Παναμάς Παναμάς σίτι, Bocas, San Blas!

[go2dbeach]

Κάθε βράδυ στις 12 τα μεσάνυχτα, το ίδιο πράγμα. Κάποιος σφυρίζει ένα τραγούδι στην άλλη πλευρά του νησιού. Όλο το πρωί έψαχνε ο γέρος να βρει από που ακούγεται, αλλά μάταια. Ξέρει οτι είναι ολομόναχος αυτός η παραλία και οι καρύδες που φροντίζει και φοβάται να απομακρυνθεί από την καλύβα του μέχρι να ξημερώσει. Απόψε όμως αποφάσισε να ξεπεράσει το φόβο του και να πάει να ανακαλύψει τι είναι αυτό το τραγούδι που ακούει, και από που ακούγεται..Η μελωδία τον οδηγεί προς την άλλη μεριά του νησιού και μόνο το φως του φεγγαριού φωτίζει το δρόμο του μέσα από τους κοκοφοίνικες.

Φτάνει στην άλλη πλευρά του νησιού και εκεί τον συνάντησε! Τον ίδιο το διάβολο! Αντί να το βάλει στα πόδια, μένει μαρμαρωμένος μπροστά του και ο διάβολος του κάνει μια εξήγηση: Μπορεί να συνεχίσει να μαζεύει καρύδες και να ζει στο νησί, αλλά δε θα περνούσε ποτέ ξανά σε αυτή την πλευρά, αφού του ανήκε. Δεν έπρεπε να ξεχάσει ποτέ οτι αυτό το νησί ήταν του διαβόλου.

Το νησί είχε στη μέση μια μικρή περιοχή με μανγκρόβια και ένα μίνι βάλτο. Το μυστήριο και ο φόβος που απέπνεε η ατμόσφαιρα, έπεισαν τους επόμενους κατοίκους ότι η ιστορία ήταν αληθινή. Τις νύχτες κλεισμένοι στις καλύβες άκουγαν θορύβους σαν κάποιος να πέταγε πετρούλες και άμμο στις μπαμπουδένιες πόρτες τους.

Ήταν σίγουροι οτι ήταν ο φιλικός διαβολάκος που έκανε βόλτες στο νησί και έπαιζε μαζί τους και του έδωσαν το όνομα William. Το δε νησί παραμένει στην κατοχή του διαβόλου και ονομάζεται Isla Diablo ή στη διάλεκτο των Kuna, Niadub (Νια - διάβολος και Ντουμπ-νησί).
Όποιος θέλει να μάθει περισσότερες ιστορίες για το νησί και τον ιδιοκτήτη του, οι Kunas που μένουν εδώ δέχονται επισκέπτες για διανυκτέρευση και τη νύχτα διηγούνται γύρω από τη φωτιά πολλές και διάφορες ιστορίες. Ο διάβολο-William πιθανόν να παρακολουθεί κρυμμένος πίσω από τους κοκοφοίνικες και όποιου του βαστάει ας πάει μετά τα μεσάνυχτα μια βόλτα από την άλλη πλευρά του isla Diablo.
Πάντως από το νησί του σκύλου φαινόταν πολύ κοντά απέναντι μας σαν μικρός παράδεισος.

Δεν έχει φυσικά ρεύμα, μόνο μια γεννήτρια, κάποιες ενοικιαζόμενες καλύβες φτιαγμένες από καλάμια,με πάτωμα την άμμο, αιώρες και υπέροχη θάλασσα. Αποκομμένος από τον υπόλοιπο κόσμο θα ευχαριστηθείς σνόρκελ σε έναν από τους καλύτερους υφάλους της περιοχής. Ουσιαστικά μαζί με το νησί του σκύλου και ένα ακόμα μικρότερο νησάκι , που μπορείς να πας και κολυμπώντας αν δεν έχει δυνατό ρεύμα, είναι και τα τρία ενωμένα με τον ίδιο ύφαλο. Δεν δέχεται πολλούς επισκέπτες, σίγουρα λιγότερους από το isla Perro και το είχαμε σχεδόν για τον εαυτό μας για μια ώρα. Το νησάκι είναι όμορφο με ήρεμα, κρυστάλλινα νερά που σε κάνουν να ξεχάσεις τον υπόλοιπο κόσμο και τον φοβερό ιδιοκτήτη του. Και αν τον θυμηθείς θα είναι μόνο για να σκεφτείς οτι ο διάβολος έχει γούστο!
Είχε έρθει πια μεσημέρι και μπήκαμε στη βάρκα για να πάμε για φαγητό.

Το νησάκι του Yani ανήκει σε μια οικογένεια Kuna που μαγείρεψαν και μας περίμεναν μαζί με τη Lola, την πράσινη παπαγαλίνα που για κάποιο λόγο μας έλεγε όλους Μαρία. Hola Maria και Hola Maria!

Δεν είχε τις εξαιρετικές παραλίες των προηγούμενων νησιών, αλλά ήταν ήσυχο και είχε μόνο τρεις καλύβες και λίγες σκηνές. Επίσης υπό κατασκευή είναι και μια μεγαλύτερη κοινόχρηστη καλύβα αφού το νησί μόλις άρχισε να λειτουργεί για τους επισκέπτες.

Στο νησί βρισκόμασταν μόνο με 4 άλλους τουρίστες για φαγητό και χαλαρή κουβεντούλα. Ο Yani μας σέρβιρε και αποσύρθηκε στην αιώρα του για τη μεσημεριανή σιέστα.

