go2dbeach
Member
- Μηνύματα
- 6.032
- Likes
- 9.900
- Επόμενο Ταξίδι
- Λατινική Αμερική
- Ταξίδι-Όνειρο
- Λατινική Αμερική
Isla Chichime.
Ούτε που του έδωσα σημασία όταν έκλεινα την εκδρομή..αφού και αυτό το νησί συμπεριλαμβάνεται οκ, σκέφτηκα. Κι όμως, ήταν ότι καλύτερο θα βλέπαμε σήμερα!
Η παραλία είχε εξωπραγματικά λευκή άμμο σαν χιόνι και τα νερά ήταν παράλογα, τρελά διαυγή από βαθύ μπλέ έως τιρκουάζ. Μπαίνοντας στα κρυστάλλινα νερά, τα ζωντανά χρώματα των κοραλλιών και των ψαριών σε τυλίγουν και πραγματικά είναι δύσκολο να περιγράψεις το πόσο καταπληκτική εμπειρία είναι να επιπλέεις σε κοραλλένιους κήπους όπως αυτόν. Απλά απίστευτο! Ο παράδεισος του σνόρκελ!
Το νησί έχει πέντε καμπίνες για διαμονή, σε διαφορετικά μεγέθη και με ξύλινο πάτωμα,. Ονομάζονται ogob nega που σημαίνει coconut hut, έχουν κοινό μπάνιο και ντουζιέρα και υπάρχει και ένα εστιατόριο μπαράκι. Φυσικά και αιώρες!
Το νησί είναι λίγο μεγαλύτερο από τα άλλα, το γυρίζεις σε είκοσι λεπτά και είναι το βορειότερο και πιο απομακρυσμένο των cayos Limones. Συν το γεγονός οτι απέχει πιο πολύ ώρα από το Carti από οτι τα πιο τουριστικά Perro και Diablo, είναι πολύ πιθανό να βρεθείς ολομόναχος σε δικό σου κομμάτι παραλίας στο μικρό κήπο της Εδέμ. Το εσωτερικό του είναι κατειλημμένο από μια μικρή ζουγκλίτσα και αμέτρητους κοκοφοίνικες.
Τελικά πρέπει κανείς να πάει σε μερικά νησάκια όταν βρεθεί στην περιοχή, και να μην περιοριστεί μόνο σε ένα, γιατί δεν είναι όλα ίδια. Το καθένα έχει δική του ατμόσφαιρα, ομορφιά και ρυθμό σίγουρα πολύ διαφορετικό από τους γρήγορους ρυθμούς της πρωτεύουσας, με το χρόνο να επιβραδύνει πραγματικά και βρίσκεσαι ξαφνικά να ακολουθείς το ρυθμό της φύσης γύρω σου.
Τα νησάκια είναι τέλεια και ευτυχώς ακόμα δεν έχουν γίνει γνωστά στους πολλούς, λόγω της δυσκολίας του να πάει κανείς αλλά και του οτι είναι πιο ρουστίκ, και με συνθήκες διαμονής θα έλεγα κάπως πρωτόγονες.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το νερό, το οποίο οι ντόπιοι μεταφέρουν από τα ποτάμια απέναντι στη στεριά με τα ulu, τα παραδοσιακά κανό των Kuna και το οποίο νερό έχουν μάθει να διαχειρίζονται με σύνεση..το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι επισκέπτες.
Η περιοχή έχει δική της ανεξάρτητη κυβέρνηση, η οποία επηρεάζεται ελάχιστα από τον υπόλοιπο Παναμά. Βέβαια δρόμοι και υποδομές έρχονται σιγά σιγά κι εδώ, αλλά ακόμα τα πάντα παραμένουν υπό τον έλεγχο των Kuna. Κανένας ξένος δεν μπορεί να αποκτήσει ιδιοκτησία εδώ, ακόμα απαγορεύεται να παντρευτεί ντόπιο/α (πάνε οι ελπίδες μου!).
Τα νησιά πρωτο επισκέφτηκε ο Κολόμβος στο 4ο ταξίδι του και τα ονόμασε Αρχιπέλαγος Barbas και στη συνέχεια άλλαξε το όνομα σε νησιά Sambellas, αλλά με την πάροδο του χρόνου έγιναν γνωστά ως “el Archipiélago de las Mulatas”, μετά σαν το αρχιπέλαγος La Sonda και επίσης ως Islas Pabiras. Τέλος στην τρέλα έδωσε η κυβέρνηση του Παναμά που έδωσε την τελική ονομασία νησιά San Blas αφού βρίσκονται στον κόλπο του Άγιου Βλάσιου.
