underwater
Member
- Μηνύματα
- 2.714
- Likes
- 11.276
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ανταρκτική
Περιεχόμενα
Και έφτασε η μέρα της επίσκεψής μου στο Άουσβιτς. Ξύπνησα με ένα σφίξιμο στο στομάχι, καθώς ήξερα ότι αυτό που θα έβλεπα δεν θα μου άρεσε καθόλου. Θα θεωρούσα όμως «ιεροσυλία» το να μην πήγαινα, όντας σε τόσο μικρή απόσταση από αυτό το μαρτυρικό μέρος.
Στο λεωφορείο η ατμόσφαιρα ήταν ήδη κάπως βαριά. Κατά τη διάρκεια της μιάμισης περίπου ώρας διαδρομής μας έβαλαν να παρακολουθήσουμε ένα ντοκιμαντέρ για την ιστορία του Άουσβιτς, τους επιζώντες και άλλα στοιχεία που το αφορούσαν. Είδα μεγάλο μέρος του, χωρίς όμως να είμαι απόλυτα συγκεντρωμένη. Κοίταζα έξω από το παράθυρο το πράσινο τοπίο και σκεφτόμουν τους εκατομμύρια ανθρώπους που έκαναν την ίδια αυτή διαδρομή, η οποία έμελλε να είναι η τελευταία της ζωής τους.
Φτάνοντας στην είσοδο του στρατοπέδου χωριστήκαμε σε γκρουπάκια (κάποιοι δεν επέλεξαν αγγλόφωνο, αλλά γερμανόφωνο ή ιταλόφωνο-και βέβαια ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι θεώρησαν ότι εγώ θα πήγαινα στο ιταλόφωνο, κλασικά!). Αρχικά μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι μας έδωσαν να φορέσουμε ακουστικά για να ακούμε την ξεναγό μας (σκέφτηκα ότι δεν είχε νόημα, μαζί μας θα περπατούσε η γυναίκα)! Στη συνέχεια όμως κατάλαβα ότι ήταν χρήσιμα διότι εύκολα μπορούσες να μείνεις λίγο πίσω για να εστιάσεις σε κάτι, αφήστε που τα γκρουπάκια ήταν τόσο πολλά όπου δεν θα ήταν περίεργο να ανακατευτούν οι φωνές των ξεναγών. Κάτι άλλο που θα πρέπει να αναφέρω είναι το ότι λόγω Euro τα μέτρα ασφαλείας στο Άουσβιτς είχαν γίνει πιο αυστηρά, με αποτέλεσμα να απαγορεύονται οι μεγάλες τσάντες και τα backpacks. Ευτυχώς που φορούσα τζιν και έτσι στρίμωξα στις τσέπες του διαβατήριο και κινητό, ενώ έβαλα στη θήκη της μηχανής το πορτοφόλι μου. Γενικότερα το ότι δεν είχα ελεύθερα τα χέρια μου ήταν ξενερωτικό και ενοχλητικό, αλλά εντάξει, αισθανόμουν ανασφάλεια να αφήσω τα «αντικείμενα αξίας» στο πούλμαν. Θα ήθελα επίσης να κάνω ιδιαίτερη μνεία στην ξεναγό μας, μια απίστευτα ενδιαφέρουσα και καλλιεργημένη γυναίκα γύρω στα 37-38, η οποία μετέδιδε με πολύ ωραίο τρόπο τη γνώση της, ενώ μου έκανε πολύ εντύπωση η συναισθηματική της φόρτιση αν σκεφτεί κανείς πόσες φορές είχε ξανακάνει την ίδια ξενάγηση.
Ας μπούμε στο «κυρίως μέρος» όμως. Περάσαμε την είσοδο με τη χαρακτηριστική επιγραφή «Arbeit macht frei», όπου με ξένισαν οι άνθρωποι που πόζαραν για να βγάλουν αναμνηστική φωτό, λες και επρόκειτο για τον Πύργο της Πίζας ξέρω εγώ! Τέλος πάντων. Τριγύρω μπορείς ακόμα να δεις τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα όπου καθιστούσαν μάταιη την οποιαδήποτε προσπάθεια απόδρασης! Το Άουσβιτς Ι άνοιξε το 1940, αρχικά σαν τόπος φυλάκισης Πολωνών πολιτικών κρατούμενων. Μολαταύτα το 1941 προστέθηκαν περισσότερα κτίρια, αυξήθηκε ο αριθμός των ατόμων που εισέρχονταν σε αυτό, και η συνέχεια είναι γνωστή!