Και ήρθε η ώρα να πάμε στο τελευταίο νησί για σήμερα. Το καλύτερο μας το φύλαξαν για το τέλος!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 12
• 13
• 14
• 15
• 16
• 17

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 14 of 17

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[NightcoreKing]

Καλημέρα και καλή αρχή με Παναμά και περιπέτεια @go2dbeach.. Σε παρακολουθώ

 

[go2dbeach]

Το στόμα του ταύρου είναι περίεργη ονομασία και κανείς δεν είναι σίγουρος από που προέκυψε. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές ενδιαφέρουσες..Κάποιοι λένε οτι νονός και πάλι ήταν ο Κολόμβος ο οποίος φτάνοντας σε μια από τις παραλίες είδε καταρράκτες που έμοιαζαν σα να βγαίνουν από στόμα ταύρου. Άλλη εκδοχή αποδίδεται και πάλι στον Κολόμβο ο οποίος φτάνοντας στο νησί Bastimentos διέκρινε έναν μεγάλο βράχο που είχε το σχήμα ξαπλωμένου ταύρου. Συν οτι τα κύματα που χτυπούσαν πάνω στο βράχο, έκαναν ήχο ίδιο με το βρυχηθμό ενός ταύρου. Τρίτη και καλύτερη εκδοχή αυτή που θέλει τον τελευταίο αρχηγό της περιοχής να ονομάζεται “Boka Toro”.

Φτάσαμε στην αποβάθρα, πήραμε τα σακίδια και πήγαμε στο ξενοδοχείο El Limbo.Το δωμάτιο που είχαμε κλείσει ήταν στο 2ο όροφο, και φυσικά ανεβαίνεις με τις σκάλες, η θέα από τα μπροστινά δωμάτια είναι όμορφη προς τη θάλασσα.

Τα πίσω δωμάτια βλέπουν στον κεντρικό δρόμο.

Το μεγάλο ατου αυτών των ξενοδοχείων είναι οι μεγάλες ξύλινες εξέδρες πάνω από το νερό που λειτουργούν στο ισόγειο σαν εστιατόρια και μπαράκια. Περπατάς στο δρόμο και από τις ανοιχτές πόρτες βλέπεις στο βάθος τα τραπεζάκια πάνω από το νερό να σε καλούν για απογευματινό κοκτέιλ. Όπως ήταν φυσικό πέταξα το σακίδιο στο δωμάτιο και κατέβηκα για το πρώτο δροσιστικό ποτάκι με θέα το isla Carenero, το νησί που θα μέναμε πριν τελικά αναχωρήσουμε για την πρωτεύουσα.

Το νησί του Κολόμβου είναι το μεγαλύτερο του αρχιπελάγους και εδώ βρίσκεται η πρωτεύουσα Bocas town που μόλις αποβιβαστήκαμε. Ήταν η τρίτη σπουδαιότερη πόλη του Παναμά τον προηγούμενο αιώνα και η φρουτοβιομηχανία United έπαιξε το ρόλο της αφού είχε έδρα εδώ και διαμόρφωσε το νησί σύμφωνα με τις ανάγκες της, φτιάχνοντας δρόμους, κανάλια, γέφυρες και φυσικά τη Bocas town. Η ιστορία με τις μπανανοφυτείες μου κέντρισε το ενδιαφέρον αφού κι εγώ ασχολήθηκα με μεγάλη επιτυχία με τις φυτείες...εντάξει είχα φυτέψει μια μπανανιά στο εξοχικό μου στην Κέρκυρα και το έπαιζα el patrón μέχρι που μαράθηκε. Η ιστορία λοιπόν λεει οτι ένας Νεουορκέζος πήγε στην Κόστα ρίκα να δουλέψει για το θείο του που ασχολούνταν με το σιδηροδρομικό δίκτυο. Για να ταΐσει τους εργάτες οικονομικά, φύτευε κατά μήκος των ραγών μπανανιές. Ο σιδηρόδρομος ήταν αποτυχία αφού δεν υπήρχαν αρκετοί επιβάτες αλλά και φορτία για μεταφορά, αλλά έμειναν οι μπανάνες και κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία της chiquita. Με τα χρόνια η Bocas έχασε την αίγλη της, αλλά σήμερα ξαναζωντανεύει έχοντας γίνει ο Νο1 τουριστικός προορισμός του Παναμά.

Τα πολύχρωμα ξύλινα σπίτια που κατασκευάστηκαν από την United Fruit Company διατηρούνται όπως ήταν και έχουν μετατραπεί σε ξενοδοχεία και ξενώνες, εστιατόρια και μπαρ, καταστήματα surf και σουβενίρ, δίνοντας μια νέα οικονομική ώθηση στο αρχιπέλαγος.
Το απόγευμα έχει βόλτα και πρώτη εξερεύνηση. Το στυλ της πόλης με τα παραδοσιακά πολύχρωμα ξύλινα σπίτια και η ατμόσφαιρα Καραϊβικής που αποπνέει είναι γοητευτικά.

Δε μας παίρνει πολύ χρόνο για να αισθανθούμε οτι βρισκόμαστε σε μια μικρή παραλιακή πόλη στην Καραϊβική. Ντόπιοι μεγάλοι και μικροί μετακινούνται με ποδήλατα. Η πόλη είναι πολύ μικρή και τα πάντα βρίσκονται σε κοντινές αποστάσεις με τα πόδια. Η πλειοψηφία των επισκεπτών είναι backpackers και νεαρόκοσμος γενικά και η περιοχή είναι διάστικτη με hostels και μπαράκια που λειτουργούν μέχρι αργά. Δεν είναι σίγουρα το μέρος που οι τουρίστες κλείνονται στα πολυτελή ξενοδοχεία τους, αντιθέτως βολτάρουν πάνω-κάτω στον κεντρικό δρόμο ονόματι calle 3, άλλοι μόλις έφτασαν και ψάχνουν το hostel τους και άλλοι αναχωρούν με τα σακίδια στην πλάτη.