Το νησάκι Chichime βρίσκεται υπό την ιδιοκτησία της κοινότητας των Kuna, αλλά όχι σε κάποιον συγκεκριμένο, αφού κάθε τρεις μήνες μια διαφορετική οικογένεια έρχεται και διαχειρίζεται το νησί αλλά και εισπράττει τα έσοδα.
Αν διάλεγα ένα νησί για διαμονή στα cayos Limones, μάλλον θα ήταν το Chichime. Οι Kunas που το διαχειρίζονται μένουν σε καλύβες δίπλα σε αυτές των επισκεπτών, είναι ιδιαίτερα φιλικοί και παρακολουθείς από κοντά τον τρόπο ζωής τους που έχει αλλάξει ελάχιστα έως καθόλου με την πάροδο του χρόνου.
Αυτός ο μικρός παράδεισος ήταν το καλύτερο κομμάτι της εκδρομής μας.
Στο δρόμο για την επιστροφή μας, περάσαμε από διπλανό νησί να μαζέψουμε κι άλλους και στην ίδια βάρκα βρέθηκε και ένας παλιός γνωστός μας, ο Πολωνός. Τον αναγνώρισα από τα καντήλια που συνέχισε να κατεβάζει - δεν ξέρω αν σταμάτησε καθόλου όλη μέρα - απλά τώρα βρισκόταν ολοφάνερα σε κατάσταση μετά την κατανάλωση αρκετών τελάρων μπίρας.
Σταματήσαμε στη μέση του ωκεανού, σε αρκετά ρηχά νερά, πάνω σε sandbar μισοβυθισμένο σε μια τεράστια έκταση γαλαζοπράσινου μέχρι εκεί που έβλεπε το μάτι, με το βυθό διάσπαρτο με τεράστιους αστερίες και σαλάχια να κολυμπούν σε απόσταση αναπνοής.
Τα ηχεία έπαιζαν το Vamos pa la playa και ο Πολωνός με μια ακόμα Balboa στο χέρι, βούτηξε στο νερό, για να τον ανεβάσουν μαλιοκούβαρα μετά από λίγα λεπτά.
Τα νερά της φυσικής πισίνας ήταν πανέμορφα και η εμπειρία μοναδική να κολυμπάς έχοντας ως φόντο τις λεπτές σιλουέτες των κοκοφοινίκων να λικνίζονται πάνω στις πράσινες κηλίδες των απέναντι νησιών.
Δε μπορούσα να μη σκεφτώ πόσο τυχερή είμαι τελικά! Έκανα ότι μπορούσα για να με ξεχάσουν πίσω, μέχρι που κράτησα την ανάσα μου όσο μπορούσα κάτω από το νερό.
Ο βαρκάρης μέτρησε τα άτομα και κατάλαβε οτι λείπω. Κάπου εδώ βούτηξε την τελευταία φορά...φώναζε.
Βγήκα να πάρω ανάσα, με είδαν και με ανέβασαν μαλιοκουβαρα όπως τον Πολωνό. Κατεβάσαμε μερικά έλληνο-πολωνικά καντήλια μαζί. Εμένα με χτύπησε ο ήλιος και δεν ήθελα να φύγω, αυτόν τον χτύπησαν οι μπίρες και δε μάθαμε ποτέ τι άλλο του έφταιγε.
Δυστυχώς τα ωραία κάποτε τελειώνουν και ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε στον Παναμά σίτι. Κατά την επιστροφή τηλεφώνησαν στο βαρκάρη να περάσει από μια κατοικημένη μεγάλη κοραλλιογενή νησίδα κοντά στην ακτή για να πάρουμε μια ντόπια μητέρα με το άρρωστο μωρό της που έπρεπε να πάει στο νοσοκομείο.
Κι εδώ είδαμε την τεράστια διαφορά ανάμεσα στα ειδυλλιακά νησάκια που μόλις είχαμε επισκεφτεί, και στις μεγαλύτερες ντόπιες νησιωτικές κοινότητες.
Συστάδες ξύλινων και μπαμπουδένιων σπιτιών να στέκουν μισοερρειπωμένα σε πασσάλους πάνω από στάσιμα νερά, στηριζόμενα το ένα στο άλλο χωρίς να παίρνουν ανάσα. Σε αντίθεση με τα ονειρεμένα τουριστικά προς εκμετάλλευση νησιά εδώ κυριαρχεί το γκρι και τα σκουπίδια και δέντρο δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Το χειρότερο από όλα ήταν οι αυτοσχέδιες τουαλέτες που κρέμονταν πάνω από το νερό και τα σκουπίδια που όπως φαίνεται όλοι πετούν στη θάλασσα.