Το Άουσβιτς είναι γεμάτο πανομοιότυπα «σπιτάκια», όπου καθένα από αυτά έχει διαμορφωθεί κατάλληλα, παρουσιάζοντας διαφορετικές πτυχές της καθημερινότητας στο camp. Από τις πρώτες αίθουσες που μπήκαμε ήταν αυτή με τις φωτός εκατοντάδων κρατουμένων, με σημειωμένες τις ημερομηνίες εισόδου και θανάτου. Στον ένα τοίχο οι γυναίκες, στον άλλο οι άνδρες. Οι περισσότεροι φαίνονταν καταβεβλημένοι και τρομαγμένοι. Στάθηκα όμως στην εικόνα μιας μεσήλικης γυναίκας, η οποία κοιτούσε το φωτογράφο με ένα βλέμμα περηφάνιας και θάρρους που πραγματικά με συντάραξε. Εννοείται ότι δεν γινόταν καταγραφή όλων των εισερχόμενων στο camp φυσικά! Πολλοί, ιδιαίτερα τα παιδιά, με το που έφταναν εκεί οδηγούνταν κατευθείαν για εκτέλεση.
Είδαμε διάφορα κτίρια. Δωμάτια και τουαλέτες κρατουμένων, ένα δωμάτιο όπου λάμβαναν χώρα δίκες-παρωδία, το χώρο όπου τους πήγαιναν πριν την εκτέλεση, κρεματόρια, θάλαμο αερίων. Τι να πρωτοσχολιάσω; Οι συνθήκες άθλιες. Τον πρώτο καιρό της λειτουργίας του camp, οι άνθρωποι κοιμόντουσαν κατάχαμα, πάνω σε άχυρα. Στη συνέχεια οι συνθήκες «αναβαθμίστηκαν», αλλά και πάλι το περιβάλλον κατακρεουργούσε την κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Την ώρα που τους πήγαιναν για εκτέλεση, συχνά άφηναν να εννοηθεί ότι θα τους έκαναν ομαδικό ντους. Είχαν βάλει μέχρι και ντους στο ταβάνι, από τα οποία όμως δεν θα έβγαινε ποτέ νερό. Το όλο μαρτύριο διαρκούσε γύρω στη μισή ώρα.
Σε ορισμένα σημεία εκτίθενται προσωπικά αντικείμενα των εκτελεσθέντων, από παπούτσια και πατερίτσες, μέχρι ρουχαλάκια μωρών. Ένα δωμάτιο είναι γεμάτο τρίχες, καθώς μετά την εκτέλεση αφαιρούσαν από τα σώματα οποιοδήποτε προσωπικό αντικείμενο και παράλληλα τα ξύριζαν. Τη δουλειά αυτή έκαναν άλλοι κρατούμενοι, οι οποίοι συχνά ξεχώριζαν ανάμεσα στα πτώματα τους γονείς, συγγενείς ή φίλους τους.
Κάτι άλλο συγκλονιστικό ήταν η επιλογή του διοικητή του Άουσβιτς να μένει μέσα σε αυτό, μαζί με τη γυναίκα και τα ανήλικα παιδιά του. Το σπίτι είναι κοντά στα κρεματόρια, οπότε η μυρωδιά της καμένης σάρκας ήταν μέρος της καθημερινότητάς τους. Μερικά μέτρα μακριά από το σπίτι του, και σε ένα σημείο που πολλοί άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους μέσα στα χρόνια, έγινε και η δική του εκτέλεση μετά τη λήξη του ΄Β Παγκόσμιου Πολέμου.
Παρακάτω θα παραθέσω μερικές φωτογραφίες από το Άουσβιτς Ι. Θα παραλείψω κάποιες που, αν και μπορούν να δημιουργήσουν «εύκολη συγκίνηση», η κοινοποίησή τους σε ένα forum νομίζω θα αποτελούσε ασέβεια προς τη μνήμη των νεκρών.
