θελει να πει ο ποιητης!
Βγηκαμε ξανα στον Western highway,τον πιο καινουριο και καλυτερο αυτοκινητοδρομο της περιοχης Cayo. Στον χαιγουει , με το ζορι χωρανε ενα αυτοκινητο και ενα λεωφορειο διπλα.Και οχι κανονικο λεωφορεια αλλα chicken bus.
Αν καποιος αναρωτηθει τι ειναι το chicken bus , σιγουρα δεν εχει παει στην λατινικη αμερικη , αφου μετο που πατας το ποδι σου σε μια τετοια χωρα τα βλεπεις παντου γύρω. Οσο για την προελευση του ονοματος τους ειναι προφανες..το πηραν απο τα κοτοπουλα. Τα κοτοπουλα ειναι βασικο αγαθο για τους ανθρωπους της κεντρικης αμερικης και πολλες φορες τα κουβαλουν μαζι τους σε μακρινα ταξιδια με το λεωφορειο. Και φυσικα ταξιδευουν ζωντανα , μεσα σε χαρτοκιβωτια με τα κεφαλια να εξεχουν ή σε πλεχτα καλαθια , κραζουν και φτεροκοπουν στα καθισματα καθ’οδον απο-προς τις αγορες.
Οι ντοπιοι τα λενε καμιονέτα , αλλα οι τουριστες συνταξιδιωτες των κοτοπουλων τα βαφτισαν chicken bus. Αυτα ειναι σαν αμερικανικα σχολικα λεωφορεια , λενε μαλιστα οτι αυτο ακριβως ηταν στην προηγουμενη ζωη τους και οταν πια θεωρουνται παλια στις ΗΠΑ και τον Καναδα , τα στελνουν εδω στο νοτο , βαφονται πολυχρωμα αντανακλώντας το προσωπικο στυλ του κατόχου τους και συνεχιζουν μια δευτερη καριερα. Συνηθως ο οδηγος ακουει δυνατα μουσικη στο ραδιοφωνο , ενω παταει τερμα το γκαζι και τρωει μια φετα καρπουζι η απολαμβανει το παγωτο του. Μην τον ενοχλειs! Αν θελεις να κατεβεις , πηδα απʼτο λεωφορειο..
Το κοινο χαρακτηριστικο ολων ηταν το volume γυρισμενο στην πιο δυνατη ενταση , γεγονος που σε κανει να σκεφτεις οτι ολοι οι οδηγοι των τσικεν μπας πασχουν απο ασθενεια σχετικη με τα αυτια τους.
Ο δρομος περναει μεσα απο πολυ μικρα χωριουδακια με ξυλινα πολυχρωμα σπιτια σε παστελ χρωματα, τα περισσοτερα υψωμενα πανω σε πασαλους με τη μπουγαδα του σπιτιου κρεμασμενη απο κατω να προστατευεται απο τη βροχη. Ειναι προφανες οτι οι ανθρωποι ειναι φτωχοι , αλλα ολοι χαμογελαστοι μας φωναζαν απο τα μπαλκονια η τους κηπους τους γεια!
Τα παιδια σε παρεες ολα ντυμενα με εκρου παντελονια και λευκα κοντομανικα πουκαμισα και τα κοριτσια με εκρου φουστες με πιετες και απο 18 κοκαλακια το καθενα στα μαλλια , ετρεχαν να προλαβουν το chickenbus η αλλιως με τα ποδια στο σχολειο. Το σχολειο που ηταν κι αυτο πολυχρωμο , με γρασιδι στην αυλη και μια προχειρη μπασκετα για τα παιδια και τριγυρω ψηλοι φοινικες να προσφερουν τη σκια τους.
Για πολλα χιλιομετρα το αμαξι μαs ηταν το μοναδικο στον δρομο.Περασαμε απο ενα check point οπου απλα ελεγξαν τα χαρτια του αυτοκινητου και μας ειπαν να μην τρεχουμε γιατι υπαρχουν πολλοι ‘sleeping policemen' εννοωντας τα σαμαρακια του δρομου , τα οποια ειναι απαραιτητα αφου οι δρομοι ειναι ατελειωτες ευθειες και είναι ο μόνος τρόπος για να κοψουν ταχύτητα τα Chicken-bus...
Καταπληκτικο πρωινο! Παρατηρησα οτι δεν εβρεχε πια σκαθαρια και ειχαν αραιωσει (καποιες γατες με πρησμενες κοιλιες κοιμοντουσαν ευτυχισμενες στη γωνια , δεν ξερω αν ειχαν σχεση ) αλλα υπηρχαν μερικα πατημενα και λιωμενα ακομα εξω στο δρομο. Τουλαχιστον δεν επεφταν άλλα..
Στην ακρη της πολης ο σταθμος των λεωφορειων είναι ένα αξιοθεατο από μονος του, με τα παλια λεωφορεια χωρις παραθυρα, φωτεινα, γυαλιστερα και οπωσδηποτε πρωτοτυπα, να γεμιζουν κοσμο με ψωνια από την κεντρικη αγορα.
Η ατμοσφαιρα είναι θορυβωδης και χαρουμενη καθως ανθρωποι και αλλά και ζωντανά επιβιβαζονται στα ρέγγε λεωφορεία. Στα περισσοτερα μερη του Μπελιζ ισχυει ακόμα το συστημα ανταλλαγης, σου δινω κοτα μου δινεις καλαμποκι, σου δινω ψωμι μου δινεις μπανανες από το περιβολι σου κλπ..
Το Σαν Ιγνασιο και η γειτονικη Σαντα Έλενα ειναι κεφατες πολεις, με διαφορά σε ολο το Μπελιζ, οι ανθρωποι εχουν χιουμορ και φιλικη διαθεση. Πιθανον να φταιει η γειτνίαση τους με τη Γουατεμαλα που τους δινει ενα πιο λατιν ταμπεραμεντο απο τον ψυχρο εγγλεζικο αερα της υπολοιπης χωρας. Εδω εχει μαγαζια για διασκεδαση μεχρι το πρωι οπου συχναζουν ντοπιοι. Ολα αυτα σε συνδυασμο με τα απειρα πραγματα που εχει να κανεις, κρατουν την πολη ζωντανη σχεδον ολο το χρονο. Είναι λόου σίζον και όμως η πόλη σφυζει από ζωη. Τουριστες ξεκινουν για δραστηριοτητες που σχετιζονται κυριως με τη φυση, όπως να κατεβεις με σαμπρελα τον ποταμο περνωντας μεσα από σπηλαια που καποτε εκαναν θυσιες οι Μαγια, ζιπ-λάιν για να κρεμαστεις σαν Ταρζαν στη ζουγκλα και πεζοποριες στα δαση. Ριβερ τούμπινκ όπως λέγεται η σαμπρελο-κατάβαση, ειχαμε δοκιμασει στο Μεξικο, οποτε ένα ζιπ-λάιν στη ζουγκλα φανταζε η καλυτερη προοπτικη για σημερα.
Ηξερα οτι καποια κρουαζιεροπλοια που επαναν λιμανι στο Μπελιζ, εφερναν τους επιβατες στη ζουγκλα για zip-line, και το καλυτερο μερος ηταν στο Jaguar Paw Resort. Επρεπε λοιπον να το βρουμε. Δεν ειναι όμως και τοσο ευκολο να ρωτησεις τους ντόπιους πως θα πας καπου. Οι διάλεκτοι που μιλιουνται είναι πολλές για τα δεδομενα του πληθυσμού, τοσες που η χωρα ανετα θα λεγοταν Βαβελίζ! Η βασικη γλωσσα είναι τα αγγλικα, αλλά οι Μπελιζιανοι ειναι Αφρο-καρίββες , μιλουν αγγλικα αλλα στο στυλ της Τζαμαικας όπως ειχα ηδη διαπιστωσει και ακομα χειροτερα! Δεν ειναι ακριβως πατουά διαλεκτος , αλλα διαλεκτος κριόλ οπου χρησιμοποιουν απειρα αρθρα μεσα στη φραση αναμικτα με ισπανικα και οποιος καταλαβει , καταλαβε. Η μεγαλη μου λατρεια για τη Τζαμαικα και τα πατουα βοηθησαν στο να καταλαβαινω εστω τα πολυ βασικα της διαλεκτου κριόλ που μου ακουγοταν απιστευτα διασκεδαστικη! Το ρήμα to be όπου και όταν υπαρχει , κλίνεται εεε....όπως επιθυμει ο καθενας , ενω ο Αόριστος ειναι προαιρετικος.. Το ‘he told me that yesterday’ γινεται μεμιας ‘him tell mi dat yestah day’. Ο συνδυασμος αντωνυμιας σε πρωτο προσωπο με το ρήμα σε τρίτο, είναι αγαπημενη συνήθεια. ’Μι νο τινκς ντι οτελ ες χιρ’ σημαινει ‘δε νομιζω οτι το ξενοδοχειο ειναι εδω’.
Το ωραιο ειναι οτι γραφουν κατα τον ιδιο τροπο και οι πολυχρωμες ενημερωτικες πινακιδες τραβουσαν την προσοχη μου οπου τις εβλεπα , οπως αυτη εδω σε παραλια της Πλασενσια που ζητα απο τον καθε λουόμενο: Δειξε την αγαπη σου για αυτους που περπατουν ξυπολητοι , μην πετας σκουπιδια στο εδαφος που στεκομαστε? Κατι τετοιο θελει να πει ο ποιητης!
Βγηκαμε ξανα στον Western highway,τον πιο καινουριο και καλυτερο αυτοκινητοδρομο της περιοχης Cayo. Στον χαιγουει , με το ζορι χωρανε ενα αυτοκινητο και ενα λεωφορειο διπλα.Και οχι κανονικο λεωφορεια αλλα chicken bus.
Αν καποιος αναρωτηθει τι ειναι το chicken bus , σιγουρα δεν εχει παει στην λατινικη αμερικη , αφου μετο που πατας το ποδι σου σε μια τετοια χωρα τα βλεπεις παντου γύρω. Οσο για την προελευση του ονοματος τους ειναι προφανες..το πηραν απο τα κοτοπουλα. Τα κοτοπουλα ειναι βασικο αγαθο για τους ανθρωπους της κεντρικης αμερικης και πολλες φορες τα κουβαλουν μαζι τους σε μακρινα ταξιδια με το λεωφορειο. Και φυσικα ταξιδευουν ζωντανα , μεσα σε χαρτοκιβωτια με τα κεφαλια να εξεχουν ή σε πλεχτα καλαθια , κραζουν και φτεροκοπουν στα καθισματα καθ’οδον απο-προς τις αγορες.
Οι ντοπιοι τα λενε καμιονέτα , αλλα οι τουριστες συνταξιδιωτες των κοτοπουλων τα βαφτισαν chicken bus. Αυτα ειναι σαν αμερικανικα σχολικα λεωφορεια , λενε μαλιστα οτι αυτο ακριβως ηταν στην προηγουμενη ζωη τους και οταν πια θεωρουνται παλια στις ΗΠΑ και τον Καναδα , τα στελνουν εδω στο νοτο , βαφονται πολυχρωμα αντανακλώντας το προσωπικο στυλ του κατόχου τους και συνεχιζουν μια δευτερη καριερα. Συνηθως ο οδηγος ακουει δυνατα μουσικη στο ραδιοφωνο , ενω παταει τερμα το γκαζι και τρωει μια φετα καρπουζι η απολαμβανει το παγωτο του. Μην τον ενοχλειs! Αν θελεις να κατεβεις , πηδα απʼτο λεωφορειο..
Το κοινο χαρακτηριστικο ολων ηταν το volume γυρισμενο στην πιο δυνατη ενταση , γεγονος που σε κανει να σκεφτεις οτι ολοι οι οδηγοι των τσικεν μπας πασχουν απο ασθενεια σχετικη με τα αυτια τους.
Ο δρομος περναει μεσα απο πολυ μικρα χωριουδακια με ξυλινα πολυχρωμα σπιτια σε παστελ χρωματα, τα περισσοτερα υψωμενα πανω σε πασαλους με τη μπουγαδα του σπιτιου κρεμασμενη απο κατω να προστατευεται απο τη βροχη. Ειναι προφανες οτι οι ανθρωποι ειναι φτωχοι , αλλα ολοι χαμογελαστοι μας φωναζαν απο τα μπαλκονια η τους κηπους τους γεια!
Τα παιδια σε παρεες ολα ντυμενα με εκρου παντελονια και λευκα κοντομανικα πουκαμισα και τα κοριτσια με εκρου φουστες με πιετες και απο 18 κοκαλακια το καθενα στα μαλλια , ετρεχαν να προλαβουν το chickenbus η αλλιως με τα ποδια στο σχολειο. Το σχολειο που ηταν κι αυτο πολυχρωμο , με γρασιδι στην αυλη και μια προχειρη μπασκετα για τα παιδια και τριγυρω ψηλοι φοινικες να προσφερουν τη σκια τους.
Για πολλα χιλιομετρα το αμαξι μαs ηταν το μοναδικο στον δρομο.Περασαμε απο ενα check point οπου απλα ελεγξαν τα χαρτια του αυτοκινητου και μας ειπαν να μην τρεχουμε γιατι υπαρχουν πολλοι ‘sleeping policemen' εννοωντας τα σαμαρακια του δρομου , τα οποια ειναι απαραιτητα αφου οι δρομοι ειναι ατελειωτες ευθειες και είναι ο μόνος τρόπος για να κοψουν ταχύτητα τα Chicken-bus...
Attachments
Last edited:
.Θα το κανω παρακατω που θα βουτηξω στον υφαλο 