Κάτω από τη βάρκα μας στα κρυστάλλινα νερά έβλεπες πολύ καθαρά, έναν πρωτότυπο τενεκεδένιο ύφαλο από κουτάκια κόκα κόλα και μπίρας. Μιλάμε για χιλιάδες κουτάκια! Κοντά στη μισογκρεμισμένη αποβάθρα που περιμέναμε τη γυναίκα με το μωρό, παρακολουθούσαμε όλοι αμίλητοι να επιπλέουν διάφορα μη θαλάσσια είδη και μερικά κοράλλια που μάλλον είχαν αυτοκτονήσει.
Αφήσαμε τα νησιά πίσω μας και βάλαμε πλώρη για τη στεριά με το περίγραμμα των San Blas hills να διαγράφεται στα χρώματα του ήλιου που σύντομα θα βασίλευε.
Δε γυρίσαμε με το ίδιο αυτοκίνητο γιατί κάποιοι έμειναν στα νησιά, άλλοι που ήταν από μέρες εκεί αποφάσισαν να γυρίσουν, δόθηκε και μια θέση στη γυναίκα με το μωρό. Έτσι ρωτήθηκα αν είχα πρόβλημα να μας πάει κάποιος στο Carti και να γυρίσουμε με άλλο τζιπάκι. Πάνω που πήγα να ρωτήσω πώς έγινε και μπερδεύτηκαν έτσι, είδα τον Πολωνό τύφλα στο μεθύσι να τσακώνεται με τους οδηγούς που τον τσουβάλιασαν στο πίσω μέρος του "δικού μας" τζιπ και αμέσως συμφώνησα να φύγω με το άλλο.
Το πράσινο δασώδες roller coaster μας περίμενε ξανά, αλλά τώρα ήμουν απίστευτα κουρασμένη (ή ετούτος ο οδηγός ήταν εξαιρετικός) και η επιστροφή μου φάνηκε πιο ομαλή.
Καθώς πήραμε την ανηφόρα, τα πανέμορφα νησάκια του Άγιου Βλάσιου βούτηξαν στο νερό μαζί με τον ήλιο, οι ουρανοί ξέσπασαν σε μια απίστευτη τροπική καταιγίδα που μας συνόδεψε κατά μήκος του δρόμου της ζούγκλας κι εγώ μετά από το ολοήμερο προσκύνημα, αποχαιρέτησα τον παράδεισο!
Ούτε που του έδωσα σημασία όταν έκλεινα την εκδρομή..αφού και αυτό το νησί συμπεριλαμβάνεται οκ, σκέφτηκα. Κι όμως, ήταν ότι καλύτερο θα βλέπαμε σήμερα!
Η παραλία είχε εξωπραγματικά λευκή άμμο σαν χιόνι και τα νερά ήταν παράλογα, τρελά διαυγή από βαθύ μπλέ έως τιρκουάζ. Μπαίνοντας στα κρυστάλλινα νερά, τα ζωντανά χρώματα των κοραλλιών και των ψαριών σε τυλίγουν και πραγματικά είναι δύσκολο να περιγράψεις το πόσο καταπληκτική εμπειρία είναι να επιπλέεις σε κοραλλένιους κήπους όπως αυτόν. Απλά απίστευτο! Ο παράδεισος του σνόρκελ!
Το νησί έχει πέντε καμπίνες για διαμονή, σε διαφορετικά μεγέθη και με ξύλινο πάτωμα,. Ονομάζονται ogob nega που σημαίνει coconut hut, έχουν κοινό μπάνιο και ντουζιέρα και υπάρχει και ένα εστιατόριο μπαράκι. Φυσικά και αιώρες!
Το νησί είναι λίγο μεγαλύτερο από τα άλλα, το γυρίζεις σε είκοσι λεπτά και είναι το βορειότερο και πιο απομακρυσμένο των cayos Limones. Συν το γεγονός οτι απέχει πιο πολύ ώρα από το Carti από οτι τα πιο τουριστικά Perro και Diablo, είναι πολύ πιθανό να βρεθείς ολομόναχος σε δικό σου κομμάτι παραλίας στο μικρό κήπο της Εδέμ. Το εσωτερικό του είναι κατειλημμένο από μια μικρή ζουγκλίτσα και αμέτρητους κοκοφοίνικες.
Τελικά πρέπει κανείς να πάει σε μερικά νησάκια όταν βρεθεί στην περιοχή, και να μην περιοριστεί μόνο σε ένα, γιατί δεν είναι όλα ίδια. Το καθένα έχει δική του ατμόσφαιρα, ομορφιά και ρυθμό σίγουρα πολύ διαφορετικό από τους γρήγορους ρυθμούς της πρωτεύουσας, με το χρόνο να επιβραδύνει πραγματικά και βρίσκεσαι ξαφνικά να ακολουθείς το ρυθμό της φύσης γύρω σου.