Η είσοδος του στρατοπέδου
aus_amf
aus_el
Μέσα στο camp
aus_inside
aus_halt
aus_history
aus_children
Τοίχος εκτελέσεων
aus_deathwall
Το σημείο που εκτελέστηκε ο διοικητής του Άουσβιτς
aus_com
Κρεματόριο
aus_crem
Εβραίοι σε προσκύνημα
aus_jews
Εν συνεχεία κατευθυνθήκαμε 3 χλμ μακριά, στο Άουσβιτς ΙΙ-Βίρκεναου. Το Βίρκεναου ήταν κατά βάση τόπος εκτέλεσης. Πάνω από ένα εκατομμύριο από τους κρατούμενους του Άουσβιτς έχασαν τη ζωή τους εκεί, και συγκεκριμένα στους τέσσερις θαλάμους αερίων που ήταν τοποθετημένοι στο camp. Εκτός από τις εκτελέσεις υπήρχαν βέβαια και σε αυτό χώροι διαμονής, στους οποίους οι συνθήκες ήταν ακόμα πιο απάνθρωπες από το Άουσβιτς Ι. Χαρακτηριστικό ήταν ότι στις, υποτυπώδεις, τουαλέτες μπορούσαν να πάνε συγκεκριμένες φορές την ημέρα. Καθώς λόγω των συνθηκών πολλοί άνθρωποι ταλαιπωρούνταν από απίστευτες διάρροιες, συχνά δεν μπορούσαν να συγκρατηθούν και δούλευαν λερωμένοι όλη την μέρα.
Το Βίρκεναου είναι σχεδόν κατεστραμμένο πια, ελάχιστα κτίρια διασώζονται, αλλά λειτουργεί σαν τόπος ενθύμησης και προσκυνήματος. Το πιο συγκλονιστικό σημείο είναι αυτό στο οποίο γινόταν ο «διαχωρισμός»: τα SS επέλεγαν ποιοί από τους νεοεισελθέντες ήταν κατάλληλοι για εργασία, και οι υπόλοιποι οδηγούνταν κατευθείαν για εκτέλεση. Η ξεναγός μας διηγήθηκε μερικές πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες που της έχουν πει επιζώντες οι οποίοι ξαναπήγαν στο Άουσβιτς ως επισκέπτες (απορώ πόση ανθρώπινη δύναμη χρειάζεται για αυτό). Ιστορίες όπως εκείνη ενός άνδρα που ακόμα θυμάται το τελευταίο βλέμμα που αντάλλαξε με τον πατέρα του όταν τους χώρισαν, και ενώ ο καθένας οδηγούταν προς διαφορετική κατεύθυνση. Ήξεραν πως ο ένας από τους δύο σε λίγο θα ήταν νεκρός, αλλά δεν γνώριζαν ποιός. Ή όπως ενός άλλους άνδρα που θυμάται τη μητέρα του να τον σπρώχνει και να προσπαθεί να τον βγάλει από τη γραμμή που ήταν αυτή, ενώ εκείνος της φώναζε και την παρακαλούσε να μην τον αφήσει. Για κάποιο λόγο εκείνη φαίνεται ότι είχε καταλάβει ότι οδηγούταν στην εκτέλεση και προσπαθούσε να τον απομακρύνει θεωρώντας ότι έτσι πιθανώς και να τον έσωζε, όπως και έγινε. Αυτός όμως, παιδί τότε, δεν το κατάλαβε. Έτσι άρχισε να της φωνάζει «Είσαι κακιά και ελπίζω να πεθάνεις», κάτι που τον κυνηγάει ως τώρα. Συγγνώμη αν σας ψυχοπλάκωσα, όμως νομίζω πως κάτι τέτοιες ιστορίες μπορούν να μας κινητοποιήσουν περισσότερο και να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε καλύτερα τη φρίκη του πολέμου, του ρατσισμού και του ναζισμού, στοιχείων που η ευγενής μας φυλή τείνει να ξεχάσει, αν σκεφτεί κάνεις ότι 18 νεοναζί βρίσκονται σήμερα στη Βουλή των Ελλήνων.
Λίγο μετά ανεβήκαμε στο παρατηρητήριο και είδαμε λίγο το στρατόπεδο από ψηλά. Είναι απίστευτο όταν σκέφτεσαι ότι σε εκείνο τον άδειο τώρα τόπο χάθηκαν τόσες ψυχές, βασανίστηκαν τόσοι άνθρωποι. Τέλος πάντων. Μετά από αρκετές ώρες περιήγησης σε αυτό το μνημείο της φρίκης πήραμε το δρόμο της επιστροφής, εμφανώς καταβεβλημένοι, τόσο σωματικά, όσο και ψυχολογικά.