Το μέρος είναι γενικά για νεολαία, πάρτυ, παρέες, ποτά, φασαρία. Ότι πρέπει για μένα δηλαδή!
Ο μόνος λόγος που έκλεισα εδώ, ήταν γιατί αν μείνεις στα άλλα νησιά, θα είσαι απομονωμένος, χωρίς επιλογές και πλήρη βαρεμάρα από το απόγευμα και μετά. Έχοντας μαζί έναν νεαρό, αυτό το ξεχνάμε!
Βέβαια όταν μένεις σε κάποιο από τα παραέξω νησιά και πάλι μπορείς να έρθεις εύκολα στη Bocas. Απλά βγαίνεις σε κάποια από τις ξύλινες εξέδρες του ξενοδοχείου σου και κουνάς το χέρι σε όποια βάρκα περνάει. Έρχονται , σε μαζεύουν και σε πάνε όπου θέλεις με 1-2 δολλάρια. Τα water taxi πηγαινοέρχονται συνεχώς και ψάχνουν για πελάτες. Το θέμα όμως είναι με τη δύση του ήλιου που το πράγμα γίνεται επικίνδυνο. Οι πιο πολλοί δεν έχουν φώτα και πάνε και σφαίρα και όποιον πάρει ο χάρος! Έχουν συμβεί και ατυχήματα πρόσφατα απ'ότι μάθαμε, με βαρκάρηδες που μετέφεραν νεαρούς που γυρνούσαν από κάποιο πάρτυ σαν αυτά που συχνά διοργανώνουν μπαράκια στα απέναντι νησιά. Εμείς το κάναμε μόνο μια φορά όταν μέναμε στο isla Carenero.

Το κέντρο της πόλης και το σημείο που μαζεύονται οι ντόπιοι είναι το πάρκο Simon Bolivar, με την προτομή του ήρωα και σήμα κατατεθέν τα πανέμορφα banyan trees. Στην πλατεία βρίσκεται και η στάση του λεωφορείου για τις παραλίες του νησιού, ξενοδοχεία, μαγαζιά ντόπια για φαγητό και σουβενίρ και πάγκοι όπου bocatoreños πουλούν τα προϊόντα τους.

Εδώ μπορεί κανείς να βρει να φάει πιο οικονομικά και μεταξύ μας και πολύ καλύτερα από τα φιγουρατζίδικα της calle 3. Γενικά οι τιμές στο νησί είναι πολύ τσιμπημένες ειδικά στα μαγαζιά που βρίσκονται κατά μήκος της προκυμαίας. Εμείς τρώγαμε σε ένα μεξικάνικο που λειτουργούσε στο 2ο όροφο ενός σπιτιού κάποτε. Ήταν πίσω από την πλατεία και το φαγητό του ήταν εξαιρετικό σε συνδυασμό με τιμές πολύ νορμαλ και δύσκολα έβρισκες τραπέζι άδειο στο μπαλκόνι του. Ο κεντρικός δρόμος είναι γεμάτος τουριστικά γραφεία που προτείνουν εκδρομές. Αποφασίσαμε να μην κλείσουμε κάποιο από τα day trips που σε πάνε σε 2-3 μέρη την ίδια μέρα και σε αφήνουν συγκεκριμένη ώρα στην κάθε παραλία. Το επόμενο πρωί θα κοιτούσαμε για water taxi να μας πάει στη διάσημη παραλία με τους αστερίες και να μας φέρει πίσω αργά το απόγευμα.

 

[go2dbeach]

Το επόμενο πρωί τα χαστούκια έρχονταν απανωτά...Κατάλαβα πια οτι είχαμε αφήσει την Κόστα Ρίκα πίσω μας, σε έναν άλλο κόσμο, σε μια άλλη ζωή..
Κατέβηκα περιχαρής για πρωινό στο χώρο του εστιατορίου του ξενοδοχείου μας. Μου έκανε εντύπωση που δεν είδα ψυχή ούτε στο λόμπι-γραφείο αλλά ούτε και στο διάδρομο που οδηγούσε εκεί. Επιπλέον υπήρχε πόρτα κλειστή προς τη ξύλινη εξέδρα, αλλά όχι κλειδωμένη, οπότε άνοιξα και μπήκα, αλλά και πάλι δεν υπήρχε κανένας. Κάθισα σε κάποιο από τα άδεια τραπέζια και έβγαζα φωτογραφίες με το βροχερό σκηνικό, ενώ έλπιζα πως η βροχή θα σταματήσει για να πάμε επιτέλους παραλία.

Ξαφνικά εμφανίστηκε κάποιος και ενώ ετοιμαζόμουν να ρωτήσω για καφέ, με πρόλαβε ρωτώντας τι έκανα "τέτοια ώρα" (ήταν 8:45 ) εκεί.
Του απάντησα οτι μένω στο ξενοδοχείο και μου είχαν πει το προηγούμενο βράδυ ότι σερβίρουν και πρωινό, για να πάρω την απότομη απάντηση, οτι πρωινό μπορεί να σερβίρουν, αλλά μετά τις 10! Του είπα οτι θα επιστρέψω μετά τις 10, αν δεν είχα φύγει με κάποιο τουρ που συνήθως αναχωρούσε 9 με 9:30. Δε συγκινήθηκε..αντιθέτως μου έκανε νόημα να κάνω ησυχία δείχνοντας μου κάποιον από το προσωπικό που κοιμόταν δίπλα από το μπαρ, στο πάτωμα και που δεν είχα προσέξει..

Από την ξύλινη εξέδρα του κάθε μαγαζιού-μπαρ-εστιατορίου, έβλεπες τα διπλανά με τα τραπεζάκια και τον κόσμο που καθόταν και έτρωγε, έπαιρνε πρωινό ή απλά λιαζόταν στις αιώρες και τις ξαπλώστρες. Έτσι λοιπόν κι εγώ είχα δει οτι δίπλα μας ακριβώς υπήρχε το Restaurante El Pirata. Το οποίο σε αντίθεση με το δικό μας, ήταν ανοιχτό από νωρίς το πρωί και κατέληξα να πηγαίνω κάθε μέρα εκεί για καφεδάκι στη βεράντα του πάνω από τη θάλασσα και με θέα τα απέναντι νησιά. Εννοείται οτι καμία μέρα δεν είδα κάποιον να παίρνει το πρωινό του στο El Limbo.
Σε αυτά τα τροπικά μέρη η βροχή δεν κρατάει πολύ και σύντομα ξαναβγαίνει ο ήλιος κι έτσι έγινε και μια ώρα αργότερα βρεθήκαμε στα water taxi να κανονίσουμε το πήγαινε-έλα στη διάσημη παραλία με τους αστερίες. Δεύτερο χαστούκι από τον θαλάσσιο ταξιτζή να θέλει 30 δολάρια ΤΟ ΑΤΟΜΟ, δηλαδή αν δεν καταλάβατε, 60 δολάρια οι δύο μας μόνο για να πάμε στην παραλία και να επιστρέψουμε τη συμφωνημένη ώρα...μάλιστα. Ζήτησα από τον junior να επιστρατεύσει τα προφίσιενσι του και να ρωτήσει και στα αγγλικά, μήπως δεν κατάλαβα καλά.
Οι διπλανές βάρκες επιβεβαίωσαν την τιμή σε όλες τις γλώσσες. Τέλεια!!
Ξεχνάμε τη βάρκα και κοιτάζουμε άλλο τρόπο μεταφοράς μας..ευτυχώς υπάρχουν μερικοί.

Ένας τρόπος είναι να πας με ποδήλατο από τα πολλά που νοικιάζονται στη Bocas town, αλλά δε θα το συνιστούσα αν δεν είσαι σε καλή φυσική κατάσταση και δεν αντέχεις τη ζέστη και τον ήλιο. Πιο πολύ είναι ταλαιπωρία και δεν έχει κάτι αξιόλογο η διαδρομή η οποία είναι περίπου 18 χιλιόμετρα με στροφές και σκόνη από το χωματόδρομο και περνάει και από μερικές λοφώδεις περιοχές διασχίζει το νησί και φτάνει στη βορειοδυτική ακτή του όπου και βρίσκεται η παραλία.

Άλλος τρόπος είναι το ταξί (ξηράς) αλλά θέλει γύρω στα 30-40 ανάλογα τον ταξιτζή να σε παει και να σε φέρει την ώρα που θα του πεις.Μην περιμένεις να είναι στην ώρα του και μην τον πληρώσεις προκαταβολικά. Ευτυχώς υπάρχει και άλλος τρόπος..τα colectivo.
Κλιματιζόμενα mini vans περνάνε τακτικά από το πάρκο Simón Bolívar και για 5 δολάρια σε πηγαίνουν στην παραλία με τους αστερίες. Μάλλον όχι ακριβώς εκεί, αλλά στην playa Boca del Drago όπου ο δρόμος τελειώνει και απέχει γύρω στο τέταρτο με τα πόδια από την playa estrellas. Στο ποσό συμπεριλαμβάνεται και η επιστροφή σου. Είναι η φθηνότερη και καλύτερη επιλογή για να δεις και λίγο από το εσωτερικό του νησιού μέσα από τη δροσιά του κλιματιζόμενου βαν.

Το σημείο που σε αφήνουν βαν και ταξί είναι στο εστιατόριο Yarisnori στην Playa Boca del Drago και επιστρέφει γύρω στις 5 το απόγευμα το τελευταίο.
Αν δε θες να περπατήσεις καθόλου, μπορείς από την Boca del Drago να πάρεις βάρκα-ταξί με 1-2 δολάρια το άτομο για να σε πάει 4-5 λεπτά πιο δίπλα. Αλλά πραγματικά νομίζω οτι η διαδρομή 15-20 λεπτά με τα πόδια στο παραλιακό μονοπάτι αξίζει!

Το boca del Drago είναι ένα μικρό χωριό όπου μπορείς να βρεις και κάποια ενοικιαζόμενα, εστιατόρια παραθαλάσσια και μια όμορφη παραλία.

Ξεκινάς μέσα από μερικά ιδιωτικά σπίτια ή και ενοικιαζόμενα και περνάς από μια ξύλινη εξέδρα που καταλήγει σε ένα κιόσκι, για να μπεις στο κυρίως μονοπάτι που παει παράλληλα με την παραλία.

Υπάρχουν κατά τη διαδρομή μικρά λευκά αμμώδη παραλιάκια με τους κοκοφοίνικες να μπαίνουν μέσα στα τιρκουάζ νερά, που με δυσκολία αντιστέκεσαι να μη βουτήξεις.

Πολλοί έφευγαν από τη starfish και έμεναν εδώ για μπάνιο, αφού η θάλασσα ήταν το ίδιο όμορφη αλλά είχε πολύ λιγότερο κόσμο και λίγο περισσότερους αστερίες.

Συνεχίζοντας κατά μήκος του όμορφου μονοπατιού φτάνεις σε μια γέφυρα που σε περνά πάνω από ένα ποτάμι με μανγκρόβια.

Και σε λίγο καταλαβαίνεις από τα μαγαζιά που ξεφυτρώνουν ξαφνικά,τον κόσμο και τη μουσική οτι φτάνεις στη Starfish beach.

Η θάλασσα είναι γυαλί, η παραλία μεγάλη και εύκολα βρίσκεις μέρος να καθίσεις πιο μακριά με σχετικά λίγο κόσμο. Επίσης μπορείς να φέρεις φαγητό, σάντουιτς και νερό από τη Bocas town και να κάνεις πικ νικ κάτω από τους φοίνικες. Είναι πραγματικά πανέμορφα.

Τα νερά είναι κρυστάλλινα και πεντακάθαρα, με εξαιρετική ορατότητα, και η άμμος κατάλευκη. Οι αστερίες είναι ελάχιστοι έξω στα ρηχά...ένας εδώ κι άλλος εκεί.

Η θάλασσα είναι ήρεμη ιδανική για μπάνιο αλλά για τα πρώτα 15 περίπου μέτρα. Μετά βαθαίνει απότομα...τόσο απότομα που ο πυθμένας εξαφανίζεται, σαν ένας υποθαλάσσιος γκρεμός. Τρόμαξα λίγο..Με τη μάσκα λοιπόν δε μπόρεσα να δω και πολλά εκτός από σμήνη με μικρά ψάρια και κάποιους από τους αστερίες που έχουν αποτραβηχτεί προς τα μέσα για να γλιτώσουν από την ανθρώπινη παρουσία.

Στο βασικό κομμάτι της παραλίας μαζεύονται οι περισσότεροι ντόπιοι και τουρίστες, κυρίως γύρω από τις υπαίθριες καλύβες κάτω από τους φοίνικες που τις έχουν μετατρέψει σε μπαρ-εστιατόρια. Πλαστικές καρέκλες και ενοικιαζόμενες ξαπλώστρες, δεκάδες βάρκες πήγαιναν και έφερναν συνεχώς κόσμο, αρκετά δυνατή μουσική. Τα πάντα εκτός από αστερίες, παρόλο που η παραλία πήρε το όνομά της από αυτούς που μαζεύονταν εδώ για να τραφούν. Αστέρια γίγας σε βαθύ πορτοκαλί χρώμα να κάνουν αντίθεση με το έντονο τιρκουάζ της θάλασσας.

Υπάρχουν αρκετές πινακίδες που παρακαλούν να μην αγγίζεις ή βγάζεις τους αστερίες έξω από το νερό γιατί πεθαίνουν όντας πολύ ευαίσθητα πλάσματα, αλλά είναι κυρίως διακοσμητικές για δυο λόγους. Ο ένας γιατί πέρα από 8 μόνο αστερίες σε ολόκληρη την κυρίως παραλία, δεν υπάρχουν άλλοι. Και ο δεύτερος γιατί πρέπει να είσαι από πάνω τους και να εξηγείς στους ανεγκέφαλους οτι τις πινακίδες κατά μήκος της παραλίας δεν τις έβαλαν για πλάκα. Αλλά πραγματικά δεν πρέπει να αγγίζουν ή να βγάζουν αυτούς τους λίγους αστερίες που απόμειναν ούτε για μια φωτογραφία. Είναι σαν κάποιος να σε βουτήξει και να σε κρατάει μέσα στο νερό μέχρι να βγάλει καλή φωτογραφία χωρίς να νοιάζεται αν θα σκάσεις! Δε θα σου άρεσε...ούτε στον αστερία αρέσει!
Είναι ζωντανά πλάσματα και όχι το ντεκόρ μας! Ας πάρετε μερικά likes λιγότερα!!

Υπάρχουν διάφορα boat tour από τη Bocas town που συνδυάζουν την παραλία με τους αστερίες μαζί με άλλα μέρη στο νησί ή και σε γειτονικά. Όμως το καλύτερο είναι να αφιερώσει κανείς μια ημέρα εδώ και μόνο και να κάνει τη διαδρομή από τη Bocas del Drago με τα πόδια. Πραγματικά πανέμορφη διαδρομή με 50 αποχρώσεις του μπλε και του πράσινου και φοίνικες σε αφθονία να ταλαντεύονται στο αεράκι του ωκεανού. Μαγεία!

Η playa las estrellas είναι από τα μέρη που η φύση σε εκπλήσσει. Σε αυτή τη μοναδική παραλία κάποτε μαζεύονταν δεκάδες γιγάντιοι αστερίες. Ακόμα όμως και χωρίς αυτούς είναι χωρίς αμφιβολία η πιο όμορφη παραλία του νησιού του Κολόμβου.

 

[turms]

δεν ξερω γιατι, αλλα οι φωτο σου μου εκαναν ενα τρελο κλικ...
ισως γιατι μου φεραν στο μυαλο εκεινο το ταξιδι στο Μεξικο...δεν ξερω
κριμα που προς το παρον δεν μπορω...ισως αργοτερα (σε καμια 15 χρονια) να μπορεσουμε να παμε....ελπιζω να αντεχω να κουβαλαω ενα back pack εκεινα τα χρονια....

 

[go2dbeach]

δεν ξερω γιατι, αλλα οι φωτο σου μου εκαναν ενα τρελο κλικ...ισως γιατι μου φεραν στο μυαλο εκεινο το ταξιδι στο Μεξικο...δεν ξερω
κριμα που προς το παρον δεν μπορω...ισως αργοτερα (σε καμια 15 χρονια) να μπορεσουμε να παμε....ελπιζω να αντεχω να κουβαλαω ενα back pack εκεινα τα χρονια....

Έτσι είμαστε όλοι οι παραλιάκηδες..κάτι παθαίνουμε όταν βλέπουμε φωτο από παραλίες
Γιατί σε 15 χρόνια? Μην απογοητεύεσαι! Ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται.
Και να σου πω, μια χαρά θα αντέχουμε. Στην Κόστα Ρίκα που ήμουν πριν από τον Παναμά, έλεγα να μην κατέβω σε έναν καταρράκτη 500 σκαλιά κάτω, γιατί φοβόμουν την ανάβαση, όταν είδα ζευγάρι στην ηλικία των γονιών μου, στα 70 τους να κατεβαίνουν μια χαρά. Η τύπισσα βούτηξε και στον καταρράκτη!
Το back pack χρόνια δεν κοιτά. Το θέμα είναι να ζούμε σε 15 χρόνια

 

[turms]

σε 15 χρονια η μικρη θα ειναι 17 στα 18...οποτε θα ξυπνησουμε ενα πρωι, και θα τους πουμε : κοιταχτε...εγω και η μανα σας πηραμε 6 μηνες αδεια...θα παμε να κανουμε ενα μεγαλοοοοοοοτα ταξιδι...
δεν εχω ιδιαιτερο προβλημα να παω και με τα παιδια παναμα...αλλα ειναι πολλα τα λεφτα...παρα πολλα...
συν οτι αδειες πρεπει να παιρνουμε οταν εχει ο μισος πλανητης...οποτε ολα γινονται ακομα πια ακριβα...

για το back pack δεν διαφωνω...στο camino γνωρισα εναν απο τις ΗπΑ...με προσπερασε στην ανηφορα και ηταν 78 χρονων...

συνεχισε την ιστορια...περιμενω πως και πως και αλλες φοτο


ΥΓ. πλεον εχω γινει βουνακιας...αλλα ενα ταξιδι στην καραιβικη μου εχει λειψει...βερμουδα σαγιοναρες και ενα mojito...(και πολυ αντιηλιακο δυστυχως)

 

[go2dbeach]

σε 15 χρονια η μικρη θα ειναι 17 στα 18...

Είμαστε σχεδόν συνομήλικοι και το μικρό σου είναι δυόμισι και το δικό μου 24 κάποιος βιάστηκε να διαιωνίσει το είδος του!
Αυτό το ταξίδι το ευχαριστήθηκα κυρίως γιατί πήγαμε μαζί με το μικρό μου
Εύχομαι κι εσύ να το καταφέρεις πολύ πιο σύντομα απ'ότι νομίζεις

 

[turms]

αχ...δυσκολο...το να παω καπου με παιδια δεν με φοβιζει (και τοσο) αλλα το οικονομικο ειναι πολυ μεγαλο εμποδιο....θα δουμε...ισως οπως ειπα σε κανα δυο δεκαετιες

 

[go2dbeach]

Η starfish beach μπορεί να είναι η πιο όμορφη παραλία του isla Colon, αλλά την πιο όμορφη όλου του αρχιπελάγους δεν την είχαμε δει ακόμα.
Δίπλα στο ξενοδοχείο μας υπήρχε ένα γραφείο που οργάνωνε τουρ για παραλίες και σνόρκελ και κλείσαμε εκδρομή για την επόμενη μέρα. Το προτίμησα γιατί όλα τα άλλα γραφεία σταματούσαν για μεσημεριανό στο ίδιο εστιατόριο στο cayo Coral και είχα διαβάσει οτι γινόταν χαμός αφού κάποιοι δεν έβρισκαν τραπέζι και έτρωγαν καθιστοί στις εξέδρες πάνω από το νερό. Το συγκεκριμένο γραφείο σταματούσε στο cayo Coral, αλλά το πρωί, για αναψυκτικό και σνορκελ όπου το απολάμβανες μόνος σου , μόνο με το δικό σου γκρουπ και για μεσημεριανό είχε έξτρα ώρα στο Cayo Zapatilla. Αν πάλι ήθελες έφερνες σάντουιτς και αναψυκτικά ή μπίρες από τα μαγαζιά της Bocas town και στα κρατούσαν σε ψυγείο στη βάρκα μέχρι να φτάσεις στο νησί.
Στις 9:00 το γκρουπ μας είχε μαζευτεί μπροστά στο γραφείο, 12 άτομα όλοι κι όλοι και ξεκινήσαμε.

Πρώτη στάση ήταν η Bahía de los delfines, γνωστή και ως Laguna Bocatorito. Είναι ένας κόλπος στην ανατολική ακτή του isla Cristóbal και όπως προδίδει το όνομα, εκεί μαζεύονται δελφίνια. Είναι σίγουρο οτι εδώ θα δεις δελφίνια τα οποία έχουν προτίμηση στη συγκεκριμένη περιοχή αφού βρίσκουν σμήνη από μικρά ψάρια, μικροσκοπικά θαλάσσια ασπόνδυλα και καλαμάρια σε αφθονία. Εκτός από τη δική μας βάρκα υπήρχε μόνο άλλη μια σε απόσταση, οι μηχανές είναι σβηστές όλη την ώρα και περιμέναμε για λίγο. Πολύ σύντομα εμφανίστηκαν 4-5 να παίζουν πολύ κοντά στη βάρκα μας και να πηδάνε ψηλά κάνοντας φιγούρα στους τουρίστες. Οι φωτογραφικές μηχανές πήραν φωτιά. Εγώ δεν πρόλαβα κανένα!
Στο σκάφος είχαμε δυο οδηγούς, και όπως μας είπαν,ο ένας μπροστά θα μας έδινε πληροφορίες στα αγγλικά και ο πίσω στα ισπανικά. Εγώ άκουγα τον ισπανόφωνο και ο junior είχε γυρίσει στον αγγλόφωνο, οπού μετά από λίγο με ρώτησε σε ποια γλώσσα μιλούσε ο οδηγός και πότε θα τα πει στα αγγλικά. Τον ενημέρωσα οτι ήδη μιλούσε αγγλικά...κρατηθήκαμε να μη γελάσουμε και γύρισε κι εκείνος στον ισπανόφωνο. Ήταν όμως πολύ καλοί και οι δύο και έκαναν τα πάντα για να έχουμε μια υπέροχη μέρα και το πέτυχαν!

Επόμενη στάση το Hollywood, μια περιοχή γεμάτη αστέρια. Πολλά αστέρια ξαπλωμένα στον αμμώδη βυθό, ήσυχα οτι κανένας δε θα τα ενοχλήσει αφού εδώ απαγορεύεται να βουτήξεις, απλά τα βλέπεις από τη βάρκα που έχει και πάλι σβηστές μηχανές και δίνει μικρές ωθήσεις κάθε τόσο για να δεις όσο πιο πολλά γίνεται. Με το έντονο πορτοκαλί και μπλε χρώμα τους ξεχωρίζουν στη Hollywood boulevard .

Εμείς που είχαμε υποβρύχια μηχανή τη βουτήξαμε στο νερό και τραβούσαμε βίντεο. Οι περισσότεροι στο γκρουπ μας απογοητεύτηκαν αφού νόμιζαν οτι θα σταματήσουμε εδώ για σνορκελ. Να πω την αλήθεια κι εγώ έτσι νόμιζα, αλλά χάρηκα που δεν επιτρέπεται..ας αφήσουμε και κάτι ήσυχο! Πολλές φορές σε αυτό το ταξίδι ένιωσα οτι οι άνθρωποι είμαστε κανίβαλοι και δε μας αξίζει η ομορφιά που μας περιβάλλει..

Επόμενη στάση Isla del Perezoso, το νησί των σλοθ. Το νησάκι κατοικείται μόνο από σλοθ σε μια περιοχή με μανγκρόβια και ψηλά δέντρα. Ούτε εδώ κατεβαίνεις, απλά ο οδηγός μανουβράρει τη βάρκα μέσα στα μανγκρόβια ψάχνοντας για τα συμπαθητικά ζωάκια.

Κοιτούσαμε στα ψηλά κλαδιά που συνήθως κατοικούν, αν και καμουφλάρονται καλά, οι οδηγοί μας εντόπισαν ένα-δύο κουλουριασμένα σε μπάλες.

Κοιμούνται 14-16 ώρες και κατεβαίνουν μόνο για τις ανάγκες τους και να τραφούν και να πιουν νερό. Τότε κινδυνεύουν από αρπακτικά ή καϋμάν αφού μπορεί να είναι δεινοί κολυμβητές αλλά στην ξηρά είναι ο ορισμός του "τα ζώα μου αργά".

Αυτό που μου έχει μείνει από την αφήγηση του οδηγού, είναι οτι αν τύχει και πέσει από το δέντρο το μωρό τους, δεν κατεβαίνουν να το πιάσουν! Ίσως γιατί τόσο αργά που κινούνται, μέχρι να κατέβουν το μωρό θα έχει ενηλικιωθεί.

Περνούσαμε δίπλα από τις ακτές του Bastimentos, από κιόσκια που λειτουργούν ως εστιατόρια.

Αμέσως μετά κατευθυνθήκαμε προς το cayo Coral για μια στάση για αναψυκτικό και λίγο σνόρκελ.

Εννοείται οτι βούτηξα πρώτη!

Το Cayo Coral είναι ένα μικρό νησάκι στα νότια του Isla Bastimentos, που περιβάλλεται από τα ζεστά νερά της καραϊβικής. Εδώ υπάρχει ένα εστιατόριο με σπεσιαλιτέ στα ψαρικά πολύ γνωστό και που σταματούν σχεδόν όλα τα τουρ.

Επίσης υπάρχουν δωμάτια για διανυκτέρευση. Η κύρια δραστηριότητα εδώ είναι το σνορκελ. Τα νερά είναι διάφανα, η ορατότητα πολύ καλή με πλούσια θαλάσσια ζωή.

Το κοραλλένιο νησί κυκλώνει πολύχρωμος κοραλλιογενής ύφαλος με αφθονία τροπικών ψαριών, κοραλλιών και σφουγγαριών συν πορτοκαλί και μπλε αστερίες.
και ψάρια...πολλά ψάρια!

Υπήρχε μόνο ένα πρόβλημα...το ρεύμα. Υπήρχε ένα δυνατό ρεύμα που σε παρέσυρε δυνατά και σε κούραζε πολύ γρήγορα. Ήταν τόσο δυνατό που φοβόμουν να απομακρυνθώ και να εξερευνήσω λίγο πιο μακριά από το εστιατόριο.

 

[go2dbeach]

Εγώ όμως είχα έρθει μέχρι εδώ για τα παπουτσάκια! Όχι αυτά με τις μελιτζάνες...τα άλλα με τους κοκοφοίνικες και την άσπρη άμμο.

Τα Cayos Zapatillas είναι δύο νησάκια που κάποιος τα έβγαλε από μια καρτ ποστάλ και τα πέταξε στα νότιο-ανατολικά του isla Bastimentos. Αποτελούν μέρος του ομώνυμου εθνικού θαλάσσιου πάρκου, που είναι και το πρώτο πάρκο που ιδρύθηκε στον Παναμά. Λένε ότι πήραν το όνομά τους από το φρούτο zapata που φυτρώνει στα δάση τους, ή από το σχήμα τους που θυμίζει ζευγάρι παπουτσάκια (zapatillas στα ισπανικά). Από αεροφωτογραφίες τα νησάκια φαίνονται σαν τα χνάρια κάποιου γίγαντα που περπατούσε προς το νησί Bastimentos και ο τοπικός μύθος λέει οτι τα νησιά σχηματίστηκαν όταν ο θεός κατέβηκε στη γη για να δει το δημιούργημα του και αυτά είναι τα βήματα του.

Πήγαμε στο ένα από τα δύο, στο νότιο ανατολικό νησάκι που είναι και λίγο μεγαλύτερο. Η lancha προσεγγίζει μια αμμουδιά στην ανατολική ακτή του νησιού και περνάμε ανάμεσα από δύο φοίνικες μες στο νερό..στην κυριολεξία μοιάζουν να φυτρώνουν στη θάλασσα.

Από μακριά ακόμα καταλάβαινες οτι δεν ήρθες σε συνηθισμένο νησί στην καραϊβική. Η βλάστηση φαινόταν ασυνήθιστα πυκνή. Οι φοίνικες στην κυριολεξία κρέμονταν πάνω από τα νερά σα να υπήρχε συνωστισμός βλάστησης και τα δέντρα σπρώχνονταν μεταξύ τους για να χωρέσουν στο λιλιπούτειο νησάκι, πετώντας τους πιο έξω στη θάλασσα. Οι παραλίες που κυκλώνουν σαν δαχτυλίδι το νησί όλες είναι εξαιρετικές για κολύμπι.

Με λίγη δυσκολία σε κάποια σημεία μπορείς να κάνεις το γύρο του νησιού σε 45 λεπτά - αν δε σταματάς κάθε τόσο για φωτογραφίες όπου πραγματικά πρέπει να προσπαθήσεις για να βγάλεις μια άσχημη. Μπορεί να είναι το πιο δημοφιλές νησάκι για εκδρομές, αλλά παρόλα αυτά δεν υπάρχει συνωστισμός. Μπορείς εύκολα να απομακρυνθείς και να είσαι μόνος στη δική σου παραλία. Βέβαια έπαιξε ρόλο το οτι εμείς θα σταματούσαμε εδώ για πικ νικ, ενώ την ίδια στιγμή οι άλλες βάρκες αναχωρούσαν για το cayo Coral. Ουσιαστικά κάναμε το δρομολόγιο ανάποδα από τα άλλα τουρ.

Τα νησιά δεν κατοικούνται και δεν υπάρχουν τουριστικές υποδομές, οπότε αν θέλεις να νιώσεις σαν τον Τομ Χανκς στο ναυαγό για μια ημέρα, ήρθες στο σωστό μέρος.Ο καιρός ήταν σύμμαχός μας και η ορμητική βροχή του πρωινού, έδωσε τη θέση της σε μια ηλιόλουστη ημέρα. Αφού φάγαμε ξεκινήσαμε να εξερευνήσουμε λίγο πιο μέσα.

Το νησί στο εσωτερικό του είναι άγριο και ανέγγιχτο, με τροπικά φρουτόδεντρα και πλούσια πράσινη ζούγκλα να πνίγει κάθε εκατοστό του. Ακόμα και οι κορμοί των φοινικόδεντρων είναι καλυμμένοι από μικρότερα φοινικάκια που κάνουν προσπάθεια να φυτρώσουν επάνω τους. Πραγματικά δεν το έχω ξαναδεί αυτό..σε κανένα από τα τροπικά νησιά που έχω πάει.

Λέγεται οτι το νησί ήταν αγαπημένο καταφύγιο των πειρατών και οτι κάπου έχουν θάψει τους θησαυρούς τους..Είναι τόσο άγρια η φύση και είχα επηρεαστεί τόσο που νόμιζα οτι θα δω κάποιον πειρατή με το μάτι καλυμμένο,με ξυλοπόδαρο και τον παπαγάλο στον ώμο να μετράει βήματα κοιτώντας στο χάρτη για να βρει το θησαυρό..

Το κομμάτι προς τη βόρεια ακτογραμμή είναι υπερβολικά κατάφυτο με φοίνικες, το δε έδαφος είναι γεμάτο με καρύδες και θόρυβοι από καινούργιες που έπεφταν ακούγονταν κάθε τόσο..Τα πάντα στο νησί είναι ανέγγιχτα και εκτός από μια καλύβα που ανήκει στους Ngöbe-Buglé, μια ντόπια φυλή που έρχονται για τη συγκομιδή της καρύδας, και μια γέφυρα που ισορροπεί πάνω σε πασσάλους, η φύση έχει τον κύριο λόγο.

Στην δυτική παραλία κορμοί από φοίνικες που είχαν πέσει είχαν θαφτεί και σφηνωθεί στην άμμο φτιάχνοντας φυσικά καθίσματα.

Σε μικρή απόσταση από την ακτή υπάρχει ένας ύφαλος που προστατεύει τις παραλίες και που υπόσχεται φοβερό σνορκελ, αλλά, υπάρχει κι εδώ το δυνατό ρεύμα που συνάντησα στο cayo Coral και που δυστυχώς δε σε αφήνει να πας παραμέσα για εξερεύνηση.

Τα νερά αποκαλύπτουν εκθαμβωτικές αποχρώσεις του τιρκουάζ και μοιάζουν να ταλαντεύονται μόνο από τις κινήσεις των ψαριών που τρέχουν ανάμεσα στα κοράλλια προς τον ύφαλο με το όνομα coral islands. Αλλά δεν είναι έτσι..όσο πλησιάζεις τον ύφαλο τόσο πιο δυνατό γίνεται το ρεύμα. Είχα σκοπό να πάω στα νησιά San Blas αρκετά χιλιόμετρα νοτιότερα, αλλά όχι κολυμπώντας, παρασυρόμενη από το ρεύμα, οπότε έκοψα το ξεμύτισμα στον ύφαλο.
Στη μπροστινή παραλία που παρκάρουν οι βάρκες ήταν λίγο καλύτερα.

Ευτυχώς που τα νησιά ανήκουν στο θαλάσσιο πάρκο και προστατεύονται και ελπίζω να μη γυριστεί άλλο survivor εδώ, γιατί έχουν γυριστεί αρκετά από διάφορες χώρες σε διάφορες σεζον. Πρόκειται για ενα κομμάτι από την Εδέμ που ξεχειλίζει σε αυτή τη γωνιά της καραϊβικής θάλασσας και τα νερά και το εσωτερικό τους είναι ένας μικρός παράδεισος που περιβάλλεται από φίνα ζαχαρένια άμμο και υπέροχο ύφαλο. Κι ας μην τον εξερεύνησα όπως ήθελα. Το οτι πέρασα μια ημέρα κολυμπώντας στα υπέροχα νερά και ηρέμησα μακριά από όλα κάτω από τη σκιά ενός φοίνικα στην καλύτερη παραλία αυτού του αισθητικά ευλογημένου αρχιπελάγους, είναι δώρο από μόνο του.
Η θάλασσα, οι φοίνικες και mis zapatillas στην άμμο..

Γίνεται όμως να φύγω χωρίς να δω τον ύφαλο? Ε, δε γίνεται!

 

[turms]

τι λες τωρα...τι μερος εινα αυτο