Τα νησάκια είναι τέλεια και ευτυχώς ακόμα δεν έχουν γίνει γνωστά στους πολλούς, λόγω της δυσκολίας του να πάει κανείς αλλά και του οτι είναι πιο ρουστίκ, και με συνθήκες διαμονής θα έλεγα κάπως πρωτόγονες.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το νερό, το οποίο οι ντόπιοι μεταφέρουν από τα ποτάμια απέναντι στη στεριά με τα ulu, τα παραδοσιακά κανό των Kuna και το οποίο νερό έχουν μάθει να διαχειρίζονται με σύνεση..το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι επισκέπτες.
Η περιοχή έχει δική της ανεξάρτητη κυβέρνηση, η οποία επηρεάζεται ελάχιστα από τον υπόλοιπο Παναμά. Βέβαια δρόμοι και υποδομές έρχονται σιγά σιγά κι εδώ, αλλά ακόμα τα πάντα παραμένουν υπό τον έλεγχο των Kuna. Κανένας ξένος δεν μπορεί να αποκτήσει ιδιοκτησία εδώ, ακόμα απαγορεύεται να παντρευτεί ντόπιο/α (πάνε οι ελπίδες μου!).
Τα νησιά πρωτο επισκέφτηκε ο Κολόμβος στο 4ο ταξίδι του και τα ονόμασε Αρχιπέλαγος Barbas και στη συνέχεια άλλαξε το όνομα σε νησιά Sambellas, αλλά με την πάροδο του χρόνου έγιναν γνωστά ως “el Archipiélago de las Mulatas”, μετά σαν το αρχιπέλαγος La Sonda και επίσης ως Islas Pabiras. Τέλος στην τρέλα έδωσε η κυβέρνηση του Παναμά που έδωσε την τελική ονομασία νησιά San Blas αφού βρίσκονται στον κόλπο του Άγιου Βλάσιου.
Το νησάκι Chichime βρίσκεται υπό την ιδιοκτησία της κοινότητας των Kuna, αλλά όχι σε κάποιον συγκεκριμένο, αφού κάθε τρεις μήνες μια διαφορετική οικογένεια έρχεται και διαχειρίζεται το νησί αλλά και εισπράττει τα έσοδα.
Αν διάλεγα ένα νησί για διαμονή στα cayos Limones, μάλλον θα ήταν το Chichime. Οι Kunas που το διαχειρίζονται μένουν σε καλύβες δίπλα σε αυτές των επισκεπτών, είναι ιδιαίτερα φιλικοί και παρακολουθείς από κοντά τον τρόπο ζωής τους που έχει αλλάξει ελάχιστα έως καθόλου με την πάροδο του χρόνου.
Αυτός ο μικρός παράδεισος ήταν το καλύτερο κομμάτι της εκδρομής μας.
Στο δρόμο για την επιστροφή μας, περάσαμε από διπλανό νησί να μαζέψουμε κι άλλους και στην ίδια βάρκα βρέθηκε και ένας παλιός γνωστός μας, ο Πολωνός. Τον αναγνώρισα από τα καντήλια που συνέχισε να κατεβάζει - δεν ξέρω αν σταμάτησε καθόλου όλη μέρα - απλά τώρα βρισκόταν ολοφάνερα σε κατάσταση μετά την κατανάλωση αρκετών τελάρων μπίρας.
Σταματήσαμε στη μέση του ωκεανού, σε αρκετά ρηχά νερά, πάνω σε sandbar μισοβυθισμένο σε μια τεράστια έκταση γαλαζοπράσινου μέχρι εκεί που έβλεπε το μάτι, με το βυθό διάσπαρτο με τεράστιους αστερίες και σαλάχια να κολυμπούν σε απόσταση αναπνοής.
Τα ηχεία έπαιζαν το Vamos pa la playa και ο Πολωνός με μια ακόμα Balboa στο χέρι, βούτηξε στο νερό, για να τον ανεβάσουν μαλιοκούβαρα μετά από λίγα λεπτά.
Τα νερά της φυσικής πισίνας ήταν πανέμορφα και η εμπειρία μοναδική να κολυμπάς έχοντας ως φόντο τις λεπτές σιλουέτες των κοκοφοινίκων να λικνίζονται πάνω στις πράσινες κηλίδες των απέναντι νησιών.