Το Βίρκεναου από το παρατηρητήριο
birk_panoramic
Το σημείο που ήταν τοποθετημένοι οι θάλαμοι αερίων
birk_chambers
Κρεβάτια και τουαλέτες σε γυναικείο θάλαμο του Βίρκεναου
birk_beds
birk_toilets
Μνημείο ενθύμησης-ελληνική επιγραφή
birk_mongreek
Στο λεωφορείο η ατμόσφαιρα ήταν ήδη κάπως βαριά. Κατά τη διάρκεια της μιάμισης περίπου ώρας διαδρομής μας έβαλαν να παρακολουθήσουμε ένα ντοκιμαντέρ για την ιστορία του Άουσβιτς, τους επιζώντες και άλλα στοιχεία που το αφορούσαν. Είδα μεγάλο μέρος του, χωρίς όμως να είμαι απόλυτα συγκεντρωμένη. Κοίταζα έξω από το παράθυρο το πράσινο τοπίο και σκεφτόμουν τους εκατομμύρια ανθρώπους που έκαναν την ίδια αυτή διαδρομή, η οποία έμελλε να είναι η τελευταία της ζωής τους.
Φτάνοντας στην είσοδο του στρατοπέδου χωριστήκαμε σε γκρουπάκια (κάποιοι δεν επέλεξαν αγγλόφωνο, αλλά γερμανόφωνο ή ιταλόφωνο-και βέβαια ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι θεώρησαν ότι εγώ θα πήγαινα στο ιταλόφωνο, κλασικά!). Αρχικά μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι μας έδωσαν να φορέσουμε ακουστικά για να ακούμε την ξεναγό μας (σκέφτηκα ότι δεν είχε νόημα, μαζί μας θα περπατούσε η γυναίκα)! Στη συνέχεια όμως κατάλαβα ότι ήταν χρήσιμα διότι εύκολα μπορούσες να μείνεις λίγο πίσω για να εστιάσεις σε κάτι, αφήστε που τα γκρουπάκια ήταν τόσο πολλά όπου δεν θα ήταν περίεργο να ανακατευτούν οι φωνές των ξεναγών. Κάτι άλλο που θα πρέπει να αναφέρω είναι το ότι λόγω Euro τα μέτρα ασφαλείας στο Άουσβιτς είχαν γίνει πιο αυστηρά, με αποτέλεσμα να απαγορεύονται οι μεγάλες τσάντες και τα backpacks. Ευτυχώς που φορούσα τζιν και έτσι στρίμωξα στις τσέπες του διαβατήριο και κινητό, ενώ έβαλα στη θήκη της μηχανής το πορτοφόλι μου. Γενικότερα το ότι δεν είχα ελεύθερα τα χέρια μου ήταν ξενερωτικό και ενοχλητικό, αλλά εντάξει, αισθανόμουν ανασφάλεια να αφήσω τα «αντικείμενα αξίας» στο πούλμαν. Θα ήθελα επίσης να κάνω ιδιαίτερη μνεία στην ξεναγό μας, μια απίστευτα ενδιαφέρουσα και καλλιεργημένη γυναίκα γύρω στα 37-38, η οποία μετέδιδε με πολύ ωραίο τρόπο τη γνώση της, ενώ μου έκανε πολύ εντύπωση η συναισθηματική της φόρτιση αν σκεφτεί κανείς πόσες φορές είχε ξανακάνει την ίδια ξενάγηση.
Ας μπούμε στο «κυρίως μέρος» όμως. Περάσαμε την είσοδο με τη χαρακτηριστική επιγραφή «Arbeit macht frei», όπου με ξένισαν οι άνθρωποι που πόζαραν για να βγάλουν αναμνηστική φωτό, λες και επρόκειτο για τον Πύργο της Πίζας ξέρω εγώ! Τέλος πάντων. Τριγύρω μπορείς ακόμα να δεις τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα όπου καθιστούσαν μάταιη την οποιαδήποτε προσπάθεια απόδρασης! Το Άουσβιτς Ι άνοιξε το 1940, αρχικά σαν τόπος φυλάκισης Πολωνών πολιτικών κρατούμενων. Μολαταύτα το 1941 προστέθηκαν περισσότερα κτίρια, αυξήθηκε ο αριθμός των ατόμων που εισέρχονταν σε αυτό, και η συνέχεια είναι γνωστή!
Το Άουσβιτς είναι γεμάτο πανομοιότυπα «σπιτάκια», όπου καθένα από αυτά έχει διαμορφωθεί κατάλληλα, παρουσιάζοντας διαφορετικές πτυχές της καθημερινότητας στο camp. Από τις πρώτες αίθουσες που μπήκαμε ήταν αυτή με τις φωτός εκατοντάδων κρατουμένων, με σημειωμένες τις ημερομηνίες εισόδου και θανάτου. Στον ένα τοίχο οι γυναίκες, στον άλλο οι άνδρες. Οι περισσότεροι φαίνονταν καταβεβλημένοι και τρομαγμένοι. Στάθηκα όμως στην εικόνα μιας μεσήλικης γυναίκας, η οποία κοιτούσε το φωτογράφο με ένα βλέμμα περηφάνιας και θάρρους που πραγματικά με συντάραξε. Εννοείται ότι δεν γινόταν καταγραφή όλων των εισερχόμενων στο camp φυσικά! Πολλοί, ιδιαίτερα τα παιδιά, με το που έφταναν εκεί οδηγούνταν κατευθείαν για εκτέλεση.
Είδαμε διάφορα κτίρια. Δωμάτια και τουαλέτες κρατουμένων, ένα δωμάτιο όπου λάμβαναν χώρα δίκες-παρωδία, το χώρο όπου τους πήγαιναν πριν την εκτέλεση, κρεματόρια, θάλαμο αερίων. Τι να πρωτοσχολιάσω; Οι συνθήκες άθλιες. Τον πρώτο καιρό της λειτουργίας του camp, οι άνθρωποι κοιμόντουσαν κατάχαμα, πάνω σε άχυρα. Στη συνέχεια οι συνθήκες «αναβαθμίστηκαν», αλλά και πάλι το περιβάλλον κατακρεουργούσε την κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Την ώρα που τους πήγαιναν για εκτέλεση, συχνά άφηναν να εννοηθεί ότι θα τους έκαναν ομαδικό ντους. Είχαν βάλει μέχρι και ντους στο ταβάνι, από τα οποία όμως δεν θα έβγαινε ποτέ νερό. Το όλο μαρτύριο διαρκούσε γύρω στη μισή ώρα.
Σε ορισμένα σημεία εκτίθενται προσωπικά αντικείμενα των εκτελεσθέντων, από παπούτσια και πατερίτσες, μέχρι ρουχαλάκια μωρών. Ένα δωμάτιο είναι γεμάτο τρίχες, καθώς μετά την εκτέλεση αφαιρούσαν από τα σώματα οποιοδήποτε προσωπικό αντικείμενο και παράλληλα τα ξύριζαν. Τη δουλειά αυτή έκαναν άλλοι κρατούμενοι, οι οποίοι συχνά ξεχώριζαν ανάμεσα στα πτώματα τους γονείς, συγγενείς ή φίλους τους.
Κάτι άλλο συγκλονιστικό ήταν η επιλογή του διοικητή του Άουσβιτς να μένει μέσα σε αυτό, μαζί με τη γυναίκα και τα ανήλικα παιδιά του. Το σπίτι είναι κοντά στα κρεματόρια, οπότε η μυρωδιά της καμένης σάρκας ήταν μέρος της καθημερινότητάς τους. Μερικά μέτρα μακριά από το σπίτι του, και σε ένα σημείο που πολλοί άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους μέσα στα χρόνια, έγινε και η δική του εκτέλεση μετά τη λήξη του ΄Β Παγκόσμιου Πολέμου.
Παρακάτω θα παραθέσω μερικές φωτογραφίες από το Άουσβιτς Ι. Θα παραλείψω κάποιες που, αν και μπορούν να δημιουργήσουν «εύκολη συγκίνηση», η κοινοποίησή τους σε ένα forum νομίζω θα αποτελούσε ασέβεια προς τη μνήμη των νεκρών.
Η είσοδος του στρατοπέδου
aus_amf
aus_el
Μέσα στο camp
aus_inside
aus_halt
aus_history
aus_children
Τοίχος εκτελέσεων
aus_deathwall
Το σημείο που εκτελέστηκε ο διοικητής του Άουσβιτς
aus_com
Κρεματόριο
aus_crem
Εβραίοι σε προσκύνημα
aus_jews
Εν συνεχεία κατευθυνθήκαμε 3 χλμ μακριά, στο Άουσβιτς ΙΙ-Βίρκεναου. Το Βίρκεναου ήταν κατά βάση τόπος εκτέλεσης. Πάνω από ένα εκατομμύριο από τους κρατούμενους του Άουσβιτς έχασαν τη ζωή τους εκεί, και συγκεκριμένα στους τέσσερις θαλάμους αερίων που ήταν τοποθετημένοι στο camp. Εκτός από τις εκτελέσεις υπήρχαν βέβαια και σε αυτό χώροι διαμονής, στους οποίους οι συνθήκες ήταν ακόμα πιο απάνθρωπες από το Άουσβιτς Ι. Χαρακτηριστικό ήταν ότι στις, υποτυπώδεις, τουαλέτες μπορούσαν να πάνε συγκεκριμένες φορές την ημέρα. Καθώς λόγω των συνθηκών πολλοί άνθρωποι ταλαιπωρούνταν από απίστευτες διάρροιες, συχνά δεν μπορούσαν να συγκρατηθούν και δούλευαν λερωμένοι όλη την μέρα.
Το Βίρκεναου είναι σχεδόν κατεστραμμένο πια, ελάχιστα κτίρια διασώζονται, αλλά λειτουργεί σαν τόπος ενθύμησης και προσκυνήματος. Το πιο συγκλονιστικό σημείο είναι αυτό στο οποίο γινόταν ο «διαχωρισμός»: τα SS επέλεγαν ποιοί από τους νεοεισελθέντες ήταν κατάλληλοι για εργασία, και οι υπόλοιποι οδηγούνταν κατευθείαν για εκτέλεση. Η ξεναγός μας διηγήθηκε μερικές πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες που της έχουν πει επιζώντες οι οποίοι ξαναπήγαν στο Άουσβιτς ως επισκέπτες (απορώ πόση ανθρώπινη δύναμη χρειάζεται για αυτό). Ιστορίες όπως εκείνη ενός άνδρα που ακόμα θυμάται το τελευταίο βλέμμα που αντάλλαξε με τον πατέρα του όταν τους χώρισαν, και ενώ ο καθένας οδηγούταν προς διαφορετική κατεύθυνση. Ήξεραν πως ο ένας από τους δύο σε λίγο θα ήταν νεκρός, αλλά δεν γνώριζαν ποιός. Ή όπως ενός άλλους άνδρα που θυμάται τη μητέρα του να τον σπρώχνει και να προσπαθεί να τον βγάλει από τη γραμμή που ήταν αυτή, ενώ εκείνος της φώναζε και την παρακαλούσε να μην τον αφήσει. Για κάποιο λόγο εκείνη φαίνεται ότι είχε καταλάβει ότι οδηγούταν στην εκτέλεση και προσπαθούσε να τον απομακρύνει θεωρώντας ότι έτσι πιθανώς και να τον έσωζε, όπως και έγινε. Αυτός όμως, παιδί τότε, δεν το κατάλαβε. Έτσι άρχισε να της φωνάζει «Είσαι κακιά και ελπίζω να πεθάνεις», κάτι που τον κυνηγάει ως τώρα. Συγγνώμη αν σας ψυχοπλάκωσα, όμως νομίζω πως κάτι τέτοιες ιστορίες μπορούν να μας κινητοποιήσουν περισσότερο και να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε καλύτερα τη φρίκη του πολέμου, του ρατσισμού και του ναζισμού, στοιχείων που η ευγενής μας φυλή τείνει να ξεχάσει, αν σκεφτεί κάνεις ότι 18 νεοναζί βρίσκονται σήμερα στη Βουλή των Ελλήνων.
Λίγο μετά ανεβήκαμε στο παρατηρητήριο και είδαμε λίγο το στρατόπεδο από ψηλά. Είναι απίστευτο όταν σκέφτεσαι ότι σε εκείνο τον άδειο τώρα τόπο χάθηκαν τόσες ψυχές, βασανίστηκαν τόσοι άνθρωποι. Τέλος πάντων. Μετά από αρκετές ώρες περιήγησης σε αυτό το μνημείο της φρίκης πήραμε το δρόμο της επιστροφής, εμφανώς καταβεβλημένοι, τόσο σωματικά, όσο και ψυχολογικά.
Το Βίρκεναου από το παρατηρητήριο
birk_panoramic
Το σημείο που ήταν τοποθετημένοι οι θάλαμοι αερίων
birk_chambers
Κρεβάτια και τουαλέτες σε γυναικείο θάλαμο του Βίρκεναου
birk_beds
birk_toilets
Μνημείο ενθύμησης-ελληνική επιγραφή
birk_mongreek
Attachments
Last edited:
...ανυπομονώ για τη συνέχεια της ιστορίας σου! 
Αυτή την Κρακοβία την έχω βάλει στο μάτι εδώ και καιρό... κάτι ο Θανάσης με όλα όσα έχει πει τώρα ιστορία εσύ... Δώσε μας λεπτομέρειες και φωτογραφίες 