Δε μπορούσα να μη σκεφτώ πόσο τυχερή είμαι τελικά! Έκανα ότι μπορούσα για να με ξεχάσουν πίσω, μέχρι που κράτησα την ανάσα μου όσο μπορούσα κάτω από το νερό.
Ο βαρκάρης μέτρησε τα άτομα και κατάλαβε οτι λείπω. Κάπου εδώ βούτηξε την τελευταία φορά...φώναζε.
Βγήκα να πάρω ανάσα, με είδαν και με ανέβασαν μαλιοκουβαρα όπως τον Πολωνό. Κατεβάσαμε μερικά έλληνο-πολωνικά καντήλια μαζί. Εμένα με χτύπησε ο ήλιος και δεν ήθελα να φύγω, αυτόν τον χτύπησαν οι μπίρες και δε μάθαμε ποτέ τι άλλο του έφταιγε.
Δυστυχώς τα ωραία κάποτε τελειώνουν και ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε στον Παναμά σίτι. Κατά την επιστροφή τηλεφώνησαν στο βαρκάρη να περάσει από μια κατοικημένη μεγάλη κοραλλιογενή νησίδα κοντά στην ακτή για να πάρουμε μια ντόπια μητέρα με το άρρωστο μωρό της που έπρεπε να πάει στο νοσοκομείο.
Κι εδώ είδαμε την τεράστια διαφορά ανάμεσα στα ειδυλλιακά νησάκια που μόλις είχαμε επισκεφτεί, και στις μεγαλύτερες ντόπιες νησιωτικές κοινότητες.
Συστάδες ξύλινων και μπαμπουδένιων σπιτιών να στέκουν μισοερρειπωμένα σε πασσάλους πάνω από στάσιμα νερά, στηριζόμενα το ένα στο άλλο χωρίς να παίρνουν ανάσα. Σε αντίθεση με τα ονειρεμένα τουριστικά προς εκμετάλλευση νησιά εδώ κυριαρχεί το γκρι και τα σκουπίδια και δέντρο δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Το χειρότερο από όλα ήταν οι αυτοσχέδιες τουαλέτες που κρέμονταν πάνω από το νερό και τα σκουπίδια που όπως φαίνεται όλοι πετούν στη θάλασσα.
Κάτω από τη βάρκα μας στα κρυστάλλινα νερά έβλεπες πολύ καθαρά, έναν πρωτότυπο τενεκεδένιο ύφαλο από κουτάκια κόκα κόλα και μπίρας. Μιλάμε για χιλιάδες κουτάκια! Κοντά στη μισογκρεμισμένη αποβάθρα που περιμέναμε τη γυναίκα με το μωρό, παρακολουθούσαμε όλοι αμίλητοι να επιπλέουν διάφορα μη θαλάσσια είδη και μερικά κοράλλια που μάλλον είχαν αυτοκτονήσει.
Αφήσαμε τα νησιά πίσω μας και βάλαμε πλώρη για τη στεριά με το περίγραμμα των San Blas hills να διαγράφεται στα χρώματα του ήλιου που σύντομα θα βασίλευε.
Δε γυρίσαμε με το ίδιο αυτοκίνητο γιατί κάποιοι έμειναν στα νησιά, άλλοι που ήταν από μέρες εκεί αποφάσισαν να γυρίσουν, δόθηκε και μια θέση στη γυναίκα με το μωρό. Έτσι ρωτήθηκα αν είχα πρόβλημα να μας πάει κάποιος στο Carti και να γυρίσουμε με άλλο τζιπάκι. Πάνω που πήγα να ρωτήσω πώς έγινε και μπερδεύτηκαν έτσι, είδα τον Πολωνό τύφλα στο μεθύσι να τσακώνεται με τους οδηγούς που τον τσουβάλιασαν στο πίσω μέρος του "δικού μας" τζιπ και αμέσως συμφώνησα να φύγω με το άλλο.
Το πράσινο δασώδες roller coaster μας περίμενε ξανά, αλλά τώρα ήμουν απίστευτα κουρασμένη (ή ετούτος ο οδηγός ήταν εξαιρετικός) και η επιστροφή μου φάνηκε πιο ομαλή.
Καθώς πήραμε την ανηφόρα, τα πανέμορφα νησάκια του Άγιου Βλάσιου βούτηξαν στο νερό μαζί με τον ήλιο, οι ουρανοί ξέσπασαν σε μια απίστευτη τροπική καταιγίδα που μας συνόδεψε κατά μήκος του δρόμου της ζούγκλας κι εγώ μετά από το ολοήμερο προσκύνημα, αποχαιρέτησα τον παράδεισο!
Last edited:
